คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] >KiHae< My Everything TheEnd**
.
.
.
มหาวิทยาลัยซึลกิ
“ทงเฮ วันนี้มาสายนะ” ฮยอกแจทักเมื่อเห็นทงเฮเพิ่งเดินเข้าห้องโฮมรูมมา ซึ่งปกติทงเฮจะมาเช้ามาก
“เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ แล้วก็เหนื่อย” ทงเฮตอบอย่างอ่อนระโหยโรยแรงแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆฮยอกแจแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“ช่วงนี้ฉันเห็นแกไม่ค่อยดีเลย มีไรบอกฉันได้นะเพื่อน” ฮยอกแจลูบหัวของทงเฮ
“อื้อ ขอบใจ”
“ ... ”
“ฮยอกแจ ฉันถามอะไรหน่อยสิ”
“อะไรหรอทงเฮ” เมื่อฮยอกแจได้ยินทงเฮพูดดังนั้นก็ละจากหนังสือตรงหน้าแล้วหันไปมองทงเฮที่ยกแขนขึ้นมาบนโต๊ะและใช้คางวางลงไปกับแขน พลางหลับตา
“เราใช้หัวใจหรือสมองรักกันแน่?”
คำถามนี้ทำให้ฮยอกแจขมวดคิ้ว พร้อมกับมองทงเฮอย่างพิจารณา
“จริงอยู่นะที่ว่า สมองสำคัญ แต่รู้อะไรมั้ย ว่าทำไมหัวใจ...ถึงสำคัญมากกว่านั้น...”
“ ... ”
“คนบางคนอาจอยู่ได้โดยไร้สมอง ซึ่งนั่นอาจจะควรเรียกว่าตายทั้งเป็น แต่ที่จริงถ้าเราไร้หัวใจต่างหาก นั่นถึงจะได้เรียกว่าตายอย่างแท้จริง แล้วเคยมีใครสั่งให้นายรักใครซักคนมั้ย ก็เปรียบกับคนสั่งนั่นแหละคือสมอง ส่วนนายคือหัวใจ หัวใจที่เลือกว่านายรักใคร มากกว่าที่จะให้คนอื่นสั่งให้รักไงล่ะ”
ฮยอกแจตอบทงเฮ อยากให้ทงเฮได้รู้ใจตัวเองมากขึ้น จะได้เลิกเจ็บปวดซะที
“ฉันไม่รู้มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ เกิดขึ้นเพราะใคร หรือว่าตัวฉันเองจะผิดรึเปล่า แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ฉันก็ยังอยากจะรู้เรื่องราวทั้งหมด”
“ ... ฉันเข้าใจ ... ”
“ ... ”
“แต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมนายสองคนต้องเลิกกัน ทั้งๆที่แต่ก่อนรักกันแทบตาย พอถามแก แกก็บอกว่าไม่รู้ พอถามไอ้แก้มนั่นมันก็บอกว่าแล้วแต่จะคิด ฉันล่ะอยากตายจริงๆ” ฮยอกแจบ่น
“ฉันก็ไม่เข้าใจ... ว่าทำไมฉันยังเจ็บอยู่เวลาที่เห็นเค้าเดินกับผู้หญิงคนอื่น ทั้งๆที่ตัวฉันก็ยังมีคนอยู่ข้างกายตลอดเวลา ฉันคอยคิดเสมอว่าฉันยังมีคนตั้งมากมายรออยู่ แต่ฉันก็ยังคอยแต่จะเฝ้ามองแค่เค้าคนเดียว”
“ทงเฮ ฉันอยากจะบอกอะไรสักหน่อย คนเราน่ะ กว่าจะเจอรักที่ต้องการ รักที่โหยหา และรักที่เป็นรักแท้ มันยากมากเลยนะ บางทีเราอาจจะปล่อยมันไปโดยที่ไม่สนใจมันเลย ยอมรับความจริงซะเถอะว่านายน่ะ ...ยังรักคิบอมมันอยู่ และไม่เคยเลิกรักเลยแม้แต่วินาทีเดียว...”
