Fic evangelion รักนี้ขอเป็นเธอได้ไหม

ลำดับตอนที่ #2 : 1 : ดวงตาสีแดง

'ชีวิตคืออะไร  โลกนี้มีทำไม  มีหัวใจ  มีความรู้สึกทำไม ไม่มีใครรู้  แม้แต่พระเจ้าก็ไม่ได้ให้คำตอบไว้ หรือเราต้องทำให้ชีวิตมีความหมายเอง '

เรียวขาเรียวๆของร่างบางคนหนึ่งได้เดินอยู่ภายในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ที่ในเมืองคุชิโระทางตะวันออกสุดของจังหวัดฮอกไกโดจังหวัดที่อยู่ทางเหนือสุดของประเทศญี่ปุ่น  ดวงตาสีแดงของเด็กสาววัย16 ปี ได้มองไปยังไปยังต้นซากุระสีชมพูอ่อนที่กำลังเปล่งบานไปทั่ว ตัดกับผมสีฟ้าของตัวเองอย่างชัดเจน มือบางปิดหนังสือของตัวเองลงเบาๆ ดวงตาสีแดงมองไปยังบนท้องฟ้าที่เคยมีฟ้าอ่อนแต่ตอนนี้เริ่มมืดขรึมราวกับฝนจะตกลง ร่างบางจึงรีบเดินกลับบ้านตัวเองที่มีดีไซน์เรียบๆที่ตัวเองนั่นได้อาศัยอยู่เพราะแม่บุญธรรมได้ให้ไว้เป็นที่พักพิง ซึ่งแน่นอนเด็กสาวนั่นได้อยู่อาศัยเพียงลำพัง ไปโรงเรียนเพียงคนเดียวโดยไม่มีใครเป็นผู้ปกครองมาตลอด คนอื่นๆต่างไม่มีใครกล้าที่จะสุงสิงกับตัวเองมากเท่าไหร่เพราะตัวเองนั่นไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับใครมากนัก ร่างบางจึงรีบวิ่งไปให้ถึงบ้านตัวเองให้เร็วที่สุด เพราะบ้านของร่างบางนั่นอยู่แถวๆชานเมืองที่มีบ้านติดกับป่าไม้ ร่างบางเดินเปิดรั้วบ้านเหล็กที่มีเถาวัลย์ขึ้น มีต้นไม้บดบังจากข้างนอกไว้ มือบางเอื้อมมือไปเปิดประตูสีน้ำตาลเข้มแล้วก็เดินเข้าไปถอดรองเท้าไว้ ร่างบางเดินขึ้นบันไดแล้วก็ล้มตัวนอนไปบนที่นอนสีขาว ทุกอย่างอยู่ในความเงียบเรย์ไม่มีแม้แต่คำถามที่จะถามตัวเองหรือใคร ดวงตาสีแดงมองไปนอกระเบียงที่มีกระจกบานใสๆและผ้าม่านสีชมพูอ่อน ฝนได้ตกลงมาอย่างหนักท้องฟ้ามืดหนักอย่างเห็นได้ชัด ร่างบางพลางลุกขึ้นอีกครั้งเพื่อปิดผ้าม่านลงเพราะฝนตกทีไรทำให้ร่างบางนั่นเศร้าขึ้นมาหรือไม่ก็อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ร่างบางจึงเดินกลับมานอนอีกครั้ง ดวงตาสีแดงเริ่มมัวขึ้นมา 

ไม่นานนัก ก็มีเสียงดังขึ้นอยู่ตรงประตูบ้าน คิ้วของเรย์เริ่มขมวดเข้าหากัน ทั้งๆที่ปิดรั้วเอาไว้แล้วแต่ทำไมถึงมีคนมาเคาะประตูบ้านตัวเองได้ ร่างบางจึงเดินลงมายังประตูหน้าบ้านแล้วก็เปิดออก ดวงตาสีแดงของร่างบางก็มองมายังนอกประตูก็พบชายมีอายุใส่แว่นสีน้ำตาล ยืนถือร่มอยู่ตรงหน้าประตู แล้วก็มองมาทางเรย์

ดวงตาสีแดงเบิกกว้างอย่างตกใจ แต่ก็รีบทำความเคารพด้วยการโค้งตัวทันที เพราะคนตรงหน้าคือพ่อบุญธรรมที่ใจดีกับเธอมาก แต่เพราะความต้องการของเรย์ในตอนเด็กที่อยากจะอยู่คนเดียวที่นี้  เขาจึงให้บ้านของยูอิผู้เป็นแม่บุญธรรมให้เธอได้อยู่อาศัย แล้วก็ส่งเงินมาให้ไม่ขาดแต่มากเกินไปด้วยซ้ำ เพราะอิคาริ เก็นโด คือเจ้าของบริษัท เครื่องมือทางการแพทย์ที่ใหญ่เป็นอันดับต้นๆของโลก 

