Dangerous Spy รักอันตรายวายร้ายสายลับ

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 5 เริ่มภารกิจ

 5

เริ่มภารกิจ

            ครืด~

ฉันม้วนผมขึ้นหนีบกับกิ๊ฟก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ

‘From…Victor

Hi, honey

อย่าลืมนะจ๊ะที่รัก..วันนี้เรามีเรื่องต้องทำกัน เก้าโมงตรงผมจะไปรับ..แต่งตัวสวยๆ ล่ะ ^^

Love you จุ๊บๆ’

=_= ใครก็ได้ช่วยบอกฉันทีว่าข้อความที่ถูกส่งมามันมาจากวิกเตอร์จริงๆ..ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าทำไมหมอนั่นถึงได้เรียกฉันว่าที่รัก ก็เพราะเรื่องมันเกิดตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนที่หมอนั่นพาฉันไปทานข้าวไง -_-; หมอนั่นเลือกพาฉันไปร้านอาหารอิตาเลี่ยน มันเป็นร้านเดียวกับที่ฟอสเคยพาฉันไป และตอนนั้นเองที่ฉันเพิ่งรู้ว่าร้านอาหารนั่นเป็นของวิกเตอร์! ตอนนั้นฉันอยากกรีดร้องออกมาดังๆ และยิ่งหมอนั่นรู้ว่าฉันเป็นลูกค้าประจำของร้านนั่นอีก ฉันก็แทบดิ้นเร่าๆ ให้รู้แล้วรู้รอด T_T นับตั้งแต่วินาทีนั้นหมอนั่นก็เรียกฉันว่าที่รักทันทีทันใด อ๊ากกก~ ฉันอยากจะกระทืบหมอนั่นให้ตายคาบาทาของฉันจริงๆ T^T

ในระหว่างที่รันเวย์พยายามจะกรีดร้อง ดีดดิ้น ให้กับนิสัยของวิกเตอร์นั้น ก็มีรถเฟอร์รารี่สีแดงเพลิงวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านทันที แล้วไม่นานผู้ชายที่มีผมสีน้ำตาลแดง นัยน์ตาสีสนิมเหล็กก็ก้าวลงมาจากรถคันหรูเพื่อจะเข้ามาเจรจากับยามหน้าประตูบ้านของหญิงสาว แต่ผลที่ได้ก็ยังเหมือนเดิม

“ไม่ได้ครับ ไม่ว่าคุณจะมาสักกี่ครั้ง พวกเราก็คงจะให้คุณเข้าไปไม่ได้เพราะนี่คือคำสั่งจากเจ้านาย พวกผมต้องทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด คุณกลับไปเถอะครับ”

“แค่ครั้งเดียวไม่ได้เหรอครับ ผมแค่อยากเข้าไปพบเวย์ แค่ครั้งเดียวก็ยังดี”

“ไม่ได้จริงๆ ครับ ผมให้คุณเข้าไปไม่ได้จริงๆ” เมื่อฟอสเซรัสพยายามเข้าไปในบ้านให้ได้ เหล่ายามก็ทำหน้าที่กีดกันเขาอย่างแข็งขัน ฝ่ายหนึ่งรุกอีกฝ่ายหนึ่งก็รับเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนฟอสเซรัสหมดความอดทน เขาตะโกนเข้าไปในบ้านของหญิงสาวเพื่อหวังว่าหญิงสาวที่เขาพยายามมาหานั้นจะยอมให้เขาเข้าไปในบ้าน

“เวย์! เวย์ออกมาเปิดประตูให้ผมหน่อยสิ ผมต้องการคุยกับเวย์นะ เวย์!”

“เอ๊ะคุณ..บอกว่าเข้าไปไม่ได้ก็เข้าไปไม่ได้สิ..ยังจะดึงดันอยู่อีก”

“ขอร้องล่ะครับให้ผมเข้าไปพบเวย์หน่อยเถอะครับ สักห้านาทีก็ได้ ขอร้องละครับ”

“ก็บอกว่าไม่ได้ไง คุณฟังไม่รู้เรื่องรึไง” ไม่ว่ายามจะปฏิเสธอีกกี่ครั้งฟอสเซรัสก็ยังจะดึงดันเข้าไปให้ได้เพื่อหวังจะเข้าไปพบกับเธอ...

(Special: Victor Talk)

ผมขับรถมาถึงบริเวณบ้านของรันเวย์ก็ต้องแปลกใจ รถเฟอร์รารี่สีแดงเพลิงของใครมาจอดขวางประตูบ้านยัยนั่นกัน? ผมว่ามันดูคุ้นๆ ตานะเหมือนเคยเห็นมันที่ไหน..อ้อ รู้แล้ว นึกว่ารถใคร ที่แท้ก็รถแฟนเก่าของยัยนั่นเอง เฮอะ! ได้ข่าวว่าเลิกกันไปแล้วไงแล้วยังจะตามหาถึงบ้านทำไมเนี่ย -_-^

ปัง!

ผมปิดประตูรถอย่างฉุนๆ เมื่อเข้าก่อนจะมาก็อารมณ์ดีอยู่ แต่พอมาเห็นไอ้หมอนั่นก็เท่านั่นละ..อารมณ์เสียจริงๆ -_-^

“เสียงเอะอะโวยวายลั่นบ้านแบบนี้ มีอะไรกันเหรอครับ” ผมพูดออกมาเสียงดัง ทำเอาพวกที่เถียงกันอยู่หน้าบานหันมามองผมกันเป็นตาเดียว..แฟนเก่ายัยนั่นก็หล่อใช้ได้นี่นา ถึงจะน้อยกว่าผมก็เถอะ -.,- (หลงตัวเองชะมัด)

“ว่าไงครับ มีอะไรกัน” ผมยังคงถามทุกคนด้วยใบหน้าใสซื่อ แต่พอเห็นใบหน้าซีดเผือดของแฟนเก่ายัยนั่นก็แทบจะแสดงละครต่อไปไม่ไหว อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ชะมัด

“ก็ผู้ชายคนนี้สิครับพยายามจะเข้าไปหาคุณหนู ทั้งๆ ที่คุณหนูสั่งห้ามเอาไว้ไม่ให้เข้าไปครับ”

ผมพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะแอบสังเกตปฏิกิริยาของคนที่ถูกพาดพิง ไอ้หมอนั่นหันมามองผมอย่างงงๆ ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

“เขาจะเชื่อหรือครับว่าเวย์สั่งห้ามจริงๆ ทำไมไม่ลองให้เขาเข้าไปในบ้านดูละครับ ถ้ายัยนั่นไม่ให้เข้าไปเดี๋ยวก็คงลงมาไล่เองละ”

“เอ่อ..แต่ว่าคุณหนู...” ผมยิ้มออกมาเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ ฮะๆ ไม่ผิดใช่มั้ย ถ้าผมจะแกล้งใครเล่นสักหน่อย แบบว่ามันสะใจลึกๆ นะ วะฮะฮ่า ^_^

“เดี๋ยวผมโทรไปถามให้ก็ได้ครับ ^^” ผมยิ้มออกมาอีกรอบก่อนจะล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครบางคน ไม่นานเสียงใสๆ ก็ตอบกลับมา

(จะโทรมาเร่งฉันรึไงย่ะ -_-;) ใส จริงๆ ด้วย แว้ดมาเชียว -_-;

