คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : วันเสาร์ของตะกละผู้เสพติดการกิน
ในเวลาพักกลางวันอันแสนสงบสุขเป็นเวลาที่เรา
จะกินข้าวกล่องร่วมกันกับเพื่อนๆใต้ต้นไม้หรือในห้องเรียนซึ่งตอนนี้พวกฮิคารุ กำลังนั่งกินข้าวกล่องกันในห้องคุยกันตามภาษาเด็กวัยรุ่นผู้ชายในช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่ทุกคนจะพักผ่อนอย่างสบายก่อนจะเข้าเรียนต่อในคาบเรียนต่อไป
“เฮ้ออออ…ออกไปยื่นนอกห้องปวดขาชำมัดเลย”
“ใครใช้ให้นายนอกหลับในคาบประวัติศาสตร์เองล่ะ”
“พวกนายเองก็จริงๆเลยทำไมไม่บอกฉันเลยล่ะ ว่าอาจารย์คาราสึเดินมาหาน่ะ”
“ถึงอาจารย์คาราสึจะใจดีก็เถอะนะแต่ ขืนบอกนายพวกฉันสองคนก็โดนด้วยน่ะสิ”
“เห็นด้วยกับฮิคารุอย่างแรง”
“ใจร้ายทำไมทรยศเพื่อนแบบนี้ล่ะ”
“เขาเรียกว่าวิธีเอาตัวรอดต่างหาก”
“เฮ้ยๆๆ!อย่ามาแย่งของกินของคนอื่นเขาสิ
ของนายก็มีไม่ใช่เหรอไง”
“หืมมมมม…”ทั้งสามคนหันไปตามเสียงโวยวายด้านหลังมีผู้ชายสองคน
นั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเองคนที่โวยวายเป็นคนตัวผอม
ส่วนอีกคนเป็นผู้ชายตัวใหญ่และอ้วนผมสีดำด้วยความที่เขาตัวอ้วนทำให้ตาของเขาเล็ก
“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยมีตั้งเยอะแยะ แบ่งๆกันกินก็ไม่เสียหายหนิ”
“แบ่งน่ะแบ่งได้แต่คนอย่างนายมันกินเยอะ
เกินไปพอแล้วฉันขอออกไปกินที่อื่นดีกว่า”
“นั่นมันเจ้าหมูอ้วนนี่นา”
“เขาชื่อ คอนตะ ใช่มะ”
“ใช่แล้วล่ะปกติหมอนั่นจะไปที่โรงอาหารมากกว่า แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้ดันมานั่งกินบนห้อง”
“อุตส่าห์คิดว่าจะได้นั่งกินข้าวสบายๆแล้วเชียวนะ”
“ฉันว่าเราพวกเรารีบย้ายที่กันก่อนเถอะ ไม่งั้นไม่มีข้าวให้กินแน่ๆ”
“เขาจะกินทั้งหมดนี่ได้ยังไงกัน”
“งั้นฉันจะบอกอะไรให้หมอนั่นสามารถกินข้าวกล่องได้ตั้ง10กล่อง”
“อะ…เอาจริงเหรอ”
“ใช่ดังนั้นรีบลุกก่อนหมอนั่นจะมา”
“โอ้โห!ข้าวกล่องของพวกนายน่ากินจังเลยนะ”
“(ซวยลุกไม่ทันแล้ว)”
“ฉันขอส่วนแบ่งหน่อยจะได้ไหมล่ะ”
“(ทะ…ทำไงดี)”
“(ไม่รู้เหมือนกัน)”ทั้งสามคนส่งซิกเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาไม่ได้สนใจ คำพูดของคอนตะเลยแม้แต่น้อยระหว่างที่กำลังหาวิธีอยู่นั้น
