อาจารย์ป่วน ก้วนจอมมาร

ลำดับตอนที่ #6 : ฉนวนเหตุแห่งตำนาน

 

               เวลาล่วงเลยผ่านไปไวดั่งใจนักเขียนนึก

                หลังจากการถ่ายทอดวิชาในวันนั้น  เวลาก็ล่วงเลยมาสองปี   จากอันธพาลธรรมดากลายเป็นเจ้าของบ่อนการพนันบ่นเรือล่องแม่น้ำขนาดใหญ่   กิจการโตวันโตคืน ด้วยพลังฝีมือของมารอันธพาลที่พัฒนามากขึ้นจนในทุกวันนี้กลายเป็นคนยอดฝีมือคนหนึ่ง   นอกจากบ่อนพนันบนเรือหรูแล้ว  มันยังเพิ่งเปิดสำนัก มาร

                 ด้วยนโยบายรับทำชั่วทั่วราชอาณาจักร  ทำให้ในเวลาสามเดือนที่ผ่านมามีเหล่าคนชั่วมาออดิชั่นคัดตัวทุกวัน   และมันยังวางแผนที่จะขยายสาขาไปตามเมืองต่างๆอีกด้วย    ส่วนคุณสมบัติคือ  ต้องมีใจรักการทำชั่ว  อายุ 15 ปีบริบูรณ์  ไม่มีพันธะอะไร   โสด  ไม่มีลูก เมีย หรือ ผัว

                 ส่วนการคัดเลือกนั้นแบ่งออกเป็นสองส่วน คือ ส่วนของการสัมภาษ  และส่วนของการทดสอบภาคปฏิบัติ  โดยจะมีสาวกมารรุ่นพี่มาคุมการทดสอบ   โดยการทดสอบเน้นหนักเรื่องความอันตราย  ตายกันเป็นว่าเล่น  มีเพียงไม่กี่ร้อยคนเท่านั้นที่ผ่านการคัดเลือกเข้ามา

                ท่ามกลางคืนเดือนมืดที่วังเวง  มารอันธพาลที่ตอนนี้ ยกระดับกลายเป็นเจ้าสำนักมารยืนเหม่อมองไปไกลสุดสายตา   ในหัวหวนคิดถึงวันวานที่อาจารย์ของมันยังอยู่  แต่ละวันช่างโหดร้ายไร้สิ้นสุด   ความอันตรายระดับสุดยอดที่ตอนนี้มันชินชาไปแล้ว   พลังยุทธเพียงน้อยนิดของอาจารย์กลับล้ำลึกสุดหยั่ง

                 " เรียนท่านเจ้าสำนัก  ตอนนี้พรรคมัชฉาทมิฬตกเป็นของเราแล้ว  "

                 ชายร่างเล็กกล่าวออกมาอย่างรวดเร็ว  แม้เจ้าสำนักของมันจะเป็นคนใจเย็นแต่ความโกรธของท่านไม่ธรรมดา    แม้จะเหนื่อยอ่อนสักเพียงใด แต่เสียงที่กล่าวออกมาไม่มีสะดุดขาดห้วง  น้ำเสียงราบเรียบ  ราวกะว่ามันไม่ได้หอบหายใจหนักๆ

                  " ดี  ดีมาก  แจ้งข่าวไป ข้าจะตบรางวัลแก่ผู้สำเร็จภารกิจ  "

                  " ขอรับท่านเจ้าสำนัก "

                  " ข้าทำตามที่ท่านสั่งเอาไว้แล้วนะ ท่านอาจารย์ "

                  ห่างออกไปจากตึกสำนัก มาร  ไม่มากนัก เพราะอยู่เมืองเดียวกัน   บ้านพักริมทะเลสาบอันเงียบสงบกลับมีเสียงกรีดร้องดังออกมา   มันเป็นเสียงกรีดร้องของเหม่ยกุ้ยนั้นเอง    ที่นางกรีดร้องออกมาเพราะ คนคนหนึ่งหายตัวไป  

                 " ฮึฮึ  ฮืออ   ท่านจากข้าไป    ท่านไม่สนข้า     แค่ท่านพ่อจับข้าไปหมั้นกับคนอื่น  ฮือออ "

               นางย่อมรู้ตัวดี   ฟงเหลยไม่มีอะไรนอกจาก  ปัญญา  รูปลักษณ์  วรยุทธ   นางไม่เคยบอกออกไปว่านางรักเขาเพียงใด  บุรุษที่เป็นทั้ง  รักแรก  เพื่อน  คนรัก   อาจารย์   ตลอดเวลาที่ผ่านมานางชะล่าใจ คิดว่าเขาไม่หนีไปไหน  เขาจะอยู่คู่กับนางตลอดไป   เพียงแต่หลังจากจดหมายของท่านพ่อที่บอกว่าได้หมายมั่นนางกับคุณชายตระกูลหลี่