…
“พี่ฮีชอล!” ซองมินกระหืดกระหอบวิ่งมาที่ห้องของฮีชอลพร้อมฮยอกแจที่วิ่งตามมาข้างหลัง
“อะไรของแกเนี่ยเจ้ากระต่าย!?” ฮีชอลละสายตาจากหนังสือเรียนของเค้าแล้วหันมามองซองมินและฮยอกแจที่ทิ้งตัวนั่งข้างๆ
“ผมกะไอ้ไก่มีเรื่องจะมาบอก”
“ว่า...?”
“ผมคิดว่าทงเฮยังรักคิบอมอยู่แน่เลยพี่” เป็นฮยอกแจที่เป็นคนบอกเอง ฮีชอลตาเหลือกแล้วหันมาถามความเป็นมาของเรื่องนี้ทันที ซึ่งฮยอกแจผู้อยู่ในเหตุการณ์นั้นก็ได้เรียบเรียงคำพูดแล้วบอกกับฮีชอล หลังจากฟังเรื่องจบ ฮีชอลก็กระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ทำเอาฝาแฝดคู่ที่หน้าไม่เหมือนกันมองหน้ากันแบบงงๆ
คิดอะไรของเค้าอีกล่ะ?
“ฮี่ๆ ดีเลย พี่ก็คิดว่าคิบอมมันก็ยังรักทงเฮเหมือนกันนะ” พูดจบแล้วก็เริ่มเล่าเหตุการณ์ที่ตนเองได้เจอมาเหมือนกัน
.
.
......
หลังจากที่ทงเฮไปเกาะนามิได้ไม่นาน ฮีชอลและคิบอมก็ได้มีโอกาสอยู่กับคิบอมแค่ 2 คน ฉะนั้นฮีชอลจึงไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป (อะเฮ้ย! จิ้นไปไหน) วิ่งเข้าไปเกาะแขนคิบอมและถามอะไรหลายๆอย่าง
“ไอ้แก้มแตก แกมีอะไร งึมงำอะไรของแกบอกฉันไม่ได้รึไงย่ะ!?” หลังจากที่เค้าถามไปได้หลายคำถามแล้วคิบอมก็ได้แต่เงียบ และงึมงำอะไรในลำคออย่างเดียว
“ ... ” และคิบอมก็ยังเงียบต่อไป
“ชิส์ ไอ้น้องบ้า!” ฮีชอลหมดความพยายาม กระแทกหลังลงที่พนักพิงโซฟาแล้วยกมือขึ้นกอดอก
“ผมเคยคิดว่า ... ชีวิตของผมมีอะไรหลายๆอย่างที่รออยู่ข้างหน้า ทั้งอนาคตและคนรัก แต่ความรัก ความผูกพันธ์ของผมที่มีให้กับใครบางคน มันไม่สามารถตัดขาดออกไปได้เลย...”
“นาย...หมายถึงใคร” ฮีชอลพอจะเดาออกว่าคิบอมหมายถึงใคร แต่ก็ถามลองเชิงเผื่อว่าคิบอมจะยอมบอกมาตรงๆ
“พี่คิดว่าใครก็คนนั้นแหละฮะ” ตอบแบบขอไปที ซึ่งทำให้ฮีชอลทำหน้าเซ็งทันที
“เฮ้อ~ นายก็เป็นคนแบบนี้แหละ รู้มั้ยว่าเมื่อตอนที่นายคบกันน่ะ ทงเฮชอบมาพูดกับฉันอยู่เรื่อยว่ามันจะทำให้นายเลิกเย็นเป็นน้ำแข็งให้ได้ แล้วฉันก็ไม่คิดว่ามันจะทำได้จริงๆ ตอนนั้นทงเฮดีใจมาก โทรมาคุยอวดฉันใหญ่ และมันก็ทำได้พร้อมกับคำพูดของนายที่บอกเลิกมันไงล่ะ” ฮีชอลพูดอมยิ้มเมื่อนึกถึงตอนที่ทงเฮกระดี๊กระด๊าโทรมาคุยอวดว่าคิบอมน่ารักกับคนอื่นแล้ว และเพิ่งวางไปได้ไม่กี่นาที เค้าก็ต้องตกใจอย่างมาก เพราะทงเฮโทรมาอีกรอบ พร้อมร้องไห้ฟูมฟายกับคำบอกเลิกของไอ้เด็กที่อยู่ตรงหน้าเค้า
“ ... ”
“ความรักและความผูกพันธ์ที่นายมีให้ใครสักคน ยิ่งนานไปก็ยิ่งรักและผูกพันธ์มากขึ้นเรื่อยๆ มันก็เหมือนด้ายบางๆเส้นหนึ่ง ที่ผูกเชื่อมระหว่างคนสองคนเข้าไว้ด้วยกัน และจำเป็นที่ต้องใช้เวลาผูกมัดกันให้เหนี่ยวแน่น จนยาก...ที่จะคลายออก”
“ ... ”
“และยอมรับได้แล้วนะ... ว่าหัวใจของนายน่ะ ทั้งรักทั้งผูกพันธ์กับทงเฮมันมาก จนด้ายบางๆเส้นนั้น เปลี่ยนเป็นเชือกหนาๆที่ไม่มีวันคลายออกแล้วล่ะ”
......
