คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : When you love me, I will love you 1/2 | Percy/Harry (PWHP)
title: when you love me, i will love you. 1/2
au: hanahaki disease
pairing: percy weasley/harry potter, pwhp
rate: pg
note: ฮ่า จริงๆ กะว่าจะให้เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นตอนเดียวจบค่ะ แต่เขียนไปๆมาๆ อ้าว 4000 คำแล้ว รอไรล่ะคะ แบ่งเป็นสองตอนสิ แง55555 ความสัมพันธ์ตัวละครในเรื่องนี้จะแตกต่างจากตัวต้นฉบับนะคะ อาจจะมีอะไรแปลกๆ หน่อยต้องขออภัยด้วยนะคะ
ปล. เราเคยลงใน readawrite มาก่อน เราจะย้ายมาวันละตอนจนถึงล่าสุด ก็จะอัปตามปกติ
เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆ ดังไปทั่วห้องโถงใหญ่รับประทานอาหารดังเช่นทุกวัน กลุ่มของแฮร์รี่ พอตเตอร์เองก็ยังคุยกันไปเรื่อยเปื่อย มีบ้างที่เฮอร์ไมโอนี่บ่นรอน และทั้งสองก็จะเถียงกันอยู่สักพักให้เด็กชายผู้รอดชีวิตได้ยิ้มกับเหตุการณ์ตรงหน้า แล้วค่อยห้ามปามทีหลัง ช่างเป็นช่วงเวลาที่สงบจริงๆ หากเทียบกับสถานการณ์อื่นๆ ที่เคยเกิดขึ้น
" นี่ เย็นนี้เธอต้องไปซ้อมควิดดิชหรือเปล่าแฮร์รี่? "
เด็กสาวถาม เขาทำทีนึกคิดเล็กน้อยแต่คำตอบก็แน่นอนอยู่แล้ว
" แน่สิ เดี๋ยวฉันก็ต้องแข่งแล้ว "
คำตอบเขาเหมือนจะทำให้รอนรู้สึกสนใจ จึงหยุดงับไก่ในมือแล้วเปลี่ยนมาเคี้ยวมันแทน
" อาวอี้อ้อมแอ่งเหอ? "
" รอน เธอไม่ควรพูดตอนมีอาหารอยู่ในปากนะ "
เฮิร์มเอ็ด พวกเขาพึ่งเถียงกันไปเรื่องที่รอนไม่ยอมใช้ที่คั่นหนังสือดีๆ จนเกือบทำหนังสือของตัวเองเสียหาย ดังนั้นไม่นานรอนจึงยอมกลืนคำที่อยู่ในปากลงคอไปจะได้ไม่โดนบ่นซ้ำ
" ใช่ แต่คราวนี้กระทันหันมีเวลาซ้อมนิดเดียวเอง "
เขากลั้วหัวเราะ แม้บางครั้งตอนทั้งสองเถียงกันจะทำให้ปวดหัว แต่บางครั้งมันก็เป็นสิ่งจรรโลงใจสำหรับเขาจริงๆ
" เธอไหวแน่นะแฮร์รี่? "
" แฮร์รี่ไหวอยู่แล้วน่า เธอกังวลเกินไปแล้ว "
เด็กหนุ่มที่ก่อนหน้าเอาแต่เคี้ยวไก่แก้มตุ่ยๆ เอ่ยด้วยความเชื่อมั่น แต่นั่นกลับทำให้ผู้ถามกรอกตา
" ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเฮิร์ม ฉันไม่เป็นไรอยู่แล้ว "
แฮร์รี่ขยิบตาให้รอนรู้กันว่าเป็นการแท็คทีมให้เฮิร์มไม่กังวล
" เฮ้อ ถ้าเธอไม่ไหวต้องบอกพวกฉันเลยนะ! "
แต่แน่นอนว่าเด็กสาวก็ยังไม่คลายความรู้สึกนั้นร้อยเปอร์เซ็นต์ เธอเป็นห่วงเพื่อนมาก แฮร์รี่ตัวก็เท่านี้เอง
