คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My Cutie | Fred/Harry/George (FWHPGW)
title: my cutie
au: real life
pairing: fred weasley/harry potter/george weasley, fwhpgw
rate: pg
note: จริงๆ เรื่องนี้เป็นเหมือนอินโทรก่อนเข้าอีกเรื่องนึงน่ะค่ะ เป็นเรื่องยาว all hp ที่เราอยากเขียนเป็นนิยายแชท อาจจะมาตอนไหนก็ได้ไม่แน่นอนนะคะ แต่ไว้ติดตามกันได้น้า วิ้งๆ
เฟร็ด วีสลี่ย์ ขอสาบาน
ว่าความคิดแรกที่ตั้งใจเดินเข้ามาในร้านคาเฟ่แมวสุดแสนฟรุ้งฟริ้ง เขาเพียงต้องการแค่หลบฝนเท่านั้น
วันนี้ท้องฟ้าดูไม่แจ่มใส มันมืดมนจนพาหัวใจของพี่แฝดห่อเหี่ยวไปด้วย และอีกหนึ่งเหตุผลที่เฟร็ดเอาแต่ทอดสายตามองไปยังฟ้าด้วยความเบื่อหน่ายก็คงเพราะวันนี้เขาจำเป็นที่จะต้องมาและกลับบ้านเพียงผู้เดียว ไร้ซึ่งแฝดที่มักจะตัวติดกันเสมอ
" โรนัลด์ เธอต้องเอาร่มไปด้วยนะ "
" ไม่เอาอ่ะ เกะกะจะตาย ทำไมฉันต้องเอามาด้วย "
" เพราะถ้าเธอไม่เอาไป ฉันเชื่อว่าเธอจะตากฝนกลับบ้านน่ะสิ! "
" ฝนจะตกตรงไหนกัน แค่เมฆบังเอง! "
เฟร็ดมองไปตามเสียงก็ได้แต่ส่ายหน้าพร้อมอมยิ้มกับน้องชายตัวเอง แฟนสาวของเจ้าตัวเองก็ดูเอือมระอา
จะว่าไป เขาเองก็ไม่มีร่มมานี่นะ
" ไงรอน! "
ไวเท่าความคิด ร่างสูงของเฟร็ดตรงไปกอดคอน้องชายตัวเองพร้อมทั้งขยิบตาทักทายให้เด็กสาว
" อะไรของพี่เนี่ยเฟร็ด "
รอนพยายามแกะเขาออกจากบ่า แน่นอนว่ามันไม่ได้ผล
" กลับด้วยกันกัน ฉันไม่มีร่ม "
น้องชายอ้าปากเตรียมจะบ่นพี่ชาย แต่ไม่ทันนิ้วมือที่ทาบลงที่ริมฝีปากพร้อมเสียงจุ๊ๆ รู้ได้ในทันทีว่าเขาไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้
แต่สายฝนที่โปรยลงมาเกินกว่าที่คาดคิด
มันรุนแรงเหมือนห่ากระสุนจนร่มอันน้อยไม่สามารถต้านแรงของมันได้ เขากับรอนจำต้องแวะข้างทางก่อนที่จะได้ถึงบ้านของตัวเอง โชคยังดีที่รอนบอกว่าแถวนี้มีร้านที่เพื่อนสนิทเปิดอยู่อยู่น่าจะพอเข้าไปหลบพายุได้
กริ๊ง
กายเล็กและใหญ่เปียกโชกเดินเข้าร้านเครื่องดื่มและของหวานท่าทางสบายตาและน่ารัก
" ฉันบอกพี่แล้วไงว่าอย่าเล่นน่ะ "
" ไม่เอาน่ารอน มันก็สนุกดีไม่ใช่รึไง? "
" พี่ไม่ใช่แมรี่ ป๊อปปินส์นะ! "
เฟร็ดโดนน้องชายบ่นใหญ่เรื่องที่ก่อนหน้านี้ พอเขาเห็นว่าฝนเริ่มตกหนักก็นำร่มมากางอย่างสง่าและกระโดดกลางสายลม
