คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Boy Who Shy | Cedric/Harry (CDHP)
title: boy who shy
pairing: cedric diggory/harry potter, cdhp
rate: pg
note: ตอนนี้แค่อยากเขียนเขาหวานกันค่ะ555 แต่ไม่ถนัด เขียนลบใหม่สามสี่รอบได้ จนในที่สุด!
ปล. ลงครบจนถึงปัจจุบันแล้วค่า หลังจากนี้จะอัพตามสปีดปกติ ขอให้ทุกคนสนุกกับปีใหม่น้า
สิ่งใหม่ๆ ที่เซดริกได้รับรู้ในตอนนี้คงจะเป็น แฟนหนุ่มสุดน่ารักของตนนั้น ขี้อายมากกว่าที่คิดแค่ไหน
เขาไม่คาดฝันว่าเด็กชายผู้รอดชีวิตคนนี้จะมีมุมน่ารักๆ ต่างจากบ้านที่เจ้าตัวอยู่ มันก็จริงที่คนที่อยู่บ้านกริฟฟินดอร์อาจไม่จำเป็นต้องกล้าหาญทุกคน เช่นเดียวกับบ้านอื่นๆ แต่กับนี่ไม่ใช่ ไม่ใช่กับเด็กคนนี้ และเขารับรู้มันเมื่อเริ่มตกลงปลงใจว่าจะเปลี่ยนความสัมพันธ์
" อย่าพึ่งบอกใครนะ "
คราแรกที่คำนั้นออกมาจากบ้านเด็กชาย ใจเขาหล่นลงเหว จนได้ฟังเหตุผล
" ทำไม? "
" ฉัน เอ่อ...ก็ "
" พูดมาสิ ฉันจะคลั่งแล้วนะ "
ยิ่งเห็นท่าทีอึกอักยิ่งร้อนใจ เมื่อไหร่ปากเล็กๆ นั้นจะบอกเสียที
" ก็มันเขิน! "
เด็กชายหลับตาปี๋ด้วยใบหน้าขึ้นสีจนไปถึงหู เซดริกชะงักไปสักพักจึงเผยรอยยิ้มกว้าง เอ็นดูคนรักต่างวัยของตนเอง
" เฮ้ยเซด!? "
เซดริกกุมมือเล็กขึ้นมาหอมไปทียิ่งเรียกความเห่อร้อนบนใบหน้ามะเขือเทศได้อย่างดี แต่ร่างเล็กนั้นก็ทำอะไรไม่ได้
" อืม จนกว่านายจะพร้อม "
" ขอรางวัลทีสิ "
เขามองริมฝีปากชายตรงหน้าและพบมองดวงตามรกต พวกเขารู้กันเป็นอย่างดีว่าคำพูดนั้นหมายถึงอะไร แฮร์รี่ดึงแขนเสื้อให้คนตัวสูงกว่าก้มลงมา เขาหยอกแกล้งไม่ทำตามจนเด็กชายต้องเขย่งขึ้นมาเองและจุมพิตลงที่แก้ม ทันใดเซดริกก็ฉวยโอกาสรวบคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนแล้วประกบจูบลงไปล่วงเกินริมฝีปากนั้นตามที่ใจอยากแต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยน จนแฮร์รี่เคลิ้มคารมในคราแรกที่ขัดขืนก็ยอมแพ้ต่อความต้องการลงในทันที พอเห็นว่าคนรักเริ่มหอบหายใจแม้จะต้องการเห็นภาพน่ารักๆ ตรงหน้าต่อก็ต้องจำใจผละออก และใบหน้าที่แสนอ่อนนุ่มก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
" นี่สิ รางวัลที่ฉันหมายถึง "
หลังจากนั้น ก็มีข่าวลือซุบซิบต่างๆ ที่กล่าวถึงความสัมพันธ์ลับๆ ระหว่างเขาทั้งสอง เซดริกได้ยินข่าวนั้นก็ทำเหมือนไม่ได้สนใจแต่มุมปากกลับยิ้มอย่างกระหยิ่มใจ ถึงจะเป็นเพียงข่าวลือแต่ทุกคนก็คิดว่าแฮร์รี่คือของเขา
