คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 05 , You'll always be my day one
You'll always be my day one
Day zero when I was no one
I'm nothing by myself
You and no one else
Thankful you're my day one
“Darling, You look gorgeous right now Don't worry”
“Wow your accent is perfectly phenomenal”
“โอ้ ไอ๊านิวอิทเอนี่โมว”
“มันยิ่แย่เลยที่รั” เาะปบเ้าที่หน้าผาอนเอ ูเหมือนสำเนียฝรั่เศสอเมริันอนรัะเป็นเอลัษ์นเธอไม่สามารถฝึสำเนียบริิไ้อี แล้วให่เธอำลัะเบะปาร้อไห้ับผลานอันไม่้าวหน้านี้่อ
“ันอยาไ้บทนี้ริๆ และรูสอนารละร็บอันอย่าเียวเลยว่าันไม่มีทาะไปไ้ีหาไม่ฝึสำเนียไว้ ฮื่อ ทอม ันะทำอย่าไรี” ไม่้อทำอะไรเลย เาอยาะเสทาใส่ไอ้รูนนี้ที่มาบัับเปลี่ยนสำเนียอนรัอเา
เื่อเถอะ
ูเลียไม่มีทาเปลี่ยนสำเนียไ้ เธออยู่ลอนอนั้แ่เ็วบยันยี่สิบ เธอยัไม่เยิะเปลี่ยนมันเลย เาเห็นว่าสำเนียเธอรเป๊ะเหมือนวันแรที่เอไม่ไ้ิสำเนียาพวเราาวอัฤษเลยสันิ
พอเรียนบาฮอวอส์ หล่อน็เ้าวิทยาลัยารละรที่สอนอยู่ในลอนอน พวเราย้ายมาอยู่ร่วมันในอพาร์ทเม้นท์สำหรับผู้วิเศษ ทอมทำานเป็นผูู้แลัารเอสารให้ับแผนารวบุมารใ้เวทมนร์ ส่วนูเลียมีร่วมแสละรเวทีบ้า ทว่าเธอะโนปัเสมอเพราะสำเนียอเธอ
นร้อเาเรียเรื่อนี้มาพอัว
ถึไ้อร้ออ้อนวอนให้เาสอนสำเนียให้
เาสอนเธอมาร่วมเือน สำเนียอเธอไม่ใล้เียับำว่าอัฤษ เบนออไปสำเนียส็อแลน์้วย้ำ เาเหนื่อยที่ะามแุ้บพร่อ ทว่าใบหน้าเศร้าๆอเธอพร้อมับำบ่นที่ว่าเธอ้อทำานในร้านหนัสือไปลอีวินั้นทำเอาทอมเศร้ายิ่ว่าเธอเสียอี
เารู้ว่าเธอีใมาแ่ไหนอนบฮอวอส์และเลือเรียน่อวิทยาลัยศิลปะารละรอผู้วิเศษ วันที่เธอไ้รับหมายานฮู เธอำลันั่ื่มาับเาในสวน มันือฤูร้อนหลัาพวเราเรียนบไ้หนึ่เือน
เธอหวีร้อลั่นนฝูนบินหหาย ระโูบเา และรอยยิ้มอเธอมันทำเอาหัวใอเาพอโไป้วย
อีเพียสอเือนเธอ็ะบารเรียนภาวิาารแล้ว เหลือเพียปิบัิริ ึ่เธอเล่าว่าเธอ้อไปอยู่ในโรละร อาะฝรั่เศสและที่อื่นที่มีมีารละรรุ่เรือมาว่าลอนอน เาพยัหน้าเ้าใเธอแทบะทันที ถึแม้ใะหาย็าม
แ่่อนเธออบมาเสาถาสำหรับแสละรให้เาู
