Lamp_in_Sky

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ การพบพานแห่งโชคชะตา

 

 

 

                [....ซึ่งตามติของ คณะกรรมการควบคุมสื่อมีผลให้ระงับกิจการของบริษัท W ดิจิดัลเวิล์ดเป็นการถาวรตั้งแต่...]

 

 

                     " เห้อ~ "

 

 

                    เสียงจากโทรทัศน์ทำเอาเด็กชายถอนหายใจเสียงดัง

 

 

 

                    "เป็นอะไรไปลูก ตื่นมาดูข่าวแต่เช้าแบบนี้ "

 

 

                    ชายร่างสูงใหญ่กล่าวเบาๆขณะมองดูบุตรชายอ่านข่าวจากโทรทัศน์

 

 

                    " เขาปิดเกมส์ เซอร์ไวเวิล-เอ็จ อ่ะพ่อ "

 

 

                    " อ่อ เกมส์ที่ลูกได้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีก่อนน่ะหรอ "

 

 

                    " ใช่แล้วฮ่ะ  อุตส่าเล่นจนเทพแล้วเชียว รู้งี้ขายของในเกมส์ให้หมดก็ดี "

 

 

                    " ฮ่าๆๆ อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ถือว่าแล้วไป ไม่ต้องใส่ใจหรอกลูก ดูอย่างพ่อสิพลาดมาก็เยอะไม่เห็นท้อแท้เลย "

 

 

                    " ครับ "

 

 

                    " เอาล่ะ พ่อไปทำงานก่อนนะ เช้านี้มางานคุ้มครองพยานเพียบเลย "

 

 

 

 

                     ชายร่างสูงใหญ่ลูบหัวลูกชายเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปห้องครัว ซึ่งก็ได้ยินเสียงหญิงสาวแว๊ดๆอยู่ไกลๆ

 

 

 

                    " จะรีบไปไหนกับข้าวใกล้เสร็จแล้วแท้ๆ "  หญิงสาวเดินออกมาจากห้องครัวอย่างเซงๆ แต่เมื่อสบตากับลูกของเธอ เธอก็ปั้นยิ้มขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าไปหา

 

 

 

 

                       " เป็นอะไรหืมคนเก่งของแม่ ซึมเชียว~ "

 

 

 

 

                        เด็กชายกรอกตาครั้งหนึ่ง  นี้เขาต้องพูดถึงเรื่องนั้นอีกแล้วหรือทั้งๆที่ไม่อยากจะพูดเนี้ยนะ? โถ่ว แม่~

 

 

 

 

 

 

 

                   10 ปีต่อมา  

 

 

 

 

 

 

 

                         เสียงเครื่องยนต์ 6 สูบวางเรียงดังกระหึ่มสะท้านทรวง  ชายหนุ่มดับเครื่องมอเตอร์ไซค์คู่ใจก่อนจะก้าวไปตามทางเดินยาวเหยียดของมหาวิทยาลัย    จุดมุ่งหมายของเขาวันนี้คงไม่พ้นการลงทะเบียนเรียมซัมเมอร์เหมือนทุกๆปีที่ผ่านมา  ถึงแม้ปัญหาพิเศษของเขาจะเรียบร้อยไปแล้วแต่หน่วยกิจของเขายังไม่ครบ

 

 

                       แต่ปัญหาจะหมดไปถ้าเขาได้ลงเรียนวิชาเลือกตัวสุดท้าย  ซึ่งอาจารย์ที่ปรึกษาบอกว่าจะเป็นวิชาอะไรก็ได้ ไร้สาระยังไงก็ได้ นึกแล้วก็ได้ยินเสียงอาจารย์แว้ดๆขึ้นในหัวทันที

 

 

 

                        "  เธอจะรีบจบไปไหนจ๊ะ ไม่อยากจะสูดอากาศมหาลัยขนาดนั้นเลยหรือ  "

 

 

                        "  ก็ผมอยากเรียนจบใน 3 ปีไงครับจารย์   " 

 

 

 

 

 

 

 

 

                     ตึกทะเบียน-วัดผลกลางตั้งอยู่ใกล้กับห้องสมุดไม่ห่างจากตึกเรียนของพวกวิศวะเท่าไหร่  ดังนั้นจึงพบเจอเพื่อนเก่าสมัยเรียนมัธยมและประถมหลายสิบคน

 

 

 

                      " โย้ว  สาระ "

 

 

                       เสียงทักดังออกมาจากกลุ่มของชายหนุ่มหญิงสาวในชุดช๊อป 

 

 

 

                      " ไง เพื่อนฝูงทั้งหลาย  สบายดีกันป่าว "

 

 

 

                      สาระเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนซึ่งทันทีที่เขานั่งก็ได้รับน้ำชาเขียวทันทีหนึ่งขวด แต่เจ้าธนาวุฒิบอกว่าให้แต่น้ำกับขวดส่วนตนเองขอฝา!  เอ่อ แหล่มไหมล่ะ  

 

 

 

                      " แล้วพวกนายตั้งวงทำอะไรกันอ่ะ "

 

 

                       " อ่อ เรื่องนั้นต้องถามยัยเปิ้ล "

 

 

 

                       เปิ้ลเด็กสาวเนิร์ดสะดุ้งเฮือกเมื่อโดนพาดพิง แต่เจ้าหล่อนก็ดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับดันแว่นเล็กน้อย  ถึงคนอื่นจะไม่ทันสังเกตุก็เถอะ ทว่าสาระมองเห็นได้ถึงเสน่ห์แปลกๆของหญิงสาวคนนี้

 

 

 

                    " คือ มันเป็นเกมส์น่ะ เมื่อก่อนเคยโดนปิดไปแต่ตอนนี้กลับมาเปิดใหม่แล้ว... "

