Darkness Soul ล่าสังหารวิญญาณทมิฬ

“แมรี่”

“มาค่ะ”

“เจมส์”

“มาครับ”

“โรน่า โรน่า มีใครเห็นโรน่าบ้างไหม”เสียงของครูที่กำลังเช็คชื่ออยู่หน้าห้องถามนักเรียนทันทีเมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าของชื่อ

“ครูค่ะ หนูเห็นโรน่าถือกระเป๋าออกจากห้องเรียนไปก่อนที่ครูจะเข้ามาอ่ะค่ะ”เสียงหวานใสของแคท สาวสวยประจำโรงเรียน ‘มัธยมปลายมาเคลิออล’ ที่โดนร่วมแล้วหน้าตาจัดว่าเข้าขั้นน่ารักมาก ผู้ชายจึงหลงใหลไปตามๆกัน

“เฮ้อ ไม่ไหวจริงเด็กคนนี้ เอาเถอะครูเรียกชื่อต่อเลยก็แล้วกันนะ เบลล่า….”

“มาค่ะ…..”

ส่วนเจ้าของชื่อนะหรอ……

“เฮ้อ ตลอดสิน่า”ร่างอ้วนๆผิวสีแทนเกือบดำยกมือที่มีแต่ไขมันขึ้นมันเช็ดเหงื่อที่หยดยิ่งกว่าตากแดดกลางทะเลทรายซาฮาร่า

“อีกนิด อีกนิด”ริมฝีปากสีคล้ำหนาเตอะให้กำลังใจกับตัวเอง

แป้ก! เสียงกลอนประตูห้องน้ำที่ถูกล็อคอย่าหนาแน่นจากนอกห้องน้ำถูกสะเดาะออก

“กว่าจะออกมาได้ ครั้งนี้ล็อคแน่นจริงๆนะ ว่าแต่ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย”โรน่าพูด ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากระโปรง

“ตายล่ะ สายขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย เฮ้อ ไม่ทันแล้วมั้งจะเลิกคาบอยู่แล้ว กลับบ้านแล้วก็แล้วกัน”

กริ๊งๆ ๆ….

“เฮ้อ ใครโทรมาอีกเนี่ย…..”โรน่าที่กำลังจะเก็บโทรศัพท์ก็ต้องเลื่อนหน้าจอที่โชว์เบอร์แสนคุ้นเคยขึ้นมาอยู่ “แคท อีกแล้วงั้นหรอ”

ติ๊ด

“ฮัลโล”

“ออกมาจากห้องน้ำได้ยังจ้ะ หึ ถ้าออกมาได้ ก็มาเจอกันที่หลังโรงเรียนเดี๋ยวนี้”

ตู๊ดๆๆ ว่าแล้วนางก็ตัดสายทิ้งไปทันที

‘โทรมาเพื่อ?’โรน่าคิด จะไปก็โดนแกล้ง ไม่ไปก็โดนหาเรื่อง เอาไงเอากัน ไปก็ได้ว่ะ

“โอ้ มาเร็วดีนี้”แคทยิ้มทักทายขึ้นมา ใบหน้าน่ารักที่ดูมุมไหนก็ไร้ที่ติแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ พร้อมกับที่เพื่อนในกลุ่มจะมาตีวงล้อมโรน่าไว้ไม่ให้หนีไปไหน

“ครั้งนี้ต้องการอะไรอีกล่ะ….”โรน่าถามไปเสียงเย็น

“เห้ย มีมารยาทหน่อยดิ!”เจนเพื่อนสนิทของแคทพูด ทั้งๆที่ไม่ได้สวยหรือน่ารักออกแนวธรรมดาบ้านๆด้วยซ้ำแต่กลับเลียแข้งเลียขาแคท เพื่อที่จะดึงให้ตัวเองดูสูงขึ้นมา ฐานะก็ไม่ได้ต่างกับชาวบ้านชาวช่อง พูดได้เลยว่าทุกอย่างนะ เหมือนกับชาวบ้านที่เขามีกันทั้งนั้น

“ตะคอกใส่คนอื่น มีมารยาทตาย?”โรน่าเลิกคิ้วถามกลับไป

“แก!”

