JOKER - KRISYEOL (end)
WHY SO SERIOUS ? [PSYCHO & NC20]
ผู้เข้าชมรวม
1,453
ผู้เข้าชมเดือนนี้
8
ผู้เข้าชมรวม
1.45K
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 7 พ.ย. 57 / 20:32 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
◊
SQWEEZ
WHY SO SERIOUS?
สวัสดีวันฮาโลวีน (ช้าไปปะแกร) แต่งไม่ทันว่าจะลงวันเกิดพี่คริส ก็ไปลอยกระทงอยู่ แหะๆๆ ไงก็ฮายทุกคน ไม่ได้แต่งฟิคนานมาก ตอนนี้เด็กม.6 ด้วยกันคงเข้าใจกันดี ถถถถถ แกทแพทมันจะมาในอีกไม่นาน ขอให้ทุกคนสู้นะครัช จุ้บๆ
ฟิคเรื่องเน้ได้แรงบันดาลใจจากพิชานแหละ 555555555 แต่งไปแต่งมามันจิตเว่อร์ ฮรึกกก ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะ เรื่องเก่าๆเดี๋ยวมาอัพหลังสอบติด ฮี่ๆๆ
เอนจอยรีดดิ้งงงง
กฎในการอ่านนะครัช
-อ่านแล้วให้กำลังใจพี่หน่อยย พี่เหงา พี่ขาดความอบอุ่น 555555 เม้น โหวต หรือ #joker_ky ก็ด้ายยย
-เคะเรื่องนี้โรคจิต รับไม่ได้กดออกเลยนะแกรรร
-เรื่องที่แต่งเกิดขึ้นจากจินตนาการของเรา ไม่เกี่ยวข้องใดๆกับศิลปิน และห้ามทำซ้ำหรือลอกเลียนแบบนะจ้ะ
-ควรใช้วิจารณญาณในการอ่านมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก x1000
-วิธีอ่านฉากอย่างว่า เสิร์ช blackrosenc ตามด้วย .weebly ต่อด้วย .com คือถ้าไม่อ่านจะไม่เข้าใจเรื่องนะ เราตัดไปเยอะอยู่
-ควรเปิดเพลงฟังไปด้วยเพราะมันหลอนมากก ใครที่อ่านในมือถือลองเสิร์ชดู haunted ของ evanescence
-เรื่องนี้เราพยายามหาข้อมูลในการแต่งมาก ถ้าผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี่ด้วย หรือถ้ามันไม่สมจริงยังไง อย่างเรื่องโดนยิง หรือ โรคอารมณ์สองขั้วนั่น
ขอบคุณครัช
อิอิบาย
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
อนินึ
-อ่านแล้วให้ำลัใพี่หน่อยย พี่เหา พี่าวามอบอุ่น 555555 เม้น โหว หรือ #joker_ky ็้ายยย
-เะเรื่อนี้โริ รับไม่ไ้ออเลยนะแรรร
-เรื่อที่แ่เิึ้นาินนาารอเรา ไม่เี่ยว้อใๆับศิลปิน และห้ามทำ้ำหรือลอเลียนแบบนะ้ะ
-วรใ้วิาราในารอ่านมา x1000
-วิธีอ่านาอย่าว่า เสิร์ blackrosenc าม้วย .weebly ่อ้วย .com ือถ้าไม่อ่านะไม่เ้าใเรื่อนะ เราัไปเยอะอยู่
-วรเปิเพลฟัไป้วยเพราะมันหลอนมา ใรที่อ่านในมือถือลอเสิร์ู haunted อ evanescence
-เรื่อนี้เราพยายามหา้อมูลในารแ่มา ถ้าผิพลาประารใ็ออภัยไว้ ที่นี่้วย หรือถ้ามันไม่สมริยัไ อย่าเรื่อโนยิ หรือ โรอารม์สอั้วนั่น
TITLE : JOKER
PAIRING : KRIS x CHANYEOL
RATE: PSYCHO & NC
#joker_ky
JOKER
เป็นสัลัษ์ที่แสถึวามไม่แน่นอน เราไม่สามารถาเาไ้ว่าะเิอะไรึ้น...
