พื้นที่ส่วนตัว ห้ามเข้า!!!

ลำดับตอนที่ #3 : 1814 100% (end)

ภายในห้องสีควัน บนเตียงใหญ่มีร่างเล็กบอบบางนอนอยู่ ข้อเท้าถูกมัดแล้วล่ามไว้ เพราะถูกรัก จึงถูกขังไว้ในนี้ ไม่ให้ออกไปเธอหวังว่าเขาจะยอมปล่อยเธอออกไป หลายวันแล้วที่เธอโดนขังแล้วเขาก็ไม่ยอมมาหาเลยมีเพียงจานอาหารให้เธอกินตอนหลับจึงไม่พบร่างของเขาแม้เธอจะรู้ว่าที่เขาทำเพราะความหึงหวง เธอพยายามที่จะออกไปข้างนอกแต่เพราะโซ่ที่หนามากเธอก็ลองทำลายสำเร็จแล้วแต่เพราะเพลียจนหลับไปแล้วตื่นขึ้นมาอีกทีข้อเท้าก็ถูกเขาล่ามไว้เหมือนเดิมแล้วเพิ่มอีกเส้นด้วย ในใจเธอเพียงถูกขังยังรับได้แต่ไม่เจอหน้ากันสักวันมันใจร้ายเกินไปจนเธอแทบจะร้องไห้ทุกวัน

แอ๊ด~

ทันใดนั้นประตูที่เธออยากจะเปิดมันได้ถูกร่างสูงใหญ่น่เกรงขามได้เปิดแล้วปิดลง เขามองเธออย่างอ่อนโยมด้วยดวงตาสีนิลที่ถูกผมสีดำสนิกปิดไว้ เธอมองเขาด้วยดวงตาดำที่มีน้ำตาคลออยู่ ไม่รู้ว่าจะโกรธหรือดีใจดี ร่างใหญ่นั้นค่อยๆเดินมาหาเธอที่เตียง เธอคิดอะไรไม่ออกเลยว่าเขาตรงหน้าคิดอะไรอยู่ แล้วเธอก็ตัดสินใจถอยหลังหนีเขาแต่สายเกินไป เธอถูกเขาคร่อมร่างเอาไว้ ผมสีดำยาวของเธอกระจายทั่วเตียง เขายิ้มเจ้าเล่ห์มองร่างเล็กในชุดนอนอันใหญ่ของเขาอยู่แม้มันจะหลวมกับตัวเธอ แต่เพราะหน้าตาที่สะสวยน่ารักทำให้ตอนนี้เธอเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆสีดำที่กำลังจะโดนหมาป่าตัวใหญ่ขย่ำ แม้จะหนีก็หนีไม่พ้น เธอใช้แรงที่มีผลักเขาแล้วถอยหนีจนชิดเตียง เขาใช้มือกั้นไม่ให้เธอหนีไม่ไหนอีกก่อนจะชิมริมฝีปากที่เล็กน่ารักของเธออย่างเอาแต่ใจ รสจูบของเขามันขมทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกร่างใหญ่กอดเธอไว้เหมือนไม่อยากให้อีกฝ่ายหนี เธอทั้งผลักทั้งดันเขาออกแต่ร่างใหญ่ไม่ยอมให้คนในอ้อมกอดหนีไปไหนได้ง่ายๆ เขาทั้งเบียดกาย กอดแน่นหนาและซุกไซ้ใบหน้ากับร่างนุ่มๆอย่างเอาแต่ใจแล้วประทับจูบที่ซอกคอขาวใสแสงความเป็นเจ้าของร่างเล็กก้มหน้าเพื่อหลบซ่อนความเขินอาย แก้มใสเป็นสีแดงชัดเจน ยิ่งหนี...ก็เหมือนยิ่งจนมุม เพราะร่างใหญ่ยิ่งรวบกอดแน่นมากขึ้น ลมหายใจร้อนระอุที่รดต้นคอ เพราะถูกซุกไซ้ไม่หยุดทำให้ร่างเล็กสั่นน้อยๆ มีเพียงเขาที่ทำใจหัวใจสีดำของเธอเริ่มเปลี่ยนไปและเธอก็เป็นคนที่ทำให้เขาคนที่ไม่เคยให้ใครเข้ามาในชีวิตได้รู้จักกับความรัก เขากระซิบว่ารักที่ข้างหู ลมหายใจร้อนระอุ ใบหน้าหล่อเหลายกมุมปากยิ้ม ก่อนจะโน้มตัวทาบทับ และดันกายเข้าไป ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจกระซิบที่หูของเขาว่า

