ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6
ตอนที่6
Part IQ
สอบวันที่ 3
วันนี้ผมออกจากบ้านด้วยอารมณ์ที่ดีสุดๆเพราะผมหมั่นใจว่าวันนี้ผมต้องเจอไอ้เตี้ยนั่นอีกแน่นอน
รัชทากร พิไลศิลป์ ผู้ชายตัวเตี้ยๆที่ผมเกือบชนมันตกบันได วันนั้นผมลืมบัตรประชาชนไว้ในรถเลยต้องรีบวิ่งลงไปเอา ผมทั้งแปลกใจทั้งดีใจที่เจอมันอีกครั้ง แล้วทำไมผมต้องดีใจวะ แต่ผมต้องรีบไปเอาของเลยไม่ได้สนใจอะไรมันอีก พอผมขึ้นมาที่ห้องสอบอีกครั้งก็เห็นมันนั่งอยู่หน้าห้อง ยอมรับว่าแปลกใจมากอะไรจะบังเอิญขนาดนั้น จนสอบเสร็จผมนั่งจ้องมันจนมันเดินออกไป ผมออกจากห้องสอบคนสุดท้าย ผมหยุดดูรายชื่อหน้าห้อง
มันกับผมอักษรชื่อห่างกันแค่ลำดับเดียวเท่านั้น ถึงว่าสินะ ภาคบ่ายผมก็เจอมันอีก มันคงไม่รู้หรอกครับว่าผมมองมันอยู่ตลอด เพราะหลังสอบเสร็จมันก็รีบวิ่งออกไปเลย
จนวันที่สองของการสอบ เราได้นั่งติดกันเลยครับ และมันก็โชว์ความเอ๋อของมันด้วยการเซ็นชื่อผิดช่อง ตอนนั้นผมขำมันมากนะครับ แต่เหตุการณ์นั้นก็ทำให้มันทักผมก่อน อะไรไม่รู้ที่บอกให้ผมชวนมันไปกินข้าว มันมีท่าทีปฏิเสธผมนะแต่ผมเลือกให้มันว่าต้องไปกินข้าวกับผม มันก็ต้องไป
“กินอะไร” ถามความคิดมันซะหน่อยวันนี้ผมอยากกินเคเอฟซีถ้ามันอยากกินเหมือนผมก็ดีไปแต่ถ้าไม่ผมก็บังคับมันไปกินเคเอฟ
ซีอยู่ดี หึ
“โออิชิราเมง” มันตอบผมแววตาสดใส หน้ามึงนี่บ่งบอกว่าอยากกินมาก ผมจะใจร้ายกับมันได้ลงคอหรอครับ ผมจะพามันไปกินโออิชิราเมงนะครับ แต่นึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานผมมากินแล้ว แต่ห้างสาขานี้มันไม่มีร้านโออิชิราเมง จะกินอะไรไม่ได้ดูสถาณที่เลยนะมึง
ผมพามันเดินเข้าร้านเคเอฟซี มันทำหน้าเหมือนไม่พอใจที่โดนขัดใจ แต่มันก็เดินไปสั่งเมนูก่อนผมซะอีก
“ไม่ต้องจ่ายให้ผมก็ได้นะผมรู้ว่าพี่รวยแต่แค่นี้ผมก็เกรงใจแล้ว” มันหันมาพูดกับผมหลังจากผมบอกให้พนักงานคิดเงินรวมกับของมันด้วย
“กูพอใจ” ผมตอบมันไป กูพามึงมากูก็ต้องจ่ายให้สิวะ มันหุบปากแดงๆของมันเลยครับ มึงทาลิปมาด้วยหรอวะ ผมมองปากมัน
อย่างสงสัย
“รอเสิร์ฟที่โต๊ะได้เลยค่ะ” เสียงพนักงานดังขึ้นผมหลุดจากความคิดเดินนำมันไปหาโต๊ะนั่งด้านในสุดที่ไม่ค่อยมีน ผมไม่ชอบคน
เยอะๆ