"เรย์ ชั้นมารับตัวเธอไปอยู่ด้วยกัน "ชายผู้ถือร่มพูดเบาๆ 

"ปล่อยชั้นไว้ที่นี้เหมือนเดิมก็ได้นี้ค่ะ คุณพ่อ "ร่างบางพูด

"เธอต้องไปอยู่กับเรานะ ยูอิสั่งชั้นไว้ก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุ ถ้าเธออายุ16ปีเมื่อไหร่ให้พาเธอไปอยู่ด้วย "เก็นโดพูด ดวงตาสีแดงของเรย์มองหน้าของเก็นโด 

"คุณแม่ ถ้าเป็นสิ่งที่คุณแม่บอก ชั้นก็จะทำตามที่ท่านบอกค่ะ "เรย์พูด

"งั้นเตรียมตัว เก็บข้าวของให้ไวที่สุดเราจะไปที่โตเกียวกันเลย "เก็นโดพูด

"เป็นเรื่องด่วนรึค่ะ "ร่างบางพูด คนตรงหน้าจึงพยักหน้าเบาๆ เรย์จึงรีบเดินขึ้นไปบนห้องนอนตัวเองที่มีหนังสือ และเสื้อผ้าไม่มากนัก ไม่นานร่างบางก็รีบลงมาพร้อมสัมภาระที่ดูน้อยกว่าที่เก็นโดคาดไว้เยอะ ร่างบางจึงเดินไปเพื่อที่จะดับไฟทั้งบ้านเพราะน่าจะยังไม่ได้กลับมาที่นี้อีกนานพอสมควร 

"เรย์ ไม่ต้องปิดไฟ ชั้นให้คนดูแลบ้านส่วนตัวก่อนที่เธอจะมาอยู่ที่นี้กลับมาดูแลที่นี้แล้ว ไปได้แล้ว "เก็นโดพูดแล้วก็เปิดประตูบ้านที่ตอนนี้ฝนยังไม่หยุดตก มือหนาถือร่มให้เรย์ไปยังรถที่ก็มาจอดอยู่ภายในรั้วบ้านที่เปิดออกอย่างแล้ว ดวงตาสีแดงมองอย่างแปลกใจอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ทั้งสองเข้าไปในรถยนต์ แล้วก็ขับออกมาจากบ้านที่เรย์นัันคุ้นเคย มุ่งไปยังสนามบินในฮอกไกโดเพื่อใช้เครื่องบินส่วนตัวมาที่โตเกียวถ้าขับรถมาคงต้องใช้เวลาเป็นวันๆแน่นอน

4 ชั่วโมงต่อมา เวลา 20.00 ณ บ้านอิคาริ 

เก็นโดเดินลงจากรถยนต์หรูพร้อมกับร่างบางผมสีฟ้า ดวงตาสีแดงมองบ้านหรือคฤหาสน์อิคาริด้วยแววตาอบอุ่นเพราะตลอดเวลา8 ปี ตัวเองนั่นไม่ได้กลับมายังบ้านนี้เลย มือหนาเปิดประตูคฤหาสน์ออกเบาๆ เก็นโดเดินก้าวเท้าเข้ามาภายในบ้าน ดวงตาสีแดงที่ซ่อนไว้ภายใต้แว่นของเก็นโดมองมายังโซฟาสีม่วง ร่างสูงผมสีดำกำลังนอนหลับตาลงบนโซฟา มือหนาร่างสูงได้กำเครื่องเล่นเพลงไว้พร้อมกับสายหูฟังที่กำลังฟังอยู่  ดวงตาสีแดงเริ่มแปลกใจอีกครั้ง เพราะคนตรงหน้าตัวเองนั่นไม่ได้แก่ขึ้นมาแม้แต่นิดเดียวเหมือนตอนแรกๆที่ร่างบางนั่นมาอยู่ที่นี้

ดวงตาสีฟ้าของชินจิเริ่มเลือบขึ้นมามองทางประตู ร่างสูงจึงรีบกระโดดขึ้นทันที ร่างสูงก้มหัวลงเพื่อทำความเคารพผู้เป็นพ่อด้วยความเรียบเฉย จากนนั่นร่างสูงก็รีบเดินมาทางเรย์ด้วยรอยยิ้มที่แสนจะดีใจ

"ยินดีต้อนรับกลับมานะ คุณพ่อ เรย์ "ชินพูดแล้วก็พลางเอามือขยี้หัวสีฟ้าเบาๆ

"สวัสดี อิคาริคุง "ร่างบางพูดแล้วก้มหัวทำความเคารพชินจิผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชายบุญธรรม ร่างสูงยิ้มออกมอีกครั้ง 

