The Contract!! พันธะหัวใจผูกให้มารักกัน

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

      สเตลล่า เวลลิงตันปรากฏตัวบนเพนท์เฮาส์หรูของคู่หมั้นหนุ่ม สร้างความตกใจให้เจ้าของห้องไม่น้อย นิโคลัส ชามัวร์เพลย์บอยหนุ่มที่เพิ่งเมาหัวราน้ำจากผับดังใจกลางเมืองกำลังหลับเป็นตายอยู่ในห้องนอน หลังจากงัวเงียลุกขึ้นมารับโทรศัพท์เขาก็สร่างเมาแทบทันทีที่ได้ยินโจลี่พูดว่า 

     'คุณสเตลล่ากำลังรอคุณนิโคลัสอยู่ที่ห้องรับแขกค่ะ' 

     สเตลล่ามาที่นี่โดยที่ไม่บอกล่วงหน้า แล้วยิ่งมาก่อนกำหนดแบบนี้ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ บางทีอาจจะเป็นแผนการของแม่เขา

     สเตลล่าแสยะยิ้มขณะแกว่งคีย์การ์ดสีทองในมือไปมาต่อหน้านิโคลัส คู่หมั้นสุดหล่อของเธอเพิ่งตื่นและออกมาจากห้องนอนด้วยสภาพที่เรียกว่าเละสุดๆ ผมเผ้ากระเซิงและเสื้อเต็มไปด้วยคราบอ้วก ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเมื่อคืนเขา 'จัดหนัก' ขนาดไหน เขายังไม่สร่างเมาดีด้วยซ้ำ แต่ก็ยืนตรงหน้าหน้าสเตลล่าได้เกือบจะปกติ

     "นายต้องโทษตัวเองแล้วล่ะที่ให้คีย์การ์ดนี้กับฉัน" นิโคลัสเกลียดตัวเองขึ้นมาทันทีที่เมื่อ 2 ปีก่อนเขาให้คีย์การ์ดสำรองไว้กับหญิงสาวตรงหน้า เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ได้ย่างกรายเข้ามาในนี้ก่อนเขาอนุญาตแน่ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ซ่อนอะไรไว้ในห้อง แต่นิโคลัสก็ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับพื้นที่ส่วนตัวก่อนเขาอนุญาต

     สเตลล่ายิ้มเย็นอีกครั้งก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋า แล้วทรุดตัวนั่งบนโซฟาหรู ปล่อยให้นิโคลัสยืนกัดฟันกับท่าทางร้ายกาจราวม้าพยศของเธอ 

     ตอนแรกเขาก็เสียวสันหลังนิดๆ กับการปรากฏตัวแบบไม่คาดฝันของคนตรงหน้า แต่เมื่อเห็นท่าทางของคู่หมั้นเขากลับรู้สึกสนุก

     นิโคลัสปลดกระดุมเสื้อเหม็นๆ ออกโดยไม่สนใจว่าสเตลล่าที่นั่งอยู่จะย่นจมูกอย่างรังเกียจ คงไม่เป็นไรถ้าเขาจะขอเวลานอกไปเปลี่ยนเสื้อ นิโคลัสหายเข้าไปในห้องและปรากฏตัวอีกครั้งกับกางเกงขาสั้นและเสื้อยืดโปโลสีน้ำเงิน เขาปรายตามองสเตลล่าอย่างกวนประสาทก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เธอ 

     "เอาล่ะ ฉันพร้อมแล้ว"

     สเตลล่ามองท่าทางเสแสร้งจริงจังของนิโคลัสแล้วแบมือออก เธอยืนขึ้น โจลี่ที่ยืนเงียบอยู่ข้างหลังเดินเข้ามาอย่างรู้งาน แล้วส่งนิตยสารในมือที่เปิดค้างไว้ให้เจ้านาย ก่อนที่ผู้เป็นเจ้านายจะโยนมันลงบนโต๊ะเล็กหน้าโซฟาซึ่งวางอยู่ข้างๆนิโคลัส

     มันคือนิตยสารกอสสิปฉบับล่าสุด ซึ่งก็คือของเช้านี้ เป็นภาพชายหญิงจูบกันในผับ

     นิโคลัสหยิบมันมาดูและลูบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติ เขาอ่านข้อความในนั้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างขึ้น ขณะคิดในใจ 'อีกแล้วเหรอ' เขาอ้าปากจะพูดแต่กลับถูกขัดขึ้น 