ร่าโปร่เินลับบ้าน้วยวามรู้สึแปลๆราวับมีน้อมออยู่ วันนี้เป็นวันฮาโลวีน เราอาะหลอนาบรรยาาศไปเอ็ไ้ ิไ้ันั้นึเร่ฝีเท้าลับบ้าน
ปาร์ี้อสเพลย์ืนนี้นี่นา แล้วะแ่เป็นอะไรีนะ ิ้วเรียวมวมุ่น่อนะัสินใหยิบเสื้อลุมสีเทาำมาสวมทับเสื้อเิร์สีาว้าในพร้อมเนไท์ สวมวิสีเียวทรประหลาๆ ่อนะลมือแ่หน้า ใ่แล้ว เาแ่เป็น joker นี่แหละ.....
ไม่รู้ว่าิใ้สำนึหรืออะไรบัับให้เาแ่ัวเป็นแบบนั้น เาไม่ลืมที่ะหยิบปืนออมา แสยะยิ้มร้ายา ส่อูัวเอในระ เอ มันน่าลัวเหมือนันแฮะ..
เารู้สึื่นเ้น เาำลัรอ รอนัอนสำั นผลอยหลับไป..
อี้ฟานไม่รู้ว่าัวเอิไปเอหรือไม่ เารู้สึแปลๆ รู้สึเหมือนมีนำลัามเาอยู่ อี้ฟานเินออาบ้าน้วยวามรีบเร่เพราะมีนั ายาวเินไปเอารถอน ็้อใเมื่อพบว่า ล้ออเาถูเาะยาทั้สี่ล้อ นะ นี่มันเิอะไรึ้น ?
หัน้ายยหันวาเพื่อมอหาร่อรอยอผู้้อสสัย บ้าน่า ะเป็นไปไ้ยัไ เาอรถทิ้ไว้้าถนนแปปเียวเอนี่นา นี่มัน็มื่ำแล้ว แถวนี้เลยยิ่ไม่่อยมีนเท่าไร
“โอเ ฮู่วว” ถอนหายใยาว ่อนะโทษัวเอที่ทำให้เิวามผิพลานี้ึ้น เาะล่าใเอ เพราะรีบไปหน่อย เี๋ยวไม่ทันปาร์ี้ รีบลับบ้านเพื่อมาเปลี่ยนุให้เ้าับอนเป์วันนี้ ฮาโลวีนปาร์ี้... เาแ่เป็นหมาป่า.. ไม่้อทำอะไรมา ใสุ่สีน้ำาลทัุ้ เิมเี้ยวับรเล็บนิหน่อย ไ้แ่ิโทษไอ้พวมือบอลนลืมัวไปว่าแถวนี้ไม่มีนอยู่ มันึแล้ว วระระวัวามปลอภัยอัวเอให้มาว่านี้..
ปึ้ เสียอแ็ระทบับศีรษะอย่าแร อี้ฟานถึับเ เาพยายามวบุมสิัวเอให้อยู่ เพ่มอไปยัใบหน้าอบุลที่ลอบทำร้าย..
หน้าาโ๊เอร์...
ลืมาึ้นมา็ใ รอบายอเาเป็นห้อเ่าๆ โสโร มีใยแมมุมอยู่รอบห้อ ลิ่นฝุ่นและลิ่นอับทำเาอยาะอาเียน...
นี่มันที่ไหนัน...
