นิราศเวียงพิงค์ ฉบับครูเออร์ลี่ ที่ตะรอนร่อนหาฝัน

 

นิราศเวียงพิงค์ ฉบับ ครูเออร์ลี่รุ่น

 

ตอนที่ ๑ อำลาแม่ยอดขมองอิ่ม

 

 

....................................................................................โอ้แม่ยอดขมองอิ่มของพี่เอ๋ย

 

มาตัดบัวไม่เหลือใยไว้บ้างเลย.........................................แม่ทรามเชยเจ้าทิ้งพี่เปลี่ยวเอกา

 

ต้องอ้างว้างนอนหนาวร้าวดวงจิต....................................ไร้คู่ชิดเชยชื่นเสน่หา

 

เจ้าขึ้นรถทิ้งพี่ไปกับลูกยา...............................................ร้าวอุราเหลือที่จะบรรเทา

 

จำหันหน้าหาแก๊งซ่าส์ช่วยยาจิต......................................หวังแนบชิดชุบดวงใจให้หายเหงา

 

ไปเถิดเพื่อนไปเถิดพี่ไปเถอะเรา.......................................ดับความเศร้าเหงาใจให้ฉันที

 

คือผองเพื่อนครูเออร์ลี่ลุ้นระทึก.......................................ใจยังคึกจึงนัดกันมาสุขศรี

 

ชวนเที่ยวท่องเมืองเหนือให้เปรมปรีดิ์...............................ให้รางวัลชีวีที่ว่างงาน

                                               

ต่างนัดหมายเจอกันที่เชียงใหม่........................................ด้วยหัวใจอิ่มเอมเกษมศานติ์

 

มาถักทอก่อสัมพันธ์ฝันตระการ.......................................สุขสราญได้พันผูกปลูกไมตรี  

               

ได้เวลาขึ้นรถตู้แสนสุโข...................................................เฮละโลขนกระเป๋ากันเร็วรี่

 

สรรพสำเนียงเสียงสรวลเสถ้อยวจี...................................จรลีเที่ยวท่องเวียงพิงค์กัน

 

จำอำลาที่พักดับไฟป่า....................................................สุขอุราป่าใหญ่เคยสุขสันต์

 

คืนแรกนอนไม่ค่อยหลับด้วยตื้นตัน..................................เพราะมัวแต่วาดฝันหลับไม่ลง

 

อีกเสียงกรนของอู้ดดี้ก็ดังลั่น..........................................ครอกสนั่นจนตัวฉันแทบใหลหลง

 

เสียงครืดคราดคราดครืดได้แต่ปลง..............................เสียงกรนคงคู่อู้ดดี้ไปอีกนาน

 

 

...รถตู้เคลื่อนเลื่อนล้อไปช้าช้า....................................อำลาป่าสู่ยอดดอยสูงไพศาล

 

โอ้เวียงพิงค์เวียงรักแจ่มตระการ......................................รู้ไหมฉันทรมานเมื่อรักลา

 

แม่ยอดรักขมองอิ่มฉันไปแล้ว......................................ฉันเบื่อนักการกินแห้วนะเวียงจ๋า

 

ขอนางฟ้าแห่งเวียงพิงค์มีเมตตา.................................ปลอบอุราอย่าให้ฉันต้องจาบัลย์

 

ได้ท่องเที่ยวใจเหี่ยวเหี่ยวก็คึกคัก............................ได้เติมรักกับผองเพื่อนเตรียมลิ้มฝัน

 

มุ่งเก็บดาวเคล้ากอดเดือนอาบแสงจันทร์..................เก็บตะวันมาวาดฝันแต้มดวงใจ

 

สองข้างทางของเชียงใหม่ในวันนี้................................งามสดศรีบ้านเรือนสวยสุดขานไข

 

งามถนนงามไม้ดอกที่ผ่านไป................................สมศักดิ์ศรีดอกไม้แห่งล้านนา

 

รถวิ่งไปใจก็พลอยลอยถึงน้อง.................................เมื่อวานนี้เราสองยังจ๊ะจ๋า

 

มาวันนี้ต้องแยกทางห่างอุรา.................................หยดน้ำตารินรดหยดในใจ

 

 

....ถ้าหากน้องมาด้วยในวันนี้..............................จะชวนชี้ชมทิวทัศน์งามสดใส

 

ผ่านที่ไหนความสวยยิ่งทวีไป..........................ศรีเมืองไทยคือเชียงใหม่ใครก็ชม

 

ได้เวลาสามโมงเช้าท้องร้องจ๊อก......................โชเฟ่อร์บอกจะกินอะไรให้สุขสม

 

ที่เชียงดาวมีอาหารรสกล่อมกลม....................คนเขาชมว่า..ขาหมู..เด็ดเหลือใจ

 

ทุกคนจึงพร้อมใจลงมติ...........................เร็วหน่อยซิรีบรีบจอดชั้นไม่ไหว

 

ขาของหมูขาแม่ครัวหรือขาใคร.....................ไม่สนใจขาอะไรรีบยกมา

 

 

....เมื่อได้กินขอยกนิ้วแม่โป้งให้....................แซ่บเกินใครขาหมูเด็ดนักหนา

 

กลิ่นก็หอมเนื้อก็หวานซ่านอุรา......................ยิ่งมีน้ำอย่างว่ายิ่งคล่องคอ

 

พวกผู้หญิงกลัวอ้วนเลือกกินเนื้อ..................หนังจึงเหลือให้ผู้ชายเข้าทางหนอ

 

หนังเหนียวนุ่มอร่อยเหาะไม่รีรอ......................ผู้ชายล่อปรีเปรมดิ์เอมอุรา

 

 

....ชื่อเชียงดาวคล้ายเคียงสาวร้าวดวงจิต.........แม่มิ่งมิตรอยู่หนใดไห้ห่วงหา

 

กินขาหมูสู้อดคิดถึงแก้วตา.............................ถ้าน้องยามากินด้วยคงสุขใจ

 

เพื่อนของพี่ชอบยั่วพี่เป็นตัวตลก..................ว่าหัวอกพี่คงเหงาเศร้าหวั่นไหว

 

ที่แม่ยอดขมองอิ่มจากพี่ไป............................โอ้ฤทัยไหวหวั่นโถมถั่งทรวง