ก็มีเสียงของใครบางคนที่ไม่คาดคิดมาช่วยชีวิตไว้พอดี
“ขอโทษนะคะคุณกำลังบังทางเข้าของฉันอยู่ ช่วยหลีกทางให้หน่อยจะได้ไหมคะ”
“มะ…มะ…แม่มดขะ…ขอโทษทีงั้นฉันขอตัวก่อนนะ”แล้วเขาก็รีบวิ่งออกส่วนชิโนะก็เดินมานั่งที่โต๊ะของเธอโดยไม่ได้สนใจสายตาทั้งสามคู่ที่จ้องมองมาเลยแม้แต่น้อย
“……..เอ่อ…เราควรขอบคุณเธอไหมเนี่ย”
“จะบ้าเหรอเธอแค่บังเอิญกลับมานั่งที่เท่านั้นเอง”
“ยังไงก็ฉันว่าเรามากินข้าวกันต่อเถอะอีกสักพัก
ก็ใกล้จะถึงเวลาเรียนคาบต่อไปแล้วด้วยสิ”
“นั่นน่ะสินะ”เมื่อหมดช่วงพักกลางวันแล้วคาบต่อมาเป็นวิชาพละ
พวกเขาเปลี่ยนเป็นชุดพละแล้วไปรวมตัวกันที่สนาม
“เอาล่ะทุกคนวันนี้ครูจะสอบวิ่งจับเวลานะครูจะให้เวลา 5นาทีวอร์มร่างกายก่อนแล้วมาสอบวิ่ง”
“วิ่งอีกแล้วเหรอให้ตายเถอะฉันล่ะเกียจการวิ่ง
จริงๆแต่ดันได้วิ่งคนแรกซะงั้น”
“ก็นายเอาแต่นั่งอ่านหนังสือนี่นาฮ่าฮ่าฮ่า”
“นายน่ะหุบปากไปเลย”
“ถ้าวอร์มร่างกายกันเสร็จแล้วครูจะเรียกตามเลขที่นะ คิราโนะ”
“ครับ”
“ยาสึจิ”
“ครับ”
“ไฮบาระ”
“อยู่นี่ครับ”
“นากาบานะ”
“…….”
“นากาบานะ…แปลกจังเลยแฮะเจ้าบ้านั่นไปไหนแล้วล่ะเนี่ย”
“สงสัยคงจะโดนแล้วไปแอบหาของกินมั้งครับอาจารย์”
“เฮ้อออออ…ให้ตายเถอะเอาเป็นว่าคนที่ยังไม่ถึงคิว
ก็ช่วยออกไปหาตัวหน่อยก็แล้วกัน”
“ครับ/คะ”
“นายคิดว่าคนอย่างเจ้าอ้วนนั้น จะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะฮิคารุ”
“นายอยู่มานานกว่าฉันไม่ใช่เหรอ ไหงมาถามฉันล่ะห๊ะ”
“ยูกิไปวิ่งนี่นามันก็ไม่มีคนค่อยช่วยคิดน่ะสิ”
“ก็อย่าหวังพึ่งฉันนักสิ…หืม?”ระหว่างที่ฮิคารุกวาดสายตามองดูแถวๆสนาม
แล้วเขาก็เห็นเงาสีดำทะมึนอยู่ด้านหลังพุ่มไม้ใกล้ๆกำแพงโรงเรียน
มันดูน่ากลัวและน่าขยะแขยง
“นายเจอคอนตะแล้วเหรอ”
“ฉันก็ไม่แน่ใจแต่เห็นอะไรอยู่หลังพุ่มไม้ทางนั้นน่ะ”
“อาจจะเป็นคอนตะก็ได้ ฉันขอไปดูก่อนล่ะ”
“ดะ…เดี๋ยวสิ”ไม่ทันไรไดรก็วิ่งไปทางพุ่มไม้ที่เขาบอก
เพื่อความปลอดภัยฮิคารุก็ตามไปด้วย
“ง่ำกรุ๊บๆ ง่ำกรุ๊บๆ”
“นึกว่าหายไปไหนที่แท้ก็มานั่งกินขนมอยู่นี่เอง”
“ด…ไดร!”
“(เงาเมื่อกี้มาจากตัวคอนตะงั้นเหรอ? หรือว่ามาจากที่อื่นกันแน่?”
“อาจารย์ยยยย…นากาบานะมาแอบกินขนมอยู่ตรงนี้คร้าบบบบ!”
