อาจารย์ป่วน ก้วนจอมมาร

ลำดับตอนที่ #13 : บุพผาแย้มหยอกรัก

 

 

 

 

        หากเป็นคนธรรมดาสามัญย่อมต้องมีกล้ามเป็นมัดๆหากริจะลองเล่นพิณประกายฟ้า  หากเป็นผู้ฝึกวิชายุทธย่อมต้องมีปราณไม่ธรรมดาถึงจะเล่นพิณหลังนี้ได้ แต่ไม่ว่าจะท่างใดก็ตาม หากลองมีคนเล่นพิณหลังนี้ได้ นั่นย่อมหมายถึงไม่ธรรมดา

 

 

 

 

            เพียงเสียงแรกของพิณดังขึ้นเสียงจอแจอันคึกครื้นในงานก็เงียบหายไป  ท่วงสำเนียงที่หวานดุจน้ำผึ้งแต่ก็ไม่อาจเอื้อมไปถึง เหมือนดังคนขี่นกโชโคโบะที่เอาแอบเปิ้ลหลอกล่อ(ไฟนอลแฟนตาซี) ฉันใดก็ฉันนั้น   เหมือนดังหญิงสาวที่เพิ่งมีรักแรก เหมือนดังชายหนุ่มที่ลุ่มหลงในห้วงความรัก  ความขมขื่นเกิดขึ้นได้ทุกเวลาหากไม่ระวัง และเมื่อเสียงพิณหยุดลงทุกคนก็เหมือนเสียอะไรบางอย่างไป

 

 

 

               แปะๆๆ 

 

 

 

               " ไม่ธรรมดา ๆ  ข้า โค่วสือ ไม่ทราบว่าท่านผู้เลิศล้ำมีชื่อเสียงประการใด "

 

 

             ฟงเหลยที่กำลังซึมซับกับบทเพลงที่เล่นโดยการเหนี่ยวนำของร่องรอยปราณอดไม่ได้ที่ส่งสายตาเย็นชาไปให้ ยังให้ศิษย์ทั้งสองลอบไม่พอใจไปด้วย ทำให้ผู้ใหญ่อย่างฮองเฮาต้องออกโรง

 

 

 

              " ท่านนี้ย่อมเป็นท่านอาจารย์ขององค์ชายเทียนหลง ไม่ทราบว่าท่าน? "

 

              " โอ้ว ทูลฮองเฮาหม่อมฉันเป็นผู้บรรเลงพิณตำหนักลู่หยาง  โค่วสือ หว่ากง "

 

 

 

                 " เฟ้ย อารมณ์เสีย วันนี้ข้าขอลา  พิณนี้เป็นของผู้ใด "

 

 

              ฟงเหลยกล่าวเสียงดังอย่างหงุดหงิด  อันว่าความไร้มารยาทที่มักจะโผล่ออกมาฮองเฮาย่อมทราบ เพียงแต่มาหลุดแบบนี้นางก็ไม่รู้จะแก้อย่างไร  แต่หากกงกงแอบแนะนำมาเป็นจริง เกร่งแต่ว่าคนคนนี้จะสังหารผู้คนได้ง่ายดุจหายใจ  

 

 

             " ท่านอาจารย์โปรดใจเย็นก่อนไม่ทราบท่านเป็นอันใด "

 

 

              " ข้ากำลังซึมซับอารมณ์ของเพลงเกือบจะสุดแล้ว เจ้าแก่นี้ดันมาทำซะเสียหมด น่าถอนหงอกเสียจริง  "

 

 

 

              สิ้นคำกล่าวคนทั้งงานก็ส่งสายตาดุไปยังชายคนนั้นยังให้ต้องถอยทัพไปอย่างจำยอม  ด้วยเพราะมันเป็นนักดนตรีย่อมฟังออกในทันทีว่าเพลงกำลังจบลง เช่นนั้นแล้วจึงตั้งใจจะเปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่ให้เป็นที่จดจำ เพียงแต่ไม่นึกว่าเรื่องมันจะออกมาเป็นแบบนี้  ดังคำโบราณว่า ความเกรียนทำให้คนตาบอด  ถ้าเพียงแต่มันไม่คิดเรื่องอื่นๆเพ้อเจ้อแล้วตั้งใจฟัง มันย่อมต้องทราบเป็นแน่แท้ว่าเพลงวิเศษอย่างนี้ต้องใช้เวลาซึมซับบรรยากาศ

 

 

 

             " อ่อ เช่นนั้นพิณหลังนี้้ข้าขอมอบให้ท่าน "

 

 

 

            เป็นชายร่างสูงโปร่งกล่าวออกมา มันมิใช่ใครอื่นหากแต่เป็นเสนาคลังนั่นเอง

 

 

 

              " ขอบใจ งั้นลาล่ะ บาย "

 

 

 

              ว่าแล้วก็หอบพิณหลังใหญ่ก่อนจะทะยานร่างออกไปทันที  และกว่าฮ่องเฮาจะรู้ตัวลูกหัวแก้วหัวแหวนทั้งสองก็ตามอาจารย์ของตนไปไกลแล้ว


