ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทสรุปแห่งความรัก
“รุก” เสียงประกาศการบุกดังจากบุรุษนัยน์ตาสีเขียวที่มีแววมุ่งมั่น
“แน่ใจนะ” เสียงคาดคั้นจากเจ้าหญิงหัวขโมยดังขึ้น พลางหยิบหมากในกระดานขยับหลบ นัยน์ตามีประกายระริก
“อืม...รุก” คำตอบรับยิ่งทำให้อีกฝ่ายชอบอกชอบใจ หัวเราะหน้าระรื่น
“นายรับปากแล้วนะโร ห้ามผิดคำพูดล่ะ”
“อืม...ถ้านายชนะ”
“รุกฆาต”
“เฮ้ย!!! นายโกงนี่”
เสียงจากโรที่งงกับเหตุการณ์บนกระดานหมากเบื้องหน้า ในเมื่อเค้าจะชนะอยู่แล้ว...อีกแค่ตาเดียว...แต่ไอ้เรือนั่นมันโผล่มาจากไหน...ก็ในเมื่อเค้าดูรอบคอบแล้วนี่
“โกงบ้า! โกงบอ! อะไรของแก แพ้แล้วอย่ามามั่ว! เดี๋ยววิเวียนมานายก็อย่าลืมทำตามคำพูดล่ะ” เฟรินพูดขณะรีบล้มกระดานหมากรุก พร้อมกับตีหน้าตายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
โรได้แต่นั่งนิ่งนึกไม่ถึงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ข้อตกลงที่เค้าขอให้เฟรินมาเดินหมากด้วยก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร แต่มันสมควรแล้วหรอที่จะบอกให้เวลานี้
“นั่งอึ้งอยู่ได้ กับอีกแค่ไปบอกน้องสาวของตัวเอง ทำหน้ายังกับจะไปตาย” เฟรินกระซิบเสียงเบาเพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยิน
บรรยากาศคึกคื้นภายในป้อมอัศวินมีมาตั้งแต่ตอนกลับจากการคว้าชัยชนะในการชิงตราเกียรติยศได้สำเร็จ เป็นงานเลี้ยงที่จัดกันเองภายในป้อมอัศวิน ทุกคนทุกชั้นปีมาร่วมงานกันอย่างสนุกสนานรื่นเริง มีทั้งอาหารเครื่องดื่มต่างๆมากมาย โดยได้รับอภินันทนาการจากไฮคิงพระองค์ใหม่ ซึ่งใช้ฐานะอดีตหัวหน้าป้อมอัศวินจัดเลี้ยง เฟรินได้ไปชวนวิเวียนให้มาร่วมงานด้วย โดยให้วิเวียนปลอมตัวมาตามที่เธอถนัด เพราะยังไงคนก็เยอะอยู่แล้วคงไม่น่าผิดสังเกต ซึ่งวิเวียนก็ตอบตกลงทันทีเช่นกัน
“เฟริน!! เล่นเสร็จยัง มาทางนี้หน่อย” เสียงตะโกนเรียกจากเพื่อนซี้ดังขึ้น
“นายบอกให้วิเวียนสบายใจเถอะ บอกแค่วิเวียนคนเดียวเอง ไม่ต้องคิดมากหรอก” เฟรินพูดปลอบใจโร ทั้งๆที่ตัวเองแหละที่ทำให้คิดมาก โรได้แต่ถอนหายใจเฮือก ก่อนพยักหน้ารับ
“มีอะไร...เอ๊ะ!! นั่นมัน...” เฟรินเดินมาหาคิลกับเพื่อนๆปีสามอีกกลุ่มที่นั่งคุยกันอยู่ พร้อมกับเริ่มยิ้มเจ้าเล่ห์
“พวกนายเอาเข้ามาได้ยังไง” เฟรินถามขณะเอามือไปหยิบขวดก้นกลมสีเขียวๆ ขนาดพอมือขึ้นมาดมๆ
“ถ้าทางจะแรงนะเนี่ย กลิ่นฉุนชะมัด”
“ความสามารถพิเศษไงล่ะ หึๆ” เจคว่ากลั้วหัวเราะ
