ประธานบ้าX vs หนุ่มรุมบ้า

เนื้อเรื่อง

ณ โรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง เป็นศูนย์รวมเหล่าลูกผู้ดีมีเงิน ดาราวัยรุ่นชื่อดัง และ  นักเรียนแลกเปลี่ยนจากนานาชาติ

            พื้นที่ของโรงเรียนกว้างกว่า 200 ไร่ แบ่งออกเป็น 5 อาณาจักร อาณาจักรแรกได้รับการกล่าวขวัญจากนักเรียนรุ่นแล้วรุ่นเล่าว่า อาณาจักรเด็กวิทย์ มีตึกเรียนสีขาวสามตึกสูงสามชั้น แต่ละห้องเรียนมีอุปกรณ์การเรียนการทดลองครบสูตร เด็กทุกคนที่อยู่สาขานี้จะมีสูทสีน้ำตาลเข้มน่าเกรงขาม

            อาณาจักรที่สองเป็นที่หนุ่มๆ ทุกคนอยากมาเป็นที่สุดเพราะอาณาจักรนี้ขึ้นชื่อว่านักเรียนหญิงน่ารัก นั่นก็คือ อาณาจักรเด็กเทศ เป็นตึกเรียนทรงยุโรปทันสมัย มีสอนทุกภาษาทั่วโลก และแน่นอนว่าเด็กเทศต้องมีกระโปรงลายสก็อตสีแดง เสื้อสูทสีดำ และผูกโบว์สีแดง

            อาณาจักรที่สามถูกกล่าวขานว่า อาณาจักรเด็กแว่น แหล่งรวมเด็กสังคม ผู้มีความสามารถ เพียบพร้อมทั้งความรู้ รูปโฉม และฐานะ มีเครื่องแต่งกายที่เป็นเอกลักษณ์คือสูทสีเขียวเข้ม

            อาณาจักรที่สี่ได้รับการขนานนามว่า Sport Guy แหล่งรวมบุรุษและเด็กสาวผู้เปี่ยมไปด้วยความสามารถด้านกีฬา สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงกีฬาขายาวสีดำ สวมทับด้วยเสื้อแขนยาวสีดำเงา และที่ขาดไม่ได้ก็คือรองเท้ากีฬาสีดำซึ่ง้ป็นเอกลักษณ์เฉพาะนักเรียนกีฬา

            อาณาจักสุดท้ายเป็นอาณาจักรที่ขึ้นชื่อว่าโรแมนติกที่สุดสำหรับคู่รัก เพราะสถานที่เรียนสวนใหญ่ถูกจัดเป็นสวนดอกไม้ และมีโรงแสดงละครขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นแหล่งรวมผู้มีจิตใจอ่อนไหวของเหล่าศิลปิน ทั้งการแสดง ดนตรี วาดภาพ และอีกมากมาย

            แต่ในโรงเรียนที่เพียบพร้อมขนาดนี้จะมีอะไรให้น่าติดตามกันเล่า นอกเสียจากว่าในหมู่หงส์มักจะต้องมีฝูงเป็ด!

            “อรุณสวัสดิ์ไอหมอก” สาวร่างสูงสง่า ใบหน้าเป็นวงรีได้รูป เด่นสะดุดตาด้วยผิวสีแทนและชุดกระโปรงลายสก็อตของเด็กเทศ เธอวิ่งโบกมือทักเพื่อนที่เดินนำหน้าเธอสิบก้าว

            หญิงสาวผมดำยาวที่ผูกเป็นหางม้ายาวมาถึงกลางหลังชะงักแล้วหันไปมองต้นเสียงที่เรียกเธอ “อ้าวโบว์ หวัดดี” ไอหมอกทักทายตอบ

            “วันนี้เกือบตื่นสายแล้ว โอ๊ย!!! เหนื่อยชะมัด” โบวินพูดรัวเร็วก่อนจะหยุดหอบหายใจ เหนื่อยจริงๆ นะเนี่ย

            “สายเหรอ? ตอนนี้หกโมงครึ่งอยู่เลยนะ” ไอหมอกยกข้อมือโบวินขึ้นมามองดูเวลา เพราะเธอไม่เคยใส่นาฬิกาข้อมือเลย

            “พอดีนัดกับแนนเอาไว้ว่าจะมาประกาศ…ตอนเช้าน่ะ ว้าย! ต้องไปแล้ว เจอกันตอนพักกลางวันนะ” โบวินวิ่งฉิวไปทันทีที่พูดจบ ปล่อยให้ไอหมอกมองตามหลังด้วยความงุนงง