" รู้แล้วๆ จะบอกเธอคนแรกเลย "
เฮิร์มเขม็งมองแฮร์รี่ชั่วขณะก่อนที่จะคลายลงและเริ่มทานมื้อเช้าต่อ
" งั้นสู้ๆ นะแฮร์รี่ อย่าหักโหมล่ะ "
แต่ทานต่อได้ไม่ทันไร โอลิเวอร์ วู้ด ก็เดินเข้ามาหาพวกเธอ หรือจะเรียกให้ถูกคงต้องอธิบายว่ามาหาแฮร์รี่เรื่องการซ้อมควิดดิชเย็นนี้
" เย็นนี้เราอาจต้องกลับช้ากว่าปกติกันหน่อยนะแฮร์รี่ "
" ฉันแจ้งศาสตราจารย์ไว้แล้ว "
แฮร์รี่หันไปหาผู้มาใหม่ แต่สายตาดันไปสบกับชายผมแดงที่เดินผ่านหลังวู้ดไป จนวู้ดต้องเรียกซ้ำอีกครั้ง
" หืม อะไรนะ? "
เหมือนสิ่งที่ฟังไปเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
" เย็นนี้เราจะกลับช้ากว่าปกติหน่อย นายโอเคนะ? "
แฮร์รี่รีบพยักหน้างึกๆ กลับไปทันที อีกฝ่ายดูไม่ค่อยมั่นใจกับคำตอบ แต่ก็ต้องจำใจละตัวออกไม่เซ้าซี้อะไรต่อ
" เจอกันตอนเย็น "
วู้ดตบบ่าเด็กหนุ่มแล้วเดินออกไปจากห้องโถง แฮร์รี่เองก็คิดว่าเขาควรรีบกินและไปเข้าเรียนได้แล้ว
โชคดีที่วันนี้กลุ่มของแฮร์รี่และมัลฟอยปะทะคารมกันไม่มากเท่าปกติ แต่นั่นก็แค่ตอนเข้าเรียน ไม่ใช่กับตอนซ้อมควิดดิช
ทีมของบ้านสลิธีรินเอาอีกแล้ว เหมือนตอนเมื่อปีสองที่มัลฟอยมาเป็นซีกเกอร์ครั้งแรก ดีหน่อยที่ครั้งนี้ไม่มีทากตัวไหนออกมาจากปากของรอนอีก
แต่โดยรวมวันนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี ถึงเรื่องการปะทะคารมอะไรนั่นจะน่าปวดหัวไปหน่อยตามที
" โชคดีนะฮะวู้ด "
แฮร์รี่กล่าวลาพร้อมโบกมือให้กัน วู้ดเองก็ยิ้มมุมปากตามสไตล์ของเจ้าตัวกลับมา
ในตอนนี้เขารู้สึกอยากอาบน้ำมากกว่าอะไรดี ในหัววางแพลนสิ่งที่จะทำหลังจากกลับไปถึงห้องพร้อมคิดเรื่อยเปื่อยเรื่องนั้นเรื่องนี้ จนสายตาไปสะดุดกับเงาบางอย่างเรียกให้ฝีเท้าหยุดชะงัก
" ขอโทษนะครับ? "
เด็กหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ๆ เงาจนเริ่มชัดเจน เงาทะมึนนั้นค่อยๆ แปรเปลี่ยนกลายเป็นเพอร์ซี่ กับ แปลงดอกไม้?
" เพอร์ซี่? "
" พอตเตอร์ "
นอกจากเขา เจ้าตัวเองก็รู้สึกตกใจที่ได้เห็นเขาในเวลานี้ เพอร์ซี่ละมือจากแปลงมาสนใจเด็กหนุ่มก่อนทันที
" นายมาทำอะไรตรงนี้? "
คำแรกในฐานะพรีเฟ็คถูกเอ่ยออกมา
" พึ่งซ้อมควิดดิชเสร็จน่ะฮะ วันนี้เลิกช้ากว่าปกติ "
ใบหน้าเคร่งขรึมคลายลงเล็กน้อยหลังคำตอบ ท่าทีก็อ่อนลงพยักหน้ารับ ในระหว่างนั้นแฮร์รี่เริ่มมองไปรอบๆ
" ถ้างั้นรีบกลับหอนอนได้แล้ว "
" นายก็รู้ว่าไม่ควรออกมาเดินยามวิกาล "