"เรียกว่า ชินจิคุง เถอะ เราเป็นพี่น้องกันนะ "ชินพูด 

"ชินจิคุง "ร่างบางพูดอีกครั้ง ทำให้ชินจิพยักหน้าเบาๆ

"เรย์  จากนี้ไปเธอต้องไปเรียนโรงเรียน NEVR (เนิร์ฟ) ที่เดียวกับชินจินะ ชุดชั้นเตรียมไว้ให้แล้ว เอกสารการเรียนก็เหมือนกัน เธออยู่ห้อง 4/A พรุ่งนี้เธอไปเรียนได้เลย "เก็นโดพูดแล้วก็เดินไป ทิ้งให้ชินจิอยู่กับเรย์ 

"ชั้นลืมบอกไป ตอนนี้ชั้นอยู่ห้อง 6/A เป็นประธานนักเรียน ถ้ามีเรื่องหรืออะไรจำเป็นก็รีบมาบอกชั้นนะ ตอนนี้เธอไปพักผ่อนที่ห้องเธอเหมือนเดิมเถอะ เดี๋ยวชั้นจะเอาอาหารไปให้ "ชินจิพูด เรย์จึงพลางยิ้มให้แล้วก็เดินยกกระเป๋าผ้าเดินขึ้นบันไดไปจนลับสายตา ชินจิพลางถอดหายใจออกมาเบาๆแล้วก็รีบเดินมาหยิบน้ำสีแดงๆในแก้วไวน์มาดื่มทีเดียวจนหมดรวดเดียว 

 

ตอนเช้า เวลา 7.00 น. 

ร่างบางผมสีฟ้ายืนมองตัวเองหน้ากระจกบานใหญ่ ดวงตาสีแดงพลางมองไปรอบๆตัวเองที่ใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนเนิร์ฟ โรงเรียนชื่อดังของโตเกียว ที่รวมบรรดาลูกคนรวยทั้งหลายไว้ แล้วรวมคนที่มีความสามารถพิเศษต่างๆไว้  แต่กระโปรงนั่นสั้นเลยเข่ามาเยอะ ร่างบางพลางถอดหายใจเบาๆ (ในอนิเมะใส่คลุมเข่า ไรต์ขอใส่ให้สั้นเลยเข่า) แต่ก็คงจะต้องใส่แบบนี้ไปก่อน ร่างบางดูเวลาบนพนังห้องจึงรีบเดินลงมาเพื่อจะไปโรงเรียน ซึ่งชินจิก็ได้บอกร่างบางไว้ตั้งแต่เมื่อคืนว่าโรงเรียนนั่นไปทางไหน ร่างบางเดินออกมายังหน้าประตูบ้าน โดยไม่ลืมหยิบขนมปังกับนมจืดมากินด้วย ดวงตาสีแดงมองไปทางรั้วบ้านที่ต้องเดินออกไปไกลเล็กน้อย แต่ร่างสูงของชินจิก็ขับรถ Big bike คันสีม่วงเขียวมาจอดตรงหน้าร่างบาง มือหนาที่ใส่ถุงมือขับรถสีดำ เปิดหน้าหมวกกันน็อกสีม่วงเขียวออกมา แล้วยืนหมวกกันน็อกสีม่วงเขียวอีกอันหนึ่งให้ร่างบาง 

"เรย์ไปโรงเรียนกันเถอะ เดี๋ยวจะสายถ้าเดินไป "ร่างสูงพูด ร่างบางจึงพยักหน้าเบาๆแล้วก็ใส่หมวกกันน็อกสีเดียวกับรถแล้วก็รีบนั่งรถBig bike ที่ตอนนี้ชินจิได้ขับออกมาอย่างเร็วโดยไม่กลัวอะไรเลย 

10 นาทีต่อมา โรงเรียน NEVR 

ชินจิได้ขับรถราวกับ เดอะ ฟาสต์ มายังโรงเรียนที่ตัวเองเป็นประธานนักเรียน ชินจิขับรถมายังโรงจอดรถส่วนตัวซึ่งอยู่อีกฟากของโรงจอดรถทั่วไป ที่มีให้เฉพาะพวกสภานักเรียน ร่างสูงขับรถมาจอดในที่ประจำของตัวเองที่ไม่มีใครกล้ายุ่ง ชินจิถอดหมวกกันน็อกออก ร่างบางจึงลงจากรถแล้วถอดเช่นกัน ชินจิถือหมวกของเรย์และตัวเองไปวางบนตู้ใส่ของตรงที่จอดรถส่วนตัวไว้  แล้วก็หันมายิ้มให้ร่างบางที่ได้หันมาพอดี ร่างบางจึงยิ้มให้ชินจิด้วยเช่นกัน 

