คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [SF] >HanHyuk< Someword Part 1
.
.
.
“พี่ฮัน!!! ไอ้บ้า ไปให้พ้นหน้าผมเลยน๊า” เสียงเล็กโวยวายไปด้วยพร้อมใบหน้าที่ซับสีเลือดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดได้ชั่วครู่
“แบร่ พี่ไม่ไป! ว่าแต่ นายหวานจังเลยนะ ขออีกรอบได้มั้ยที่รัก” เสียงทุ้มหนาอีกเสียงดังขึ้นพร้อมแลบลิ้นให้ร่างเล็กอย่างน่ารัก ทำให้ร่างเล็กอดหมั่นไส้ไม่ได้
ภาพของทั้งคู่สร้างความบันเทิงและความระอาให้กับผู้ที่อยู่รอบๆข้าง ต่างก็คิดว่าช่างเป็นภาพที่น่าดูนัก เหตุเพราะทั้งสองคนช่างดูเหมาะสมกันเหลือเกิน แต่เหตุที่ทั้งคู่เถียงกันเอาเป็นเอาตายแบบนี้ เพราะอะไรน่ะหรอ?
.
.
.
“โว๊ยยยยย พี่ฮันเลิกมายุ่งกับผมซักทีเซ่” เสียงเล็กตะโกนอย่างเหลืออดพร้อมทำหน้าเบื่อหน่ายเต็มที
“นายก็เป็นแฟนพี่ซักทีสิ พี่จะได้ไม่ต้องมากวนประสาทนายแบบนี้น่ะ” เสียงหนาอีกหนึ่งเสียงดังขึ้นติดต่อกัน
“เรื่องอะไรล่ะ ผมชอบผู้หญิงโว้ย ผู้หญิง!!!” พูดหน้าบึ้งพลางกอดอกแล้วแลบลิ้นให้ร่างสูงที่ยืนไม่ห่างอยู่ข้างหน้าตน แต่ทำแบบนี้ในความคิดร่างสูงแล้ว...
มันน่ารัก น่ากอด น่ากินมาก
“พ...พี่ คิดอะไรอยู่น่ะ หื่นออกเชียว” ฮยอกแจเริ่มถอยห่างแล้วเตรียมวิ่ง
หมับ!!
แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว เนื่องจากตอนหันหลังเตรียมวิ่งฮันกยองได้รวบข้อมือเล็กแล้วกระชากเข้ามาสู่อ้อมกอดของตนซะแล้ว เสียงวี้ดว๊ายดังขึ้นรอบข้าง ทั้งผู้หญิงแท้ผู้หญิงเทียม ผู้ชายแท้ผู้ชายเทียมต่างก็หยุดดูฉากนี้ ฮันกยองหันไปมองรอบๆพร้อมยกยิ้มขึ้นอย่างถูกใจ ฮยอกแจเริ่มเกิดลางสังหรณ์ขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“พี่ฮัน! ปล่อยนะ... อุ๊บ!” เสียงหวานถูกกลบด้วยริมฝีปากของร่างหนาที่ดึงเข้ามาประทับจูบ เสียงรอบข้างที่ดูเหมือนจะไม่มีใครพูดอะไรต่ออีก เหตุเพราะอะไรก็ไม่ทราบ ร่างเล็กเบิกตาอย่างตกใจ มือเล็กทั้งสองทั้งทุบทั้งผลักอกหนาของคนตรงหน้าออก แต่ร่างหนาก็ดูเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจและไม่เจ็บเลยสักนิด จนมือเล็กนั้นอ่อนแรงลง คว้าเสื้อร่างหนาแทน ฮยอกแจเริ่มเคลิ้มไปตามสัมผัสที่ฮันกยองมอบให้ ปฏิเสธไม่ได้เลยสักนิดว่า ...รู้สึกดี อบอุ่น อย่างบอกไม่ถูก...