            สาวผิวแทนวิ่งด้วยความเร็วผ่านตึกเด็กเทศของตนไปยังศูนย์อำนวยการกลาง นึกแล้วเธอก็อ่อนใจ นี่ถ้าไม่ใช้เพราะหน้าที่บังคับเอาไว้ล่ะก็ เธอไม่มีวันมาวิ่งวุ่นแบบนี้ให้เหนื่อยแน่นอน

            หญิงสาววิ่งเร็วขึ้นเมื่อเห็นตึกอำนวยการอยู่ไม่ห่างนัก แต่เธอก็ต้องหยุดวิ่งอย่างกระทันหันเมื่อผู้ชายในสูทสีน้ำตาลเข้มยกขาขึ้นขวางหน้าเธอ

            เด็กวิทย์…

            “หวัดดีจ้ะ ลูกเป็ด จะรีบไปไหนกันล่ะนี่” หนุ่มหน้าใสทักเธอด้วยแววตาขำขัน

            “หลีกไป!!!” โบวินไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าเขา

            “โอ้…ดุจังเลย” ชายหนุ่มพูดพร้อมกลับลุกขึ้นยืน แสดงให้เห็นว่าเขาสูงกว่าเธอมากนัก เขายื่นมือไปจับปอยผมของเธอ

โบวินกำหมัดแน่นพยายามควบคุมจิตใจไม่ให้โกรธ 1…2…3…4 ทนไว้…5…6…ทนไม่ไหวแล้ว… เธอเงื้อมือขึ้นเตรียมจะปล่อยหมัด หากแต่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นหยุดการกระทำของเธอ

            “ทำอะไรน่ะ!!!?”

            โบวินและเด็กหนุ่มหันไปมองยังต้นเสียง

            แนนเน่…หญิงสาวในชุดสูทสีดำและรองเท้ากีฬาสีดำที่แสดงถึงแผนกที่เรียน เดินเข้ามาใกล้ทั้งสองคน ทำให้เด็กวิทย์รีบปล่อยมือจากผมของโบวินทันที เขารีบโค้งหัวให้แนนเน่ที่มีฐานะเป็นรุ่นพี่ก่อนจะวิ่งหนีไป เพราะเขายังไม่อยากตาย!

            โบวินปล่อยก๊ากออกมากับปฏิกิริยาของเด็กวิทย์ ถ้าไม่บอกใครจะไปรู้ได้ไงว่า สาวร่างเล็กผู้น่ารักอย่างแนนเน่ จะเป็นที่เกรงขามของใครๆ ก็เพราะเธอเป็นนักเรียนทุนกีฬาคาราเต้น่ะสิ คิดดูเถอะคนกลัวกันขนาดนี้ คุณเธอจะเก่งขนาดไหน

            “ไปไงมาไงถึงโดนเด็กวิทย์มันแกล้งเอาล่ะ” แนนเน่พูดขึ้นขณะที่พวกเธอเดินไปตึกอำนวยการ

            “เปล่าโดนแกล้ง…ก็แค่ให้มันได้ใจไปก่อน กะจะเอาคืนให้หนักเลยแหละเมื่อกี้”

            “อ้อเหรอ” แนนเน่เบ้ปากให้เพื่อนที่ชอบโอ้

            “เจ็บใจชะมัด พวกนั้นชอบเรียกพวกเรานักเรียนทุนว่าลูกเป็ด…ลูกเป็ดแล้วไง ถึงบินบนฟ้าไม่ได้เหมือนหงส์แต่ก็มีหัวใจน่ะเฟ้ย เชอะ! พวกเราเป็นนักเรียนทุนก็จริงแต่ก็เป็นสถานักเรียนด้วยนะ ไม่มีความเคารพให้กันมั้งเลย”

            “ชั่งพวกเขาปะไร แนนไม่สนใจเลยนะโบว์ ว่าพวกนั้นจะเรียกว่าอะไร แค่เราทำหน้าที่ของเราให้ดีก็พอ”

            สองสาวหยุดการสนทนาลงเมื่อเดินมาถึงกองอำนวยการ แนนเน่ทำหน้าที่เปิดอุปกรณ์ต่างๆ เพื่อเตรียมการกระจายเสียง เมื่อเสร็จเธอจึงกวักมือเรียกโบวินให้จัดการต่อ

            โบวินจับไมค์แล้วสูดลมหายใจเข้าก่อนจะเปล่งเสียงหนักแน่นออกไป วันนี้ขอเธอออกนอกระเบียบสักครั้งเถอะ!