                           ชิ  แอบชิ่งนี้หว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

                " เคี๊ยกฮ่าๆๆ  ได้พิณฟรีโว้ย "

 

 

                " ฮ่าๆ ท่านอาจารย์ช่างล้ำลึก ข้าคิดอยู่แล้วว่าท่านทำตัวแบบนั้นต้องมีอะไรแอบแฝง "

 

 

                " อาจารย์เพลงนั่นสอนข้าหน่อย  "

 

 

              " @ เทียนหลงข้าก็ไม่ได้คิดแต่แรกหรอก แต่จังหว่ะเหมาะเกิ้นจะปล่อยไปก็น่าเสียดาย  @ ไซซี ข้าเป็นอาจารย์เจ้านะ ยังไงก็ต้องสอนอะไรเจ้าบ้างแหละ "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                " ขออภัยแทนคนคนนั่นด้วยท่านเสนาคลัง "

 

 

              " มิเป็นใดหรอก  กระหม่อมพอทราบว่าท่านผู้นั้นเป็นยอดคน ไม่ทราบว่าท่านไปหาคนผู้นี้มาแต่ใด "

 

 

 

             ฟังคำกล่าวของเสนาคลังแล้ว นางก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

 

 

               " เป็นลูกชายข้าเชิญมาเอง "

 

 

                " โอ้ว ช่างปรีชายิ่งนัก "

 

 

 

 

 

 

 

             ภาพของคนสามคนวิ่งเล่นกันในส่วนหินสะท้อนผ่านสายตาของผู้ยิ่งใหญ่  คนเป็นพ่อย่อมต้องดีใจที่ลูกมีความสุข และยิ่งต้องดีใจขึ้นไปอีกเมื่อเห็นถึงอะไรบางอย่าง

 

 

 

               " ฝากท่านแล้ว ฟงเหลย "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               หลังจากกลับถึงตำหนักแล้วคนทั้งสามต่างแยกย้าย ไซซีปราถนาจะล้างเครื่องปทิณโฉม ส่วนเทียนหลงจะอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า  ทำให้ยามนี้ฟงเหลยอยู่คนเดียวจริงๆเป็นครั้งแรกของวัน  เพราะยามเช้าก็มีไซซีมีปรณิบัติ ยามสายเทียนหลงก็มาพร้อมกับเมื้อผ้าและของปลอมตัว  ยามบ่ายก็เพิ่มฮ่องเฮาขึ้นมาอีก ยามนี้เกือบพลบค่ำแล้ว ย่อมเป็นครั้งแรกของวันที่ใจของเขาคลายจากความวุ่นวาย

 

 

 

              " เจ้าสบายดีไหมน้า  กุ้ยเฟย "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                ขณะที่อีกคนกำลังคิดคณึง  อีกคนกลับยิ่งกว่า

 

 

 

 

 

 

             เลือดสีแดงฉานชุบย้อมให้อดีตวังตะวันรุ่ง พรรค มารฟ้า ลุกไหม้  ร่างบางเดินเหยียบย่ำซากศพอย่างไม่หวั่นเกรง อดีตเจ้าสุริยัน อาฆาตต้องจบชีวิตลงบนบัลลังทอง ดวงตาที่มองค้างอย่างเคืองแค้นไม่ได้สร้างความรู้สึกใดๆแก่นาง

 

 

 

 

                " เท่านี้ทั้งทางเหนือและภาคกลางก็มีเราเป็นพรรคมารที่ใหญ่ที่สุดสินะครับ "

 

 

              มารอันทพาลกล่าวลอยๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปเก็บตำราลับ ดรรชนีสุริยัน  ก่อนจะส่งสัญญาณให้ขนข้าวของมีค่าต่างๆจากไป

 

 

 

            " ข้าจะล้างบางรอท่าน สักวันหนึ่งท่านจะต้องกลับมา  "

 

 

            เสียงหวานใสเอื่อนเอ่ยราวกะไร้เดียงสา ถ้อยค้ำแห่งรักมั่นถูกสลักเสลาด้วยเลือดของผู้คน  อนิจจาตำนานดอกไม้แดงกำลังผลิบาน 

 

 

 

 

 

 

 

           " ข่าวด่วนขอรับ "

 

 

        เสียงคนนำสารดังขึ้นอย่างร้อนรน เจ้าสำนักทั้ง 7 หันมามองอย่างสนใจ ก่อนจะเป็นไต้ซือแห่งวัดไร่ถั่วกล่าวอนุญาติ

 

 

           " ตอนนี้พรรคมารที่หนึ่งแห่งแผ่นดินถล่มพรรค มารฟ้าไปแล้วขอรับ "

 

 

           " เป็นไปได้ไง!! "

 

 

 

             คนทั้งหมดต่างลอบเหงื่อชื้นหนาวเหน็บ  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 -------------------------------------------------------

 

 

 

 

                       อุ๊โฮ้  มาอัพแล้วนะๆ   อาจไม่ค่อยเข้มข้นนัก แต่ว่าบัดนี้ยุทธภพกำลังจะร้อนเป็นไฟแว้วว