"เรย์ ยังไม่รู้ห้องเรียนของตัวเองสินะ งั้นชั้นจะพาเธอไปหาครูประจำชั้นของเธอนะ พอถึงเวลาเรียน ครู อิบุกิ มายะ จะพาเธอไปเอง "ชินจิพูดแล้วก็จูงข้อมือบางของเรย์ไว้ เพราะกลัวเรย์จะหลงทาง เพราะโรงเรียนนี้กว้างมาก ร่างบางพยักหน้าเบาๆ   ระหว่างทุกคนทั้งโรงเรียนก็ได้มองมาที่ทั้งคู่โดยเฉพาะเรย์ ที่คนอื่นๆไม่เคยเห็นหน้า ซึ่งร่างบางนั่นมีหน้าตาที่น่ารัก แล้วสีผมนั่นก็ไม่เหมือนใครในโรงเรียนเลย แต่กับคล้ายสีผมของคนอีกคนที่มีสีผมไม่เหมือนใครเช่นกัน ผู้หญิงในโรงเรียนมองเรย์แล้วก็พูดซุบซิบกัน เพราะคิดว่าร่างบางนั่นจะมาแย่ง ชินจิ ที่เป็นเจ้าชายและประธานนักเรียนของที่นี้ไป ชินจิพาร่างบางเดินมาที่ห้องทำงานของเหล่าอาจารย์ ก็พบครูสาว ผมสีน้ำตาลสั้นๆ ยืนรอด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรกับทั้งคู่  

"สวัสดีครับ ครู มายะ ผมขอฝากน้องสาวของผมด้วยนะครับ เธอเพิ่งย้ายมาจากฮอกไกโด "ร่างสูงพูดแล้วก้มหัวลงเคารพครูสาว แล้วก็หันมายิ้มให้ร่างบางที่ยิ้มตอบชินจิเช่นกัน จากนั่นชินจิก็เดินออก 

"ไปกันเถอะจ้ะ เริ่มวิชาโฮมรูม ชั้นจะพาไปรู้จักกับเพื่อนใหม่ที่ห้องเรียน "มายะพููดแล้วก็เดินนำหน้าพาร่างบางไปที่ห้องเรียน

ณ ห้อง 4/A 

ทุกคนได้นั่งเรียบร้อยต่างจากเมื่อ2 นาทีที่แล้ว ที่ห้องนั่นได้กลายเป็นสนามรบไม่ว่าจะการเล่นไพ่ เล่นเกมส์ หรือจับกลุ่มคุยกัน ครูสาวได้เดินมาพร้อมกับเด็กสาวผมสีฟ้า ที่เป็นเป้าสายตาของทุกคนเมื่อเช้า มีสาวๆในห้องอีกกลุ่มที่เป็นแฟนคลับชินมองจนตาเขียวใส่ร่างบาง ส่วนคนอื่นๆในห้องนั่นดีใจที่มีเด็กย้ายมาใหม่

"ยัยนั่นต้อง อ่อยชินจิคุงแน่นอน ถึงมาด้วยกันได้ "สาวอีกคนพูด

"นั่นๆสิ "อีกคนพูด

"อยู่ยากซะแล้วยัยนี้ "สาวอีกคนพูด 

"ครูจะให้ เธอแนะนำตัวนะจ้ะ "ครูสาวพูด แล้วก็มองไปทางเรย์

"ชั้นชื่อ อายานามิ เรย์  ย้ายมาจากฮอกไกโด จากนี้ก็ขอฝากตัวด้วย "ร่างบางพูดแล้วก็ยิ้มให้คนอื่นๆ อย่างที่ชินจิเคยสอนให้ยิ้มกับคนอื่นๆ คนอื่นๆจึงยิ้มให้กลับ

"ทำเป็นยิ้ม ชั้นสวยกว่าอีก "สาวที่พูดคนแรกพูดอีกครั้ง แต่ทุกคนภายในห้องก็ได้ยินแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจคำพูด 

"ยัยแอ๊ปแบ๊ว"สาวคนสองพูด 

"ยัยคนบ้านนอก ทำเป็นสะ "สาวคนคนที่สามกำลังจะพูด

"พูดมากน่ารำคาญ ขี้อิจฉาคนอื่นซะจริงๆเลยนะ พวกหล่อนเนี่ย "เสียงของเด็กสาวผมสีแดงพูดขึ้น ทำให้ทั้งสามสาวนั่นถึงกับสะดุ้งทันที  ดวงตาสีฟ้าตวัดมองด้วยแววตารำคาญ ทั้งสามคนถึงกับเงียบกริบ ร่างบางผมสีแดงที่แต่งชุดพละสีแดงจึงหันหน้ากับมาเหมือนเดิม ทุกคนก็ได้หันมาสนใจร่างบางผมฟ้าอีกครั้ง

