อาจารย์ป่วน ก้วนจอมมาร

ลำดับตอนที่ #10 : โอ๊ยย จอมมารปวดหัว

 

 

 

 

 

 

                   " เอ่อ  ข ข้า า  า  ข้าไปเก็บของแปบ "

 

 

 

                   เทียนหลงที่ตอนแรกขอกราบเป็นศิษย์ของฟงเหลยขอตัวอย่างรวดเร็ว  ก่อนที่คนอีกสองคนจะทันพูดอะไรเขาก็ไปแอบพักหายใจอยู่ในห้องแล้ว  เขาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะแอบแง้มบานประตูเพื่อสังเกตุเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไป

 

 

 

 

 

                   " ..... "
 

 

                   "......."
 

 

                "............"
 

 

             ".................."

 

 

 

 

               " เอาล่ะ ข้ายอมแพ้  เจ้าจะแกล้งข้าไปทำไม "

 

 

               " ข้าไม่ได้แกล้งท่าน  ท่านต่างหากที่ไม่ยอมตอบข้า "


 

 

               " เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่อยากตบแต่งเมียตั้งแต่อายุยังน้อย  "

 

 

               " หมั้นก่อนก็ได้นิท่าน "


 

 

               " หมั้นบ้าบออะไร  ข้าชอบอิสระ ไม่ยึดติดอะไรแบบนั้นหรอก ดังนั้นข้าขอตอบว่าไม่  ทั้งไม่แต่ง ทั้งไม่หมั้น ทั้งไม่อะไรทั้งนั้น "


 

 

 

               " แต่เมื่อคืนข้ากับท่านร่วมเตียงเคียงหมอนกันแล้วนะ "

 

 

               " มันก้แค่นั้น "


 

 

               " แค่นั้นหรอเจ้าค่ะ  ข้าเป็นถึงดุณีแห่งเสียงเพลง ไฉนท่านทำกับข้าเยียงนี้ "

 

 

               " บลาๆๆๆๆๆ "
 

 

               " บลาๆๆๆๆๆ "

 

 

               " บลาๆๆๆ  "

 

 

 

 

               " แฮ่ก แฮ่ก  ซูดดดดด  "

 

 

               "   งั้นข้าขอเป็นศิษย์ท่าน  "

 

 

               " ไม่เอาเดี๋ยวเจ้าลักหลับข้าอีก "

 

 

               " ข้าไม่ทำหรอก  หรือท่านที่เป็นชายชาตรีกลับกลัวข้าหญิงสาวร่างเล็กแบบนี้ "


 

 

               " ตรงนั้นของเจ้าไม่เล็กเลยนะ "

 

 

               " ท่านรู้ได้ยังไง "

 

 

               " ข้าแอบจับเมื่อคืน เฮ้ย  ข้าใช้ลมปราณ-- "

 

 

               " ไม่ต้องเลยท่านล่วงเกินข้า  แต่ไม่ยอมรับผิดชอบ  ข้าจะวิ่งไปทั่วเมืองตะโกนประจานท่าน "


 

 

               ว่าแล้วนางก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งออกไปจากห้อง  ฟงเหลยที่ไม่รู้จะทำยังไงรีบกระโจนจับร่างของนางไว้ เพียงแต่ว่า

 

 

 

                 โครม

 

 

 

                 " โอ๊ย  อ๊ะ ท่าน   ท่านล่วงเกินข้ากี่ครั้งถึงจะพอใจ "

 

 

               ร่างบางกล่าวพร้อมกับมีอาการสะอื้นไห้  ฟงเหลยหันซ้ายหันขวาก็ไปพบกับหน้าของเทียนหลงที่ยื่นออกมา  ปากของมันขมุบขมิบเป็นคำว่ารับนางเป็นศิษย์

 

 

                 " เออๆๆ ก็ได้  เจ้ากับเทียนหลง เป็นศิษย์ของข้าแล้ว ตกลงไหม "

