•Cherry Panic แผนรักร้ายของนายเจ้าเหล่•

1

ด้ายแดง

ตอนนี้ฉันมานั่งหลบทำการบ้านวิชาหัตกรรมที่ลืมทำไว้ในร้าน Pealo (ภาษารัสเซียแปลว่า ขนนก) ทำไมถึงชื่อนี้นะเหรอ เพราะรู้สึกว่าเจ้าของร้านจะเป็นคนรัสเซียนะถึงได้ตั้งชื่อร้านแบบนี้ ร้านนี้เป็นคาเฟ่ที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โบราณๆแต่งแฝงความอาร์ตในตัวบวกกับกลิ่นอายยุโรป และที่ชอบมากที่สุดก็เพลงคลาสสิกนี่แหละ ร้านนี้ตั้งอยู่ใกล้โรงเรียนฉันและเป็นที่นิยมของบรรดาสาวๆที่ชื่นชอบชายหล่อ เพราะร้านนี้มีนายแบบสุดฮอตผู้เป็นเจ้าของร้านและดูแลร้านอยู่คนเดียว

“ชาฝรั่งครับ ^^”

“ขอบคุณค่ะ -///- “

เสียงนุ่มๆของชายที่มาเสริฟน้ำชา ทำให้หญิงสาวที่นั่งกันข้างโต๊ะฉันอ่อนละทวยกันเป็นแถว แต่ไม่รวมฉันหรอกนะ ฉันแค่รำคาญที่ยัยพวกนั้นเสียงดังมาถึงโต๊ะฉันแค่นั้นเอง -_-

 “ไวน์คะ ฉันขอชาฝรั่งด้วยค่ะ >.<”

“ได้สิครับสุดสวย รอสักครู่นะ ^^” แล้วหนุ่มหน้าใส (ใสจริงๆ) ก็เดินจากไปพร้อมส่งสายตาหวานๆมาทางสาวๆที่เพิ่งสั่งเครื่องดื่มไป

“ว้าย ได้ยินไหม เค้าชมว่าฉันสวย >.<~ “

“นั้นสิ ฉันก็เคยถูกชมแบบนั้นเหมือนกัน -///- “

ฉันก็เห็นเข้าพูดแบบนั้นกับทุกคนไม่ใช่เหรอ

ไวน์ นายแบบชื่อดังฉายาหนุ่มคัลสิโนว่าเป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกับฉันและยัยพวกนักเรียนที่นั่งโต๊ะข้างๆ แต่หมอนี่ไม่ค่อยเข้าห้องเรียนนักหรอกเพราะต้องทำงาน แต่ที่น่าแปลกใจคือผลการเรียนออกมาดีเกินคาด ทำไมฉันถึงรู้ดีนะหรอก็ฉันนะสิหัวหน้าห้องของหมอนั้น!

 “เชอรี่ เย็บอะไรน่ะ O.O “

“กีวี่!! ฉันคิดถึงเธอสุดหัวใจ >.<~” มาแล้วเหรอจ้า

กรี๊ด!! ปิดเทอมไม่ค่อยได้เจอกันเลย คิดถึงจัง~ กีวี่เป็นเพื่อนสมัยเด็กที่ฉันฟูมฟักมาชนิดที่ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม เธอเป็นเด็กลูกครึ่งญี่ปุ่นตากลมโตน่ารักมากมาย ผิวขาว ตัวเล็ก ผมซอยสั้นสีน้ำตาลอ่อน ติดกิ๊บด้วยนะ >.<~ แต่ฉันสูงกว่านิดนึง ผิวสีน้ำผึ้งเพราะเป็นคนไทย ผมยาวถึงหน้าอกย้อมน้ำตาล มัดผมเล็กๆข้างหนึ่ง ยางมัดผมรูปเชอรี่ (น่ารักใช่มั้ยละ)