ในขณะที่เด็กชายก็ดูไม่ได้อะไรกับมัน แต่ความจริงกรีดร้องด้วยความเคอะเขินในใจไม่รู้ไปตั้งเท่าไหร่ แบบนี้ที่ตกลงกันไว้ก็สูญเปล่า
แต่อีกใจนึงก็กลับดีใจที่ทุกคนได้รับรู้ถึงข้อจริงข้อนั้น
แฮร์รี่พบมองเพื่อนของตัวเองทั้งสองที่ยังคงดำเนินกิจวัตรไปตามปกติ โดยไม่ได้สนใจข่าวลมนั้นแม้แต่น้อย มีรอนที่เหมือนตั้งท่าจะเอ่ยบางอย่างแต่ถูกเฮอร์ไมโอนี่ห้ามไว้ แล้วเขาก็ระบายยิ้ม สายตาเลื่อนออกออกไปนอกหน้าต่างขุ่นมัว บรรยากาศรอบนอกนั้นสวยงามแต่ส่วนตัวมันกลับดูไม่น่าพิสมัยเสียเท่าไหร่ ให้ความรู้สึกลึกลับมากกว่าจรรโลงใจ แต่เมื่อมองก็เพลินจิต
นึกถึงคนรักที่ตอนนี้ก็คงยังเรียนอยู่เช่นกันก็รู้สึกร้อนที่ใบหน้า เพราะรสจูบก่อนหน้ายังหลงเหลืออยู่เลย หลังจากที่คบกัยมาได้สักพักเขาก็พึ่งรู้ว่าชายหนุ่มหลงรักการจูบแค่ไหนก็เมื่อได้มาลองเอง แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรมัน เพราะเขาเองก็เริ่มหลงรักมันเช่นกัน
และแฮร์รี่ก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย อยู่ๆ ก็นึกถึงตอนที่อยู่บ้านดัดลี่ย์ นึกถึงอาหารของมักเกิ้ล ที่ไม่ได้สัมผัสนาน ถึงมันจะเหมือนกันกับโลกเวทย์มนตร์แต่ความรู้สึกมันไม่ได้
" อยากทำอาหารให้เซดริกจัง "
พลันอยากให้คนรักได้ลิ้มลองมัน จนเผลอพูดออกมา
" นายว่าอะไรนะแฮร์รี่? "
" ป...เปล่า "
โชคร้ายที่เฮอร์ไมโอนี่ได้ยิน และถามด้วยแววสงสัย เขาอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบอะไรรีบหันกลับมาสนใจกับหน้าหนังสือต่อ
" ไม่มี...อะไร "
เมื่อเสียงบ่งบอกว่าคาบนี้ได้จบลง สายตาคู่งามก็เลื่อนขึ้นสบมองนาฬิกาที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวพวกเขา มือเก็บอุปกรณ์ต่างๆ ของตัวเองเสร็จค่อยเอ่ย
" เฮิร์ม รอน ฉันมีธุระ "
" ไว้เจอกันที่ห้องนั่งเล่นนะ "
และร่างเล็กก็วิ่งละออกมาตรงไปยังสนามควิดดิชทั้งที่วันนี้บ้านกริฟฟินดอร์ไม่มีซ้อม
เซดริกพูดคุยถึงตารางการฝึกต่างๆ กับคนในทีมก็เหลือบไปเห็นร่างของคนรัก จึงบอกให้ทั้งหมดทำตามที่เขาพึ่งพูดไป ก่อนที่ตัวเองจะเคลื่อนไม้กวาดให้ลดระดับลงตรงไปหาแฮร์รี่ที่รออยู่ก่อนแล้ว
" ไง "
และทักทายกันไปตามประสา เด็กชายยื่นน้ำให้เขาจะคิดว่ามันเปี่ยมล้นไปด้วยความรักจากอีกฝ่าย ถึงจริงๆ มันจะมาจากที่เดียวกับที่ทุกคนดื่มก็ตาม แล้วกัปตันทีมควิดดิชก็ได้ขอตัวออกมาก่อนหลบสายตาของคนในทีมก่อนที่จะพากันคิดว่ามีคนจากทีมกริฟฟินดอร์มาสืบเกี่ยวกับแผนการพวกเขา