อี้ฟานะพริบาถี่ๆเพื่อปรับแสสว่า พยายามเพ่มอไปรอบห้อ ัวอเาถูมัไว้บนเียไม้เ่าๆอันหนึ่ ะหัวันนี้พรุ่นี้็ยัไม่รู้ แนาถูรวบไว้ับหัวเียปลายเียอย่าแน่นหนา
“ปล่อยันนะ” พยายามึแนัวเอออามั แ่็ไม่มีแรมาพอ เารู้สึว่าัวเอเริ่มาๆ
“ไม่ิะทัทายผมหน่อยหรอ?” เสียทุ้มนุ่มทีุ่้นหูัึ้น อี้ฟานเบิาว้าอย่าใ นที่ทัเาอยู่ในุเสื้อลุมสีเ้ม บนหัวสวมหมวทรสู แถมสวมหน้าาโ๊เอร์อันน่าสยสยอ.. หน้าานัแสยะยิ้มให้เา ยิ่ทำให้รู้สึนลุมาว่าเิม มืออเ้าถือระบอปืนที่มีราบเลือเลอะอยู่ที่้าม ้วยสัาิา อี้ฟานเลื่อนมือไปับแผลบนหัวที่โน้ามปืนฟา รอยเลือเรอะรัไม่มีร่อรอยารเ็ส่ผลให้เายิ่รู้สึเ็บ
“โอ้ยย..หัวัน..นายเป็นใรัน ้อารอะไราัน” โวยวายออไปให้อีฝ่ายรับรู้ อยาะสู้ แ่วามเ็บปวาบาแผผลทำให้ไม่มีแระทำอะไร
“ำผมไม่ไ้หรอรับ...เอ...” หน้าาน่าลัวนั่นถูถอออไป เผยให้เห็นใบหน้าที่ถูแ่แ้ม้วยสีแบบเียวันับหน้าา
“านยอล...” ถึะถูลบ้วยารแ่เิมแ่็ไม่ทำให้อี้ฟานำใบหน้าน้อายที่เยสนิทอเาไ้
แปะ แปะ านยอลปรบมือให้ับำอบนั่น ราวับถูอถูใ
“เ่นะรับฟ่านเอ” ร่าโปร่ยับเ้ามาใล้ใบหน้าอรุ่นพี่่อนะเยามนนั่นึ้นมาแล้วสบา “ผมไม่ิว่าเอะำผมไ้นะรับ” านยอลยิ้ม ยื่ทำให้ริมฝีปาสีแสูน่านลุเ้าไปอี “ไม่สิ ไม่ิว่าเอะลืมผมมาว่า” พูบ็ผลัามนออไป อี้ฟานทำอะไรไม่ถูับภาพที่เห็น ทั้ใ ทั้ลัวไปหม านยอลถอยออไปที่เิม ายาวเินไปยัโ๊ะแ่ัวไม้ที่มีไรฝุ่นเาะเ็มไปหม ระที่เยใสับมัว เรอะไป้วยฝุ้น หยาไย่ มือเรียวว้าโทนเนอร์ับสำลีออาระเป๋า ัารนำสำลีนั่นุบโทนเนอร์ ่อนะ่อยๆเ็ออเบาๆ ท่าทาน่านลุนั่นทำเอานบนเียถึับสั่น อี้ฟานลัวไปหม านยอลที่เาเยรู้ั านยอลที่ไม่ี่เือน่อนยัเล่นับเาปิ..
“ฟ่านเอฮะ...” รุ่นน้อหน้าใสเอ่ยเรียพี่อเา อี้ฟานหันมามอ้วยวามประหลาใ
“ว่าไานยอล”
“เอ่อ..ผม ผมอบเอฮะ” เอ่ยสารภาพออไปทำให้เอาพี่ัวสูไปไม่ถู านยอล็รู้ว่าเามีนรัทั้นอยู่แล้ว
“านยอล อบุนะสำหรับวามรู้สึนี้ แ่านยอล็รู้ว่าพี่มีลู่หานอยู่แล้ว”
“แ่ผมอบเอริๆนะฮะ”
“อโทษนะานยอล” เอ่ยับท็ลุึ้นและเินออมาาอีฝ่าย หวัว่าสัวันเรราะลับเป็นพี่น้อันเหมือนเิมนะ
หลัานั้นานยอล็อบเ้ามาวุ่นวายับีวิผมสารพั เาทำให้ผมทะเลาะับลู่หานเป็นประำ เาอบทำร้ายัวเอ ู่่าัวาย ทำให้ผม้อไปห้ามเาบ่อยๆนทำให้ผมับลู่หานผิใันบ่อยๆ นวันนึ วันนั้นเป็นวันที่ลู่หานทะเลาะับผมแล้วเา็าผมไปลอาล.. หลัาวันนั้นไม่นานานยอลู่ะ่าัวายที่ริมสะพาน เฮุนเพื่อนสนิทผมรู้่าวเลยรีบามให้ผมมา ทั้ที่ๆอารม์ผมอนนั้นพร้อมะระเบิ พร้อมะ่าใรสันให้าย...