“เฮ้อออให้ตายเถอะเรียกมันมาซะ ฉันจะจัดบทลงโทษให้”แล้วไดรก็ลากคอคอนตะไปหาอาจารย์
ส่วนฮิคารุที่ตามอยู่ข้างหลัง ก็ยังคงครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องเงาที่เขาเห็น
“นายเนี่ยนะกล้าดียังถึงได้โดนวิชาของฉันกันห๊ะ”
“ก็ผมไม่ชอบวิชาพละนี่นาแล้วผมก็หิวด้วย”
“นายมันก็หิวได้ตลอดนั่นแหละไปวิ่ง รอบสนาม10รอบโทษฐานที่โดนวิชาของฉัน”
“แต่ว่า”
“ไม่มีคำว่าแต่รีบไปเร็วเข้า”
“คะ…ครับ”
“คิกคิกคิก”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”เมื่อเขาออกตัววิ่งพวกเพื่อนๆในห้องก็พากันหัวเราะ เพราะรู้ว่าเขาคงวิ่งไม่ถึง10รอบแค่ครึ่งรอบอาจจะไม่ถึงเลยด้วยซ้ำไป
“แฮ่ก…แฮ่ก…ฉัน ฉันวิ่งต่อไปไม่ไหวแล้ว”
“เฮ้!อย่าหยุดวิ่งสินี่นายยังวิ่งไม่ถึง5นาทีเลยนะ”
“อาจารย์ค่าหมดคาบของอาจารย์แล้วนะคะ”
“อ้าวเหรอถ้างั้นไปจัดแถวแล้วก็แยกย้ายไปเรียนวิชาต่อไปเลยนะ”
“เข้าใจแล้วคะ”
“นายเองก็ไปเข้าแถวได้แล้ว”
“เฮ้อออรอดไปทีเรา”และเมื่อเรียนเสร็จแล้วทุกๆก็แยกย้ายกันกลับ หลังจากที่ฮิคารุบอกลากับพวกไดรแล้วเขาก็เดินกลับบ้านตามปกติ
พอเขาเดินไปถึงริมแม่น้ำเขาก็ได้พบกับคนบางคนที่เขาเพิ่งเจอเมื่อไม่นานมานี้ผมสีดำของเธอพัดตามสายลมที่พัดเข้ามา
“เธอมาที่นี่อีกแล้วเหรอ”
“ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ”
“มีอะไรจะคุยกับฉันงั้นเหรอ?”
“เมื่อตอนเรียนวิชาพละคุณน่ะเห็นเงานั่นแล้วสินะ”
“อ…อืมตอนแรกฉันก็ไม่เห็นหรอกเพิ่งจะมาเห็น
ตอนเรียนวิชาพละนั่นแหละเงานั่นคืออะไรงั้นเหรอชิโนะ”
“เงานั่นคือสิ่งชั่วร้ายอย่างหนึ่งมันจะสิ่งสู่คนที่น่าจะ
มีความเป็นไปได้ว่าเขาสามารถจะทำให้พวกมันก่อตัวเป็นอย่างเนื้อได้ เพื่อที่จะได้ฆ่าผู้ที่ให้กำเนินมันและผู้คนบริสุทธิ์”
“ถ้างั้นมันก็อันตรายกับทุกๆคนน่ะสิ”
“ใช่และมันจะอันตรายกับตัวคุณด้วยเพราะฉะนั้น
ฉันเลยจะมาเตือนคุณไม่ให้เข้าใจเขาเรื่องนี้ฉันจะเป็นคนจัดการเอง”
“ฉันเข้าใจแล้วล่ะว่าแต่มันต้องใช้เวลานาน เท่าไรกว่าเจ้าเงานั้นจะเป็นตัวตนขึ้นมา”
“แล้วแต่ความคิดในด้านลบของคนที่ผู้สิ่งสู่คะ”
“เหรอ…ชิโนะ”
“คะ”
“ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะ”
“คุณเคยเห็นฉันเสียท่าด้วยเหรอคะ”
“นะ…นั่นสินะเธอออจะเก่งกว่าฉันจะตายไปนี่นาฮะฮะฮะ”
“แต่ยังไงก็….ถือเป็นการอวยพรแล้วกันนะคะ”
“เอ๊ะ?”
ฟิ้ววววว!เพียงพริบตาเธอก็หายไปพร้อมกับสายลม
มันเป็นเรื่องปกติดังนั้นแล้วฮิคารุก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเขาก็เดินกลับบ้านต่อไป
………………………………………….
