คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] >KiHae< My Everything Part 1
.
.
.
“เราเลิกกันเถอะทงเฮ” เสียงทุ้มของชายรูปหล่อร่างสูงเอ่ยขึ้น
“ท...ทำไมล่ะ?”เสียงหวานของร่างบางสั่นคลอพลางทำหน้าไม่เข้าใจ น้ำตาเอ่อล้นขอบตาอย่างช่วยไม่ได้ ร่างหนาเห็นแบบนั้นจึงเสหน้าหนี
“จะเหตุผลอะไรก็ช่าง แล้วแต่คุณจะคิด แต่ตอนนี้... เราเลิกกันแล้ว” แล้วร่างหนาก็เดินจากไปอย่างไม่มีท่าทีจะเหลียวกลับมามอง ทิ้งให้ร่างบางน้ำตาไหลพรากอยู่ที่สำคัญของพวกเขา ที่ทำให้เค้ามีรอยยิ้ม และ...น้ำตา
ลีทงเฮ หนุ่มหน้าสวยประจำปี 3 คณะธุรกิจและการบัญชี
หลังจากนั้นทงเฮที่เคยยิ้ม เคยร่าเริงของผองเพื่อนก็ค่อยๆหายไป เปลี่ยนไปกลายเป็นทงเฮที่เงียบขรึม ดวงตาที่เคยสดใสแดงก่ำและช้ำแสดงให้เห็นว่าร่างบางร้องไห้มาอย่างหนักใบหน้าหวานหม่นหมอง ถึงจะมีชีวิตยังไงก็กลับเหมือนคนไร้วิญญาณ แต่ก็เป็นแบบนั้นได้ไม่ถึงอาทิตย์ ทงเฮก็เปลี่ยนไปเป็นอีกคนเช่นกัน
เป็นทงเฮ ...
ที่เจ้าชู้ ...
ที่เห็นความรักเป็นสิ่งไร้ค่า ...
เหมือนกับคนรักเก่าของเค้า... ไม่มีผิด
และบังเอิญเหลือเกินที่ทงเฮกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักเก่า ยังจะต้องมาอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน แถมยังอยู่ปีเดียวกันอีก เค้าคนนั้นเป็นรุ่นน้องทงเฮอยู่ปีหนึ่ง ซึ่งอันที่จริงจะต้องอยู่ปี2 แต่ว่าเค้าเคยไปเรียนที่อเมริกา หลักสูตรที่นั้นเหนือกว่ามาก จึงทำให้ได้เลื่อนขึ้นไปอยู่ปี3อย่างง่ายดาย
จริงอยู่ที่ว่าทงเฮนั้นขึ้นชื่อที่ใครหลายๆคนต่างรู้จักว่าเจ้าชู้ แต่ถึงกระนั้นการที่ใครๆคบกับทงเฮก็ต้องยอมรับกฎเหล็กของทงเฮด้วย คือ ...
ห้ามจับมือ และ ห้ามจูบ ...
นอกจากทงเฮจะทำเช่นนั้นเอง ...
มหาวิทยาลัยซึลกิ
“ทงเฮ มีคนมาหาแน่ะ” เสียงใสตะโกนขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาทงเฮที่กำลังก้มหน้าจดแล็กเชอร์อยู่ ทงเฮได้ยินแล้วก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เพื่อนเค้า
“ขอบคุณนะฮยอกแจ” แล้วทงเฮก็เก็บของลงกระเป๋าเป้สีฟ้าใบโต เหลือบตาไปมองที่นั่งที่ถัดจากเค้าไปไม่กี่แถว ก็เห็น ‘คิม คิบอม’ ผู้ที่ทงเฮเคยรัก ... มากกว่าใครๆ ร่างเล็กเห็นคิบอมกำลังจูบสาวสวยคนหนึ่งที่โบ๊ะหน้าหนาแล้วเพียงแว๊บเดียวแววตาก็เปลี่ยนเป็นแววตาที่แสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวด แต่ก็กลับมาเป็นแววตาแบบเดิม แค่แว๊บเดียวจริงๆ...