เซดริกรู้สึกได้ว่าถูกแฮร์รี่แอบมองระหว่างที่ตัวเองกำลังดื่มน้ำ เมื่อความเหนื่อยคลายลงเขาก็หันไปหาพร้อมเอียงคอเป็นคำถาม
" เปล่า แค่อยากมองน่ะ "
ทีแบบนี้เด็กชายกลับกลายบอกสิ่งที่รู้สึก และจะกลายเป็นชายหนุ่มเองที่รู้สึกเห่อร้อนหมั่นเขี้ยวคนตรงหน้า หากไม่ใช่คนที่เก็บอาการเก่งเช่นนี้เขาคงจับแฟนหนุ่มฟัดไปแล้ว
" เพื่อนๆ นายล่ะ "
จึงเปลี่ยนเรื่องเสียก่อนที่ตัวเขาจะพรุน และยื่นน้ำให้อีกฝ่ายได้ดื่มบ้าง ดูแล้วคงรีบมาและคงยังไม่ได้พักดื่มน้ำ
" ฉันบอกว่ามีธุระ แล้วแยกออกมา "
" จะไม่สงสัยกันเหรอ? "
" ไม่ต้องห่วงหรอก จริงๆ แล้ว... "
แฮร์รี่เงียบไปสักพักเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง พลางยกน้ำที่พึ่งได้รับมาขึ้นดื่มให้หายกระหาย และวางลงข้างๆ ตัวเอง
" ฉันกะจะบอกทั้งสองคนนั้นนะ นายโอเคหรือเปล่า? "
เซดริกมองคนตรงหน้าอย่างประหลาดใจ พลางหยิบน้ำขึ้นมาดู
" โอเคสิ ยิ่งกว่าโอเคซะอีก "
เขาหันกลับไปสบเด็กชายใบหน้าระรื่นขึ้นทันทีที่ได้รับคำตอบ พอได้ยินคำขอบคุณ ก็ยกสิ่งที่ถือขึ้นแล้วเอ่ยหยอกเย้า
" จะว่าไป นี่จูบทางอ้อมรึเปล่า? "
" —โอ้ย "
และก็โดนหยิกแขนไปตามระเบียบ ถือว่าคุ้มค่า
แต่กัปตันทีมไม่เข้าใจจริงๆ ทั้งที่จูบกันออกบ่อย กลับมาเขินอายกันเพราะเรื่องแค่นี้
เด็กชายผู้รอดชีวิตทำใจอยู่รายวันกว่าที่จะพร้อมบอกความจริงกับเพื่อนสนิททั้งสอง ไม่ใช่เพราะไม่อยาก แต่ไม่เขินเกินกว่าที่จะเอ่ย พอคิดที่จะพูดทีไรก็เหมือนมีบางอย่างมาจุกอยู่ที่คอจนไม่มีคำใดลอดออกมา
" จริงๆ แล้วฉันกับเซดริกคบกันอยู่นะ "
ดั่ง ก็อดดริก กริฟฟินดอร์ เข้าสิง เคราเมอร์ลิน เขาเผลอพูดออกไปโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ!
ทั้งสองคาดคิดไว้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ แต่รอนก็ยังคงตกใจเมื่อได้รับความจริงจากปากเพื่อนสนิทของตัวเอง โวยวายใหญ่จนเฮอร์ไมโอนี่ต้องปราม และได้บอกกับเด็กชายว่า ดีใจที่ได้ยินจากปากเขาเอง แล้วหัวใจน้อยๆ ก็อุ่นวาบ ดีจริงๆ ที่เลือกที่จะบอกด้วยตัวเองเช่นนี้
เหมือนเฮอร์ไมโอนี่จะนึกบางอย่างขึ้นได้ เด็กสาวจำสิ่งที่เพื่อนชายพูดลอยๆ ออกมาได้ จึงคุยกันว่าเธอจะช่วยหาทางเอง ถึงการจะมาทำอาหารอะไรพวกนี้ในฮอกวอตส์จะเป็นไปไม่ได้ แต่ไม่ใช่กับพวกเขาที่มีแฮกริดเป็นพวก
แฮร์รี่แทบกระโดดกอดเธอ จริงๆ ก็กระโดดกอดไปแล้ว แต่ไม่ทันไรเซดริกก็ไม่รู้โผล่มาจากไหนและเมื่อไหร่ ก็มายืนข้างๆ พร้อมกระแอมไอ