แต่แฮร์รี่หาสนใจคำพูดนั้นไม่ แต่กลับจ้องมองแปลงดอกไม้ตาปริบๆ
" พี่สนใจ? "
เพอร์ซี่เหลือบกลับไปมองตามสายตาของเด็กหนุ่ม แล้วเขาเหมือนได้ยินเสียงกระแอมไอเบาๆ ก่อนร่างนั้นจะเดินไปที่เดิม
" ใช่ ฉันไปเจอเรื่องน่าสนใจเกี่ยวกับเจ้าพวกนี้มาน่ะ "
มือผอมสัมผัสไปตามกลีบดอก ชูให้เขาที่ยืนอยู่ได้เห็น ดังนั้นแฮร์รี่จึงย่อตัวลงนั่งใกล้ๆ
" เรื่องอะไรเหรอ "
" นายไม่เชื่อเรื่องนี้แน่ "
คนตรงหน้าเอ่ยกลั้วหัวเราะพร้อมส่ายหน้าเบาๆ เหมือนสิ่งที่ตัวเองกำลังทำนั้นเป็นเรื่องบ้าๆ เกินกว่าจะพูด
" รู้ได้ยังไง ผมอาจจะเชื่อก็ได้นะ "
แฮร์รี่เท้าคางมองยิ้มกริ่มคล้ายการออดอ้อนหวังให้มันได้ผล และเหมือนมันจะใช้ได้ เพราะนั่นทำให้เพอร์ซี่ชั่งใจไปสักพักเลย
" ...ไม่ ไม่ดีกว่า นายจะขำเอาเปล่าๆ "
" นี่ ฉันไม่ให้เถียงหรอกนะ "
แต่ก็แค่เหมือน แถมยังโดนรู้ทันดักคำที่ไม่แม้แต่จะถูกเปล่งออกมาสักนิดไว้ด้วย จึงได้แต่ทำหน้าเซ็งไป
" โห้ แล้วมันจำเป็นต้องทำตอนค่ำเหรอฮะ "
สายตาสีมรกตยังมองดอกไม้พวกนั้น และเปลี่ยนเรื่องไป
" เปล่า จริงๆ ฉันออกมาทำของไว้เรียนวันพรุ่งนี้ แค่แวะมาดูแล "
" ถึงว่า ทำไมดอกไม้ของพี่ถึงสวยขนาดนี้ "
" พี่ดูแลเจ้าพวกนี้อย่างดีนี่เอง "
หางตาเหมือนเห็นชายตรงหน้าชะงักไป แต่เขายังไม่สนใจอะไรเพียงยิ้มมองดอกไม้ตรงหน้าอย่างเป็นสุข ถ้าเพอร์ซี่เขินเขาก็ไม่สนใจเพราะสิ่งที่ออกจากริมฝีปากนั้นล้วนเป็นความจริง
เฮิร์มน่าจะชอบดอกไม้พวกนี้นะ
" พอตเตอร์ นายควรกลับหอนอนได้แล้ว ก่อนพรีเฟ็คคนอื่นจะมาเห็น "
เงยหน้าขึ้นก็เป็นอย่างที่คิด ใบหน้าเรียบนิ่งมีแววเขินอายอย่างเห็นได้ชัดจนเรียกเสียงหัวเราะเอ็นดูได้โดยง่าย
" อยู่อีกสักพักไม่ได้เหรอฮะ? "
เอ่ยยิ้มยั่วจงใจกลั่นแกล้งคนตรงหน้า ยิ่งทำให้ใบหน้านั้นย่นเบะริมฝีปากลง จนต้องยกมือยอมแพ้
" ก็ได้ พึ่งซ้อมเสร็จมาผมก็เริ่มเพลียแล้วเหมือนกัน "
" ฝันดีล่วงหน้านะครับ "
กายเล็กหยัดยืนละตัวห่างออกมาตรงไปยังจุดหมายของตัวเองพลางนึกถึงรอนที่คงหลับไปแล้ว และเรื่องเมื่อสักครู่กับสิ่งที่ตัวเองพึ่งทำไป
กึก
แฮร์รี่ชะงัก รู้สึกตัวก็รู้ว่าสิ่งที่ทำและพูดไปนั้นช่างน่าอายเพียงใด
ให้ตายเถอะแฮร์รี่ ทำบ้าอะไรของนายลงไป
หลังจากนั้นแฮร์รี่เริ่มที่จะโฟกัสไปที่การซ้อมอย่างเต็มที่ อีกไม่นานเขาจะต้องแข่งแล้ว แม้จะเป็นเพียงการซ้อมแข่งแต่มันก็ไม่สำคัญ เพราะทุกการแข่งย่อมสำคัญ และเขาควรที่จะเล่นมันให้เต็มที่ทุกครั้ง