นั่งรออยู่สักพักมันก็นั่งเล่นโทรศัพท์มันไปครับไม่สนใจผมเลยสักนิด ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วครับ แต่ผมเลือกทีจะนั่งเฉยๆ จนอาหารมาเสิร์ฟ ผมกับมันก็นั่งกินกันไปเงียบๆ
“ทำไมพี่มาสอบใหม่อะ จะซิ่วหรอ” มันเงยหน้าขึ้นถามผม มึงเพิ่งนึกออกหรอว่ากูก็มาด้วยน่ะ
“กูลองสอบเล่นๆ” ผมไม่อยากบอกว่าผมจะซิ่วเพราะผมขี้เกียจมานั่งตอบคำถามเรื่องซิ่วมากครับ เลยให้มันไม่รู้เลยจะดีกว่า
“โห้ยเก่งเนอะผมเห็นพี่ตั้งใจทำข้อสอบจัดอะ” มันหลุดปากบอกผม แสดงว่ามึงมองกูตลอดเลยสิ ดีใจวะครับ
“งั้นแสดงว่ามึงจ้องกูตลอดเลยว่างั้น” ผมแกล้งแซวมัน มันทำตาโตที่โดนผมจับผิด
“โห้ยยยยยยย หลงตัวเอง ก็พี่อยู่ตรงหน้าผมขนาดนั้นมันก็ต้องมีเห็นบ้างละ” มันรีบแก้ตัว
“หึหึ” ผมขำในท่าทางปฏิเสธแบบลุกลี้ลุกลนของมันนะครับ มันมองผมอย่างคาดโทษ
“แล้วพี่มีสอบตอนบ่ายป่ะ” ทำอะไรไม่ได้ก็เปลี่ยนเรื่องเลยหรอวะ
“ไม่มี” ผมตอบมันไป มันทำหน้าเหมือนขัดใจเล็กน้อยก่อนจะตักข้าวเข้าปาก ก็กูไม่มีสอบแล้วมึงจะทำหน้าไม่พอใจอะไรวะ มันนั่งกินไปไม่พูดไม่จา
ผมเงยหน้ามองมันอีกทีก็ตอนที่มันเหงือแตกเต็มหน้าเลยครับ มันคงกินพริกเข้าไปสินะ มันเป็นคนผิวขาวครับ ปกติหน้ามันจะแดงๆ
อยู่แล้วตอนนี้แดงเข้าไปอีก ปากที่ผมคิดว่ามันทาลิปมาตอนนี้บวมเจ่อแดงยิ่งกว่าเดิม ผมมองมันอย่างอึ้งๆครับ มันหยิบทิชชู่ซับเหงื่อบนหน้ามันแบบลวกทำท่าเหมือนจะลุกขึ้น ผมรู้ทันทีเลยครับว่ามันจะไปซื้อน้ำเพิ่ม
“เอาไปแดกซะ เห็นแล้วสงสารถ้ามึงจะไปยืนรอปากบวมหน้าเคาเตอร์” ผมรีบยืนเป็ปซี่ของผมให้มัน มันดึงแก้วจากมือผมไป
อย่างรีบร้อน ผมพยายามบอกตัวเองว่าสงสารมันแต่อีกใจของผมคือผมไม่อยากให้ใครเห็นมันตอนสภาพแบบนี้ สภาพโครตน่าลากครับบ
มันดูดเป็ปซี่ผมจนหมดแก้วแต่เหมือนจะยังไม่หายเผ็ดนะครับ ปากแม่งแดงกว่าเดิมอีก มันยกแก้วกระดกน้ำแข็งเข้าไปอมไว้ใน
ปากจนแก้มตุ๋ยเลยครับ ผมเกือบหลุดขำมันแนะ
“รู้ว่าแดกเผ็ดไม่ได้ยังจะสั่งมาแดก” ผมบ่นมันไปครับ ไม่พูดอะไรเดี๋ยวผมปล่อยกร๊ากแน่ ท่าทางมันตอนนี้โครตตลกอะครับ
“ไอ่อิดอ่าอันอะเอ็ดอะอาดอี้” ผมไม่รู้ว่ามันพูดว่าอะไรแต่รู้ว่ามันเถียงผม น้ำแข็งเต็มปากมึงยังมานะเถียงกูอีกนะ
ผมนั่งมองมันจัการตัวเองไปสักพักจนมันเริ่มจะปกติ แต่ปากแม่งยังแดงอยู่เลยครับ
“พี่ งั้นผมไปก่อนนะคร้าบบบบ โชคดีนะพี่” อยู่ๆมันก็ลุกขึ้นโบกมือให้ผมและจะเดินออกไป