คิมคิบอม หนุ่มรูปหล่อร่างสูง ผิวออกสีแทน หนุ่มหล่อประจำห้องและประจำปี3 คณะธุรกิจและการบัญชี ขวัญใจสาวทั้งแท้และไม่แท้หลายๆคน คนรักเก่าของทงเฮ เป็นคนที่ทงเฮเคยรักมากที่สุด
“ฉันไปแล้วนะ เจอกันพรุ่งนี้นะไอ้ไก่” ทงเฮเดินเลี่ยงออกไป ทำไมฮยอกแจจะไม่รู้ว่าทงเฮกำลังมองคิบอมอยู่ กำลังเจ็บปวดอยู่เหมือนที่ผ่านมา
ว่าแต่ทำไมแกต้องเรียกฉันว่า ไอ้ไก่ ด้วยเนี่ย --*
“ฉันจะต้องทำยังไงดีนะ” ฮยอกแจพึมพำกับตัวเองแล้วเก็บของที่วางเกลื่อนบนโต๊ะ แล้วเดินออกไปเช่นกัน
“อ้าว ฮยอกแจ! O_O”
“พี่ฮัน! O_o”
เสียงอุทานอย่างตกใจของลีฮยอกแจและโจฮันกยองดังอยู่หน้าห้อง ที่บังเอิญทั้งคู่ต่างก็ก้มหน้าก้มตาค้นหาของในกระเป๋าของตัวเอง สองมือล้วงกระเป๋า แต่สองเท้าก็ก้าวเดินไปเรื่อยๆ พอเงยหน้าขึ้นมา หน้าก็จะชนกันอยู่แล้ว o} {-
โจฮันกยอง หนุ่มหน้าหล่อชาวจีน จมูกโด่งเป็นสัน ผมซอยสั้นสีน้ำตาลอ่อนๆ เป็นคนซื่อๆ
และไม่ชอบเถียงกับใคร ปี 4 คณะศิลปะ สาขาการดนตรี หัวหน้าชมรมร้องเพลงและเป็นหัวหน้าวงดนตรีของมหา’ลัย มีน้องชายหนึ่งคน
“จะไปไหนหรอ” ฮันกยองหนุ่มหน้าคมชาวจีนถามขึ้น
“ผมจะไปหาพี่ฮีชอลฮะ ว่าแต่พี่เห็นรึเปล่า” เอียงหน้าถามอย่างสงสัย เค้ามีเรื่องจะต้องปรึกษาพี่ชายคนสวย
“พี่กำลังจะไปหามันอยู่พอดี มันอยู่ที่ชมรม ไปด้วยกันสิ”
“ครับ!”
“ว่าแต่มีเรื่องอะไรหรอถึงจะไปหา” เดินไปพลางถามไปด้วย ฮยอกแจหันหน้ามาหาฮันกยองก่อนจะหยุดเดินแล้วยิ้มบางๆให้
“เรื่องทงเฮครับ”
“ทงเฮงั้นหรอ? มันไปทำอะไรอีกล่ะ” เดินต่อช้าๆแล้วก็ถามพลางอมยิ้มขำๆ ใช่ว่าเค้าจะไม่รู้ว่าทงเฮผู้ที่เป็นเหมือนน้องชายนั้นเจ้าชู้ แต่เค้าก็คิดเรื่องทงเฮในแง่ที่ดีๆทั้งนั้น ทั้งๆที่เค้าก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเปลี่ยนเป็นคนเจ้าชู้ไปได้
“ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอกครับ แค่มันดูแปลกๆ ช่วงนี้ก็เหม่อลอยยังไงก็ไม่รู้สิ”
“ได้ถามดูรึเปล่าล่ะ?”
“ผมถามทุกวันแหละฮะ แต่ว่ามันเอาแต่ส่ายหัวอย่างเดียว” บอกพร้อมสั่นหัวเล็กๆเป็นท่าทางประกอบ
“เดี๋ยวมันก็คงบอกเองแหละมั้ง!”