แต่เมื่อมากเข้า ร่างกายเล็กๆ ก็เริ่มเหนื่อยล้า อย่างว่าควิดดิชนั้นกินกายแรงใจไปอย่างมาก และแบบนี้ไม่ดีแน่
" เฮิร์ม "
พอเจ้าของชื่อหันมาก็ตาตื่นตกใจใหญ่ รีบเข้ามาจับแขนทั้งสองข้างของเขาไว้
" เคราเมอร์ลิน "
" แฮร์รี่ ทำไมสภาพนายถึงย่ำแย่แบบนี้!? "
แฮร์รี่หลับตาลงเสียงครางรับ เขาเหนื่อยเกินกว่าจะอธิบายอะไรให้เธอฟัง ตอนนี้แค่อยากจะพัก
" นี่หักโหมใช่ไหม นายควรพักก่อนนะ "
เขาส่ายหน้ารับเบาๆ รู้ว่าจะผิดต่อเฮอร์ไมโอนี่ในตอนแรกที่ว่าจะไม่หักโหม แต่เขาก็แสดงท่าทีว่าไม่ไหวกับเธอเป็นคนแรกนะ
" ฉันต้องทำให้เต็มที่ "
เด็กสาวเม้มปาก ถึงจะบ่นหรือบังคับยังไงก็คงไม่ฟัง เธอรู้ดีว่าเพื่อนของเธอดื้อแค่ไหน
" งั้นเดี๋ยวฉันเอายาให้ เผื่อเธอจะรู้สึกดีขึ้น "
" อืม...ขอบใจนะ "
" และฉันบอกแล้วไงว่าอย่าหักโหมน่ะ! "
และเธอเองก็ดื้อเช่นกัน ที่ถึงยังไงก็จะบ่นเพื่อนของเธอต่อ
พอได้ยาจากเฮอร์ไมโอนี่มาเขาก็รู้สึกดีขึ้นหน่อย แต่ก็ไม่ทั้งหมด อย่างน้อยมันก็ทำให้เขาเดินได้อย่างปกติ ถึงแบบนั้นอาการของเขาคงแสดงออกชัดเกินไปจนทำให้วู้ดสังเกตเห็น ฝึกซ้อมกันเรียบร้อยก็ถูกวู้ดเรียกรั้งไว้
" แฮร์รี่ วันนี้นายดูเหนื่อยๆ นะ "
" อยากจะพักสักวันไหม? "
จะตอบแต่ก็ได้เพียงอ้าปากค้างไว้ เป็นวู้ดแล้วเขาปฏิเสธไม่ได้เหมือนตอนเฮิร์ม
" ผมไม่เป็นไร "
วู้ดเลิกคิ้วขึ้นเหมือนจะถามว่าแน่ใจนะ แต่ไม่ทันไรเสียงของเฟร็ดก็ดึงพวกเขาทั้งสองไป
" เฮ้ แฮร์รี่ มาดูนี่สิ! "
แฮร์รี่และวู้ดมองหน้ากันก่อนเดินไปตามเสียงของบีตเตอร์ที่ยืนล้อมกันอยู่ตรงที่เก็บของของเขา
" มีอะไรเหรอเฟร็ด? "
สองคนนั้นแยกห่างจากกัน ทันใดนั้นสีเหลืองสดของดอกไม้ก็ต้องเข้าดวงตามรกตของเขาแทบจะทันที แฮร์รี่เบิกตากว้างจะเรียกว่าตกใจก็เป็นได้ เขาไม่เคยถูกนำดอกไม้มาให้แบบนี้มาก่อน หรือจะเรียกว่าตื้นตันใจดี แม้จะเกรงใจใครก็ตามที่มาวางไว้ให้อยู่ลึกๆ
" เดี๋ยวนี้ฮอตแล้วนะแฮร์รี่ "
จอร์จยิ้มแหย่พร้อมกระทุ้งศอกเบาๆที่แขนซีกเกอร์
" ใครน่ะ...? "
" ไม่รู้สิ เรามาถึงมันก็อยู่ตรงนี้แล้ว "
เฟร็ดตอบบ้าง ขณะที่แฮร์รี่ยังคงสนใจแต่ดอกไม้ตรงหน้า ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาหลายวันนั้นจู่ๆ ก็เบาบางลงในทันทีพร้อมความอุ่นที่โอบล้อมในจิตใจ
" งั้นเหรอ "
แฮร์รี่หยิบมันขึ้นมาดู นอกจากใจที่อุ่นขึ้นมา คงเป็นใบหน้าเขาที่เห่อร้อน
บางทีอาจจะเป็นเฮิร์ม?
