~รักสุดซ่าส์ บ้าพลัง...ยกกำลังสอง~

ลำดับตอนที่ #1 : คาซึดะ มิยากิ

“ คุณหนูมิยากิ...”

“...”

“คุณหนูคะ”

เสียงถอนใจดังขึ้นเบาๆก่อนที่ฉันจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ตัวโปรดแล้วหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวม มือข้างหนึ่งเอื้อมไปหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบแก้เซ็ง... จะขอเวลาพักผ่อนหย่อนใจบ้างไม่ได้รึไง...ทำไมถึงต้องมีคนมาคอยขัดจังหวะความสุขของฉันตลอดเลยนะ 

ตอนนี้ร่างของแม่บ้านในชุดกิโมโนกำลังเดินเข้ามาหา 

           “ คุณหนู... คุณผู้หญิงให้มาตามค่ะ เห็นบอกว่ามีเรื่องด่วนจะคุยด้วย”

ฉันหลับตาลง

“ บอกแม่ว่าเดี๋ยวฉันจะไป”

“ แต่...แต่ว่า...”

“ ไปเถอะน่า…” ฉันโบกมือไล่แม่บ้านโดยไม่สนใจว่าเธอจะอ้อนวอนแค่ไหน บ้าชะมัด แต่อย่าเอามือมาแทะโลมขาฉันได้ม๊ายยยยยย >[]<

“ ฉันกะไว้แล้วว่านิสัยอย่างแกมันลูกบังเกิดเกล้า ต้องให้แม่เดินมาหาเอง”

ร่างของหญิงสาววัยกลางคนกำลังเยื้องกรายเข้ามาใกล้ ทรวดทรงองเอวบ่งบอกถึงการดูแลรักษาเป็นอย่างดี แม้จะอายุปาเข้าไปสี่สิบกว่าแล้ว แต่ร่างนั้นก็ยังสมส่วนและคงความงามไว้ได้อย่างครบถ้วน ใบหน้าดูเด็กกว่าอายุจริงเป็นสิบปี...ใช่ เธอคือแม่แท้ๆของฉันเอง 

เมื่อเห็นว่าร่างนั้นกำลังเดินทอดน่องเข้ามาอย่างช้าๆฉันก็รีบยกหนังสือขึ้นปิดหน้า...แต่ก็ยังไม่พ้นอยู่ดี

“ ไม่ต้องหลบ!” 

“ อะไรกันเนี่ยคุณนาย...”

“ นี่ เลิกเรียกฉันแบบนั้นนะ มิยากิ!”

ฉันยันกายลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วดับบุหรี่ในมือลงก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ

“ ทำไมล่ะคุณนาย เรียกแบบนั้นออกจะเพราะดี”

“ แต่ฉันไม่ชอบ เอ้า นี่ของแก!”

“ อะไร...” 

ฉันถามอย่างงงๆตอนที่’คุณนาย’ โยนซองกระดาษสีน้ำตาลซองหนึ่งมาให้  O_Oอ๊ะ...นี่มันส่งมาจากเมืองไทยนี่นา ต้องมาจากพ่อแน่ๆ ไม่รอช้าฉันรีบฉีกซองเปิดดูทันทีด้วยความกระตือรือร้น แม่กำลังใช้หางตามองมาทางฉันพลางเบ้ปากนิดๆ กิริยาแบบนี้มันเหมือนนางร้ายในละครโทรทัศน์ไม่มีผิด

“ พอได้ไอ้ซองบ้านี่ทีไร...รู้สึกว่าแกจะดีใจจนออกนอกหน้าเชียวนะ”

“ แน่ล่ะสิ นานๆทีพ่อจะส่งอะไรมาให้แบบนี้...” 

