คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Puppy Love | Oliver/Harry (OWHP)
title: puppy love
pairing: oliver wood/harry potter, owhp
rate: pg
note: จริงๆ น่าเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น คลังรวมเรื่องผี หรือไม่ก็ บ้านวีสลี่ย์ลูกรัก เหมือนกันนะคะ ครอบครัววีสลี่ย์มาทุกตอน น่าจะเหมาะดี5555 คราวนี้มาสั้นๆ น่ารักๆ ค่ะ หวังว่าจะชอบนะคะ
รักครั้งแรกของแฮร์รี่คือเมื่อตอนอายุ 11 ปี ปีแรกที่ได้เข้าเรียนที่ฮอกวอตส์ และมันคือรักแรกพบ
เด็กชายผู้รอดชีวิตไม่คาดฝันถึงสิ่งที่ตนเองกำลังรู้สึก แน่นอน ตั้งแต่ที่ได้รับรู้ถึงความจริงเกี่ยวกับครอบครัวและเวทมนตร์ สิ่งใหม่ต่างๆ ก็เริ่มถาโถมให้รู้สึกตื่นตาตื่นใจไม่น้อย แม้ทุกอย่างจะเริ่มซับซ้อนและวุ่นวาย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันดีกว่าบ้านดัดลี่ย์เป็นไหนๆ ถึงมันจะคล้ายหนีเสือปะจระเข้ที่ได้มาเจอมัลฟอยแทนก็ตามที
และความรักก็เป็นอีกสิ่งที่เด็กชายพึ่งได้เรียนรู้
" คุณพอตเตอร์ ตามฉันมา "
เสียงศาสตราจารย์มักกอนนากัลเอ่ยเสียงเย็นเรียบเช่นปกติเล่นแอบพาผวา เราต่างก็หน้าเสียกันเพราะแฮร์รี่พึ่งทำผิดคำสั่งของศาสตราจารย์เพื่อช่วยเหลือเพื่อนจากการถูกกลั่นแกล้ง โดยผู้กลั่นแกล้งตอนนี้ก็เอาแต่หัวเราะเยาะคิดว่าเด็กชายคงโดนทำโทษเป็นแน่
จนกระทั่ง เส้นทางที่พวกเขากำลังเดินมานั้นไม่ใช่เส้นทางไปห้องประจำของศาสตราจารย์ แต่เป็นห้องเรียนหนึ่ง
หญิงมีอายุเดินเข้าไปพูดบางอย่างกับห้อฃเรียนนั้นทิ้งให้แฮร์รี่งุนงงกับสถานการณ์ตรงหน้า และเธอก็กลับมาพร้อมผู้ชายคนนึงที่เขาไม่คุ้นหน้า เด็กชายลืมหายใจไปชั่วขณะ อยู่ๆ ดวงใจดวงน้อยก็กระสั่นผิดจังหวะ มันเต้นระรัวโดยไม่ใช่เพียงเพราะเหตุผลที่หวาดกลัวจะถูกทำโทษ จนไม่ได้ฟังที่ศาสตราจารย์กำลังแนะนำตัวพวกเขา และยิ่งคนตรงหน้าพยักหน้าให้ยิ่งทำให้แฮร์รี่ไปไม่เป็น
" คุณวู้ด ฉันว่าฉันหาซีกเกอร์ให้เธอได้แล้วล่ะ "
เธอยิ้มกริ่มมองมาทางเด็กชาย ที่ตอนนี้พยายามเก็บอาการของความรู้สึกใหม่ที่ไม่รู้จักมาก่อน แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่สามารถละสายตาออกจากคนแปลกหน้าตรงหน้าได้เลย
