อาจารย์ป่วน ก้วนจอมมาร

ลำดับตอนที่ #3 : มารอันธพาล และ มารบัณฑิต

 

               ท่ามกลางเมืองใหญ่ที่มีแม่น้ำไหลผ่านกลางเมือง   น้ำใสไหลเย็นจากเทือกเขาเจ็ดดรุณี  ผู้คนในเมืองต่างเดินจับจ่ายซื้อของกันไปทั่ว   ความวุ่นวายต่างๆปรากฎแก่สายตาในไม่ช้า   ทั้งหญิงชายต่างมีภาระหน้าที่ของตนเอง แม้แต่ยาจกก็ยังออกมาขอทาน

                ฟงเหลยเดินเล่นในเมืองมาได้สักพักแล้ว   ในมือเต็มไปด้วยขนมหวานมากมาย  หญิงสาวน้อยใหญ่ต่างชะมายชายตาแลมอง  ด้วยสายตาที่หยาดเยิ้มถึงเพียงนั้น  ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ได้ว่าแม่หญิงทั้งหลายหวังอะไรกับเขา  ด้วยผิวพันธ์ที่ดีโด่ดเด่นตามชาติตระกูลจริงๆ   พร้อมทั้งยังอาศัยอยู่ในยอดเขามารซ่อน  ที่ซึ่งซ่อนเขาเอาไว้จากดวงอาทิตย์  นั้นทำให้ผิวของเขาไม่ต่างไปจากเนื้อหยก

                " เฮ้ย  เจ้าคนสำอางส่งเงินมาให้หมดแล้วข้าจะปล่อยเจ้าไป  "  ชาย ฉกรรจร่างใหญ่กล่าวข่มขู่   คนโดยรอบต่างแหวกเว้ยระยะจากเขา

                " พ่อเมิงตาย "

                         ตุบ

                      อ๊ากกกกกกกกก

                 น้ำเสียงเรียบๆเอ่ยด่าแบบด้านๆ   ท่าจู่โจมคือเตะผ่าหมาก  ไม่มีความเป็นคนดีไม่มีให้อภัย  ไม่แม้แต่จะใช้กระบวนท่าหรือกำลังภายใน  เพียงปลายเท้าสะกิดเบาๆ ร่างใหญ่ก็ล้มลงไปต่อหน้า  อ่า  มันเป็นความรู้สึกที่ซาบซ่านจริงๆ  

                  ปกติฟงเหลยมักต่อสู้กับคนทั้งสี่บนเขาเป็นประจำ  เพียงแต่ทั้งสี่ต่างเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ดังนั้น เขาจึงไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่เวลาเห็นท่านทั้งสี่บาดเจ็บ   หากแต่ชายที่เขากำลังล้วงเอาตังคนนี้   สีหน้าบิดเบี้ยวของมันกลับสร้างความหรรษาแก่เขาเป็นที่สุด  ยิ่งไม่ใช้แม้แต่กระบวนท่าหรือลมปราณด้วยแล้ว

                  " ฮ่าๆๆ  จงกราบและบูชาข้าซะ  "

                  " อึก ฮือ ๆๆ  แกเตะกลองดวงใจ  ของข้า "

                  " อยากโดนอีก "   ฟงเหลยเอ่ยพร้อมกับยกเท้าเป็นเชิง

                  " ม่ายๆๆ  ข้ายอมแล้ว  ข้าจะกราบและบูชาท่าน "

                  " ฮ่าๆๆ  ดี  ดียิ่งนัก  "

                เท่านี้ก็ได้พวกมาหนึ่งคนแล้ว  อาตี้สงกล่าวเอาไว้ไม่มีผิด คนอ่อนแอมักตกเป็นเบี้ยล่างของคนแข็งแกร่ง  ส่วนผู้ที่รู้ว่าแข็งแกร่งก็ควรขึ้นมาปกครองคนอ่อนแอ  เพื่อที่จะได้สร้างความเท่าเทียม  ปกครองด้วยคุณธรรม(?)

                 " ตามข้ามาสาวกของข้า "

                ชายร่างใหญ่แต่ใจปลาซิวเดินตามฟงเหลยไปอย่างหวาดกลัว   เขาไม่ใช่ว่าเป็นอันธพาลกระจอก เพียงแต่เท้าของเด็กหนุ่มเบื้องหน้าแม้จะดูเหมือนช้าแต่เขาก็ไม่สามารถหลบหลีกได้แม้แต่น้อย   อีกทั้งเวลาพูดอะไรออกมามันกลับต่างจากหน้าตาที่ดูดีแบบเทพบุตร    คำพูดของชายเบื้องหน้าแฝงเอาไว้ด้วยน้ำเสียงที่ชั่วร้าย   อย่างที่สุด

                " ท ท่านชื่ออะไร  ข ข้าผู้น้อยใคร่ทราบ "  ชายร่างใหญ่ที่รู้ว่ายังไงตนเองก็ไม่รอดกล่าวถาม

