ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องราวเมื่อ 4 ปีก่อน...
บทนำ
4 ปีก่อน
หว๋อออ! หว๋อออ!
“ หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ” ชายหนุ่มวัยกลางคนในชุดสีกากีที่นั้งอยู่ในรถที่กำลังไล่ตามรถปอร์เช่สีดำเงางามอยู่ใครๆเห็นก็คงดูรู้ว่าชายคนนั้นเป็นใคร
ปังงๆ! ปังงๆ!
ชายหนุ่มปริศนาที่อยู่ในรถปอร์เช่ไม่รอฟังคำของตำรวจที่ตะโกนมาให้รำคาญหูนัก รีบชักปีนยิงขู่ไปสองสามนัด ทำเอารถตำรวจที่ขับไล่ตามหลังมาหลบลูกปืนกันยกใหญ่
และในไม่ใกล้ไม่ไกลจากเหตุการณ์นี้…
“ พี่ควีน! รอเค้านานมั้ย ” หญิงสาวหน้าตาน่ารักผมยาวสีดำเงางามที่ยาวถึงกลางหลังในชุดนิสิตนักศึกษาวิ่งหอบแหกพูดขึ้นเมื่อเข้ามาในร้านเบอเกลอรี่น่ารักๆร้านหนึ่ง
“ ไม่นานหรอก แล้วไมล์มัวทำอะไรอยู่ล่ะถึงได้มาช้า ” หญิงสาวหน้าตาสวยพูดพร้อมกับยิ้มให้ผู้เป็นน้องอย่างอ่อนโยน
“ ก็คือว่า เค้าต้องอยู่ช่วยงานอาจาร์ยน่ะก็เลยเลิกช้ากว่าปกติและพอขึ้นรถเมล์มารถมันก็ติดเยอะมากเลย พี่ควีนไม่โกธรเค้าใช่มั้ย ” ผู้เป็นน้องเข้าไปนั้งใกล้ๆผู้เป็นพี่ก่อนจะอธิบายเหตุผลให้ฟัง
“ จ้าๆพี่ไม่โกธรไมล์หรอก ” ผู้เป็นพี่ยิ้ม เล็กๆให้ก่อนจะลูบน้องของเธออย่างอ่อนโยน
“ เย่ๆ! พี่ควีนไม่โกธรเค้าแล้ว แล้วไหนของขวัญของเค้าล่ะ ” ผู้เป็นน้องสาวสวมกอดพี่กอดเธอก่อนจะพูดถามหาของที่พี่สาวของเธอบอกจะให้
“ อ่ะ! จริงสิพี่ลืมไว้บนรถ ” หญิงสาวนึกขึ้นได้ “ ไมล์รอพี่แปปนะ เดี๋ยวพี่ไปเอาของขวัญในรถแปปหนึ่ง ”
“ อืม พี่ควีนรีบไปรีบมานะ ” ผู้เป็นน้องสาวพูดก่อนจะเอาหน้าตัวเองถูไถคไปมาบนไหลของพี่สาว
“ จ้าๆ ” ผู้เป็นพี่พูดพร้อมกับหัวเราะกับความขี้อ้อนเหมื่อนเด็กๆของน้องสาว
ผู้เป็นน้องนั้งเท้าคางมองพี่สาวของเธอเดินออกจากร้านไปด้วยท่าทีดี้ด้าสุดๆเมื่อนึกถึงของขวัญที่พี่ของเธอจะให้ แต่เธอก็สะดุ้งตื่นจากความคิดนั้นเมื่อพนักงานเสริฟ์เดินยกเค้กวันเกิดประมาณสองปอนด์มาว่างไว้ที่โต๊ะ
“ สุขสันต์วันเกิดค่ะ ” หญิงสาวพนักงานเสริฟ์พูดก่อนจะเดินจากไป
“ ว้าว! พี่ควีนสั่งเค้กไว้ให้เค้าด้วย!! น่ากินจัง! ” หญิงสาวตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจก่อนจะรีบปิดปากตัวเองเพราะกลัวคนอื่นในร้านมอง
“ ไม่มีใครอยู่ในร้านเลยแหะ ” หญิงสาวหันซ้ายหันขวามองไปบริเวณในร้านที่ไม่มีลูกค้านั้งอยู่เลยซักโต๊ะ
‘ เอ๋ สามทุ่มกว่าแล้วเหรอเนี่ย ’ เธอคิดเมื่อเหลือบไปมองนาฬิกาแขวนที่อยู่ตรงบริเวณเค้าเตอร์ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นนั้งเท้าคางมองพี่สาวของเธอที่กำลังปิดประตูรถที่จอดอยู่คนล่ะฝังกับร้านนี้
วูบ!