“มึงหยุดตรงนั้นแหละ” ปากผมไวกว่าความคิดอีกครับ อะไรที่ทำให้ผมรั้งมันไว้ ผมพามันมาไงผมก็ต้องพามันไปส่งสิ ใช่ครับนี่ละเหตุผลนี้เวิร์กสุด
“เดี๋ยวกูไปส่ง”
“เห้ยพี่ไม่เป็นไรใกล้แค่นี้ ผมกลับเองได้” นั่นไงกูว่าแล้วว่ามึงต้องปฏิเสธ แต่กูจะไปส่ง และกูก็ต้องได้ไปส่ง ผมเลยลากมันออกมาเลยยย
“พี่ๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมกลับเองได้จริงๆนะ” สีหน้ามันอ้อนวอนผมมากครับ แต่กูไม่สนกูจะไปส่ง
“หุปปากซะ” มันเงียบเลยครับ ชักสีหน้าไม่พอใจ เเต่กูไม่แคร์ไง
สุดท้ายวันนั้นผมก็ได้มาส่งมันขึ้นห้องสอบก่อนเปิดประตูรถออกไปมันมองผมตาเขียวเลยครับ ผมมาส่งมันช้าไปหน่อย นึกแล้วก็ขำดีครับ มันทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมาแปลกๆ
วันนี้ผมนั่งรอมันอยู่ในห้องสอบนานแล้วครับ คนก็ทะยอยขึ้นมากันจะครบแล้วแต่ผมยังไม่เห็นไอ้เตี้ยผมจะโพล่หัวบ๊อบๆของมันมาเลยครับ หรือมันจะไม่มาสอบ ผมนั่งมองโต๊ะว่างๆข้างหน้าผม เช็คเรียบร้อยแล้วครับ วันนี้มันนั่งข้างหน้าผม เรานั่งติดกัน สามชั่วโมงนี้ผมคงนั่งมองหลังมันเพลินเลยครับ หึหึ
กรรมการเริ่มแจกข้อสอบแล้วไอ้เตี้ยก็ยังไม่โพล่มา ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วครับ เคยเป็นไหมครับเวลารออะไรสักอย่าง แล้วเหมือนความหวังมันจะหมดไป จนเสียงประกาศให้เริ่มทำข้อสอบดังขึ้นมันก็ยังไม่โพล่มา ผมมองไปที่โต๊ะว่างๆข้างหน้าด้วยความหงุดหงิด ไม่รู้สิครับ ผมไม่อยากทำอะไรแล้วตอนนี้ ไอ้เตี้ยมีอิทธิพลกับผมขนาดนี้เลยหรอ ผมแกะแม็กข้อสอบออกอย่างเซ็งๆ เปิดไปเรื่อยๆ ไม่มีอารมณ์ทำว่ะครับ
“แฮ่กๆ ขอโทษครับ”
เสียงเหนื่อยๆ หอบๆ ที่ดังจากประตูหน้าห้องเรียกสายตาของผมให้หันไป ใจเต้นเลยครับ ปฏิเสธไม่ได้ว่าดีใจที่เห็นมัน มันยืนบัตรประจำตัวให้กรรมการหน้าห้องก่อนจะเดินมานั่งโต๊ะว่างๆข้างหน้าผม ผมมองหน้ามัน มันยิ้มให้ผมนิดๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้แล้วเริ่มทำข้อสอบ
ผมทำข้อสอบไปเรื่อยๆจนเสร็จ ไม่ได้ยากมาก ทำไปนั่งมองแผ่นหลังมันไป ไอ้คนข้างหน้ามันดูตั้งใจนะครับ ไม่มีฟุบไม่มีหลับเหมือนคนอื่นๆ จนหมดเวลา ผมว่ามันคงทำไม่ทันเพราะเห็นก้มฝนคำตอบไม่เปิดข้อสอบดูเลยครับ
“ออกจากห้องสอบได้ค่ะ”