.
.
“หูย~ ประโยคนี้คมมากเลยพี่” หลังจากที่ฮีชอลพูดจบแล้วซองมินก็มีโอกาสพูดต่อทันที
“แน่นอน ฮีชอลซะอย่าง” พูดอย่างภูมิใจ
“ผมอยากให้มันคืนดีกันเร็วๆอ่ะ นับวันทงเฮมันก็ยิ่งคบคนอื่นมากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ” ฮยอกแจกล่าว
“แบบที่รถไฟไม่ชนกันด้วยนะพี่ ถึงจะชนกันมันก็คงไม่แคร์หรอกมั้ง เนอะฮยอกแจ” ซองมินบอกต่อแล้วหันไปขอความเห็นจากฮยอกแจ ซึ่งฮยอกแจก็พยักหน้ารับทันที
“พี่ว่าเราคงจะต้องทำอะไรกันซักอย่างแล้ว” ว่าแล้วฮีชอลก็จัดการบอกแผนการของเค้าที่คิดได้สดๆ ย้ำว่าสดๆ!! กับฝาแฝดคู่นี้แล้วให้ทั้งสองคนไปบอกกับคนอื่นๆยกเว้นคิบอมกับทงเฮ ไม่งั้นก็เสียแผนหมดน่ะซี๊~
กาลเวลาผ่านไป วันนี้ก็เป็นงานมหา’ลัยแล้ว และตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยง ซึ่งเป็นเวลาที่วงดนตรีของมหา’ลัยได้ขึ้นแสดงซักที การแสดงดนตรีนี้ถูกจัดขึ้นที่โดมใหญ่ใจกลางมหาวิทยาลัยซึลกิ เป็นโดมที่กว้างและสูงมาก ข้างในเป็นที่นั่งเหมือนอยู่ในเวทีคอนเสิร์ต จะมีแสงไฟและสปอร์ตไลท์ส่องเฉพาะบนเวทีหรือส่องเฉพาะหน้านักร้องเท่านั้น
“อันยอง~ สวัสดีครับ นิสิตนักศึกษาทุกคน ผมโจฮันกยองครับ รับหน้าที่เป็นพิธีกร เอ๊ะ! หรือเรียกว่าเปลี่ยนหน้าที่ดีล่ะ” ฮันกยองเดินขึ้นไปบนเวทีเพื่อฆ่าเวลาขณะที่นักร้องและนักดนตรีเตรียมตัว เสียง กรื้ดกร๊าดดังขึ้นเมื่อฮันกยองพูดจบ
“และวันนี้นะครับ เรามีนักร้องรับเชิญคนหนึ่งซึ่งจะมาเป็นนักร้องเซอร์ไพร์สให้กับวงเราด้วย” และในเวลานั้นเอง…
“คิบอม เร็วๆซี่ จะได้เวลาแล้วนะ” เรียววุคผู้ซึ่งอยู่ในแผนการณ์ได้ลากแขนของคิบอมให้มายังจุดนัดหมายหน้าเวที หลังของคิบอมมีชินดงคอยดันอยู่ ส่วนแขนอีกข้างหนึ่งก็มีคยูฮยอนคอยลากด้วยเช่นกัน
“จะรีบไปไหนกันเล่า นักร้องยังไม่ขึ้นซะหน่อย” เมื่อมาถึงที่หมายคิบอมก็บ่นทันที