“ผมไม่เข้าใจว่ามันทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร”
“มันอาจจะประชดคิบอมมั้ง!” เสียงเล็กๆและก็ดังขึ้นมาขัดฮยอกแจและฮันกยอง
“อ้าว พวกเรามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ฮยอกแจตีสีหน้างงๆ ยกมือขึ้นเกาหัว
“เดินกันนี่ไม่ได้ดูเล๊ย ดีนะฉันเรียกไว้ก่อน ไม่งั้นพวกแกคงตกระเบียงกันไปแล้ว”แล้วฮีชอลก็เท้าเอวแล้วส่ายหน้าปลงๆ (-_- )( -_-)(-_- )( -_-)
คิมฮีชอล หนุ่มร่างบางหน้าหวานออกไปทางผู้หญิง รูปร่างเพรียวสูง ชอบถือพัดขนนกคู่ใจ ชอบอะไรที่มันสีแดง หรือสีเลือดๆนั้นเอง ปี 4 คณะสังคมศาสตร์ สาขาภาษาต่างประเทศ หัวหน้าชมรมภาษาฝรั่งเศส มีน้องชายอยู่หนึ่งคน
“พี่ฮะ ว่าแต่เมื่อกี้ที่พี่พูดมันหมายความว่าไง”
“ก็อย่างที่พูดนั้นแหละ อันที่จริงฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจมันเท่าไหร่หรอกนะ”
พูดจบก็มองหน้าฮยอกแจที่กำลังทำหน้าเป็นกังวล เค้าเองก็กำลังสงสัยและสับสนในตัวของทงเฮด้วยเหมือนกัน และเค้าก็ไม่เข้าใจว่าทำไมทงเฮต้องไม่ให้คนที่คบด้วยจับมือหรือจูบ แต่ต้องมีขอบเขตบวกกับในเมื่อเป็นแฟนกันหรือคบกันแล้วก็ไม่เห็นเสียหายตรงไหน และทงเฮต้องเป็นคนเริ่มก่อนเท่านั้น
อีกอย่างหนึ่งคิบอมก็อยู่ในกลุ่มพวกเค้าด้วยเหมือนกันกับทงเฮ ทำให้ทงเฮลำบากใจเรื่องที่จะต้องมาเจอหน้าคิบอม แต่พอเจอหน้ากันทีไรก็แทบจะควักลูกตามามองหน้ากันทุกที เวลาที่ทงเฮอยู่ในกลุ่ม เมื่อคิบอมเดินเข้ามาในกลุ่ม ทงเฮก็จะเดินออกไปแล้วบอกว่านัดคนอื่นไว้ และเวลาที่คิบอมอยู่ในกลุ่ม เมื่อทงเฮเดินเข้ามา คิบอมก็จะพูดขอตัวแล้วก็บอกว่านัดสาวไว้ เป็นแบบนี้ทุกครั้งไป แต่บางครั้งทั้งคู่ก็นั่งอยู่โดยที่ไม่มีใครคิดจะเดินออกไปเลย
“ว่าแต่นี่เห็นเจ้าคยูมันมั้ยเนี่ย มันบอกว่าจะมารอฉันที่ชมรมนาย ยังไม่เห็นจะโผล่หัวมา” ฮันกยองพูดถึงน้องชายตัวดีแล้วสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ แต่ก็ไม่มีใครสักคนนอกจากพวกเค้า
โจคยูฮยอน น้องชายสุดแสบของฮันกยอง ปี 2 คณะมัลติมีเดีย โครงหน้าเรียวยาวและผิวขาวแต่ออกซีดๆ ภายในกลุ่มจะรู้ดีว่าฮันกยองเป็นคนจีนแล้วจะเรียกว่าตี๋ใหญ่หรือมังกร ส่วน คยูฮยอนเป็นน้องก็จะเรียกว่าตี๋เล็กหรือหมาป่า แต่ส่วนใหญ่พวกเค้าจะเรียกไอ้แสบ หรือไอ้ตัวยุ่งทุกครั้งไป
“ฉันก็ยังไม่เห็นไอ้หมีเลยอ่ะ”
“ผมก็ยังไม่เห็นซองมินเลยฮะ”
ว่าแต่พวกแกจะไปเห็นพร้อมกันได้ยังไงล่ะ ก็แต่ล่ะคนมันอยู่ปีเดียวกันซะที่ไหน คยูฮยอนก็อยู่ปี2 คังอินก็อยู่ปี4 ปีเดียวกับฮีชอลแต่อยู่คนละคณะ ส่วนซองมินอยู่ปี3 ปีเดียวกับฮยอกแจแต่คนละคณะเหมือนกัน
“มาแล้ว~” แล้วเสียงที่ตามหาของทั้ง3คนที่กำลังนั่งบ่นก็ต้องมาพบกับต้นเสียงที่ปรี่เข้ามาหาพี่ชาย และแฝดของตน
“มาคนละทางก็จริงนะ แต่ทำไมต้องตะโกนพร้อมกันด้วยอ่ะ” ฮีชอลพูดแล้วทำท่าแคะหูที่ดูเหมือนจะอื้อๆชั่วคราว
“แฮ่ๆ ว่าแต่ว่าพี่รอนานป่ะ” คังอินพูดพร้อมกระแซะเข้ามาหาฮีชอลพี่ชายหน้าสวยของตน เพื่อนๆในกลุ่มก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันว่าไอ้สองคนนี้มันเป็นพี่น้องกันแน่รึเปล่า อีกคนหนึ่งก็หุ่นดี๊ดี ร่างเพรียวบาง หน้าออกหวานๆเหมือนผู้หญิง ส่วนอีกคน...