"เรย์จัง โรงเรียนของเรานั่นจะแบ่งแยกหน้าที่หรือชมรมของนักเรียนโดยการใส่ชุดที่ต่างๆกัน ชุดพละ คือนักกีฬา ซึ่งจะใส่ชุดพละหรือชุดนักเรียนมาเรียนวิชาอื่นๆได้ ส่วนชุดนักเรียนที่เธอใส่ชุดคือคนทั่วๆไป ที่อยู่ชมรมเกี่ยวกับวิชาการ จะแต่งชุดพละมาเรียนตามปกติไม่ได้นอกจากชั่วโมงที่เรียนพละเท่านั่น ส่วนคนที่ใส่ปลอกแขนสีแดงอ่อนนั่นคือหัวหน้าห้อง ของรองจะเป็นสีฟ้า ส่วนนักเรียนที่อยู่ในสภานักเรียนจะแต่งเสื้อกั๊กสีเนื้อไว้ ส่วนประธานและรองประธานนักเรียน จะใส่เสื้อกั๊กสีดำหรือสูทสีดำและชุดอะไรก็ได้แต่ก็มีเข็มขัดติดอก หน่วยดูแลระเบียบกับหน่วยตรวจเขตตราของที่นี้จะใส่ ชุดอะไรก็ได้  หัวหน้าห้องพูดแทนครูต่อด้วยจ้ะ "ครูสาวพูดร่ายยาว แต่ร่างบางนั่นก็จำได้หมด

"ส่วน ตำแหน่ง เจ้าหญิง เจ้าชาย ของโรงเรียนนี้ มีอยู่ 5 คน พวกเขาเป็นคนที่ถูกแต่งตั้งโดยผ.อ ที่นี้ เขาจะทำอะไรก็ได้ และก็เป็นคนที่คนอื่นชอบกันสุดๆ โดยผ.อจะคัดคนเข้าเพิ่มอีกกี่คนก็ไม่รู้  ตำแหน่งราชากับราชินีเองก็ยังว่าง "หัวหน้าห้องพูด

"ส่วนตำแหน่งอัศวิน ก็คือพวกนักกีฬา ที่เก่งและดังทำชื่อเสียงให้โรงเรียน พวกนี้อาจจะมีคนเป็นเจ้าหญิง หรือเจ้าชายเพิ่มก็ได้ ส่วน นักปราชญ์ คือคนที่เรียนเก่ง และคนที่ทำกิจกรรมได้ดี อาจจะมีเจ้าหญิงหรือเจ้าชายในอนาคตก็ได้ "ครูสาวพูด

เรย์จึงพยักหน้าเบาๆ 

"คนที่เป็นอัศวิน ห้องเรามีแค่คนเดียว โซริว อาสึกะ แลงก์เลย์ เธอเป็นนักมวยเยาวชนทีมชาติญี่ปุ่น ในห้องเรามีนักปราชญ์ 4 คน  "ครูสาวพูดอีกครั้ง ทุกคนหันไปมองทางอาสึกะ

"อาสึกะจัง เป็น Knightzeno  เป็นทั้งอัศวิน นักปราชญ์ คนที่3 ของโรงเรียนนี้ ตั้งแต่ย้ายเข้ามาใหม่เมื่อ 6 เดือนก่อนจ้ะ "หัวหน้าห้องพูด ทำให้คนอื่นๆตกใจอีกครั้ง 

"แสดงว่า ข่าวลือที่มีคนเป็น Knightzeno คนที่สามในรอบ 6 ปี เป็นเรื่องจริงนะสิ"เสียงซุบซิบในห้องดังขึ้น 

"อาสึกะ สุดยอดซะขนาดนี้ ไม่แปลกหรอกนะ เธอนะเหนือมนุษย์เกินไป "เสียงซุบซิบในห้องพูดอีก 

"แต่ทำไมถึงยัง ไม่มีใครรู้เลยว่าเป็นอาสึกะ "เสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น 

"ยังไม่ได้ประกาศต่อหน้าแถวให้พวกเเธอรู้  ผ.อ จะแต่งตั้งเป็นทางการแน่นอนในอีก3 วัน  "ครูสาวพูดแล้วยิ้มเบาๆ

"อายานามิ เรย์ ไปนั่งคู่กับ อาสึกะจังด้วยนะจ้ะ มีโต๊ะว่างแค่ที่เดียว "ครูสาวพูด ร่างบางจึงเดินไปยังโต๊ะคู่ สุดท้ายติดกับหน้าต่าง โดยมีร่างบางชุดแดง

