คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Heart Hurt | Gally/Thomas ft.Newt
title: heart hurt
paring: gally/thomas, galmas ft.newt
rate: pg
note: ตอนต่อที่ไม่เชิงตอนต่อจากตอนที่แล้วค่ะ???? เป็นเรื่องก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มมีความสัมพันธ์แบบนั้นต่อกันและเป็นในมุมมองของแกลลี่ คราวนี้ออกใสๆที่ไม่ใสบ้าง หวังว่าจะชอบนะคะ และ นี่ไม่ใช่เรื่องรวมเรื่องสั้นของคู่galmasนะคะ แต่งเยอะกลัวเข้าใจผิด5555
อีกครั้ง
เมื่อแกลลี่ได้เหลือบมองไปรอบๆเพื่อตามหาชายที่มักหายไปหลังจากทำงานของตนเองเสร็จ แล้วจะพบเจ้าตัวที่โขดหินพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า
พอเห็นแบบนั้น ก็จะเป็นทุกครั้งที่หัวใจเขาเหมือนถูกโศกาต่อย
" กรีนนี่ "
คำเรียกเฉพาะในท้องทุ่งที่เขามักใช้เรียกโทมัสหลุดออกมาแหบพร่า แต่ก็มากพอให้อีกฝ่ายชายตามามอง
" มีอะไรแกลลี่? "
คำพูดมากกว่าจุกอยู่ในลำคอ ยิ่งถูกจ้องมองก็เหมือนกำลังถูกคาดคั้นให้พูดออกมา แต่ไม่มีคำใดที่เขาพอนึกออกในตอนนี้ สีหน้าที่แตกสลายและเต็มไปด้วยความว่างเปล่าของโทมัสดึงสติเขาไป
" ย...ยัยเบรนด้ากำลังตามหานาย "
และในที่สุดคำก็หลุดออกมาจากลำคอจนได้ และสายลมก็พาความเงียบกลับมาอีกครั้ง
" อ๋อ บอกเธอว่าเดี๋ยวสักพักฉันจะไปหา "
" ... "
" นายมาทำอะไรที่นี่เพียก "
แกลลี่ก้าวเข้าไปหาคนที่กำลังนั่งทำหน้าอมทุกข์ตรงหน้า
" ฉันนั่งด้วยได้ไหม? "
เอ่ยถามเอียงใบหน้าอย่างที่ชอบทำ โทมัสนิดไปชั่วขณะก่อนที่จะพยักหน้าแล้วขยับกายให้คนตัวใหญ่กว่านั่งลงข้างๆ ดื่มด่ำบรรยากาศรอบกายและสายลมให้พัดผ่านความคิด
" ...เรื่องทุกอย่างจบนานแล้ว "
" แต่ฉัน ยังคิดถึงพวกเขาอยู่เลย "
แกลลี่เหลือบมองโทมัสอย่างประหลาดใจ ไม่นึกว่าคนที่เป็นฝ่ายเปิดความรู้สึกในใจจะเป็นโทมัสเสียก่อน เขาคิดว่าจะเอ่ยถามเอง แล้วอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาว่าเรื่องของฉันซะอีก
" ใครๆก็คิดถึง ฉันก็ด้วย "
เขาสาบานว่าได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆสั้นๆมาจากคนข้าง จึงหันไปมองก็พบดวงหน้าที่ตนเคยคิดว่าเกลียดกำลังเหยียดไปเข่าที่ถูกชันขึ้นมาและยิ้มหวานส่งให้เขา ชั่วขณะนั้นเหมือนหัวใจกระตุกวูบ
" อย่างนายน่าจะคิดถึงทุ่งนะ "
น้ำเสียงล้อเลียนถูกส่งออกมาฉุดหัวใจไม่รักดีของเขาให้ปกติ
" ปลวกเถอะ ถึงอยู่แบบนั้นจะดีอยู่แล้วแต่อยู่ที่นี้กับนายดีกว่าเห็นๆ "
" เหรอ กับฉันงั้นเหรอ "
ทันใดนั้นแกลลี่ก็รู้สึกตัวทันทีว่าเผลอพูดอะไรหน้าอายออกไป ใบหน้าตรงหนเาก็ยังฉายแววรอยยิ้มกวนประสาท
" หยุดทำหน้าแบบนั้นซะทีกรีนนี่ "
ฝ่ามือใหญ่เอื้อมออกไปกุมทั้งใบหน้านั้นด้วยมือเดียว กลบรอยยิ้มนั้นไว้ และซ่อนใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อของตัวเองที่จู่ๆก็เปลี่ยนไปอย่างไม่ทราบสาเหตุ