" แมรี่ ป๊อปปินส์ไม่ทำแบบนั้นซะหน่อยนะรอน "
" โถ่เอ้ย ฉันต้องโดนยัยเฮอร์ไมโอนี่บ่นแน่ "
เจ้าตัวต้นเหตุหัวเราะชอบใจใหญ่
ไม่นานเกินรอ ทั้งสองก็ได้ยินเสียงบางคนเดินมาหาพวกเขา เด็กหนุ่มหน้าหวานตรงหน้ายิ้มต้อนรับเหมือนดีใจที่ได้เจอ
" รอน! "
พอเห็นเจ้าของเสียงน้องชายตัวดีก็เปลี่ยนไปราวกับคนละคน ยิ้มหน้าแป้นโพลงกอดร่างเล็กนั้น
" โอ้ ตัวฉันเปียก "
" ฮ่ะๆ ไม่เป็นไรหรอก "
และเด็กหนุ่มก็หันมามองเหมือนรู้จักเขาดี เฟร็ดกระพริบตาปริบๆ ก่อนเบิกออกกว้างเมื่อคนตัวเล็กกระโจนเข้ากอดที่เอวเขาแน่น ทุกอย่างหยุดนิ่งหัวใจไม่รักดีกระตุกอย่างประหลาด และยิ่งเต้นผิดจังหวะที่คนตรงหน้าค่อยๆ กอดรัดแน่นขึ้น ไม่ใช่เพราะหายใจไม่ออกหรอกนะ
แต่นี่ไม่ใช่เวลามาสนเรื่องหัวใจ
เด็กนี่รู้จักเขา!
" ไม่เจอพี่ตั้งนานเลย คิดถึงนะฮะ "
ยิ่งงงเป็นไก่ตาแตก จำไม่เคยได้ว่าเคยเจอเด็กน่ารักแบบนี้มาก่อน ถ้าเคยเจอเขาต้องไม่มีวันลืมแน่
" อะแฮ่ม นี่แฮร์รี่เพื่อนผมเอง "
" และพี่ปล่อยมือจากเพื่อนผมได้ยัง 'เฟร็ด' ? "
เฟร็ดไม่รู้ตัวว่าเผลอกอดตอบไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้เป็นเด็กที่ชื่อแฮร์รี่เสียเองที่ละจากอกเขาแล้วทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก เฟร็ดแค่ส่งรอยยิ้มให้เด็กน้อยไป
ก็พอจะรู้แล้วว่าทำไม
" จอร์จี้! "
กลับมาถึงบ้าน เฟร็ดรีบวิ่งแจ่นตามหาน้องชายฝาแฝดทันที เจ้าตัวตาตื่นตกใจนึกว่ามีเรื่องอะไร รีบขานกลับ
" เฟร็ดดี้! "
ปัง
จอร์จสะดุ้งโหยงตามเสียงเปิดประตูรุนแรง ได้ยินเสียงว่าของแม่มาจากชั้นล่างแต่พวกเขาก็ไม่ได้สนใจ เฟร็ดสาวเท้าก้าวตรงไปหาน้องชายและคว้าแขนทั้งสองข้างจับไว้แน่น
" ทำไม... "
" ทำไมนายเจอเด็กน่ารักแล้วไม่เคยบอกฉันกัน! "
คนโดนเขย่าตัวกระพริบตาปริบๆ ประมวลผลสิ่งที่ออกมาจากปากพี่ชาย ก่อนจะเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่จริงๆ ควรจะประดับอยู่บนใบกน้าเขามากกว่าแฝดผู้น้อง
" นายกำลังพูดถึงแฮร์รี่? "
จอร์ดจับมือเฟร็ดกำลังต้องการบอกให้ปล่อย แต่ตอนนี้เขาไม่ปล่อยแน่
" เฮ้ๆ ไม่เอาน่าเฟร็ด "
" ถ้าฉันบอกนาย นายก็ชอบแฮร์รี่น่ะสิ "
" ฉันไม่ยอมหรอกนะ "
พร้อมขยิบตาให้พี่ชายฝาแฝดที่ดูจริงจังกว่าปกติมาก