“เปล่า..ถ้าฉันจะเร่งเธอจริงๆ ฉันขึ้นไปช่วยเธอแต่งตัวบนห้องก็ได้” ผมแอบปรายตาไปมองนายฟอสซิลไรนั่น ปรากฏว่าหมอนั่นกำลังจ้องผมเขม็งเชียว ฮะๆ ได้แกล้งคนนี่สะใจชะมัด

(อย่ามาล้อฉันเล่นนะวิกเตอร์ นายมาถึงบ้านฉันแล้วใช่มั้ยเนี่ย -_-)

ผมได้ยินเสียงกุกกักดังมาตามสาย ถ้าให้เดายัยนั่นคงกำลังเร่งแต่งตัวอยู่แน่ๆ เลย -0-

“อืม ตอนนี้ฉันอยู่หน้าบ้านเธอ..แต่รู้สึกว่ามีปัญหานิดหน่อย” ท้ายประโยคผมลดเสียงลงอย่างจงใจ เพื่อเรียกความสนใจจากยัยนั่น รู้สึกว่าจะได้ผลซะด้วยแฮะ

(ปัญหาอะไรขอนายหรือว่ายามไม่ให้เข้าบ้านฮะ..เดี๋ยวฉันจะไล่พวกนั้นให้หมดเลยคอยดู -_-^)

“ฮะๆ ยัยต๊อง ฉันพูดแล้วรึไงว่ายามไม่ให้เข้าบ้านนะ” ผมยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ยัยนั่นชอบพูดหรือทำตัวให้ผมขำเสมอ ไม่รู่ว่าจะทำตัวเปิ่นๆ ไปทำไมแค่นี้ผู้ชายก็หลงเสน่ห์ยัยนั่นกันตรึมแล้ว

(แล้วมีปัญหาอะไรล่ะ ฉันจะได้จัดการให้ถ้ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับบ้านฉันอ่ะนะ..ตุ้บ!)

ผมปล่อยเสียงหัวเราะออกมากับความซุ่มซ่ามของยัยนั่น ไม่รู้ว่าคราวนี้ทำอะไรหล่น

(หัวเราะอะไรเล่า -_-// แล้วตกลงมีปัญหาอะไรล่ะ)

“ออกมายืนที่ระเบียงห้องนอนเธอสิแล้วเธอจะรู้” ยัยนั่นทำเสียงเฮอะในลำคอก่อนจะเดินออกมาที่ระเบียงห้องนอนแล้วก็มองลงมาที่ประตูบ้าน

(ฟอส..)

กะเอาไว้แล้ว..ยัยนั่นชะงักไปนิดเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่กับผมอีกคน ผมหันไปมองหน้าแฟนเก่าของรันเวย์ หมอนั่นหันมาจ้องผมอย่างเอาเรื่องก่อนจะหันไปสนใจเวย์แทน

“เวย์! ผมขอเข้าไปหาเวย์ได้รึเปล่า แค่ห้านาทีก็ยังดี” ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่าแต่ผมรู้สึกว่าเสียงของไอ้หมอนั่นมันฟังดูเศร้าๆ ยังไงไม่รู้ ท่าทางว่าหลายเดือนมานี้หลังจากที่เลิกกับยัยนั่นคงจะหงอยเหงาน่าดู

“ว่าไง..หมอนั่นมันขอเข้าไปพบเธอนะ..ที่รัก”

ผมเหยียดยิ้มออกมาเมื่อไอ้เวรนั่นหันขวับมามองผมทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘ที่รัก’ จากปากผม ท่าทางว่ามันคงจะไม่เคยได้เรียกเวย์ว่าที่รักสินะ ดีล่ะ..ถ้าผมจะแย่งยัยนั่นมาเป็นของตัวเองก็คงไม่ผิดใช่มั้ย?

(อย่าให้เขาเข้ามานะวิกเตอร์..ฉันไม่อยากให้เขาเข้ามาเหยียบบ้านของฉัน) ผมเหยียดยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนจะหันไปพูดกับหมอนั่นอย่างสะใจ

“ยัยนั่นไม่ต้องการให้แกเข้าไปว่ะ”

“ฉันขอคุยกับเวย์หน่อย”

หมอนั่นตั้งท่าจะเข้ามาแย่งโทรศัพท์ไปจากผม โชคดีที่ผมไหวตัวทันก่อนจะพูดสร้างความสะใจให้แก่ตัวเอง แต่สร้างความร้าวฉานให้กับคนอื่น ถึงยังไงซะยัยนั่นก็ไม่กลับไปคบกับไอ้ฟอสอะไรนั่นหรอก ผู้ชายที่กล้าหักหลังยัยนั่น..เธอไม่มีทางหันกลับไปให้ความสนใจหรอก..แล้วผมยังจะต้องแคร์อะไรอีกล่ะ เดินหน้าเข้าไปเลยสิ

“โอ๊โอ๋..อย่ารีบร้อนสิ ฉันจะต้องถามที่รักของฉันก่อน..ว่าไงจ๊ะที่รัก หมอนั่นมันต้องการคุยกับเธอ เธอจะยอมคุยกับมันรึเปล่า?”

(ขอร้องล่ะวิกเตอร์ ฉันไม่อยากคุยกับหมอนั่น..นายช่วยไล่เขากลับไปหน่อยได้มั้ย)

“เอางั้นเลยเหรอ..ก็ได้ ถ้าเธอต้องการ” ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับหมอนั่น นี่ตกลงว่าผมเป็นไม้กันหมารึเปล่าวะ -_-^

“เสียใจด้วย ยัยนั่นไม่ต้องการคุยกับแก อ้อ..แล้วยัยนั่นต้องการให้แกไสหัวกลับไปด้วย แล้วก็ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก”

“ฉันไม่เชื่อว่าคนอย่างเวย์จะพูดแบบนั้น ฉันรู้จักเวย์ดี แกไม่ต้องมาโกหก”

อะโธ่ พูดออกมาแบบนั้นมันหยามกันนี่หว่า อย่างนี้ให้อภัยไม่ได้ซะแล้ว

“ฮึ! รู้จักยัยนั่นดี..กล้าพูด แกจะรู้จักยัยนั่นดีกว่าฉันที่กำลังจะเป็นสามีในอนาคตของเธออย่างนั้นเหรอ จะบอกอะไรให้ ฉันรู้จักยั่ยนั่นมาตั้งแต่เด็กจนโตและก็จะรู้จักยัยนั่นไปจนตาย..เป็นอย่างนี้แล้ว แกยังจะมีหน้ามาบอกว่ารู้จักยัยนั่นดีกว่าฉันอีกมั้ย”

ลูกใครวะ เล่นละครเก่งจริงๆ -0- ดูเหมือนว่าไอ้หมอนั่นมันจะไม่ค่อยเชื่อคำพูดของผมตั้งเท่าไหร่นะ แต่ก็ช่วยไม่ได้ หมอนั่นอยากดึงดันที่จะเจ็บเองดังนั้นต้องทำใจหน่อย

“แกอย่ามาโกหกฉันซะให้ยาก เวย์ไม่มีทางแต่งงานกับคนอย่างแกแน่ -_-^”

“ทำไม..ทำไมยัยนั่นจะแต่งงานกับฉันไม่ได้ หรือว่าต้องแต่งงานกับแกเท่านั้นยังนั่นถึงจะแต่งงานได้”

ผมเหยียดยิ้มออกมา ผู้ชายคนนั้นมั่นในรักจริงๆ แต่มีเหรอที่คนอย่างวิกเตอร์จะพ่ายแพ้ให้กับผู้ชายแบบนั้น ไม่มีทาง แล้วยิ่งโดยเฉพาะเป้าหมายเป็นผู้หญิงคนเดียวกันแบบนี้ ยิ่งไม่มีทางที่ผมจะหลีกทางให้เด็ดขาด..ถ้ายัยนั่นไม่ได้เป็นของผม ใครหน้าไหนก็อย่าหวังเลย..