ร่างเล็กเริ่มขาดอากาศเพราะถูกร่างหนาช่วงชิงไป มือทั้งสองเริ่มทุบอกหนา บ่งบอกว่าอากาศเริ่มจะหมดแล้ว ฮันกยองก็พอจะเข้าใจ จึงผละออกอย่างเสียดาย
“ไอ้มังกือ พี่บังอาจมาก อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย” ว่าแล้วฮยอกแจก็เชิดหน้าแดงๆนั้นวิ่งหนีไป ฮันกยองที่ไม่คิดจะวิ่งตามได้แต่ยิ้มให้ร่างนั้น
ในสภาพปัจจุบัน รอบๆห้องที่ฮยอกแจหนีมาอยู่ได้แต่ทำหน้างง พลางคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้กันแน่ ทงเฮอยากจะถามใจจะขาด ติดแต่ว่า จะถูกไก่จิกเอารึเปล่า
“เอ่อ...ฮยอก…” ทงเฮ ที่กำลังกระตุกเสื้อฮยอกแจที่ทำหน้าบูดบึ้งก็ได้เป็นอันจบลง
“อะไร ไอ้ปลา เงียบไปเลยนะ ไม่มีอะไรทั้งนั้น!” แต่ดูเหมือนฮยอกแจจะรู้ทันว่าทงเฮจะถามเค้าว่าอะไร เลยหันไปทำหน้ายู่ก่อนจะถลีงตาใส่ ทงเฮเริ่มมีน้ำตาปริ่มขอบตา คิบอมเห็นดังนั้นเลยคว้าเข้ามากอด (มันเริ่มเนียน ทั้งคู่เลย)
“เฮ้ย!! ไอ้สองคนนี้ก็มาสวีทอะไรกันแถวนี้ฮะ?” ฮีชอลที่ทนดูมานานเริ่มโวย
“พี่ก็หาคนมาสวีทด้วยซักทีสิ” คยูฮยอน หรือ ไอ้เด็กแสบประจำกลุ่มเอ่ยขึ้นอย่างไม่กลัวตาย
“ชิ นายก็หาให้ได้ก่อนเถอะ แล้วค่อยมาพูด”
“ทงเฮ!!! เข้าเรียน” คยูฮยอนที่กำลังจะเถียงฮีชอลก็เป็นอันหยุดลง ต้นเหตุมาจากสายตาอัน เอิ่ม... น่ากลัวก็ได้ ของฮยอกแจจิกมาทางเค้า และหันไปมองทงเฮ
“อ่า... อืม ไปสิ ไปเถอะคิบอม ฮยอกแจ”
หลังจากทงเฮ คิบอม ฮยอกแจ และเหล่าน้องๆของพวกฮีชอลออกไปหมดแล้วเพราะมีเรียน พวกเค้าก็จับกลุ่มคุยกันเรื่องฮันกยองกับฮยอกแจ
เปิดประเด็นด้วยฮีชอลเจ้าเก่า...
“ฮัน ถามจริงๆเหอะ แกคิดอะไรอยู่เนี่ย”
“คิดอะไรของนาย” ฮันกยองทำลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าหมายความว่ายังไง
“อย่ามาทำไก๋ บอกมาเดี๋ยวนี้” คราวนี้ไม่ใช่ฮีชอลที่เค้น กลับเป็นซาลาเปาเยเย่ที่พยายามจะทำตาให้โตที่สุดเพื่อให้ตัวเองดูน่ากลัว
“ฉันรักฮยอกแจ” พูดอย่างหน้าตาเฉย แต่คนที่ตาโตไม่ใช่เยซองคนเดียวซะแล้วสิ กลับเป็นทั้งลีทึก คังอิน ฮีชอล ชินดง
“เย้ย~ ~” จะเป็นเสียงใครไปไม่ได้ นอกจากพวกที่นั่งอยู่ในห้อง และ คนมาใหม่อีก...3คน
“พี่ว่าไงนะ พี่ชอบพี่ฮยอกหรอฮะ” เสียงคนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มเอ่ยขึ้น เรียววุค
“เฮ้ยพี่ พี่คิดไงชอบไก่อะ” เสียงต่อมา เจ้าชายของกลุ่ม ซีวอน... เอ่ยขึ้นอย่างงงๆ ทำให้ฮันกยองหันมาเขกหัวไปซะที
เชอะ! บังอาจมาว่าฮยอกแจของฉันเป็นไก่ได้ยังไง แต่...มันก็เหมือนจริงๆนั่นแหละ
“โว้ว~ ผมจะไปบอกฮยอกแจดีมั้ยเนี่ย” ฟักทองซองมิน (ช่างคล้องจอง) เอ่ยขึ้นอีกคน แล้วทำท่ากอดอกเหมือนใช้ความคิด
“เฮ้ ไม่ต้องเลยนะซองมิน เดี๋ยวพี่จะทำให้รู้เอง” ฮันกยองพูดพร้อมทำเสียงหนักแน่น แล้วยิ้มกรุ่มกริ่ม (เพื่อ? -_-)
ย้อนมาที่คลาสของฮยอกแจ
ฮยอกแจที่ยังทำหน้าบูดบึ้งไม่หาย ถอนหายใจอย่างฟึดฟัด ทงเฮที่ยังไม่หมดความพยายาม แต่จะสะกิดก็สะกิดไม่ได้ เพราะจะสะกิดทีไร ฮยอกแจก็ถอนหายใจ ทำให้เค้าสะดุ้งตกใจทุกที
แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้ถามซักทีล่ะค๊าบบบบบ
ทางฝ่ายฮยอกแจ ดูภายนอกอาจจะเหมือนไม่พอใจ แต่ภายในนั้น หัวใจกลับเต้นรัวอย่างแปลกประหลาดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นาน เค้ารู้สึกอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด รู้สึกมีความสุข รู้สึกว่าเหมือนจะลอยได้
เค้าคงไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกันหรอกนะ -3-
“คิบอม~ ง่วงนอน” เสียงใสดังขึ้นข้างตัว ถึงไม่บอกก็รู้ว่าใคร
“นอนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมแล็กเชอร์ไว้ให้” พูดอย่างคนใจดีพร้อมลูบหัวคนตัวเล็กกว่าที่หลับตาพริ้มไปแล้ว
ฮยอกแจอิจฉาคร๊าบบบบ อยากมีแฟนนนนน
“ฮยอกๆ” เสียงดังขึ้นข้างตัวอีกครั้ง คนถูกเรียกหันหน้าไปมองก็พบคิบอมที่มานั่งที่ทงเฮแทน
“มีอะไร” ถามเสียงห้วนๆแล้วตีสีหน้าเป็นบูดบึ้งเช่นเดิม
“ถ้าเกิดว่า พี่ฮันรักแก แกจะทำไงว่ะ” เป็นคำถามที่ทำเอาฮยอกแจเหวอขึ้นมาทันตา แก้มเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
“แกพูดบ้าอะไรน่ะ ถึงเค้ารักฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้...รักเค้าอยู่ดี” พูดอย่างคนถือดี และพูดออกมาเหมือนคนที่ปากไม่ตรงกับใจ เพราะตอนพูดนั้น ฮยอกแจไม่รู้ตัวเองเลยว่า สายตาของตัวเองมันเป็นยังไง
“แกไม่คิดว่าถ้าเค้ามาได้ยินแล้วจะเสียใจบ้างหรอ”
“...”
“...จริงๆนะ”
“หมายความว่าไงคิบอม” พูดพร้อมกับส่งสายตาสงสัยเป็นที่สุด คิบอมไม่พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มแห้งๆแล้วพยักเพยิดมาข้างนอกประตู ซึ่งก็บังเอิญว่าที่นั่งของพวกเค้า อยู่ริมประตูซะด้วยสิ
“พี่ฮัน...”
.
.
.
“ส้นตี-นแล้วไงฮยอกแจ”
“อะไรของนายล่ะซองมิน ใครมันจะไปรู้”
“โธ่เอ้ย ไอ้ไก่ แกนี่ไม่รู้อะไรเลยรึไง”
“รู้อะไรของแก”
“ชิ ฉันไม่บอกแกหรอก”
เสียงสนทนาที่เกิดขึ้นนั้น ดังมาจากสองบุคคล เสียงแรกเป็นเสียงของซองมินซึ่งเมื่อได้รู้เรื่องที่ฮยอกแจเล่าให้ฟังแล้วก็เกิดอาการอยากเชือดไก่ขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ส่วนอีกคนก็น่าจะเดาออกว่าเป็นใคร ฮยอกแจซึ่งได้ฟังคำด่าที่แสนจะ...เจ็บปวดแล้ว =_____= ก็ทำหน้าบูดบึ้งขึ้นมาทันที
“โอยยยยย ฉันละสงสารพี่ฮันจริงจริ๊งงงง~” ว่าแล้วซองมินก็ทำท่าปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะแลบลิ้นใส่คนตรงหน้า แล้วเดินออกไป ส่วนฮยอกแจได้แต่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ
“อ๊ะ! อ้าว ฮยอกแจ” และเสียงก็ดังขึ้นหลังจากที่ซองมินออกไป ฮยอกแจที่กำลังทำหน้าไม่ดีอยู่นั้นก็ปรับสีหน้าเป็นตกใจ
“ครับ ผมเองพี่ฮันกยอง” ตอบรับด้วยเสียงอันแผ่วเบา พร้อมก้มหน้าลง อาจเป็นเพราะความรู้สึกผิด
“พี่มีเรื่องจะคุย... ได้มั้ย?” บอกก่อนจะถามเพื่อความแน่ใจ พร้อมส่งยิ้มบางๆให้
“อ่า ครับ”
“พี่ขอโทษนะที่รักนาย ขอโทษจริงๆ”
“...”
“พี่ไม่อยากให้เราห่างเหินกันเพราะเรื่องแบบนี้ ฉะนั้น...อย่าคิดอะไรเลยนะ”
“พี่...”
