คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Next Door | Gally/Thomas
title: next door
au: real life
pairing: gally/thomas, galmas
rate: pg
note: เย่ กลับมาแล้ว พร้อมกับคู่เดิมเพิ่มเติมคือมุ้งมิ้งขึ้น ออกจากคู่นี้ไม่ได้จริงๆ ค่ะแง555 เรื่องนี้เกิดจากเราไปเจอคลิปให้อาหารกระรอกนะคะ แล้วคิดว่ามันก็น่ารักดี เลยเอามาเขียน เป็นเอยูเล็กๆ น่ารัก ที่เราชั่งใจอยู่ว่าจะสานต่อให้เป็นเรื่องยาวดีไหม
ปล. นี่คือทั้งหมดที่เคยเขียนไว้แล้วนะคะ หลังจากนี้จะอัพตามสปีดปกติ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ
หมู่นี้ แกลลี่เริ่มมีปัญหาสำคัญเกี่ยวกับกระรอกที่ชอบมารบกวนบริเวณหน้าต่าง
มันอาจฟังดูเป็นเรื่องเล็ก และคุณอาจคิดว่าสิ่งมีชีวิตตัวน้อยน่ารักนั้นคงไม่ได้สร้างความรบกวนได้มาก แต่สำหรับแกลลี่ ไม่ว่ามันจะเล็กใหญ่เท่าไหร่ แต่มันก็คือปัญหา
อย่างแรกเลย มันทำหน้าต่างเขาเป็นรอย ' หน้าต่าง ' สิ่งประดับและสร้างพื้นที่ระบายอาการแสนรักของเขาเป็นรอย เพราะเจ้าพวกนี้ ที่อยู่ๆ นึกแผละอะไรกันอยู่ไม่รู้ พากันมาอออยู่ตรงหน้าต่าง และตะกายกระจกใสด้วยกรงเล็บ หากมันเป็นรอยเล็กๆ ที่ยากต่อการสังเกตเขาคงไม่คลั่ง แต่มันเป็นลอยบริเวณหนึ่งเลยนะ แกลลี่แทบจะบีบคอเล็กๆ นั่น หากไม่จ้องลงไปในนัยน์ตาใสของมันเสียก่อน
อย่างที่สอง ด้วยความสะเพร่าของตัวเอง ครั้งหนึ่งแกลลี่เคยกลับบ้านมาพร้อมเห็นสภาพที่เละเทะ ของกระจุยกระจายตกจากชั้นวาง อาหารบนเคาท์เตอร์ก็ถูกแทะกิน เกือบเรียกได้ว่านรก ถึงอัลบี้จะบอกว่าเขาพูดเกินจริงไปหน่อย แต่เขาก็ไม่สน ที่แน่ๆ พื้นที่ส่วนตัวของเขาถูกบุกลุก นิวท์กับอัลบี้ควรทำอะไรบางอย่างกับกระรอกพวกนั้น ไม่ใช่แค่หัวเราะแล้วบอกว่าใครจะกล้าทำอะไรกับสัตว์น่ารักแบบนั้น
อย่างที่สาม พวกมันเริ่มที่จะส่งเสียงก่อกวน แกลลี่ไม่รู้ว่ามันจงใจหรือไม่ แต่เมื่อเขาเริ่มที่จะตบตีกับมัน มันก็โต้กลับ ไม่ใช่ในทันทีที่มีเพื่อนของเขาอยู่ด้วย แต่เป็นยามวิกาลที่เหมาะสมจะพักผ่อน เสียงแทะอะไรก็ตาม เสียงร้อง และเสียงเหมือนกับพวกมันกำลังครื้นเครงสนุกสนาน
อะไรทั้งหมดที่เกิดขึ้นกำลังทำเขาเป็นบ้า!