“อ๊า~ ทันพอดี” ฮีชอลเจ้าของแผนการณ์พูดขึ้นอย่างดีใจ จนคิบอมอดสงสัยไม่ได้ว่า
พวกนี้เค้าเป็นอะไรกันนักหนาเนี่ย
“เอาล่ะครับ นักร้องเซอร์ไพร์สของเราและนักดนตรีพร้อมแล้ว เชิญทุกท่านรับฟังได้เลยครับ” ฮันกยองพูดอีกรอบเมื่อสังเกตเห็นลีทึกส่งสัญญาณมาให้ว่าพร้อมแล้ว
เสียงดนตรีดังขึ้นเบาๆตามด้วยเสียงคนร้องดังขึ้นต่อมา เพลงที่นักร้องเลือกด้วยตัวเอง ถึงมันจะออกเศร้าๆไปหน่อย แต่ใครจะไปคิดว่ามันช่างเข้ากับแผนการของฮีชอล
…
ทุกครั้งคุณเคยมีความจริงที่ปิดบังไม่มีใครรู้
ไม่ว่าเรื่องจะเล็กหรือใหญ่
เก็บซ่อนไว้ภายใน
เจอใครก็ต้องทำเป็นเฉย
เรื่องส่วนตัวที่ไม่อยากเปิดเผย
คือสิ่งที่ฉันนั้นเป็นอยู่
เป็นความจริงที่ไม่อยากให้มันเป็นจริง
ต่อให้ฉันนั้นทำทุกสิ่งเค้าก็ไม่หันกลับมามองดู
อยากจะขอสักอย่าง อยากขอร้องสักอย่าง
อยากจะขอให้เหลือหนทางให้ฉันนั้นเดินได้อยู่
โปรดอย่าถามกันเลย อย่าเพิ่งถามฉันเลย
เรื่องราวของเราทั้งคู่
ไม่อยากจะพูดจะบอก
ไม่มีเหตุผลจะตอบ ฉันเองยังไม่เคยคาดคิด
ไม่เคยรู้ …
เขาไม่รักฉันแล้ว ที่ฉันรู้
น้ำข้างในดวงตา มันคอยเอ่อมาเวลามีคำถาม
เรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อไร เหตุผลนั้นเป็นยังไง
อยากจะอยู่ลำพังเฉยเฉย
ไม่กล้าที่จะเปิดเผย ...
เพราะฉันเองก็เสียใจอยู่
เพราะความจริง ที่ไม่อยากให้มันเป็นจริง
ต่อให้ฉันนั้นทำทุกสิ่งเธอก็ไม่หันกลับมามองดู
อยากจะขอสักอย่าง อยากขอร้องสักอย่าง
อยากจะขอให้เหลือหนทางให้ฉันนั้นเดินได้อยู่
โปรดอย่าถามกันเลย อย่าเพิ่งถามฉันเลย
เรื่องราวของเราทั้งคู่
ไม่อยากจะพูดจะบอก
ไม่มีเหตุผลจะตอบ ฉันเองก็ไม่เคยคาดคิด
ไม่เคยรู้ …
เขาไม่รักฉันแล้ว ที่ฉันรู้
ฉันไม่รู้มันเกิดขึ้นเมื่อไร
ฉันไม่รู้ต้นเหตุเพราะใคร
ฉันไม่รู้ฉันผิดหรือไม่
ฉันนั้นยังไม่รู้
โฮ้ว... ไม่ได้รอให้ฉันถาม ไม่ได้รอให้ฉันพยายาม
ฉันไม่เคยรู้ ฉันไม่เคยรู้ โฮ้...