“ฟ่านเอ ฮึๆ..” เสียสะอื้นอานยอลสร้าวามรำาให้ับผมมา ผมหันไปมอเฮุนที่มา้วยันอย่าเหนื่อยหน่าย ทั้ผมและเฮุนเรา่า็รู้ว่า านยอลป่วยเป็นโร bipolar disorder ยิ่ใน่วึมเศร้า ะทำให้ผู้ป่วยยิ่อยา่าัวายมาึ้น ผมับเฮุนเราพยายาม่วยมาลอ ทำีับเาเสมอ นทำให้ลู่หานเ้าใผิ พอผมิถึรนี้แล้วผม็อยาะบีบอานยอลให้แหลามือ เพราะเาเป็นสาเหุให้ลู่หานาผมไป ที่ทะเลาะไม่ใ่ว่าลู่หานไม่เ้าใผมหรอนะ แ่เป็นเพราะานยอลอยปั่นหัวลู่หานเสอ อยหลอเาว่าผมนอใไปอยู่ับานยอล ทั้ๆที่มันไม่มีอะไรเลย
“...” ผมมอไปที่านยอล้วยสายานิ่ ปิผมะเ้าไปโอ๋เาเสมอ แ่วันนี้ผมโรธเา โรธมา.. ภาพอนที่ลู่หานบอเลิเา วาวาู่สวยเปื้อนไป้วยหยาน้ำา ผมพยายามะอธิบาย ะ้อ แ่แนอลู่หานสะบัแนผมออ เา้มหน้า ้มา วิ่ไปยัถนนโยที่ไม่ไู้อะไร รถที่สวนมาเบรไม่ทัน ทำให้นเาอย่าั ผมไ้แ่ยืน็อ้าทำอะไรไม่ถู ไ้สิผม็วิ่ไปยัร่าบาอนที่ผมรัสุหัวใ แ่ไม่ทันะแล้ว เาาผมไปแล้ว าไป ลอาล...
“ฮึๆ” านยอลยัยืนร้อไห้่ออยู่แบบนั้น ั้แ่วันที่ลู่หานาย านยอล็ไม่มาเอเาอีเลย
“ไม่โหรอ?” เอ่ยถามออไป้วยวามุรุ่น “เอาสิ ันมายืนเียร์แล้วานยอล” เฮุนไ้ยินันั้นึึแนผมเบาๆเป็นเิปราม แ่ผมไม่สนใ “โเอไม่ไ้หรอ ให้ัน่วยผลัมั้ย” ในใผมอนนั้นอยาะผลัเาให้น้ำไปพ้นๆะ ทั้รำา ทั้เลีย
“ฟ่านเอ ฮึๆๆ”
“เลิเรียสัที รำา” วาาเือเือนถูล่าวออไปโยไม่ทันิ ผมเอื้อมมือไปว้าไหล่เล็ไว้
“านยอลอโทษ..เอ านยอลอโทษ”
“อโทษั้นหรอานยอลห้ะ อโทษแล้วมันะทำให้ลู่หานลับมาหรอ” ผมพูพลาเย่าร่าโปรนั่นแรๆ เสียสะอื้น็ยัส่มาไม่หยุ
“านยอลไม่ไ้ั้ใ..”
“บาที..บาทีน่าะเป็นนาย เป็นนายที่ายไป.. ไม่ใ่ลู่หาน” เอ่ยไม่บประโยเฮุน็เินมาแยัวผมับานยอลออาัน
“านยอลใเย็นๆนะ” เฮุนเอ่ยึ้นหลัาที่ยืนเียบประเมินสถานาร์มานาน..
“เออยาให้เป็นแบบนั้นริๆหรอ”
“ใ่ โลไปเลยสิานยอล โไปแล้วันะอภัยให้นาย”
“เห้ย ไอ้ริส” เฮุนที่ึัวผมไว้ไม่ให้เ้าไปทำร้ายานยอลห้ามไว้ไม่ทัน านยอลระโลไปแล้ว เาระโลแม่น้ำไปแล้วริๆ เฮุนแทบะํหมัใส่ปาผม แ่็้อรีบ แม่น้ำให่นานี้ระโลไป่วยไม่ไ้แน่ๆ เฮุนโทรศัพท์โทรเรียหน่วยู้ภัย ส่วนัวผมลับยืนนิ่แ็ทื่อทำอะไรไม่ถู.. เอาอีแล้ว ผมปล่อยให้นที่ผมรั้อาไป่อหน้าถึสอรั้... ราวแล้ว็นรั รั้นี้ยัเป็นน้อายที่ผมรัอี...