เสียงกรรมการคุมสอบให้สัญญาณ คนในห้องก็รีบกรูกันออกไปรวมถึงไอ้เตี้ยของผมด้วย ปกติมันไม่รีบนี่หว่า ผมเลยรีบลุกตามันไป เห็นมันหยิบกระเป๋าหน้าห้องมาสะพายหยิบโทรศัพท์มาเปิดเครื่องแล้วโทรออกหาใครสักคน
มันหันมาเจอผมแล้วฉีกยิ้มกว้างๆให้ผม ก่อนจะโบกมือบ๊ายบาย แล้วหันกลับไป ผมที่ได้แต่ยืนนิ่งๆมองมัน ถามว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง ผมมองแผ่นหลังมันเดินหายไปกับผู้คน ผมอยากวิ่งตามมันไป แล้วกระชากให้มันหันกลับมามองหน้าผม ไม่ใช่ทำเหมือนผมไร้ตัวตนแบบนี้ ผมเหมือนถูกทิ้งให้อยู่กลางทะเล มันต้องเอ่ยทักผม แล้วถามว่าผมสอบได้ไหมถึงจะถูกสิ ผมรู้สึกเหมือนโดนมันหักหน้า เจ็บใจ อะไรกันทำไมผมถึงรู้สึกอารมณ์เสียขนาดนี้แค่ไอ้เตี้ยมันไม่ทักผมเนี่ยนะ บ้าไปแล้วผม
“เจอกันคราวหน้ามึงลืมกูไม่ลงแน่ไอ้เตี้ย”
........................................
ถามนะครับ คือผมเเต่งฟิคเรื่องนี้ตอนหน้าๆอาจมีเอ็นซี ในเว็บนี้ลงไม่ได้ ผมไม่อยากให้ฟิคผมโดนแบน
อยากถามว่า จะให้ผมตัดเอ็นซีทิ้งไปเลย หรือจะให้ผมไปโพสที่ไหนยังไงดี ตอบได้ก็ตอบนะครับ
ผมตามใจคนอ่านอยู่เเล้ว
Part IQ
สอบวันที่ 3
วันนี้ผมออกจากบ้านด้วยอารมณ์ที่ดีสุดๆเพราะผมหมั่นใจว่าวันนี้ผมต้องเจอไอ้เตี้ยนั่นอีกแน่นอน
รัชทากร พิไลศิลป์ ผู้ชายตัวเตี้ยๆที่ผมเกือบชนมันตกบันได วันนั้นผมลืมบัตรประชาชนไว้ในรถเลยต้องรีบวิ่งลงไปเอา ผมทั้งแปลกใจทั้งดีใจที่เจอมันอีกครั้ง แล้วทำไมผมต้องดีใจวะ แต่ผมต้องรีบไปเอาของเลยไม่ได้สนใจอะไรมันอีก พอผมขึ้นมาที่ห้องสอบอีกครั้งก็เห็นมันนั่งอยู่หน้าห้อง ยอมรับว่าแปลกใจมากอะไรจะบังเอิญขนาดนั้น จนสอบเสร็จผมนั่งจ้องมันจนมันเดินออกไป ผมออกจากห้องสอบคนสุดท้าย ผมหยุดดูรายชื่อหน้าห้อง
มันกับผมอักษรชื่อห่างกันแค่ลำดับเดียวเท่านั้น ถึงว่าสินะ ภาคบ่ายผมก็เจอมันอีก มันคงไม่รู้หรอกครับว่าผมมองมันอยู่ตลอด เพราะหลังสอบเสร็จมันก็รีบวิ่งออกไปเลย
จนวันที่สองของการสอบ เราได้นั่งติดกันเลยครับ และมันก็โชว์ความเอ๋อของมันด้วยการเซ็นชื่อผิดช่อง ตอนนั้นผมขำมันมากนะครับ แต่เหตุการณ์นั้นก็ทำให้มันทักผมก่อน อะไรไม่รู้ที่บอกให้ผมชวนมันไปกินข้าว มันมีท่าทีปฏิเสธผมนะแต่ผมเลือกให้มันว่าต้องไปกินข้าวกับผม มันก็ต้องไป