            “อรุณสวัสดิ์เหล่าลูกหงส์ทุกคน วันนี้เวลา 12.00 นาฬิกา ขอเชิญลูกเป็ดที่เป็นหัวหน้าแต่ละฝ่ายของคณะกรรมการสภานักเรียนทุกคนประชุมที่ห้องสภานักเรียนด้วย ขอบคุณค่ะ จากประธานลูกเป็ด!”

            พูดจบโบวินก็หัวเราะยกใหญ่ รู้สึกสบายใจที่ได้ปลดปล่อย ในขณะที่แนนเน่ได้แต่ส่ายหัวไปมาและจัดการปิดระบบกระจายเสียง

            “แล้ววันนี้จะประชุมเรื่องอะไรล่ะ” แนนเน่ถามขึ้นเมื่อเดินออกจากตึกอำนวยการ

            “ก็ทั่วๆ ไป” โบวินตอบอย่างไม่ใส่ใจในขณะที่อ่านนิยายเล่มหนึ่งอยู่

            “อ่านนิยายอยู่นั้นแหละ ชอบอะไรนักหนา”

            แนนเน่มองเพื่อนที่กำลังหัวเราะคิกคักกับนิยายที่อ่าน เห็นทำหน้าที่ของประธานนักเรียนได้ดี เรียนก็เก่งแบบนี้ คงจะไม่มีใครคาดถึงว่าผู้หญิงอย่างโบวินชอบอ่านนิยาย XXX เป็นแน่ คณะกรรมการสภานักเรียนทุกคนรู้เป็นอย่างดีว่าคุณเธอชอบนิยายประเภทนี้มากแค่ไหน ถึงขนาดว่านิยายเล่มไหนที่ไม่มีฉาก XXX คุณเธอก็ไม่แม้แต่จะมองเลยแหละ

            เพราะความชอบเรื่อง XXX ของโบวิน ทำให้สภานักเรียนเคยเปิดประเด็นถามกันเองว่า ผู้ชายแบบไหนกันน่ะจะมาชอบมัน? แล้วผู้ชายคนนั่นจะรับรสนิยมมันได้รึเปล่า?

            เวลาพักเที่ยงมาถึงอย่างรวดเร็ว เหล่าคณะกรรมการนักเรียนจึงเริ่มทยอยมาร่วมประชุมตามคำสั่งของประธานนักเรียน

            โบวินมารออยู่ก่อนเป็นคนแรก เธอนั่งอยู่หัวโต๊ะก้มหน้าก้มตาอ่านนิยาย ซึ่งเป็นภาพที่ทุกคนคุ้นเคยเป็นอย่างดี

            ไอหมอกมาเป็นคนที่สอง เธออยู่ในสูทสีเทาเพราะเธอเป็นเด็กศิลป์ สอบชิงทุนเข้ามาเรียนด้วยความสามารถด้านการวาดภาพ เธอมีตำแหน่งเป็นที่ปรึกษาของสภานักเรียน

            ไม่กี่นาทีต่อมาแนนเน่ที่มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์ก็มาถึง

            “ไงไอร์ โบว์อ่านนิยายอีกแล้วล่ะสิ” แนนเน่ทักก่อนนั่งลงข้างๆ ไอหมอก

            “ก็ไม่มีอะไรนอกจากนี้แล้วนี่”

            เสียงฝีเท้าของผู้มาใหม่เรียกความสนใจไอหมอกและแนนเน่ให้หันไปมอง สองสาวต่างระดับเดินเข้ามาพร้อมกัน

            “หวัดดีไอร์ แนน” ปุยฝ้ายสาวผมหยักศกสั้นเอ่ยทักเพื่อนก่อน เธออยู่ในชุดกระโปรงลายสก๊อต เธอสอบชิงทุนมาเรียนในสาขาภาษาฝรั่งเศส และเธอก็เป็นรองประธานเจ้าระเบียบของสภานักเรียน

            “หวัดดี” ต้นหลิวสาวสวยตัวเล็กที่สุดในสภาเอ่ยทักบ้าง เธอมีผมยาวประบ่าและไว้หน้าม้าคิคุตามแฟชั่นเด็กญี่ปุ่น และบวกกับชุดกระโปรงลายสก็อตที่เธอใส่ก็บ่งบอกได้ชัดว่าเธอเป็นนักเรียนทุนสาขาภาษาญี่ปุ่น เธอเข้าประชุมในตำแหน่งเหรัญญิก

            หลังจากนั้นอีกไม่กี่นาที บีบี หัวหน้าฝ่ายกิจกรรมก็มาถึง เธอเป็นคนน่ารัก และอ่อนหวานที่สุดในสภานักเรียน ซึ่งดูจะไม่เหมาะกับตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายกิจกรรมเลย แต่เธอก็ทำหน้าที่ได้ดีเสมอ และเธอยังเป็นดาวของอาณาจักรเด็กเทศเสียด้วย ฝีปากในการพูดภาษาเยอรมันของเธอเป็นอันดับหนึ่งเชียวล่ะ

