อาจารย์ป่วน ก้วนจอมมาร

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

             ท่ามกลางสายหมอกยามสายของหุบเขาแห่งหนึ่งในฤดูฝน   ตลอดวันที่แห่งนี้ไม่เคยมีแสงแดดส่องถึง  ต้นไม้เขียวขจีเรียงรายตามหนทางที่ทอดสู่ทะเลสาบเต่าเขียว    อากาศที่เต็มไปด้วยความชื้นสร้างความไม่พอใจแก่คนทั้งสี่  ชายชราผู้ถือร่มสบถออกมาเบาๆ

                      "  บ้าจริง   ทำไมต้องมาที่แบบนี้ด้วย "   ดวงตาของผู้กล่าวหันมองซ้ายขวาตลอดเวลาบ่งบอกถึงความไม่ไว้วางใจอะไรสักอย่างในที่แห่งนี้     เขาได้แต่คิดในใจว่าเหตุใดต้องยอมมาทำงานที่ไม่ได้ค่าจ้าง มิหนำซ้ำยังอันตรายแบบนี้

                      " เงียบน่า  ผู้เฒ่าใบสน  "  ชายหนุ่มวัยสามสิบต้นๆกล่าวปราม  ในมือของเขากำกระบี่แน่น  แม้เขาจะพูดแบบนั้นแต่ใจของเขาก็ไม่ได้ต่างจากผู้เฒ่ามากมายนัก   และเขาก็เชื่อว่าคนที่เหลือก็ไม่ต่างกัน  แต่เมื่อลองคิดดูอีกทีคงมีอีกคนที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้เป็นแน่ 

                      " ท่านหลิง  ท่านคิดอย่างไร "  ชายผู้มีลักษณะคล้ายบัณฑิตกล่าวถามโดยจุดหมายย่อมเป็นหญิงวัยกลางคนที่เป็นผู้นำ ณ ตอนนี้   แม้อายุของนางจะล่วงเลยวัยสาวมาหลายปีแต่ด้วยพลังลมปราณอันพิศดารสุดขีดทำให้นางไม่แก่ลงเลยแม้แต่น้อย   เสื้อผ้าของนางถูกซักและย้อมไปด้วยเลือดครั้งแล้วครั้งเล่า 

                      "  ข้าสัมผัสได้...  ถึงแล้ว "

                      ขณะที่นางพูดจบ คนทั้งสี่หลุดออกมาจากหมอกและได้ยินเสียงของเครื่องสายดังขึ้น    เสียงของมันไม่ดังเกินไปหรือแผ่วจนเกินไป   สายตาของคนทั้งสี่เมื่อไล่ตามเสียงไปก็พบเข้ากับเก๋งหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางทะเลสาบ  ผิวน้ำราบเรียบอย่างแปลกประหราด    หมอกที่ควรจะแผ่ไปทั่วกลับเว้นระยะให้แก่เก๋งหลังนั้น

                      คนทั้งสี่เดินไปตามทางหินที่เชื่อมไปสู่เก๋งหลังนั้นอย่างระมัดระวัง   แม้ภารกิจของพวกเขาจะเป็นสังหารทายาทตระกูลหลักของตระกูลไป๋ ซึ่งตามข้อมูลที่ได้มายังอายุไม่ถึง 5 ขวบดี  แต่ข้อมูลเชิงลึกกลับบอกว่ามีความร้ายกาจเป็นที่สุด  เล่ากันว่าไม่เคยมีใครเห็นพลังฝีมือแต่ก็ไม่เคยมีมือสังหารคนใด  ที่จะเอาชีวิตคนผู้นี้ได้

                     " ลงมือ " 

                      หญิงวัยกลางคนกล่าวสั่งคนทั้งสามกำลังจะพุ่งตัวเข้าไปในเก๋ง  แต่เสียงเครื่องสายที่เหมือนจะดังขึ้นมาเล็กน้อยกลับทำให้ลมปราณหยุดชะงักไปจังหว่ะหนึ่ง เป็นเหตุให้หน้ามือสังหารทั้งสามเกือบทิ้มพื้น  หญิงวัยกลางคนขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด  แต่เสียงของเป้าหมายกลับทำให้นางดวงตาเบิกกว้าง

                     " ท่านทั้งสี่เป็นถึงยอดฝีมือ  กลับกรุ้มรุมข้าที่เป็นเด็กน้อยรึ "

                     เสียงที่ฟังดูเยาวัยเป็นที่สุด  เป้าหมายที่นั้งขุกเข่ากากบาทลุกขึ้นพร้อมหันหน้ามาทางคนทั้งสี่   ดวงตาของเด็กน้อยกลับคมกริบและทรงพลังเป็นที่สุด   คนทั้งสามไม่มีแม้แต่จะสู้สายตาของเด็กน้อยได้  เหลือเพียงหญิงวัยกลางคนที่ดูเหมือนตกใจจนแน่นิ่งทั้งยืนไปแล้ว

                     " จ เจ้า   ฟงเหลย  "   หญิงวัยกลางคนน้ำตาไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้าง   เด็กน้อยเบื้องหน้ากลับมีใบหน้าคล้ายกลับลูกของนางเสียเหลือเกิน   ถ้าเพียงแต่มันจะไม่ซ้ำรอยเดิม นางก็พร้อมจะทำทุกๆอย่าง 

                     " เจ้าไปกับแม่เถอะนะ ฟงเหลย "