ทุกๆ วันจากวันนั้น ที่เก็บของของเขาก็มักจะมีดอกไม้มาวางไว้ให้ในแต่ละวันไม่ซ้ำกัน จนทุกเย็นเขาก็รู้สึกชื่นชอบที่จะรอลุ้นว่าวันนี้จะเป็นดอกไม้ชนิดใด
แต่น่าแปลก เขาลองไปถามเฮอร์ไมโอนี่ดู เธอไม่รู้เรื่องนี้ แถมยังโดนรอนแซวมาอีก ต่อด้วยเฟร็ดและจอร์จที่อยู่ใกล้ๆ เสมอ
ให้ตายสิ มันน่าอาย แต่อย่างน้อยแฮร์รี่ก็ยังคงได้มันอยู่ทุกๆ วัน
" เฮ้ แฮร์รี่! "
เสียงคุ้นเคยของวู้ดดังขึ้นจากด้านหลัง แฮร์รี่เหลี่ยวหลังไปมองขณะที่ในหัวกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรกับดอกไม้ในมือดี
" นายได้มันอีกแล้วเหรอ "
วู้ดยิ้มแหย่พร้อมชี้นิ้วมาที่ดอกไม้ในมือเขา แฮร์รี่เพียงยิ้มรับและพยักหน้า จนอีกฝ่ายกลั้วหัวเราะ
" เยอบีร่า? "
" น่ารักดีนะ "
คนตรงหน้าพินิจสิ่งที่อยู่ในมือเขาแล้วกล่าวชม
" ใช่ไหมล่ะ และฉันคิดว่าคนที่ให้ต้องเป็นคนน่ารักมากเหมือนกันแน่ "
วู้ดเลิกคิ้วอย่างสนใจในคำพูดเขา หรือบางทีอาจจะเพราะท่าทางที่ดูกระตือรือร้นกว่าปกติ?
" แล้วรู้หรือยังล่ะ ว่าใครเป็นคนมาวางให้ "
" ไม่รู้สิ แต่ฉันพึ่งโดนรอนแซวด้วยว่า คนที่ให้อาจจะเป็นมัลฟอย ก็ได้ "
แต่เจอคำถามนี้คงได้แต่ส่ายหน้า และบ่นอุบอิบเกี่ยวกับเพื่อนสนิทตัวเองที่พูดอะไรไม่มีมงคลเอาเสียเลย หากเป็นเช่นนั้นจริงฟ้าได้ผ่าแน่ เมื่อวันก่อนเขายังโดนหมอนั่นหาเรื่องอยู่เลย แต่กลับกัน วู้ดหัวเราะชอบใจออกมาใหญ่กับคำแซวนั้น
" วู้ด "
เจ้าตัวคนขำรีบพยายามหยุดตัวเองพร้อมวางมือลงบนศรีษะเขาและขยี้มัน
" โทษที แค่คิดว่าถ้าเป็นแบบนั้นจริงคงตลกดีน่ะ "
" ตอนนี้ฉันจะโกรธนายที่ทำผมฉันยุ่งแทนแล้ว "
วู้ดเอามือออกพร้อมทำทีไม่รู้ไม่ชี้
" ฉันว่าน่ารักดีออก "
คนตัวเล็กเบะใบหน้าลงแสดงออกว่าไม่เห็นด้วย หูเหมือนได้ยินเสียงซุบซิบบางอย่างจากกลุ่มผู้หญิงบ้านกริฟฟินดอร์คุยบางอย่างเกี่ยวกับพวกเขา แต่แฮร์รี่ก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก
" จริงสิ ฉันจะเอาเจ้านี้มาให้ นายจะได้รู้สึกดีขึ้น "
ในที่สุดก็เหมือนจะเข้าเรื่องที่วู้ดตั้งใจจะคุยถึงทักเขาเสียที มือใหญ่กว่าน้้นยื่นบางอย่างมาให้แฮร์รี่พิจารณา
" ขอบใจนะ มันคือยาเหรอ "
" ใช่ กินซะล่ะ ร่างจะได้ไม่แตกซะก่อน "
พอได้ฟังแฮร์รี่ก็ยิ้มออกและพยักหน้าตอบรับ
" ได้ ฉันจะใช้มัน "
และหางตาก็ต้องไปที่คนที่คุ้นตา เขาจำต้องหันไปหาและนึกบางอย่างขึ้นได้ ช่วงนี้เขาเหนื่อยไปเสียหน่อยจนลืมคิด แต่ถ้าจำไม่ผิดเพอร์ซี่กำลังสนใจและปลูกพวกดอกไม้อยู่นี่น่า
" งั้นขอตัวก่อนนะฮะวู้ด "
แฮร์รี่โบกมือลาแล้วรีบจ่ำอ้าวตามร่างของชายคนนั้นไปหวังจะถามคำถามที่อยากรู้
