คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มิตรภาพที่(ไม่)มีวันหวนคืน
ฤหาสน์เรนเอร์ ทาอนเหนืออเวลส์
เ็หิัวน้อยผมหยิเป็นลอนสีน้ำาลยาวสยายในุระโปรสีฟ้า ำลันั่พิ้นไม้ให่ริมทะเลสาบและอ่านหนัสือเล่มหนาอเธออยู่ นระทั่เธอรู้สึเหมือนมีีบาสิ่อยู่บนศีษระอเธอ เมื่อมือเล็ยับไปับ็พบับมุอไม้อยู่ับศีษระ เ็หิอมยิ้มนแ้มปริ
“เรโ” เสียหวานเล็ัึ้นและหันไปมอ้านหลั ็พบับเ็ผู้ายผมบลอน์สว่า นัยน์าสีเทาเป็นประายสใส ยืนยิ้มโว์ฟันระ่ายสอี่หน้าให้ับเธอ
“ันเสเอล่ะ” เรโพูอว ะเินอ้อมมานั่ล้าเ็หิ “ันิว่า ันเริ่มวบุมมันไ้บ้าแล้ว”
“เธอเ่มาเลยล่ะ” เ็หิส่ยิ้มอย่าภูมิใ นเรโอยิ้มว้า เาออเิใบหน้าแหลมเสี้ยมึ้นเล็น้อยอย่าหยิ่ยโส “มันแน่นอนอยู่แล้ว”
เ็หิแ้มแหัวเราะิัับท่าทาโอ้อวัวอเา
“แล้วเธออ่านอะไรอยู่ล่ะ เฮอร์ไมโอนี” เรโะเ้อมอหน้าหนัสือบนัอเฮอร์ไมโอนี เธอยิ้มและพลิหน้าปให้เรโู
“ประวัิฮอวอส์” เฮอร์ไมโอนีพู เรโพยัหน้ารับเล็น้อย รู้สึทึ่ับวามระือรือร้นอเ็หิัวน้อย้าาย
“อีั้ 3 ปีว่าะไ้เ้าเรียน ทำไมเธอรีบอ่านั” เรโถามึ้นอย่าอสสััยไม่ไ้ เฮอร์ไมโอนียัไหล่ึ้นเล็น้อย
“ันแ่อ่านเล่น” พูบ เ็หิ็ลับไปสนใหน้าระาษที่เปิ้าไว้่อ เรโแอบลอบมอใบหน้าหวานที่ึ้นสีแระเรื่อบริเวแ้มเพราะอาาศร้อน เมื่อมีมุอไม้อยู่บนศีษระ ทำให้อนนี้เธอูเหมือนนาฟ้าัวน้อยๆ ในวามรู้สึอเรโ
“อ่านให้ฟับ้าสิ” เรโยับไหล่นเฮอร์ไมโอนีเล็น้อย เธอหันมามอเา้วยวามสนใ
“เธอะไปที่เิร์มสแร์ไม่ใ่เหรอ เมื่อวานันแอบไ้ยินุพ่อับลุลูเียสุยัน” เฮอร์ไมโอนีถามออไป เรโูรุ่นิเล็น้อย่อนะยัไหล่ึ้นอย่าไม่ยี่หระ
“ยัไม่รู้หรอ พ่อยัไม่ถามแม่ัน้วย้ำ รอถามแม่ัน่อนเถอะ” เรโย่นมูึ้น มีวามหมายเป็นนัยว่า แม่อเาือ ผูุ้มทุอย่าในบ้าน เฮอร์ไมโอนีอมยิ้มนึถึวามน่าเรามอุป้าิสี่
เรโทิ้ัวลนอนหนุนัเล็อเฮอร์ไมโอนีโยที่เธอยัไม่ทันไ้ั้ัว เ็หิแอบโวยเล็น้อยเพราะเานอนทับหนัสือเธอ เมื่อแย่หนัสือออาหัวอเรโไ้แล้ว เฮอร์ไมโอนีส่ายหน้าน้อยๆ ับวามเอาแ่ใอเ็ผู้ายบนั ระหว่าที่เฮอร์ไมโอนีอ่านหนัสือออเสียให้เรโฟั เา็เี่ยวพันเส้นผมหยิลอน้วยนิ้วเรียวีเล่นไป้วย