“ฮิคารุลงมากินข้าวได้แล้ว”
“จะลงไปเดี๋ยวนี่ล่ะครับ”เขาถอดหูฟังออกแล้วเดินลงบันได
ไปยังห้องครัวที่โต๊ะมีอาหารคนสองคน
“วันนี้มีปลาซาบะย่างเหรอครับ”
“จ้ะวันนี้ที่ตลาดมีปลาสดๆมาค้าน่ะ”
“เหรอครับถ้างั้นทานเลยนะครับ”
“ฮิคารุ”
“ครับคุณยาย”
“อีกไม่กี่อาทิตย์หลานก็จะเรียนจบแล้ว
หลานได้ว่างแผนเอาไว้หรือยังว่าจะไปเรียนต่อที่ไหน”
“เรื่องนั้นตัวผมเองยังไม่ได้คิดเลยครับ”
“งั้นเหรอเรื่องแบบนี้คงจะคิดมากเป็นธรรมดา
ยังไงก็หลานค่อยๆคิดไปแล้วกันนะ”
“ครับ”เมื่อทานข้าวเสร็จแล้วฮิคารุจึงขอตัวขึ้นไปทำการบ้านที่ห้อง ในขณะที่ทำการบ้านอยู่นั้นในหัวของเขาก็คิดเรื่องการเรียนต่อ
ซึ่งตัวเขาเกือบจะหนึ่งที่มาอยู่ที่นี่ยังไม่เคยคิดเรื่องนี้เพราะพอเปิดเทอมแรกก็เจอเรื่องมากมายแล้วมันก็ทำให้คิดถึงคำพูดของคนๆหนึ่งขึ้นมา
“(ทุกการกระทำของคุณอาจทำให้มีคนให้กำเนิดกิเลสอีกก็ได้)”ใช่แล้วมันเป็นคำพูดที่เขาได้เจอกับชิโนะครั้งแรกหากสักวันหนึ่ง
เขาต้องไปเรียนต่อที่อื่นมันจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกไหมหรือจะมีคนตายเพราะเขาอีกซึ่งมันเป็นสิ่งที่กังวลใจเขามากที่สุด
“เฮ้ออออ…ทำไมต้องเอาเรื่องเก่าๆมาคิดให้หัวด้วยฟระเนี่ย!”
แกร๊งๆ แกร๊งๆ
“ไส้ดินสอหมดแล้วเหรอเนี่ยต้องเอาไส้มาเต็ม อ้าว!?ไม่มีไส้ดินสอหมดแล้วเหรอเนี่ยให้ตายเถอะออกไปซื้อใช่ไหมเนี่ย
ป่านี้แล้วหวังว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นนะ”
………………………………………….
อีกด้านทางบ้านของคอนตะตอนนี้เขา
กำลังกินทุกสิ่งทุกอย่างโดยที่ไม่มีท่าทีจะหยุดกินเลย
“ง่ำง่ำง่ำขนมนี่อร่อยจริงๆข้าวกล่องด้วยโน้นก็อร่อย
อร่อยไปทุกๆอย่างเลยอ้าว?หมดแล้วเหรอฉันยังไม่อิ่มเลยแฮะออกไปซื้อที่มินิมาร์ทดีกว่า”
“คอนตะนั่นลูกจะไปไหนน่ะ”
“ผมจะออกไปข้างนอกครับแม่”
“ป่านี้เนี่ยนะ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวผมกลับมา”
“ระวังตัวด้วยแล้วกัน”
“คร้าบบบบบบแม่”พอคอนตะเดินออกมาถึงตรอกระหว่างบ้านสองหลัง
ก็มีบางสิ่งได้ออกจากตัวของเขาไปแล้ว
ครืน ครืน
“หืมมมม…มีอะไรผ่านข้างหลังไปนะช่างเถอะ
ไปซื้อของกินดีกว่าจะเอาอะไรดีนะมันฝรั่งทอด น้ำอัดลมหรือจะเป็นข้าวปั่นดี”
“คนที่กินไม่เลือกหน้ามันต้องโดนชำแหละ”
“เอ๊ะ!?.......เฮือก!”คอนตะค่อยๆหันหลังไปภาพที่เขาเห็นเป็นผู้ชายตัวใหญ่
ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติแต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจจนแทบช็อกคือ
ในมือซ้ายของเขามีเลื่อยไฟฟ้าที่สตาร์ทไว้แขนข้างขวาขาดผ้ากันเปื้อนที่เปื้อนเลือดสีแดงส่วนหัวของเขาเป็นหัวของหมูตาซ้ายหลุดออก
ห้อยไปมาอย่างน่าขยะแขยงขาซ้ายใส่รองเท้าบูทขาขวาเป็นกระดูกที่มีเศษเนื้อติดอยู่
มีแมลงวันไต่ตอมกลิ่นเหม็นลอยเตะจมูก
“ตะ…ตัวประหลาด!!!”
“คนกินทิ้งกินขว่างต้องตาย คนเลือกกินต้องตายและตะกละต้องตาย”
“ยะ…อย่าเข้ามาว้ากกกกกกก!!!”
………………………………………….