 

 

                 " ฮือๆ  อ๊ะ  รับเป็นศิษย์จริงนะ "

 

                 " หึ เออ  ข้าบอกว่ารับก็คือรับ "

 

 

 

 

                ฟงเหลยส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่าย  ตอนแรกกะจะลงเขามาตั้งพรรคมาร  จากนั้นก็ยืดครองยุทธภพและคอยก่อกวนพวกตระกูลไป๋  แต่นี้มันอะไร  น้อยใจแม่หญิงจึงหนีออกมา  พอมาก็มาเจอกับไซซี จากนั้นก็เผลอไปล่วงเกินนางจนตอนนี้ต้องรับศิษย์อีก  เป้าหมายห่างออกไป  หรือเขาต้องทำใจแล้วออกบวช

 

หลังจากกล่าวหารืออะไรกันเล็กน้อย จอมมารมือใหม่ และศิษย์ทั้งสองก็ตัดสินใจย้ายถิ่นฐานไปบ้านของศิษย์หนุ่ม ซึ่งไม่รู้ว่าโม้เกินจริงไปรึเปล่า

 

 

 

" บ้านข้านะ ใหญ่โต  อาหารดีดนตรีไพเราะ  ไปแล้วจะติดใจ แต่ข้าขออย่างนะท่านอย่าออกจากเขตที่ข้าระบุไว้ ไม่อย่างนั้นข้าอาจโดนทำโทษได้ "

 

 

 

ศิษย์คนใหม่กล่าวออกมาอย่างยิ้มแย้ม  ฟงเหลยพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจทั้งๆที่จริงๆแล้วไม่คิดจะฟังหรอก เพียงแต่ในเมืองหลวงแห่งนี้เขาไม่รู้จักผู้คนเลย  ไม่รู้ที่รู้ทาง นอกจากนี้ดูท่าศิษย์ของเขาจะเป็นคุณชายที่ร่ำรวยไม่น้อย ดังนั้นเขาจึงกัดฟันรับ   หากหมดตัวเมื่อไหร่ค่อยเฉดหัวก็ยังไม่สาย

 

 

 

" เรียนอาจารย์ศิษย์พร้อมออกเดินทางแล้ว "

 

เสียงหวานใสเจือความยินดีเอ่ยออกมา   ใบหน้าของไซซีแผ่กระจายกระแสของความยินดีและความสุขออกมาอย่างชัดเจน  ต่อให้เทียนหลงโง่กว่านี้ร้อยเท่าเขาก็ยังสามารถบอกได้ว่านางรู้สึกกับอาจารย์ของตนมากว่าศิษย์อาจารย์เป็นแน่  ดังนั้นแล้วเขาจึงต้องหาทางวางตัวเป็นกลางให้ได้

 

 

 

 

 

 

การเดินทางของทั้งสามคนราบรื่นดี  แม้เขาจะติดใจยามเฝ้าบ้านของศิษย์ตนเองไม่น้อย  เพราะยามเหล่านั่นแต่งกายไม่ธรรมดา  ไหนจะอาวุธและชุดเกราะที่ดูน่าเกรงขาม   ไหนจะท่วงท่าที่ดูแข็งแรง  ถึงแม้จะมีคนแบบนี้เป็นพันก็ยากจะต่อกรกับเขาก็จริง เพียงแต่ว่าสำหรับคนธรรมดาอย่างศิษย์ทั้งสองนั้นย่อมลำบาก

 

 

 

" ยามบ้านเจ้าดูแข็งขันดีนะ "

 

 

" ใช่แล้วขอรับ  ท่านกล่าวมาไม่มีผิด  ยามหน้าบ้านของข้าคัดมาอย่างดี  เสียแต่ที่ว่าคงไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ต่อหน้าท่าน "

 

 

 

 