" แล้วเป็นไงเฟร็ด ชอบไหม? "
หน้าบูดขึ้นสีระเรื่อพยักหน้างึกๆ ตอบออกไป จอร์จส่ายหน้าทำทีเสียดาย ก่อนจะเป็นฝ่ายขยับตัวเข้ากอดคอโดยไม่สนใจมือที่ยังไม่ปล่อยจากตน
" ฉันมีรูปแฮร์รี่เยอะเลย แม้แต่ตอนเด็ก "
" อยากดูไหม? "
คนหน้าบู่หูผึ่ง ปล่อยมือจากแขนนั้นเหมือนกำลังคล้อยตามก่อนตั้งสติได้
" จอร์จ นี่นายคงไม่ได้จะทำอย่างที่ฉันคิดใช่ไหมพวก? "
สายตาจับผิดมองไปยังรอยยิ้มขี้เล่นมีเลศนัย ขณะที่อีกฝ่ายก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดจออย่างภาคภูมิใจ
" แน่นอน เราจะแบ่งน้องกันสองคน "
" มีเราสองคนช่วยดูแลดีกว่า แฮร์รี่ต้องชอบเราแน่ "
หลังจากนั้น จอร์จก็เริ่มแบ่งปันภาพถ่ายคนที่เขาทั้งสองต่างชอบกัน ในเครื่องมือสื่อสารเครื่องนั้นมันเต็มไปด้วยรูปภาพของเด็กหนุ่ม และทุกภาพก็พาใจเต้นทั้งนั้น
ฝาแฝดจากตอนแรกที่เกือบได้เป็นศัตรูหัวใจกัน บัดนี้กำลังนั่งกรีดร้องกับความน่ารักของ แฮร์รี่ พอตเตอร์ ด้วยกัน จนได้ยินเสียงของคุณนายวีสลี่ย์ดังขึ้นมาชั้นสองให้เขาทั้งสองเบาเสียงลงกน่อย แต่แฝดก็แค่เอาผ้าห่มมาคลุมโปงและยังกรี๊ดกับภาพของเด็กหนุ่มเช่นเดิม
คราวนี้เป็นเสียงของเพอร์ซี่ที่ตะโกนมาเพราะทั้งสองกำลังกวนเวลาอ่านหนังสือ ไม่ช้าบ้านก็กลับมาสงบอีกครั้ง
กริ๊ง
แฮร์รี่หันไปตามเสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นบ่งบอกว่ามีคนเข้าร้านมา เขาเอ่ยทักทายต้อนรับลูกค้าเช่นทุกวัน ก่อนพบว่าเป็นพี่สองคนที่ตัวเองรู้จักก็ยิ้มร่าขึ้นมากกว่าเดิม
" จอร์จ เฟร็ด! "
ร่างเล็กรีบวิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาทั้งคู่ที่กำลังกระซิบกระซาบเถียงอะไรกันอยู่ ทั้งที่ในมือยังอุ้มน้องแมวขนฟูสีขาวนวล
" ไงแฮร์รี่ "
พอเด็กหนุ่มอยู่ตรงหน้าทั้งสองก็เอ่ยทักทายออกมาพร้อมกัน
" พี่เป็นแฝดกันจริงด้วย "
" ขอโทษด้วยนะฮะที่คราวก่อนเข้าใจผิดแล้วกอดไปแบบนั้น "
แฮร์รี่หลุบสายตาลงเล็กๆ แฝดโบกมือเบาๆ กับท่าทางและคำพูดนั้นพร้อมกอดคอกัน
" ไม่ต้องห่วงหรอกแฮร์รี่ "
" ยังไงเราก็เหมือนกันอย่างกับแฝด "
" แต่ นี่นายได้กอดที่มันควรเป็นของฉันเหรอเฟร็ด? "
จอร์จกระทุ้งซอกเข้าสีข้างเบาๆ แต่เจ้าตัวดันไหวไหล่ไม่รู้สึกรู้สาแล้วยังหันไปหาน้องชายด้วยใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มของผู้ชนะ
