คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชายแปลกหน้า
“กรี๊ดดดดดดดดด~”
มันหอมแก้มฉัน! =[]= อ๊ากกกกกก~ อยากจะบ้าตาย หือๆ TOT เวอร์จิ้นของฉัน
พลัก!!
ฉันผลักมันออกเต็มแรงแล้วก็รีบวิ่งออกมาทันที ดีนะที่แม่ไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นมันอาจจะไปทำโรคจิตใส่แม่ก็เป็นได้ จริงสิ! บรรดาลุงๆ ป้าๆ แม่บ้านล่ะ ตายหอง แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง แล้วนี่ฉันจะไปไหนดี โอ๊ย เซงกับชีวิตจริงๆ แล้วไหงเดินไปเดินมาฉันถึงมาอยู่หน้าไนต์คลับได้เนี่ย =_=
“ฮ่าๆๆ จริงๆนะครับ”
เสียงใครนะ คุ้นๆ -_-
“แหม พูดเกินไปค่ะ -///-”
“จริงๆ ครับ วันนี้คุณดูสวยจังเลย สวยที่สุดด้วย ^_^”
“คุณคูมินก็ชมฉันเกินไปแล้วนะคะ”
OoO ฉันหันควับไปมองด้านหลังทันทีโดยไม่มีเงื่อนไข สาวสวยมากๆ คนหนึ่งกำลังยืนบิดไปบิดมาหน้าแดงแจ๊ด แล้วดูชุดที่คุณเธอเขาใส่สิ กระโปรงสั้นจู๋ เสื้อเกาะอกเอวลอย ไม่ใส่บิกินี่มาเลยล่ะ แล้วดูนั่น ไอ้คูมินก็ประจบนักประจบหนา ยอมรับจริงๆ ว่าไอ้นี่มันใส่อะไรก็ดูดีไปหมด เมื่อกี๊มันยังทะเลาะกับพยอลจินอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับมาเจ๊าะแจ๊ะกับผู้หญิงซะแล้ว เสือผู้หญิงชัดๆ เห็นแล้วหมั่นไส้ว่ะ
“งั้นเราเข้าไปข้างในกัน....”
“อ้าว! คูมิน คุณมาอยู่นี่เองเหรอ”
เอาแล้วไง เหอๆ มีผู้หญิงอีกคนเดินมาทักมัน แล้วฉันก็จำได้ว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือยัย ซินจี เป็นกิ๊กเก่าคนล่าสุดของมันนั่นเอง คิก คิก เหมือนได้ดูหนังยังไงอย่างงั้นเลย +_-
“เอ่อ.. ซินจี.. เอ่อ.. คือ”
“คูมิน ยัยนี่เป็นใครน่ะ!”
ยัยบิกินี่เริ่มอาละวาดแล้ว เหอๆๆ สนุกจริงๆ *0* ตบกันเลยสิ อยากดูๆ(โรคจิต!)
“แล้วเธอล่ะยะ! เป็นใคร? รู้ไว้ซะว่าฉันน่ะเป็นแฟนคูมิน”
“กรี๊ดดดด~ หน้าด้าน ฉันต่างหากที่เป็นแฟนคูมิน!”
มันก็หน้าด้านทั้งสองคนแหละว้ะ
“ว่าไงนะ! คูมิน ตอบมาสิว่ายัยนี่โกหก!”
“เอ่อ... ใจเย็นนะซินจี คือ...”
“คูมิน ตอบมาสิว่าเธอเป็นแฟนฉัน! เราเป็นแฟนกัน!”
ยัยบิกินี่เริ่มแผดเสียงอีกครั้ง เหอๆ ไอ้คูมินเพื่อนยาก ฉันสงส๊าร สงสารแกจริงๆ
“คูมิน! เลือกมาว่าระหว่างฉันกับยัยนี่ คุณจะเลือกใคร!”
มันไม่เลือกหร๊อก มันอยากเอาไว้ทั้งสองคนนั่นแหละ ยัยซินจีผีเข้านี่ชั่งไม่รู้เลยจริงๆ
“โอ๊ย! รำคาญ เลิกยุ่งกับฉันซะที!”
o_O ว่าไงนะ ตอนนี้ไอ้คูมินคงหัวเสียน่าดู และนี่ก็หมายความว่า ยัยพวกนั้นหมดสิทธ์ในการเป็นกิ๊กของไอ้หมอนี่แล้ว -_-
“คูมิน.. ทำไมล่ะ.. ฉันขอโทษ Y_Y ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว..”
วันนี้ฉันได้ยินชื่อคูมินมากี่รอบแล้วนะ -_-?
“ฉันเบื่อ.. เลิกยุ่งกับฉันซะที!”