“การบ้านของวิชาหัตกรรมใช่ไหมเนี้ย ^^ “

“ (- -) (_ _)  นี่ไง ว้าย!! “

 อ๊าก!! มัวแต่ฟังยัยพวกนั้นเพ้ออยู่นานเลยลืมดูด้ายเลย ดูสิพันนิ้วเต็มไปหมดเลย แล้วทีนี้จะทำไงละเนี้ย T^T

“เอ่อ ใจเย็นๆนะเชอรี่เดี๋ยวฉันช่วยแก้ >.<! “

“แง กีวี่เอาไม่ออกอ่า T^T “

โอ้ย!! ปวดหมองยิ่งแก้ยิ่งพัน อยากย้ายไปอยู่ชมรมวาดภาพกับกีวี่จัง แต่ฉันวาดรูปไม่เก่งอ่ะ -_-

“เชอร์รี่ นี้ไงมันพันที่นิ้วก้อยอยู่ ^^ “

“โอ้ จริงด้วยสมกับเป็นกีวี่ ^o^”

หนอยเจ้าด้ายบ้า! จะตัดออกก็ไม่ได้เดี๋ยวงานจะเสร็จไม่ทันส่ง ตอนนี้มือฉันวุ่นวายไปหมดขณะที่กำลังแก้ด้ายแบบงงงงอยู่ มือก็เผลอไปปัดหลอดด้ายกลิ้งหล่นโต๊ะไปอีก เวงกำ  T__T

“หลอดด้ายหล่นแล้ว เชอรี่!”

“ต้องตามไปเก็บสินะ T^T“

โอ้ มันวันอะไรกันเนี้ย ฉันที่ต้องวิ่งตามหลอดด้ายสีแดงที่มันกลิ้งอยู่ตามร้าน จนคนอื่นหันมามองทางเดียวว่ายัยนี่กำลังทำบ้าอะไรก้มๆเงยๆ นี้ถ้าโกโก้อยู่ด้วยละก็คงหัวเราะฉันอย่างสมเพชแน่ๆ ด้ายหลอดนิดเดียวแต่ทำไมกลิ้งไกลจัง จะเอาให้หมดหลอดเลยใช่ไหมเอาแบบให้ไม่มีส่งอาจารย์ทันวันนี้เลยสินะ ไอ้ด้ายแดงบ้า!!

ขณะที่กำลังวิ่งไล่ตามหลอดด้ายอย่าง(สนุกสนาน - -**)อยู่นั้น ประตูหน้าร้านก็เปิดออก(นี้ฉันตามมาถึงหน้าร้านเลยหรอเนี้ย -_-) พร้อมกับชายหนุ่มที่เก็บหลอดด้ายนั้นขึ้นมา ตอนนี้ด้ายจากนิ้วก้อยฉันได้โยงเข้าหาชายร่างสูงผิวขาวอมชมพู ใส่เสื้อยืดข้างในสีแดงเสื้อคลุ่มสีดำมีฮูด กางเกงขายาวสีน้ำตาลพร้อมกับกระเป๋าเป้สีเทา ผมน้ำตาลกึ่งแดงหยักศก ตาสีน้ำตาล หน้าเด็ก ดูทะเล้นไม่น้อย

“What a Destiny! ^^”

อะไรของนาย ฝรั่งจ๋ามาเชียวแล้วยังจะมาเดสทินีอะไรอีกเราพึงพบกันนะ แต่ช่างเถอะตอนนี้ฉันอายคนในร้านนี้เต็มทีแล้วไหนจะด้ายที่กระจัดกระจายตามพื้นอีก พอๆหมดเวลาสนุกแล้ว

“Give me my cotton thread please? “

“Oh! Is this yours?