" อือ... "
เสียงคำรามในลำคอถูกส่งออกอย่างหงุดหงิดใจ วันนี้เป็นวันหยุดและเขาควรได้พักผ่อน แต่ก็มีกระรอกมาส่งเสียงด้านนอกกวนใจอีกแล้ว และครั้งนี้เขาจะไม่ปล่อยไว้แน่ ก็เหมือนทุกๆ ครั้งที่ผู้ชายร่างกำยำคนนี้จะตีกับสัตว์ตัวเล็กๆ ด้วยการตะโกนไล่มันไป
ครืน
ปากกำลังจะอ้าออก แต่ไม่ทันที่เสียงจะได้ลอดผ่าน แกลลี่ก็รู้สึกว่าตัวเองจะเจอคนต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องทะเลาะกับกระรอกแล้ว
" ทำแผละอะไรของแก "
แกลลี่กอดอกพิงขอบหน้าต่าง ส่งสายตารำคาญออกไปให้กับหนุ่มหน้าปลวกแปลกหน้าที่กำลังระริกระรี้ให้อาหารเล่นกับพวกกระรอกตัวดีอยู่
" พูดด้วยก็ตอบดิวะ "
พอได้คนที่จะระบายอารมณ์ตลอดหลายอาทิตย์ได้ เขาก็ไม่คิดจะกักเก็บ ยิ่งเจ้าของร่างนั้นเพียงชายตามามอง แล้วหันกลับไปให้อาหารกระรอกพวกนั้นต่อโดยทำเหมือนกับไม่ได้ยินหรือเขามีตัวตนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ
" เฮ้ย ไอ้อ่อน! "
" อย่ามาเรียกฉันว่าไอ้อ่อน "
แกลลี่ผ่อนลมหายใจ ในที่สุดเจ้าท่อนไม้เดินได้นี่ก็ยอมตอบเขาเสียที สายตาหลุบลงจ้องมองกระรอกที่กำลังสำราญกับอาหารที่ชายตรงหน้าให้ก็หงุดหงิดขึ้นมา
" หยุดให้อาหารมัน แกกำลังทำเจ้านี่เสียนิสัย "
แต่เหมือนคุยกับสิ่งที่ไม่มีชีวิต เพียงขยับได้ แต่ไม่รับฟังสิ่งที่เขากำลังพูด เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามที่จะไม่ระเบิดอารมณ์ออกไปเสียก่อนที่จะคุยกันรู้เรื่อง แต่แววคุยไม่รู้เรื่องก็มีแต่ไกลแล้ว
" อย่างแรก พวกมันทำหน้าต่างฉันเป็นรอย บุกรุกเข้าห้องฉัน ทำข้าวของฉันเสียหาย แถมยังทำเสียงรบกวนจนฉันอยู่ไม่ได้ "
" อ๋อ นายคือคนที่ทะเลาะกับพวกเขานี่เอง "
แกลลี่กำลังจะเอ่ยปากพูดต่อ แต่สะดุดกับคำนึงจึงกลืนบทพูดก่อนหน้าลงไปเสียก่อน
" พวกเขา? "
สายตากลับไปมองพวกมันที่ยังไม่หยุดกินอาหารตรงหน้า และเขาก็รู้ได้ในทันทีว่าเขาไม่ได้เจอกับพวกรักสัตว์โลกธรรมดา แต่เจอกับพวกประหลาดรักสัตว์โลก
" ใช่ นายมีปัญหา? "
" โอ้ใช่ ฉันมีปัญหามากด้วย และฉันพึ่งบอกแกไป "
แกลลี่สลัดความคิดเกี่ยวกับความประหลาดของคนตรงหน้าออกไปก่อน เรื่องกระรอกสำคัญกว่าเรื่องที่เขามีเพื่อนบ้านเป็นพวกประหลาด แต่อีกฝ่ายก็ดูไม่สะทกสะท้านอะไรกับคำพูดเขาเลย บางทีเขาอาจมีคนข้างห้องเป็นหุ่นยนต์?