" นุ่มมากเลยล่ะจอร์จ "
" ...แฮร์รี่ ฉันไม่ยอมนะ นายต้องกอดฉันด้วย! "
เด็กหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยความเอ็นดูกับท่าทีเหมือนเด็กที่กำลังแย่งพี่เลี้ยงของทั้งสอง ถ้าพวกพี่รู้ว่าเขารู้สึกแบบนี้จะว่าอะไรไหมนะ
" ได้สิฮะ แต่เข้ามาก่อนสิ ยืนหน้าร้านนานๆ แบบนี้เดี๋ยวเมื่อยซะก่อนจะได้กอดนะ "
แฮร์รี่เปลี่ยนท่าอุ้มแมวมาอุ้มด้วยมือเดียวแล้วผายมือออกหลีกทางให้ทั้งสองเดินเข้าร้านมา พลางลูบหลังของเฮดวิกที่คงกำลังเคลิ้มหลับไปด้วย พี่แฝดปล่อยมือจากคอกันและกันแล้วก็ทำตามนั้น หากแต่กลับหยุดเดินอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่ม
" ครับ? "
เขาเลิกคิ้วเป็นคำถาม ทั้งเฟร็ดและจอร์จเหลือบมองกันพร้อมรอยยิ้มมุมปากค่อยๆ ปรากฏขึ้น
" กอดเราก่อนสิ "
เจ้าตัวเล็กกระพริบตาปริบๆ กับคำขอที่ดูแล้วก็ไม่ค่อยใช่เท่าไหร่ ก่อนส่ายหน้าระบายรอยยิ้มออกบางๆ เขาวางแมวตัวน้อยลงนอนกับที่นอนดีๆ และร่างเล็กก็สวมกอดฝาแฝดตรงหน้าให้หนำใจ
" สนใจรับเป็นอะไรดีครับ? "
พอกอดคลายคิดถึงกันเสร็จ แฮร์รี่ก็พาทั้งสองมานั่งที่ตามปกติ หยิบใบเมนูให้และเอ่ยถามตามที่พนักงานควรทำ
" เอาเป็นนายได้ไหม "
" ฉันเอาด้วย! "
ทั้งสองได้รับสิ่งที่ร้องขอ หากไม่ใช่ตัวแฮร์รี่ แต่เป็นการถูกเด็กหนุ่มตีจนต้องร้องโอ้ย
" ถ้าไม่สั่งดีๆ ผมจะไปดูแลแมวต่อแล้วนะ "
" พนักงานทำร้ายลูกค้า! "
" เรื่องนี้ต้องถึงหู— "
แฮร์รี่ง้างมือจะตีอีกรอบ ทำให้แฝดต่างหัวเราะชอบใจกันใหญ่กับท่าทางน่ารักๆ ตรงหน้า แกล้งเด็กหนุ่มจนพอใจ เฟร็ดกับจอร์จก็ต่างสั่งเครื่องดื่มและขนมหวานกันมาคนละอย่าง แฮร์รี่จดสิ่งที่ทั้งสองต้องการเสร็จก็พยุงตัวลุกขึ้น
" รอสักครู่นะฮะ ระหว่างนี้หยิบของเล่นมาเล่นกับแมวได้ "
" แต่อย่ารบกวนน้องที่หลับอยู่นะ "
พี่น้องฝาแฝดยิ้มกันเป็นบ้าเป็นหลัง สายตาทั้งสองคู่มองตามแผ่นหลังน่ามองไปและเคลิ้มยิ้ม ในจุดนี้ถ้าน้องชายเขามาเห็นคงโดนหาว่าคลั่งรักแน่ๆ
" จอร์จ "
แฝดผู้พี่เอ่ยเรียกให้หันไปสนใจสิ่งที่เขาพึ่งหยิบขึ้นมา และพวกเขาก็มองหน้ากันส่งรอยยิ้มอันแสนร้ายกาจออกมา
" เหมี๊ยว "
แฮร์รี่เบิกตากว้างกระพริบตาปริบๆ มองไม้ตกแมวที่จู่ๆ ก็ปรากฏตรงหน้า เขาหันไปตามแขนแกร่งและอย่างที่คิด พี่แฝดกำลังยื่นล้อมซ้ายขวาอยู่