ทั้ยัมีารร่ายภาพนิมิ่าๆ หรือภาพินนาารที่เอาไว้เล่าเรื่อยามแสละรเวที อนนี้้อเทียวไปเทียวมาเมือั่าๆเพราะลอนอนไม่เอื้อ่อละรเวที
ทอมอบอเลยว่าในลอนอนมันมีโรละรอผู้วิเศษไม่เินห้าที่้วย้ำ เาเยไปูเพียรั้เียว พวนั้นแสละรเวทีเี่ยวับพร้อสาปอมัรับลิน ึ่มันห่วยแในวามิอเ็อายุสิบเอ็
เาึไม่ิะไปูอี
รั้นไ้ไปูอีในวันริส์มาสอนอายุสิบแป ูเลียเป็นผู้ัวนให้เาไป เาปิเสธไม่ไ้เสีย้วย
เาูละรเวทีอันอบอุ่น เป็นเรื่อเี่ยวับพ่อมที่พยายามะามล่าวามฝัน และมน์สะในวันริส์มาสทำเอาเาาบึ้และิใเลยล่ะ
เาเห็นว่าหิสาวปรบมือเสียัหลัามันบล ใบหน้าอันมีศรัทธาและเปี่ยมฝันอเธอ ทำให้เารู้มาั้แ่นั้น
เธอื่นอบารละรมานาไหน
นถึอนนี้ ารัเลือแสละรอผู้วิเศษใล้ะมีึ้นแล้ว และในลอนอนมัันไม่ไ้มีบ่อยรั้ ในปีนึมีไม่ถึสิบเรื่อที่ัแส้วย้ำ และแ่ละเรื่อ็แสไม่ถึสามรั้
เธอึวาหวัอยาไ้บทสับท ไม่ำเป็น้อเป็นัวหลัหรืออะไร อแ่ให้ไ้เ้าไปยืน่อหน้าผู้นอะไรทำนอนั้น็เพียพอ
“เาบอว่าันหน้าาสะสวย แสไ้ี ิแ่สำเนีย” เาเริ่มิที่ะปรุยาวิเศษทำให้สำเนียเธอเปลี่ยนริๆแล้ว มันะพอทำไ้ไหมนะ?
“เธอทำไ้อยู่แล้ว มาลอเรียนันอีรั้เถอะ” ทอมพูเสียเย็น พร้อมหยิบอล์ึ้นมาเียนบนระานเล็ๆอพวเราที่ิอยู่บนผนัอพาร์ทเม้นท์
“มีนบอไปหรือยั นายือรูที่เ่มาเลยล่ะ สอนี สอนเ้าใ ถ้าไม่ิที่นายมีนัเรียนที่โ่นเหมือนโทรลล์อะนะ” เธอว่าพร้อมี้นิ้วมาที่น ารพูเสียสีัวเออเธอทำเอาทอมหลุหัวเราะ
“เยสิ ัมเบิลอร์บอันว่าัน้อเป็นรูที่ีไ้แน่ๆ” เาว่าเสียเบา เธอเม้มปารุ่นิำพูอนรั มือเรียวบเ้าหาันอย่าริั เธอี้ไปหาเา้วยวามมุ่มั่นนทอมเอยัใ
เธอิอะไรอยู่ถึไ้แสท่าทีระือรือร้นนานั้น
“ทำสิ ทำเลย นาย้อเป็นรูสอนวิาป้อันัวาศาสร์มืไ้เ่มาแน่ๆ อ้อ ปรุยา้วย ปรุยา!” ทอมยยิ้ม เาเิมมานั่ลบนโฟาทีู่เลียนั่อยู่
มูโ่ลบนหน้าผามนอนรัอย่านุ่มนวล เาสูมลิ่นหอมอฟรีเียที่นำและื่นอบมันั้แ่รั้นเธอยัอยู่ฮอวอส์ เายยิ้มเบาบาหวัให้เธอเปลี่ยนวามิในหัวที่โลแล่นเ้ามาาวามเรียอัวเธอเอ เธอ็แ่วู่วามาารเรียนเปลี่ยนสำเนียที่มาเินไปนทำให้พูเรื่อที่เาวรเปลี่ยนหน้าที่าราน “ถ้าันไปสอนแล้วเธอะอยู่ับใรล่ะ” ูเลียยิ้มออมาทันที เธอวาสมุในมือล มือเรียวว้ามืออเามาับประอไว้ราวับเาเป็นนนที่เธออาทำมันหลุลอยไ้ วามหวัในารเห็นเามีวามสุในารทำาน่าหาล่ะที่เธอลัวมันะหลุลอยไป สิ่นั้นมันเบาบาเยี่ยนน และเธอะไม่ปล่อยให้เาทุ์รมในอเอสารอี่อไปแล้ว