คังอิน หรือ คิมยองอุน บ้าพลัง ตัวท้วมแต่รูปหล่อ หรือผู้ที่ชอบชมตัวเองว่า No.1 Handsome Guy ปี 4 คณะเศรษฐศาสตร์ สาขาการตลาด ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายก็จริงแต่อายุก็ห่างจากฮีชอลแค่2ปี จึงไล่ตามฮีชอลมาอยู่ปี4ได้ทัน นับว่าเก่งมาก
“ไม่นานหรอกไอ้หมี แค่ชั่วโมงกว่าๆ” พูดจบก็ทำสายตาจิกๆไปยังน้องชายที่กำลังยิ้มแหยะๆอย่างสยองๆ
“ซองมิน กลับบ้านเถอะ” ฮยอกแจที่นั่งเงียบฟังสองศรีพี่น้องที่ไม่เหมือนกันคุยกันอยู่นาน ก็ชวนฝาแฝดของตนที่หน้าตาไม่เหมือนกันเล๊ยยยซักนิด
ลีซองมิน หนุ่มน้อยร่างอวบ ชอบสีชมพูยิ่งชีวิตและชอบฟักทองยิ่งชีวา หรือรู้จักในนามกระต่ายหรือฟักทอง ปี 3 คณะการท่องเที่ยว ฝาแฝดกับฮยอกแจ หรือฉายาว่าไอ้ไก่ ผู้ซึ่งผอมแห้งต่างจากซองมิน แถมยังขี้เกียจอาบน้ำ และซกมกอีกต่างหาก ปี 4 คณะธุรกิจและการบัญชี คณะเดียวกับทงเฮและคิบอม
“อืม ไปสิ” ตอบรับอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินลิ่วนำหน้าไป
“พี่ฮัน ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” แล้วคยูก็เดินตามสองคนที่เดินออกไปก่อนหน้านี้เพื่อที่จะลงไปเข้าห้องน้ำ
“ซีวอนไม่มาหรอฮีชอล” ฮันกยองถามฮีชอลที่กำลังจดงานในชมรมอยู่ ในห้องเหลือเพียงแค่เค้าที่กำลังนั่งเท้าคางอย่างเบื่อๆ ฮีชอลที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้และจดงานไปด้วยบนโต๊ะไม้ตัวใหญ่ และคังอินที่นั่งเล่นเกมส์ในมือถืออยู่บนโซฟาสีแดง
“ไม่รู้มันดิ ไม่ได้สนใจอะ” แล้วก็ก้มหน้าจดงานต่อไป...
.
.
.
“ขอบคุณที่มาส่งนะฮะพี่ยุนโฮ พี่แจจุง ขี่รถดีๆนะฮะ!!” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นแล้วก้มหัวเพื่อกล่าวลา จากนั้นก็เดินเข้าบ้าน
Knock! Knock!
“มาแล้วจ้า!” เสียงหญิงชราแว่วออกมาจากตัวบ้านหลังจากที่ทงเฮเดินไปเคาะประตูไม้สีน้ำตาลเข้ม ไม่นานก็มีผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเดินออกมาเปิดประตูให้ทงเฮ
“กลับมาแล้วครับแม่!” ทงเฮพูดแล้วถลาไปกอดและหอมแก้มผู้ที่เป็นแม่ของทงเฮ และยิ้มหวานให้
“ไปอาบน้ำซะนะ แล้วลงมาทานข้าว พี่ทงฮวาเค้าทำกับข้าวอยู่”
ห้องของทงเฮ
หลังจากขึ้นห้องมาแล้วทงเฮก็วางกระเป๋าบนเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำ สายน้ำไหลลงมาจากฝักบัวเทลงมาถูกกายของทงเฮ ตั้งแต่ใบหน้า จรดปลายเท้า กลิ่นหอมของสบู่เด็กอบอวลอยู่บนร่างกายของทงเฮ ใช้เวลาเพียงไม่นาน ทงเฮก็อาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกไปแต่งตัว หลังจากแต่งตัวเสร็จก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง ครุ่นคิดอะไรต่างๆมากมาย ตั้งแต่วันนั้นที่เกิดเรื่อง เค้าเสียใจมาก ถึงกับกินอะไรไม่ลง นอนไม่หลับ ร้องไห้จนตาบวมแดงและออกช้ำ ไปโรงเรียนก็เศร้าซึม ใบหน้าหม่นหมอง ถึงจะฝืนยิ้มยังไง ข้างในก็ยังเจ็บ