----------------------------------------------------
“ันไม่อยาให้เธอลับเลย อยู่่ออีเือนไม่ไ้เหรอ” เฮอร์ไมโอนีสะอึสะอื้น “สัานะว่าะเียนมา”
เรโยสอมือึ้นเาะุมใบหน้าเล็และใ้นิ้วเรียวปาน้ำาออาแ้มอิ่มสีแระเรื่อ
“ันสัา เียนทุอาทิย์เลยีมั้ย” เรโประสานสายาับวาลมโสีน้ำาลที่เลือบไป้วยน้ำา เฮอร์ไมโอนีพยัหน้าเบาๆ เป็นำอบ
“ันะเียนหาเธอทุวัน” เฮอร์ไมโอนีสะอื้น แพนาหนาเปียุ่มไป้วยน้ำาแห่วามโศเศร้า เรโมอใบหน้าเล็อย่านึเอ็นู เธอบอบบาและน่าทะนุถนอม
“ันะเียนอบหมายเธอทุบับเลย” เรโยิ้มให้ับนัวเล็็อย่าอ่อนโยน ้วยวามรู้สึที่มามาย่อเ็หิรหน้า เรโน้อย้มลไปุมพิริมฝีปาสีแัอเฮอร์ไมโอนีเพียแผ่วเบา ุมพิที่บริสุทธิ์ ูบแรอพวเา
“ันะิถึเธอ”
.
.
และนั้นืออีมิรภาพที่แสนสวยามอเ็หนุ่มสาวสอนที่ำลัยืนประันหน้า ้อาันอย่าอาามาร้ายในอนนี้
“ปล่อยเธอะ เรนเอร์” เรโโวยวายเสียั แววาสีเทาเ็มไป้วยวามไม่พอใ
“ิว่าัวเอเป็นใรัน ทำไมัน้อทำามำสั่นาย มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนียยิ้มอย่าท้าทาย ในมือเธอยัูไม้ายสิทธิ์ึ้น้านบน ภาพอันน่าสยสยออาฟเน่ รีนราส ที่ลอยห้อยหัวลมาลาอาาศ ระโปรนัเรียนทิ้ัวลมาลุมร่าบอบบา โว์แพนี้สีำัวเล็่อหน้าเ็บ้านูทุนที่อยู่ในห้อนั่เล่นรวม ใบหน้าอเธอแ่ำเพราะเลือหัว เหมือนเธอพยายามะโนบาอย่า แ่เสียอเธอ็หายไปเพราะถูาถา
“อร้อเถอะนะ ปล่อยเธอเถอะเรนเอร์” ธีโออร์ น็อ พยายามอ้อนวอนอยู่้านหลัเรโ พร้อมับมอึ้นไป้านบน้วยใบหน้าีเผือ เฮอร์ไมโอนีปรายามอเาเล็น้อย่อนะลับมา้อวาสีเทาีัเิม
เบลส าบินี่ และแพนี่ พาร์ินสัน ที่เพิ่เินเ้ามาในห้อนั่เล่น ถึับ้อะลึับเหุาร์รหน้า ทั้สอเินเ้ามายืนนาบ้าเพื่อนรัทันที
“มันเิอะไรึ้นเฮอร์ไมโอนี” แพนี่ระิบพร้อมับับแนเพื่อนสาวเย่าเบาๆ เฮอร์ไมโอนีหันไปมอใบหน้าิ้มลิ้มน่ารัอแพนี่เล็น้อย และเหยียยิ้มั่วร้ายออมา