“ฉลองให้กับความสำเร็จของป้อมอัศวิน” ครี้ดพูดขณะกระดกเครื่องดื่มเข้าปาก
“ใช่ๆ ฉลองให้กับป้อมอัศวิน” เฟรินทำท่าจะไปหยิบขึ้นมาดื่มบ้าง
“เฟริน!!” เสียงเรียกของบุรุษผมเงินทำให้เฟรินชะงัก ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ทำให้เพื่อนๆในวงพากันหัวเราะขำขัน
“นิดเดียวเองน่า อย่าดุนักสิ” เสียงออดอ้อนจากสาวน้อย ทำให้คาโลได้แต่ส่งนัยน์ตาดุมาปราม
“นายชวนใครมา ก็มาดูแลด้วย” คาโลพูดเสียงเรียบ แววตายังบ่งบอกถึงความไม่พอใจอยู่ แต่เฟรินตอนนี้กลับมีหน้าตาสดใส นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่โตมีประกายระริก ก่อนเดินตามคาโลไปพร้อมกับลากคิลที่ยืนหัวเราะอยู่ข้างๆไปด้วย
“วิเวียน” เฟรินเดินเข้าไปหาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่รวบผมครึ่งศีรษะไว้ทางด้านหลัง การแต่งตัวที่แสนธรรมดาก็สามารถกลมกลืนได้ดีกับผู้คนที่พบเห็น
“พี่หญิง” เสียงตอบกลับจากวิเวียนที่หันหลังกลับมาตามเสียงเรียก
“เป็นไง…มานานรึยัง ขอโทษที่ผมไม่ได้มารับ พอดีผม...” เฟรินอ้ำอึ้งไม่รู้จะบอกวิเวียนยังไงดี
“อ๋อ ไม่เป็นไรเพคะ พอดีหญิงมาถึงก็เจอเจ้าชายคาโล อ๊ะ!! คุณคิล” วิเวียนเพิ่งสังเกตเห็นคิลที่ยืนอยู่ด้านหลัง คิลโค้งศีรษะให้เป็นการทักทาย
“งานน่าสนุกดีนะเพคะ หญิงไม่เคยมางานแบบนี้เลย” วิเวียนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“จริงรึฮะ” เฟรินแปลกใจ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าวิเวียนอยู่แต่ในวังคงไม่มีเพื่อนมากนัก เมื่อเห็นสีหน้าของวิเวียนเริ่มหมองลง จึงรีบพูดขึ้น
“วันนี้ผมมีคนๆนึงอยากให้รู้จัก รับรองไม่ผิดหวังแน่ๆ” เฟรินพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นไม่แพ้กัน ทำให้วิเวียนอยากรู้ขึ้นมาทันที
“นายแน่ใจนะเฟริน” คิลถามเจ้าเพื่อนซี้จอมยุ่ง ซึ่งตอนนี้คาโลได้แต่ยืนถอนหายใจอยู่ข้างๆ
“แน่ใจสิ พวกนายน่ะไปทางโน้นก่อนเลยไป๊!!!” เฟรินพูดพร้อมดันหลังคิลและคาโลให้เดินออกไปก่อน
“ใครหรอเพคะพี่หญิง” วิเวียนถามขณะเดินตามเฟรินมาทางระเบียงด้านหน้าซึ่งไม่มีผู้คน
“โร!!” เฟรินตะโกนเรียกเมื่อเห็นกับบุรุษที่เธอตามหาอยู่ โรหันมามองตามเสียงเรียก แล้วเดินเข้ามาใกล้
“อ่ะ!! น้องสาวนาย นายจัดการต่อเองนะ ฉันไปล่ะ” เฟรินพูดพร้อมจูงมือวิเวียนเดินเข้าไปหา
“เอ๊ะ!!! พี่หญิงพูดว่าอะไรนะเพคะ” วิเวียนถามด้วยสีหน้างุนงง
“เดี๋ยวให้มันอธิบายเองนะ ผมขอตัวก่อน” เฟรินยิ้มให้อย่างร่าเริงก่อนเดินจากไป ทิ้งให้ทั้งสองคนได้แต่ยืนนิ่งเงียบไม่พูดจาใดๆ