“ฉันไม่อยากเสียเวลาทะเลาะกับแก..บอกมาดีกว่า เวย์ให้ฉันเข้าไปพบได้ใช่มั้ย?”

“ฮึ! ถ้าอยากรู้ก็ถามยัยนั่นเอาเองสิ..ว่าไงจ๊ะเบบี๋! จะยอมให้หมอนี่เข้าไปรึเปล่า!!” ผมตะโกนขึ้นไปถามรันเวย์ที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่ระเบียงห้อง ผมยืนลุ้นอยู่ตั้งนานว่ายัยนั่นจะขยับปากพูดรึเปล่า ไม่นานทุกคนก็ได้ยินเสียงยัยนั่นดังลั่นลงมาจากห้อง

“วิกเตอร์! บอกให้เขากลับไปซะ ฉันไม่อยากจะเห็นหน้าเขา!! วิกเตอร์! นายรอฉันอีกสักสองนาทีนะ! เดี๋ยวฉันจะลงไปหา!!!” ยัยนั่นพูดจบก็วิ่งผลุนผลันเข้าไปในห้องทันที ได้ฟังเสียงยัยนั่นแล้วสะใจชะมัด..ไม่รู้สิ อาจจะเป็นเพราะว่ามันเป็นคู่แข่งหัวใจของผมก็ได้เมื่อยัยนั่นเลือกผมมากกว่ามัน

“ว่าไง..แกได้ยินชัดมั้ย ทีนี้แกก็ควรจะกลับไปได้แล้ว แล้วอย่ามาเหยียบที่นี่อีก..อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ผมพูดขู่มันเสียงเหี้ยมก่อนจะเดินไปรับรันเวย์ที่วิ่งลงมา ไหนบอกว่าสองนาทีไง นี่ยังไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ -_-

“ขอโทษที่ต้องให้รอนะวิกเตอร์ แล้วนี่จะไปกันได้รึยัง เดี๋ยวไม่ทันกันพอดี”

“ก็ไปสิ”

ผมถือโอกาสที่ยัยนั่นเดินมาเคียงข้าง โอบไหล่..น้อยไป โอบเอวเลยดีกว่า -.,- ผมเลื่อนมือไปโอบรอบเอวยัยนั่นเอาไว้แล้วกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นก่อนจะก้มลงสูดความหอมจากแก้มนวลอย่างชื่นใจ

“ชื่นใจจัง รู้งี้มาเช้ากว่านี้ก็ดี จะได้จูบแทนหอมแก้ม”

“ทะลึ่ง -_-//”

“เอ้า..ถ้าไม่อยากให้ฉันทะลึ่งใส่ก็ไปอยู่ที่บ้านฉันเลยสิ ฉันจะได้จูบเช้าจูบเย็นให้หายคิดถึง”

“บ้า” ยัยนั่นยิ้มออกมาอย่างเอียงอายก่อนที่ผมจะเปิดประตูรถจากัวร์ให้ยัยนั่นขึ้นไปนั่ง ฮะๆ สมกับเป็นรันเวย์จริงๆ ตีบทแตกชะมัด -_- แต่ก่อนที่ผมจะก้าวไปนั่งในรถก็หันมาพูดกับใครบางคนที่ยืนเป็นหมาหัวเน่าซะก่อน

“ไปก่อนนะ ฉันรีบพาเวย์ไปลองชุดแต่งงาน..ได้ฤกษ์เมื่อไหร่ฉันจะชวนแกไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว”

ผมยิ้มยียวนไปให้หมอนั่นก่อนจะก้าวขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างสะใจ แต่ก็ได้แต่สะใจชั่วคราวเมื่อเสียงแว้ดๆ ของเวย์ดังขึ้น

“ใครใช้ให้นายไปบอกฟอสว่าฉันจะแต่งงานกับนาย -_-;”

“คนเขาอุตส่าห์มีน้ำใจช่วยเหลือยังจะมาด่ากันอีก..ทำบุญบูชาโทษแท้ๆ”

“ช่วยนะช่วยได้ แต่ไม่เห็นจะต้องไปพูดเลยนี่นาว่าฉันจะแต่งงานกับนาย -_-;”

“ก็เราจะแต่งงานกันจริงๆ นี่นา” ผมพูดอุบอิบก่อนจะโดนฟาดเข้าที่ต้นแขนอย่างแรง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครทำร้ายร่างกายผม T_T ผู้หญิงอะไรซาดิสต์ชะมัด

“พูดให้มันดีๆ นะวิกเตอร์ ใครจะไปแต่งงานกับนายกัน -_-”

“ก็หลังจากยื่นใบสมัครนี่ไง พวกเราก็จะอยู่กินด้วยกันแล้ว -0-;” ผมยังคงบ่นอุบอิบอยู่แบบนั้นไม่กล้าพูดเสียงดังออกไป เพราะกลัวฝ่าพระหัตถ์จะลอยมากระทบหน้าหล่อๆ ของผม -0-

“นายอย่าเอาเรื่องงานมาปนเรื่องส่วนตัวจะได้มั้ย!” เฮือก! ผมสะดุ้งสุดตัวกับเสียงราวฟ้าผ่าของยัยนั่น แล้วทำไมผมต้องกลัวเสียงยัยนั่นด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ T_T

“ไม่ได้ปนสักหน่อย -0-; ยังไงต่อไปนี้เราก็ต้องอยู่กินด้วยกันนี่นา”

“วิกเตอร์!!”

“คร้าบๆ รู้แล้วๆ”

ผมจำเป็นต้องเงียบเสียงอย่างช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้ผมไปทะเลาะกับผู้หญิงอย่างยัยนั่นล่ะ ขืนพูดต่อไปเดี๋ยวยัยนั่นก็โกรธอาจถึงขั้นแยกห้องก็ได้ ใครมันจะไปยอม..ผมไม่ได้แอ้มยัยนั่นพอดี -0-;

“รู้แล้วก็เงียบไปเลยนะ..อย่าแม้แต่จะเอ่ยปากพูดเรื่องนั่นออกมา แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน -_-^”

ปากก็ขู่ฝ่อ มือก็ตั้งท่าจะหยิบไอ้นั่นขึ้นมา นี่ใจคอจะฆ่ากันเลยเหรอเนี่ย -_-;

“คร้าบๆ”

“แล้วนี่อีกตั้งไกลมั้ยกว่าจะถึงมหา’ลัยนะ” ผมหันไปมองเวย์ที่ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ผมว่ายัยนั่นพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาๆ ล่ะก็...น่ากินกว่าเยอะ

“ก็พอสมควร ถามทำไม”

“เปล่า..ก็แค่ชวนนายคุย กลัวจะเหงา” ยัยนั่นแบมือไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ แต่มันทำให้ผมแปลกใจมากกว่า วันนี้ยัยนั่นมาแปลกๆ หรือว่า...