                 ฟงเหลยก็จากไป  เขากล่าวเพียงแต่ว่าหมดเวลาของตนเองแล้ว  ต่อไปเป็นเวลาของนางเอง   เขาบอกว่าชีวิตของนาง นางควรเลือกเดิน   เช่นกันกับเขาที่เลิกเดินจากไป

                   " บ้า บ้า บ้าที่สุด "

                  เคล้งงงง   เปรี้ยงง  

                 พลังลมปราณ  ทิวาคล้อยบุปผาอาลัย  ระเบิดออกมาด้วยอารมณ์ อัดอั้นตันใจ   คมกระบี่ที่ชักออกมาสบั้นทุกสิ้งเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย   ฝั่งตะวันออกของบ้านที่ยื่นเข้าไปในทะเลสาบพังทลายลงไป   ไม้และอิฐปูนแตกออกราวกับโดนหั่นด้วยดาบที่ไม่คมพอ

                 " ข้าจะตามล่าท่าน   ข้าจะหาท่าน  ข้าจะรักท่าน  ฟงเหลยยยยย "

                   ตูมมมมมมมมมมมมมม

               พลังขั้นห้าของ ทิวาคล้อยบุปผาอาลัยระเบิดออกมาอีกครั้ง  ก่อนนี้นางไม่เคยฝึกผ่านขั้นนี้เลย  ได้แต่ชะงักและไม่คืบหน้า  เพียงแต่เวลานี้   บ้านทั้งหลังแหลกสลาย  คนหลายสิบนอนสลบไม่ได้สติ    ของราคาแพงเสียหายนับไม่ถ่วน   เพียงแต่ทุกสิ่งนั้นดูไร้ค่า     กระบี่เหล็กในมือแหลกเป็นชิ้นๆเพราะพลังมหาศาลที่ควบคุมไม่ดีพอ

             " หืม   พลังแบบนี้    คงเป็นศิษย์สินะ   ดีล่ะ ข้าต้องไปกล่าวทักทายหน่อยแล้ว "  

              มารอันธพาลทะยานร่างออกไป  มันที่มีพลังขั้นที่สองครึ่งยังเป็นถึงยอดยุทธ   แต่ที่มันสัมผัสได้นั้นเป็นพลังระดับที่สูงกว่ามันไปอีกไกลโข   หากไม่ใช่ศิษย์พี่ของมัน  ก็อาจเป็นคนที่มีส่วนเกี่ยวข้อง  และคงเป็นการดีไม่น้อยที่จะได้มีเพื่อนร่วมงานเพิ่ม หลังจากที่ต้องแบกงานทั้งหมดไว้คนเดียว

                ไกลออกไปหลายพันลี้  

                ชายหนุ่มเดินทางมาเมืองหลวง      เขาแต่งตัวสะอาดสะอ้าน   ใบหน้าดูหมดจด  แฝงรัศมีนักปราชญ์   ดวงตามั่นคงฉายประกายแรงกล้า    ที่เขาเดินทางมาไกลถึงที่นี้ นอกจากเพื่อห้ามใจตนเองไม่ให้พลั้งเผลอในบางเรื่องแล้ว  เขายังมาเพื่อเสาะหา

                 " มารบัณฑิต คึคึ "

                   ใช่   หลังจากสร้างมารอันธพาลแล้ว  ใจเขาอยากได้มารบัณฑิตใจจะขาด  ถ้าเพียงแต่เมืองระแวกนั้นมีบัณฑิตอยู่ล่ะก็นะ   เพราะ พ่อเจ้าเมืองก็ดันตายเมื่อหน้าร้อนที่แล้ว   ส่วนบัณฑิตที่เหลือก็ไม่มีอุดมการณ์อะไร  เขาจึงตัดสินใจจะมาหามารบัณฑิตในวัง

                อีกด้านหนึ่งของเมืองหลวง

                  " องค์ชายหายไปแล้ววววว "

                 เสียงขันทีตะโกนร้องประกาศ   ทหารนับพันวิ่งวุ่นออกค้นหา   นางกำนัลเอย   มือสังหารเอย  กงกงเอย  ขันทีเอย   วิ่งวุนกันไปหมด   ด้วยว่าองค์ชายรัชทายาทหายไปจากวัง

                 " ฮ่าๆๆ   หากันให้วุ่นไปเล้ยย  ข้าขอตัวก่อนล่ะ ฮ่าๆๆ "

                ชายหนุ่มในชุดคุณชายทะยานร่างออกไปอย่างเงียบงัน    หยกชิ้นสีแดงตรงเอวสลักเป็นรูปมังกรคาบแก้ว  ถุงเงินในมือตุงแน่นไปด้วยทอง    รอยยิ้มเริงร่าประดับอยู่บนใบหน้า   

                   อ่า  โบราณท่านกล่าวไว้  คนประเภทเดียวกันมักจะได้อยู่ด้วยกัน