“กินอะไร” ถามความคิดมันซะหน่อยวันนี้ผมอยากกินเคเอฟซีถ้ามันอยากกินเหมือนผมก็ดีไปแต่ถ้าไม่ผมก็บังคับมันไปกินเคเอฟ
ซีอยู่ดี หึ
“โออิชิราเมง” มันตอบผมแววตาสดใส หน้ามึงนี่บ่งบอกว่าอยากกินมาก ผมจะใจร้ายกับมันได้ลงคอหรอครับ ผมจะพามันไปกินโออิชิราเมงนะครับ แต่นึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานผมมากินแล้ว แต่ห้างสาขานี้มันไม่มีร้านโออิชิราเมง จะกินอะไรไม่ได้ดูสถาณที่เลยนะมึง
ผมพามันเดินเข้าร้านเคเอฟซี มันทำหน้าเหมือนไม่พอใจที่โดนขัดใจ แต่มันก็เดินไปสั่งเมนูก่อนผมซะอีก
“ไม่ต้องจ่ายให้ผมก็ได้นะผมรู้ว่าพี่รวยแต่แค่นี้ผมก็เกรงใจแล้ว” มันหันมาพูดกับผมหลังจากผมบอกให้พนักงานคิดเงินรวมกับของมันด้วย
“กูพอใจ” ผมตอบมันไป กูพามึงมากูก็ต้องจ่ายให้สิวะ มันหุบปากแดงๆของมันเลยครับ มึงทาลิปมาด้วยหรอวะ ผมมองปากมัน
อย่างสงสัย
“รอเสิร์ฟที่โต๊ะได้เลยค่ะ” เสียงพนักงานดังขึ้นผมหลุดจากความคิดเดินนำมันไปหาโต๊ะนั่งด้านในสุดที่ไม่ค่อยมีน ผมไม่ชอบคน
เยอะๆ
นั่งรออยู่สักพักมันก็นั่งเล่นโทรศัพท์มันไปครับไม่สนใจผมเลยสักนิด ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วครับ แต่ผมเลือกทีจะนั่งเฉยๆ จนอาหารมาเสิร์ฟ ผมกับมันก็นั่งกินกันไปเงียบๆ
“ทำไมพี่มาสอบใหม่อะ จะซิ่วหรอ” มันเงยหน้าขึ้นถามผม มึงเพิ่งนึกออกหรอว่ากูก็มาด้วยน่ะ
“กูลองสอบเล่นๆ” ผมไม่อยากบอกว่าผมจะซิ่วเพราะผมขี้เกียจมานั่งตอบคำถามเรื่องซิ่วมากครับ เลยให้มันไม่รู้เลยจะดีกว่า
“โห้ยเก่งเนอะผมเห็นพี่ตั้งใจทำข้อสอบจัดอะ” มันหลุดปากบอกผม แสดงว่ามึงมองกูตลอดเลยสิ ดีใจวะครับ
“งั้นแสดงว่ามึงจ้องกูตลอดเลยว่างั้น” ผมแกล้งแซวมัน มันทำตาโตที่โดนผมจับผิด
“โห้ยยยยยยย หลงตัวเอง ก็พี่อยู่ตรงหน้าผมขนาดนั้นมันก็ต้องมีเห็นบ้างละ” มันรีบแก้ตัว
“หึหึ” ผมขำในท่าทางปฏิเสธแบบลุกลี้ลุกลนของมันนะครับ มันมองผมอย่างคาดโทษ
“แล้วพี่มีสอบตอนบ่ายป่ะ” ทำอะไรไม่ได้ก็เปลี่ยนเรื่องเลยหรอวะ
“ไม่มี” ผมตอบมันไป มันทำหน้าเหมือนขัดใจเล็กน้อยก่อนจะตักข้าวเข้าปาก ก็กูไม่มีสอบแล้วมึงจะทำหน้าไม่พอใจอะไรวะ มันนั่งกินไปไม่พูดไม่จา
ผมเงยหน้ามองมันอีกทีก็ตอนที่มันเหงือแตกเต็มหน้าเลยครับ มันคงกินพริกเข้าไปสินะ มันเป็นคนผิวขาวครับ ปกติหน้ามันจะแดงๆ
