อาจารย์ป่วน ก้วนจอมมาร

ลำดับตอนที่ #18 : ความไม่เข้าใจ

           เมื่อกงกงเดินมาถึงจุดหมายปลายทางก็อดไม่ได้ที่จะสั่นกลัว  บนพื้นลานกว้างสำหรับฝึกทหารบัดนี้เกิดรอบคลูดลากยาวไปจนจรดกำแพง อิฐสีน้ำตาลแดงหล่อมละลายกลายเป็นแก้วใสๆสีดำ   ความร้อนระอุที่แฝงอยู่บนพื้นทำเอาขาของมันแทบทรุด



           " กงกง เกิดอะไรขึ้น "


           มหาเสนาตะโกนร้องทันทีที่เข้ามาใกล้  ข้างกายของมันเป็นสี่องค์รักษ์ผู้กล้าแข็ง


           " ข้าไม่รู้  เจ้าว่ามันเกิดอะไรขึ้นล่ะ แต่บอกก่อนนะว่าไม่ใช่ฝีมือข้า "



            หวาดกลัว มหาเสนาผู้ยิ่งใหญ่รู้สึกได้จากก้นบึ้งแห่งหัวใจ  เหงื่อกายเย็นเฉียบ


            " ท่านฟาง มิทราบว่าท่านทำอย่างนี้ได้หรือไม่ ดูจากลักษณะแล้วน่าจะเป็นปราณหยางสุดขั้วเช่นท่าน "


            ฟาง หลาง หนึ่งในสี่องค์รักษ์นิ่งเงียบ เขาพลิกฝ่ามือก่อนจะทะลวงไปยังพื้นหิน ราวกะมีดเสียบเนื้อ ฝ่ามือของเขาจมลึกลงไปในหินศิลาเกือบสุดฝ่ามือ เมื่อชักฝ่ามือกลับก็เหลือร่องรอยไอร้อนน้อยๆ


            " นี้คือสิ่งที่ข้าน้อยพอจะทำได้ "   



                คำกล่าวนั้นเหมือนตอกย้ำความเข้าใจของคนทั้งสอง โดยปกติแล้วพลังที่มนุษย์พึงจะฝึกฝนได้นั้นก็น่าจะไม่เกิน หัตถ์อัคคี ฟางหลาง   แต่ด้วยระยะเวลาอันยาวนานทำให้ศาสตร์แห่งปราณพัฒนาไปมาก





               เพียงแต่ว่านี้มันแตกต่างออกไป ความร้อนระอุราวกะลาวาไม่ต้องสงสัยนักที่กงกงผู้ตัดจ้าวโลกเพื่อฝึกคัมภัร์ในตำนานจนเก่งเกินคนยังต้องหวาดกลัว  เพราะแม้แต่คัมภีร์ที่ว่ากันว่าเป็นยอดวิชายังมิอาจสร้างพลังหยางสุดขั้นระดับนี้ได้




               
           " คนผู้นี้จัดเป็นยอดคน  ท่านเสนาช่วยสืบเรื่องนี้ที "


                " ได้ "




                หลังจากรับคำและคุยกันอีกเพียงเล็กน้อยทั้งสองก็แยกไป










                ทางด้านสองศิษย์ บัดนี้เขาทั้งสองยังไม่หายตะลึง  ไซซีประคองจอกชาในมืออย่างเหม่อลอย อันนิทานต่างๆที่ได้รับฟังมากจากเหล่าลูกค้าของนางล้วนมีมากมาย บ้างสนุกสนาน บ้างพิลึกพิลั่น  เพียงแต่ไม่มีเรื่องไหนบอกเลยว่ามนุษย์ผู้หนึ่งจะสามารถได้ถึงเพียงนี้



                " อาจารย์ เมื่อครู่แค่ขั้นที่หนึ่งรึครับ "