 

 

                    " หืม? "

 

 

                    " เมื่อก่อนมันชื่อว่าเซอร์ไวเวิล-เอ็จ แต่ตอนนี้ชื่อของมันคือ  เอ็จ ออฟ ทรอน "

 

 

 

                     แม้หญิงสาวจะอธิบายได้ตะกุกตะกักอีกทั้งยังมีเสียงแซวจากเพื่อนๆ  แต่แค่คำว่า เซอร์ไวเวิล-เอ็จ ก็เพียงพอแล้วที่จะทำเอาชายหนุ่มสตั้น

 

 

 

                     " เปิ้ลครับ "

 

 

                    " ค่ะ ? "

 

 

                    " เขาขายเกมส์นี้ที่ไหนครับ "

 

 

 

                    " ค๊า~ ? "

 

 

 

 

 

 

 

 

                          เปิ้ลอยากจะร้องงงงงงไห้~  ก็พ่อเทพบุตรสุดหล่อที่เธอว่าจะไปส่งซื้อเกมส์มันดันขับมอเตอร์ไซค์ได้ฉะโว้งฉว๊าบมาก  มุดซ้ายปาดขวา เร่งปรืดดดด จากนั้นก็เบล็กเอี๊ยดด~ กว่าจะมาถึงห้างได้หญิงสาวก็สามารถจดจำกล้ามเนื้อแผ่นหลังของชายหนุ่มได้ว่ามีกี่มัด มัดไหนอยู่ตรงไหน แล้วเขาใช้โรออนกลิ่นอะไร เพราะเธอ ได้แนบชิดไปกับแผ่นหลังนั่นอย่างเต็มอิ่ม  ซึ่งสาวๆทั้งมหาลัยต้องอิจฉาเธอแน่ถ้าได้เอาไปเล่า

 

 

                         ไม่สิ ตอนนี้เธอก็กำลังเป็นหัวข้อสนธนาของกลุ่มโซเชี่ยวแล้วล่ะ! 

 

 

                         ในหัวข้อ ชะนีน้อยห้อยรถกับพ่อเทพบุตร สาระ

 

 

 

 

 

                        หลังจากที่ได้กลับมาเหยียบพื้นอีกครั้งสาวเปิ้ลก็เดินไปกอดเสาในลานจอดรถอย่างคิดถึงทันที

 

 

                        " พักก่อนไหมครับเปิ้ล  หน้าตาดูซีดๆนะ "

 

 

                        สาระกล่าวถามอย่างเป็นห่วงเพราะหญิงสาวที่ตนเองลากมาซื้อเกมส์ทำหน้าซีดๆ  ถึงแม้เจ้าตัวจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะมองไม่ออก  ดังนั้นก่อนจะไปซื้อเกมส์เขาจึงพาเธอไปนั่งร้านเค๊กเจ้าประจำซะหน่อย

 

 

                      10 นาทีต่อมา

 

 

 

                       " เปิ้ลกลัวอ้วนจังเลยค่ะ แต่ไหนๆก็ไหนๆละ รบกวนขออันนั้นเพิ่มให้เปิ้ลด้วยนะค๊ะ "

 

 

                        แหมะ  เขานี้อัจฉริยะจริงๆ พอเข้ามาในร้านแล้วเธอก็หน้าตาดูดีขึ้นมาเลย  ก็นะตามตำราที่บิดาเคยกล่าวไว้

 

 

                        ผู้หญิงกับขนมหวานเป็นของคู่กัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                         หลังจากที่แวะร้านเค๊กไปชั่วโมงกว่าๆ ทั้งสองก็ได้เดินไปยังโซน เกมส์! ใช่เดียวนี้เกมส์มีมากมายจนสามารถจัดเป็นโซนแยกต่างหากได้ ถึงจะมีแค่ไม่กี่เกมส์ที่ครองตลาดแต่มูลค่าของการซื้อขายเครื่องคอนโซลและไอเทมในเกมส์จัดว่ามีมูลค่ามากอย่างเหลือเชื่อ

 

 

                       " สวัสดีค่ะ มีเครื่องของเกมส์ เอ็จ ออฟ ทรอน เหลือไหมค๊ะ "

 

 

                       " มีครับ ไม่ทราบว่าอยากได้รุ่นไหนครับ "

 

 

 

                       " เอาตัวท๊อปเลยครับ "

 

 

 

 

 

 

                       30 นาทีต่อมา

 

 

 

                       สาระไม่อยากจะเอ่ย..... เพราะดันพูดว่าเอาตัวท๊อป คราวนี้ล่ะท๊อปจริงๆ เงินหายไปเกือบแสน โถ่ เงินเก็บ~

 

 

                      " เปิ้ลว่าแล้วว~ สาระนี้หล่ะก็ ของเปิ้ลซื้อตัว สองหมื่นก็ว่าแพงแล้ว สาระนี้...."

 

 

                     " กระซิกๆ หายไปเกือบแสน ผมนี้ทำงานพาสไทม์ให้พ่อหลายเดือนกว่าจะได้ขนาดนี้ "

 

 

                     " ทีหลังจำไว้นะค๊ะ คิด-ก่อน-พูด " 

 

 

                     " กระซิก~  ครับ "

 

 

 

 

                       เปิ้ลปลอบใจสาระจนอาการดีขึ้นแล้วกว่าจะรู้ตัวก็พบว่าตนเองได้มายืนอยู่หน้าเจ้าเครื่องยนต์หกสูบติดโครงเหล็กที่แปะเบาะไว้ข้างบน  เธอกลืนน้ำลายอึกใจก่อนจะตัดสินใจพูดอะไรสักอย่าง

 

 

                       " สาระ เปิ้ลขอนั่งแท็กซี่กลับเองได้ไหม.... "