เขาทั้งสองเดินมายังสนามลานกว้างเพื่อที่ โอลิเวอร์ วู้ด จะสอนเด็กชายทุกอย่างเกี่ยวกับกีฬาควิดดิช โดยเริ่มจากตำแหน่งและลูกต่างๆ ตั้งแต่ที่อีกฝ่ายวางกล่องขนาดใหญ่ลง เปิดมัน และพูดถึงสิ่งที่อยู่ด้านใน ทุกอย่างแฮร์รี่มองมันอย่างละเอียด จดจ่ออยู่ที่ชายตรงหน้าไม่ไปไหน ยิ่งมองก็ยิ่งพาให้รู้สึกอบอุ่นในจิตใจจนไม่สามารถละออกได้ บางทีก็คิดว่าตนอาจกำลังเสพติดมัน
วู้ดเคยรู้หรือเปล่าว่าตัวเองดูดีในชุดนี้มาก
แฮร์รี่รับไม้ถนัดมือจากวู้ดมาถือไว้ อีกฝ่ายให้เขาลองตีลูกบลัดเจอร์ นั่นทำให้เด็กชายต้องละสายตาจากหนุ่มที่ชอบ เมื่อมันพุ่งเข้ามาเขาก็ตีบอลแสนบ้าคลั่งนั้นให้สะท้อนกลับไปลงห่วง
" ไม่เลวนี่พอตเตอร์ "
คำชมนั้นพาเด็กชายเหลิง และเขาคงยิ้มไม่หุบหากต่อมาลูกบลัดเจอร์ไม่พุ่งกลับมาหาวู้ด
หลังจากวันนั้น กัปตันทีมได้ให้เวลาแก่เด็กชายเพื่อสร้างความเคยชินต่างๆ แฮร์ก็เริ่มที่จะโฟกัสไปที่เกมตรงหน้ามากกว่าได้แทนที่จะเอาแต่จดจ้องไปยังคนที่ชอบ แต่ก็ทุกครั้งที่พวกเขาได้มองกันเด็กชายก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มออกมา ไม่เคยเลยที่มองไปยังอีกฝ่ายแล้วหัวใจจะเต้นตามปกติอย่างที่เคย
" เป็นยังไงบ้างพอตเตอร์ "
รู้สึกตัวอีกทีเด็กหนุ่มรุ่นพี่ก็เดินเข้ามาหยุดยืนข้างๆ ใกล้ตัวจนต้องขยับหนี แฮร์รี่เหลือบขึ้นมองก็พบใบหน้าเหยียดยิ้มส่งมาให้และมองมาเป็นระยะสลับกับมองการฝึกของผู้อื่น
" ดีฮะ ผมชอบเลยล่ะ "
วู้ดเลิกคิ้วหันมามองพร้อมส่งเสียงลากยาวในลำคอ
แฮร์รี่กรีดร้องในใจอยากจะบอกเหลือเกินว่าที่หมายถึงไม่ใช่แค่กับควิดดิชเท่านั้น
" เอ่อ...จริงๆ แล้วเย็นนี้พวกผมกะว่าจะไปปิคนิคกัน "
" เผื่อพี่อยากไป "
เด็กชายใบหน้าเห่อร้อนหัวใจเต้นโครมคราม สายตาเสมองไปด้านอื่นพยายามที่จะต้องไม่พบตากับคนที่ตนพึ่งชักชวน แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าดวงตาอ่อนโยนคู่นั้นคงกำลังจับจ้องมาที่เขาแน่ๆ
" เอาสิ "
แฮร์รี่รีบหันขวับก็พบกับท่าทีไหวไหล่ ดูไม่ได้ลำบากใจอะไร เด็กชายยกยิ้มกว้างทันที
" ถ้าเพื่อนนายไม่ว่าอะไรนะ "
" แน่—แน่นอน พวกเขาไม่ว่าอะไร ซ้อมเสร็จแล้วไปกันนะฮะ! "
เด็กชายกล่าวอย่างติดขัดตื่นเต้นออกนอกหน้า แล้ววู้ดก็ค่อยๆ ยกรอยยิ้มขึ้นกับท่าทางของแฮร์รี่ด้วยความนึกเอ็นดู ฝ่ามือใหญ่ถูกยกขึ้นหมายจะที่สัมผัสลงบนศรีษะทุ่ยแต่มือก็ชะงัก และแปรเปลี่ยนทิศทางไปวางลงบนบ่าแทน