     "3 ครั้ง 3 สัปดาห์...กับผู้หญิงคนเดิม" สเตลล่าพูดเสียงเย็น สีหน้าเอาเรื่อง

     "ก็เหมือนคนอื่นล่ะน่า จะเครียดไปทำไม" นิโคลัสว่า ท่าทางไม่ยี่หระ ก่อนจะวางนิตยสารนั่นลง 

     "นายทำให้คนอื่นมองฉันเป็นคนโง่ที่ปล่อยให้คู่หมั้นตัวเองควงผู้หญิงคนอื่น" เธอพูดด้วยอารมณ์ที่พร้อมระเบิดทุกเมื่อ "ฉันจำคำพูดตัวเองเมื่อ 2 ปีก่อนได้ แต่อย่าลืมว่าวันนั้นนายตกลงอะไรกับฉัน"

     นิคโคลัสได้แต่เงียบ เพราะเธอพูดถูก

      สเตลล่าไม่เคยเข้ามายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของนิโคัส แต่เธอก็มีกฎชัดเจน ผู้หญิงคนอื่นเป็นได้แค่คู่ควงชั่วคราว และคู่ควงที่ดีก็ไม่ควรทำตัวมีปัญหา ที่ผ่านมาแม้จะมีข่าวออกมาแต่ก็เป็นแค่ข่าวลือที่ไม่มีภาพชัดเจน กลับกันครั้งนี้ไม่ใช่แค่ภาพแต่ถึงกับระบุชื่อได้ และขึ้นหน้าหนึ่งแท็บลอยด์ถึง 3 ครั้ง ผู้คนคงเอาเรื่องนี้ไปพูดกันสนุกปาก

     สเตลล่าลุกขึ้นยืน 

     
     "อย่าล้ำเส้นแบบนี้อีก ฉันไม่ชอบ"     

     เธอไม่อยากอยู่ที่นี่นานเกินไป ถ้าไม่ติดว่าจะถูกแม่เล่นงานเธอคงไม่มาเหยียบที่นี่แน่

  
      

      ครอบครัวเวลลิงตันมีบ้านเดิมที่เมืองฟลอริดา คุณปู่คุณย่าเธอเริ่มธุรกิจโรงแรมเล็กๆ ที่ฟลอริด้า เปิดสาขาต่อมาที่นิวยอร์ก และก่อตั้งอาณาจักรของพวกเขาขึ้นที่นี่ คุณปู่คุณย่าและลูกๆ ของท่านช่วยกันขยายสาขาโรงแรมไปทั่วโลก รวมทั้งริเริ่มธุรกิจอื่นๆ อีกมากมายจนกลายเป็น เดอะ เวลลิงตัน กรุ๊ป ดังทุกวันนี้ ปัจจุบันพ่อของสเตลล่าผู้บริหารโรงแรมในเครือเวลลิงตันทั้งหมด และมีอาทั้งหลายดูแลธุรกิจอื่นๆ ส่วนแม่ของสเตลล่า ลูกสาวของนายแพทย์ชื่อดัง เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่โรงพยาบาลที่มีหลายสาขาทั่วยุโรปและอื่นๆ อีกมากมาย

     สเตลล่าทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดสภาพ ห้องนอนที่ไม่ได้ใช้งานหลายเดือนยังมีสภาพเหมือนครั้งสุดท้ายที่เห็น สเตลล่ากำลังอยู่ในช่วงท่องเที่ยวทั่วโลก เยี่ยมเยียนโรงแรมของครอบครัวโดยไม่เปิดเผยตัว ก่อนหน้านี้เธอไปที่บาหลี ก่อนจะกลับฟลอริด้าเพื่อพักผ่อนช่วงหน้าร้อนกับคุณปู่และคุณย่า และมาที่นิวยอร์กตามคำสั่งของผู้เป็นแม่

      สเตลล่าดีดตัวขึ้นเมื่อนึกได้ว่าเธอมอบงานหนึ่งให้โจลี่ไปทำและยังไม่ได้คำตอบ สเตลล่าหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าที่ถูกโยนไว้บนโซฟาปลายเตียงมากดโทรหาโจลี่ทันที เพียงอึดใจเดียวก็ได้ยินเสียงปลายสาย