“ทอม อย่าห่วัน ันอายุยี่สิบแล้วนะ นายิอยู่ับันเพราะันมาเรียนและทำามวามฝัน นาย้อทำานเอสารน่าเบื่อๆที่ไม่ไ้เหมาะสมับวามสามารถอนาย้วย้ำ ิูสิ ถ้านายไ้เป็นศาสราารย์ที่ฮอวอส์นายะไ้ใ้ศัยภาพและวามเ่าอนายไุ้้ม่านาไหน”
“ันทิ้เธอไปไม่ไ้ ลอนอนอันรายะาย” เายัย้ำ พร้อมมอใบหน้าสวยอเธอ้วยวามห่วหา ูเลียส่ายหัว เธอมอเา้วยสายาริั “เรายัมาเอันไ้นี่ ันะไปหานายบ่อยๆ พวเราเป็นผู้วิเศษนะทอม ไม่ใ่มัเิ้ล เราอยาเอัน็เอัน่ายอยู่แล้ว ันะฟลูไปที่หมู่บ้านฮอมี้ส์เพื่อไปรอุไ”
,
โอไรออน แบล็และวัลเบอร์้า แบล็แ่านันอนที่พวเาอายุรบยี่สิบปีบริบูร์ เาและูเลียไปร่วมาน้วยัน่อนที่ะ้อไปอีานในอายุยี่สิบเอ็ อบราัส มัลฟอยับหิสาวไอริที่มีนามว่าฟีอา โรส์สัฟ เห็นว่าเป็นระูลผู้วิเศษที่เ่าแ่ที่สุในับลิน
เา็ไม่แน่ใว่าเพื่อนสนิทอเาไปว้าเอาหิสาวที่ไหนแ่านแ่เธอสวยน้อยว่าูเลียอยู่แล้ว
เาเยถามหล่อนว่าเยิอยาะแ่านไหม
แน่ล่ะ
เราบันมาั้แ่เรียนอยู่ฮอวอส์ เหยียบย่าสามปีเห็นะไ้ และหล่อนไม่เยพูถึเรื่อนั้น
ูเลียเพียเลิิ้ว
“ทำไมถึถามล่ะ”
ทอมไม่ไ้ล่าวอะไรออไป เาิว่าหล่อนอยาลอเิเามาว่า อนนีู้เลียำลัมีวามสุับีวิ ทั้แสละรเวทีเรื่อที่สอในีวิและนเอยัไ้เป็นนาเอ ำวิาร์าเลี่พรอเฟ็นั้น็มว่าีเยี่ยม อีเพียปีเียวเธอ็ะบาวิทยาลัยแล้ว
ันั้นีวิอเธอำลัรุ่โรน์
เ่นเียวับเา
เาสอนวิาป้อันัวาศาสร์มืและไ้รับำมาัมเบิลอร์มามามาย
เาเอยัอบุนรัอเาทุวันที่บัับให้ลาออาำแหน่านโ่ๆในระทรวที่ให้เาไปูแลเอสารมาทำานเป็นศาสราารย์ที่ฮอวอส์เลย
แม้เราะเอันน้อยล็ามที แ่เา้อบอเลยว่ามันุ้ม่าับารทำแบบนั้น
เารัูเลีย รัมาๆ รัที่เธอสนับสนุนเา แม้มันะทำให้เธอห่าาเา็าม รัที่เธอไม่ยอมแพ้ในนเอ ไล่ามวามฝันแม้ฝันะอยวิ่หนีเธอลอ เารัเธอนไม่รู้ะสรรหาำใๆมาพรรนา
และยามเห็นเธอในุรารีสีเียวในานแ่าน เาเอ็เฝ้าฝันว่าเธอะไ้สวมุสีาวประับ้วยเ็มลัประำระูล๊อนท์และริเิลบ้าในสัวัน
,
เหลืออีสามอน็น่าะบแล้ว่ะ เป็นฟิสั้นๆ ฝาเม้นท์้วยนะะ เบิ้บบู่ะ
ความคิดเห็น