วุ่นรักแปลงโฉมสาวห้าว

ลำดับตอนที่ #4 : HOME+ม่าม้า

21.30 น.ห้องพักครู

"เฮ้อ!ในที่สุดก็เสร็จซะที ทีนี้เราก็ไม่ต้องทนเห็นหน้าอาจาร์ยภูริที่แสนจะหน้า...อีกแล้ว ดีใจจริงๆโว้ยยยยยยยย!!!"ชั้นร้องขึ้นพลางบิดขี้เกียจด้วยความเมื่อย "เออ...แล้วนี่กี่โมงแล้ววะไอ้อาร์ม"

"อ๋อ จะสามทุ่มครึ่งแล้วอ่ะ"อาร์มดูนาฬิกาข้อมือโรเหล็กที่แสนแพงแล้วตอบ (แอบอิจฉานิดๆนะเนี่ยจิ๊ๆ-.-)

"อ๋อสามทุ่มครึ่ง-.- ....=.=…0-0+++.....ห๊ะสามทุ่มครึ่งแล้วเหรอเนี่ย ไอ้อาร์มมึงรีบเก็บของแล้วไปส่งกูที่อาพาทเม้นเดี๋ยวนี้เลยนะ"ฉันพูดอย่างกระวนกระวาย

"เออๆๆๆ"ไออาร์มตอบและหันไปเก็บของแบบงง

บนรถสปอร์ท (ARM ..say)

"เฮ้ยไออาร์มเร็วหน่อยดิเดี๋ยวอาพาทเม้นกูปิดก่อน เหยียบให้มิดเลย"

"กูก้อเหยียบมิดแล้วเนี่ยมึงไม่เห็นหรอ ถ้าให้กูเหยียบมิดกว่านี้มึงกับกูได้ไปโลกหน้าแน่"

"โห ป๊อดนี่หว่า"คำพูดของยีนส์ทำให้ผมฉุนทันที ว่าอะไรไม่ว่าแต่ถ้าว่าผมป๊อด ผมไม่ยอม!!

"เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"ผมหักพวงมาลัยไปจอดลงตรงข้างทางทันที

"เฮ้ยไออาร์มทำอะไรของมึงวะ กูรีบอยู่นะเนี่ยจอดทำไมวะ"

"ไอยีนส์แกรู้ไม๊ว่าชั้นเกลียดคำว่าป๊อดที่สุด"

"เออ!แล้วไง"

"แล้วแกมาว่าชั้นทำไม"

"เอ๊ะชั้นหรอ จำไม่ได้เลยนะเนี่ย"ไอยีนส์พูดให้ขำแต่เมื่อเห็นหน้าผมที่ไม่ขำด้วยมันก็หยุด

"เออ กูขอโทษแล้วกันยกโทษให้กู แล้วรีบไปส่งกูเหอะ"

"ไม่ มึงต้องทำที่กูสั่ง 1 อย่างแล้วกูจะยกโทดให้"

"เออ เอาอะไรล่ะว่ามา รีบๆนะเดี๋ยวกูกลับไม่ทัน"

แล้วผมก็คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วผมก็พูดขึ้นว่า

"หอมแก้มกูทีนึงแล้วกัน" ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรทำให้ผมพูดออกไปอย่างนั้น

"0-0"นี่คือสีหน้าของไอยีนส์

"เออกูล้อเล่นน่ะ"ผมพูดแก้ตัวไปเมื่อเห็นหน้าของยีนส์

"ก็ได้"

"ฮ้า"

"บอกว่าก็ได้ไง ถ้ากูหอมมึงแล้วมึงต้องไปส่งกูเร็วๆนะเข้าใจไม๊"

"เอ่อ ...เออ"

แล้วยีนส์ก็ค่อยๆยื่นหน้าเค้ามาใกล้ๆผม 10 9 8 7 6 5 4 3 2

ผลั๊ว!!!!!

"เฮ้ยไอยีนส์มึงตบหัวกูทำไมเนี่ย" ผมด่ามันทันทีเมื่อรู้ว่าไอที่มากระทบหัวผมเมี่อกี้มันไม่ใช่ปากไอยีนส์แต่เป็นผ่ามือต่างหาก

"มึงคิดได้ไงวะไออาร์มที่จะให้กูหอมมึงแค่ฟังกูก็จะอ้วกแล้ว มึงรีบขับไปส่งกูเลยนะก่อนที่มึงจะโดนอีกที"

"เออๆ รู้แล้วน่า ไม่ต้องมาย้ำนักก็ได้ แล้วนี่อาพาทเม้นมึงปิดกี่โมงวะไอ้ยีนส์"

"4ทุ่ม เออ...แล้วนี่มันกี่โมงแล้ววะเนี่ย"

"เออ...เอ่อ...คือ..."เมื่อผมมองดูนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้มันสี่ทุ่มกว่าๆแล้วผมจึงไม่ค่อยกล้าบอกไอ้ยีนส์มัน (กลัวโดนตบอีก)

"คือ อะไรล่ะ ฉันถามว่ากี่โมงแล้ว นี่แกโดนฉันตบหัวแค่ทีเดียวถึงกับเป็นใบ้เลยรึไงวะ"

"เปล่าว ไม่ได้เป็นใบ้"ผมแก้ให้

"ไม่ได้เป็นใบ้ แล้วตกลงว่ามันกี่โมงแล้วล่ะ"ยีนส์เริ่มฉุน

"เอ่อ...คือว่า ตอนนี้สี่ท่มกว่าแล้วว่ะ"

"ฮะๆๆสี่ทุ่มกว่า"ยีนส์หัวเราะแห้งๆแล้วพูด

"ฮะๆๆใช่แล้ว"ผมจึงหัวเราะแล้วพูดตอบยีนส์ (เผื่อว่าอะไรๆจะได้ไม่เลวร้ายอย่างที่คิด)

"ฮะๆๆอาร์ม"

"ฮะๆๆอะไรเหรอ"

"ตายซะเถอะ"

 ตุบ!!ตับ!!ผั่ว!!ผลั่ก!!อั๊ก!!    

"โอ้ยยยยยยย พอได้แล้วไอ้ยีนส์ จะฆ่ากันรึไงวะ"

"ก็เออซิวะ เพราะแกแท้ๆแล้ววันนี้ฉันจะไปนอนที่ไหนล่ะเนี่ย"

"อืม...เอาอย่างนี้ แกไปนอนบ้านฉันสิ จะได้ไปทำความรู้จักกับแม่ฉันด้วยเลยไง"ฮึๆๆ ในที่สุดหัวสมองอันสุดแสนจะชาญฉลาดของฉันก็ได้คิดเรื่องดีๆออก (จากที่ไม่เคยคิดอะไรได้เลย)

"อืม...ไปก็ได้ อย่างไงฉันก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้วนี่นา"

"เย้ แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่มีค่าจ้างให้"

"เออๆก็ได้ รีบไปเหอะ"และแล้วผมก็พายีนส์มาที่บ้านของผม