            และอีกหนึ่งสาวที่มาคนสุดท้ายก็คือ แว่น สาวน้อยผู้ฉลาดปราดเปรียง เธอสอบชิงทุนเข้าเรียนในสาขา ภาษาธุรกิจได้ สาขานี้เป็นสาขาของนักเรียนที่มีความสามารถมากกว่าสาขาอื่นๆ ซึ่งมีอยู่จำนวนน้อยในโรงเรียนนี้ เธอดำรงตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายวิชาการ

            “โบว์มาครบแล้ว เลิกอ่านนิยายสักทีเถอะ” ปุยฝ้ายเริ่มแผลงฤทธิ์รองประธานเจ้าระเบียบ

            โบวินเงยหน้าจากนิยายที่อ่านแล้วกวาดตามองไปรอบๆ โต๊ะ “ยังไม่ครบนี่ ตาลยังไม่มาเลย” เธอพูด

            “อ่านนิยายจนไม่รู้ฟ้ารู้ดินแล้ว ตาลน่ะเป็นตัวแทนประเทศไปแข่งปิงปองที่ฝรั่งเศสไง จะมาอยู่นี่ได้ไงเล่า” แนนเน่บอกขำขำ

            “เออแฮะ…ลืมไป” โบวินวางนิยายแล้วเกาหัวแกรกๆ “วันนี้จะประชุมเรื่องการจัดงานวาเลนไทน์ที่ใกล้จะถึงนี้นะ เราจะจัดอะไรบ้าง อยากให้ทุกคนช่วยเสนอหน่อย”

            “วาเลนไทน์…ถ้าพูดถึงวาเลนไทน์ ก็ต้องคิดถึงแฟน” แนนเน่ทำตาหวานเคลิ้มพูด

            “เราน่าจะจัดอะไรใหญ่ๆ หน่อยนะ เพราะสภานักเรียนชุดปีก่อนจัดไม่ได้เรื่องเลย” บีบีเสนอ

            “ปาร์ตี้เป็นไง! จัดปาร์ตี้ที่หอประชุมใหญ่ไง ให้ทุกคนเต้นรำ แต่งตัวสวยๆ โรงเรียนเราพวกคุณหนูเยอะจะตายไป คงจะสนุก มีผู้ชายมาเยอะ ฉันจะได้มองหาหนุ่มหล่อๆ สักคน อิ อิ” แนนเน่ออกความคิด

          นิสัยเดิมออกอีกแล้ว… ทุกคนคิด

            “ส่วน เรื่องงบประมาณเราขอโรงเรียนเอาก็ได้” ต้นหลิวตั้งท่าจะคำนวณรายจ่าย

            “ส่วนเรื่องดนตรี ก็ติดต่อชมรมดนตรีไง ส่วนงานเต้นรำก็ให้ชมรมลีลาศเข้ามาช่วย…จริงดิ! ให้ประธานชมรมลีลาศเป็นคู่เปิดฟลอร์สิ เขาหล่อมากนะ พวกคุณหนูทั้งหลายคงจะชอบ” แว่นแนะ

            โบวินพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของทุกคน แม้แต่รองประธานเจ้าระเบียบอย่างปุยฝ้ายยังไม่คัดค้านเลย แสดงว่างานนี้ผ่านฉะลุยแน่

            “ไอร์ว่าไง” โบวินหันไปถามที่ปรึกษาสภานักเรียนที่มักนั่งเงียบรับฟังทุกอย่างเสมอ

            “ก็ดี แต่…”

ไอหมอกเงียบเสียงลงคิดถึงใบหน้าเจ้าเล่ห์ ของสเตฟาน หนุ่มลูกครึ่งฝรั่งเศสที่เป็นประธานชมรมลีลาศแล้วอดเป็นห่วงงานนี้ไม่ได้ ในสภานักเรียนมีเธอคนเดียวที่เรียนศิลป์ ซึ่งรู้จักนิสัยของนายนั่นดี เขามีนิสัยค่อนข้างจะหัวงู แม้หน้าตาดีแต่ก็นิสัยแย่ เธอจึงห่วงว่างานนี้อาจจะยุ้งก็ได้

“พวกเธอลองไปคุยกับประธานชมรมลีลาศก่อนดีกว่าน่ะ…”

เผื่อว่าหมอนั่นจะไม่สนใจ ไอหมอกคิด

            “งั้นตกลงตามนี้” โบวินประกาศจบการประชุม

            ฝ่ายกิจกรรมถูกจัดให้ทำหน้าที่เตรียมสถานที่โดยมีฝ่ายกีฬาคอยช่วยเหลือ และการเบิกของบประมาณก็เป็นไปตามเป้าหมายที่ตั้งไว้ ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี

            โบวินเคาะประตูห้องเรียนสีขาวห้องหนึ่งบนตึกเด็กศิลป์ ทำให้ไอหมอกที่กำลังนั่งวาดภาพเพียงลำพังในห้องหันมามอง

            “มีอะไรเหรอ?”