“เอาล่ะๆ รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้จะอวดเก่งขึ้นเยอะเลยนะ โรน่าจัง”แคทพูดพร้อมกับที่เดินมาตรงหน้าโรน่า เธอจ้องมองอย่างเยาะเย้ย “คงต้องให้รู้สำนึกแล้วล่ะ ว่าใครเป็นใคร เห้ย! จัดการดิ”ไม่ทันขาดคำของแคท เพื่อนกว่าสิบคนที่หลุมล้อมต่างเข้ามาทำร้ายโรน่าอย่างบ้าคลั่ง ทั้งตบ ต่อย จิกหัว กระทืบ และอีกมากมาย

“เอาล่ะ หน้าเธอก็น่าเกลียดอยู่แล้วนะ ถ้ามันเป็นแบบนี้จะเป็นยังไงกันล่ะ”แคทที่มองดูการทารุณอย่างสนุกสนานล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงตัวเอง แสงที่สะท้อนกับพระอาทิตย์ที่ใกล้ตกดินทำเอาโรน่าเบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจ

“อย่านะ ไม่ อย่าเข้ามานะ เป็นบ้าไปแล้วรึไง คิดว่าทำแบบนี้แล้วทางโรงเรียนเขาจะไม่เอาเรื่องหรอ”โรน่าร้องอย่างตกใจ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยผกช้ำและรอยเลือดส่ายหน้าไปมา แต่ปีศาจร้ายในร่างมนุษย์นั้นกลับยิ้มเยาะ แล้วพยักหน้าให้ลูกสมุนเข้ามาจับโรน่าที่ดิ้นรนเอาชีวิตอยู่อย่างเลือดเย็น

“เอาเรื่องหรอ ฮึ โรน่าจัง คิดว่าไอ้ผอ.หรือคุณครูหน้าโง่พวกนั้นจะกล้าทำอะไร คุณหนูตระกูลเรนิเบย่า อย่างฉันหรอ แค่เอาเรื่องเงินยัดเข้าไปทุกอย่างก็ง่ายดายแล้ว เอางี้ไหมล่ะ ถ้ายอมมาเลียเท้าฉันแล้วคุกเข่าก้มหัวขอโทษฉันซักพันครั้ง ฉันจะรับพิจารณาก็ได้นะ”แคทว่าพลางหยิบคัตเตอร์ขึ้นมาจ่อที่หน้าของโรน่า “เอาสิ เร็วๆ ก้มหัวขอโทษฉันซ่ะ [คุณหนูแคท ขอโทษที่ไม่เคยเชื่อฟัง ชอบถือดี ตอนนี้โรน่าพร้อมจะยอมฟังทุกอย่างที่ท่านสั่งค่ะ]เอาสิ พูดเร็ว ฉันจะนับถึง3ก่อนที่คัตเตอร์มันจะไปฝากรอยที่หน้าเธอ!”

“ไม่…..”

“1”

“ฝันไปเหอะ”

“2”

“….”

“3!”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปล่อยฉัน ไม่ อย่า อื้อ…….”

“ฮึๆๆๆๆ ฉันจะทำให้แกตายทั้งเป็นโรน่า!!!”แคทตะโกนอย่างบ้าครั่ง คัตเตอร์กรีดลงบนใบหน้านั้นอย่างเลือดเย็น ก่อนที่ผมของโรน่าจะโดนกรรไกรตัดหายไป รอยแผลถูกกรีดไปที่ตัวจนเลือดไหลซึมออกมาเปื้อนเสื้อ วงเลือดขยายเป็นวงกว้าง เสื้อถูกฉีกกระฉาก จนแถบไม่มีอะไรปกปิด

.

.

.

.

.

‘เจ็บ….’นั้นคือความรู้สึกที่เธอรับรู้ ก่อนหมดสติไป โรน่าเปิดเปลือกตาขึ้นหันไปมองรอบๆ ‘โรงเรียน….. ทำไม….ฉันถึง….’

[มันสลบไปแล้วค่ะ]

[เอามันไปที่ห้องศิลปะของโรงเรียน ห้อง2นะ]

[ท่านแคท นั้นมันห้องคำสาปไม่ใช่หรอค่ะ!]

[ใช่ ห้องนั้นแหละ เมื่อยังไม่ออกจากห้องก่อนเที่ยงคืนตรง ปีศาจจะมาจับแล้วฆ่าทิ้ง นั้นคือเรื่องเล่าของห้องศิลปะห้องที่2]

[แล้วถ้ายัยนี้ตายจริงๆล่ะค่ะ เราไม่แย่หรอ]

[ชั่งมันสิ! ถ้าไม่มีใครปากโป้งใครจะไปรู้เล่า เร็วเอาตัวไปก่อนจะมีใครมาเห็น เก็บเศษผ้ากับกลบรอยเลือดมันด้วยล่ะ]

“ฮึ! งี้นี้เอง”โรน่าที่เริ่มจำทุกอย่างได้แค่นยิ้มสมเพชกับโชคชะตาของตัวเอง กระเป๋าเธอหายไป คาดว่าคงมีคนเอาไปทิ้งไม่ก็เผาแล้วล่ะ ร่วมถึงโทรศัพท์ด้วย เอาเถอะนะอย่างน้อยขอแค่สร้อยคอที่มีรูปสุดท้ายของแม่เธอก่อนที่ท่านจะจากไปตลอดกาลก็พอแล้ว โรน่าคิด ใบหน้าที่บูดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวดตามบาดแผลยกยิ้มอย่างอ่อนโยน มือคลำไปที่สร้อยคอของตัวเอง และปรากฏว่ามัน ‘หายไป!!!’