"ยินดีที่ได้รู้จัก  ชั้น โซริว อาสึกะ แลงก์เลย์ ไม่ต้องกลัวชั้น ชั้นไม่มีเพื่อน"ร่างบางพูดเบาๆโดยมีเรย์เพียงคนเดียวที่ได้ยิน

"ชั้นเองก็ไม่เคยมีเพื่อนเลยตั้งแต่เรียนมา "ร่างบางผมฟ้าพูด ทำให้อาสึกะขมวดคิ้ว

"งั้น ชั้นขอเธอเป็นเพื่อนได้ไหม ไม่มีใครกล้ายุ่งกับชั้นเลย "ร่างบางผมแดงพูด 

"ได้สิ อาสึกะ "ร่างบางผมฟ้าพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน ทำให้อาสึกะที่ชอบทำใบหน้าน่ากลัวยิ้มกว้างออกมา ครูสาวที่ยืนมองนั่นยิ้มออกมา เพราะดีใจที่เด็กสาวผมแดงนั่นจะมีเพื่อนกับคนอื่นสักที 

หลังจากเรียนวิชาต่างๆตอนเช้าไปแล้ว ก็ถึงเวลาพักเที่ยงซึ่งห้อง4/A นั่นไม่มีเรียนตอนบ่าย ใครจะกลับบ้านหรือเข้าชมรมหรือเล่นอยู่ที่โรงเรียนต่อก็ได้  ร่างบางผมสีแดงนั่นเดินมาใต้ต้นซากุระสีชมพู ที่มีศาลากระจกใสๆตั้งอยู่ ท่ามกลางหญ้าสีเขียว โดยมีป้ายเขียนว่า เขตชมรมมวย ซึ่งที่จริงแล้วต้องเดินเข้าไปอีก จะพบโดมสีขาวแดงขนาดใหญ่ อาสึกะพาร่างบางมานั่งในศาลากระจกที่ตัวเองนั่นสั่งผ.อให้ซื้อมาให้ตัวเอง ในศาลามีที่นอนวางไว้ด้วย 

"เรย์ นั่งอยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวชั้นมาไปซื้อข้าวกับขนมมาให้เธอเอง "ร่างบางที่ใส่ชุดกีฬาพูด แล้วก็รีบเดินไปทางโรงอาหารของโรงเรียน 

"ชั้นไม่กินเนื้อนะ อาสึกะ "เรย์ตะโกนให้อาสึกะได้ยิน โดยไม่รู้ว่ามีคนนอนอยู่บนต้นไม้ข้างบน ร่างสูงผมสีขาวกำลังลืมดวงตาสีแดง หรี่ขึ้นไปมองท้องฟ้า

"หอมจัง กลิ่นนี้มันอะไรกัน น่าสนใจจริงๆ"ร่างสูงพูดเบาๆแล้วก็ยิ้มออกมา แล้วก็นั่งบนกิ่งไม้เบาๆ ดวงตาสีแดงมองลงไปยังศาลากระจก

ร่างบางที่แต่งชุดกีฬาสีแดงที่ใส่หมวกหูแมวสีดำได้ถือกล่องอาหารใส่ถุงมาอย่างอารมณ์ดี ดวงตาสีฟ้ามีความสุขอย่างเห็นได้ชัดเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีเพื่อนเลยสักคน อาจเป็นเพราะนิสัยของตัวเองที่ดูร้อนไปหน่อย แต่ที่ผ่านมานั่นตัวเองได้ถูกแม่พร่ำสอนเรื่องต่างๆมากมาย ส่วนพ่อของตัวเองนั่นได้สอนเรื่องประวัติศาสตร์ และการต่อสู้มวย ใช้อาวุธต่างๆ แต่การเก่งเกินไปนั่น ทำให้ตัวเองต้องอยู่กับตัวเองมาตลอด ไม่ว่าใครก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าตัวเองทั้งนั่น ร่างบางจึงเดินมาหยุดที่ตู้กดน้ำอัตโนมัติ  จากนั่นก็มีนักเรียนชายสองคนเดินมาทางร่างบาง มือบางหยิบกระป๋องน้ำใส่ถุงของตัวเอง โดยไม่ได้สนใจนักเรียนชายทั้งสองคน แต่ก็ถูกขวางทั้งข้างหลังและข้างหน้าไว้ ดวงตาสีฟ้ามองแบบเรียบเฉย 

"นี้ๆ เธอเป็นkinght นี้ใช่ไหม "เสียงชายคนแรกพูด

"แล้วทำไมล่ะ "

"มีผู้หญิงที่เป็นkinght แค่1 คนในโรงเรียนนี้นิ "ชายคนสองพูด

"แล้ว"

"ยัยนี้จะเก่งสักแค่ไหน ยังไงก็แพ้ความเป็นผู้หญิงอยู่ดี ลากยัยนี้ไปเลยดีกว่า"ชายคนแรกพูด ร่างบางเริ่มขมวดคิ้วเบาๆ