" ถ้านายไม่ทำอะไรฉันจะฟ้องเจ้าของหอ "
จึงเอ่ยคำขู่ ถึงเขาจะทำมันไปแล้วและเจ้าของหอที่ว่านั่นจะหัวเราะเขาก็เถอะ
" นายทำไปแล้ว "
แถมเจ้านี่ยังรู้อีกต่างหาก
บอกทีว่าเจ้านี่ไม่ได้รู้จักกับนิวท์หรืออัลบี้อย่างที่เขาคิด
" ดี แสดงว่านายรู้ถึงปัญหานั้นแล้ว "
ไหล่หนาไหวขึ้น ใบหน้าแสดงทีเคร่งเครียดจริงจังกับสิ่งที่เอ่ยออกไปทุกคำพูด นิ้วยกขึ้นชี้ไปยังสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่คนตรงหน้า
" เพราะงั้นนายก็เลิกให้อาหาร ' มัน ' ซะ "
กระรอกน้อยเงยขึ้นจากอาหาร หันตรงมายังเจ้าของปลายนิ้ว มันดมฟุดฟิดบางอย่างก็วิ่งไต่หายไปกับต้นไม้ แกลลี่มองทุกการกระทำของมัน ส่วนคนต้นเหตุมีท่าทางตกใจกับกระรอกนั่นก่อนหน้าบูดหันมาทางเขาพร้อมคำตอบที่ทำให้อยากจะตะโกนอัดหน้ากลับไป
" ไม่ "
" อะฮะฮ่าฮ่า! "
เสียงระเบิดหัวเราะใสของเพื่อนเล่นทำเส้นเลือดปูดๆ ของเขายิ่งเต้น รอยยิ้มเหี้ยมถูกส่งให้เจ้าของเสียงแต่มันก็ไม่หยุด
" ขำแผละอะไรของนายมินโฮ ฉันจริงจังอยู่นะ "
" โทษทีเพียก แต่มันขำว่ะ "
แกลลี่อ้าปากระบายสิ่งที่รู้สึกออกไปทันทีที่เห็นว่าเพื่อนตัวดีของเขาดูจะไม่ช่วยอะไรเลยสักนิด หลังจากหัวเราะชอบใจเขาเสร็จเรียบร้อย
" ที่ไอ้อ่อนนั่นมันกวนประสาทฉันเนี่ยนะ! "
" ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันจะมีเพื่อนบ้านเป็นพวกประหลาด "
" เอาน่า โทมัสก็อย่างงั้นแหละ "
ชะงักไปทันควัน พอชื่อไม่คุ้นออกมาจากปากอีกฝ่าย
" โทมัส? "
คิ้วโกร่งขมวดเข้าหากันแทบจะเป็นปม จ้องมองรอคำตอบจากเพื่อนตัวดีที่ก็ชะงักไปเช่นกัน
" ... "
แต่พอขยับอีกครั้งก็กลายเป็นการรินเหล้าใส่แก้วให้ตัวเองยกดื่ม และหันมาทำหน้าเหมือนมันไม่สำคัญอะไรมาให้
" ไม่เอาน่าแกลลี่ อย่าบอกนะว่าพวกนายเถียงกันโดยไม่รู้ว่านั่นห้องใคร "
ยิ่งทำให้หัวคิ้วของเขาผูกเป็นโบว์ พยายามนึกดีๆ จนได้คำตอบ
" ห้องนาย? "
เขาตอบออกไปแบบลังเล และสิ่งที่เสริมความมั่นใจของเขาคือการที่มินโฮดีดนิ้วกลับมาให้
" ใช่ "
" นายรู้จักเจ้านั่น? "
พร้อมกับการที่มินโฮพยักหน้าตอบกลับมา และยิ่งดื่มเข้าไปอีก
" ก็ใช่อีก โทมัสพึ่งมาอยู่ได้ไม่กี่อาทิตย์เอง "
" เจ้านั่นเป็นรูมเมทนาย "