" อะไอ อึกว่าอายอาออบอันอะอีก "
" เงียบเลย "
สักพักเขาถึงปล่อยมือจากใบหน้านั้น ดวงตาสีเงินหลุบมองมันพร้อมความอุ่นที่เคลือบไปทั้งหัวใจ
" หน้าอย่างนี้ดีกว่าเยอะ "
กิจวัตรทุกอย่างก็ยังคงดำเนินไปอย่างเรียบร้อย เขาเดินเช็คนู้นเช็คนี้ ช่วยคนนั้นช่วยคนนี้ไปตามประสา กำลังที่มีอยู่ถูกใช้อย่างมีประโยชน์ พูดคุยปฏิสัมพันธ์ไปจนแกลลี่คนเก่าแทบจะเลือนหายไป แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่เคยลืมมัน
" โทมัส! "
เสียงเรียกชื่อคุ้นหูเรียกความสนใจจากเขาไป แกลลี่หันไปสนใจมองเจ้าของชื่อที่อยู่ไม่ไกลกำลังยืนคุยเล่นกับคนที่เรียกชื่อนั้นหัวเราะคิกคัก
" หึ... "
และรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นมาอย่างไม่รู้สึกตัว
ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจทราบที่เขาเริ่มมีความรู้สึกดีๆเช่นนี้กับกรีนนี่คนนั้น หากเข้าใจไม่ผิด โทมัสคงเป็นหนึ่งในเหตุผลที่เขาชอบที่นี่
มากกว่าท้องทุ่งที่เต็มไปด้วยโศกานั่นเยอะเลย
" ยิ้มให้เพียกนั่นอีกแล้วนะแกลลี่ "
แกลลี่ละออกจากภวังค์เหลือบสายตาไปมองต้นเสียง ประโยคต่อมาของอีกฝ่ายก็เล่นทำสะอึก
" เมื่อไหร่นายจะบอกหมอนั่น "
" บอกอะไร "
" ก็บอกชอบไงพวก ชอบก็ต้องบอกชอบสิวะ! "
และเล่นสะงักไปอีกชั่วขณะ ก่อนคิ้วโก่งจะขมวดลงผูกปมแน่น
" บอกชอบแผละอะไรฟราย ฉันไม่ได้ชอบไอ้อ่อนนั่น "
คำตอบของแกลลี่ทำเอาฟรายแพนกุมขมับ สีหน้าท่าทางก็บ่งบอกอยู่ยังซื่อบื้อปฏิเสธอีก
" โอ้ย ไอ้บื้อ "
" เขาจะรู้กันทั้งเกาะแล้วไหมว่าพวกนายมีความรู้สึกให้กัน "
เขาปากอ้าค้างไปเลย ไม่รู้จะพูดยังไง จนนึกได้ก็หุบปากลงก่อน
" งั้นพวกนายก็เข้าใจผิดแล้ว ฉันกับโทมัสไม่ได้มีอะไรกัน "
ยิ่งทำให้ฟรายแพนทำสีหน้าเบื่อหน่ายเท้าคางมองมายังเขา แน่นอนว่าไม่ได้เชื่อคำพูดของชายตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว ท่าทางมันฟ้องอยู่
" เออ จะคอยดู "
" กลับไปทำงานได้แล้วแกลลี่ "
จู่ๆก็โดนไล่ออกมา แต่ถึงตัวไม่อยู่ คำพูดที่เพียกพูดไว้ก่อนออกมาก็ทำให้เขาทบทวนความรู้สึกของตัวเอง เขาเคยมั่นใจแบบนั้นว่าพวกเขาก็แค่เพื่อนเก่าที่อยู่ในทุ่งเดียวกัน แถมเคยคิดจะฆ่าเจ้าตัวแลพได้ฆ่าเพื่อนสนิทของเจ้านั่นด้วย แต่ในตอนนี้ความคิดนั้นมันกลับสั่นคลอ ภาพน่ารักๆ และรอยยิ้มนั้นลอยเข้ามาในหัว จนเริ่มไม่เป็นอันทำอะไรต้องรีบลบความคิดเหล่านั้นออกไปให้หมด
" ให้ตายโทมัส นายทำอะไรกับฉัน "
สาบานว่าถ้าวิคเค็ดยังอยู่เขาคงโทษพวกมัน
ยิ่งเวลาผ่านไปแกลลี่และโทมัสก็ยิ่งมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมากยิ่งขึ้น ไม่ว่าจะมากเท่าไหร่ก็ดีกว่าตอนที่อยู่ในท้องทุ่งแน่ๆ แต่ถึงกระนั้นโทมัสก็ยังคงไปที่ก้อนหินนั้นทุกครั้งที่มีโอกาส และก็เป็นเขาที่เข้าไปคุยเสียทุกครั้ง แล้วก็โดนแกล้งกลับมาเสียทุกครั้งหม่ได้