     "เรื่องลอเรน สปาร์กเกอร์ไปถึงไหนแล้ว"

     'เรียบร้อยแล้วค่ะ ดิฉันจะเอาไปให้เดี๋ยวนี้ค่ะ'

     ไม่ถึงนาทีโจลี่ก็มาปรากฏตัวตรงหน้าสเตลล่า เธอพักอยู่ห้องรับแขกไม่ไกลจากห้องสเตลล่านัก โจลี่ทำงานกับสเตลล่าเกือบ 3 ปีแล้ว แม้จะซื่อบื้อไปบ้างแต่ก็ทำตามคำสั่งได้ดีและเคร่งครัด ข้อดีของโจลี่ที่ทำให้สเตลล่าเลือกเธอในวันที่คุณนายโดโรธีมาเสนอเลขาส่วนตัวให้นับสิบคนคือ โจลี่เป็นคนไม่พูดมาก มีเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวเท่านั้น แถมอีกฝ่ายก็มีครอบครัวไปแล้วทำให้ไม่ค่อยได้ติดต่อกันนัก ที่สำคัญคือเธอซื่อสัตย์มาก และเก็บความลับได้ดี

     เลขาส่วนตัวสำหรับสเตลล่าคือคนที่ติดสอยห้อยตามเธอไปทุกทีไม่ว่าจะส่วนไหนของโลก หลายปีแล้วที่สเตลล่าเดินทางบ่อยจนแทบไม่อยู่ติดบ้าน เจอหน้าโจลี่มากกว่าเจอหน้าพ่อและแม่รวมกัน พูดคุยกับโจลี่มากกว่าครอบครัว โจลี่แทบจะกลายเป็นทุกอย่างในชีวิตเธอ

     โจลี่ยืนแฟ้มสีดำที่ข้างในมีกระดาษขาวจำนวนหนึ่งให้เจ้านาย ก่อนจะรายงานคร่าวๆ ขณะสเตลล่ากวาดตาอ่านข้อมูลในมือ"

     "ลอเรน สปาร์กเกอร์ นางแบบชาวกรีซ อายุ 21 ปี"

     สเตลล่าพลิกกระดาษไปยังอีกหน้าซึ่งเต็มไปด้วยภาพการถ่ายแบบและเดินแบบให้แบรนด์ต่างๆ ของกรีซ ถ่ายโฆษณาชิ้นแรกตอนอายุ 12 ก็ถือว่าเก่งไม่น้อย และยิ่งเข้าวงการเต็มตัวตอน 16 แต่มีผลงานมากมายขนาดนี้ก็ถือว่าเป็นคนเก่งคนนึง...แต่น่าเสียดาย 

     สเตลล่าพลิกกระดาษไปอีกหน้า กวาดตามองอย่างรวดเร็วขณะที่หูก็ฟังโจลี่รายงานไปด้วย 

     "ตอนนี้มีสินค้าหลายชิ้นกำลังต้องการตัวอยู่ ค่าตัวเธอเพิ่มจากปีที่แล้วกว่าเท่าตัวค่ะ"

     สเตลล่าพยักหน้าและโยนแฟ้มลงบนเตียง ก่อนถาม 

     "สินค้าตัวใหม่ที่กำลังจะทำสัญญาล่ะ"
      

     "อย่างที่ดิฉันบอกค่ะ มีหลายแบรนด์ที่อยากได้ตัวเธอ แต่ที่กำลังจะทำสัญญากันจริงๆ คือ FOREVER YOUNG ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดคือกลางเดือนหน้าค่ะ" มันคือชื่อแบรนด์เสื้อผ้าสำหรับวัยรุ่นที่มาแรงมาก 

      

     "โชคดีอะไรแบบนี้" สเตลล่าแสยะยิ้ม อย่างที่บอกไปข้างบนว่าแม่ของเธอเป็นหุ้นส่วนในธุรกิจมากมาย

     "รอดูต่อไปก่อนแล้วกัน ยังพอมีเวลา เธอไปพักเถอะ"

     เราได้เจอกันแน่ลอเรน สปาร์กเกอร์

     "เอ่อ คุณนายโดโรธีโทรมาบอกว่าพรุ่งนี้คุณหนูมีนัดดินเนอร์กับครอบครัวคุณนิโคลัสค่ะ"

     สเตลล่าตบหน้าผากตัวเองอย่างแรงทันทีที่ฟังจบ อะไรอีกเนี่ย! เธอรู้สึกถึงความวุ่นวายที่กำลังจะตามมาเป็นพรวนทันที ขนาดแม่ไม่อยู่บ้านยังหาเรื่องให้เธอปวดหัวจนได้! 