" อย่าพูดอะไรซ้ำซากน่าเพียก "
อีกฝ่ายเริ่มทำทีรำคาญใจ วางแก้วลงรินใหม่อีกครั้งเพื่อที่จะยกขึ้นมาดื่มต่อ ในขณะที่แกลลี่พึ่งประติดประต่ออะไรเสร็จก็ลุกพรวดกระโจนเข้าหากระชากคอเสื้อหาเรื่อง
" ไอ้หน้าปลวก ไปบอกเพื่อนแกเดี๋ยวนี้เลยนะว่าเลิกให้อาหารกระรอกซะที! "
เขาตะโกนอัดหน้ามินโฮไปอย่างที่อยาก มือเขย่าตัวเพื่อนรุนแรงให้สาสมกับความรำคาญของเขาที่มีมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา ยิ่งรู้ว่าไอ้คนตรงหน้าเขารู้อยู่ก่อนแล้วแต่ไม่ช่วยอะไรเลยยิ่งน่าแค้นนัก วันนี้คงเป็นวันแรกที่แกลลี่จะปล่อยให้เพื่อนขี้เมามันนอนหน้าร้านไปอย่างนี้แหละ
" เฮ้ย อย่าเขย่าดิวะ เหล้าฉันจะหกแล้ว "
" ไอ้แกลลี่! "
แกลลี่หยิบยาแก้แฮงค์ขึ้นกลืนลงคอ เขาว่าเช้านี้จะไม่คิดถึงอะไรทั้งสิ้น ช่วงนี้มีแต่เรื่องน่าปวดหัวจนแอบคิดว่าไมเกรนคงทำร้ายเขาเข้าสักวัน และคงไม่ได้ไกลนักจากตอนนี้ เพราะเพียงแค่เดินหมายจะไปหยิบอุปกรณ์กีฬาก็ได้ยินเสียงเล็กแหลมที่พาให้กรอกตามองบนแต่เช้า
แต่วันนี้แกลลี่ว่าจะเข้าไปอย่างสันติ
" ไง กรีนนี่ "
มือเปิดหน้าต่างออกไป เท้าคางมองไปทางคนที่เขาพึ่งจะตั้งชื่อเล่นใหม่ให้ แต่อีกฝ่ายก็ดูจะไม่สนใจอะไร เอาแต่เล่นกับเจ้าพวกตัวแสบที่เขาคิดว่าจ้องแต่จะเอาอาหาร
" นี่แกยังให้อาหารพวกมันอยู่อีก? "
จึงเริ่มหาหัวข้อมาพูดคุยต่อ แต่มันก็ไม่มีอะไรให้น่ายกขึ้นมานอกจากเรื่องนี้ เขาสาบานว่าวันนี้จะเข้าหาแบบสันติจริงๆ
" มินโฮไม่ได้บอกแกรึไงว่ามันสร้างปัญหาให้คนอื่น "
" เปล่า เขาแค่มาเล่าให้ฟัง "
ในที่สุดปากนั้นก็เอ่ยพูด ในช่วงเว้นจังหวะดวงตาสวยคู่นั้นก็ถูกเลื่อนขึ้นมาสบกับเขา
" และหัวเราะ "
เงียบ แกลลี่เงียบ แต่ก่นด่าเพื่อนตัวดีเป็นร้อยๆ คำในใจ มันไม่เห็นปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นรึไง นับจากนี้จะไม่เลี้ยงเหล้าอีกแล้ว เลี้ยงแล้วก็เสียข้าวสุกเปล่าๆ แต่ที่ยิ่งกว่านั้นเขาพึ่งคิดว่าตาของเจ้าคนชอบกวนประสาทตรงหน้าสวยงั้นเหรอ
" งั้นนายควรระลึกได้แล้วว่ามันทำฉันลำบาก "
" อืมฮึ นายก็ควรระลึกเหมือนกันว่า ' พวกเขา' ต้องการอาหาร "
" แผละเอ้ย พวกมันเป็นสัตว์ป่า มันหากินเองได้! "
" เผื่อนายลืม นี่หน้าหนาวครับคุณร่างบึก "