“สบายดีมั้ยวิเวียน” โรถามขึ้นก่อนเพื่อทำลายความเงียบ
“คุณรู้จักฉันด้วยรึ” วิเวียนสงสัย ในเมื่อเธอก็ปลอมตัวแล้ว คนอื่นๆที่เดินผ่านมายังจำเธอไม่ได้เลย โรพยักหน้านิดๆ
“คุณคือ...” เสียงของวิเวียนขาดหายไป เมื่อสายตาไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างที่บุรุษเบื้องหน้าห้อยอยู่ ‘ครึ่งตราสมเด็จพระจักรพรรดิแห่งเวนอล’ น้ำตาของวิเวียนพรั่งพรูออกมาด้วยความดีใจ ก่อนโผเข้ากอดบุรุษเบื้องหน้าเอาไว้ด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นมานาน
“เสด็จพี่...หญิง...หญิงนึกว่า...นึกว่า...เส็ดจพี่...” เสียงที่ส่งออกมาแทบจะไม่เป็นคำพูด ทำให้โรได้แต่ลูบผมของน้องสาว ปลอบใจเธอด้วยความอ่อนโยน
“พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอก แต่น้องหญิงต้องเข้าใจนะ ตอนนี้พี่อยู่ในฐานะของขอทานแห่งทริสทอร์ ขอให้น้องหญิงเก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้ไหม” น้ำเสียงของโรเอ่ยด้วยความอ่อนโยนที่มีต่อน้องสาวคนเดียวของเค้า ที่ต้องมาแบกรับภาระอันหนักเกินกว่าวัยของเธอนัก
“ทำไมๆ เสด็จพี่ไม่แสดงฐานะที่แท้จริง” คำตัดพ้อจากวิเวียนทำให้โรค่อยๆดึงร่างบางที่กอดเค้าอยู่ออกมา
“พี่มีเหตุผลของพี่ หวังว่าน้องหญิงคงเข้าใจและทำตาม” โรกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เมื่อถึงเวลาพี่จะจัดการทุกอย่างเอง” มือของเค้าค่อยๆลูบผมของวิเวียนอย่างเอ็นดู วิเวียนพยักหน้ารับคำตามที่โรบอก
“เฟริน!!” เสียงเรียกทำให้คนแอบดูสะดุ้งสุดตัว ก่อนหันหน้ามาจ้องถลึงตาใส่
“นายเองหรอคาโล ตกใจหมดเลย”
“นายมาทำอะไรอยู่ตรงนี้” คาโลถามเสียงขรึม
“ก็ดูพี่น้องเค้าปรับความเข้าใจกันน่ะสิ หึๆ” เฟรินพูดพร้อมยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี “เอ…แล้วไอ้คิลล่ะ”
“อยู่ข้างใน” คาโลตอบสั้นๆเช่นเคย แต่เฟรินก็ไม่ถือสาอะไร พลางชะโงกหน้าเข้าไปดูข้างใน
“เอ๊ะ!!! นั่นมันอยู่กับเรนอนนี่…ต้องไปช่วยมันหน่อยซะแล้ว…^^” เฟรินทำท่าจะเดินเข้าไป แต่มือใหญ่คว้าข้อมือบางเอาไว้ก่อน
“นายเลิกยุ่งเรื่องคนอื่นซะทีจะได้มั้ย” คาโลถาม ทำให้เฟรินถึงกับยัวะขึ้นมาทันที
“ทำไมฉันทำให้วิเวียนกับโรคุยกันไม่ดีตรงไหน วิเวียนกับโรเวนจะได้มีโอกาสมากขึ้น ส่วนไอ้คิลน่ะมันจีบสาวเป็นที่ไหน ฉันจะไปช่วยมันผิดมากนักรึ”
“แล้วเรื่องของฉันกับนาย…นายไม่คิดจะ…” เสียงขาดๆหายๆจากคาโลทำให้เฟรินถึงกับหน้าร้อนผะผ่าว ความโกรธที่มีอยู่นั้นกลับกลายเป็นความดีใจขึ้นมาทันที