อยากจะขอสักอย่าง อยากขอร้องสักอย่าง
อยากจะขอให้เหลือหนทางให้ฉันนั้นเดินได้อยู่
โปรดอย่าถามกันเลย โปรดอย่าถามฉันเลย
เรื่องราวของเราทั้งคู่
ไม่อยากจะพูดจะบอก
ไม่มีเหตุผลจะตอบ โฮ้~ ฉันนั้นก็ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเกิดกับฉัน
ไม่เคยรู้ …
เขาไม่รักฉันแล้ว ที่ฉันรู้ …
…
ใช่แล้ว นักร้องเซอร์ไพร์สที่ว่านี่คือทงเฮ ทงเฮร้องเพลงนี้ด้วยน้ำตาคลอเบ้าและเสียงสั่นๆ สายตาเหลือบไปเห็นคิบอมที่จ้องมองเค้าอยู่ เพลงที่เค้าขับร้องออกมาจากใจของเค้า ส่งผ่านโดยตรงถึงคิบอม ชายหนุ่มที่เค้ารู้แล้วว่ารัก รักมากที่สุด และไม่เคยเลิกรักเลยสักครั้งแม้จะพยายามแค่ไหน สายตาของร่างบางจับจ้องไปที่สายตาของร่างหนาที่จ้องมาที่เค้าเช่นกัน ทั้งสองต่างสื่อความรู้สึกของตัวเองออกมา เมื่อเสียงเพลงจบลง ทั้งหอประชุมที่แสดงดนตรีเงียบกริบ จากนั้นก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นทั้งโดม ทงเฮยืนยิ้มทั้งน้ำตาอยู่กลางเวที คิบอมค่อยๆเดินขึ้นบันไดเข้าไปหาทงเฮ ร่างหนายืนตรงหน้าร่างบางที่ก้มหน้าร้องไห้ตัวสั่นสะท้าน ร่างหนาเชยคางร่างบางขึ้น และยกนิ้วโป้งเช็ดน้ำตาบนใบหน้าสวย ก่อนจะบรรจงจูบที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบาและเนิ่นนาน ทั้งโดมก็เงียบกริบลงอีกครั้ง ราวกับว่าคนทั้งโดมต่างก็ทั้งอิจฉาและปลื้มใจ
เพราะว่าทั้งสองคนนี้ ... เหมาะสมกันที่สุดแล้ว
ว่าอย่างนั้นมั้ยคะ?
“ใครบอกกันว่าผมไม่รักคุณแล้ว หือ?” คิบอมเอ่ยอย่างล้อเล่นพลางจูบหน้าผากทงเฮ
“การกระทำ ฮึก... ของนาย คำพูดของ ฮึก... นาย” ทงเฮบอกเสียงสะอื้น พลางยกมือเช็ดน้ำตา
“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ”
“ฮึก... ฉันรักนาย ขอโทษ ฮึก... ขอโทษ” ร่างเล็กบอกร่างหนาก่อนจะโผเข้ากอดอย่างแรงจนทำให้คิบอมเซ แต่ก็ยังยิ้มออกมาให้ความน่ารักของทงเฮ
“ผมก็รักทงเฮนะ จะรักคนเดียว และจะรักตลอดไป” คิบอมพูดแล้วกอดทงเฮแน่นราวกับกลัวว่าทงเฮจะหายไปอีกครั้ง
เค้าไม่เอาอีกแล้ว
ความรักจอมปลอม
เห็นรักเป็นสิ่งไร้ค่า …
เค้ามีคนที่เค้ารัก และ รักเค้า
อยู่ตรงหน้านี้
เค้าก็ไม่เอาความรักของใครอีกแล้ว
พอแล้วจริงๆ ...
.
.
.