" ตอนนี้นายไปซ้อมต่อได้แล้ว "
รุ่นน้องตัวเล็กพยักหน้าหยิบไม้กวาดขึ้นและไปซ้อมต่อ เด็กชายอารมณ์ดีมากกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด บีตเตอร์ทั้งสองถึงกับแซวแต่คนโดนก็ไม่มีท่าทีขัดขืนอะไร วู้ดมองสิ่งเหล่านั้นพร้อมรอยยิ้ม ก่อนสายตาจะเบิกออกกว้าง
" วีสลี่ย์ บลัดเจอร์! "
ดีที่บีตเตอร์ทั้งสองตอบสนองเร็วและหันกลับไปตีได้ทันท่วงที ไม่มีใครเป็นอะไร แต่ทั้งสองต้องโดนสายตาดุจากวู้ดแทน
ซ้อมเสร็จพวกเขาต่างพากันไปเก็บข้าวของเปลี่ยนชุดกลับเป็นชุดนักเรียนตามเดิม จุดหมายต่อไปของพวกเขาคือหอนอนที่นัดหมายกับเหล่าเพื่อนไว้ เฮอร์ไมโอนี่และรอนไม่ได้กล่าวว่าอะไร กลับยินดีที่จะให้รุ่นพี่ไปด้วยด้วยซ้ำ เพราะถึงแม้เจ้าตัวเล็กของพวกเขาจะไม่เคยบอก แต่ท่าทางต่างๆ ที่แสดงออกมานั้นก็ชัดเจนจนสัมผัสได้ และนี่คฃเป็นโอกาสดีที่จะได้คืบหน้า
บรรยากาศโดยรอบเริ่มเย็นลง ตอนนี้ยังไม่ถึงกับดวงอาทิตย์จะตกดินแต่ฟ้าใกล้แปรเปลี่ยนเป็นสีส้ม คงดูแปลกประหลาดที่พวกเขาเลือกมาทำกิจกรรมของมักเกิ้ลอย่างการปิคนิคในเวลาเช่นนี้ แต่ตัวแฮร์รี่เป็นคนบอกเองว่าอยากจะดูยามที่ตะวันลับฟ้า
" โรนัลด์ ของกินเรามีจำกัดนะ นายจะยัดเข้าไปแบบนั้นไม่ได้ "
" อ้ออวกเออไอ่ออมอินเอง อันเอยอัดอารใอ้อี่ไอ "
" นี่ ฉันฟังนายไม่รู้เรื่องนะ "
" อี อะไอ้อุดอ่น "
" นายยังอยากกินอยู่ใช่ไหมรอน "
เฮอร์ไมโอนี่เริ่มเปลี่ยนร่างเป็นยักษ์มาร มีวู้ดมาด้วยก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ทั้งสองชอบตีกัน ผู้ชมตัวเล็กส่งเสียงหัวเราะออกเบาๆ ไม่ได้เข้าไปแทรกอะไร ในขณะที่อีกคนยังดูสับสนเล็กๆ
" ไม่ห้ามจะดีเหรอ? "
เด็กชายส่ายหน้ากับคำถาม พลางมือหยิบอาหารที่เก็บมาจากครัวขึ้นกิน
" ก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละครับ "
" ...ร่าเริงกันดีนะ "
รุ่นพี่เงียบคิดไปสักพักก่อนจะหยิบอาหารขึ้นกินบ้าง
" ตอนลูกบลัดเจอร์พุ่งใส่พวกนายเมื่อกี้ เล่นเอาหายใจวูบเลย "
วู้ดพูดออกมาเหมือนไม่ได้คิดอะไรหากมองจากภายนอก แฮร์รี่ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยส่งรอยยิ้มเจื่อนกลับไป
" ขอโทษวู้ด "