"แกว่าไงนะ ไอ้ผู้ชายหน้าตัวเมีย "อาสึกะพูดด้วยสายตาน่ากลัว 

แต่ก็ถูกล็อคแขนทางข้างหลังไว้ อาสึกะตวัดสายตาที่มีข้างเดียวมอง 

"แกสู้เราไม่ได้หรอก "ชายคนแรกพูด 

"แล้วแกจะได้กระดูกแหลกเลย "อาสึกะพูดเบาๆ 

ร่างสูงผมสีดำน้ำตาลได้เดินผ่านเพื่อหาร่างบางผมสีฟ้าที่เป็นน้องสาวทั่วโรงอาหาร ดวงตาสีฟ้ามองไปตามทางเดินก็เห็นร่างบางผมสีแดงหมวกสีดำและชุดกีฬาสีแดงบ่งบอกได้ว่าเป็นนักกีฬากำลังยืนโดยมีชายสองคนยืนข้างหน้าและข้างหลัง จากนั่นก็โดนล็อคแขนไว้ ชินจิที่เป็นประธานนักเรียนมองเห็นท่าไม่ดีจึงเดินไปทางร่างบางทันที  ร่างบางที่โดนล็อคแขนไว้เอาขาเตะคอชายอีกคนจนกระเด็นไปชนกำแพง แล้วก็ใช้ขาถีบตู้กดน้ำจนคนที่ล็อคแขนตัวเองล้มลง ร่างบางตีลังกาครั้งหนึ่ง ดวงตาสีฟ้ามองด้วยสายตาน่ากลัว มือบางหักนิ้วตัวเองจนดังสนั่น ชายทั้งสองคนรีบลุกขึ้นมา แต่ร่างบางก็รีบวิ่งต่อยหน้าชายคนแรก แล้วศอกกระแทกหน้าชายคนสองจนปลิวไปอีกทาง โดยชายผู้โชคร้ายทั้งสองโดนซ้อมอย่างอนาถ

ร่างสูงเดินมาทางร่างบางที่ยืนมองชายทั้งสองคนที่กำลังพนมมือไหว้ร่างบางที่กำลังจะกระทืบตัวเอง 

" เธอพอก่อนเถอะ "เสียงที่ร่างบางและเสียงที่คนทุกคนได้ยินทุกวัน ดังขึ้น ร่างบางจึงหันหน้ามาทางร่างสูงที่มีแววตาว่างเปล่า

"นาย คือประธานนักเรียนใช่ไหม จัดการเจ้าพวกนี้เลยนะ "ร่างบางพูด

"แต่ที่เธอทำก็ผิดกฏนะ ทำร้ายร่างกายคนในสถาบันการศึกษา "ร่างสูงพูด

"ห่ะ ชั้นแค่ปกป้องตัวเองนะ ไอ้พวกนี้จะลากชั้น อ่ะ ไปไหนแล้วเนี่ยยย  เพราะนายคนเดียวเลย ตาบ้า ไอ้พวกเวรนี้แอบหนีไปเลย "อาสึกะพูดด้วยความโมโห

"อย่าโทษชั้นสิ เธอไม่ดูเอง "ร่างสูงพูด

"นี้นายปกป้องผู้ชายหรอ ไม่ปกป้องผู้หญิงเลยหรือไง "ร่างบางพูด 

"ก็ผิดทั้งคู่เลยนี้ ถ้าช่วยเธอเจ้าพวกนั่นก็เอาเรื่องที่เธอทำร้ายมันไปอ้าง ทีีสำำ

คัญยังดีที่ชั้นเป็นคนมาเจอเธอเอง ถ้าเป็นมาริ หรือ คาโอรุคุง มาเจอเธอแบบนี้ เธอโดนเข้าห้องปกครองแน่นอน "ร่างสูงพูด

"ชิ ก็ได้ "ร่างบางพูดแล้วเมินหน้าไปทางอื่น ชินจิยิ้มมุมปากเพราะในโรงเรียนนี้ไม่เคยเจอเด็กผู้หญิงคนไหนกล้าเถียงเขาขนาดนี้ นอกจากมาริ ก็เพิ่งเจอร่างบางผมแดงเป็นคนแรก ปกติคนที่เข้าหาเขานั่นมีแต่คนหวังแค่เงินและชอบหน้าตาของตัวเองมากกว่า ดวงตาสีฟ้ามองชินจิอีกครั้ง 