                " หึหึ  ชื่อของข้าคือ  อื่มมม   เจ้าว่าอะไรที่ฟังดูชั่วร้ายบ้าง "  ฟงเหลยทีแรกจะกล่าวอะไรสักอย่างแต่ดันลืมไปซะได้ จึงต้องใช้เวลาคิดใหม่

                " เอ่อ   ข้าน้อยคิดว่า     เจ้าแห่งมาร  "

                " ไม่ "

                " เทพวิบัติ "

                " อ่อน "

                " จอมมาร "

                " เบื่อ "

                " ทรราชสีหยก "

                " เฮ้ย  คิดได้ไงวะ  ดี   ข้าจะตอบแทนเจ้า  แต่จากนี้ไปเจ้าต้องเรียกข้าว่า... "

                " ทรราชสีหยก "

                " ดี ฮ่าๆๆๆ  งั้นต่อนี้ไปเจ้าชื่อว่า มารอันธพาล  เอ้า หัวเราะสิ "

 

                " อะ ห้า ห้า ห้า "

               ชายอันธพาลเดิมก็มีชื่อของตนเองอยู่แล้ว  เพียงแต่เมื่อชายผู้ยอมรับตนเองเป็นทรราชกล่าวแบบนี้  เขาเองก็ต้องจำใจที่จะต้องใช้มัน   มิเช่นนั้นอาจโดนอะไรต่อมิอะไร

                " เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับเมืองนี้บ้าง "

                " เรียนนายท่าน  ข้าน้อยรู้ว่า .. "

               ไม่เสียทีที่เป็นลูกน้องคนแรก  ชายร่างใหญ่กล่าวแนะนำเมืองเป็นอย่างดี  ตั้งแต่พรรคที่ปกครองอยู่ในเมือง เจ้าเมืองชื่ออะไรมีลูกสาวกี่คน   เศรษฐีบ้านไหนเป็นอย่างไรตระกูลไหนร่ำรวย  บ้านไหนน่ายกเค้า   ตลอดจนกิจวัตรต่างๆของคนภายในเมือง

                 " อื่ม  นับว่าเจ้าช่างสังเกต  ฉลาดมาก "

                 " ขอบคุณนายท่าน "   เห้อ  สงสัยข้าคงโดนสวรรค์ลงโทษเป็นแน่   ข้าไม่น่าทำชั่วเล้ยย

                 " งั้นต่อไป  เราไปหาเพื่อนให้เจ้าก่อน จากนั้นเราก็ไปหาลูกน้องกัน "

                 " ขอรับนายท่าน " เห้อ อย่างกับว่าถ้าข้าปฏิเสธแล้ว ข้าจะได้อิสระภาพคืน

               ฟงเหลยเดินเพียงไม่นานก็เจอกับวัดล้างนอกเมือง  ที่แห่งนี้ชายร่างใหญ่บอกว่ามีบัณฑิตตกยากอาศัยอยู่  ทั้งนี้เพราะเขาอยากได้บัณฑิตเป็นลูกน้อง เขาจะได้มีลูกน้องสองคนคือ  มารอันธพาล  และ  มารบัณฑิต   อ่า  เขาช่างฉลาดและปราดเปรื่องอะไรอย่างนี้

                " เจ้าคือบัณฑิตตกยากรึไม่ "

                ทันทีที่เข้ามาในวัด ฟงเหลยก็กล่าวถามชายร่างโทรมที่นอนคู้อยู่หน้าพระประธาน   ร่างผอมโซ  หนำซ้ำเสื้อผ้ายังปุขาดไปทั่ว  ลักษณะไม่ต่างๆไปจากขอทานเท่าใด   แต่คิ้วของเขาต้องกระตุกยิกๆขึ้นมาทันที เพราะร่างนั้นไม่ยอมตอบคำถามของเขา

                " มารอันธพาล  ไปลากมันมาซิ "

                " ขอรับนายท่าน "  ห่า  ทำไมข้าต้องทำด้วย  แหวะ  เหม็นยังกะศพ

               มารอันธพาลเดินเข้าไปยิ่งใกล้ยิ่งเหม็น   เขาทำใจคว้าแขนที่ถุกคลุมด้วยกระสอบเก่าๆ จากนั้นก็ออกแรงกระชาก  เพื่อเป็นการเอาคืนโทษฐานที่ทำเขาต้องลำบาก

                " เห้ย   แขนหลุด "

                " เย้ยย   เผ่นโว้ยยย "

              ว่าที่คนชั่วทั้งสองวิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว   มารอันธพาลกล่าวถามนายของตนอย่างเหนื่อยหอบ  

               " เราจักทำอย่างไรดี นายท่าน " 

               " ข้าก็ไม่รู้  เจ้ารู้จักบัญฑิตอีกไหม "

               " เอ่อ  ข้ารู้ขอรับ  เพียงแต่... "

               " แต่อะไร "

               " แต่มัน เป็นพ่อเจ้าเมืองครับ "