แนะ ยังจะมีหน้ามาถามอีกว่าของฉันหรอก็เห็นๆอยู่ว่าด้ายมันเชื่อมมาที่ฉันแล้วมันจะมีใครที่ไหนอีกฮะ

”Yes please -_-“ดิฉันชักจะรำคาญแล้วนะ ถ้าการบ้านไม่เสร็จให้ทันส่งละก็พ่อฆ่าฉันตายแน่

“Here you are my lady ^^”

“O////O”

เฮ้ย! ไอ้ฝรั่งบ้าตั้งแต่เกิดมาพ่อฉันยังไม่เคยให้ใครแตะต้องเลยนะ นายมาจากไหนกัน มากระซิบข้างหูว่า ’ผู้หญิงของฉัน ‘แล้วส่งด้ายคืนกับจุ๊บที่แก้มเนี่ยนะ ถึงมันจะเป็นการทักทายของฝรั่งก็เถอะ แต่ฉันก็คนไทยนะโว้ย ถึงจะเรียนในโรงเรียนนานาชาติก็เถอะ แต่ก็รักนวลสงวนตัวนะ   -///-

ปิ้ง ป่อง ป่าง ป่อง ~

“เชอรี่ “กีวี่วิ่งมาเขย่าฉันอย่างเป็นห่วง แต่ตอนนี้ในสมองมันกลับว่างเปล่าไปหมด

“-// / - “

“เชอรี่!!”

“วะ ว่าไงหรอกีวี่ ”

“ไม่เป็นไรใช่ไหม >.< ”  

“อะ อืม “ มั้งนะ

“โรงเรียนเข้าแล้วล่ะ ไปเถอะ O_O”

“อื้ม”

  กีวี่ ส่งข้าวของให้ แล้วเราสองคนก็รีบวิ่งไปโรงเรียนเพราะวันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียน ซึ่งหมายความว่ากีวี่ก็ต้องขึ้นไปกล่าวเปิดพิธีเปิดภาคเรียน ในฐานะที่เป็นประธานนักเรียน เป็นไงละเพื่อนฉัน ฟูมฟักมาตั้งแต่เล็กจนโต ตอนนี้ได้เป็นประธานนักเรียนของแผนกเราแล้ว แถมเนื้อหอมซะด้วย(แต่หอมจริงๆนะ ฉันเคยดมแล้ว)

              นักเรียนจากทั้งสองแผนกได้มารวมตัวกันที่ห้องประชุมเพื่อทำพิธีเปิดการศึกษา แล้วตอนนี้กีวี่ก็ได้ไปยืนรอที่ข้างเวทีเพื่อเป็นตัวแทนดำเนินพิธีร่วมกับประธานนักเรียนอีกคนจากแผนกขุนนาง ฉันเรียนในโรงเรียน ม.ปลายที่มีชื่อว่า Rose Diamond โดยก่อนก่อสร้างพื้นที่แห่งนี้เคยเป็นแปลงกุหลาบมาก่อน และถูกบริจาคโดยตระกูลมหาเศรษฐีผู้หนึ่ง แล้วถูกตั้งชื่อว่าโรงเรียนแห่งกุหลาบ ที่มหาเศรษฐีหรือคนดังๆนิยมมาเรียนกัน เหมือนชีวิตที่โรยไปด้วยดอกกุหลาบของคนที่มาเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ โดยที่โรงเรียนนี้จะถูกแบ่งออกเป็น 2 แผนก คือ Rosen แผนกนานาชาติ ซึ่งจะมีลูกครึ่งและชาวต่างชาตินิยมเข้ามาเรียนแต่ต้องสอบเข้ามาหรือได้โควตาเข้ามา ส่วน Rosary แผนกขุนนาง ซึ่งลูกผู้บริหารประเทศหรือลูกเศรษฐี เพราะจะเน้นสอนได้การปกครองและบริหารซะส่วนใหญ่ ส่วน Rosen ที่ฉันกับกีวี่อยู่นั้น จะเป็นนักเรียนความสามารถพิเศษเฉพาะทางซะมากกว่า มีชีวิตอิสระเหมือนโรงเรียนนานาชาติทั่วไปแค่ดังกว่าสุดๆเท่านั้นเอง

              “นักเรียนทำความเคารพ” กรรมการ น.ร.สั่งทำความเคารพและหลังจากนั้นกีวี่ก็ขึ้นกล่าวเปิดพิธี

              “ข้าพเจ้า น.ส.วัลลภา ยามะงุจิ ประทานนักเรียนจากแผนก Rosen จะขึ้นกล่าวเปิดพิธีต่อไปนี้”