ระหว่างที่พวกเขากำลังวางแผนว่าจะทำอะไรดี แฮกริดจะได้ช่วยหาอุปกรณ์มาให้ได้ถูกก็ได้มีข่าวว่าจะมีงานพรอมถูกจัดขึ้นเนื่องด้วยเหตุผลอะไรสักอย่างที่พวกเขาไม่ได้สนใจนัก เพราะความสนใจของพวกเขาในตอนนี้มาตกอยู่กับว่าจะทำอะไรให้แฟนหนุ่มของแฮร์รี่ดี
เด็กชายนั่งจดจ่อกับการคิดและเขียนเมนูวัตถุดิบลงบนกระดาษ โดยไม่รู้ตัวว่ามีบางคนก้มใบหน้าลงมาใกล้มากแค่ไหน กระทั่ง
" ที่รัก "
เสียงกระซิบข้างหูพาเด็กชายสะดุ้งตัวโหยง กุมใบหูมองอย่างตกใจใบหน้าระเรื่อ ส่งสายตาตำหนิใส่คนรักแบบไม่จริงจังนัก
" เซดริก "
เรียกเสียงหัวเราะทรงสเน่ห์ของคนตรงหน้าออกมา และร่างนั้นก็นั่งลงข้างๆ
" ทำอะไรอยู่ "
แฮร์รี่รีบซ่อนกระดาษใบนั้นลงทันที ทำให้คิ้วเซดริกขมวดเข้าหากัน ฉงนกับท่าทีลับๆ ล่อๆ ของคนรัก เด็กชายกระแอมแก้เขิน และตั้งตัวดีๆ
" วัตถุดิบปรุงยาวิชาสเนปน่ะ "
" นายตั้งใจวิชานี้เมื่อไหร่ "
" ฉันแค่ไม่อยากตก "
รุ่นพี่พยักหน้าทำทีเข้าใจแล้ว ก่อนที่จะพาไปเรื่องอื่นต่อ
" ว่าแต่ได้ยินเรื่องงานพรอมรึยัง? "
เด็กชายพยักหน้าตอบ และคนตรงหน้าก็ส่งรอยยิ้มมาให้พลางขยับตัวใกล้ยิ่งขึ้นโอบรอบเขาไว้
" พับแขนเสื้อให้ฉันหน่อยสิ "
อีกฝ่ายยื่นแขนข้างนึงให้ แฮร์รี่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ จริงๆ เรื่อฃแค่นี้อีกฝ่ายก็ทำเองได้ แต่อีกแง่คงอยากจะอ้อนเขาหรือเปล่านะ
เด็กชายทำตามนั้น ค่อยๆ พับเสื้อให้อีกฝ่ายทีละเล็กทีละน้อย และทุกครั้งที่แขนเสื้อหุบลงไป ตัวอักษรบางอย่างก็ปรากฏขึ้นบนนั้น เขาหยุดมือเหมือนเข้าใจบางอย่าง ขึ้นสบกับอีกฝ่ายก็พบรอยยิ้มและเสียงที่บอกให้เขาพับต่อ เมื่อสุดก็พบกับประโยคที่ทำให้อยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ
' สนใจเต้นรำกับฉันไหม ? '
เขามุดใบหน้าลงกับบ่าใหญ่ ซ่อนหน้าที่เต็มไปด้วยความร้อนมหาศาล จากคนต้นเหตุ กลายเป็นตอนนี้เซดริกกำลังกอดเขาอยู่
" เป็นแฟนกัน จำเป็นต้องถามกันด้วยเหรอ "
แฮร์รี่เอ่ยเสียงอุบอิบในอ้อมกอด รู้สึกเหมือนตัวเองโดนหอมหัวไปไม่รู้กี่ครั้ง
" เผื่อไม่อยากเปิดตัวไง ก็เห็นบอกเขิน "
มือเล็กทุบลงบนอกแกร่งเรียกความเอ็นดูจากหมีร่างยักษ์ ที่ยังคงอิ่มเอมกับภาพคนรักตรงหน้า ไม่ว่าจะเคยเห็นมาไม่รู้กี่ครั้ง
" นี่ ขอล่ะ "
" ฉันไม่ได้ขอแต่งงานนะ อย่าทำร้ายร่างกายกันสิ "
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ มือเล็กนั้นไม่ยอมหยุด แถมแรงเยอะขึ้นด้วย
ให้ตายสิ