“ไม่เจอกันสองวัน คิดถึงฉันล่ะเซ่~”

“ใช่ ฉันคิดถึงนาย..” คำพูดของยัยนั่นทำให้ผมชะงัก ก่อนจะเหลือบมองเสี้ยวหน้าของยัยนั่นอย่างแปลกใจ แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ ถ้าผมเดาไม่ผิด..คนอย่างรันเวย์ไม่มีทางชมผมหรือพูดความจริงออกมา ยัยนั่นจะต้องด่าผมสิถึงจะถูก

“...”

“ฉันคิดถึงนาย..คิดว่าเมื่อไหร่ฟาร์มในปากของนายจะหมดลงไปสักที” นั่นไง! เดาผิดซะที่ไหนล่ะ..ยัยนั่นพูดหลอกล่อผม สุดท้ายก็ไม่วายลงท้ายด้วยการด่าผม เฮอะ..นั่นล่ะธาตุแท้ผู้หญิงอย่างรันเวย์ -_-;;

 

มหา’ลัย Scintillation

“ไปยื่นใบสมัครที่ไหนล่ะเนี่ย” ผมหันไปมองรันเวย์ที่บ่นออกมาทันทีที่ถึงมหา’ลัย พูดถึงมหา’ลัยก็ใหญ่ชะมัด อย่างนี้ผมจะต้องพารถมาขับในมหา’ลัยซะแล้ว..แต่ไม่ใช่จากัวร์นะ ผมกะว่าจะขับรถมินิคูเปอร์แทนจากัวร์ เอ๊ะ..หรือว่าจะขับบีเอ็มดี..หรือว่าพอร์ชดีนะ..เลือกไม่ถูกแฮะ -.,- คนมีรถเยอะก็แบบนี้ละ

“พี่วิชบอกว่าให้ไปที่ห้องอธิบดีการ จะได้ตัดปัญหาที่จะตอบคำถามของพวกอาจารย์” ผมพูดพลางก็หักพวงมาลัยเลี้ยวรถไปตามเส้นทาง

“เหรอ..เออนี่วิกเตอร์ คอนโดฯ ที่พวกเราอยู่นะ อยู่ห่างจากมหา’ลัยไปเท่าไหร่?”

“ประมาณสองกิโลกว่าๆ ได้มั้ง..เย็นนี้กลับไปจัดเตรียมข้าวของที่จำเป็นซะด้วยล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะมารับ พาข้าวของไปเก็บที่คอนโดฯ..ขอบอกเอาไว้ก่อนนะ เอาของไปเฉพาะที่จำเป็นจริงๆ ถ้านอกเหนือจากนั้น ฉันจะโยนทิ้งจริงๆ ด้วย -_-^”

“ง่ะ..นายมีสิทธิ์อะไร นั่นมันข้าวของของฉันนะ”

“หนักรถฉัน พอใจรึยัง” ผมปรายตาไปมองยัยนั่น ก็ทำให้เห็นว่ายัยนั่นกำลังย่นจมูกน้อยๆ เห็นแล้วน่ากินชะมัด -0-;

“เชอะ..นั่นๆ ถึงห้องอธิบดีการแล้ว อย่าพ้นซะล่ะ” ผมส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหยุดรถหน้าห้องอธิบดีการ

“ผมรู้เรื่องทุกอย่างมาจากท่านผู้การแล้วล่ะ”

“...”

“มาอยู่ที่นี่ก็อย่าทำตัวให้เป็นพิรุธล่ะ เดี๋ยวพวกมันจะสงสัยพวกเธอสองคน”

“ค่ะ/ครับ”

“พวกเธอสองคนก็ถือโอกาสนี้สำรวจรอบๆ มหา’ลัยไปเลยก็แล้วกัน..อีกสองวันมหา’ลัยก็จะเปิดแล้ว ถ้าขืนพวกเธอไปสำรวจตอนนั้น ก็คงจะไม่สะดวกเท่าไหร่..ไปเถอะ ไปสำรวจทางหนีทีไล่เอาไว้ก่อน”

“ค่ะ/ครับ”

ผมกับเวย์ยกมือขึ้นไหว้ท่านอธิบดีการก่อนจะเดินออกมาจากห้องด้วยความโล่งใจ

“ทีแรกฉันนึกว่าท่านอธิบดีการจะโหดกว่านี้ซะอีก แต่ที่ไหนได้ใจดีชะมัด”

“ก็ไม่แน่หรอกนะ..รู้หน้าใช่ว่าจะรู้ใจเสมอไป ไปเถอะ..ฉันว่าเราไปสำรวจเส้นทางในมหา’ลัยไว้ก่อนดีกว่า เพื่อจะมีกรณีฉุกเฉิน”

“อืม” รันเวย์ยิ้มให้ผมนิดๆ ก่อนจะเดินนำหน้าไปก่อน ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจก่อนจะเดินตามยัยนั่นไป..ก็บอกแล้วไงว่ายัยนั่นแปลกๆ ไป

                                                                                                                                                (Special: End)

ฉันปรายตาไปมองวิกเตอร์ก็เห็นว่าหมอนั่นกำลังจ้องฉันอยู่ ฉันเลยสะบัดหน้าหนีหมอนั่นทันที ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกไปเองรึเปล่านะ..ฉันรู้สึกว่าหมอนั่นจ้องฉันอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ออกมาจากห้องอธิบดีการแล้ว หมอนั่นจะจ้องฉันไปถึงไหนนะ เห็นแล้วอึดอัดใจชะมัด -_-;

“นี่วิกเตอร์” ความอดทนสิ้นสุด ฉันหยุดเดินก่อนจะหมุนตัวไปหาหมอนั่น แต่เพราะหยุดเดินอย่างกะทันหันของฉันทำให้หมอนั่นเดินมาชนฉันอย่างจัง ฉันเซเกือบจะล้มแต่วิกเตอร์มือไวกว่าคว้าร่างของฉันเอาไว้ก่อนจะล้ม

“หยุดเดินก็ไม่บอก เกือบล้มเลยเห็นมั้ย” หมอนั่นพูดพร้อมๆ กับส่งสายตาเหมือนผู้ใหญ่กำลังดุเด็กมาให้ฉัน..ง่ะ ทำไมหมอนั่นต้องส่งสายตาแบบนั้นมาให้ฉันด้วยอ่ะ ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อยนะ

“ก็ถ้านายหยุดมองฉันปานจะกลืนกินแบบนั้น นายก็คงจะรู้ว่าฉันหยุดเดิน -_-;”

“ถ้าเธอไม่หันมามองฉันแล้วเธอจะรู้ได้ไงว่าฉันจ้องเธออยู่”

“ก็..”