“หายไป ไม่นะ สร้อยอยู่ไหนล่ะ ไม่ๆ ต้องไม่เป็นแบบนี้สิ”โรน่าร้อนรน ก้มมองดูตามพื้นที่เย็นเฉียบแต่ก็ปราศจากสร้อยที่ควรจะมีอยู่

“ไม่เอาอย่างนี้สิ ฮึก แม่ค่ะ ทำไม”หยดน้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตา

ติ๊ดๆ

เสียงของนาฬิกาที่ผนังดังขึ้น ขณะนี้เวลา 0:00

[ใช่ ห้องนั้นแหละ เมื่อยังไม่ออกจากห้องก่อนเที่ยงคืนตรง ปีศาจจะมาจับแล้วฆ่าทิ้ง นั้นคือเรื่องเล่าของห้องศิลปะห้องที่2]

“ไม่ คงไม่จริงหรอกมั้ง”แม้จะบอกยังงั้นแต่ร่างกายกลับสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่

“ฮิๆๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงหัวเราะจากรอบห้องเรียนอันมืดมิดดังขึ้นอย่างสยดสยอง

“คะ ใครนะ”โรน่ากลั้นใจถามกลับไป

“ใครนะหรอ หืม กลิ่นตัวเจ้าเนี่ยชั่งแตกต่างจากกายหยาบเสียจริงนะ เอาเถอะ ข้าว่าข้าเลือกเจ้าแล้วกัน”เสียงปริศนาตอบกลับมา

“เลือกงั้นหรอ หมายความว่าไง?”แต่เหมือนจะไม่มีใครฟังเธอ

“ไพร์ด ทำไมถึงเลือกมนุษย์นางนี้ล่ะ”

“เพราะข้าบ่งการจิตใจนางไม่ได้เลย ลองดูตั้งแต่นางยังไม่ฟื้นขนาดยังไม่ฟื้นจิตใจนางยังแข็งแกร่งเจ้าคิดว่ายังไงล่ะกรีดด์”

“นั้นสินะเหมือนพลังพวกเราจะไร้ผลถ้าอยู่กับนางนะ เพราะข้าไม่สามารถรู้ได้เลยว่ามนุษย์นี้มีฝีมืออย่างไร”

“ถ้าเอ็นวี่พูดงี้แสดงว่าพลังของข้าคงใช้ไม่ได้ผลเช่นกัน”

“งั้นตัดสินใจแล้วนะกลัทโทนี่ วาร์ท ส่งร่างเธอไปซ่ะ กายหยาบนี้เราไม่ต้องการ”

“ใช้ข้าใหญ่เลยนะลุส ชั่งเถอะ”

“เออ ขอโทษนะ แต่พวกคุณพูดอะไรกันฉันไม่เข้าจะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เจ็บ ไม่นะ!!!!!!!!!!!!!!!!!”

ว่าแล้วรอบข้างก็ดับมืดลง

 “เอากายหยาบเธอไปเผาซ่ะ แล้วทำให้มันสูญสลายอย่าให้ใครจับได้นะวาร์ท”

“ข้ารู้แล้ว…..”

สวัสดีค่า ไรต์เอาเรื่องใหม่มาเปิดเนื่องจากได้พล็อตเรื่องมาจากคุณ ฟรอร่าอัศวินนภา อืม เห็นแล้วอยากแต่งอ่ะบอกตรง เริ่มเรื่องก็งี้แหละ ไปๆมาๆคาดการณ์(100%)ว่าต้องดองอีกแน่นอน ถ้ามันตันจริงๆ ส่วนเรื่องพระเจ้าป่วนโลกเรื่องแรกนั้น หลังจากที่ตันจนหาทางออกไม่ได้ ไรต์เลยเลิกๆคิดมันไป แต่ยังไม่ทิ้งนะ!!! ตอนนี้แต่งต่อได้นิดหน่อยแล้ว ถ้าได้เยอะกว่านี้เมื่อไร จะลงให้นะค่ะ ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งกันค่ะ รักรีด(และคอมเมนต์)ทุกคน(ทุกอัน)นะค่ะ ^+++^  อ๋าตอนนี้เลิกเขียนนานจนร้างแล้วเนี่ย ปัดกวาดแปป หรือไม่ดี เพราะยังไงก็ต้องหายไปไม่อีกอยู่แล้ว อืม ชั่งเหอะ เปลี่ยนเนื้อบทนำนิดหน่อยเพราะอันแรกดูไม่โหดเลย อันนี้ก็คงเหมือนเดิมอย่าคิดมากเนอะ ไรต์แต่งไม่เก่งอ่ะ T^T  ส่วนเรื่องบรรทัดขอไรต์ทำความชินกับตัวเองซักแปปนะ ลืมวิธีวางไปหมดแล้ว บาย...