“คาโล!!” เสียงเรียกของสาวน้อยที่ตะลึงกับคำพูดของชายหนุ่ม พร้อมกับดวงหน้าเริ่มขึ้นสีเหมือนสีผิวของลูกแอปเปิ้ลสุก
“เฟรินแต่งงานกับฉันนะ” เสียงของคาโลที่ส่งมาพร้อมกับนัยน์ตาสีฟ้าคู่สวยที่มีความจริงจังแสดงออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน พร้อมกับคุกเข่าเบื้องหน้าเฟริน กุมมือเธอเอาไว้เพื่อรอคำตอบ
“อืม” เฟรินพยักหน้ารับทันที ทำให้คาโลลุกขึ้นยืน บรรจงประทับริมฝีปากของตนลงไปบนริมฝีปากบางอย่างดูดดื่มและเนิ่นนาน ก่อนถอนริมฝีปากออกมาเบาๆ
“เอ๊ะ!! แต่เรายังเรียนกันอยู่นะคาโล” เฟรินเอียงคอถามด้วยความสงสัย ทำให้คาโลอมยิ้มน้อยๆกับความน่ารักของเจ้าหล่อน
“ก็หมั้นกันก่อนก็ได้” คาโลตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทำให้เฟรินพยักหน้ารับคำ ก่อนคาโลจะดึงร่างบางเข้ามาสู่อ้อมกอดอันอบอุ่น…
…จบบริบูรณ์…
-----------------------------------------------------------------
มุมจิบน้ำชา : อิอิ หวานกันจุใจมั้ยเอ่ย…^^ ฟิคนี้ค่อนข้างสั้น ก็ประมาณว่าเหมือนฟิคสรุปละกันนะคะ จบแบบ Happy Ending คงชอบใจกันนะเจ้าคะ แต่ว่าจบแค่นี้ก็ไม่ใช่ roseate นะซิจ๊ะ ใครอยากอ่านต่อมีบทส่งท้ายมาให้อ่านด้วยแหละ…^o^
“แน่ใจนะ” เสียงคาดคั้นจากเจ้าหญิงหัวขโมยดังขึ้น พลางหยิบหมากในกระดานขยับหลบ นัยน์ตามีประกายระริก
“อืม...รุก” คำตอบรับยิ่งทำให้อีกฝ่ายชอบอกชอบใจ หัวเราะหน้าระรื่น
“นายรับปากแล้วนะโร ห้ามผิดคำพูดล่ะ”
“อืม...ถ้านายชนะ”
“รุกฆาต”
“เฮ้ย!!! นายโกงนี่”
เสียงจากโรที่งงกับเหตุการณ์บนกระดานหมากเบื้องหน้า ในเมื่อเค้าจะชนะอยู่แล้ว...อีกแค่ตาเดียว...แต่ไอ้เรือนั่นมันโผล่มาจากไหน...ก็ในเมื่อเค้าดูรอบคอบแล้วนี่
“โกงบ้า! โกงบอ! อะไรของแก แพ้แล้วอย่ามามั่ว! เดี๋ยววิเวียนมานายก็อย่าลืมทำตามคำพูดล่ะ” เฟรินพูดขณะรีบล้มกระดานหมากรุก พร้อมกับตีหน้าตายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
โรได้แต่นั่งนิ่งนึกไม่ถึงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ข้อตกลงที่เค้าขอให้เฟรินมาเดินหมากด้วยก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร แต่มันสมควรแล้วหรอที่จะบอกให้เวลานี้
“นั่งอึ้งอยู่ได้ กับอีกแค่ไปบอกน้องสาวของตัวเอง ทำหน้ายังกับจะไปตาย” เฟรินกระซิบเสียงเบาเพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยิน
บรรยากาศคึกคื้นภายในป้อมอัศวินมีมาตั้งแต่ตอนกลับจากการคว้าชัยชนะในการชิงตราเกียรติยศได้สำเร็จ เป็นงานเลี้ยงที่จัดกันเองภายในป้อมอัศวิน ทุกคนทุกชั้นปีมาร่วมงานกันอย่างสนุกสนานรื่นเริง มีทั้งอาหารเครื่องดื่มต่างๆมากมาย โดยได้รับอภินันทนาการจากไฮคิงพระองค์ใหม่ ซึ่งใช้ฐานะอดีตหัวหน้าป้อมอัศวินจัดเลี้ยง เฟรินได้ไปชวนวิเวียนให้มาร่วมงานด้วย โดยให้วิเวียนปลอมตัวมาตามที่เธอถนัด เพราะยังไงคนก็เยอะอยู่แล้วคงไม่น่าผิดสังเกต ซึ่งวิเวียนก็ตอบตกลงทันทีเช่นกัน
“เฟริน!! เล่นเสร็จยัง มาทางนี้หน่อย” เสียงตะโกนเรียกจากเพื่อนซี้ดังขึ้น
“นายบอกให้วิเวียนสบายใจเถอะ บอกแค่วิเวียนคนเดียวเอง ไม่ต้องคิดมากหรอก” เฟรินพูดปลอบใจโร ทั้งๆที่ตัวเองแหละที่ทำให้คิดมาก โรได้แต่ถอนหายใจเฮือก ก่อนพยักหน้ารับ
“มีอะไร...เอ๊ะ!! นั่นมัน...” เฟรินเดินมาหาคิลกับเพื่อนๆปีสามอีกกลุ่มที่นั่งคุยกันอยู่ พร้อมกับเริ่มยิ้มเจ้าเล่ห์
“พวกนายเอาเข้ามาได้ยังไง” เฟรินถามขณะเอามือไปหยิบขวดก้นกลมสีเขียวๆ ขนาดพอมือขึ้นมาดมๆ
“ถ้าทางจะแรงนะเนี่ย กลิ่นฉุนชะมัด”
“ความสามารถพิเศษไงล่ะ หึๆ” เจคว่ากลั้วหัวเราะ
“ฉลองให้กับความสำเร็จของป้อมอัศวิน” ครี้ดพูดขณะกระดกเครื่องดื่มเข้าปาก
“ใช่ๆ ฉลองให้กับป้อมอัศวิน” เฟรินทำท่าจะไปหยิบขึ้นมาดื่มบ้าง
“เฟริน!!” เสียงเรียกของบุรุษผมเงินทำให้เฟรินชะงัก ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ทำให้เพื่อนๆในวงพากันหัวเราะขำขัน
“นิดเดียวเองน่า อย่าดุนักสิ” เสียงออดอ้อนจากสาวน้อย ทำให้คาโลได้แต่ส่งนัยน์ตาดุมาปราม
“นายชวนใครมา ก็มาดูแลด้วย” คาโลพูดเสียงเรียบ แววตายังบ่งบอกถึงความไม่พอใจอยู่ แต่เฟรินตอนนี้กลับมีหน้าตาสดใส นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่โตมีประกายระริก ก่อนเดินตามคาโลไปพร้อมกับลากคิลที่ยืนหัวเราะอยู่ข้างๆไปด้วย
“วิเวียน” เฟรินเดินเข้าไปหาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่รวบผมครึ่งศีรษะไว้ทางด้านหลัง การแต่งตัวที่แสนธรรมดาก็สามารถกลมกลืนได้ดีกับผู้คนที่พบเห็น
“พี่หญิง” เสียงตอบกลับจากวิเวียนที่หันหลังกลับมาตามเสียงเรียก
“เป็นไง…มานานรึยัง ขอโทษที่ผมไม่ได้มารับ พอดีผม...” เฟรินอ้ำอึ้งไม่รู้จะบอกวิเวียนยังไงดี
“อ๋อ ไม่เป็นไรเพคะ พอดีหญิงมาถึงก็เจอเจ้าชายคาโล อ๊ะ!! คุณคิล” วิเวียนเพิ่งสังเกตเห็นคิลที่ยืนอยู่ด้านหลัง คิลโค้งศีรษะให้เป็นการทักทาย