            “โบว์จะไปติดต่อประธานชมรมลีลาศน่ะ ไอร์ไปด้วยกันหน่อยสิ” โบวินทำเสียงอ้อนที่ไม้เข้ากับใบหน้า

            ไอหมอกจัดเก็บอุปกรณ์วาดภาพอย่างช้าๆ เธอคิดว่าเธอควรจะไปกับโบวินด้วย เพราะประธานชมรมลีลาศขึ้นชื่อเรื่องไวไฟมาก แต่เธออาจจะคิดมากไปก็ได้ ก็เพื่อนเธอแค่พอดูได้ไม่ได้สวยน่ารักอะไร

            สองสาวเดินเข้าไปในอาคารสีน้ำตาลแดงเข้มขนาดใหญ่ซึ่งมีเสียงเพลงจังหวะลาตินดังกังวานอยู่

            โบวินมองสำรวจไปโดยรอบเมื่อเข้าไปด้านใน เหล่านักเรียนในชุดลีลาศหลากสีนับหลายสิบคู่กำลังเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลง ทุกคู่ล้วนแล้วแต่งดงาม

            “ยอดไปเลย” โบวินกระตุกแขนเพื่อน

            ไอหมอกเพียงยิ้มให้เธอเท่านั้น

            สองสาวเดินต่อไปยังม้านั่งที่อยู่อีกฟากหนึ่ง พวกเธอนั่งมองการเต้นรำจนจบเพลง เมื่อทุกคนกลับไปนั่งพัก ไอหมอกจึงได้สังเกตเห็นชายหนุ่มที่ดูโดดเด่นเป็นสง่ากว่าใครๆ เขามีผิวขาวเนียน ผมดำยาวถูกเซ็ทไว้เรียบร้อย เขาหันมามองพวกเธอ

            สเตฟานมองสองสาวที่เขารู้ว่าไม่ใช้เด็กในชมรม หนึ่งในนั้นเป็นไอหมอก เขารู้จักเธอเพราะเคยคุยกับเธอสองสามครั้ง ส่วนอีกคนเขาก็รู้จักเพียงแต่ไม่เคยคุยด้วยก็เท่านั้น…เธอก็คือประธานนักเรียน

            “สวัสดีครับคุณประธานนักเรียนและคุณที่ปรึกษาไอร์” สเตฟานเน้นเสียงพูด

            สองสาวลุกขึ้นยืนตามมารยาทที่พวกผู้ดีเขาถือกัน

“สวัสดีค่ะ” โบวินกล่าว

            “ประธานนักเรียนมาถึงที่นี้ได้ ไม่ทราบว่าจะให้ผมรับใช้อะไรหรือครับ”

            โบวินมองชายหนุ่มที่กล่าวต่อเธออย่างสุภาพเรียบร้อยตรงหน้า ข่าวลือที่เธอได้ยินมาเกี่ยวกับเขาไม่จริงเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอไม่เห็นว่าเขาจะเป็นพวกเจ้าชู้ประตูลิงได้อย่างไรเลย

            “ฉันอยากจะขอความร่วมมือจากชมรมลีลาศค่ะ อยากให้ชมรมลีลาศเข้าร่วมงานวาเลนไทน์ โดยเป็นตัวหลักในการเต้นรำค่ะ ไม่ทราบว่าคุณจะช่วยหน่อยได้ไหมคะ? และถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้คุณเป็นคู่เปิดฟลอร์” โบวินกล่าวอย่างสุภาพด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

            “เห็นทีว่าผมคงจะช่วยไม่ได้แล้วล่ะครับ” สเตฟานเบือนหน้าหนีแล้วเบ้ปาก ไอหมอกไม่แปลกใจเลยที่เขาทำแบบนั้น ก็เพราะหมอนี่ใส่หน้ากากเทพบุตรได้ไม่นานน่ะสิ

            “ทำไมล่ะคะ?”