แต่ตามไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ละจากสายตาไปเสียแล้ว แถมยังเจอมัลฟอยคอยกวนประสาทอีก คำถามนั้นคงต้องหาโอกาสอื่นถามเพอร์ซี่เสียแล้ว พวกเขาไม่ได้เจอกันบ่อย โอกาสนั้นจึงจะมาตอนไหนก็ไม่รู้ คิดแล้วก็รู้สึกเซ็งขึ้นมาเลย
ดีนะที่ยังมีดอกไม้คอยเยียวยาใจ พร้อมยาจากวู้ด
แฮร์รี่ชื่นชอบการที่จะจ้องมองเหล่าไม้ดอกมากมายที่ได้รับมาจากใครคนนั้นทุกครั้งก่อนเข้านอน จนบางครั้งรอนก็คิดว่าเขานั้นบ้าไปแล้ว บ้างก็บอกเขาตกหลุมรักใครคนนั้น
บางทีอาจจะจริงอย่างที่รอนว่า เขาถึงไม่อยากให้เป็นมัลฟอยไง
" ราตรีสวัสดิ์นะครับ คุณดอกไม้ "
แฮร์รี่แอบเรียกคนที่ให้ดอกไม้กับเขาว่าแบบนั้น มันฟังดูน่ารักและสบายหู และมากพอที่จะทำให้แฮร์รี่หลับฝันดี
แต่เช้าวันนี้แฮร์รี่กลับตื่นขึ้นมาเพราะเสียงวุ่นวายที่เกิดในหอนอนกริฟฟินดอร์ เสียงดังทำให้ร่างเล็กสะดุ้งตื่นรีบควานหาแว่นตาขึ้นมาสวมใส่และวิ่งไปดูตามต้นเสียงแห่งความวุ่นวาย เมื่อมาถึงก็เจอรอนอยู่แล้วพร้อมใบหน้าซีดเซียว
" เกิดอะไรขึ้น "
เหมือนรอนยังไม่ได้สติ จนเขาต้องจับไหล่เพื่อนสนิทของเขาถึงจะหันมาพร้อมความว่างเปล่าในดวงตา
" เพอร์ซี่... "
และเมื่อดวงตามรกตมองไปยังที่เกิดเหตุ ในนั้นก็เต็มไปด้วยกลีบดอกมากมายหลากหลายสีสันกระจัดกระจายไปทั่วห้องพร้อมหยดเลือดสร้างกลิ่นสนิมตีขึ้นจมูกประปรายผสมกับกลิ่นหอมทำให้ฉุน
ชื่อที่ถูกเอ่ยออกมาจากปากรอนเล่นทำใจเขาตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาพึ่งนึกขึ้นได้
ว่านี่มันห้องนอนของพรีเฟ็ค
เช้าวันนี้อึมครึมกว่าทุกวัน โดยเฉพาะรอนที่มักเป็นคนสร้างสีสันให้กลุ่มก็หมองลงไปอย่างเห็นได้ชัด เจ้าตัวแทบไม่แตะต้องอาหารบนโต๊ะทั้งๆ ที่ควรจะสนุกสนานกับมัน
" รอน เธอไม่เป็นไรนะ? "
ในที่สุดเฮอร์ไมโอนี่ก็เป็นคนทักขึ้นมา รอนเหลือบสายตามองเฮิร์มก่อนถอนหายใจ
" ฉันหวังว่าเพอร์ซี่จะไม่เป็นไร "
" พี่ชายเธอไม่เป็นไรอยู่แล้ว เชื่อสิ "
ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน แฮร์รี่ก็มองไปยังที่นั่งที่ควรจะเป็นที่นั่งของเพอร์ซี่ แต่ตอนนี้มันเป็นที่นั่งของใครสักคนในบ้านก็พาจิตใจห่อเหี่ยวไปด้วย
" ใช่ไหม แฮร์รี่ "
" อืม... "
" สภาพนายไม่ต่างจากฉันเลย "
เขาเถียงเป็นคำพูดไม่ออก ได้แต่หลับตาปี๋ส่ายหน้ากลับไป แม้แต่เฟร็ดกับจอร์จที่เป็นคนพาเพอร์ซี่ไปห้องพยาบาลก็ยังไม่กลับมาเลย
" ฉันว่าตอนเย็นจะไปดูที่ห้องพยาบาล "
ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าเป็นการรู้กันว่าทั้งสามจะไปด้วยกันเย็นนี้