      และแล้วเวลาที่สเตลล่าภาวนาให้ไม่มาถึงก็มาถึงจนได้ อีกเกือบชั่วโมงจะถึงเวลาที่นัดทานข้าวกับคุณนายมาเรีย สเตลล่าแต่งตัวเสร็จตั้งแต่ 15 นาทีก่อน วันนี้เธอใส่กางเกงผ้าขายาวสีน้ำเงินเข้มกับเสื้อไม่มีแขนสีครีมง่ายๆ แต่งหน้าเบาๆ และมัดผมหางม้า คุณนายโดโรธีที่แต่งตัวเสร็จลงมาข้างล่างและได้ยินลูกสาวคนสวยถอนหายใจยาวเข้าพอดี

     "เป็นอะไรยะ ถอนหายใจซะดังไปถึงข้างบน" คุณนายว่าพลางเดินผ่านตัวลูกสาวไปขึ้นรถ สเตลล่ารีบเดินตามไปอย่างหงอยๆ 

     "แม่กับคุณป้าเจอกันทีไรมีเรื่องให้หนูทุกที หนูก็ถอนหายใจไว้ก่อนไงคะ"

     "ลูกคนนี้นี่! แกหาว่าแม่เป็นตัวปัญหาเหรอ"

     "เปล่าค่าาา ก็แค่ตอนร่วมมือกับคุณป้าเท่านั้นแหละ" ประโยคหลังสเตลล่าบ่นอุบกับตัวเองและดูเหมือนคุณแม่เธอจะไม่ได้ยิน เพราะท่านก้าวฉับๆ ขึ้นรถไปเรียบร้อยแล้ว 

     สองสาวต่างวัยนั่งเงียบๆ ในรถ แม่เปรยขึ้น

     "สเตลล่า... รู้ใช่มั้ยว่าแม่ทำทุกอย่างเพื่อหนู" สเตลล่าสบตาผู้เป็นแม่ แปลกใจกับคำพูดนั้นแต่ก็ยิ้มรับบางๆ 

     "รู้ค่ะ" สเตลล่าตอบพร้อมพยักหน้า

     "แม่คิดว่าแม่เลือกคนไม่ผิด นิโคลัสเจะเป็นคู่ชีวิตที่ดีให้หนูได้ เพียงแต่ตอนนี้เขาคิดว่ายังไม่ถึงเวลา"

     คุณนายโดโรธีเว้นวรรค เธอลูบผมที่ถูกเซตมาอย่างดีของลูกสาวที่เธอและสามีเฝ้าทะนุถนอมมากว่ายี่สิบปีด้วยความรักใคร่

     "เชื่อแม่สิ อย่าอคติกับนิคนักเลยลูกรัก" 

     สเตลล่าโถมตัวเข้าไปกอดแม่ เธอรู้ดีว่าแม่ทำทุกอย่างเพื่อเธอรวมถึงเรื่องนิโคลัสด้วย เธออาจจะไม่ชอบขี้หน้านิโคลัสแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาไม่ใช่คนแย่อะไร นอกจากเรื่องที่มีข่าวกับผู้หญิงพวกนั้น นิโคลัสก็แค่กวนประสาท ชอบทำให้เธอหงุดหงิด และน่ารำคาญ...แค่นั้นเอง

     "หนูจะพยายาม"

     สเตลล่ากระซิบกับไหล่คนเป็นแม่ แม้จะไม่รู้ว่าพยายามยังไง แต่เธอรู้สึกว่าต้องพยายามเลยพูดออกไปก็เท่านั้น

     