             “อย่าถามมากได้มะ! ฉันกับชมรมฉันไม่ว่างจะไปร่วมงานที่พวกลูกเป็ดอย่างเธอจัดหรอกนะ พวกฉันยังจะต้องเตรียมตัวไปแข่งที่อังกฤษอีก” สเตฟานตะโกนเสียงดังก่อนจะเดินหนีไป

            “ลูกเป็ดจัดแล้วไง!!! ยังไงมันก็เป็นงานโรงเรียนจะช่วยหน่อยไม่ได้รึไง!!”

            โบวินวิ่งไปขวางหน้าสเตฟานแล้วเอามือดันแผ่นอกกว้างของเขา

“ฉันจะใช้อำนาจของประธานนักเรียนบังคับชมรมของนายให้เข้าร่วมงานให้ได้” โบวินกัดฟันพูด หนอย!!! คิดว่าเธอจะไม่กล้ารึไง ลูกหงส์…ก็ลูกหงส์เถอะ เธอจะสอยให้ร่วงจากฟ้าเลยคอยดู 

            สเตฟานแสยะยิ้มมองเธอ เขาใช้มือหนึ่งจับแขนของเธอแล้วรวบเอวเข้ามาแนบติดกับลำตัว เกิดภาพที่เป็นจุดสนใจของคนทั้งชมรม

            “ก็ได้ ถ้าเธออยากจะให้ชมรมฉันช่วยล่ะก็ เธอก็มาเป็นคู่เต้นให้กับฉันสิ…โอ๊ะ!!! คงไม่ได้ล่ะสิ ลูกเป็ดอย่างเธอจะเต้นรำเป็นได้ไง”

            “ฉันจะเต้น!! ฉันจะเป็นคู่กับนายเองก็ได้!”

เรื่องเต้นรำใช่ว่าเธอจะไม่เคยเต้น ตอนมัธยมต้นเธอก็เคยเข้าแข่งในงานโรงเรียนมาเหมือนกัน

            “งั้นตกลงตามนี้”

สเตฟานยิ้มเยาะให้ก่อนโน้มตัวเข้าใกล้ใบหน้าของโบวินจนแก้มแนบชิด แม้เธอจะพยายามแข็งขืนต่อเขาเพียงไรก็ไม่อาจสู้แรงผู้ชายอย่างเขาได้

สเตฟานกระซิบแผ่วเบาแต่เธอก็ยังสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของเขาที่กระทบใบหู

“จังหวะรุมบ้านะครับ…ประธาน”

            แล้วเขาก็ผลักเธอออกอย่างแรงแต่ยังดีที่ไอหมอกเข้ามารับได้ทัน เธอจึงไม่ล้มลงไปกับพื้น

            “แล้วผมจะรอนะครับประธาน” เขาพูดก่อนจะหันหลังเดินจากไป ปล่อยให้โบวินหน้าแดงด้วยความโกรธและอาย

            ยุ้งแน่งานนี้…ไอหมอกคิด

            สามวันต่อมา เด็กจากชมรมลีลาศมาเชิญโบวินถึงห้องเรียนเพื่อไปซ้อมเต้นลีลาศที่ชมรม โบวินจึงรีบไปทันที่เพราะหากเธอไปช้าหรือไม่ไปก็เท่ากับเธอยอมแพ้นายสเตฟานนั่น

            “โอ้…มาเร็วจังน่ะครับ” สเตฟานยิ้มหวานรับโบวิน

            “อย่าพูดมากน่า จะซ้อมก็เร็วๆ เข้าสิ ฉันรีบ” เธอบอก ไม่สบอารมณ์กับใบหน้ายิ้มหวานของเขา

            สเตฟานเดินไปยืนยังที่ว่างโดดเด่นบนฟลอร์เต้นรำ และเมื่อโบวินมองไปรอบๆ เธอจึงสังเกตเห็นว่าในที่แห่งนี้มีเพียงเธอกับเขาเพียงสองคน โบวินหน้าแเดงขึ้นมาทันที่ หวังว่าเขาจะเกลียดเธอมากพอที่จะไม่ทำอะไรเธอหรอกนะ ตึก! ตึก!

            การฝึกซ้อมในวันแรกผ่านไปไม่ดีนัก ทั้งๆ ที่เขาตั้งใจฝึกซ้อมอย่างจริงจัง แต่ว่าเธอกับเขาไม่เข้าขากันเลย อาจเป็นเพราะเธอยังเก่งไม่พอก็ได้

            “เป็นอะไรไปนั่งซึมเชียวโบว์” ไอหมอกทักก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเธอ

            “ก็ฉันเต้นรำได้ไม่ดีเลยนิ” เธอตัดพ้อตังเอง

            “แล้วสเตฟานทำอะไรเธอบ้างรึเปล่า?”