อีกฝ่ายหันมามองส่งรอยยิ้มให้ มันไม่มีความดุอยู่เลยในนั้น
" แค่คราวหน้าระวังก็พอ ทีมเราจะขาดใครไม่ได้หรอกนะ "
แฮร์รี่นิ่งเงียบไปชั่งใจว่าจะเอ่ยสิ่งที่คิดไปดีหรือไม่ มันค่อนข้างน่าอายและมันก็ติดอยู่ที่ปาก เขาหยิบน้ำขึ้นดื่มเพื่อที่จะได้พูดมันได้ง่ายขึ้น
" ...เป็นห่วงเหรอฮะ? "
วู้ดขมวดคิ้วหันมามองผู้ถาม แต่เด็กชายก็เอาแต่ก้มหน้าเลี่ยงที่จะสบใบหน้าอ่อนโยน
" แน่นอนสิ เราพึ่งได้ตัวนายมานะ "
" และควิดดิชก็เป็นกีฬาที่อันตราย นายก็รู้ "
คำพูดที่แฝงไปด้วยน้ำเสียงความเป็นห่วงเรียกยิ้มจากเด็กชายได้ไม่ยาก หัวทุ่ยพยักหน้าหงึกค่อยเงยใบหน้าขึ้นสบ
" ขอบคุณฮะ คราวหน้าผมจะระวัง "
ถ้าเขามองไม่ผิดเด็กชายเหมือนเห็นรุ่นพี่ตรงหน้าชะงัก แฮร์รี่กระพริบตาปริบมองคนตรงหน้าหาคำตอบถึงท่าทางนั้นก่อนจะต้องสะดุ้งขึ้นเพราะเสียงหวาน
" แฮร์รี่ พระอาทิตย์จะตกแล้วนะ! "
เขาเกือบลืมไปเสียสนิทว่ามากันสี่คน รีบขานรับไป หันไปบอกคนอายุมากสุดในที่นี้ และค่อยมองไปยังท้องฟ้าที่กำลังส่อประกาย มันช่างงดงาม ไม่ว่ามันจะเป็นสีใด ครั้งที่สะท้อนเข้ามาในดวงตาภาพตรงหน้าก็ยังสวยเสมอ ต้องขอบคุณแฮกริดที่รู้สถานที่ที่มีมุมสวยงามเช่นนี้ ถ้าจะมีคนที่ไม่เข้าใจถึงความงามของมันก็คงมีเพียงรอนที่ยังคงหยิบจับของกินเข้าปาก แฮร์รี่เหลือบมองไปเล็กน้อยก็เผยยิ้ม
" จริงๆ...พี่เรียกผมว่าแฮร์รี่ก็ได้นะ "
" ผมอยากจะสนิทกับพี่ "
วู้ดที่ยังดื่มด่ำบรรยากาศรอบข้างก็เลิกคิ้วขึ้นมองเด็กชายที่จดจ่อกับนภากว้างใหญ่ เขาไม่ได้เอ่ยอะไรตอบออกมาในทันที แต่แฮร์รี่รู้สึกได้ว่าร่างข้างๆ นั้นขยับเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น
" งั้นก็ไม่จำเป็นต้องสุภาพ แล้วฉันจะเรียกนายว่าแฮร์รี่ "
ใบหน้าเล็กขึ้นสีจางๆ ทั้งน้ำเสียงแผ่วกระซิบและลมหายใจที่รดลงมาทำให้หัวใจกระสั่นไม่น้อย เด็กชายก้มหน้าหงุดซ่อนใบหน้าแดงก่ำ ซึ่งนั่นเหมือนยิ่งทำให้รุ่นพี่ได้ใจส่งเสียงหัวเราะแถมยิ่งขยับเข้าใกล้เด็กชายที่เขินแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีมากขึ้น
" โอเค...วู้ด "
" โอลิเวอร์ "
" จากนี้เรียกว่าโอลิเวอร์สิ "
ให้ตาย เขาขอสาบานต่อหน้าเมอร์ลิน ถ้าหากรอดจากตรงนี้ไปได้ เขาจะเรียกชื่อนั้นจนกว่าอีกฝ่ายจะเบื่อเลย
@roseMary_88
ความคิดเห็น