“ขอโทษอีกครั้งนะ” พูดเศร้าๆแล้วยิ้มบางๆให้คนตัวเล็ก ก่อนจะเดินเลี่ยงผ่านฮยอกแจไป ฮยอกแจก็ได้แต่เหลียวไปมอง
รู้สึกเหมือน ... โหวงเหวงภายในใจ
รู้สึกเหมือน ... อะไรที่สำคัญกำลังเดินจากไป
เวลาผ่านไปนานแล้ว แต่ร่างเล็กยังยืนอยู่ที่เดิม ที่ริมประตูห้อง สายตาทอดยาวไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย ผู้คนที่เดินผ่านไปมาไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลยสักนิด ตอนนี้เขาเหมือนเป็นคนไม่มีความรู้สึกไปซะแล้ว ใครเรียกก็ไม่ได้ยิน ใครจะมองก็ไม่สนใจ เพราะตอนนี้ เขาอยากคิดอะไรคนเดียว...
“แกเรียกมันแล้วมันไม่หันใช่มั้ยทงเฮ?”
“เอิ่ม...ฮะ”
“ฉันจัดการเอง!”
“ไอ้ไก่ฮยอกแจโว้ย ยย ย ยยย ย ย ยย ย”
เสียง 800 เดซิเบล (เวอร์) ดังขึ้นข้างหูของคนตัวเล็กที่กำลังเหม่อลอย ฮยอกแจหันหน้ามาแล้วยิ้มแห้งๆให้ผู้ที่อยู่ในห้อง ซึ่งเขาก็ไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าเข้ามากันตั้งแต่ตอนไหน
“แกเป็นอะไรของแกเนี่ย ยืนเหม่อซะ ถ้าเกิดว่ามีคนมาลักพาตัวแกเนี่ย แกจะรู้เรื่องอะไรกับเขามั้ย? บลาๆๆๆๆๆ” เสียงบ่นดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง คนถูกบ่นก้มหน้าลงแต่หูไม่ได้ฟังเลยสักนิด ใจกลับลอยออกไปซะแล้ว ลีทึกซึ่งเห็นความผิดปกติของน้องชายก็ยกมือเป็นเชิงปรามให้หยุดบ่นกันเสียที
“มีอะไรหรอฮยอก” พี่ชายใจดีถาม ฮยอกแจเพียงแต่ส่งยิ้มบางๆให้ ก่อนจะส่ายหัวเล็กๆ
“ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ แต่รู้สึกเหมือนอะไรสำคัญกำลังจะจากไป”
“อะไรหรอที่นายว่าสำคัญ” คิบอมถาม
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้ก็แต่ว่า สิ่งๆนั้นกำลังจะไปจากฉัน เป็นสิ่งที่สำคัญและมีค่ามากๆในชีวิตฉัน” ฮยอกแจบอกพร้อมกับสายตาที่ทอดยาวออกไปนอกห้องอีกครั้ง เขาเห็นหน้าฮันกยองลอยเข้ามาในสมอง
“ฮันกยอง...”
.
.
.
ริมแม่น้ำใสที่ทอดยาวออกไปสุดลูกหูลูกตา ร่างหนาเดินเลียบริมสะพานที่ทอดยาวไปเรื่อยๆคล้ายคนไม่มีจุดหมาย พลางครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นมาทั้งหมด ฮยอกแจไม่ได้จดจำเลยใช่มั้ย... ทั้งหมดที่เค้าทำให้ด้วยความเต็มใจ ด้วยความรักทั้งหมดที่เค้าทุ่มเทให้ได้หมดทั้งใจ ฮยอกแจเคยเห็นค่ามันบ้างมั้ย...
“ฮันกยอง...” จู่ๆสมองก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาของฮยอกแจเรียกชื่อเค้าลอยมาตามสายลม
“คิดไปเองอีกแล้วเรา” พูดเบาๆกับตัวเองพลางส่ายหัวเล็กๆ
“ฮันกยอง... นายหยุดก่อน”
“อ๊ะ...อ้าว ทึกกี้” เมื่อหันหลังไปมองก็เห็นคนตาสวยวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาพร้อมกับน้องชายตัวแสบของตน
“อืม... ฉันเอง”
“มีอะไรหรอ... ถึงได้ตามฉันมาถึงนี่”
“ฉันเพียงแต่อยากให้นายทำตามใจตัวเองบ้าง เท่านั้นเอง...” พูดเป็นเชิงให้กำลังใจพร้อมเอื้อมมือของตนแตะไหล่ร่างสูงเบาๆ และเดินออกไปอย่างช้าๆ
“แล้วสิ่งที่ฉันจะทำ มันจะทำให้ฮยอกแจมีความสุขได้งั้นหรอ...”
- - - - - - - - - - - - - - - (100%)
กรื้ดดดดดด จบซะที ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ
และขอโทษที่ไม่ได้มาต่อให้นานมาก
ไรเตอร์เพิ่งไปทำสัญญาเน็ตมาใหม่อ่า
ยังไงก็ช่วยติดตามต่อด้วยนะคะ
ความคิดเห็น