อาจารย์ป่วน ก้วนจอมมาร

ลำดับตอนที่ #15 : ตอนสิบฮ่า

 

 

        หญิงงามแห่งเมืองหลวงตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด  ทั้งแขนและขาแทบจะไร้เรี่ยวแรงหากแม้นรู้ว่าจะต้องโดนแบบนี้เธอของผ่านดีกว่า

 

 

         " อู๊ย เจ็บๆ  "

 

 

        วี๊งงง ...

 

 

 

        อยู่ๆก็มียุ่งตัวน้อยบินมาเกาะอยู่หลังแขนของเธอก่อนจะดูดเลือดอย่างไม่สนใจสายตาของเธอแม้แต่น้อย ไซซีรวบรวมกำลังและกะจะฟาดมันให้ตาย เพียงแต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว  เจ้ายุ่งน้อยบินเตอะแตะพุ่งกางจากไปอย่างสบายๆ ขณะที่เธอยังไม่สามารถยกแขนได้แม้แต่น้อย

 

 

            " กรอดดด .. ด เจ้ายุ่งบ้า ฝากไว้ก่อนเถอะ "

 

 

 

          ร่างกายทุกส่วนปวดร้าวไปหมด    แม้จะยังเจ็บปวดทั่วทั้งร่างแต่บัดนี้พอจะสามารถสัมผัสปราณได้อย่างไม่ยากเย็น  คิดได้ดังนั้นแล้วจึงหลับตาสูดลมหายใจเพื่อโคจรลมปราณตามที่ได้ร่ำเรียนมา

 

 

 

 

 

 

 

        " อ๊ากกกกกกกกก "

 

 

         " อย่าร้องน่า เทียนหลง "

 

 

          " อ อาจารย์ ท ทำไมของข้ายังไม่เสร็จสักที "

 

 

           " อ่อ ร่างกายของเจ้ามันฝึกวิชามาเยอะ การจะทำลายรวดเดียวหมดก็เกรงแต่จะพิการถาวร ดังนั้นจงกัดฟันเอา "

 

 

 

 

            ว่าแล้วก็ส่งกระแสปราณอันร้ายกาจซอนไซเข้าไปในร่าง ก่อนจะระเบิดขุมชีพจร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          ณ หมู่เกาะทะเลใต้ ท้องฟ้าสดใส  มองเห็นเรือใบ แล่นอยู่ในทะเล

 

 

          อึนอึนเดินไปยังท่าเรือส่วนตัวอย่างสงบ ข้างกายคือ ซีเซียงกวง น้องร่วมสาบานของมันเอง

 

 

         " เซียงกวง ข้าไปครานี้อาจยาวนานนัก อย่างไรเสียก็ฝากกิจการของพรรคเราด้วย "

 

           " ได้ พี่อึนไม่ต้องห่วงข้าจะดูแลพรรคอย่างสุดความสามารถ "

 

 

          ซีเซียงกวงรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ  ทันทีที่เรือแล่นจากไปรอยยิ้มของมันที่ซ้อนไว้ก็แผ่ออกอย่างหุบไม่อยู่   

 

 

          " คึคึ ท่านนี้ท่าจะบ้าแล้วพี่อึน  ปรมจรณ์ของเรามาจากทางเหนือ ดังนั้นหากจะตามรอยท่านย่อมต้องไปทางบกสิ งานนี้ข้าคงได้ครองพรรคอีกนาน "

 

 

 

          ว่าแล้วซีเซียงกวงก็เดินไปหัวเราะไป โดยลืมดูไปว่าพื้นไม้ท่าเรือส่วนหนึ่งมันผุใกล้จะพังมิพังแหล่

 

 

 

 

          แกร๊กก  โครมมม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

         วันนี้เป็นวันแรกที่จะมีการซ้อมรบระหว่าง 7 สำนักใหญ่ อดีตเจ้าสำนักมังกรทองที่บัดนี้ล่มสลายไปแล้วได้เดินตามไต้ซือแห่งวัดไร่ถั่วเข้าไปในป่า

 

 

           " ท่านไต้ซือ ท่านแน่ใจนะว่านัดกับคนของท่านไว้ที่นี้ "

 

           " แน่นอนสิ "

 

           " อ๊ะ นั่นมันห้องน้ำนิ "

 

 

 

          อดีตเจ้าสำนักมังกรทรงอุทานแปลกใจ ก่อนจะเดินตามไต้ซือเข้าไป เมื่อเข้ามาใกล้ก็พบกับชายปริศนาในชุดแต่งกายแปลกประหราด ตลอดทั้งตัวเป็นชุดเดียวกัน เขานั่งไขว้ขาอยู่หน้าห้องน้ำ เมื่อเขาและไต้ซือเข้าไปใกล้มันก็หันมามองก่อนจะกล่าวออกมาด้วยภาษาแปลกๆพร้อมกับแหวกเสื้อออก

 

 

           " ยาราไนก๊ะ "

 

 

           " ม หมายความว่ายังไงท่านไต้ซือ ม มามุขนี้ข้าไม่ขำด้วยนะ "