เป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูมากเวลากี่วี่ผู้แสนสง่าของฉันยืนเด่นอยู่บนแท่นศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่มีนักเรียนคนไหนสามารถขึ้นไปได้ มันเป็นภาพที่ประทับใจมากเหมือนกับแม่ที่เห็นลูกสาวประสบความสำเร็จ T^T

              “ต่อไปจะเป็นการขึ้นกล่าวแนะนำตัวนักเรียนใหม่ของปีนี้ เชิญค่ะ”

หลังจากที่กีวี่กล่าวจบ ก็มีนักเรียนใหม่เดินขึ้นมาบนเวที แต่ไอ้นักเรียนใหม่คนนั้นทำไมหน้าตาดูคุ้นๆจัง

              “สวัสดีครับผมนาย อันโตนิโอ โคลาโน่ เพิ่งย้ายมาจากประเทศอิตาลีเป็นลูกครึ่งไทยอยู่ปี 2 ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”

กรี๊ดๆๆๆๆ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ เสียงนักเรียนหญิงยกเว้นชาย(หรืออาจมี -_-) ดังทั่วห้องประชุม ดูเหมือนว่านักเรียนใหม่คนนี้จะได้คะแนนความนิยมถล่มถลายกลายเป็นดาวโดดเด่นของโรงเรียนภายในพริ้บตา แต่เดี๋ยวก่อน! ไอ้หมอนั้น ไอ้คนที่มันจุ๊บฉันเมื่อตอนเช้านี่นา ไม่นะ นี่จะแอบตามมาหลอก(จุ๊บ)ฉันถึงที่นี้เลยหรอ  -0-***

               “มีชื่อเล่นไหมค่า~ “เด็กนักเรียนคนหนึ่งตะโกนถาม

               “เรียกว่า โคล่า ก็ได้ครับ ^^”

บ๊ะ! ชื่ออะไรไม่ชื่อดันชื่อน้ำอัดลม หมอนี้สงสัยตอนท้องแม่กินน้ำอัดลมมากไปหน่อยเลยตั้งชื่อลูกไว้เป็นที่ระทึกยามแก่เฒ่า แต่จะว่าไปโกโก้ก็ชื่อเครื่องดื่มนะ สงสัยจะเป็นชื่อเฉพาะสำหรับคนน่าตาดี -*-

              “แล้วโคล่า มีแฟนรึยังค่ะ >.<!! “สาวคนหนึ่งตะโกนถามเหมือนรายการ Talk show แต่ดูเหมือนจะเป็นคำถามที่เรียกความสนใจได้ดีทีเดียว เพราะเสียงในห้องประชุมเงียบกริบเหมือนกับกำลังรอฟังคำตอบของคนถูกถาม

              “ยังครับ...แต่” แล้วมือนั้นก็ชี้มาที่ฉัน พรึบ! สายตานับพันในห้องประชุมก็หันมามองที่ฉันเหมือนในการ์ตูนนักสืบบางเรื่อง บางคนมองอย่างสงสัย บางคนอย่างเครียดแค้น บางคนอย่างอิจฉา และบางคนก็อย่างเสียดาย(ฉันหรือหมอนั้นก็ไม่รู้)

              “ผมกำลังจะ ทำให้เธอมาเป็นแฟนผม เร็วๆนี้ “

              “La mia Donna “

              เสียงกรี๊ดดังทั่วห้องอีกครั้งแต่หนักกว่าเดิม ตอนนี้กรรมการน.ร.เริ่มควบคุมนักเรียน(โดยเฉพาะน.ร. หญิง)ไว้ไม่อยู่ เกิดจลาจลขึ้นในห้องประชุมทุกคนต่างมองมาที่ฉันและโวยวายแบบ...