วิกเตอร์ก้มลงมาฟังคำตอบใกล้ๆ ใบหน้าของฉัน จนช่องว่างระหว่างเราเหลือไม่ถึงสิบเซนต์ด้วยซ้ำ ฉันจ้องตาตอบวิกเตอร์แต่ก็ต้องสะบัดหน้าหนีสายตาของเขาอย่างเขินๆ..บ้าเอ๊ย ทำไมหมอนั่นถึงได้จ้องฉันแบบนั้นนะ ไม่เข้าใจความคิดของหมอนั่นเลยจริงๆ -_-//

“ว่าไง..ถ้าตอบไม่ได้ก็เดินต่อไป จะได้รีบสำรวจแล้วก็ไปจากที่นี่ซะ..ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงไม่รู้”

ฉันหันกลับมาจ้องหน้าวิกเตอร์อย่างช่วยไม่ได้ เมื่อกี้หมอนั่นบอกว่ารู้สึกไม่ปลอดภัยอย่านั้นเหรอ? ทำไมเขารู้สึกแบบนั้นทั้งที่ฉันไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย

“นายคิดมากไปเองรึเปล่าวิกเตอร์ ฉันยังไม่เห็นรู้สึกอะไรเลยนี่นาหรือว่านายระแวงเกินไปกันแน่”

“ฉันไม่ได้ระแวงนะรันเวย์ แต่ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เรารีบไปสำรวจกันเถอะ ฉันไม่ชอบอยู่ที่นี่นานๆ และที่สำคัญเราต้องเอาข้อมูลไปส่งให้ท่านผู้การอีก”

“อืม” ฉันตอบรับออกมาอย่างเสียไม่ได้ ก่อนที่วิกเตอร์จะดันหลังให้ฉันเดินต่อไป

“ถ้าฉันจำไม่ผิด ข้อมูลในแผนที่บอกว่าทางทิศเหนือของมหา’ลัยจะเป็นประตูหลังที่เชื่อมต่อกับถนนสายเล็กๆ แล้วนที่สำคัญถนนสายนั้นยังเป็นถนนที่ใช้เดินทางไปยังโกดังผลิตยาของพวกมัน”

“ถ้าเป็นอย่างที่เธอว่าจริง พวกมันก็ฉลาดมากที่ใช้โกดังด้านหลังมหา’ลัยเป็นที่ผลิตยาเพราะโกดังที่นั้นไม่เป็นจุดสนใจของตำรวจ พวกตำรวจเองก็คงไม่คิดว่าพวกมันจะอาศัยมหา’ลัยเป็นฉากบังหน้า..ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าคนบางส่วนในมหา’ลัยเป็นพวกของมันอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นมันคงไม่รู้การเคลื่อนไหวของตำรวจดีขนาดนี้”

“ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ คณะอาจารย์ส่วนใหญ่ในมหา’ลัยเป็นภรรยาของตำรวจ หรือไม่ก็เป็นคนดังในระดับแนวหน้า..ปากหนอปาก จะดีก็เพราะปาก จะร้ายก็เพราะปาก หากคิดยับยั้งชั่งใจไม่เป็นปากนั่นล่ะจะพาไปสู่หายนะ”

“ส่วนใหญ่พวกคนดังก็มักจะเป็นแบบนั้น สงสัยจะคิดว่าตัวเองมีคนคุ้มกะลาหัว ไม่จำเป็นต้องระวังคำพูดคำจา แต่หารู้ไม่ว่า พวกเพื่อนพ้องนั้นล่ะตัวดี..ไปเถอะ เพื่อจะได้ข้อมูลอะไรดีๆ” วิกเตอร์พูดก็เดินนำลิ่วไปเลยทิ้งให้ฉันยืนเอ๋ออยู่คนเดียว

“เฮ้ย รอกันบ้างสิวิกเตอร์”

ทั้งสองวิ่งตามกันไปสำรวจพื้นที่โดยที่หารู้ไม่ว่าเบื้องหลังของพวกเขามีสายตาสองคู่ที่กำลังจับจ้องการกระทำของพวกเขาสองคนด้วยสายตาวาววับ

“เอายังไงดีครับลูกพี่”

“เก็บเรื่องนี้ให้เป็นความลับที่สุดอย่าให้ข่าวรั่วไปถึงเบื้องบน..พวกแกส่งลูกน้องไปจับตาดูพวกมันสักสองคน อย่าให้พวกมันรู้ตัวเด็ดขาด..เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง”

“ครับลูกพี่” คนที่ถูกเรียกว่าลูกพี่หันกลับไปมองวิกเตอร์กับรันเวย์ด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์เพทุบาย

“มหา’ลัยเปิดเมื่อไหร่..สงสัยจะมีเรื่องสนุกให้ทำ..หึๆ” และแล้วเสียงหัวเราะนุ่มทุ้มก็ดังขึ้นก่อนที่ชายนิรนามทั้งสามคนจะพากันเดินออกไปจากบริเวณนั้น หลงเหลือแต่เพียงรอยเท้าและความสนุกที่กำลังจะมาเยือนในอีกไม่ช้า..

 

“เป็นไงบ้าง..เห็นอะไรผิดสังเกตบ้างมั้ย” ฉันส่ายหน้าให้วิกเตอร์แทนคำตอบ พวกนั้นทำอะไรกันแนบเนียนเหลือเกิน ไม่มีหลักฐานหลงเหลือสักอย่าง ฉันพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงได้ส่งสปายอย่างพวกเรามา ถ้าตำรวจมาเองคงจะวุ่นวายไม่น้อย แถมยังทำให้พวกมันรู้ตัวอีก นับว่าจะทำอะไรต้องรอบคอบไว้ก่อน ไม่อย่างพวกเราจะไม่ได้อะไรเลย

“แล้วฝั่งนายล่ะวิกเตอร์ ได้อะไรบ้างมั้ย”

“ไม่มีเหมือนกัน ฉันว่าเราลองไปสำรวจที่อื่นกันดีกว่า อย่างน้อยๆ เราก็ได้ทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมา”

“รู้ว่าจะไปสำรวจพื้นที่แล้วเราจะไปทางไหนดีล่ะ..ไอ้มหา’ลัยนี่ก็ใหญ่ชะมัด เดินไปทางนู่นทีทางนี่ทีก็จะเป็นลมแล้ว”

“ไปทางไหนเหรอ..อืม” ฉันมองหน้าวิกเตอร์ที่ทำหน้าครุ่นคิดอย่างหนักจนคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้ากันแทบจะผูกเป็นโบได้

“คิดออกยัง -_-”

“อืม...ยัง”

“-_-”

“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ เราไม่มีข้อมูลเพียงพอสักหน่อย ถ้าเรามีข้อมูลเกี่ยวกับมหา’ลัยมากกว่านี้ก็น่าจะดี”

คำพูดของวิกเตอร์ทำให้ฉันคิดอะไรออกมาได้

“จริงสิ เราไปดูข้อมูลจากแผนผังของมหา’ลัยก็ได้นี่นา อย่างน้อยมันก็ใช้แทนแผนที่ได้ ถึงจะน้อยก็เถอะ” ฉันพูดออกมาอย่างเศร้าๆ ฉันไม่น่าลืมแผนที่มหา’ลัยที่พี่วิชให้ไว้ที่บ้านเลย ไม่อย่านั้นพวกเราคงได้อะไรไปเยอะแล้ว T_T

“เอางั้นก็ได้”