แกลลี่หุบปากเกือบไม่ทัน ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น ที่อีกฝ่ายว่าก็ถูก แต่อย่างงั้นมันก็ควรจำศีล ไม่ควรออกมาวิ่งเล่นแบบนี้
" ถ้านายพูดจบแล้วก็ไปซะที นายทำเขากลัว "
กรีนนี่คงเห็นว่าเขาไม่ตอบจึงพูดต่อและหันกลับไปสนใจสัตว์ตัวน้อยเช่นเดิม
" ถ้านายคิดจะเลี้ยงนายก็ควรซื้อกรงหรืออะไรมา ไม่ใช่ให้มันมารบกวนคนอื่นแบบนี้ "
แต่พอเขาพูดประโยคนั้นจบ ก็ผ่อนลมหายใจออกเหมือนอดกลั้นหันมาหาเขาช้าๆ จริงๆ คนที่ควรอดกลั้นนั่นมันเขาต่างหากไม่ใช่เหรอ เจ้าหน้าปลวกตรงหน้าไม่เข้าใจจริงๆ รึไง
" ขอบคุณ แต่ฉันอยากให้พวกเขาใช้ชีวิตอิสระมากกว่า "
" นี่ฉันมีเพื่อนบ้านน่ารำคาญไม่พอ แถมยังใจร้ายอีกเหรอ? "
คำนั้นทำให้เส้นความอดทนของแกลลี่ขาดสะบั้น เขายกนิ้วชี้หน้าคนไม่รู้ร้อนรู้หนาวที่ไม่สนใจใครนอกจากไอ้กระรอกแผละนี่ อารมณ์รุนแรงถูกระเบิดออกมา
" ใครกันแน่ที่ใจร้าย แต่ถ้านายยังไม่ทำอะไรสักอย่าง นายได้เห็นฉันใจร้ายจริงๆ แน่! "
พร้อมปิดหน้าต่างดังปัง เขาค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออก ก็รู้สึกตัวว่าพึ่งรุนแรงกับหน้าต่างที่รักไปเสียแล้ว โลคดีที่มันไม่เป็นอะไรมากกว่าเดิม
หลังจากวันนั้น แกลลี่ได้เห็นพัฒนาการรูมเมทของมินโฮ คงคิดผิดที่ว่าหมอนั่นเป็นพวกไม่แยแสชาวบ้าน หลายวันมานี้ถึงจะไม่ทั้งหมด แต่สิ่งรบกวนต่างๆ นั้นลดน้อยลงมาก จนแทบลืมไปแล้วว่าเคยเกิดเรื่องนั้น นิวท์ดูแปลกใจที่เขาไม่ไปบ่นใส่อีก พอๆ กับมินโฮที่เข้ามาถามว่าเขาทำยังไง แต่ใครมันจะไปบอกอย่างภาคภูมิใจได้ว่าพึ่งข่มขู่รูมเมทของมันไป
มือแกร่งยกโกโก้ดื่มในยามเช้า คิดถึงเรื่องนั้นแล้วก็พาคิดว่าเจ้าพวกนั้นจะยังทำแบบเดิมกันอยู่ไหม ว่าแล้วก็รินโกโก้ร้อนใส่แก้วอีกใบ ถือมันไปที่หน้าต่างและเปิดออก
" อรุณสวัสดิ์ กรีนนี่ "
เจ้าของชื่อเล่นหันมาทำหน้าแหยงใส่ แต่เขาก็ไม่สนใจดื่มโกโก้ของตัวเองต่อ สายตาเหลือบมองกระรอกที่ดูสงบเสงี่ยมกว่าทุกครั้ง
" นายทำได้ไง "
" อะไร นายจะให้ฉันทำยังไงหลังจากที่นายขู่ฉัน "
อีกฝ่ายเล่นขู่เขาฟ่อๆ แต่นั่นกลับทำให้แกลลี่อารมณ์ดีมากกว่าเดิม พลางรู้สึกว่าควรขอบคุณ
" ...ไม่นิ่งเฉยไงเพียก "