แต่วันนี้สร้างความแปลกใจให้พวกเขาทั้งสามไม่น้อย วันนี้นอกจากความหม่นหมองนั้นก็เงียบสงบผิดปกติ ที่เขาว่าสงบนั้นเขาหมายถึงมัลฟอยที่ดูจะอ่านบรรยากาศออกและไม่ค่อยเข้ามาตอแยพวกเขาเหมือนปกติ แถมถ้าแฮร์รี่ไม่ได้รู้สึกไปเองนัยน์ตานั้นก็ส่อแววความเป็นห่วงมา
ต้องตาฝาดไปแน่ๆ
ตอนนี้พวกเขาควรโฟกัสที่เรื่องเรียนก่อน เฮิร์มบอกแฮร์รี่และรอนเช่นนั้น และแน่นอนว่าทั้งสองทำไม่ได้ โดยเฉพาะรอน ปกติก็ใช่ว่าเขาจะใฝ่เรียนมากขนาดนั้น ยิ่งตอนนี้มีเรื่องกวนใจยิ่งแล้วใหญ่
แต่แฮร์รี่เนี่ยสิ เอาแต่เหม่อลอยจนโดนศาสตราจารย์สเนปเอ็ดเอาหลายครั้ง
จนตอนนี้รอน เฮอร์ไมโอนี่ และทุกๆ คนในคลาสไม่รู้จะประหลาดใจเรื่องใดก่อนดี ระหว่าง ทำไมแฮร์รี่ถึงกังวลเรื่องเพอร์ซี่ขนาดนั้น จะบอกว่าเพราะเป็นพรีเฟ็คประจำบ้าน หรือเป็นพี่ชายเพื่อนก็มากไปหน่อย กับ ทำไมบ้านกริฟฟินดอร์ถึงยังมีคะแนนอยู่เท่าเดิมโดยไม่โดนศาสตราจารย์บ้านงูสับเละเหมือนปกติ
คงเป็นโชคดีของบ้านกริฟฟินดอร์ที่สเนปอารมณ์ดี?
แทบจะทันทีหลังจากมีการประกาศจบคาบ แฮร์รี่ พอต์เตอร์ และเพื่อน ก็รีบเร่งฝีเท้าตรงไปยังห้องพยาบาล แม้เจ้าตัวจะพยายามเก็บอาการ แต่เพื่อนสนิทอย่างพวกเขารู้ดี
" ขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้ แต่คุณวีสลี่ย์จำเป็นต้องพักผ่อน "
คือประโยคแรกที่มาดามพอมฟรีย์กล่าวพอเห็นพวกเขา
" หมายความว่าไงครับ? "
แฮร์รี่เอ่ยถามออกไปอย่างใจเย็นและไม่เข้าใจ ถึงลึกๆ จะรู้อยู่แก่ใจแต่เผื่อจะเป็นความหมายอื่นได้
มาดามพอมฟรีย์ดูอึกอักเล็กน้อยก่อนตอบ
" ฉันคงให้พวกเธอเข้าพบไม่ได้ "
และคำตอบนั้นก็บีบรัดหัวใจเขาอย่างน่าประหลาด เด็กๆ หน้าเสียไปตามๆ กันจนหญิงมีอายุตรงหน้าสัมผัสได้
" ไม่ต้องเป็นห่วงไป เขาแค่ต้องการเวลาพักเท่านั้น "
" งั้นผมฝากสิ่งนี้ให้เพอร์ซี่ด้วยนะครับ "
เด็กหนุ่มยื่นดอกไม้กระดาษที่ตนเองพับเอาไว้ระหว่างคาบเรียนให้มาดามพอมฟรีย์ คนตรงหน้าพยักหน้ารับและรับปากว่าจะส่งสิ่งนี้ให้ให้เขาสบายใจได้เลย ดังนั้นพวกเขาจึงยอมละตัวออกมาแต่โดยดี
" นี่ พวกเธอไปกันก่อนได้เลยนะ ฉันพึ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ "
โดยปกติเฮิร์มคงถามเขาว่าจะไปไหน แต่ในสถานการณ์เช่นนี้เธอแค่พยักหน้ารับรู้ด้วยสีหน้าเป็นห่วง
" อย่ากลับดึกล่ะ "
" ได้เลย "
และพวกเขาก็แยกกัน แฮร์รี่ก้าวฝีเท้าไปตามทางเดินเดินไปทางที่จะสามารถไปยังห้องใต้ดินได้ เพื่อที่จะไปหาใครสักคนที่เขาคิดว่าคงพอรู้เรื่องนี้
ฝีเท้าหยุดลงหน้าห้องใต้ดิน เด็กหนุ่มยกมือขึ้นเคาะประตูพร้อมส่งเสียงเรียกคนด้านใน หวังว่าจะกลับมาแล้ว
" เข้ามา "