ร่างกายช้ำแน่
ข่าวคราวของงานพรอมที่จะถูกจัดขึ้นพาให้แผนของพวกเขาพังไม่เป็นชิ้นดี อะไรหลายๆ ที่ต้องทำนั้นทับซ้อนกันไปหมดจนไม่เป็นอันทำอะไร ขนาดเฮอร์ไมโอนี่ยังถึงกับกุมขมับ แล้วแบบบนี้คนสมองทึ่มแบบเขาทั้งสองจะทำอะไรได้
แต่ไม่นาน พวกเขาก็ตกลงช่วงเวลาดีๆ ขึ้นมาได้
ก่อนที่จะเริ่มงานหรือแต่งตัว จะให้แฮร์รี่ไปอยู่กับแฮกริดเพื่อทำสิ่งที่อยาก เสร็จแล้วก็กลับไปแต่งตัวเตรียมสำหรับงานคืนนี้ แฮกริดจะเป็นคนหยิของที่ทำมาให้เอง และส่งต่อมาเรื่อยๆ จากรอน เฮอร์ไมโอนี่ และจบที่แฮร์รี่ ทุกอย่างลงตัวแต่ไม่รู้ว่าเอาเข้าจริงแล้วจะเป็นยังไง ถ้าไม่ลองดู
ก่อนคืนวันงานพรอม พวกเขาทวนแผนกันอีกครั้ง เฮอร์ไมโอนี่กับรอนยอมคู่กันเพื่อการนี้ และเมื่อรุ่งเช้ามาถึงมันก็เริ่มต้นขึ้น
วันนี้เป็นวันที่มีงานพรอมแท้ๆ แต่เซดริกกลับคิดว่ามีบางอย่างที่แปลกออกไป อย่างแรกคงจะเป็นแฟนหนุ่มของเขาที่จู่ๆ วันนี้ก็หลบหน้า เขาคิดเช่นนั้น เพราะเขามั่นใจว่าอีกฝ่ายเห็นแน่ๆ แต่กลับเดินออกไปโดยมีเพื่อนทั้งสองผลัก ไม่สนใจแฟนที่เอ่ยทักแม้แต่น้อย
จริงๆ เซดริกก็สังเกตมาหลายต่อหลายครั้งในหลายวันที่ผ่านมา ว่าเด็กชายมีท่าทีแปลกไป และดูเหมือนศาสตราจารย์วิชาปรุงยาจะสุ่งงานเยอะเป็นพิเศษ ช่วงนี้เห็นเขียนอะไรก็บอกว่ามันคือวิชานั้น
เขาไม่ได้อะไรหรอกนะ
แต่ก็แอบสงสัยไม่ได้ว่าตนเองได้ทำอะไรผิดไปหรือไม่ แน่นอนว่ามันไม่มีคำตอบ
สุดท้ายทั้งวันนั้นพวกเขาก็ไม่ได้คุยกันแม้แต่คำเดียวจนกระทั่งงานเลี้ยงได้เริ่มขึ้น เซดริกแต่งหน้าเนี้ยบกว่าทุกทีทำใบหน้าเซ็งดื่มเครื่องดื่มภายในงาน ในขณะที่สายตาก็พยายามเลื่อนหาคนรักไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย
" เฮ้อ "
แล้วเขาก็รู้สึกตัวว่าตัวเองนั้นดื่มเครื่องดื่มเยอะเกินไปจนอยากเข้าห้องน้ำ ฝีเท้าเดินไปตามทางก็ไม่วายมองหาคนรัก
จนกระทั่งเข้าเสร็จและกำลังเดินกลับเข้างานก็ถูกบุคคลปริศนาดึงลากตัวไปจากงานอีกครั้ง เซดริกพยายามพูดถามคนตัวเล็กที่ลากไป ขัดขืนพอเป็นพิธีเพราะที่นี่มันฮอกวอตส์ อย่างน้อยก็รู้แน่ๆ ว่าคงไม่ใช่พวกโรคจิต และเมื่อกายนั้นหยุดลงเขาก็ได้รู้ว่าคนตรงหน้าคือคนที่เขาตามหา
" แฮร์รี่ เล่นอะไรของนาย "
เด็กชายเกาท้ายทอยและเซมองไปทางอื่น ก่อนพาเขาเดินไปนั่งสักที่ และเมื่อตั้งสติได้เขาก็ได้สังเกตคนรักกับลุคใหม่ที่มองหาไม่ได้ง่ายๆ จากอีกฝ่าย ความขุ่นเคืองในตอนแรกนั้นหายไปในพริบตา
" ขอโทษนะที่ทำให้กลัว ฉันแค่มีบางอย่างอยากให้นาย "
