อาจารย์ป่วน ก้วนจอมมาร

ลำดับตอนที่ #16 : สีแดงที่ชุบย้อมไปถึงดวงใจ

        สายลมโบกพัดให้ปอยผมพริ้วไสว  นัยตาที่เคยสีดำน่าลุ่มหลงแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงดุจทับทิม  เล็บมือที่เคยชมพูสดน่ารักบัดนี้ถูกย้อมด้วยเลือดจนมิอาจกลับคืน  เมื่อการพัฒนาวรยุทธตามแบบเดิมๆไม่ได้ผล  นางจึงเลือกเส้นทางใหม่ เส้นทางของนางเอง



           " ด ได้โปรด ว ไว้ชีวิตข้าด้วย "



           หนึ่งในศิษย์ของสำนักคุ้มกันขนาดกลางกล่าวอย่างหวาดกลัว  หากมองแต่เพียงยามนี้ย่อมน่าสงสารไม่น้อย เพียงแต่เมื่อไม่กี่วันก่อนย่อมเป็นมันและศิษย์ร่วมสำนักที่ก่อการข่มเหงหญิงสาวผู้น่าสงสาร



           " เจ็ดวันก่อน... "



               อึก



           เพียงกล่าวท่าวความแค่นี้ผู้ดีจอมปลอมถึงกับสะอึก  แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้นางแปลกใจแต่อย่างใด  ใบหน้าที่ถูกคลุมด้วยผ้าแพรสีแดงประดับประดาด้วยดิ้นทองเป็นรูปหงส์คาบบุปผา  ใบดาบทับทิมสีแดงสะท้อนแสงแลดูน่าอัศจรรย์



           " ครานั้นหญิงคนนั้นมิใช่รึที่กล่าวแบบนี้กับเจ้า  แต่นางก็ยังถูกพวกเจ้าข่มเหงรังแก "




             นางกล่าวแล้วก็หยุดไปพักหนึ่ง  ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัวของนาง  หากเป็นนางที่ตกเป็นเหยื่อเล่า เขาคนนั้นจักช่วยรึไม่ แล้วหากนางถูกข่มเหงเล่าเขาจักทำอย่างไร




             ฝ่ายผู้ดีจอมปลอมเมื่อสังเกตเห็นถึงความผิดปกติจึง ฉวยโอกาสทันที หากมันคิดจะหนีย่อมไม่สำเร็จและหากนิ่งอยู่ต่อย่อมไม่พ้นที่ตาย  มือสั่นเทาล้วงหยิบมีดอาบยาพิษที่ซ่อนไว้ออกมา   เพียงพริบตาก็ทะยานร่างเข้าใกล้  ดางตาวาวโรจน์หมายมั่นที่จะสังหาร




            ทว่า




            เหมือนเป็นดังภาพที่นิ่งค้างอยู่บนอากาศ  ร่างเนื้อของมันหยุดนิ่งพร้อมกับแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงดุจทับทิม  ก่อนจะแตกสลายกลายเป็นเพียงละอองเลือด




             " โง่เง่า "






              นางกล่าวออกมาอย่างไร้ความรู้สึก  มือซ้ายชูขึ้นเป็นสัญญาณก่อนจะมีชายชุดดำปรากฏกายอยู่ใกล้  เพียงแต่เมื่อพิจรนาอย่างถี่ถ้วนแล้วคงต้องว่า เป็นหญิงชุดดำต่างหาก



             " กระจายคำสั่งไปยังหน่วยกิเลน   ก่อนตะวันขึ้นข้าอยากเห็นสำนักคุ้มภัยชั่วช้านี้ลุกไหม้  เอาหัวของพวกมันมากองไว้ที่นี้ ไปได้!"




                พรุบ



                สิ้นคำร่างสีดำก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย คงต้องบอกว่าในยุทธภพยามนี้วิกฤตแล้ว









            ทางด้านวังหลวงยังคงสงบอย่างแปลกๆ  เทียนหลงหลังจากทะลวงจุดชีพจรหมดแล้วก็เริ่มฝึกวิชาร่วมกับไซซี  สำหรับเขาที่มีพื้นฐานและทักษะยุทธระดับสูงมาก่อนย่อมไม่ใช่เรื่องลำบากอันใด ซึ่งนั้นเป็นความคิดของเขาตอนแรก ทว่า



            " ซ ไซซี เบามือ  อ๊าก ได้ๆๆ ข้ายอมแพ้ "



           ดัชนีของไซซีที่ปลกคลุมด้วยปราณแหลมคมช่างน่ากลัว  ทั้งรวดเร็วพริกแพลง  นอกจากนี้ท่าร่างของนางยังหลอกตาเขาอีกด้วย  คิดแล้วก็ไม่เข้าใจจริงๆ ทั้งที่เขาใช้หมัดน่าจะได้เปรียบดัชนีแท้ๆ ไหนจะเรื่องที่นางเป็นอิสตรีอีก  



            " เฮ้อ  เจ้ามันกากแท้เทียนหลง  รัศมีการอออกหมัดของตนเองเจ้ายังไม่เข้าใจถ่องแท้ ไหนจะปราณที่ไม่ได้รูปนั่น  กลับกัน เจ้าดูไซซีสิ  การจู่โจมแต่ละครั้งอยู่ในระยะที่นางถนัดที่สุด  ปราณดัชนีก่อรูปจนกลายเป็นดั่งหอก  เฮ้อ วันนี้พอแค่นี้เลิกได้ "


             ฟงเหลยกล่าวเลิกอย่างเซงๆ ขณะที่เทียนหลงบ่นอุบ อันตัวเขานั่นมิเคยคำนึงถึงเรื่องเหล่านี้มาก่อนเลย แม้จะแอบเซงเล็กน้อย แต่ภาพที่ปรากฏก็ทำเอาเขาหายเซงทันที




             "อาจารย์สอนข้าเล่นเพลงนั้นซิ "

             " เฮ้ย สอนก็ได้แต่ปล่อยแขนข้าก่อนสิ "


              " ไม่อาวเดี๋ยวจารย์หนี "