" ทำอะไรน่ะครับ "
เด็กหนุ่มกลั้วหัวเราะในลำคอ ไม่ได้ว่าอะไรที่ทั้งสองเดินเข้ามาในครัว ยังไงนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก
" ก็นายบอกว่าให้เราเล่นแมวระหว่างรอได้ "
" เลยมาเล่น แถมไม่กวนตัวที่หลับด้วย "
มือเล็กวางแก้วลง กลับไปสนใจชงสิ่งที่ตนเองจดมาต่อ
" แต่ผมกำลังทำของให้ทั้งคู่อยู่นะ ยิ่งกว่านั้นผมไม่ใช่แมวด้วย "
เด็กหนุ่มเสยผมปรกหน้าขึ้น เดินไปดูขนมหวานที่อีกไม่กี่นาทีก็เสร็จแล้ว โชคดีที่ทั้งสองมาถูกเวลา จะได้กินแบบร้อนๆ
" ไม่ใช่ที่ไหน "
" เป็นสิ "
" แมวของพวกเราไง "
ทั้งสองยังคงหยอกล้อโดยพยายามไม่ให้ตัวเองดูเกะกะกับการทำของของอีกฝ่ายมาก แฮร์รี่มองนาฬิกาก่อนหันกลับไปจดจ้องพี่แฝดที่ตัวเองรู้จักดีครู่หนึ่ง
" พอมีเฟร็ดแล้ว พี่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นนะฮะจอร์จ "
เฟร็ดหันขวับมองน้องชายตัวเอง จอร์จก็ตาโตชี้นิ้วเข้าตัวเองเหมือนกำลังโหลดสิ่งที่เด็กหนุ่มพูด
ภาพตรงหน้าทำให้แฮร์รี่ส่งเสียงหัวเราะคิกคัก
" ผมอาจจะคิดไปเองหรือเปล่า? "
ติ๊ง
เสียงนาฬิกาจับเวลาดังเตือน เด็กหนุ่มกลับไปสนใจตู้อบแล้วเปิดมันออก มือหยิบถุงมือกันความร้อนขึ้นสวมใส่ค่อยหยิบตะแกรงรองขนมออกมาวางไว้ที่แท่นกันความร้อน ขนมหวานต่างก็มีควันลอยออกมาพร้อมกลิ่นน่ารับประทาน แฮร์รี่วางไว้เช่นนั้นก่อนเดินไปหยิบจานและซอสหวานเปรี้ยวต่างๆ มาเพื่อจัดแจงจานให้สวยงามก่อนเสิร์ฟ
" จริงๆ ให้พวกเรากินเลยก็ได้นะ "
พี่แฝดต่างพากันชะโงกหน้าจากหลังเด็กหนุ่มมาดูขนม ในขณะที่เขาเริ่มกลับไปสนใจเครื่องดื่มอีกครั้ง
" ไม่ได้ครับ "
" ผมโดนรีมัสดุแน่ "
เฟร็ดไม่พูดอะไรต่อเพราะเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนๆ นั้นคือใคร แต่ไม่ใช่กับจอร์จ
" เขากล้าดุนายด้วยเหรอ? "
ประโยคนั้นเรียกเสียงหัวเราะจากแฮร์รี่ทันที
" กล้าสิ โดนดุบ่อยจะตาย พี่คงไม่อยากโดนด้วยแน่ "
" ฉันนึกภาพตอนพ่อนายดุไม่ออกด้วยซ้ำ "
ไม่นานแฮร์รี่ก็จัดการกับเครื่องดื่มเสร็จ เหลือเพียงขนมหวานที่ยังรอให้จัดจานเท่านั้นแแต่ก่อนที่จะทำเขาก็หันไปหาเหล่าพี่ชายเพื่อนสนิทเสียก่อน
" เหลือแค่ขนม พี่ๆ ไปนั่งรอก่อนได้เลย สักพักผมจะตามไปฮะ "