 

 

          ชายผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกล่าวตะกุกตะกัก  แม้จะแปลไม่ออกแต่จากสายตานั่นที่ส่งมา จะให้ทำตัวโง่งมคิดเป็นอื่นไปได้อย่างไร  แน่นอนแหละว่าเขาไม่ยอมพลาดทีเสียท่าแน่ เพียงแต่จะหันหลังหนีก็ไม่ได้เพราะมิอาจประเมินและประมาทวิชาตัวเบาของชายปริศนา 

 

 

        " ยาราไนก๊าาา "

 

 

 

          เสียงลากยาวของท่านไต้ซือแห่งวัดไร่ถั่วดังลากยาวเป็นครั้งสุดท้าย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

        ณ โรงเตี้ยมแห่งหนึ่งที่มีบรรยากาศทั่วๆไป

 

 

 

            " ข่าวใหญ่ๆ  "

 

 

             เสียงของตัวประกอบที่มักโผล่ยามมีเรื่องสำคัญดังเรียกความสนใจ   ชายหนุ่มชาวยุทธที่ดูมีภูมิคนหนึ่งกล่าวรับไปอย่างมีเชิง

 

 

          " ใจเย็นๆ น้องชาย เจ้ามีเรื่องอันใดรึ "

 

 

          " ตอนนี้พรรคมารฟ้าถูกถล่มแล้ว "

 

 

 

          ชายผู้นั่นกล่าวทั้งยังไม่ทันหายหอบดี  ซึ่งข่าวครานี้สร้างความแปลกใจแก่ชาวยุทธไม่น้อย เพียงแต่ว่า

 

 

          " แล้วถล่มได้อย่างไรเล่า ข้ายังไม่ได้ยินข่าวการระดมคนจากพรรคใดเลย "  ชายคนเดิมกล่าวถามออกไปพร่างลุกขึ้นยืน

 

 

 

         " ป เป็นถูกถล่มในชั่วข้ามคืน... อึก  ฝีมือพรรคมารที่หนึ่ง เล่าลือว่าบุปผาแดงลงมือเอง "

 

 

 

           ได้ยินคำว่าบุปผาแดงประหนึ่งมันโดนตบฉากเข้าที่่หน้า  อันเรื่องราวต่างๆล้วนขจรไกล ยิ่งช่วงปีที่ผ่านมายิ่งเป็นข่าวนัก กับนางมารหน้าใหม่ที่แสนร้ายกาจ วรยุทธไม่ทราบสำนักและหลักการ  ร้อนแรงไม่ร้อนรน รุกรับไร้กระบวน  มีท่าไร้ท่ามิอาจแยก  ลี้ลับดุจภูตพราย  ส่องสว่างดุจตะวันแลจันทรา

 

 

 

          " บ บุปผาแดง  ช ใช่บุปผาแดง สิ้นลมก่อนสิ้นใจไม่ "

 

 

          " ถูก  ว่ากันว่านางลงมือดุดันนัก  คนถูกฆ่าล้วนแต่สิ้นลมก่อนสิ้นใจ กระบี่ของนางรวดเร็วยิ่งกว่าผู้ใด ทั้งยังกระบวนท่าอันลี้ลับ   "

 

 

          " ต แต่ข้าเคยเห็นที่หุบเขาหลับฮัวนะ  น นางกำมือ... จากนั้นหน้าผาก็ถล่ม "

 

 

            " เป็นได้ว่านางมีพลังยุทธสูงส่ง "

 

            " นางอาจเป็นมารร้ายจากยุคหลายร้อยปีก่อนก็ได้ เพียงแต่สั่งสมพลังวัตรจนถึงขั้นคืนวัยสาว "

 

          " นั่นสิ อาจเป็นได้เพราะไม่เคยมีชื่อนางในยุทธภพมาก่อนเลย "

 

 

 

 

            หลากหลายเสียงลือเสียงเล่าอ้าง  เพียงแต่ชายหนุ่มได้เดินจากไปแล้ว  หากกล่าวไปใครจะเชื่อทั้งหมดล้วนเกิดแต่เพียงความเห็นแก่ตัวของคนสองคน คนหนึ่งคือพ่อของนางเอง และอีกหนึ่งย่อมเป็นเขามิผิด

 

 

 

           " แต่เพียงแค่นั้นเจ้ากลับใช้เลือดล้างแผ่นดินเลยรึ หย่างกุ้ยเฟย "

 

 

 

 

 

 

 

            ข่าวสารขจรไกลเพียงแต่ดูเหมือนคนที่เป็นศูนย์กลางของพายุเลือดครั้งนี้จะยังคงไม่รู้ตัว

 

 

 

 

         " ฮัดเช่ย "

 

         " อั๊ก แค่กๆ ท ท่านเป็นอะไรอาจารย์ "

 

 

         " ข้าจามน่ะสิ "

 

 

           เพียงแต่การจามระหว่างทะลวงชีพจรจะทำให้เทียนหลงบาดเจ็บเสียแล้วสิ