คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
เรื่องนี้วินำมาลงแค่สองตอนเพื่อยั่วน้ำลาย (รึเปล่า)
ส่วนตอนต่อไป หึๆๆ...ยังไม่เสร็จ (อ้าว)
เรื่องเป็นยังไงก็ติชมกันด้วยน่ะค่ะ ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ ^^
บทนำ
กองปราบฯ
ท่ามกลางความเงียบที่ได้ยินแต่เสียงหึ่งๆ ของเครื่องปรับอากาศอันทันสมัย ก็บังเกิดได้ยินเสียงเป็นการเป็นงานดังขึ้นมา
“เอาละ เรามาเริ่มเรื่องกันเลยดีกว่า... ที่ฉันเรียกพวกเธอสองคนมาที่นี่ก็ไม่มีอะไรมากนักหรอกน่ะ พวกเธอไม่ต้องตกใจไป”
“...”
“ที่ฉันเรียกพวกเธอมา ก็เพราะว่าพวกเธอเรียนดีตำรวจมา และตอนนี้ก็กำลังจะฝึกงาน... ใช่มั้ย?”
“ค่ะ”
“นั้นล่ะ ตรงประเด็นที่ฉันต้องการพอดี... ฉันมีข้อเสนอจะให้พวกพวกเธอเลือก ไม่รู่ว่าพวกเธอสองคนจะยอมรับรึเปล่า”
“เชิญผู้การว่ามาเถอะค่ะ ถ้ามันแฟร์ๆ ละก็พวกเราก็อาจจะยอมรับก็ได้ค่ะ”
“ฮึ.. เข้าใจพูดนะ ฉันชอบ เอาล่ะ งานที่ว่าคือ.. อ้อ ถ้าฉันบอกพวกเธอไปแล้ว กรุณาอย่านำไปบอกใครเขาละ เหยียบมันให้จมดินราวกับว่าฉันไม่เคยพูดกับพวกเธอมาก่อน ถ้าพวกเธอผิดสัญญา ฉันไม่อาจรับรองความปลอดภัยของพวกเธอสองคนแล้วก็รวมไปถึงครอบครัวของพวกเธอ” ผู้ที่ถูกเรียกว่า ‘ผู้การ’ ยังพูดหยึกหยักอ้อมค้อมไปมาจนน่าหมั่นไส้ จนหญิงสาวในสองคนพูดประชดประชันขึ้นมาอย่างอดใจไว้ไหว
“ได้ฟังแค่นี้ ก็น่าจะพูดได้เต็มปากเต็มคำว่างานนี้ไม่น่ารับอย่างรุนแรง -_-^”
“ฮะๆ ถ้าเธอได้ฟังมันแล้วพูดออกมาแบบนี้ก็คงจะดีไม่น้อย แต่ฉันไม่ต้องการคำปฏิเสธหรอกน่ะ”
“ดิฉันว่าท่านผู้การพูดมาออกมาตรงๆ เลยดีกว่า ว่าข้อเสนอที่ว่ามันคืออะไร ไม่ต้องมาอ้อมค้อมให้เสียเวลา เสียอารมณ์แบบนี้ -_-^” สิ้นเสียงบ่นก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังตามขึ้นมาติดๆ
“ฮะๆ เด็กพวกนี้ใจร้อนกันจริงๆ.. ข้อเสนอที่ว่าคือ ฉันจะให้พวกเธอสองคนไปเป็นสปาย..”
“ไม่!!” ท่านผู้การพูดยังไม่ทันจบประโยคก็ไก้ยินเสียงปฏิเสธดังลอยมาเสียแล้ว
“ฟังให้จบกันก่อนซิ -_-;”
“ว่าไป”
“ตกลงใครเป็นเจ้านายใครเป็นลูกน้องกันแน่วะเนี่ย -_-;;” ท่านผู้การบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก
“...”
“เอาล่ะ... เราเล่นกันมามากแล้วมาเข้าเรื่องกันจริงๆ จังๆ กันดีกว่า”
“...”
“ที่บอกเอาไว้แล้ว ว่าข้อเสนอของฉันคือให้พวกเธอสองคนไปเป็นสปาย..”
“...”
“แต่ไม่ได้ให้ไปเป็นฟรีๆ หรอกนะ ฉันให้พวกเธอไปทำงานในฐานะที่เป็นตำรวจฝึกหัด.. การไปเป็นสปายครั้งนี้คือบททดสอบของพวกเธอว่าสามารถนำสิ่งที่เรียนมาไปใช่ประโยชน์ได้มากน้อยแค่ไหน”
“ให้พวกเราไปทำงานเป็นสปายอย่างเดียวหรือค่ะ?”
“ใช่.. พวกเธอต้องเข้าไปเป็นสปายแล้วหาหลักฐานจับตัวการใหญ่ของพวกมันให้ได้ แต่งานนี้ต้องเสี่ยงกันหน่อยน่ะ” ท่านผู้การพูดออกมาอย่างสบายๆ ราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ที่จริงมันคือการแลกงานด้วยชีวิต!!
“มันไม่คุ้มกับชีวิตของพวกเราสองคนนะค่ะ แล้วอย่างนี้จะให้พวกเรารับงานที่เสี่ยงแบบนี้ได้ยังไง”
“ถ้าพวกเธอทำงานนี้สำเร็จละก็ พวกเธอสองคนก็จะได้เป็นร้อยตำรวจเอกหญิงคนใหม่ของกองปราบฯ”
“จบชั้นประทวนเป็นสิบตำรวจตรี แล้วพวกเราเป็นใครที่จะได้ร้อยตำรวจเอก”
“พวกเธอต้องทำตามเข้าใจใหม่.. พวกเธอสองคนไม่ใช่พวกจบชั้นประทวนที่ไม่มีความดีความชอบอะไร แต่พวกเธอคือตำรวจที่สามารถจับผู้ร้ายที่ค้ายาเสพติดข้ามชาติได้ เพราะฉะนั้นตำแหน่งของพวกเธอก็สมควรที่จะเป็นร้อยตำรวจเอกให้คุ้มกับการที่ต้องเอาชีวิตไปเสี่ยง พอจะเข้าใจอะไรบ้างรึยังละ”
“ค่ะ”
“แล้วตกลงจะเอายังไง จะรับข้อเสนอของฉันรึเปล่า?” ท่านผู้การถามย้ำอีกครั้งทั้งๆ ที่รู้คำตอบดีอยู่แล้วแก่ใจ
“ถึงมันจะใช้ความเสี่ยงมากไปหน่อย แต่ผลตอบแทนคุ้มค่าไม่น้อยทีเดียว.. เอาเป็นว่าตกลงค่ะ พวกเราจะรับงานนี้ตามข้อเสนอของท่าน”
“ดีมาก.. เริ่มภารกิจเมื่อไหร่ ฉันจะส่งข่าวไปแจ้งอีกครั้ง อ้อ.. ไม่ต้องห่วงนะว่าพวกเธอจะทำงานกันแค่สองคน วันเริ่มงานจะมีตำรวจฝึกงานอีกสองคนมาสมทบ”
“จะดีเหรอค่ะที่จะให้ตำรวจฝึกงานมาช่วยพวกเราทั้งๆ ที่พวกเราเองก็เป็นตำรวจฝึกงาน”
“ถ้าบอกมันก็ไม่สนุกนะซิ เอาเป็นว่าพวกเธอคอยดูเอาเองก็แล้วกัน”
ความคิดเห็น