ฉันยักไหล่ตอบอย่างไม่แยแสกับกิริยาอาการที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์ของแม่ 

“ ชิส์...รักกันเหลือเกิน”

พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่ที่ฉันยังเด็กๆ แม่พาฉันมาอยู่ที่ญี่ปุ่นด้วยขณะที่น้องสาวซึ่งเป็นแฝดคนละฝาของฉันอยู่กับพ่อที่เมืองไทย และในช่วงเวลาเพียงไม่นานที่แม่เลิกกับพ่อ แม่ก็แต่งงานใหม่กับเศรษฐีชาวญี่ปุ่นที่มีชื่อว่า คาซึดะ มาโมโต้ ซึ่งเขาอายุราวๆ 50 กว่า และปัจจุบันนี้พ่อบุญธรรมของฉันก็นอนเจ็บออดๆแอดๆอยู่บนเตียงและรถเข็นซะเป็นส่วนใหญ่ ส่วนแม่ของฉันน่ะเหรอ...ยังคงสวยและสาวสะพรั่งเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน…มีงานอดิเรกคือไปงานสังสรรค์ได้แทบทุกวัน

“ นี่ รีบๆอ่านมันซะ เย็นนี้แกต้องไปงานกับฉันนะ” 

แถมยังเดือดร้อนมาถึงฉันอีก -_-*

 “ งานอะไรอีกล่ะ แม่ไปคนเดียวไม่ได้เหรอไง หรือไม่ก็ลากโยชิกิไปด้วยก็ได้ หนูไม่เห็นจะอยากไปไอ้งานบ้านั่น...”

“ งานนี้เขามีแต่ผู้หญิงไปกัน แกจะให้ฉันลากน้องชายแกไปได้ยังไงล่ะ แล้วป่านนี้มันไปเมาหัวราน้ำอยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้” 

แม่ยังคงบ่นต่อไปเรื่อยๆ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจได้แต่ปล่อยให้มันผ่านเข้ามาทางหูซ้ายและทะลุออกทางหูขวา ก้มลงอ่านข้อความในกระดาษที่ถืออยู่แทน ลายมือภาษาไทยที่คุ้นเคยของพ่อทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา แต่แทนที่มันจะทำให้ฉันยิ้มได้เหมือนเคย ครั้งนี้มันกลับให้ความรู้สึกเศร้าๆอย่างบอกไม่ถูกแฮะ

ฉันพบกว่านอกจากกระดาษซึ่งถูกเขียนถามสารทุกข์สุขดิบด้วยลายมือของพ่อแล้ว...ยังมีการ์ดอีกใบแนบมาด้วย มันเป็นกระดาษสีขาวสะอาดและมีตัวหนังสือสีดำตัดกัน

การ์ดนี่มัน...งานศพนี่

 กุลธิดา   ทรัพย์สมบูรณ์

ชื่อของฝ้ายน้องสาวฉัน! O_O

ฉันรู้สึกได้ถึงขนแขนที่เริ่มตั้งชันขึ้นมาเมื่อหยิบจดหมายของพ่อขึ้นมาอ่านอีกครั้ง หัวสมองเหมือนจะมึนตื้อไปชั่วขณะ...

ข้อความที่ถูกเขียนไว้ตรงหน้าดูเรือนลางสำหรับฉัน และมันเริ่มจะชัดเจนขึ้นเมื่อฉันอ่านมาจนถึงบรรทัดสุดท้าย

‘ พ่อรักลูกนะป่าน อย่าลืมมางานศพน้องให้ได้นะลูก ยัยฝ้ายคงอยากจะเจอลูกก่อนที่เขาจะไป...’

กระดาษใบนั้นร่วงจากมือฉันทันที

ฝ้ายตายแล้ว!

“ นั่นแกเป็นอะไรไปอีกล่ะมิกิ แกคงซึ้งในจดหมายของพ่อแกมากเลยล่ะสิ”

แม่หันมาถามตอนที่กำลังจรดริมฝีปากปากกับแท่งลิปสติกสีแดงสด ส่วนฉัน...ต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะเค้นเสียงออกมาจากลำคอที่ตีบตันได้

“ แม่...”

“...”

“ ฝ้ายตายแล้ว...”