แล้ววิกเตอร์ก็ลากฉันเดินมาดูแผนผังของมหา’ลัย ก็อย่างที่รู้ๆ กันทิศเหนือของมหา’ลัยจะเป็นประตูหลังที่เชื่อมต่อกับถนนที่ใช้เดินทางไปยังโกดังผลิตยาของพวกมัน ทิศตะวันตกของมหา’ลัยจะเป็นตึกของคณะแพทยศาสตร์ ถัดจากตึกคณะแพทย์ฯ ไปหนึ่งกิโล ก็จะเป็นโรงพยาบาล ด้านขวามือของตึกคณะแพทย์ฯ ก็จะเป็นตึกที่ใช้สำหรับศึกษาร่างกายของมนุษย์หรือเรียกง่ายๆ ว่าเป็นตึกผ่าศพอาจารย์ใหญ่นั้นล่ะ เรียกว่าเดินมาทางประตูหลังแล้วสยองชะมัด -_- หลังจากนั้นตึกที่อยู่เหนือตึกอาจารย์ใหญ่เยื้องไปทางขวาก็จะเป็นตึกของคณะมนุษยศาสตร์.. อืม เข้ากันได้จริงๆ ทั้งตึกคณะแพทย์ฯ และตึกคณะมนุษย์ฯ ถัดจากตึกคณะมนุษย์ฯ ไปหนึ่งกิโล ก็จะเป็นหอพักนักศึกษาหญิง นี่โชคดีนะที่ฉันอยู่คอนโดฯ ไม่อย่างนั้นฉันจะต้องบ้าตายกับตึกอาจารย์ใหญ่แน่ๆ T_T

ตึกที่อยู่เหนือจากตึกคณะแพทย์จะเป็นตึกคณะทันตะฯ ตึกคณะแพทย์ฯ กับตึกคณะทันตะฯ จะต้องอยู่ใกล้โรงพยาบาลอยู่แล้ว นักศึกษาปีห้าปีหกจะได้สะดวกต่อการเข้ารับการฝึกงาน ส่วนเนื้อที่ระหว่างตึกคณะแพทย์ฯ กับตึกคณะทันตะฯ และตึกอาจารย์ใหญ่กับตึกคณะมนุษย์ฯ จะเป็นพื้นที่ที่ใช้สำหรับจอดรถของนักศึกษา ส่วนตึกที่อยู่ถัดมาจากประตูหน้าของมหา’ลัยประมาณหนึ่งกิโลกว่าๆ ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันตกของมหา’ลัยจะเป็นตึกของคณะวิศวะฯ ซึ่งเป็นตึกที่กินเนื้อที่เกือบสิบสองไร่ อย่าแปลกใจว่าทำไมตึกคณะวิศวะฯ มันใหญ่อย่างนี้ ก็เพราะมหา’ลัยที่นี่สมบูรณ์แบบทุกอย่างไงล่ะ ตึกคณะวิศวะฯ มันเลยใหญ่ผิดปกติ แต่รู้สึกว่ามันจะเล็กกว่าตึกคณะแพทย์ฯ กับตึกอาจารย์ใหญ่รวมกันนะ ก็แหงล่ะ ตึกของพวกคณะแพทย์ฯ มันต้องใหญ่อยู่แล้วนี่นา... ร้านอาหารของมหา’ลัยจะอยู่ถัดมาจากตึกคณะวิศวะฯ ต่อจากร้านอาหารก็จะเป็นตึกคณะสังคมฯ ฉันยังแอบแปลกใจอยู่เลยนะว่าทำไมสองตึกนี้มันอยู่ตรงข้ามกัน แถมสื่อกลางยังจะเป็นร้านอาหารอีกต่างหาก นับว่าเป็นการยั่วน้ำลายนักศึกษาสองคณะนี้จริงๆ ส่วนห้องทำงานของอธิบดีการและคณะอาจารย์ทั้งหลายแหล่ก็จะอยู่นู่นล่ะ แถวๆ หอพักนักศึกษาหญิงและหอพักนักศึกษาชาย แต่ละแห่งก็จะอยู่กันเป็นหย่อมๆ ให้นักศึกษาหาเอาเอง อ้อ..หอพักนักศึกษาชายก็จะอยู่แถวๆ ตึกคณะวิศวะฯ ส่วนพื้นที่ที่เหลือก็จะเป็นของคณะต่างๆ ที่ไม่ได้พูดถึงและก็จะเป็นพวกสวนพืชผักของคณะเกษตรฯ ฟหรือไม่ก็สวนหย่อมให้นักศึกษาไปพักผ่อนหย่อนใจ อ้อ..และก็จะเป็นพื้นที่ที่ตั้งโต๊ะ เก้าอี้ม้าหินอ่อนให้นักศึกษาได้ทำงานอะไรพวกนั้น -_-; กรุณาอย่างถามถึงเนื้อที่ทั้งหมดของมหา’ลัยนะค่ะ เพราะฉันเองก็นับไม่ถูกเหมือนกันว่ากี่ร้อยไร่ รู้แต่ว่ามันใหญ่และกี่ใหญ่มาก ถ้าจะเดินเข้ามหา’ลัยฉันว่าชาตินี้ก็ไม่ถึงหรอก มันต้องพารถมาซิ่งกันในมหา’ลัยเท่านั้นล่ะ -_-

“ว่าไง จะไปที่ไหนต่อ”

“อืม..หอหญิงหอชายจะสำรวจยังไงเพราะพวกเราอยู่คอนโดฯ กัน” วิกเตอร์พูดออกมาอย่างครุ่นคิดแต่คำพูดของเขาทำให้ฉันชะงักกึกทันที

“นายกำลังจะบอกว่าให้พวกเราไปสำรวจหอพักตอนกลางคืนอย่างนั้นเหรอ?”

“คิดว่านะ..ช่วงนี้หอพักจะปิดจะเปิดก็ต่อช่วงมหา’ลัยเปิด ช่วงกลางวันพวกเราก็เรียน ดังนั้นจะมีก็แต่ช่วงกลางคืนเท่านั่นล่ะที่พอจะสำรวจได้” คำพูดเหมือนไร้เดียงสาของเขาทำเอาฉันแทบลมจับ นะ..นี่เขาจะให้ฉันไปสำรวจหอพักหญิงตอนกลางคืนอย่างนั้นเหรอ..บ้าไปแล้ว!

“เชิญนายไปสำรวจคนเดียวเถอะ ฉันขอบาย”

“จะบ้าเหรอ..จะให้ฉันไปสำรวจคนเดียวได้ยังไง หอพักชายนะไม่ว่าแต่หอพักหญิงล่ะ เธอจะให้ฉันเข้าไปสำรวจรึไงเล่า ไม่เอานะโว้ย ฉันเป็นผู้ชาย ไม่ใช่สาวประเภทสอง -_-;” วิกเตอร์โวยวายก่อนจะตั้งท่าเข้ามาขย้ำคอฉันให้รู้แล้วรู้รอด แต่มีเหรอที่ฉันจะยอมให้เขาขย้ำคอได้นะ ก่อนที่เขาจะกระโดดเข้ามานะ ฉันก็เด้งตัวออกไปจากเขาแล้วประมาณสองก้าว ขืนอยู่ใกล้เขาฉันมีหวังตายนะสิ

“แล้วนายจะให้ฉันไปสำรวจหอหญิงตอนกลางคืนเนี่ยนะ..ไม่เอาด้วยหรอก ยิ่งหอพักอยู่ใกล้ๆ กับตึกอาจารย์ใหญ่ด้วยแล้ว ฉันไม่อยากแม้แต่จะย่างกรายเข้าไป”

“ผีมันไม่มีในโลกหรอกหน่า..หรือถ้ามี มันแค่เห็นหน้าเธอก็วิ่งหนีหางจุกตูดไปแล้ว -_-;”