“งานน่าสนุกดีนะเพคะ หญิงไม่เคยมางานแบบนี้เลย” วิเวียนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“จริงรึฮะ” เฟรินแปลกใจ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าวิเวียนอยู่แต่ในวังคงไม่มีเพื่อนมากนัก เมื่อเห็นสีหน้าของวิเวียนเริ่มหมองลง จึงรีบพูดขึ้น
“วันนี้ผมมีคนๆนึงอยากให้รู้จัก รับรองไม่ผิดหวังแน่ๆ” เฟรินพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นไม่แพ้กัน ทำให้วิเวียนอยากรู้ขึ้นมาทันที
“นายแน่ใจนะเฟริน” คิลถามเจ้าเพื่อนซี้จอมยุ่ง ซึ่งตอนนี้คาโลได้แต่ยืนถอนหายใจอยู่ข้างๆ
“แน่ใจสิ พวกนายน่ะไปทางโน้นก่อนเลยไป๊!!!” เฟรินพูดพร้อมดันหลังคิลและคาโลให้เดินออกไปก่อน
“ใครหรอเพคะพี่หญิง” วิเวียนถามขณะเดินตามเฟรินมาทางระเบียงด้านหน้าซึ่งไม่มีผู้คน
“โร!!” เฟรินตะโกนเรียกเมื่อเห็นกับบุรุษที่เธอตามหาอยู่ โรหันมามองตามเสียงเรียก แล้วเดินเข้ามาใกล้
“อ่ะ!! น้องสาวนาย นายจัดการต่อเองนะ ฉันไปล่ะ” เฟรินพูดพร้อมจูงมือวิเวียนเดินเข้าไปหา
“เอ๊ะ!!! พี่หญิงพูดว่าอะไรนะเพคะ” วิเวียนถามด้วยสีหน้างุนงง
“เดี๋ยวให้มันอธิบายเองนะ ผมขอตัวก่อน” เฟรินยิ้มให้อย่างร่าเริงก่อนเดินจากไป ทิ้งให้ทั้งสองคนได้แต่ยืนนิ่งเงียบไม่พูดจาใดๆ
“สบายดีมั้ยวิเวียน” โรถามขึ้นก่อนเพื่อทำลายความเงียบ
“คุณรู้จักฉันด้วยรึ” วิเวียนสงสัย ในเมื่อเธอก็ปลอมตัวแล้ว คนอื่นๆที่เดินผ่านมายังจำเธอไม่ได้เลย โรพยักหน้านิดๆ
“คุณคือ...” เสียงของวิเวียนขาดหายไป เมื่อสายตาไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างที่บุรุษเบื้องหน้าห้อยอยู่ ‘ครึ่งตราสมเด็จพระจักรพรรดิแห่งเวนอล’ น้ำตาของวิเวียนพรั่งพรูออกมาด้วยความดีใจ ก่อนโผเข้ากอดบุรุษเบื้องหน้าเอาไว้ด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นมานาน
“เสด็จพี่...หญิง...หญิงนึกว่า...นึกว่า...เส็ดจพี่...” เสียงที่ส่งออกมาแทบจะไม่เป็นคำพูด ทำให้โรได้แต่ลูบผมของน้องสาว ปลอบใจเธอด้วยความอ่อนโยน
“พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอก แต่น้องหญิงต้องเข้าใจนะ ตอนนี้พี่อยู่ในฐานะของขอทานแห่งทริสทอร์ ขอให้น้องหญิงเก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้ไหม” น้ำเสียงของโรเอ่ยด้วยความอ่อนโยนที่มีต่อน้องสาวคนเดียวของเค้า ที่ต้องมาแบกรับภาระอันหนักเกินกว่าวัยของเธอนัก
“ทำไมๆ เสด็จพี่ไม่แสดงฐานะที่แท้จริง” คำตัดพ้อจากวิเวียนทำให้โรค่อยๆดึงร่างบางที่กอดเค้าอยู่ออกมา