“นันี่มันปาีับัน” เฮอร์ไมโอนีแหนหน้ามอ้านบนอย่าสะใ เธอหมุนไม้เป็นวลมทำให้ร่าอาฟเน่หมุนรอบัวเอ หล่อนหลับาแน่นใบหน้าบิเบี้ยวเหมือนำลัรีร้อออมา เบลสเินเ้ามาแะไหล่บาเบาๆ เพื่อปราม
“ไม่สุภาพนะเฮอร์ไมโอนี” เบลสมอึ้น้านบน้วยใบหน้าเรียบเย “พอเถอะ เี๋ยวเธอะเลือหัวายะ่อน”
เฮอร์ไมโอนีพ่นลมหายใออมาอย่าัใ ่อนะสะบัไม้ในมือ ทำให้ร่าอาฟเน่ลบนพื้นพรมหนาสีเียว เฮอร์ไมโอนีเยื้อย่าเ้าไปหาร่าบา เธอนั่ย่อัวล ่อนะใ้มือเรียวยุ้มผมยาวสีทอนั้นึ้น ใบหน้าบิเบี้ยวอาฟเน่เยึ้นปะทะับวาสีน้ำาลเย็นาที่มอเธออย่าเหยียหยาม เฮอร์ไมโอนี้มลไประิบ้าใบหูเล็ให้ไ้ยินเพียสอน
“อย่าบัอามาพูับันแบบนั้นอี นััโสเภี ไม่อย่าั้นราวหน้า แไม่โีแบบนี้หรอ ำไว้” เฮอร์ไมโอนีผลัหัวาฟเน่ลับไป่อนะปล่อยมือาผมสีทอ เธอลุึ้นยืนเ็มวามสู ะที่ำลัเินผ่านหน้าเรโ เฮอร์ไมโอนีปรายามอเรโเพียเล็น้อยและพูับเา้วยน้ำเสียเย็นา
“รีบเ้าไป่วยอีัวอนายะสิ” เฮอร์ไมโอนียยิ้มมุมปาและำลัะเินผ่านไป แ่เพราะประโยเมื่อรู่ทำให้อารม์โรธอเรโพุ่ึ้นมาอี เาเ้าไปับระาแนเล็ทันที เรโมอสบวาสีน้ำาลที่เ็มไป้วยวามหยิ่ทะน
“ระวัำพูัวเอไว้บ้านะ เรนเอร์” น้ำเสียเรโเ็มไป้วยาร่มู่ แ่นั้น็ไม่ทำให้นัวเล็รหน้าหวาลัว เฮอร์ไมโอนียยิ้มอย่าท้าทาย เบลสึ่เห็นท่าไม่ี เาึเ้ามาห้ามทัพระหว่านทัู้่ เาแะที่ไหล่อทั้สอนเบาๆ
“พอแ่นี้เถอะ ไ้เวลาเ้าเรียนันแล้ว” เบลสพูึ้น ทำให้ทั้สอนไ้สิาวามโรธที่รอบำิใ เรโลายมือที่ับแน่นเล็น้อย เฮอร์ไมโอนีไ้ัหวะึสะบัแนอออย่าแรและหุนหันเินาไปโยมีแพนี่วิ่ามหลั ร้อเรียื่อเธอไป้วย เบลสพยัหน้าให้เรโเล็น้อย่อนะเิน้ำามเพื่อนสาวไป
เมื่อเห็นลุ่มสามสหายาไปแล้ว เรโหันลับมามอธีโอที่ำลัพยายามพยุาฟเน่ให้ลุึ้นนั่บนโฟาหนัสีำ ใบหน้าอเธอเปื้อนไป้วยน้ำาาวามอับอาย เรโทิ้ัวนั่ลบนโฟาร้ามับทั้สอ
“มันเิเรื่อบ้าอะไรึ้น” เรโถามเสียเรียบ ้อมอทั้สอนและนวมับ้านวาไป้วย ธีโอมอหน้าาฟเน่เล็น้อย่อนะอบำถามนั้น