ฟงเหลยหัวเราะรับในลำคอ  ศิษย์คนนี้ของเขานับว่าช่างพูดเสียจริง  พลันสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นศิษย์อีกคน   นางทำหน้าบูดอย่างเห็นได้ชัด  เขาเดาออกในทันทีว่านางหน้าบูดด้วยเหตุผลใด   

 

 

" ฮ่า  เจ้าก็นะ  จะงอนอะไรล่ะหึ "

 

" ท่านไม่สนใจข้า "

 

 

 

 

คำตอบตรงๆของนางทำเอาเขารู้สึกเหมือนกับเดินไปชนกำแพงศิลาแกรง   มันเป็นความรู้สึกว่าไม่สามารถเคลื่อนต่อไปได้อีก   มันทำเอาสมองเขาตันไปช่วยขณะ

 

 

" เออ   ข้าสงสัยนะศิษย์ข้า  เหตุไฉน อิสตรีเยี้ยงพวกเจ้าถึงได้เข้าใจยากเช่นนี้ "

 

" เรียนอาจารย์ที่ข้าเคารพรักยิ่ง  อิสตรีนั้นหาได้มีไว้ให้เข้าใจ  หากแต่นางเหล่านั้นต่างมีไว้เพื่อตามใจ "

 

 

 

แปะๆๆๆ

 

 

" ลึกซึ้งๆ "

 

 

เทียนหลงหน้าเหวอไปขณะหนึ่ง กล่าวชมออกมา  แม้จะดูเหมือนว่าเขาทั้งสามคอยตบมุขกันเองเพียงแต่ความจริงแล้ว  เขาทั้งสามไม่ได้ตบมุขเลย  หากแต่ที่กล่าวออกมาทั้งหมดล้วนออกมาจากความคิดและจิตใจ

 

 

" ข้าว่ามันไร้เหตุผลชะมัด "

 

" เรียนอาจารย์ แม้ท่านจะเป็นอาจารย์ของข้า  ท่านเก่งกว่าข้า  หลักแหล่มและทรงปัญญาหาใดเปรียบ  แต่เรื่องแบบนี้กว่าท่านจะเข้าใจได้ ท่านคงต้องผ่านวัย  "

 

 

เทียนหลงกล่าวกับอาจารย์อย่างนอบน้อม   ฟงเหลยดูจะเข้าใจเหตุผลของศิษย์ไม่น้อย  เพียงแต่ว่าเขาไม่ยอมปล่อยอะไรผ่านไปง่ายๆ

 

" ดี  ต่อจากนี้ไป  ข้าจะตั้งใจศึกษาไซซีเพื่อบัญญัตวิชา   คัมภีดรุณีกรรแสง   "

 

 

 

 

ฟงเหลยกล่าวออกมาอย่างมาดมั่น   เทียนหลงมองอาจารย์ของตนอย่างเลื่อมใส   ส่วนนางหนึ่งเดียวทำเพียงแค้นเสียงไม่เห็นด้วย

 

 

"  สมแล้วที่ข้ากราบท่านเป็นอาจารย์  ข้าไม่เรียนวิชายุทธก็ได้  ขอเพียงท่านบัญญัตสิ่งนั้นออกมา  ข้าของเพียงเศษเสี้ยวของมันข้าก็พอใจแล้ว "

 

" หึหึ  นับว่าข้ารับเจ้าเป็นศิษย์ไม่เสียหลาย  ดี   ต่อแต่นี้ไปเราจะมุ่งศึกษาหญิงสาว  "

 

 

" ขอรับอาจารย์ "

 

 

 

 

ด้วยใบหน้าหื่นกระหายอย่างปิดไม่มิดของสองศิษย์อาจารย์   รังศีความหื่นที่แผ่ออกมาทำเอาไซซีผื่นขึ้น  นางคิดแล้วคิดอีก   นี้ตนเองหลงรักไอ้เด็กหื่นคนนี้ได้ยังไงเนี้ย  เห้อ