            “เปล่า เขาตั้งใจซ้อมมาก…จนฉันงงเลยแหละ” โบวินจ้องตาไอหมอกอย่างสงสัย เหมือนว่าคำตอบมันซ่อนอยู่ตรงนั้น

            ไอหมอกหัวเราะคิกก่อนจะพูดกับเพื่อน “สเตฟานน่ะ จริงจังกับลีลาศมากเลยนะ ถ้าอะไรที่เกี่ยวกับลีลาศล่ะก็ เขาไม่มีวันเล่นๆ หรอก”

            “แต่ทำไมฉันถึงเต้นไม่เข้าขากับเขาก็ไม่รู้”

            “ยังไงล่ะ?”

            “ก็…แบบว่า…มันร้อนๆ ไม่มีสมาธิ” โบวินเฉมองทางอื่น

            “ใจเต้นแรงด้วยล่ะสิ” ไอหมอกเดา

            “อื้อ”

            “ชอบเขาเข้าแล้วล่ะซี่”

            “เฮ้ย!!!” โบวินหันควบมองเพื่อนด้วยความตกใจกึ่งโมโห “พูดแบบนี้ตายมาหลายรายแล้วนะไอร์”

            ไอหมอกกระโดดลุกออกห่างจากเพื่อนทันทีพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง

            “พูดความจริงก็ผิดด้วย”

            “พอเลย ฉันต้องไปซ้อมแล้ว ไปล่ะ”

            โบวินรีบเดินหนีไปทันทีที่พูดจบ เพราะเธอไม่อยากให้ไอหมอกเดาใจเธอถูกไปมากกว่านี้ ยิ่งเดาอะไรๆ เก่งอยู่ด้วยเพื่อนฉัน!

            “คนเรานี่ก็แปลก ถ้าชอบจะทิฐิทำไมก็ไม่รู้” ไอหมอกถอยหายใจ

            โบวินมาเร็วกว่าเวลาที่นัดกับสเตฟานไว้ แต่แล้วเธอก็ต้องแปลกใจเมื่อสเตฟานมารออยู่ก่อนแล้ว

            “ทำไมมาเร็วได้ล่ะวันนี้” สเตฟานเอ่ยถามขณะเตรียมเครื่องเล่น

            “ฉันต่างหากที่ต้องถามนาย”

            “ชั่งเถอะ มาเร็วก็ดีจะได้ซ้อมกันเลย”

            ว่าแล้วเขาก็เปิดเพลงที่มีจังหวะเร้าใจและเร้าอารมณ์ ซึ่งมันไม่ดีเลยต่อโบวิน เพราะตอนนี้เธอชักจะร้อนๆ ขึ้นมาอีกแล้ว

            “มาสิ”

            สเตฟานยื่นมือออกไปรอรับมือของฝ่ายหญิง เธอจึงวางมือลงบนมือใหญ่ของเขาอย่างแผ่วเบา แต่ด้วยเพลงที่เร้าอารมณ์หรืออย่างไรก็ไม่รู้ สเตฟานดึงเธออย่างแรงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอย่างแนบชิด

            เพลงที่ดังกังวานไปทั่วฟลอร์ก็ยังไม่อาจปิดบังเสียงหัวใจของโบวินได้มิด

            เขาจะได้ยินไหมนะ?

            โบวินจ้องมองดวงตาของสเตฟานที่มองเธอเหมือนจะเผาเธอให้ละลายเสียตอนนี้เลย จังหวะเพลงเริ่มเร่งเร้าขึ้นเรื่อยๆ จากท่าพื้นฐานก็เริ่มมีท่าทางใหม่ๆ เข้ามา จากที่แนบชิดก็เปลี่ยนเป็นแนบแน่นขึ้น หญิงสาวได้เพียงแต่เคลื่อนไหวไปตามการนำของฝ่ายชาย ซึ่งเก่งมากจนเธอไม่อาจห่างจากเขาได้

            ท่าเต้นเย้ายวนต่างๆ หลายท่าปรากฎบนฟลอร์เต้นรำอย่างต่อเนื่อง ดีที่มีเพียงเธอและเขาเท่านั้น ไม่งั้นเธอคงจะอายจนไม่กล้ามองหน้าใครแน่ๆ

            เวลาผ่านไปนานหลายนาทีลมหายใจของทั้งสองเริ่มติดขัดด้วยความเหนื่อย หญิงสาวรู้สึกได้ถึงฝ่ามือใหญ่อันรุมร้อนที่วางกดเน้นบนเอวคอดของเธอ ทวงท่าเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ขาของเธอขึ้นไปเกี่ยวพันกับตัวของชายหนุ่มบ้าง ความเย้ายวนของการเต้นรุมบ้าเริ่มหลอมรวมทั้งสองเข้าด้วยกัน