“กรี๊ดดด~ นี่นานหลอกด่าฉันอย่างนั้นเหรอ!” ฉันพูดจบก็กระโจนเข้าไปทุบไหล่ของวิกเตอร์ทันที หมอนั่นยกมือขึ้นมากันไม่นานเข้าก็รวบมือทั้งสองข้างของฉันเอาไว้ เท่านั้นยังไม่พอยังดึงฉันเข้าไปกอดเอาไว้อย่างน่าตาเฉย

“มือของเธอนี่อยู่ไม่เคยนิ่งเลยนะ..เดี๋ยวเถอะ สักวันฉันจะหมดความอดทนจะจัดการมือคู่นี้ของเธอให้สาสม”

วิกเตอร์ก้มลงมาพูดใกล้ หน้าฉัน นัยน์ตาของเขาแพรวพราวไปด้วยความเจ้าเล่ห์อย่างเหลือล้น ฉันสะบัดหน้าหนีเขาอย่างฉุนๆ แต่หมอนั่นก็ยังไม่วายก้มลงมากระซิบเบาๆ ข้างหูของฉันอีก

“แล้วก็ไม่แน่..ฉันอาจจะจัดการเธอไปด้วยก็ได้”

ฉันชะงักก่อนจะหันหน้ากลับมามองวิกเตอร์ แต่ก็คิดผิดไปถนัด เมื่อริมฝีปากของฉันเกือบจะชนกับริมฝีปากของเขา ฉันตกหลุมพรางของเขาอย่างดิ้นไม่หลุดเลย วิกเตอร์คลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาก่อนจะประทับจูบลงมาบนริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบา พร้อมๆ กับกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ฉันมองวิกเตอร์อย่างตกตะลึง ริมฝีปากที่เผยอขึ้นเล็กน้อยเพื่อประท้วงเขากลับเป็นช่องทางที่เขาใช้รุกรานเข้ามาในโพลงปากของฉัน วิกเตอร์บุกรุกเข้ามาในปากของฉันอย่างอาจหาญ ฉันรู้สึกถึงปลายลิ้นของเขาที่กำลังควานหาอะไรบางอย่างในปากของฉัน จากจูบที่แผ่วเบาแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนและหนักแน่นขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่ว่าเร่าร้อนหรือหนักแน่นแค่ไหน จูบของเขาก็ยังแฝงไปด้วยความอ่อนหวานและรบเร้าให้ฉันตอบสนอง ฉันไม่รู้ว่าตัวเองได้ยกมือขึ้นโอบรอบต้นคอของเขาและจูบตอบเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ รสจูบของเขาทำให้ฉันมึนงงไปหมด สติสัมปชัญญะหยุดชะงัก ภายในหัวของฉันมีแต่สีขาวโพลนไปหมด มันเหมือนกับว่าฉันกำลังโบยบินอยู่ในห้วงอากาศที่ไม่มีที่สิ้นสุดโดยมีวิกเตอร์โบยบินไปพร้อมๆ กัน มารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าแผ่นหลังสัมผัสกับผิวขรุขระของต้นไม้ ฉันลืมตาโพลงขึ้นมองวิกเตอร์ทันที สายตาของฉันจึงปะทะเข้ากับสายตาของเขา หมอนั่นมองฉันด้วยสายตาเร่าร้อน ก่อนจะค่อยๆ เพิ่มแรงจูบฉันขึ้นอีกเป็นเท่าตัว มือที่เคยโอบรอบต้นคอของเขาเปลี่ยนเป็นขยุ้มเสื้อของเขาแทน ฉันพยายามสูดเอาอากาศเข้าปอดแต่ดูเหมือนว่าวิกเตอร์จะสูดเอาอากาศหายใจของฉันไปหมด ฉันหอบหายใจอย่างหนักเพราะไม่มีอากาศหายใจ วิกเตอร์มองฉันด้วยสายตาแสนเสียดายก่อนจะค่อยๆ ถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง หลังจากที่เขาปล่อยให้ฉันเป็นอิสระฉันก็พยายามสูดอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด ฉันหอบหายใจตัวโยนจนเกือบจะล้มเพราะแข้งขาอ่อนเปลี้ยไม่มีแรงแม้แต่นิด ได้แต่อาศัยมือเกะวิกเตอร์เอาไว้ไม่ให้ตัวเองลงไปทรุดอยู่แทบเท้าของเขา

“ไหวรึเปล่า” วิกเตอร์ก้มลงมากระซิบถามก่อนจะช่วยพยุงฉันเอาไว้ ฉันเงยหน้าขึ้นมาสบตาแต่เมื่อเห็นสายตากรุ่มกริ่มของเขา แก้มก็ร้อนซู่ขึ้นมาทันที อ๊ายยยย~ ยัยเวย์ แกจะมาจนมุมเพราะโดนเขาจูบไม่ได้นะ >_<

“อะ..อืม”

“โอเค งั้นวันนี้เรากลับก่อนดีมั้ย? ไว้มหา’ลัยเปิดเมื่อไหร่ค่อยมาสำรวจกันอีกครั้ง”

“อืม” ฉันตอบเขาอย่างอ่อมแอ้ม พยายามหลบสายตาที่จ้องมองมาของเขาอย่างถึงที่สุด..ให้ตาย ฉันไม่อยากพูดเลยว่า ฉันไม่กล้าแต่จะเงยหน้าขึ้นมองเขา -_-;

“ถ้าอย่างนั้นก็กลับกันเถอะ”

หมับ

แก้มของฉันร้อนซู่ขึ้นมาอีกครั้งเมื่อวิกเตอร์เอื้อมมือมาจับมือของฉันเอาไว้อย่างถือสิทธิ์ ฉันได้แต่เดินตามหลังเขาไปอย่างช่วยไม่ได้ สายตาก็ได้แต้จ้องมองแผ่นหลังของเขาไม่วางตา ใจหนึ่งก็คิดว่าการที่เขาจูบฉันมันทำให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แต่อีกใจหนึ่ง..อี๊ นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย อกุศลชะมัด!

“นายจะพาฉันไปไหนเหรอวิกเตอร์” ฉันเอ่ยถามเขาทันทีที่ก้าวขึ้นมานั่งบนรถคันหรู แต่ถึงปากจะถามเขายังไงสายตาของฉันก็ไม่ได้มองเขา เอาแต่จ้องไปด้านหน้าอย่างเดียว ก็ใครจะไปกล้าสบตาเขากันล่ะ..มันเขินนี่นา (. .)

“ไปบ้านของเธอไง..หรือว่าจะไปบ้านของฉันดี” ฉันหันพรืดไปมองเขาทันทีที่วิกเตอร์พูดจบแต่ก็ต้องชะงักเพราะว่าตัวเองได้ตกหลุมพรางของเขาอย่างจัง วิกเตอร์ยิ้มออกมาราวกับผู้ชนะแล้วค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมากระซิบเบาๆ

“ตกลงว่าไปบ้านของฉันนะ”

“มะ..ไม่ เชิญนายกลับบ้านของนายไปคนเดียวเถอะ ฉันจะกลับบ้านของฉัน -_-//” วิกเตอร์ยังคงยิ้มให้ฉันก่อนจะทำในสิ่งที่ไม่คาดไม่ถึง!

บรื้นนนน~

“ว้ายยย!!”

โป๊ก!