คำว่าสักพักของแฮร์รี่บางทีอาจจะมากกว่า 10 นาที พวกเขารอจนเลือกที่จะนั่งเล่นกับแมวจริงๆ ให้สมกับมาคาเฟ่แมวเสียหน่อย เด็กหนุ่มคงพิถีพิถันกับขั้นตอนนี้มาก
" มาแล้วครับ "
คิดถึงได้ไม่นาน เจ้าตัวเล็กของพวกเขาก็เดินกลับมาแล้ว มานั่งลงข้างๆ แล้ววางของกินลงบนโต๊ะอย่างใจเย็น
" แฮร์รี่ เจ้านี่ชื่ออะไรน่ะ "
จอร์จเอ่ยขึ้นขณะที่มือยังคงลูบตัวของแมวตัวเล็กสีดำเล่น และเด็กน้อยในมือก็กำลังเคลิ้มตามด้วย
" อ๋อ โกโก้น่ะ "
" เด็กคนนี้ขี้อ้อนนะฮะ "
พี่แฝดส่งเสียงในลำคอรับรู้ สายตาเอาแต่สนใจลูกแมวในมือ
" งั้นก็เหมือนนายเลยสิ "
ทีนี้เขารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างถูกวางที่บ่าจากด้านหลังก็เคลื่อนสายตาไปปะทะกับลูกแมวสีดำอีกตัวละม้ายคล้ายคลึงกับตัวที่้จอร์ดเล่น แต่ทั้งสองตัวมีดวงตาที่แตกต่างกัน แน่นอนว่าคนที่อุ้มเจ้าตัวเล็กก็เป็นเฟร็ด
" แล้วเจ้านี่ล่ะแฮร์รี่ "
" มอคค่าครับ "
" เด็กคนนี้ก็ขี้อ้อน แต่ก็ขี้อายกว่าหน่อย "
แฮร์รี่ยกมือขึ้นสัมผัสเจ้าตาใสเบาๆ หยอกล้อมันเล่นแล้วเผยรอยยิ้มบางๆ ด้วยความเอ็นดู
" ทั้งสองเป็นแฝดกันน่ะ "
" จะว่าไป ก็ดูคล้ายๆ พวกพี่นะ "
แฝดชะงักไปชั่วขณะ ก่อนที่จะยกรอยยิ้มออกกว้าง รีบขยับตัวมานั่งด้านหน้าเด็กหนุ่มพร้อมกัน มืออุ้มน้องแมวในระยะอกเหมือนกำลังชูให้อีกฝ่ายเห็น
" จริงเหรอ "
" งั้นตอนที่มองเจ้าพวกนี้ "
" นายต้องคิดถึงพวกเรานะ "
แฮร์รี่เงียบมองทั้งสองคนก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมา กับสิ่งที่ทั้งสองคนกำลังทำ
" คงไม่ได้หรอกครับ "
เด็กหนุ่มหลุบตาลง กายขยับคลานไปอีกด้านหลังที่เป็นที่นอนสำหรับแมวใกล้ๆ แล้วอุ้มเจ้าเหมี๊ยวขนฟูขึ้นพร้อมยกรอยยิ้มกว้างน่ารัก
" เดี๋ยวเฮดวิกจะหึงเอา "
เฮดวิกเงยใบหน้าขึ้นมองเจ้าของอย่างงุนงง เจ้าตัวเล็กที่ไม่เล็กเท่าไหร่ส่งเสียงร้องคล้ายกำลังถามว่าเด็กหนุ่มทำอะไร เจ้าตัวส่งยิ้มให้แล้ววางแมวของตนลงบนตัก ใช้นิ้วลู่ใบหูนิ่มๆ ลง
" แต่ผมจะคิดถึงพวกพี่นะครับ "
" ทั้งเฟร็ด ทั้งจอร์จเลย "
พร้อมขยิบตาส่งให้ โดยหารู้ไม่ว่า รอยยิ้มและการขยิบตาเช่นนั้นทำให้คนสองคนถึงกับใจกระตุกแทบจะหยุดเต้น
อืม
พวกเขายอมโดนรอนหาว่าคลั่งรัก
" น้องน่ารักเนอะ "
" ของฉัน "
" ของเรา "