" และอยากอยู่ด้วยกันแค่สองคน "
ยิ่งได้ฟังคำตอบ ใครที่ไหนมันจะโกรธลง
เซดริกนั่งลงข้างๆ เด็กชาย แฮร์รี่หันไปหยิบบางอย่างออกมาวางตรงหน้า เขามองมันสักพักถึงจะเข้าใจว่ามันคืออะไร
" นี่มัน? "
แต่เพื่อความมั่นใจจึงเอ่ยถามออกไป เด็กชายทำท่าอ้ำอึ้งก่อนพยักหน้าและเอ่ยตอบ
" อืม ฉันทำให้นาย "
จากนั้นใบหน้าก็ระบายรอยยิ้มทันที เหมือนยกภูเขาออกจากอกพอรู้ว่าสิ่งที่เด็กชายตั้งใจมาตลอดหลายวันนั้นเพื่ออะไร เขาเก็บอาการไม่มิดด้วยซ้ำ
" หืม แสดงว่านี่คือรายงานสเนปของนายงั้นสิ? "
แซวไม่ทันไรก็โดนมองค้อน เซดริกหัวเราะกับท่าทางนั้นก่อนหอมไปทีนึง เด็กชายรีบห้ามบอกให้กินอาหารสุดฝีมือตัวเองใหญ่ เขามองอาหารมักเกิ้ลตรงหน้าก็แทบอยากจะร้องไห้ ไม่นึกว่าคนรักของเขาจะน่ารักขนาดนี้ ทั้งที่น่ารักมากอยู่แล้ว
" นี่เซดริก รีบกินสิ "
" รู้แล้ว จะกินเดี๋ยวนี้แหละ "
อีกฝ่ายจดจ่อเสียจนคนที่มีภูมิต้านทานเช่นเขาเริ่มใจสั่น ทันทีที่ริมฝีปากงับอาหารเข้าไปคนตัวเล็กก็ดูตื่นเต้นมาก
" เป็นไงบ้าง "
" ก็...ไม่เลวนะ "
" จริงเหรอ!? "
เด็กชายดีดตัวขึ้นดีใจทันที เขาไม่ได้โกหกนะ แต่ความรักที่ถูกใส่ลงมานั้นมันมากจนออกมาดีมากจริงๆ เซดริกเริ่มกินอาหารตรงหน้าต่อและพวกเขาก็ได้มีเวลาอยู่ร่วมกัน พูดคุยสิ่งต่างๆ มองดวงดาวและฟังเพลงที่คลอออกมาจากด้านในตัวงาน เหมือนเห็นหิ่งห้อยอยู่ไม่ไกลพอให้สบายตา
สักพักใหญ่ พวกเขาก็ได้ยินเสียงประกาศถึงช่วงเวลาเต้นรำ เซดริกสบมองคนรักก่อนที่จะเป็นฝ่ายยืนหยัดขึ้นเต็มความสูง ก้าวไปยืนตรงหน้าคนรักก่อนโน้มตัวลง
" ช่วยเต้นรำกับผมสักเพลงนะครับ "
เสียงนุ่มพาให้หวั่นถูกเอ่ยออกมาอย่างบรรจง คนถูกขอเลิ่กลั่กก่อนยิ้มแก้เขินและวางมือลงด้านบน
" ครับ "
" หรือจะให้เต้นตลอดทั้งชีวิตยังได้ "
และพวกเขาก็ได้เต้นรำท่ามกลางหมู่ดาวและแสงจันทร์ เสียงของบรรยากาศธรรมชาติผสมผสานอย่างดีกับเนื้อเพลงอ่อนนุ่มแผ่ว เสียงฝีเท้ากระทบไปทั้งโถง ทั้งสองจ้องตากันเหมือนโลกนี้มีเพียงพวกเขาเท่านั้น และไม่มีใครสามารถมาขัดความสุขที่กำลังดำเนินไปอยู่ตอนนี้ได้ แม้แต่คนเดียว
" มาเต้นกันตรงนี้จะดีเหรอ อยากเปิดตัวนี่ "
แฮร์รี่นึกขึ้นได้จึงเอ่ยทัก แต่อีกคนกลับดูไม่สนใจยังคงเต้นไปตามบทเพลง ยังส่งเสียงฮัมในลำคอตอบรับ
" ดีแล้ว เพราะไม่ว่าจะเปิดหรือไม่ "
" นายก็ยังเป็นที่รักของฉัน "
พวกเขาต่างส่งยิ้ม และได้จุมพิตใต้แสงจันทร์ที่มีเพียงเราสอง
@roseMary_88
ความคิดเห็น