The Contract!! พันธะหัวใจผูกให้มารักกัน

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

     

     สเตลล่าถูกแม่ปลุกแต่เช้าเพื่อเช็คเสื้อผ้าที่ต้องใช้สำหรับ 7 วันที่บ้านพักตากอากาศของครอบครัวชามัวร์ เสื้อผ้าและของใช้ทั้งหมดอยู่ในกระเป๋าลากขนาดใหญ่และกระเป๋าถือขนาดเล็กอย่างละใบ เธอต้องไปถึงบ้านนิโคลัสภายใน 10 โมงเช้าเพื่อจะได้เดินทางไปด้วยกัน แต่สเตลล่ากลับคิดอยากจะไปสายเพื่อจะได้ถูกทิ้ง แต่เมื่อเห็นสายตาของผู้เป็นแม่แล้วก็ได้แต่เดินขึ้นรถอย่างเสียไม่ได้

     สเตลล่าหงุดหงิดเล็กน้อยที่แม่เธอไม่ยอมให้บ้านนั้นมารับเธอที่บ้านทั้งที่เป็นคนชวน 

     "เดินทางดีๆ นะลูก ถึงแล้วอย่าลืมโทรมาล่ะ"

     "ค่ะ แม่" ทั้งคู่กอดกันแล้วสเตลล่าจึงขึ้นรถ

    "ถ้าบอกว่ารถเสียไปไม่ทันจะเป็นไรมั้ยนะ" เธอพึมพำอยู่บนรถ  คนขับสบตาเธอผ่านกระจก 

     "คุณหนูอาจจะไม่เป็นไร แต่ผมเป็นแน่ครับ"

     วันอาทิตย์ถนนโล่งจนเธอมาถึงคฤหาสน์ชามัวร์เร็วกว่าปกติเล็กน้อย นิโคลัสที่เตรียมตัวเสร็จแล้ว กำลังช่วยคนขนกระเป๋าขึ้นรถตู้ คุณชามัวร์เดินมาที่รถพร้อมภรรยา สเตลล่าเดินเข้าไปหาขณะที่คนขับรถเอากระเป๋าเธอขึ้นรถรวมกับคนอื่นๆ 

     "อรุณสวัสดิ์จ้ะสเตลล่า" คุณนายมาเรียทัก 

     "อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณลุง คุณป้า" เธอถูกกอดโดยไม่ทันตั้งตัว 

     "พร้อมหรือยังจ๊ะ" ยิ้มแห้งก่อนตอบ "ค่ะ"

     "น่าเสียดายที่คุณไม่ได้ไปด้วย เลยเหลือกันแค่ 3 คน" สเตลล่าแปลกใจ 

     "ถ้าคุณพ่อไปด้วยคงคิดถึงงานจนเราต้องรีบกลับก่อนครบ 7 วันแน่ๆ " นิโคลัสตะโกนมาจากอีกฝั่ง ส่งผลให้แม่ของเขาหัวเราะถูกใจ ขณะที่คุณชามัวร์ได้แต่ยิ้มขำลูกชาย การร่ำลาชั่วคราวจึงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

     ทั้ง 4 คนรวมคนขับรถมาถึงบ้านพักตากอากาศของครอบครัวชามัวร์ในอีกหลายชั่วโมงต่อมา บ้านหลังใหญ่ครบครันสมกับเป็นทรัพย์สินของตระกูลชามัวร์รายล้อมไปด้วยต้นไม้สีเขียวสด ด้านหลังห่างทะเลเพียงนับก้าวได้ น้ำทะเลสีใสดูดเอาความเมื่อยจากการเดินทางไปจนหมด สเตลล่าขอตัวไปเดินเล่นคนเดียว ส่วนคุณนายมาเรียและลูกชายแยกย้ายกันไปพักผ่อน

     ชายหาดแถวนี้เงียบสงบเหมาะกับการพักผ่อนเพราะเป็นพื้นที่ส่วนตัว สเตลล่าอิจฉาขึ้นมานิดหน่อย ครอบครัวเธอไม่มีบ้านพักตากอากาศริมทะเล ด้วยทำธุรกิจโรงแรมซึ่งส่วนใหญ่ก็อยู่ใกล้ทะเล คุณพ่อเธอจึงไม่เห็นความจำเป็นที่จะทีบ้านพักริมทะเลอีก แต่สเตลล่าคิดว่าพ่อแม่เธอคิดผิด โรงแรมติดทะเลกับบ้านติดทะเลนั้นให้ความรู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิง

     ระหว่างเดินไปเรื่อยๆ สเตลล่าโทรหาแม่ บอกแม่ว่าเธอมาถึงแล้วและพูดคุยอะไรกันนิดหน่อย เธอดื่มด่ำกับบรรยากาศริมทะเลจนเวลาล่วงเลยถึงตอนเย็น มารู้ตัวเอาตอนที่ท้องหิว หยิบโทรศัพท์มาดูพบว่ามีสายไม่ได้รับจากนิโคลัสหนึ่งสาย เธอไม่ได้โทรกลับ เพียงกดลบจากบันทึกการโทรแล้วเดินกลับไปยังบ้านพัก