“ปล่อยฉันนะ ฮิบา อุ๊บ” ก่อนที่เธอจะพูดจบฮิบาริก็ปิดปากเธอด้วยการจูบแล้วก็ถอนริมฝีปากก่อนจะกระซิบที่หูว่า

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียก เคียวยะ หือ” เธอทำหน้างอใส่แต่มันกลับดูน่ารักจนลงโทษใส่ไม่ลง

“ใจร้าย”เธอหันหน้าอย่างงอนๆ

“ก็คนมันยังไม่ชินนี้”ร่างเล็กทำหน้าโกรธแล้วแลบลิ้นใส่ชายหนุ่มตรงหน้า

“เดี๋ยวกัดเลยนี้”เมื่อฮิบาริทำท่าจะกัดเธอก็รีบหลบทันที

“อยู่นิ่งๆบ้างสิ แพรวาไม่สิต้องเรียกว่า มัตสึโอกะ ฮิเมะ สินะ”แพรวาทำหน้างออีกครั้งแล้วพยายามผลักตัวฮิบาริให้ออกห่าง

“เรียกอย่างเดิมน่ะ ถูกแล้ว ย้ากกก”

แผลง

แพรวาผลักตัวฮิบาริแรงเกินไปจนกระเด็ดไปโดนขวดแก้วตก เศษแก้วกระจัดกระจายไปที่มือฮิบาริก็โดนเศษแก้วบาดมีเลือดหยดลงพื้น แพรวาตกใจอยากจะขอโทษแต่ปากเธอมันแข็งเกินไปที่จะพูด

“หึ…” ร่างสูงใหญ่เดินกับมาที่เตียงจ้องร่างเล็กบอบบางที่เริ่มตัวสั่นด้วยสายตาเรียบเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น มันยิ่งทำให้เธอกลัวมากขึ้น และไม่กี่วิร่างสูงใหญ่คร่อมเธอไว้อีกครั้งแล้วจูบเธอ แล้วใช้มือที่ซุกซนซุกไซ้ตามร่างกายของเธอแล้วค่อยๆใช้นิ้วที่เรียวยาวปลดกระดุดเสื้อของเธอที่ละเม็ด ร่างที่ถูกกระทำดันมือของร่างที่คร่อมเธออยู่ออก แต่เพราะจูบที่ยังไม่ปล่อยเธอทำให้ร่างนี้อ่อนปวนเปียกไม่มีแรงที่จะสู้ผู้ชายตรงหน้าได้เพราะเขาช่างร้ายกาจ และในที่สุดร่างใหญ่ก็ยอมถอนริมฝีปากมองร่างที่เขาทำร้ายโดนการปลดกระดุดจนหมดทำให้เห็นร่างที่ขาวนวลสวยที่โดนปิดด้วยเสื้อในบางๆ

เพียะ !!

 ฝ่ามือเรียวตบฉาดที่ใบหน้าหล่อเหลาหลังจาก ถูกขืนจูบอย่างจาบจ้วง ใบหน้าสระสวยนั้นแดงซ่าน ทั้งโกรธทั้งอาย แต่ไม่ทันไรก็ถูกกระชากเข้าไปจูบอย่างร้อนแรงอีกครั้ง...ดื้นรนอย่างไรก็ไม่ สามารถรอดพ้น สองหูได้ยินแต่คำว่า ผมรักคุณ ซ้ำไปซ้ำมาและไม่รู้ว่าวันไหนที่เธอจะไม่ได้ยินคำนี้