อาจารย์ป่วน ก้วนจอมมาร

ลำดับตอนที่ #17 : ความป่วนที่ผลิบาน

               " นี้มารอันทพาล "



           " ขอรับ อาจารย์หญิง "


           " เจ้าเคยได้ยินตำนานหญิงสาวบนหอคอยไหม "


           " ขอรับ? "

           " มันเป็นเรื่องเล่าจากทางตะวันตกน่ะ  เป็นเรื่องเล่าจากดินแดนที่แสนไกล  เรื่องราวของหญิงสาวบนหอคอยน่ะ  " 



             หญิงสาวผ่อนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเล่าออกไปด้วยน้ำเสียงก้องกังวาล

             กาลครั้งหนึ่งมีหอคอยสูงเสียดฟ้า เล่ากันว่าบนยอดแห่งหอคอยนั่นมีแม่มดอาศัยอยู่ แม่มดผู้ชั่วร้าย ผู้บัลดารให้โลกประสบับโรคร้ายและความวินาศ  วันหนึ่งก็มีเด็กหนุ่มแห่งหมู่บ้านเล็กๆ ได้เดินทางผ่านมา




            ด้วยความคิดนึกสนุกเล็กๆนางจึงหลอกหล่อเด็กหนุ่มด้วยสิ่งล่อตาล่อใจอย่าง พลังวิเศษ ทว่าเด็กหนุ่มกลับกล่าวย่อนด้วย วาจาสุภาพหากแต่แฝงไปด้วยเหตุผล  จนในที่สุดนางก็ปล่อยเด็กคนนี้ไป



           หลังจากนั้นไม่ว่าจะนานสักเท่าไหร่นางก็มิอาจลืมคำกล่าวของเด็กหนุ่มได้ สุดท้ายด้วยทนไม่ไหวจึงออกติดตามหาเด็กหนุ่ม ทว่า...







            " ทว่าอะไรครับอาจารย์หญิง "


            " เห้อ...เรื่องมันเศร้าอย่าเล่าเลยดีกว่า ไป๊ ไปทำงานของเจ้าเถิด "











           ณ วังหลวง 


           หลังจากผ่านด่านแรกอย่างการโดนทะลวงจุดอันแสนทรมาณ ในที่สุดสองศิษย์แห่งฟงเหลยก็หายเป็นปกติ แม้จะต้องอาศัยเวลาฟื้นฟูเนินนานก็ตามที่ ซึ่งวันนี้ทั้งสองได้มาพบกับอาจารย์ของตนที่บริเวณลานกว้างไม่ห่างจากตำหนักของเทียนหลงนัก



            " พวกเจ้าพร้อมสำหรับการฝึกขั้นต่อไปรึยัง "



            ฟงเหลยกล่าวเสียงเรียบในมือข้างหนึ่งมีจอกสุราทองเหลืองลวดลายมังกร


            " ขอรับ ศิษย์พร้อมแล้ว "


             เทียนหลงรับคำอย่างไม่หวั่นเกรง ดูเหมือนจะมีความเชื่อผิดๆติดอยู่ในหัวเป็นแน่  เพียงแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด ดีเสียอีกเขาจะได้สอนได้อย่างเต็มที่  ขณะที่คิดเขาก็สาดสายตาไปยังไซซีอย่างหาคำตอบ  ซึ่งนางกลับตอบแผ่วเบาแต่ก็มิได้ปฏิเสธอย่างใด



             " พร้อมเจ้าค่ะ "


             " ดี เมื่อเป็นชั้นนั้นข้าจะเริมสอนเคล็กแรกใน คัมภีร์ทิวาคล้อยบุปผาอาลัย ให้พวกเจ้า ซึ่งแรกๆอาจยากสักเล็กน้อย"



             " คัมภีร์อะไรนะครับจารย์ ข้าไม่เคยได้ยิน "



             แทนทีฟงเหลยจะอธิบาย แต่เขากลับยิ้มกริ่มเพียงเล็กน้อยจากนั้นก็แบมืออกไปด้านข้าง


             " รุ่งอรุณ "



              ซู่มมมมมมม







               เพียงชั่วพริบตาเท่านั้นที่ผู้เยี่ยมยุทธทั้งเมืองต่างขนลูกซู่ บางก็รู้สาเหตุบางก็ไม่รู้ชัด เพียงแต่สองศิษย์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าแทบล้มหงายเมื่อเผชิญกับกำแพงปราณขนาดมหึมา


              " นี้ล่ะขั้นแรก "


                กล่าวแล้วก็พลิกผ่ามือประจุปราณจนขึ้นรูป  


              " วิชาปราณ  ดวงอัคคีเหมันต์ "



             อากาศรอบตัวถูกดูดเข้าไปบนผ่ามืออย่างรวดเร็วทั้งสองคนที่อยู่ดูต่างรู้สึกเหมือนโดนกระชากไปชั่วขณะหนึ่ง แต่เมื่อตั้งตัวได้ก็เพียงเห็นรอยยิ้มเล็กๆ ก่อนจะทันเห็นมือนั้นตวัดไปทางกำแพงด้านหนึ่ง










               กงกงวัยกลางคนที่กำลังหยอกเล่นกับเด็กรับใช้ พลันสงบมือลง ขนแขนของเขาลุกขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ เพียงแต่อาจเพราะเขากำลังตื่นเต้นกับเด็กใหม่คนนี้ก็เป็นได้ 





                 คลื่นนนน



              แต่แรงสั่นสะเทือนนี้คงเกินกว่าแรงเต้นหัวใจของเขาเป็นแน่



              " ตี๋น้อยกลับห้องของเจ้าก่อนเถิด ข้ามีเรื่องต้องไปดูเสียหน่อย  "



                ว่าแล้วก็ลุกเดินออกไปจากห้องส่วนตัวทันที  ภายในใจล่ำร้องอย่างวิตก



                บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วแน่ๆ  หากเป็นอย่างที่ข้าคิดจริง