อยู่แล้วตอนนี้แดงเข้าไปอีก ปากที่ผมคิดว่ามันทาลิปมาตอนนี้บวมเจ่อแดงยิ่งกว่าเดิม ผมมองมันอย่างอึ้งๆครับ มันหยิบทิชชู่ซับเหงื่อบนหน้ามันแบบลวกทำท่าเหมือนจะลุกขึ้น ผมรู้ทันทีเลยครับว่ามันจะไปซื้อน้ำเพิ่ม
“เอาไปแดกซะ เห็นแล้วสงสารถ้ามึงจะไปยืนรอปากบวมหน้าเคาเตอร์” ผมรีบยืนเป็ปซี่ของผมให้มัน มันดึงแก้วจากมือผมไป
อย่างรีบร้อน ผมพยายามบอกตัวเองว่าสงสารมันแต่อีกใจของผมคือผมไม่อยากให้ใครเห็นมันตอนสภาพแบบนี้ สภาพโครตน่าลากครับบ
มันดูดเป็ปซี่ผมจนหมดแก้วแต่เหมือนจะยังไม่หายเผ็ดนะครับ ปากแม่งแดงกว่าเดิมอีก มันยกแก้วกระดกน้ำแข็งเข้าไปอมไว้ใน
ปากจนแก้มตุ๋ยเลยครับ ผมเกือบหลุดขำมันแนะ
“รู้ว่าแดกเผ็ดไม่ได้ยังจะสั่งมาแดก” ผมบ่นมันไปครับ ไม่พูดอะไรเดี๋ยวผมปล่อยกร๊ากแน่ ท่าทางมันตอนนี้โครตตลกอะครับ
“ไอ่อิดอ่าอันอะเอ็ดอะอาดอี้” ผมไม่รู้ว่ามันพูดว่าอะไรแต่รู้ว่ามันเถียงผม น้ำแข็งเต็มปากมึงยังมานะเถียงกูอีกนะ
ผมนั่งมองมันจัการตัวเองไปสักพักจนมันเริ่มจะปกติ แต่ปากแม่งยังแดงอยู่เลยครับ
“พี่ งั้นผมไปก่อนนะคร้าบบบบ โชคดีนะพี่” อยู่ๆมันก็ลุกขึ้นโบกมือให้ผมและจะเดินออกไป
“มึงหยุดตรงนั้นแหละ” ปากผมไวกว่าความคิดอีกครับ อะไรที่ทำให้ผมรั้งมันไว้ ผมพามันมาไงผมก็ต้องพามันไปส่งสิ ใช่ครับนี่ละเหตุผลนี้เวิร์กสุด
“เดี๋ยวกูไปส่ง”
“เห้ยพี่ไม่เป็นไรใกล้แค่นี้ ผมกลับเองได้” นั่นไงกูว่าแล้วว่ามึงต้องปฏิเสธ แต่กูจะไปส่ง และกูก็ต้องได้ไปส่ง ผมเลยลากมันออกมาเลยยย
“พี่ๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมกลับเองได้จริงๆนะ” สีหน้ามันอ้อนวอนผมมากครับ แต่กูไม่สนกูจะไปส่ง
“หุปปากซะ” มันเงียบเลยครับ ชักสีหน้าไม่พอใจ เเต่กูไม่แคร์ไง
สุดท้ายวันนั้นผมก็ได้มาส่งมันขึ้นห้องสอบก่อนเปิดประตูรถออกไปมันมองผมตาเขียวเลยครับ ผมมาส่งมันช้าไปหน่อย นึกแล้วก็ขำดีครับ มันทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมาแปลกๆ
วันนี้ผมนั่งรอมันอยู่ในห้องสอบนานแล้วครับ คนก็ทะยอยขึ้นมากันจะครบแล้วแต่ผมยังไม่เห็นไอ้เตี้ยผมจะโพล่หัวบ๊อบๆของมันมาเลยครับ หรือมันจะไม่มาสอบ ผมนั่งมองโต๊ะว่างๆข้างหน้าผม เช็คเรียบร้อยแล้วครับ วันนี้มันนั่งข้างหน้าผม เรานั่งติดกัน สามชั่วโมงนี้ผมคงนั่งมองหลังมันเพลินเลยครับ หึหึ