            “เหนื่อยรึเปล่า” สเตฟานเอ่ยถามเมื่อเห็นเม็ดเหงื่อของโบวิน

            “ไม่หรอก” หญิงสาวเบือนหน้าตอบเขาด้วยรู้สึกเขิน

            สเตฟานใช้มือข้างหนึ่งช้อนคางของเธอให้กลับมาสบตากับเขา แววตาที่เร้าร้อนต่างจากแววตาดูถูกในตอนแรกที่เจอกันทำให้โบวินกล้าที่จะมองสบตากับเขา เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำแบบนี้ แต่ที่แน่ๆ ว่าตอนนี้เธอใกล้จะหัวใจวายอยู่แล้ว!

            “ฉันจะเรียกเธอว่าโบว์…ได้ไหม?” เขาเอ่ยแผ่วเบาข้างใบหูเธอ

            “ตามใจสิ” ตอนนี้เธอคงหน้าแดงมากแน่ๆ ///><///

    “เธอก็เรียกฉันว่าฟาน…”

            “….”

            “เรียกสิ” สเตฟานเร่งหญิงสาวเมื่อทั้งสองอยู่ในทวงท่าที่ใบหน้าเกือบแนบชิด เพียงไม่กี่มิลลิเมตรก็จะจูบกัน

            “ทำไมต้องเรียกตอนนี้ด้วยเล่า!!!” โบวินหลับตาปี๋ ใครจะกล้ามอง!

            “ถ้าเธอไม่เรียกล่ะก็…” โบวินรู้สึกเหมือนเธอและเขาหยุดนิ่งอยู่กับที่ และเธอรู้ว่าใบหน้าเขาอยู่ใกล้แค่ไหนเพราะลมหายใจที่สาดลดลงบนจมูกเธอ

            “เรียกสิ”

            เธอยังคงปิดปากเงียบ ไม่เรียกเสียอย่างจะทำไม? เธอก็กำลังอยากจูบอยู่เหมือนกัน เฮ้ย! ไม่ใช่!

            “หนึ่ง!”

            เงียบ…

            “สอง!”

            แอบลืมตามอง อ๊าย!!! ตาบ้า!! จะจ้องทำไมก็ไม่รู้!

            “สาม!”

            “ฟาน!!!!” โบวินตะโกนออกมาสุดเสียง

            “ก็แค่นั้นแหละ” อันที่จริงเขายังไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าจะนับถึงสาม หึ หึ

            พอโบวินลืมตาขึ้นมองก็เห็นว่าสเตฟานกำลังทำการเก็บเครื่องเล่น เธอที่ยืนหน้าแดงอยู่จึงรีบตบแก้มตัวเองเรียกสติก่อนจะรีบเก็บของของตัวเองบ้าง

            ทำบ้าอะไรของเขานะ! คิดไปก็หน้าแดงไป

            แล้วเมื่อกี้คิดจะทำอะไรกันแน่ จะจูบเราจริงรึเปล่านะ?

            “นี่…เธอคิดว่าฉันจะจูบเธอล่ะสิ”

            โบวินสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อถูกจี้ใจดำ แม้ไม่หันไปเธอก็รู้ว่าเขายืนอยู่ข้างหลังเธอ และในเวลาแบบนี้เธอยังไม่กล้ามองหน้าเขา จึงได้แต่เก็บของแกล้งเป็นไม่สนใจ

“พูดบ้าอะไรของนาย ฉันเหรอคิดว่านายจะจูบ” หนอยเดาเก่งจังนะ!

          “แต่ฉันว่าเธอคิดนะ” เสียงของเขาเจื่อเสียงขำๆ

            “ฉันไม่ได้คิด!”

            “โบว์…”

            โบวินชักจะรำคาญจึงหันไปมองหมายใจจะด่า “อะไรนัก…!”

            ริมฝีปากนุ่มของสเตฟานเคลื่อนเข้าแตะสัมผัสโบวินอย่างรวดเร็ว และผละออกไปในทันทีเช่นกัน จึงทำให้หญิงสาวที่ไม่ทันตั้งตัวกับการมาและการจากได้แต่ยืนตาค้าง

            “ถ้าคิด…เธอก็คิดถูกแล้วล่ะ” สเตฟานหัวเราะเสียงดังก่อนจะเดินจากไป ปล่อยโบวินให้ยืนตะลึงอยู่ลำพัง