              “หล่อนเป็นใครย่ะ” ยัยปากทาลิปสติกหนาเตอะเดินมาพร้อมกระชากเสื้อฉัน แล้วถามแบบงงๆ ว่าฉันเป็นใคร? ฉันนะหรอใคร ฉันก็เป็นคนที่สอบเข้ามาได้ที่1 ของโรงเรียนนี้และสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนไม่รู้ตั้งกี่รางวัล แล้วหล่อนเป็นใครมาจากไหนฮะ มาทำซ่าปากแดงอยู่ตรงนี้เดี๋ยวแม่ก็ตบปากมีน้ำแดงกรอกปากซะเลยดีไหม

              “คิดว่าสวยหนักหรือไงฮะ ยัยหลงตัวเอง“

               รู้สึกว่ายัยนี้ยังจะไม่รู้ตัวว่ากำลังเล่นกับใครอยู่ - -*

              “ปล่อย“

              “เธอกล้าหือกับฉันหรอ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร “ยัยปากทาลิปสติกนี้ยังไม่เลิก แค่ผู้ชายคนเดียวไม่รู้จะหวงอะไรนักหนา ฉันขอให้มันมาจีบฉันหรือไงฮะ ถ้าเธออยากทำตัวเป็นเจ้าของก็ไปขอเขาเองเซ่ มายุ่งอะไรกับฉันล่ะ

             “รู้สิ ยัยคุณหนูจอมเอาแต่ใจ วรนุช ชินวุตธิ ลูกสาวคนเดียวของนักการเมืองชื่อดังที่มีกิติศัพท์ว่าทำตัวมีปัญหาจน Rosary เชิญออกเลยต้องมาสร้างปัญหาต่อที่ Rosen โดยการแย้งคนที่มีเจ้าของ บลาๆ“ 

              ฉันบรรยายสรรพคุณยัยนั่นแบบชนิดที่ไม่มีตกหล่นเอาแบบให้แทรกแผ่นดินหนีไปเลย แอบหมั่นไส้มานานแล้วยิ่งมาหาเรื่องแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้ ขอบอกตามตรงว่าเธอโง่มาก!

              “หน๊อย นังนี้ ”

               เพี๊ยย!!

              -0-   -0-   -0-   -0- **หมายเหตุ สีหน้าคนในห้องประชุม ทุกคนต่างพากันอึ้งเมื่อคนที่ล้มลงไปที่พื้นไม่ใช่ฉันแต่เป็นยัยวรนุช

             “เธอกล้ามาก!!”

             “ไม่หรอก ฉันก็แค่สมเพศหล่อน เลยสงเคราะห์ให้”

             เสียงปรบมือดังทั่วห้องประชุมอีกครั้งดูเหมือนทุกคนจะสะใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ถึงขนาดมีคนตะโกน ‘กด like’ ด้วย สงสัยถ้าภาพนี้หลุดไปคงมีคนไปคอมเม้นในเฟสบุ๊คกันทั้งโรงเรียน พร้อมกับชื่อใต้ภาพที่ว่า ‘สาวสวยอัฉริยะแห่งRosenสยบนางมารสาวด้วยการประกบฝ่ามือที่ใบหน้าข้อหา หลงตัวเอง’

              “ฉันจะให้ป๊า สั่งไล่เธอออก ToT”

              “สำคัญตัวผิดไปรึเปล่า เพราะคนที่จะลากกระเป๋าออกจากโรงเรียนนี้ไป ไม่ใช่ฉันแต่เป็นเธอ”

              “-0- “

              “ถ้าเธออยากเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อเพื่อขุดหลุมฝังศพตัวเองก็เชิญ เพราะยังไงโรงเรียนก็ต้องเลือกตัวหมากที่เป็นขุนอย่างฉันมากว่าจะไปเลือกขยะที่แม้แต่เบี้ยก็ยังมีค่ามากกว่าเธอ”

             “กรี๊ดๆๆๆๆ ยัยบ้า!! ”

             เสียงที่ดังขึ้นอีกครั้งไม่ใช่เสียงจากห้องประชุมแต่เป็นเสียงยัยวรนุชที่นั่งกรีดร้องอย่างน่า... ไม่รู้สิ

            “เธอนี่เอาเรื่องกว่าที่คิดนะเนี่ย”

             “นาย อีกแล้ว! ”

              แล้วเสียงที่มากระซิบข้างหูฉันไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นนักเรียนใหม่ที่กำลังยืนยิ้มอยู่ข้างๆ คนที่เกือบทำให้ฉันแทบจะเปิดเวทีมวยหญิงเพียงเพราะประโยคงี่เง่าๆจากเขา ชิ  ไอ้ฝรั่งขี้จุ!