“อ๊าก~ ฉันล่ะอิจฉาพวกแกจริงๆเล๊ย มดกัดขาฉันจนเป็นตุ่มแล้วนะ” ฮีชอลพูดแซวออกมา ทำเอาคู่รักที่ว่าอายม้วนเลยทีเดียว โดยเฉพาะทงเฮ
“พี่ก็...อย่าแซวนักสิ พี่ก็มีไม่ใช่หรอ” คิบอมแซวกลับ ฮีชอลหน้าขึ้นสีระเรื่อทันที
“อะไรๆ พูดให้ดีๆนะ ล...แล้ว นายจะยิ้มทำไมฮะซีวอน!” พูดแล้วก็ทำท่าจะเอามะเหงกลงหัวคิบอม พร้อมกับหันไปพูดกับซีวอนอย่างเคืองๆต่อ
แหมพี่ ปิดไม่มิดหร๊อก~~ ซีวอนมันนั่งยิ้มตาปิดแล้วนั่น
“นี่ คิบอม ทงเฮ ฟังพี่ให้ดีนะ” ลีทึกพูดตัดบทก่อนที่ฮีชอลจะไล่ฆ่าคิบอม
“อย่าคิดจะหนีปัญหา ปัญหาน่ะ มีไว้ให้แก้ ไม่ได้มีไว้ให้หนี ปัญหาต่างๆไม่ใช่วัชพืชที่จะสลายไปตามกาลเวลา แต่ปัญหาทุกปัญหาจะคอยให้เรามาคลี่คลายเสมอ” ลีทึกเอ่ยกับน้องด้วยรอยยิ้มก่อนจะยกมือเรียวทั้งสองข้างขึ้นลูบหัวของคิบอมกับทงเฮ
“และแบบที่พี่บอกนายนะคิบอม ความรักความผูกพันธ์น่ะ มันยากที่จะคลายออกนะ” ฮีชอลพูดต่อแล้วตบแก้มเบาๆของน้องชายที่นั่งอมยิ้มจนแก้มพองออกอย่างน่ารัก
“แบบที่ฉันบอกนายเหมือนกันนะทงเฮ ว่าไม่มีใครสั่งให้นายต้องรักหรอก เพียงแต่ใช้หัวใจนายเองต่างหากที่จะบอกได้ว่านายรักใคร” ฮยอกแจเอ่ยกับทงเฮแล้วโอบกอดเพื่อนรักที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ความผิดที่เราดูเหมือนว่ามากมาย และเราก็รู้สึกผิดมากเช่นกัน บางครั้งแค่คำว่า “ขอโทษ” ก็แก้ให้หายได้เหมือนกัน พวกนายว่างั้นมั้ย?” คังอินกล่าวต่อแล้วหันหน้าไปถามความเห็นของพวกเพื่อนๆ ซึ่งก็ได้แต่ยิ้ม
“ฉันขอโทษนะคิบอม สำหรับการทำตัวแบบที่ผ่านๆมา ฉันคิดว่าถ้าฉันเป็นแบบนั้นฉันคงจะลืมนายได้ แล้วฉันก็รู้ว่าฉันลืมนายไม่ได้เลย เพราะนายกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันไปซะแล้ว นายคือทุกอย่างของฉัน” ทงเฮหันไปบอกคิบอมเมื่อได้ยินคังอินพูด ซึ่งคิบอมก็โอบกอดร่างบางแล้วกดศีรษะให้เอนลงมาที่ไหล่ของเค้า
“ผมก็ขอโทษทงเฮนะที่เคยว่าคุณว่าไร้ค่า แต่อันที่จริงแล้ว ผมต่างหากที่ไม่มองคุณค่าในตัวคุณเลย ผมก็ได้แต่หวังว่าผมจะเลิกคิดถึงคุณได้ แต่ผมก็ทำไม่ได้ และผมก็รู้แล้วว่าความรักของผมคือคุณ
“อุวะฮะฮ่า! แผนการณ์เราสำเร็จแล้วทุกคน~” อยู่ๆฮีชอลก็ทำลายบรรยากาศ Sweet ซะอย่างนั้น พลางตะโกนออกมาทำเอาเพื่อนๆต้องรีบใช้มือปิดปากทันที ทำให้คิบอมและทงเฮต่างก็สงสัยในท่าทางของเพื่อนๆเค้า
ในที่สุดเรื่องของคิบอมและทงเฮก็จบลงด้วยความปลื้มปิติของทุกคน ทงเฮและคิบอมต่างก็บอกเลิกทุกคนในโกดัง(เอ่อ... มากไปมั้ยเนี่ย -*-) พร้อมให้เหตุผล ซึ่งพวกเค้าก็เข้าใจและยังแสดงความยินดีพร้อมสนับสนุนด้วย อ่า ช่างดีอะไรเช่นนี้นะ!!!
++++++++++ The End ++++++++++
เย่~ จบแล้ว
โปรเจ็คต่อไปคือฮันฮยอกนะคะ
ใครเป็นแฟนๆฮันฮยอกก็ช่วยติดตามด้วยนะคะ
เม้นสักคำสองคำก็ยังดี
ขอร้องล่ะค่ะ ทุกคอมเม้นคือกำลังใจของนักเขียนจริงๆ
น่าจะเห็นใจกันบ้าง
ขอบคุณนะคะ
ความคิดเห็น