หลังจากนั้นเพียงแค่อาทิตย์เดียว ตัวเค้าก็เปลี่ยนไปเป็นอีกคน เป็นอีกคนที่ใครๆต่างก็ไม่คาดคิดว่าจะเป็น จากทงเฮที่รักเดียวใจเดียว ทุ่มเทความรักให้คนเพียงคนๆเดียว ก็เปลี่ยนไปเป็นคนที่คบใครหลายๆคน เปลี่ยนคู่ควงทุกอาทิตย์ แต่ถึงอย่างนั้นทงเฮก็ตั้งใจเรียนจนสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังได้ และใครจะคาดคิดว่าคิบอม คนรักเก่าของทงเฮ ก็มาอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน
หลงเหลือแต่ความคุ้นเคยที่แปลกหน้า
ความผูกพันธ์ที่ซืดจาง ความเมินเฉยและใบหน้าที่เย็นชา
“ทงเฮ ข้าวเสร็จแล้วนะ!” เสียงตะโกนดังอยู่นอกห้อง ทงเฮไม่ได้ตอบกลับ เพียงแต่ยันกายขึ้น ถอนหายใจแล้วเดินออกห้องไป
สนามหน้าบ้าน
หลังจากทานข้าวแล้วทงเฮก็ชอบเดินออกไปตากลมที่สวนกว้างหน้าบ้านและนั่งบนชิงช้าไม้ที่พ่อเคยทำไว้ให้นั่งเล่น พ่อของเค้าเป็นคนดีมาก ขยัน เข็มแข็ง อดทน ชอบเห็นใจคนอื่น แต่เสียดายเหลือเกินที่พ่อเสียไปแล้ว ถึงอย่างนั้นพ่อก็เคยทำสร้อยข้อมือโลหะสีเงินให้ทงเฮเส้นหนึ่ง แล้วเค้าก็ไม่เคยถอดออกเลยไม่ว่าจะอาบน้ำหรือทำอะไรก็ตาม ทงเฮคิดเสมอว่าพ่ออยู่กับเค้าตลอดเวลา ภายในสร้อยข้อมือเส้นนี้ ครอบครัวเค้าไม่ได้ร่ำรวยแต่ก็ไม่ได้ยากจน บ้านหลังนี้ที่เค้าอาศัยก็เป็นเงินจากน้ำพักน้ำแรงของพ่อและแม่ที่สร้างให้เค้าและพี่ชายอยู่
พ่อเค้าเคยบอกไว้ว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่ชิงช้ากำลังแกว่งไกว ให้เราปล่อยความหวั่นไหว ความเจ็บช้ำ ให้ล่องลอยไปกับสายลมที่พัดไกวชิงช้า แล้วทำตัวให้เข็มแข็งกว่าเก่า ถึงแม้ชิงช้าไม้จะตัวใหญ่และแกว่งช้า แต่นั้นก็เป็นสิ่งที่ดี เพื่อที่ทำให้เราได้ทบทวนตัวเองและสั่งสอนตัวเองว่าควรทำเช่นไร
รุ่งเช้า ณ มหาวิทยาลัยซึลกิ
ทงเฮขี่รถจักรยานยนต์ไปมหาวิทยาลัยที่ห่างจากบ้านเค้าไปไม่เท่าไหร่ ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงทงเฮก็มาถึงมหา’ลัย เอารถไปจอดและเดินตรงไปยังห้องโฮมรูมของตัวเอง วางกระเป๋าไว้และเดินต่อไปยังห้องชมรมของฮีชอล เพราะรู้ว่าฮีชอลต้องมาแต่เช้าและมาเปิดห้องแล้วแน่นอน