“มันง่ายไปนะที่จะเลิกกับฉัน! ตอบมาสิว่าฉันน่าเบื่อตรงไหน!”
ยัยบิกินี่เริ่มทักท้วงอย่างไม่พอใจ เข้มข้นขึ้นทุกทีจริงๆ
พอดิบพอดี คูมินหันมาเห็นฉันเข้า แน่นอน! ก็ฉันยืนกอดอก ดูเขาทะเลาะกันอย่างโจ่งแจ้งไม่คิดจะหาที่ซ่อนเลยสักนิด! ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ
“ก็ดี! มินดาเฮ เธออยากรู้เหตุผลนักใช่มั้ย?”
และแล้วฉันก็ได้ประจักซะทีว่ายัยบิกินี่ชื่อ มินดาเฮ
“เหตุผลก็คือ ฉันไม่ได้ชอบเธอ! คนที่ฉันชอบอยู่นั่น! แล้วเราก็เป็นแฟนกัน!”
เอาแล้วไง ซวยอีกแล้ว ก็ไอ้บ้านั่นมันชี้นิ้วมาที่ฉัน! หนอย~ คิดจะใช้ฉันเป็นเครื่องมือรึ ไอ้บ้าเอ๊ย!
ยัยดาเฮหน้าซีดเผือด ก็แหงล่ะ มีใครไม่รู้จักชองเฮริน ‘ยมทูตเลือดเย็น’ บ้างล่ะ ที่คอของฉันมีสร้อยหนังสีดำรูปร่างเหมือนเข็มขัดใส่เอาไว้ตลอดเวลา(ใครนึกไม่ออกก็ไปดู นานะ แบบนั้นเลยแหละ) เพราะฉะนั้น ถ้าใครได้เห็นผู้หญิงที่ใส่สร้อยแบบนี้ ก็จะรู้ทันทีว่าเธอคือใคร
“ฉัน.. ฉันขอโทษ.. ฉัน.. กรี๊ดดดด~”
ยัยสองคนนั่นวิ่งแจ้นหนีไปแล้ว อารัยก๊าน ฉันไม่น่ากลัวขนาดนั้นซักหน่อย ชิส์
“บ้าที่สุด!”
ฉันสบถอย่างหัวเสีย
“ใช่! บ้าที่สุด! ยัยสองคนนั่นก็หน้าตาดีใช่ย่อย โธ่ว้อย! เซง น่าเสียดายๆ”
ไอ้คูมินเดินมาสมทบ ฉันหันไปมองมันพร้อมกับยิ้มอย่างเลือดเย็น
“คูมิน.. นายรู้หรือปล่าวว่าคนอย่างชองเฮรินน่ะ ไม่เคยยอมเสียผลประโยชน์ง่ายๆหรอก นายทำให้ฉันอดดูยัยพวกนั้นตบกัน แถมยังมาลากฉันเข้าไปเกี่ยวเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้.. โทษของมันคืออะไรรู้มั้ย?”
“ไม่เอาน่า เฮริน.. เออใช่! เธอมาอยู่นี่ได้ยังไง?”
เออ! ไอ้โรคจิต! มันยังอยู่ในบ้านฉันหรือปล่าวก็ไม่รู้ โว้ย เครียด!
“มีอะไรหรือปล่าว”
“ไม่มี.. นี่ แล้วพยอลจินกับมินจีล่ะ?”
“ก็กลับบ้านไปแล้วอ่ะดิ มีแต่เธอแหละที่ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง”
เอาแค่กลับบ้านอย่างเดียวไม่ได้เหรอ กลับช่องนี่มันเหมือนตัวอะไรน้า~
“งั้นฉันก็กลับบ้างล่ะ บับบาย”
ฉันเดินออกมาจากที่ตรงนั้นทันที แล้วตอนนี้ไอ้บ้านั่นคงกลับไปแล้ว ฉันเองก็งงกับตัวเองว่าฉันจะวิ่งออกมาทำไม วิ่งออกมาดูเขาตบกันแล้วก็วิ่งกลับ ทำไมฉันถึงไม่โทรตามตำรวจล่ะ งงกับชีวิตตัวเอง แต่เอาเถอะ ยังไงตอนนี้ฉันก็มายืนอยู่หน้าบ้านตัวเองเรียบร้อยแล้ว
ฉันไม่คิดจะเดินไปกดกริ่ง แต่เลือกที่จะเดินเข้าบ้านไปโต้งๆ เลย
แกร๊ก~
ทันทีที่ประตูเปิดออก ฉันก็ต้องช๊อคกับภาพตรงหน้าอีกครั้งง นั่น! แม่กำลังกอดอยู่กับไอ้โรคจิตนั่น! มันเกิดอะไรขึ้น!
ความคิดเห็น