กรรมการเริ่มแจกข้อสอบแล้วไอ้เตี้ยก็ยังไม่โพล่มา ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วครับ เคยเป็นไหมครับเวลารออะไรสักอย่าง แล้วเหมือนความหวังมันจะหมดไป จนเสียงประกาศให้เริ่มทำข้อสอบดังขึ้นมันก็ยังไม่โพล่มา ผมมองไปที่โต๊ะว่างๆข้างหน้าด้วยความหงุดหงิด ไม่รู้สิครับ ผมไม่อยากทำอะไรแล้วตอนนี้ ไอ้เตี้ยมีอิทธิพลกับผมขนาดนี้เลยหรอ ผมแกะแม็กข้อสอบออกอย่างเซ็งๆ เปิดไปเรื่อยๆ ไม่มีอารมณ์ทำว่ะครับ
“แฮ่กๆ ขอโทษครับ”
เสียงเหนื่อยๆ หอบๆ ที่ดังจากประตูหน้าห้องเรียกสายตาของผมให้หันไป ใจเต้นเลยครับ ปฏิเสธไม่ได้ว่าดีใจที่เห็นมัน มันยืนบัตรประจำตัวให้กรรมการหน้าห้องก่อนจะเดินมานั่งโต๊ะว่างๆข้างหน้าผม ผมมองหน้ามัน มันยิ้มให้ผมนิดๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้แล้วเริ่มทำข้อสอบ
ผมทำข้อสอบไปเรื่อยๆจนเสร็จ ไม่ได้ยากมาก ทำไปนั่งมองแผ่นหลังมันไป ไอ้คนข้างหน้ามันดูตั้งใจนะครับ ไม่มีฟุบไม่มีหลับเหมือนคนอื่นๆ จนหมดเวลา ผมว่ามันคงทำไม่ทันเพราะเห็นก้มฝนคำตอบไม่เปิดข้อสอบดูเลยครับ
“ออกจากห้องสอบได้ค่ะ”
เสียงกรรมการคุมสอบให้สัญญาณ คนในห้องก็รีบกรูกันออกไปรวมถึงไอ้เตี้ยของผมด้วย ปกติมันไม่รีบนี่หว่า ผมเลยรีบลุกตามันไป เห็นมันหยิบกระเป๋าหน้าห้องมาสะพายหยิบโทรศัพท์มาเปิดเครื่องแล้วโทรออกหาใครสักคน
มันหันมาเจอผมแล้วฉีกยิ้มกว้างๆให้ผม ก่อนจะโบกมือบ๊ายบาย แล้วหันกลับไป ผมที่ได้แต่ยืนนิ่งๆมองมัน ถามว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง ผมมองแผ่นหลังมันเดินหายไปกับผู้คน ผมอยากวิ่งตามมันไป แล้วกระชากให้มันหันกลับมามองหน้าผม ไม่ใช่ทำเหมือนผมไร้ตัวตนแบบนี้ ผมเหมือนถูกทิ้งให้อยู่กลางทะเล มันต้องเอ่ยทักผม แล้วถามว่าผมสอบได้ไหมถึงจะถูกสิ ผมรู้สึกเหมือนโดนมันหักหน้า เจ็บใจ อะไรกันทำไมผมถึงรู้สึกอารมณ์เสียขนาดนี้แค่ไอ้เตี้ยมันไม่ทักผมเนี่ยนะ บ้าไปแล้วผม
“เจอกันคราวหน้ามึงลืมกูไม่ลงแน่ไอ้เตี้ย”
........................................
ถามนะครับ คือผมเเต่งฟิคเรื่องนี้ตอนหน้าๆอาจมีเอ็นซี ในเว็บนี้ลงไม่ได้ ผมไม่อยากให้ฟิคผมโดนแบน
อยากถามว่า จะให้ผมตัดเอ็นซีทิ้งไปเลย หรือจะให้ผมไปโพสที่ไหนยังไงดี ตอบได้ก็ตอบนะครับ
ผมตามใจคนอ่านอยู่เเล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น