ั้แ่วันนั้นมา เรา็ไม่ไ้พบานยอลอีเลย ไม่พบแม้ระทั่ศพอเา...
“นายยั..ไม่าย?”เอ่ยำถามราวับมีรีลไปทั้ใึ้นมา
“นั่นสินะ ทำไมผมถึไม่าย็ไม่รู้..ทั้ๆที่ผมระโลไปแท้ๆเนาะ..” เอ่ยอบน้ำเสียยียวน เาททำผิับน้อายนนี้ไว้ เารู้สึผิั้แ่วันนั้นมา เฮุนโรธเาไปหลายสัปาห์ว่าะเลียร์ันไ้ พวเราภาวนาให้านยอลยัไม่าย ลึๆแล้วล่ะนะ อยาะอโทษเหมือนัน านยอลป่วย พวเารู้ พวเาูแลมาลอ เอ็นูเหมือนเป็นน้อายนนึมาเสมอ “เอาล่ะ เรามาทัทายันอย่าเป็นทาารีว่า เราไม่ไ้เอันนานเลยนะรับ..เอี่เือนันน้า สัสอไ้มั้ย?”
“...”
“ไหนูเอเ้ออผมหน่อยสิ หล่อึ้นเยอะเลยเนาะ” ้มหน้าเ้ามาใล้ๆ่อนะพิาราใบหน้าอนที่เยรั มือเรียว่อยๆสัมผัสไปทั่วใบหน้า ผละออไปไ้ไม่นาน มือเรียว็ปลผ้าลุมอัวเอออ ่อยๆถอเสื้อผ้าอัวเอทีละิ้น..ทีละิ้นนเหลือแ่ั้นในัวเียว
CUT ึบๆ อเราไ้หลัไม์ ถ้าหาไม่เอ ปล.มันสำัมานะะะะะะะะ พูเลย
วิธีอ่าน พิมนามปาาเรา (blackrose) nc.weebly.com
.
.
.
.
“เฮูนนนนน ลับมาแล้วหรอ” านยอลวิ่เ้าไปออีนที่พึ่ลับา่าประเทศไม่นาน เาไปเรียน่อมา
“านยอล เป็นไบ้า” หันไปถามน้อายนสนิทที่มารอรับถึสนามบิน เฮุนไม่่อยไ้ิ่อับานยอลเลย ที่เารีบลับมาเพราะไ้ยิน่าวว่าเพื่อนสนิทประสบอุบัิเหุทารถยน์เมื่อไม่ี่เือน่อน เาอยาะมาานมา แ่ไม่มีใรบอเา นเวลาผ่านไปเือนนึ พอเาะลับมา็ิว่าเป็น่วสอบเลย้ออยู่่อเพื่อเลียร์รายละเอียสัพัถึลับมาไ้
“สบายีฮะ ิถึเ้อัเลยยยยยย” เอ่ยเสียสูพร้อมับุอพี่ายนนี้ เฮุนยิ้มรับ่อนะยีหัวอีฝ่ายเบาๆ านยอลป่วย เป็นโรทาิึ่รัษาไม่ไ้ น้อาวามอบอุ่น เาับอี้ฟานเพื่อนสนิท้อูแลอย่าใล้ิ พอทราบ่าวารเสียีวิอเพื่อน ็โทรมาไถ่ถามานยอลอยู่บ่อยรั้ว่าน้อเป็นไบ้า เี๋ยวะลับมาหา านยอล็อบมา้วยน้ำเสียสใสลอว่า สบายี มีวามสุ
“เ้อ็ิถึเรา”ลูบหัวอีฝ่ายอย่าเอ็นู “ป่ะ พาเฮุนนาไปหาฟ่านเอหน่อยเร็ว” านยอลพาอีฝ่ายมายับ้านอัวเอ เฮุนมวิ้วเบาๆ ไม่ใ่ไปสุสานหรอ?