“าฟเน่..เรียเรนเอร์ว่า พวทรยศ่อเลือ” ธีโอลืนน้ำลาย เรโออทิ้หลัลโฟาทันทีที่ไ้ยินำอบ
“เธอ้อัารให้ันนะเรโ” าฟเน่ร้อโวย น้ำายัไหลลมาไม่หยุ เรโปรายามอเธอเล็น้อย ่อนะส่ายหน้า้าๆ
“เธอหาเรื่อเอาฟเน่” เรโยืนึ้นเ็มวามสู เาหยิบระเป๋าึ้นสะพายบนไหล่ และเินออาห้อนั่เล่นไป ทิ้ให้าฟเน่หน้าเหวอับปิิริยาอเาที่ไม่แยแสเธอเลยแม้แ่น้อย ธีโอึ่เห็นเรโเินไปแล้ว ึรีบเรียแรบและอยล์ที่นั่หลบมุม่อนัว าเหุาร์สยอ่อนหน้านี้ ให้รีบามเรโไปเ้าเรียน้วย
-------------------------------------
“มันำเป็น้อทำนานั้นเลยเหรอ? เฮอร์ไมโอนี” เสียหวานแหลมอแพนี่พูึ้น พร้อมับพยายามเินให้ทันเพื่อนสาว เฮอร์ไมโอนีหันมาอมยิ้มให้เธอ และหยุรอเธอเินเ้ามาใล้ เฮอร์ไมโอนีเี่ยวแนแพนี่ไว้ให้เินไปพร้อมัน โยมีเบลสที่วิ่ามมาสมทบ
“วามริ็ไม่ำเป็นหรอ แ่แม่นั่นมันน่ารำา” เฮอร์ไมโอนียิ้มเยาะ ทำให้เบลสส่ายหน้าอย่าปล
“หล่อนน่ารำาเพราะยุ่ับเรโหรือเปล่า?” เบลสถามและหรี่ามออย่าับผิ เฮอร์ไมโอนีะัฝีเท้า เธอหันมามอเบลส้วยใบหน้าบูบึ้
“พูอะไรอเธอเบลส ไร้สาระะมั” เฮอร์ไมโอนีสะบัหน้าใส่ทันทีที่พูบ เธอเร่ฝีเท้าเินหนีไปเหมือนลัวว่าเบลสะอ่านใเธอไ้หม เบลสอมยิ้มและส่ายหน้ามอเพื่อนสาวที่รีบเินหนีไป
“อย่อนสิ” เบลสวิ่เหยาะๆ ามเฮอร์ไมโอนีที่ำลัุแพนี่ให้วิ่หนีไป้วยัน
.
.
.
เรโเินอาๆ ไปามโถทาเิน้วยวามหุหิใับเรื่อเมื่อรู่ ไม่ใ่เพราะเธอทำร้ายาฟเน่ แน่นอนเาไม่สนใหล่อนอยู่แล้ว แ่ที่เานึโมโหพาลถึสิ่ที่เฮอร์ไมโอนีทำ็เพราะทั้หมมันเิึ้นั้แ่เธอเริ่มทำวามรู้ัับพวริฟฟินอร์ปัาอ่อน ทั้ไอ้หัวแผลเป็น ไอ้วีเิ่ลี่เ่า ับพวเลือสีโลน ทำให้เธอไม่เ้าใถึสถานะอัวเอในโลผู้วิเศษ เธอเป็นเลือบริสุทธิ์และเป็นระูลศัิ์สิทธิ์ เธอำลัทำให้วามสูส่อระูลแปเปื้อน สิ่ที่เธอำลัเป็นอยู่มีแ่ะทำให้เธอและเาถอยห่าออาันไปเรื่อยๆ นี่ยัไม่รวมที่ว่า พ่ออเายัไม่รู้ถึพฤิรรมอเธออี ยิ่นับวันเฮอร์ไมโอนียิ่่อ้านเา ่อ้านเลือบริสุทธิ์มาึ้นเรื่อยๆ ไอ้พวบ้านั้นมันล้าสมอเธอ เา้อรีบัารอะไรสัอย่า..
ความคิดเห็น