                " อืม โดยหลักการก็ขั้นที่หนึ่งแหละ แต่กว่าเจ้าจะทำได้คงต้องฝึกถึงขั้นที่ห้าขึ้นไปเท่านั้น  เพราะการสร้างพลังหยางอันร้อนแรงย่อมมาจาก บลาๆๆๆๆ "



                 ฟงเหลยกล่าวอธิบายน้ำไหลไฟดับ ขณะที่เทียนหลงอ้าปากค้าง เพราะไม่เข้าใจเลยสักคำ อะไรล่ะ!  แบ่งแยกหยินหยาง เคลื่อนหยิน คล้อยหยาง  ขยายทะเลปราณไร้ประมาณ  ในหยางย่อมมีหยิน สกัดหยาง สกัดหยิน  อ๊ากก  มันอะไรฟ่ะ



                " ฟหกดฟหกด บลาๆๆๆ   เจ้าเข้าใจไหม "


                " ครับ อ๊ะ เกือบเย็นละข้าขอตัวก่อนท่านอาจารย์ วันนี้ข้าต้องไปงานเลี้ยงฉลองของท่านเสนาคลัง "



                ว่าแล้วก็จรลีจากไปเหลือเอาไว้แต่เพียงไซซีและฟงเหลย 


                " ข้าไม่เข้าใจเลยอาจารย์ "


                นางกล่าวเสียงซึมก่อนจะวางจอกชาลงอย่างแช่มช้า  ชะม้ายคล้ายดังนางอัปสร ไซซีวาดมือไปเพียงเล็กน้อยพินไม้หลังงานก็บินวืดมาอยู่บนตักของนางอย่างแผ่วเบา   ฟงเหลยไม่เข้าใจจริงๆ ปากของนางบอกว่าไม่เข้าใจ แต่ทักษะการควบคุมปราณเมื่อครู่ล่ะ



                " เห้อ ท่านพึงใจจักฟังสักเพลงไหม "


                " อืม เอาสิ "




               เสียงพินบรรเลงฟังดูหม่นหมองอย่างชัดเจน  ความรู้สึกสับสนความรู้สึกย่ำแย่  ราวกะนกปีกหักที่มิอาจโผบิน  ความรู้สึกของนางใยมิใช่น้อยเนื่อต่ำใจหรอ



               " อ่าว พอๆๆ  เจ้าเป็นอันใดศิษย์ข้า ไฉยอารมณ์บ่จอยเยี่ยงนี้ "


              ไร้เสียงตอบรับจากหญิงสาว นิ้วเหยียดงามหยุดชะงักเลิกบรรเลง  เสียงใสยามขับร้องไพเราะยิ่ง ทว่าเมื่อมันกล่าวเป็นเสียงถอนหายใจ ฟังแล้วน่าใจหายอย่างประหราด



               " ข้าถามตัวเองอยู่เนืองว่าข้าติดตามเพราะอะไร  ส่วนหนึ่งย่อมบอกว่าท่านเป็นยอดฝีมือที่น่าติดตาม แต่อีกส่วนย่อมเป็นเพราะอะไรท่านล้วนทราบดี  แต่ยิ่งอยู่กับท่านนานเท่าไหร เหตุผลของข้าก็ยิ่งไร้ค่า  สุดท้ายข้าก็ได้แต่ถามตนเอง ว่าเหตุใดใยตัวข้าถึงอยากอยู่กับท่าน "



              นางกล่าวเสียยืดยาว ก่อนจะหอบพินไว้ในอ้อมแขนและเดินจากไป ทิ้งเอาไว้แต่เพียงเด็กหนุ่มที่กำลังย่างยี่สิบ ซึ่งกำลังงงได้ที่




             " อะไรฟ่ะ "



              ใจนางยากแท้หยังถึง อนึงตัวข้ามีปัญญา ก็หาหยังได้ไม่โว้(เซง)  ฟงเหลยเอ้ยดื่มวีต้าแล้วไปนอนซะ