แต่พอจะอ้าปากเอ่ยออกมาก็พูดไม่ออก มีแต่คำถากถางถูกพ่นออกไป ยิ่งทำให้อีกฝ่ายดูไม่พอใจในตัวเขาเข้าไปอีก แกลลี่สบถใส่ตัวเองในใจ จู่ๆ ก็เป็นแผละอะไรของเขากัน
" หมดธุระแล้วใช่ไหม หมดแล้วก็ออกไปจากสายตาฉันซะที "
เขาไม่ได้รู้สึกสะทกหรือตอบอะไรออกไปในทันที สายตาเลื่อนมองเห็นมืดเล็กที่สั่นระริก คาดเดาคงเป็นจากความหนาวเย็นของอากาศภายนอก และอีกฝ่ายไม่ได้แต่งตัวป้องกันอะไรขนาดนั้น พลันเลื่อนไปพบกับแก้วอีกใบของตัวเองแล้วชั่งใจสักพัก
" กินซะจะหนาวตายก่อน "
และวางมันลงบนขอบหน้าต่างที่ถูกวางกระถางต้นไม้เล็กๆ ไว้
" นี่นายคิดว่าแค่โกโก้จะทำให้ฉันอุ่น? "
" มันทำให้ร่างกายอุ่น "
แกลลี่ไหวไหล่เตรียมท่าจะออกจากบริเวณหน้าต่างแล้ว แต่ก็ดื่มเครื่องดื่มในแก้วตนให้หมดก่อน
" นายจะกินหรือไม่ก็เรื่องของนาย "
" แต่ฉันจะวางไว้แบบนี้จนฉันกลับมาถึงบ้านตอนเย็น "
" ก็แค่นี้ "
เจ้านั่นจะทำอะไรกับแก้วเขาก็ได้ ขอแค่อย่าโยนลงไปก็พอ หน้าปลวกแบบนั้นคงไม่ใช่คนไม่ดีหรอกมั้ง หวังว่าเขาจะไม่คิดอะไรผิดอีก
กลับมาถึงบ้าน แกลลี่ยอมรับว่า คิดว่าจะไม่ได้เห็นแก้วใบนั้นอีกแล้ว แต่เมื่อเก็บของและมองออกไปนอกหน้าต่าง มันกลับวางอยู่ตรงนั้น และยิ่งเปิดออกไปตรวจสอบดูมันไม่มีร่องรอยหลงเหลือของโกโก้เมื่อเช้าเลย สะอาดใหม่เอี่ยม ไม่รูัตัวเขาก็ยกรอยยิ้มขึ้นมา
" ฮัดชิ้ว! "
นิ้วถูกยกขึ้นคัดจมูก พลางมองออกไปยังความมืดที่มีแสงประกายระยิบระยับ ถ้าอยู่นานกว่านี้คงได้เป็นหวัด
" ไม่นึกว่าคนบ้าจะป่วยได้ "
แต่น้ำเสียงคุ้นเคยนั้นก็พาให้ชะงัก เขาหันไปมองทิศเดิมก็พบกับชายคนเดิมกำลังเท้าค้างมองออกไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืน แต่มีความพัฒนาในการนำผ้าห่มมาคลุมตัวไว้
" นายหมายถึงตัวเองเหรอ กรีนนี่ "
สายตาที่กันมามองไม่ได้มีความหงุดหงิดใจเท่าเมื่อเช้า ดวงตาคู่สวยเหมือนท้องฟ้ายามนี้นั้นเพียงจ้องลึกลงมา
" นิวท์มาทำไว้ให้ "
" แต่หมอนั่นทำเยอะเกิน พวกฉันกินไม่หมด "
รู้สึกตัว อีกฝ่ายก็หยิบแก้วนมอุ่นมาวางไว้ให้ตรงขอบหน้าต่างเสียแล้ว แกลลี่จับความอุ่นที่แพร่ออกมาก็พาให้รู้สึกดีขึ้น จนรู้สึกตัวสะดุดกับชื่อที่ถูกเอ่ยถึงออกมา
" นายก็รู้จักกับนิว์ด้วย? "