ทั้งสองมองใบหน้ากัน ก่อนจอร์จจะเป็นฝ่ายละกลับไปมองเพดานเช่นเดิม
ตอนนี้พวกเขาทั้งสองกลับมาถึงบ้านและกำลังนอนเรื่อยเปื่อยอยู่บนที่นอน ภายในห้องถูกปิดไฟไว้มีเพียงแค่แสงจากดวงจันทร์ และไฟจากสติ๊กเกอร์ดวงดาราเรืองแสงเท่านั้น
" ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมนายถึงไม่ยอมบอกฉัน "
จอร์จส่งเสียงในลำคอให้พี่ชายพูดต่อเลย โดยไม่ต้องรอเขา
" เรื่องที่รู้จักเด็กน่ารัก "
" ฉันอาจจะทำเหมือนกัน— โอ้ย "
คำพูดนั้นทำให้โดนกระทุ้งศอกใส่ไปหนึ่งที แต่คนเป็นน้องก็เข้าใจว่าทำไม เพราะเขาก็ทำไปแล้ว
" ฉันมาก่อน ฉันขอจูบคนแรก "
เฟร็ดตาโตรีบมองน้องชายตัวเองทันที แล้วตีแขนกลับไป
" ฉันเป็นพี่นายนะ "
" แต่แฮร์รี่สนิทกับฉันมากกว่า "
" แต่เราเป็นแฝด ดูแฮร์รี่วันนี้สิเขาดูสนิทกับฉันมาก "
" เจ้าตัวเล็กอัธยาศัยดี "
" นายเรียกน้องว่าเจ้าตัวเล็ก "
" เดี๋ยวนายก็เรียก "
จอร์จยักไหล่ไม่แคร์เสียงก็ส่งเสียงกลั้วหัวเราะออกมา และพวกเขาก็หัวเราะร่วมกัน ไม่นานก็ผ่อนลมหายใจ
" นายคิดว่าเพอร์ซี่จะตะโกนดุเราอีกไหม "
" ถ้าเราทะเลาะกันก็คงไม่เหลือ "
พวกเขาส่งรอยยิ้มเลศนัยให้แก่กัน มือควานหยิบจับหาสิ่งอ่อนนุ่มเพื่อประกาศสงคราม และการแข่งตีหมอนก็เริ่มขึ้น แน่นอนว่าเขาทั้งสองส่งเสียงดังจนโดนพี่ชายตะโกนดุ แต่นั่นทำให้ฝาแฝดคู่นี้ระเบิดหัวเราะกันออกมามีความสุขในแบบของพวกเขากันสองคน
หลังจากวันนั้น ฝาแฝดตระกูลวีสลี่ย์ก็มักไปรบกวนเด็กหนุ่มที่ร้านบ่อยๆ ภายในอาทิตย์นึงไม่ต่ำกว่า 3 ครั้ง บางทีก็โชคดีไปในวันที่แฮร์รี่ไม่ได้เข้ากะ จึงได้นั่งคุยเล่นด้วยกัน ร้านๆ นั้นตั้งแต่หลังร้านจนถึงชั้นบนจะเป็นบ้านที่เด็กหนุ่มอาศัยอยู่กับพ่อเลี้ยง จึงสามารถขึ้นไปเล่นด้วยได้บ่อยๆ แต่พอไปหลายครั้งเข้าพวกเขาก็เกิดสงสัยที่พนักงานร้านนี้ช่างน้อยนิดเหลือเกิน เท่าที่เห็นก็มีแค่แฮร์รี่กับเด็กที่ชื่อ ลูน่า เลิฟกู้ด เคยเอ่ยถามออกไปแต่เด็กหนุ่มก็ไม่รู้เหมือนกัน
แต่บางครั้งก็โชคร้าย ไปวันที่ รีมัส ลูปิน หรือพ่อเลี้ยงของแฮร์รี่กลับมาดูร้านพอดี พวกเขาไม่ได้สำรวมขึ้น แต่ทุกครั้งที่คิดจะจาบจวบน้องแฮร์รี่ก็มักจะโดนสายตาเฉียดเฉียนส่งมา
และมันไม่ใช่สายตาธรรมดาเสียด้วย
เพราะมันมีรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มของปีศาจชัดๆ!