จู่ๆความรู้สึกประหลาดนี้ก็เกิดขึ้นในใจของหญิงสาว มันเป็นอาการประหลาดที่เมื่อมองผู้เป็นพี่สาวถือตุ๊กตาหมีตัวใหญ่สีขาวที่มีขนปุกปุยน่ากอดที่กำลังข้ามถนนมายังฟังนี้ถ้าเป็นเวลาธรรมดาเธอจะต้องดีใจสุดแน่ๆ...
แต่…!! ตอนนี้มันไม่ใช่
ตอนนี้เธอรู้สึกเศร้าจนจับใจ รู้สึกอยากจะมองพี่สาวของเธอให้นานๆเหมือนกับว่าจะไม่ได้มองเธออีกต่อไปแล้ว
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
“ ฮะ ฮะ คิดอะไรของเราอยู่เนี้ย ” หญิงสาวตบหน้าตัวเองเบาก่อนจะหัวเราะและสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความคิดนี้ออกจากหัว
ว่าแล้วร่างบางก็ยันตัวเองลุกขึ้นเดินออกไปจากร้านด้วยท่าทางมีความสุขสุดๆ แต่แฝงไปด้วยความเศร้ายังไงไม่รู้
...แต่คุณคงจะรู้ ว่าความสุขมันมัก…
...ไม่ยั้งยืน!...
รถปอร์เช่สีดำเงางามวิ่งมาด้วยความเร็วสูงและไม่มีที่ท่าว่าจะลดความเร็วลงแม้แต่น้อย ก่อนจะตามมาด้วยเหตุการณ์ที่ทุกไม่คาดคิด...
โครม!!
“ พี่!!! ”
รถปอร์เช่สีดำเงางามคันนั้นชนเข้ากับร่างหญิงสาวที่เดินถือตุ๊กตาหมีตัวใหญ่สีขาวที่มีขนปุกปุยน่ากอดนั้นเข้าอย่างจัง ทำเอาคนที่เห็นเหตุการณ์ทุกช๊อตอย่างเธอถึงกับช๊อกจนเข่าอ่อน แต่เธอก็ยังคงมีสติพอพยายามพาร่างของตัวเองที่สั่นเท่าและน้ำใสๆอุ่นๆที่ไหลมาอาบแก้มตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้แล้วค่อยๆเดินข้ามถนนที่ว่างเปล่าในยามคำคืนที่มีหญิงสาวคนหนึ่งนอนหายใจรวยรินกอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่สีขาวที่มีขนปุกปุยที่ตอนนี้มันเปลี่ยนสภาพกลายเป็นสีแดงสดจากเลือดของหญิงสาวอยู่บริเวณไม่ไกลไม่ไกลจากจุดเกิดเหตุนั้น
หว๋อออ! หว๋อออ!
รถตำรวจที่ตามรถปอร์เช่คันนั้นมาต่างไม่มีคันไหนจอดลงมาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เลย ทุกคันล้วนขับตามรถปอร์เช่ที่ขับหนีไป
“ พะ...พี่ควีน...พะ...พี่...พี่ต้องไม่เป็นอะไรนะ ฮึกๆ ” หญิงสาวพูดเสียงสั่นก่อนจะสวมกอดพี่สาวของเธอที่กำลังนอนหายใจรวยรินอยู่
“ ตะ...ต้องเรียกรถพยาบาล ” เมื่อนึกได้อย่างนั้นเธอจึงรีบคลำหาโทรศัพท์มือถือเพื่อเรียกรถพยาบาล
หมับ!
มือของของพี่สาวที่นอนหายใจรวยรินอยู่นั้นพยายามยกมือขึ้นมาจับโทรศัพท์ไว้ ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างที่เบามากจนเธอต้องก้มหน้าลงมาฟัง
“ …วัน...นะ... ”
“ พะ...พี่พูดว่าอะไรนะ ”
“ สุขสันต์วันเกิดนะ... ” หญิงสาวที่หายใจรวยรินพูดก่อนจะให้ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่เปื้อนเลือดตัวนั้น ทำเอาผู้เป็นน้องยิ่งปล่อยโฮออกมา
“ ฮึกๆ พะ...พี่ต้องไม่เป็นอะไรนะ ”
“ ยะ...อย่าร้องเลย...นะ…ตะ..ต้องยิ้มเหมือน...ยะ...อย่างเคย...สิ ” หญิงสาวพยายามยกมือที่มันไม่ค่อยจะมีแรงเหลืออยู่นั้นขึ้นมาปาดน้ำตาให้ผู้เป็นน้องสาว
“ นั้น...ยิ้มแบบ...นะ...นั้นแหละ ” หญิงสาวยิ้มจางๆให้กับน้องของเธอ
“ พี่!! ” หญิงสาวพร่ำแต่เรียกชื่อของพี่เธอเหมือนคนบ้า แต่พี่ของเธอกับไม่มีการตอบสนองแต่อย่างไร...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น