“พี่มีเหตุผลของพี่ หวังว่าน้องหญิงคงเข้าใจและทำตาม” โรกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เมื่อถึงเวลาพี่จะจัดการทุกอย่างเอง” มือของเค้าค่อยๆลูบผมของวิเวียนอย่างเอ็นดู วิเวียนพยักหน้ารับคำตามที่โรบอก
“เฟริน!!” เสียงเรียกทำให้คนแอบดูสะดุ้งสุดตัว ก่อนหันหน้ามาจ้องถลึงตาใส่
“นายเองหรอคาโล ตกใจหมดเลย”
“นายมาทำอะไรอยู่ตรงนี้” คาโลถามเสียงขรึม
“ก็ดูพี่น้องเค้าปรับความเข้าใจกันน่ะสิ หึๆ” เฟรินพูดพร้อมยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี “เอ…แล้วไอ้คิลล่ะ”
“อยู่ข้างใน” คาโลตอบสั้นๆเช่นเคย แต่เฟรินก็ไม่ถือสาอะไร พลางชะโงกหน้าเข้าไปดูข้างใน
“เอ๊ะ!!! นั่นมันอยู่กับเรนอนนี่…ต้องไปช่วยมันหน่อยซะแล้ว…^^” เฟรินทำท่าจะเดินเข้าไป แต่มือใหญ่คว้าข้อมือบางเอาไว้ก่อน
“นายเลิกยุ่งเรื่องคนอื่นซะทีจะได้มั้ย” คาโลถาม ทำให้เฟรินถึงกับยัวะขึ้นมาทันที
“ทำไมฉันทำให้วิเวียนกับโรคุยกันไม่ดีตรงไหน วิเวียนกับโรเวนจะได้มีโอกาสมากขึ้น ส่วนไอ้คิลน่ะมันจีบสาวเป็นที่ไหน ฉันจะไปช่วยมันผิดมากนักรึ”
“แล้วเรื่องของฉันกับนาย…นายไม่คิดจะ…” เสียงขาดๆหายๆจากคาโลทำให้เฟรินถึงกับหน้าร้อนผะผ่าว ความโกรธที่มีอยู่นั้นกลับกลายเป็นความดีใจขึ้นมาทันที
“คาโล!!” เสียงเรียกของสาวน้อยที่ตะลึงกับคำพูดของชายหนุ่ม พร้อมกับดวงหน้าเริ่มขึ้นสีเหมือนสีผิวของลูกแอปเปิ้ลสุก
“เฟรินแต่งงานกับฉันนะ” เสียงของคาโลที่ส่งมาพร้อมกับนัยน์ตาสีฟ้าคู่สวยที่มีความจริงจังแสดงออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน พร้อมกับคุกเข่าเบื้องหน้าเฟริน กุมมือเธอเอาไว้เพื่อรอคำตอบ
“อืม” เฟรินพยักหน้ารับทันที ทำให้คาโลลุกขึ้นยืน บรรจงประทับริมฝีปากของตนลงไปบนริมฝีปากบางอย่างดูดดื่มและเนิ่นนาน ก่อนถอนริมฝีปากออกมาเบาๆ
“เอ๊ะ!! แต่เรายังเรียนกันอยู่นะคาโล” เฟรินเอียงคอถามด้วยความสงสัย ทำให้คาโลอมยิ้มน้อยๆกับความน่ารักของเจ้าหล่อน
“ก็หมั้นกันก่อนก็ได้” คาโลตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทำให้เฟรินพยักหน้ารับคำ ก่อนคาโลจะดึงร่างบางเข้ามาสู่อ้อมกอดอันอบอุ่น…
…จบบริบูรณ์…
-----------------------------------------------------------------
มุมจิบน้ำชา : อิอิ หวานกันจุใจมั้ยเอ่ย…^^ ฟิคนี้ค่อนข้างสั้น ก็ประมาณว่าเหมือนฟิคสรุปละกันนะคะ จบแบบ Happy Ending คงชอบใจกันนะเจ้าคะ แต่ว่าจบแค่นี้ก็ไม่ใช่ roseate นะซิจ๊ะ ใครอยากอ่านต่อมีบทส่งท้ายมาให้อ่านด้วยแหละ…^o^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น