     ที่บ้าน นิโคลัสและคุณนายมาเรียวุ่นวายกับการทำอาหารเย็นแบบง่ายๆ อยู่ในครัว แต่บาร์บีคิวและทะเลปิ้งย่างที่มีทั้งกุ้ง หอย ปู ปลาไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เธอรีบเข้าไปช่วย ทันใดนั้นแม่บ้านคนหนึ่งก็เดินเข้ามา คุณนายมาเรียจึงแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกัน

     "สเตลล่า นี่เจนจ้ะ แม่บ้านที่ดูแลที่นี่ ส่วนนี่สเตลล่า ลูกสาวคนใหม่ของฉัน" สเตลล่ายิ้มแหยๆ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก 

     นิโคลัสที่เดินผ่านไปข้างหลังแอบหัวเราะหึๆ จนเธออยากจะขัดขาให้ล้มคว่ำไปซะ

     "มาๆ สเตลล่า มาทางนี้ดีกว่า" หน้าที่เธอคือเสียบบาร์บีคิวใส่ไม้ ส่วนหน้าที่เตรียมเตาและปิ้งย่างหน้าเตาร้อนๆ จะเป็นของนิโคลัสที่แอบบ่นเป็นหมีกินผึ้งว่าแม่ลำเอียงอยู่ตลอดเวลา 

     เมื่อเตรียมอาหารเสร็จทั้งหมดก็ย้ายไปที่หลังบ้าน ลานกว้างที่มองเห็นทะเลสุดลูกหูลูกตามีโต๊ะหลายตัวต่อกัน เตาถูกจุดไว้เรียบร้อยโดยฝีมือของคนขับรถ สเตลล่าคิดไว้แล้วเชียวว่าคนอย่างนิโคลัสเหรอจะทำอะไรแบบนี้ได้ 

     เมื่อแดดร่มลมตก ทั้งหมดจึงได้เริ่มปาร์ตี้ริมทะเลปราศจากแอลกอฮอลล์กัน คุณนายมาเรียใจดีกว่าที่สเตลล่าคิดไว้ เธออนุญาตให้เจนและคนขับรถที่ชื่อฟิลมานั่งทานอาหารด้วยกัน 

     ตอนนี้เป็นเวลา 5 ทุ่ม เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก แต่ทั้งหมดไม่มีทีท่าว่าจะลุก ยังคงพูดคุยและสนุกสนานกับมื้อค่ำที่เป็นกันเอง ทุกคนกำลังขำขันกับเรื่องเล่าของคุณนายมาเรีย เรื่องเล่าสมัยเธอยังสาวที่เล่าเมื่อไหร่ก็สุขทั้งคนเล่าและคนฟัง 

     เวลาล่วงเข้าสู่วันใหม่ตอนที่ทั้งหมดแยกย้ายกันไปนอน พวกเขาช่วยกันเก็บของ ส่วนหน้าที่ล้างจานเป็นของเจนซึ่งเจ้าของบ้านอนุญาตให้จัดการวันพรุ่งนี้ได้ สเตลล่านอนห้องริมขวาสุดที่เป็นกระจกสองฝั่งเพื่อได้เห็นทะเลเต็มตา ห้องติดกันคือคุณนายมาเรียและนิโคลัสอยู่ซ้ายสุด ซึ่งคุณนายมาเรียบอกว่าเป็นห้องประจำของเขาตั้งแต่เด็ก

     สเตลล่าเลือกดูทีวีระหว่างรอให้อาหารย่อย เธอละจากหน้าจอ เดินวนหาน้ำดื่มอยู่ในครัว นิโคลัสในชุดกางเกงนอนตัวเดียวเดินเข้ามาพอดี ทั้งคู่สบตากัน แล้วเดินจากกันไปเงียบๆ สเตลล่ากลับมานั่งบนโซฟาหน้าทีวีที่กำลังฉายละครที่เธอเคยดูจนแทบจะจำบทพูดได้ โซฟาอีกฟากหนึ่งยุบลง พร้อมกับโถป็อบคอร์นถูกวางบนโต๊ะตัวเล็กข้างหน้า 

     "ละครน่าเบื่อ" สเตลล่าหันขวับไปมองคนพูดตาขวาง อีกฝ่ายยักไหล่ สเตลล่ากำรีโมทไว้แน่นเพราะกลัวถูกอีกฝ่ายแย่ง 

     "ฉันไม่แย่งหรอกน่ะ ไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอก" คนพูดทำท่าเหมือนจะลุกขึ้นแต่ก็แค่ขยับหาท่านั่งที่สบายที่สุด สายตากวนประสาทจ้องสเตลล่าที่เอาแต่เงียบ

     "ลืมปากไว้นอกบ้านหรือไง" หมอนที่อยู่ในอ้อมแขนเล็กถูกขว้างใส่หน้าคนพูดก่อนเสียงจะดังขึ้น 

     "หยุดพูดซักที!" 

     นิโคลัสปัดหมอนออกพัลวัน สเตลล่ามองเขาตาขวางอยู่อย่างนั้นจนอีกฝ่ายต้องขอโทษเธอถึงได้ยอมกลับไปสนใจทีวี