      คุณนายมาเรียจองร้านอาหารบนชั้นดาดฟ้าโรงแรมห้าดาวใจกลางเมืองเอาไว้ เมื่อลิฟต์เปิดออกที่ชั้นสูงสุดสเตลล่าต้องรีบจับปลายผมไว้เพื่อไม่ให้พันกันยุ่ง พนักงานพาเธอและแม่ไปยังโต๊ะที่คุณนายมาเรียและลูกชายนั่งอยู่แล้ว เธอสังเกตเห็นว่าโต๊ะรอบข้างที่อยู่ติดกันนั้นมีป้าย 'จอง' วางไว้ทั้งหมด คงเป็นคุณนายมาเรียอย่างไม่ต้องสงสัย 

     นั่งได้เพียงไม่กี่นาที อาหารก็ทะยอยนำมาเสิร์ฟ สองหนุ่มสาวสนใจอาหารตรงหน้ามากจนไม่ได้พูดคุยกันแม้แต่คำเดียว จนผู้เป็นแม่ต้องแอบสะกิดลูกชายลูกสาวตัวเองให้สนใจคนตรงข้ามบ้าง 

     นิโคลัสยิ้มกวนประสาท ขณะที่สเตลล่าเบ้ปากใส่อย่างไม่ไว้หน้า 

     สเตลล่ามักจะกลายเป็นคนอารมณ์เสียง่ายเมื่ออยู่ต่อหน้านิโคลัส เพราะชายหนุ่มตรงหน้าเธอนั้นทั้งกวนประสาท ทั้งน่ารำคาญ น่าหงุดหงิด 

     

     "อะไรกันสเตลล่า ทำแบบนั้นใช้ได้ที่ไหนกัน" เธอหลบมือที่เอี้ยวมาหยิกได้ทันควันแล้วยิ้มหวานกวนประสาทไม่แพ้กันให้นิโคลัสที่ดูจะชอบใจฉากเมื่อกี๊เสียเหลือเกิน

     สเตลล่าแอบเตะขานิโคลัสใต้โต๊ะ จนชายหนุ่มโวยวาย

     "ไม่เห็นต้องเขินจนเตะกันเลยนี่" พูดเสร็จก็ยักคิ้วให้คนที่ไม่รู้จักควบคุมอารมณ์หนึ่งที

     สเตลล่าโกรธจนพูดไม่ออก หน็อย!! 

     "ฮ่าๆๆ สองคนเข้ากันได้ดีจริงๆ" คุณนายมาเรียหัวเราะโดยไม่ลืมปิดปากอย่างผู้ดี สองสาววัยกลางคนยิ้มให้กันอย่างมีความสุขในขณะที่คนรุ่นลูกแทบจะฆ่ากันทางสายตา

     "สัปดาห์หน้าครอบครัวเราจะไปบ้านพักตากอากาศกัน ป้าอยากให้หนูไปด้วยจังเลย ป้าจะได้มีเพื่อนคุย"

     "เอ่อ สัปดาห์หน้าหนูตั้งใจจะแวะไปช่วยงานที่บริษัทน่ะค่ะ" เธอโกหกหน้าตาเฉย แต่มีหรือที่แม่เธอจะยอมปล่อย

     "สัปดาห์หน้าๆ ก็ได้ลูก ไหนๆ ก็ผลัดมาหลายเดือน อีกสักสัปดาห์จะเป็นไรไป แม่อนุญาตให้ไปกับคุณป้าจ้ะ" สเตลล่ายิ้มแหยขณะชื่นชมแม่ตัวเองในใจที่นอกจากหักหน้าเธอแล้วยังแอบกัดเธอเบาๆ ได้ในประโยคเดียว

     จากนั้นทั้งหมดก็คุยเรื่องสัพเพเหระกัน สเตลล่าอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อยหลังจากได้โอกาสพูดกัดนิโคลัสแล้วอีกฝ่ายโต้กลับไม่ได้ สองสาวรุ่นแม่มองภาพเข่นเขี้ยวกันเหมือนโต๊ะอาหารเป็นสมรภูมิรบแล้วได้แต่ถอนหายใจ 

     นิโคลัสนั้นอารมณ์ดี เป็นสุภาพบุรุษแต่กับคู่หมั้นตัวเองกลับแกล้งให้โมโหตลอดเวลา

     สเตลล่าใจเย็นและเก็บอารมณ์เก่งกว่าใครแต่ต่อหน้านิโคลัสกลับแสดงอารมณ์ออกมาไม่ปิดบัง

   

     หลายปีที่ผ่านมาได้ปรับตัวเข้ากันบ้างมั้ยนะ