ใบหน้าเล็กนั้นเพียงพยักหน้าตอบ หันไปหยิบขนมขึ้นกินในขณะที่ดวงตายังจดจ้องกับดวงดาว
" อัลบี้? "
พอได้คำตอบนั้นทำให้เขายกนมขึ้นดื่มอย่างคับแค้นใจ รู้ความจริงก็รู้สึกเหมือนโดนพวกนั้นรุมแกล้ง ทั้งที่จริงๆ มันจะไม่ใกล้เคียง แต่เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ
" พวกเขาเป็นเจ้าของหอก็ต้องรู้จักอยู่แล้ว ถ้านายลืมนะ "
" และยังเป็นเพื่อนของมินโฮด้วย "
แกลลี่ยกนิ้วชี้ขึ้นเหมือนจะขอเวลาสักหน่อยในการดื่มนมอุ่นนี่ เสร็จก็อ้าปากพูดและเริ่มบ่นอะไรต่างๆ ออกมา
" ไม่มีเจ้าของหอที่ไหนมาต้มนมอุ่นให้ลูกหอกินหรอก "
" พวก ฉันอยู่ที่นี่มาหลายปียังไม่เคยเลย ขนาดฉันเป็นเพื่อนพวกมันนะเนี่ย "
" ยิ่งเรื่องของนาย มันไม่คิดจะช่วยสักนิด แถมยังหัวเราะอีก "
พูดแล้วก็พาให้พ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ไม่นึกว่าจะได้มานั่งบ่นกับคนที่สร้างความหงุดหงิดใจให้แก่ตนเอง แต่ควารู้สึกนั้นก็ถูกกระชากออกไปเพราะเสียงหัวเราะใส
" อะฮ่าฮ่า บางทีอาจเพราะนายมันน่าหมั่นไส้? "
อยู่ๆ โลกของแกลลี่ก็หยุดนิ่ง ปากพะงาบจะโต้กลับ แต่ก็ไม่มีคำด่าลอดออกมีแต่ความเห่อร้อนที่เผยไปทั่วหน้า จนดึงสติกลับมาได้
" ผ...แผละเถอะ! "
" เพราะไอ้พวกนั้นมันเข้าข้างนายต่างหาก "
อีกฝ่ายยิ้มบางอย่างที่เขาจำกัดความไม่ได้ ยิ้มหวาน ยิ้มน่ารัก ยิ้มอะไรก็แล้วแต่ แต่มันเหมือนกำลังยิ้มล้อเลียนเขา
" เหรอ "
ทั้งยังลากเสียงยาวกวนประสาท และอุตส่าห์หยิบขนมขึ้นกินอีก
" ...ถ้ายังมองฉันแบบนั้น "
" นายก็มาเอาแก้วคืนที่ห้องฉันเองละกัน ไอ้อ่อน "
และเขาก็ปิดหน้าต่างใส่หมอนั่น เหมือนเห็นแวบๆ ว่ากรีนนี่ตาตื่นพร้อมเสียงตะโกนที่ดังไล่หลังมา
" เฮ้ย เดี๋ยว "
" นั่นมันแก้วโปรดของมินโฮ "
" เอาคืนมานะไอ้...ไอ้อะไรวะ นายชื่ออะไร "
" กลับมาก่อนไอ้ยักษ์! "
แกลลี่ยกมือขึ้นปิดใบหน้าช่วงล่างและยกรอยยิ้มขึ้นใต้นั้น ไม่นึกว่าตัวเองจะเสียอาการแบบนี้ สายตาเลื่อนลงมองแก้วในมือก็อุ่นใจ พร้อมความรู้สึกแปลกๆ ที่โถมขึ้นมา
เขาจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครทั้งนั้น ไม่งั้นโดนล้อยันลงโรงแน่
เรื่องที่เขาใจเต้นให้กับคนข้างห้องแสนน่ารั...รำคาญใจ
@roseMary_88
ความคิดเห็น