             “ตอนแรกที่เห็นก็คิดว่าจะเข้าไปช่วย แต่คงไม่ต้องแล้วมั่ง”

             “ถ้าอยากช่วยก็ช่วยไปไกลๆเลยจะดีมาก”

             คนในห้องประชุมฮือฮากันเหมือนกำลังดูหนังรักน้ำเน่าฉากหนึ่งที่พระเอกกำลังจะขอความรักจากนางเอก แต่รู้สึกว่าเสียงของยัยวรนุชจะหยุดหายไปแล้ว คงเป็นเพราะพวกกรรมการนักเรียนคงเอาเจ้าหล่อนไปยิงทิ้งแล้วมั้ง ตอนนี้ก็มีแค่ฉันกับหมอนี้ที่ยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมของนักเรียน และฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมกรรมการนักเรียนถึงไม่เข้ามาห้าม ยืนอยู่เบื้องหลังทำตัวเป็นผู้กำกับไปได้ ถ้าใช่ก็สั่งคัทเซ่ !!

“เธอนี่ น่าสนใจดีนะ” หมอนั้นยิ้ม แล้วเดินเข้ามาตรงหน้าฉัน

              “…”

              “คบกับฉันเถอะ”

              เหมือนเรื่องที่ลืมไปก่อนหน้านี้ถูกลื้อฟื้นอีกครั้ง เสียงนักเรียนหญิงกรี๊ดกันดังจนฉันแสบแก้วหู และหมอนั้นก็คงคิดเหมือนฉัน

              “นับ 1 2 3 แล้ววิ่งนะ”

              “ดะ เดี๋ยวก่อนสิ”

              หมอนั้นดึงมือฉันแล้ววิ่งฝ่าวงล้อมของนักเรียนทั้งโรงเรียนไป  ฉันเองก็ขัดขืนไม่ได้เหมือกันเพราะว่าแรงที่ดึงนั้นมันช่างหนักแน่นเหลือเกิน

                 “ไม่นะ ท่านโคล่าหนีไปแล้ว”

                เสียงนักเรียนหญิงตะโกนท่ามกลางความแตกตื่น แต่ฉันกับเขาก็วิ่งหนีออกจากห้องประชุมไปแล้ว

             ตอนนี้ฉันและเขาวิ่งหนีมาที่หลังโรงเรียน โชคดีที่กีวี่สั่งปิดประตูไว้ทันไม่งั้นฉันกับเขาคงไม่มีที่ให้หลบแน่

             “ปล่อยมือฉันได้แล้ว”

             “ไม่ปล่อย จนกว่าเธอจะตอบฉัน”

              หมอนี้จับมือฉันไว้แน่นก่อนที่จะก้าวเข้ามาช้าๆจนตัวฉันติดกับกำแพงและแขนอีกข้างของเขาก็ยันกำแพงเอาไว้ ตอนนี้ฉันขยับไปไหนไม่ได้และคงจะเบี่ยงความสนใจไม่ได้ด้วยเพราะสายตาที่จ้องมาที่ฉันมันดูหนักแน่นเหลือเกิน จนฉันรู้สึกได้ถึงความจริงจังของเขา

              “เราเพิ่งรู้จักกันนะ นายไม่คิดว่าขอคบแบบนี้มันไม่เร็วไปหน่อยหรอ”

              “ไม่”

               อ้าย!! ให้ตายสิผู้หญิงทั้งโลกมีเป็นล้านไม่สนใจมาสนทำไมคนอย่างฉัน >.< แถมยังตอบด้วยเสียงหนักแน่นแบบนั้นแล้วฉันจะแก้ตัวยังไงฮะ