คงน่าประหลาดสำหรับคนเก่าในท้องทุ่งที่เขายอมขนาดนี้ แต่ที่เขายอมขนาดนี้ก็เพราะคนตรงหน้านั้นคือโทมัส
โทมัสที่แกลลี่รัก
และเขาก็ยอมรับและปลื้มปิติกับสิ่งนั้น แต่ไม่มีวันยอมรับต่อหน้าฟรายแพนแน่ๆ
" ท่าทางฝนจะตก "
สำเนียงและลักษณะการพูดที่มีเอกลักษณ์เอ่ยเมื่อสายตามองขึ้นไปยังท้องฟ้าหม่นหมอง ขาก้าวกลับเข้ากระท่อมของตนไปจัดเตรียมอะไรหลายๆอย่าง วันนี้คงทำงานนอกบ้านไม่ได้
ซ่า
ไม่นานหยดน้ำฝนก็เริ่มตก
ค่อยๆรุนแรงขึ้นจนกลบเสียงทุกอย่างไป ซึ่งก็เป็นผลดีกับต้องกำลังนั่งอ่านอะไรสักอย่าง มันจะได้สงบไม่วุ่นวายเช่นปกติ
ก๊อก ก๊อก
แต่เสียงเคาะประตูกลับมารบกวนเสียอย่างนั้น ต้องจำใจวางสิ่งในมือลงมองไปยังประตูด้วยความประหลาดใจที่มีคนมาหาในตอนนี้
" รอแปป "
เขาลุกขึ้นไปเปิดก็ต้องตกใจทันทีเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้านั้นคือโทมัสแถมกำลังยืนตากฝนตัวเปียกโชก ด้วยสีหน้าแบบเดียวกันกับบนโขดหิน
ทันใดนั้นหัวใจแกลลี่ก็บีบแน่น
" โท— "
กายเล็กกระโจนเข้าหาอ้อมกอดอุ่นสั่นเทาเหมือนแมวน้อยถูกทิ้ง ภายในเสียงซ่าที่กลบทุกอย่างเหมือนจะได้ยินเสียงสะอื้นไห้จากคนในอ้อมกอด จนต้องกอดตอบและแน่นพอที่จะทำให้โทมัสรู้สึกได้ว่ายังมีเขาอยู่ข้างกาย ยิ่งได้ยินก็ยิ่งรู้สึกเหมือนโศกาต่อยครั้งแล้วครั้งเล่า เจ็บปวดอยู่ในใจจนแทบจะร้องไห้ตาม
" ชู่ว ไม่เป็นไร ฉันอยู่ตรงนี้กับนายเพียก "
แต่น้ำเสียงที่ใช้ปลอบอีกฝ่ายกลับอบอุ่นเช่นสายลมในฤดูใบไม้ผลิ เขาเผลอลืมตัวจูบขมับตรงหน้าไปแต่พวกเขาต่างก็ไม่มีใครสนใจ
" ฮึก ฮ...แกลลี่ ฉัน "
" ช่วยฉันที "
เสียงสั่นแทบฟังไม่ได้ศัพท์ขอร้องออกมาแบบที่ไม่เคยเป็น มืออุ่นลูบหัวทุ่ยๆปลอบความเจ็บปวดนั้น
" ช่วยอะไร "
แกลลี่ดูอ่อนโยนกว่าทุกครั้ง และเขาเต็มใจทำทุกอย่าง
" ช่วยกอดฉันที "
ในตอนแรก แกลลี่คิดว่าตัวเองฟังผิดเพราะฝนที่ตกลงมาหนักหน่วง แต่ไม่ใช่ โทมัสหมายถึงแบบนั้นจริงๆ บรรยากาศ และทุกๆอย่างเริ่มพาให้พวกเขา ' กอด ' กันในแบบที่โทมัสต้องการ
" ฮ่ะห์...แกล เรียกฉันว่า ทอมมี่ หน่อย "
แต่คำขอระหว่างนั้นทำเขาชะงัก และหัวใจก็เหมือนถูกบีบรัดอีกครั้ง ใบหน้านิ่งแต่ในหัวนั้นคิดอะไรไปต่างๆนาๆแล้ว
" ทำไม "
" แค่ เรียกหน่อย ฉันอยากได้ยิน "
เขาหอบหายใจหลุบสายตามองร่างด้านใต้ยิ่งปวดร้าวกับสิ่งที่ถูกร้องขอ
" ทอมมี่ "
น้ำเสียงเปล่งเหมือนกำลังถูกเข็มมากมายทิ่มแทง แต่ถ้าโทมัสชอบมันเขาก็ยินดี ก่อนที่การกอดของพวกเขาจะยังคงดำเนินต่อไปท่ามกลางสายฝนที่ไม่มีทีท่าจะหยุด และฝนในใจเขาก็เช่นกัน
" นิวท์ "
ความสัมพันธ์ของพวกเขายังคงเป็นเช่นนั้นต่อไปกันเรื่อยๆ แต่ครั้งแรก ทำให้แกลลี่รู้ถึงจุดยืนของตัวเอง
ว่าเป็นแค่ ' อะไร '
และยิ่งคิดก็ยิ่งทำหัวใจเขาเจ็บเหลือเกิน
@roseMary_88
ความคิดเห็น