“ป่ะ ลมาสิรับ เี๋ยวฟ่านเอรอนานนะ” เฮุนลมา้วยวามุน แ่็ามน้อมาอยู่ี นั่ลในห้อรัว่อนะรับแ้วน้ำื่มานเป็นน้อ “รู้ไหมฮะ ฟ่านเอบอิถึฮุนๆทุวันเลย” เฮุนยั่อไปเรื่อยๆ ่อนะรับมุนเป็นน้อ
“ไ้ไรับ ใรบอเราอะหืม?” หลอถาม้วยวามสับสน
“เทรฮะ เทรบอว่าฟ่านเอบอับเาว่าิถึฮุนๆ แถมยับออีว่าเาสบายีไม่้อเป็นห่ว เามีวามสุี ให้ฮุนๆูแลป๊าม๊าแทนเา้วย” เฮุนยิ่เ้าไปให่ นี่มันอะไรัน ?
“านยอล..อี้ฟานเ้อายแล้วนะ” เอ่ยถามออไป้วยน้ำเสียหวาๆ านยอลพยัหน้า
“ใ่ฮะ พึ่าย เทรบอว่าอยู่แบบไม่มีแน ไม่มีาทั้สอ้ามันทรมาน ให้ผม่าเาีว่าให้เาทรมานแบบนี้” เฮุนเริ่มะมึนไปหม อะไรัน
“อี้ฟานายั้แ่วันที่โนรถนแล้ว”
“ไม่ริฮะ เาไม่าย เาแ่พิาร ผมเป็นน่าเาเอ..” านยอลลุึ้น ่อนะเินนำเฮุนึ้นไปบนห้อใ้หลัาอนเอ “เาอยู่ับผมที่นี่..อนนี้” ลิ่นเหม็นเน่าลอยละลุ้มาลอทา เฮุนแทบะอาเียน เินไปถึห้อนอนอานยอล เา้อผะ เฮุน็อ้าับภาพที่เห็น เาทำอะไรไม่ถู อยาะร้อไห้ออมาื้อๆ
ศพอเพื่อนเาที่เริ่มเน่าเปื่อย หนอนอนไไปทั่วใบหน้า ลิ่นเหม็นสาบวนอ้ว เฮุนทรุลไปรนั้น เาหันไปมอหน้าานยอลอึ้ๆ รอบๆห้อมีเศษระเบื้อแระาย เาิว่ามันเป็นิ้นส่วนอุ๊าพอร์เลนนับสิบัว ที่ถูทำลายอยู่รอบๆห้อ มันน่าสยสยอเป็นบ้า ไม่สิ มันยัเหลืออยู่ัวหนึ่ ัวที่นั่อยู่้าๆศพนั้น ถ้าเาไม่าฝา เาเห็นมันแสยะยิ้ม ุ๊าพอร์เลนหน้าโ๊เอร์ัวนั้น...เฮุนาสั่น น้ำาไหลออมา เาไม่มีแม้แ่แรที่ะหนี มันน่าลัวมา
“ฮุนๆ” านยอลยิ้มเอื้อมมือไปับุ๊าระเบื้อหน้าผีัวนั้น ่อนะเินมาใล้เา “เทรฝามาบอว่า..” ยื่นมันลมาใล้ “WHY SO SERIOUS?”
THE END
*Bipolar disorder ือโรอารม์สอั้วเป็นวามผิปิทาอารม์ ผู้ที่เป็นะมีอารม์และพฤิรรมเปลี่ยนแปลไปอย่าัเน 2 แบบ แบบแรมีลัษะอารม์และพฤิรรมออเป็นแบบึมเศร้า แบบที่สอมีลัษะึัพลุ่พล่าน ึ่เรียว่าเมเนีย (mania)
PS.แร เ้าใันใ่มั้ย ไอ้เรื่อทั้หมที่ว่าอะ นุ้านเป็นนิไปเอ เรื่อที่เิึ้นริืออนนี้น้อเล่าให้ฮุนๆฟันะ เ้าใเราใ่มั้ย เทนะ โอเ้ TT
ผลงานอื่นๆ ของ BKRE ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ BKRE
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น