เฟร็ดลงมติกับจอร์จเช่นนั้น
แต่ฝาแฝดก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวอะไรกับพ่อเลี้ยงของแฮร์รี่เลย เปิดเผยถึงความรู้สึกในใจที่มีให้ต่อแฮร์รี่ด้วยซ้ำไป อย่างไรต่อหน้าแฮร์รี่ก็ไม่กล้าทำอะไรอยู่แล้ว แต่พวกเขากล้าไง
" นี่แฮร์รี่ "
" ทำไมนายไม่มาเรียนกับพวกเราล่ะ "
เฟร็ดและจอร์จเอ่ยถามขึ้นขณะมือยังเล่นกับเจ้าโกโก้และเจ้ามอคค่า นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาคุยกันแล้วและค่อนข้างรู้สึกเสียดายที่เด็กหนุ่มไม่ได้เรียนต่อ ต้องมาดูแลร้านเช่นนี้
" ที่ฮอกวอตส์น่ะเหรอครับ? "
แฮร์รี่นั่งลงข้างๆ เอ่ยถามเพื่อความมั่นใจ แล้วหยิบแก้วเครื่องดื่มลงวางบนโต๊ะไปด้วย
" ใช่ สนุกนะ "
" แถมมีพวกเราอยู่ใกล้ๆ ด้วย "
" จะได้ไม่คิดถึงเรา "
" เพราะมาหาเราได้เสมอ "
ทั้งสองชี้นิ้วโป้งเข้าหาตัวเองอย่างมั่นใจ แต่ความจริงแล้วพวกเขาก็แค่อยากเจอแฮร์รี่ทุกวันเท่านั้น และจะได้จีบโดยไม่ต้องสนใจอะไรด้วย
" ปีหน้ารอนก็จะเข้าเรียนชั้นมหาลัยแล้วเหมือนกัน "
" นายมีเพื่อนแน่ "
" ถึงแค่มีเรานายจะไม่เหงาอยู่แล้วก็เถอะ "
แฮร์รี่ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ และทำท่าทีจับคางขมวดคิ้วเหมือนกำลังชั่งใจบางอย่าง อยากบอกว่าพวกเขาชอบท่าทางแบบนั้นชะมัด
" งั้นผมมีอะไรจะบอก "
เด็กหนุ่มส่งเสียงกระซิบกวักมือให้พี่แฝดขยับเข้าไปใกล้ ทั้งสองทำตามนั้น แต่ไม่รู้คิดถูกคิดผิด เพราะแค่เสียงลมหายใจที่รดลงมาที่ใบหูก็พาแทบสะท้านไม่ไหว ก่อนที่เสียงหวานๆ จะค่อยๆ ดังขึ้น
" จริงๆ แล้ว... "
" ปีหน้าผมก็จะกลับไปเรียนแล้วล่ะ! "
พี่แฝดรีบหันขวับหาเด็กหนุ่ม ใบหน้าแสดงสีหน้าตื่นเต้นดีใจอย่างไม่คิดจะปกปิด กำลังจะแสดงความดีใจของตนเองออกมา แต่ก่อนที่ริมฝีปากจะได้พ่นอะไรก็ถูกนิ้วเล็กทาบไว้พร้อมส่งรอยยิ้มหวานให้
" จุ๊ๆ แต่เป็นความลับของเราสามคนนะ "
อีกแล้ว พวกเขาได้รับการขยิบตานั้นอีกแล้ว พวกเขาแพ้มันทุกครั้ง แต่ตอนนี้มีเรื่องให้สนใจมากกว่าเรื่องนั้น
เฟร็ดและจอร์จมองหน้ากันรู้ถึงสิ่งที่อีกฝ่ายต่างคิด
แผนปฏิบัติการจีบน้องแฮร์รี่ใกล้เริ่มต้นแล้ว!
@roseMary_88
ความคิดเห็น