               “ฉันแนะนำตัวไปแล้วไง แล้วเธอละ”

               “ฉันชื่อ เชอรี่”

               “ชื่อน่ากินจัง ^^” เขากำมือฉันแน่นพร้อมยื่นหน้าเข้ามา

               “อย่ากินฉันเลย ปล่อยฉันไปเถอะ - -“

               “เธอนี่น่าจูบจังเลย”

               “มะ ไม่นะ อย่า!!“

               พ่อจ๋า แม่จ๋า เชอรี่ของพ่อกับแม่กำลังจะโดนไอ้ฝรั่งนี้ชิงความบริสุทธิ์ไปแล้ว ความแอ๊บแบ้วที่สะสมมานานเป็นเวลา 17 ปีตอนนี้ถึงเวลาที่จะถูกแย่งชิงไปแล้ว T^T

              “โห เดี๋ยวนี้หลีสาวเป็นกับเขาแล้วหรอ”

              “นายโผล่มาได้ไง - -“

              “ก็ปีนกำแพงมาสิวะ ไม่อยากมาแบบให้คนรู้ ยิ่งวันเปิดเรียนยิ่งแล้วใหญ่”

               แล้วคนที่มาช่วยชีวิตฉันไว้ก็คือหนุ่มเจ้าของร้าน Pealo ที่รู้สึกว่าจะได้เวลามาโรงเรียนแล้วจึงมาในรูปแบบที่ผิดที่ผิดเวลาไปหน่อยเพราะอะไรฉันก็ไม่รู้หรอกรู้แต่ว่าชอบมาสายถึงขั้นไม่มา แต่เรื่องปีนกำแพงนี้เพิ่งรู้

               “งั้นเหรอ จะเข้าเรียนแล้วละสิงั้นฉันไปด้วย”

               “ไม่ต่อหรอ”

               “ไม่ล่ะ ไว้ทีหลัง” เขาหันมามองตาฉันอีกครั้งก่อนที่จะจุ๊บลงที่หน้าผากหนึ่งที แล้วเดินไปหาไวน์

               “ขอโทษแทนเพื่อนตัวดีของผมด้วยนะคุณหัวหน้า ^^”

               “เธอเป็นหัวหน้าห้องเราเหรอ” ไอ้ฝรั่งหันกลับไปถามเพื่อนซี้อย่างจะตกใจ

               “ว่าแต่ประธานนักเรียนจาก Rosary มาพิธีเปิดภาคเรียนรึเปล่าคุณหัวหน้า”

               “ฉันไม่เห็นเขาหรอก”

               จะว่าไปฉันยังไม่เห็นควีนแห่ง Rosaryเลยวันนี้  ในสาขา Rosary ว่ากันว่ามีสาวงามที่ทั้งสวยและเพรียบพร้อมอยู่คนหนึ่งจนถูกขนามนามว่าควีน ซึ่งเธอก็สวยจริงๆแต่หาตัวจับยาก และก็เป็นถึงประธานนักเรียนอีก แต่ถึงอย่างนั้นกีวี่ของฉันก็ถูกขนานนามว่า Rosen maiden เหมือนกันนะ เป็นประวัติศาสตร์บทหนึ่งของโรงเรียนเลยทีเดียวที่ดาวเด่นของแต่ละสาขามาเป็นประธานนักเรียนพร้อมกัน

              “งั้นเหรอ งั้นเจอกันที่ห้องเรียนนะ ^^” ไวท์โบกมือแล้วเดินจากไป

              “ไว้เจอกันนะเชอรี่”

              พอพูดเสร็จสองหนุ่มรูปงาม(ต้องยอมรับว่างามจริง)เดินจากไปเหมือนการ์ตูนญี่ปุ่นในทีวีที่เคยดูตอนเด็กๆ จะว่าไปหมอนั้นพูดว่า ‘หัวหน้าห้องเรา’ แปลว่าฉันก็เจอกับหมอนี้อีกนะสิ! นี่มันโชคชะตาแกล้งกันชัดๆ