“สวัสดีฮะพี่” เมื่อมาถึงก็เป็นไปตามคาด ฮีชอลมาถึงแล้ว และใส่แว่นตากรอบดำ นั่งพิมพ์ตารางงานในชมรมอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ใครๆก็ไม่อาจรู้ได้ว่ามันคือสีดำ เพราะมันถูกตกแต่งไปด้วยอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด จากคอมฯที่ตอนแรกนั้นดูหรูและสวย ตอนนี้เครดิตดับไปจนไม่น่าเชื่อว่ามันคือคอมฯ
“หวัดดีทงเฮ มาเช้าตามเคย ทำไมไอ้พวกนั้นมันไม่มาเช้าๆแบบแกบ้างนะ” ฮีชอลพูดขำๆ ทำให้ทงเฮยิ้มบางๆกับท่าทางของพี่ชาย
“อ้าว พี่ทงเฮ! โห ผมกะจะมาให้เช้ากว่าพี่ซะหน่อย” แล้วไม่นาน เสียงของไอ้แสบของกลุ่มก็ตามมาแล้วทำหน้ามู่ใส่ทงเฮที่กำลังขำ
“ฮ่าๆ เอาน่า วันหลังพี่จะมาให้สายๆแล้วกัน”
“ว่าแต่ทงเฮ กระเป๋าแกล่ะ” ฮีชอลละสายตาจากคอมฯหันมาถามทงเฮที่กำลังนั่งมองคยูฮยอนกับฮันกยองที่กำลังแย่งเกมส์กดกันอยู่ โดยต่างคนต่างก็แย่งโดยไม่พูดจา แต่กลับทำตาถลนใส่กัน ง่ายๆคือ สงครามทางสายตานั้นแหละ
“ผมเอาไว้ที่ห้องแล้วน่ะฮะ วันนี้เรียนเยอะ กระเป๋ามันหนัก ทำไมหรอฮะ” ทงเฮถาม
“เฮ้ย แก ระวังโดยขโมยนะย่ะ ถึงจะไว้ในห้องก็เถอะ” ฮีชอลพูดแล้วทำหน้าตกใจ ทำให้ทงเฮนึกขึ้นมาได้ว่าห้ามใครเอากระเป๋าไว้ในห้อง แล้วจากนั้นก็วิ่งออกนอกห้องชมรม ตรงดิ่งไปยังห้องโฮมรูมของตัวเอง
“เอ๊ะ! อะไรมันฉิ่วๆผ่านหน้า” คยูฮยอนที่ได้เกมส์กดมาแล้ว และกำลังก้มหน้าก้มตาเล่นอย่างเอาเป็นเอาตาย ก็เงยหน้าถามอย่างสงสัยเมื่อเหมือนจะมีลมพัดผ่านหน้าเค้าไป
“ทงเฮเว้ย!” ทั้งพี่ชายและเพื่อนพี่ชายก็ตะโกนใส่หน้าของคยูฮยอน - -*
ทางด้านทงเฮ
แฮ่ก แฮ่ก
หลังจากได้ยินที่ฮีชอลพูดเช่นนั้นแล้ว ทงเฮก็รีบวิ่งไปที่ห้องทันที เพื่อที่จะไปเอากระเป๋า อันที่จริงเค้าก็ไม่เคยเอากระเป๋าไว้ที่ห้องโฮมรูมเลย แต่วันนี้เค้ากลับเอาไว้ในห้อง ซึ่งปกติเค้าจะเอามาไว้ที่ห้องชมรมตลอด เมื่อถึงเวลาเรียน เค้าก็จะเดินมาเอา เพราะห้องของฮีชอลเปิดตลอดเวลา เวลาไม่นานทงเฮก็วิ่งมาถึงห้องจนได้ ยืนหอบหายใจอยู่หน้าห้องไม่นาน ก็เปิดประตูเข้าไปเบาๆ
ครืด
“อื้ม คิบอม” เสียงกระเส่าของหญิงสาวดังขึ้นหลังจากทงเฮเปิดประตู แสงไฟสลัวทำให้ทงเฮเห็นหน้าเธอและคู่ของเธอไม่ชัดเพราะหลังเธอบังหน้าชายคนนั้นเอาไว้
“แฮ่ก มีโซ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นต่อกันมา ทงเฮที่เดินถึงโต๊ะ หยิบกระเป๋าและทำท่าจะเดินออกไปแล้ว ก็หันกลับมาเห็นภาพทั้งคู่กำลังจูบกันอยู่
คิบอม
2BC
- - - - - - - - - - -
อันยอง นักอ่านทุกท่านที่เข้ามา
เราเป็นนักเขียนใหม่
ยังไงก็ฝากเม้นด้วย
ใครเข้ามาดูแล้วไม่เม้นเราขอแช่ง ว่า...(เราไม่บอกหรอก แต่เราแช่งจริงๆ -_-^)
ตอนต่อไปเราขอเม้นซัก 5-10 ได้มั้ยอ่ะ
ความคิดเห็น