ฉันยกมือขึ้นมากุมหน้าผากของตัวเองอย่างเจ็บปวดก่อนจะส่งสายตาอาฆาตแค้นไปให้วิกเตอร์ หมอนั่นทำฉันเจ็บแสบมาก! คราวหน้าอย่าให้มีโอกาสนะ ฉันจะเอาคืนฉันสองเท่าเลยคอยดู! ฮึ่ย -_-^

“ฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไรอยู่ ไว้ถึงเวลาเดี๋ยวฉันจะยอมให้เธอเอาคืนก็ได้..หึๆ”

กร๊าซซซซ~!!!! ฉันอยากจะฆ่ามัน อยากจะฆ่าม้านนนน~!!

บ้านวัฒนาพานิช

“-_-”

“เตียงนอนเธอนี่นุ่มจัง..คืนนี้ฉันมาค้างที่นี่ได้ป่ะ -0-;”

“-_- ไม่ บ้านนายก็มี จะมานอนค้างบ้านคนอื่นทำไม”

ฉันมองวิกเตอร์อย่างเอือมๆ ตอนนี้หมอนั่นกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงหมอนข้างแล้วก็ตุ๊กตาหมีอยู่บนเตียงนอนของฉันอย่างเมามันส์ -_-^ เตียงนอนจากที่เคยเรียบร้อยเหมือนผ้าพับกลับยุ่งกระเจิงไปหมด ผ้าห่มก็ถูกหมอนั่นถีบตกลงมาบนพื้น ผ้าปูที่นอนก็ยับย่นไปหมด หมอนั่นทำตัวมากกว่าเด็กจริงๆ -_-^^

“ไม่เอา~ เตียงห้องฉันมันแข็งจะตายสู้เตียงบ้านเธอก็ไม่ได้ นุ่มอย่างกับปุยเมฆ..ไม่รู้ละ ยังไงซะคืนนี้ฉันจะนอนที่นี่ -0-” วิกเตอร์พูดอย่างเอาแต่ใจก่อนจะก้มหน้าลงซุกหมอนเหมือนเด็กๆ จะว่าไป หมอนั่นทำตัวแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบนะ ฉันชักอยากจะให้เขาเป็นแบบนี้ซะแล้วสิ

“อย่าทำตัวเป็นเด็กจะได้มั้ยวิกเตอร์ ฉันกับนายโตพอจะมีครอบครัวเป็นของตัวเองแล้วนะ -_-”

“ก็นี่ไง ฉันกำลังจะสร้างครอบครัวเป็นของตัวเองอยู่”

วิกเตอร์พูดเสียงอู้อี้อยู่กับหมอนจนฉันฟังไม่ถนัดว่าเขากำลังพูดอะไร ฉันส่ายหน้าอย่างระอาก่อนจะเดินไปดึงวิกเตอร์ที่เตียง ตั้งแต่ฉันโตเป็นสาวขึ้นมาเนี่ยไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมายุ่มย่ามกับเตียงของฉันเท่าเขาเลย ขนาดคุณพ่อก็ยังไม่เคยย่างกรายเข้ามาในห้องของฉันเลยแม้แต่น้อย แล้วหมอนั่นเป็นใครถึงได้เข้ามาทำอนาจารห้องนอนฉันแบบนี้ -_- พี่ชายก็ไม่ใช่ เพื่อนก็ไม่เชิง จะว่าเป็นแฟนก็ยิ่งไม่ใช่เข้าไปใหญ่ แล้วตกลงหมอนั่นเป็นใครกันนะฉันถึงได้ยอมให้เขาเข้ามาในห้องนอนฉันแบบนี้ -*-

“วิกเตอร์..ที่ฉันยอมให้คนนอกอย่างนายเข้ามาในห้องนอนของฉันก็เพื่อให้นายรายงานความคืบหน้าแก่ท่านผู้การ ไม่ใช่ให้นายมาทำลายข้าวของในห้องนอนฉันแบบนี้ -_-” ฉันบ่นไปพลางมือก็ดึงแขนของเขาให้ลุกจากเตียงไปพลาง แต่ดูเหมือนว่าหมอนั่นกินช้างเข้าไปนะตัวถึงได้หนักขนาดนี้

“ฉันไม่ใช่คนนอกสักหน่อย เธอพูดให้มันดีๆ นะ -0-”

“นานนะเป็นคนนอก ไม่ใช่คนในบ้านหลังนี้ เพราะฉะนั้นนายไม่ต้องมาเถียงฉัน รีบไปรายงานความคืบหน้าของงานเลยไป๊” พอฉันพูดจบวิกเตอร์ก็หันมามองหน้าฉันทันที ก่อนจะดึงตัวฉันเข้าไปกอดเอาไว้อย่างน่าตาเฉย

“ปล่อยนะวิกเตอร์ นายอย่ามาทำแบบนี้กับฉันนะ -_-;”

“ก็ฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันไม่ใช่คนนอก พอมหา’ลัยเปิดฉันก็จะเป็นคนของเธอแล้วนะ -0-”

วิกเตอร์พูดออกมาอย่างงอนๆ ก่อนจะซุกหน้าลงที่ซอกคอของฉัน อ๊ากกก~ หมอนั่นมีสิทธ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้เนี่ย!

“ก็บอกแล้วไงว่าอย่าเรื่องงานมาปนเรื่องส่วนตัวนะ! ต่อให้ฉันกับนายร่วมงานกันอีกนานแค่ไหน นายก็ยังเป็นคนนอกสำหรับฉันอยู่ดีนั้นละ -_-^”

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะจัดการเธอให้เป็นของฉันซะเลยดีกว่า ฉันจะได้ไม่เป็นคนนอกสำหรับเธออีกต่อไป” พูดจบวิกเตอร์ก็จัดการพลิกตัวฉันลงด้านล่างแทนก่อนจะก้มหน้าลงมาซุกไซ้ซอกคอของฉัน เท่านั้นล่ะฉันก็ถึงกับกรีดร้องเสียงหลงทันที

“กรี๊ดดด! อย่านะวิกเตอร์ นายอย่าทำหยุ่มหย่ามกับฉันนะ!”  วิกเตอร์เงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยสายตากรุ่มกริ่มก่อนจะหัวเราะออกมาแล้วพูดว่า

“ฮะๆ ฉันยังไม่กินเธอตอนนี้หรอกสาวน้อย ไว้เธอมีน้ำนวลกว่านี้สักหน่อยฉันค่อยจัดการกินเธอซะ” วิกเตอร์ยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยฉันให้เป็นอิสระจากอ้อมแขนของเขา

“งั้นก็ปล่อยฉันได้แล้ว..หนัก -_-;”

“ไม่ปล่อย” หมอนั่นยิ้มยียวนให้ฉันอีกครั้งก่อนจะคว้าโทรศัพท์ (ของฉัน) ขึ้นมาโทรหาพี่วิชเพื่อรายงานความคืบหน้าของงาน พวกเขาคุยกันได้สักประมาณห้านาทีโดยที่วิกเตอร์ยังคร่อมฉันอยู่ ไม่นานเขาก็วางสายแล้วก็ล้มตัวลงมานอนทับฉันเฉยๆ

“วิกเตอร์ ลุกเดี๋ยวนี้นะ!!”

“อืม..เงียบๆ หน่า คืนนี้ฉันขอนอนที่นี่ละกัน”

ฉันกรีดร้องออกมาแต่ก็ไม่ได้ทำให้คนตัวใหญ่สะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อย ฉันจึงปล่อยเลยตามเลย นอนกันทั้งแบบนี้ละ ถึงแม้ว่าอีกนานกว่าจะมืดก็ตาม โฮๆ T_T