“เฮ้อออออ…ค่อยยังชั่วหน่อยยังดีนะที่ร้านเครื่องเขียนยังไม่ปิด”
“แฮ่กๆๆ…ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย”
“หืมมมม…”
โครม!!!
“โอ็ยเจ็บๆใครที่ไหนวิ่งมาชนเนี่ย….เดี๋ยวสินี่นายคอนตะหนิ”
“ฮิคารุนั่นนายเหรอช่วยฉันด้วย!!!”
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น”
“มะ…มีตัวประหลาดไล่ฆ่าฉัน”
“อะไรนะ?”เมื่อฮิคารุมองไปยังทางที่คอนตะวิ่งเขาก็เห็นสิ่งที่คอนตะ
เรียกว่าตัวประหลาดกำลังใช้เลื่อยลากไปตามพื้นเสียงเหล็กเสียดสีกับพื้นคอนกรีตดังสนั่น
“รีบลุกขึ้นแล้วมาทางนี้เร็วเข้า”แล้วทั้งสองคนก็รีบวิ่งหนีไปยังตรอกซอยแคบๆ
แต่ว่าผ่านไปอีกสักพักคอนตะก็ทรุดลงกับพื้นด้วยความเหนื่อย
“ฉัน…ฉันวิ่งต่อไปไม่ไหวแล้ว”
“พูดอะไรน่ะรีบลุกขึ้นเร็ว
เดี๋ยวนายก็ได้ตายหรอก”ฮิคารุพยายามดึงแขนคอนตะให้เขาลุกขึ้นแต่ไม่ได้ผล
“ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ”
“โธ่เอ๊ยจะทำยังไงดีล่ะ”
“พวกแกต้องตาย”มันไล่ตามมาทันแล้วยกเลื่อยขึ้นพร้อมจะฝัน
ทิ้งสองคนให้เป็นชิ้นแต่ว่า….
“หืมมมม…”
ฟุ่ง!แกร๊ง!ครืนนนนนนน!!!จู่ๆก็มีร่างหนึ่งพุ่งออกมาทางด้านหลังของพวกฮิคารุ เคียวสีดำปะทะกับเลื่อยไฟฟ้าเสียงใบมีดเคียวและใบเลื่อยเสียงดัง
เธอใช้เท้าถีบเจ้าปีศาจให้กระเด็นไปด้านหลัง
“คุณนี่ต่อให้ไม่ไปหาเรื่องเอง ก็มีเรื่องตามมาสินะ”
“ชิโนะ!เธอรู้ได้ยังว่าพวกฉันอยู่ที่นี่”
“คุณพกเครื่องรางเอาไว้ฉันก็เลยรู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน”
“ไม่ตัวเกะกะมาขวางจนได้”
“ปีศาจอย่างเจ้าต้องถูกกำจัด”
“คิดว่าทำได้ก็ลองดูสิย้ากกกกกกก!!!”ชิโนะหยิบยันต์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ดจำนวนหนึ่ง
เธอท่องคาถายันต์แต่ละใบลอยไป เป็นวงกลมซ่อนทับกันเป็นชั้นมันเรืองแสงสีม่วงแล้วเธอก็ตวัดเคียวกลายเป็นคลื่นตัดผ่านยันต์ชั้นแล้วชั้นเล่าจนมันมี
พลังที่มหาศาลตัดร่างของเจ้าปีศาจเป็นสองส่วน
“สำเร็จจัดการมันได้แล้วล่ะ คอนตะรอดตายละ…สลบตอนไหนเนี่ย”
“สงสัยคงตั้งแต่เห็นฉันแล้วละมั้งคะ”
“ฮะฮะฮะ…ขอบคุณที่มาช่วยนะชิโนะ”
“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกคะฉันว่า พวกรีบไปจากตรงนี้ดีกว่านะคะ”
“นั่นสินะ”
………………………………………….
“อะ…อืมนี่ฉันมานอนอยู่ตรงนี่ได้ยัง”
“แกต้องตาย”
“ห๊ะ!?”
แฮ่ฮฮฮฮฮฮฮ!!!
“ว้ากกกกกกกกก!!!”เช้าวันต่อมาในข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์
ลงข่าวเกี่ยวกับการตายของเด็กหนุ่มม.ปลายที่ตายด้วยสาเหตุถูกตัด
ที่ลำตัวขาดเป็นสองท่ออย่างน่าสยดสยองเป็นข่าวดังอีกเรื่องของชนาบทแห่ง
ความคิดเห็น