เสียงเย็นเอ่ยตอบ เขาเปิดประตูเข้าไปทันทีก็พบกับร่างของผู้ชายมีอายุสวมใส่ด้วยชุดสีทมึฬกำลังเก็บข้าวของ ก่อนที่จะหันมาสนใจผู้มาใหม่ ซึ่งก็คือแฮร์รี่
" มีอะไรคุณพอตเตอร์ "
" แม้วันนี้เธอจะเหม่อลอยกว่าทุกที แต่ฉันเดาว่าเธอคงไม่ได้มาเพื่อให้ฉันทบทวนบทเรียนให้หรอกนะ? "
ถึงรูปประโยคจะดูเหมือนพูดถากถาง แต่สเนปกล่าวออกมาอย่างใจเย็นพลางย้ายร่างกายไปที่นั่งของตัวเอง แฮร์รี่เองก็ปิดประตูเดินเข้าไปใกล้คู่สนทนา
" เรื่องเพอร์ซี่ "
แค่คำเดียว ความใจเย็นนั้นก็ต้องผ่อนลมหายใจออกมา
" นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็เรื่องเด็กตระกูลวีสลี่ย์ "
" เขาเป็นยังไงบ้างครับ? "
แทบจะถามในทันที สเนปเหลือบสายตาขึ้นมองเขาสักพักชั่งใจว่าควรที่จะกล่าวออกมาหรือไม่
" ...ไม่ค่อยดีนัก เรายังหาสาเหตุกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณวีสลี่ย์ไม่ได้ แต่เหมือนเจ้าตัวจะรู้ "
" รู้? "
" อืม แต่เจ้าตัวไม่ยอมพูด หรือบางทีอาจเพราะพูดไม่ได้ "
" ถ้าเป็นแบบนี้คงได้แต่ทำใจ สิ่งที่เขากำลังเผชิญหน้าไม่ใช่เรื่องที่ฉันสามารถช่วยได้ หรือแม้แต่คุณ "
ดวงตาสีนิลหลบเลี่ยงดวงตามรกตที่กำลังสับสน สิ่งที่ได้รับรู้มาทำให้แฮร์รี่รู้ได้ในทันทีว่า คำว่าไม่ต้องเป็นห่วงของมาดามพอมฟรีย์ไม่จริงเลยสักนิด ในเมื่อแม้แต่เพอร์ซี่เป็นอะไรก็ไม่แน่ชัด
" ทำไมล่ะครับ ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ "
สเนปเงียบไปอีกแล้ว ความเงียบจากอีกฝ่ายมักทำให้ใจคอเขาไม่ดี จนในที่สุดริมฝีปากนั้นก็เปิดออก
" ถึงบอก ถ้าเขาไม่ปริปากคงช่วยอะไรไม่ได้ "
ศาสตราจารย์ม้วนตัวหันไปหยิบรายงานของนักเรียนที่จำเป็นต้องตรวจขึ้นมา เหมือนกำลังพยายามบอกว่าเขาไปได้แล้ว
" เซเวอรัส ได้โปรด "
" ถือว่าผมขอนะครับ "
แฮร์รี่เดินไปใกล้เท้ามือลงบนโต๊ะสเนป ส่งสายตาออดอ้อนสั่นไหวให้คนตรงหน้า เขาไม่รู้ว่าควรทำยังไง รู้เพียงแต่อยากให้เพอร์ซี่ไม่เป็นไรเท่านั้น
สเนปพินิจและถอนหายใจออกมา
" ...ฉันจะทำเท่าที่ทำได้ "
และวางรายงานของนักเรียนลง กลับขึ้นมาสนใจเด็กหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง
" ดังนั้น กลับหอนอนของคุณได้แล้วคุณพอตเตอร์ "
คราวนี้สเนปเอ่ยปากด้วยตัวเอง พอศาสตราจารย์ตรงหน้าเอ่ยเช่นนี้แล้วพอที่จะทำให้แฮร์รี่สบายใจขึ้นมาหน่อยจึงเผยรอยยิ้มบางๆ ส่งให้ชายตรงหน้า
" ขอบคุณครับศาสตราจารย์ "
และแฮร์รี่ก็เดินออกมาจากห้องใต้ดินตรงไปยังที่ที่ซ้อมควิดดิช หวังว่าวันนี้วู้ดจะไม่โหดนัก พลางคิดว่าระหว่างนี้ดอกไม้ของเพอร์ซี่ใครจะเป็นคนดูแลต่อดีนะ
TBC
@roseMary_88
ความคิดเห็น