"ยิ้มอะไร ไอ้บ้า "ร่างบางพูด แล้วหัวเราะเบาๆ

"เพิ่งเคยเจอผู้หญิงแบบเธอนี้แหละ "ชินจิพูด ทำให้ร่างบางทำหน้าดุใส่ 

"นายนะพิลึกคนกว่าชั้นอีก ชั้นไปแล้ว เรย์ รอข้างกลางวันอยู่ "ร่างบางพูดแล้วก็รีบวิ่งไปอย่างเร็วโดยไม่สนใจเขาอีกเลย

"เป็นเพื่อนใหม่ของเรย์สินะ น่าสนใจจริง"ร่างสูงพูด  แต่ตอนนี้เขาต้องตามหาชายหนุ่มผมสีขาวอีกคนซะแล้ว เพราะเขาคนนั่นอู้งานอีกตามเคย

ร่างบางผมสีฟ้ากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในศาลากระจก ดวงตาสีแดงนั่นดูน่าค้นหา มือบางพลิกเปลื่ยนหน้ากระดาษอยู่นาน ร่างสูงที่อยู่บนต้นไม้มองลงมาอยู่นานแล้วเช่นกัน ร่างสูงจึงกระโดดลงมาบนพื้นหญ้าอย่างชำนาญแล้วเดินมาทางร่างบาง แล้วก็มาหยุดหน้าศาลา ดวงตาสีแดงฉายแววสนุกออกมา ร่างบางผมสีฟ้าได้ปิดหนังสือลงเบาๆ ดวงตาสีแดงหันมามองทางนอกศาลาก็เจอกับนักเรียนชายใส่ชุดสูทสีดำมีเสื้อนักเรียนสีขาวอยู่ข้างในใส่กางเกงสีดำผมสีขาวเทา ดวงตาสีแดงกำลังจ้องมองมาทางร่างบางจู่ๆเขาก็ขมวดคิ้้วทันที 

"นักเรียนใหม่หรอ "ร่างสูงพูดเบาๆกับร่างบางตรงหน้า เรย์พยักหน้าเบาๆ

"เธอเป็นพวกเดียวกับเราหรือเปล่า "ร่างสูงพูด

"พวกเดียวอะไร หืม" ร่างบางถามกลับมาที่ร่างสูง

"ตาเธอเป็นสีแดงไม่ใช่หรอ อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องเลย "ร่างสูงพูด

"ตาชั้นเป็นสีแดงแล้วทำไม มนุษย์เกิดมามีตาสีแดงไม่ได้หรือไง "ร่างบางพูด

"แปลกนะเนี่ย มีตาสีแดงทั้งที่เป็นมนุษย์ธรรมดาเลย "ร่างสูงพูด

"นายนั่นแหละตาสีแดง มาว่าคนอื่นแปลกได้ไง "ร่างบางพูด ร่างสูงยิ้มอีกครั้ง

"ชั้นเกิดมามีดวงตาสีแดงไม่แปลก แต่เธอนั่นแหละที่แปลก "ร่างสูงพูด

"ยังไงก็มีชีวิตเหมือนกันนั่นแหละนะ ชั้นสนใจอยู่แค่นี้แหละ บนโลกใบนี้น่ะ "ร่างบางพูด ร่างสูงยิ้มด้วยความแปลกใจ

"มนุษย์นี้น่าสนใจ งั้นชั้นไปล่ะนะ เราจะได้เจอกันทุกวันแน่นอน"ร่างสูงพูดแล้วก็เดินไปอีกทาง ร่างบางมองร่างสูงที่เดินไปด้วยสายตาปกติ 

"อะไรของผู้ชายคนนี้ มายังกับผี "เรย์พูดเบาๆแล้วก็ละความสนใจมาอ่านหนังสือของตัวเองต่อ ร่างสูงผมสีขาวได้ยืนมองร่างบางอยู่ข้างต้นซากุระด้วยรอยยิ้มแห่งความสนุกที่ไม่ค่อยยิ้มแบบนี้ออกมาให้ใครเห็นนอกจากชินจิ มาริ เท่านั่น ดวงตาสีแดงของร่างสูงมองร่างบางอีกรอบแล้วก็เดินไปในตึกเรียน 

----------------------------

ตอนแรกอาจจะไม่สนุกมากและสั้นกว่าตอนอื่นๆ แต่ก็ขอขอบคุณที่แวะมาอ่านนะค่ะ มีคนอ่านน้อยสุดๆ ถ้าคอมเมนต์ได้กดติดตามได้ยิ่งดีเลยค่ะ อยากให้รื่องนี้ปังแบบเรื่องอื่นบ้าง 555

ถ้าคนไหนชอบอีวานแกลเลี่ยนมาอ่านจะยิ่งดีใจเลยนะ เรื่องนี้เรย์จะไม่เย็นชาเกินไป ชินจิก็จะเป็นคนสุขุมและหล่อพอๆกับคาโอรุ พระเอกเรานะ  รอติดตามตอนต่อไป