คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : the first memory :ไขกุญแกความทรงจำที่ฝังลึก (1)
ฉันเคยเกลียดลมและท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆอันมัวหมอง เพราะบรรยากาศเศร้าสร้อยแบบนั้นมันชวนให้น้ำตาไหล....แต่เพราะรุ่นพี่ที่แสนใจดีของฉันบอกว่า
‘ความทุกข์เป็นเรื่องปกติของมนุษย์ เมื่อผ่านความทุกข์ไปจะเป็นสัญญาณแห่งการกลับมาของความสุขเสมอ...จำไว้นะ....ที่ไหนมีฟ้าที่นั่นจะต้องมีแสงตะวัน....’
จากความเกลียดชังก็กลายมาเป็นความรักทันที...เมื่อวันไหนที่มีบรรยากาศแบบนี้ จะเป็นวันที่ฉันสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของรุ่นพี่ของฉัน...
ฉันเคยเกลียดแดดร้อนอบอ้าวในหน้าร้อน เพราะมันทำให้ทุกอย่างดูแห้งแล้งไปเสียหมด...อะไรๆก็เหี่ยวเฉา...เหมือนจะพาให้หัวใจแห้งผากไปด้วย...แต่ฉันกลับชอบมันเมื่อได้ยินคำพูดหนึ่งที่ยังคงสะท้อนอยู่ในหูของฉันตลอดเวลา...จนกระทั่งถึงวันนี้...
‘ถึงอากาศจะร้อนแค่ไหน ถ้าเราไม่มีแสงอาทิตย์ เราก็อยู่ไม่ได้หรอกนะ เหมือนการเดินทาง ถ้าไม่มีแสงส่องไปยังจุดหมาย ให้ตายยังไงก็หลงทางอยู่ดี’
ริมฝีปากคลี่ยิ้มให้กับตัวเองเมื่อนึกถึงประโยคนี้ นึกแล้วก็ตลกกับความรู้มากของเด็กวัยเพียง 5 ขวบ
ฉันเดินทอดน่องผ่านบ้านหลายหลังที่มีรั้วบ้างที่มีสีแตกต่างกันจนมาถึงรั้วไม้สีฟ้าอ่อน....บ้านของฉัน
มือเรียวเลื่อนบานประตูออกช้าๆก่อนที่จะตรงไปยังประตูบ้านเพื่อเข้าไปพักผ่อนในห้องนอน
แกร็ก!
ฉันปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา แล้วกระโดดทิ้งตัวลงไปบนเตียง อืม...เหนื่อยชะมัดเลยแหะวันนี้ พอคิดถึงเรื่องเก่าๆทีไรก็พาให้หัวใจห่อเหี่ยวทุกที...T^T
ฉันพลิกตัวไปมาราวกับคนบ้า พยายามจะสลัดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีที่แล้วให้ออกไป ทำไมนะ...ยิ่งอยากลืมก็ยิ่งคิด... ยิ่งทรมานก็ยิ่งโหยหา....
กรี้ด!!! นอนดีกว่า!! ล้มเลิกความคิดทั้งหมดทั้งปวง =O=
ฉันกระชากหมอนข้างออกมาจากผ้าห่มด้วยแรงกระบือล้มควาย ...เอ๊ะ...ดึงไม่ออก =O= ...ใครมาทำกาวหกไว้รึเปล่า??
อึ้บๆๆ~~ เฮ้ย!! ติดอะไรวะเนี่ย TOT
ฉันก้มลงไปมองไอ้หมอนข้างเวรตะไลนี่ทันที อะไรนักหนาวะ แต่จะเอามากอดก่ายทำมาเป็นหวงเนื้อหวงตัว T T^
เฮ้ย!!! O_O หะ...หัวคน!!!!!!....หัวคนสีน้ำตาล!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“กรี้ดดดดดดดดดดด!!!!!!!” หรือผีจะสิงฉันจริงๆวะเนี่ย ฉันไปทำเวรกรรมอะไรไว้ก๊าน~~
ฉันกระโดดเหยงๆห่างจากเตียง 1 เมตร สายตายังคงจับจ้องอยู่กับ...เอ่อ...ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นคนหรือเป็นอะไร T^T
เจ้าของหัวน้ำตาลนั่นยันตัวขึ้นพลางสะบัดหัวไปมา ...คนนี่หว่า...=O=...
แถมหล่อซะด้วย...>///<...หรือเมื่อคืนฉันหิ้วหมอนี่มาปล้ำไม่รู้ตัว =[]=
โจรปล้นที่ซุกหัวนอนเงยหน้าขึ้นสบตาฉันแล้วเขาก็ยิ้มกว้าง เงอะ...นายเป็นใครวะ...ตั้งแต่จำความได้ฉันไม่เคยรู้จักคนหน้าตาดีขนาดนี้นะ -..-
“ครีม...ครีม...” หมอนั่นพร่ำเพ้อชื่อฉันไปมาหลายรอบ เออ! รู้น่าว่าฉันชื่อครีม ย้ำนักย้ำหนาอยู่ได้ =_=
ตานั่นลุกจากเตียงแล้วตรงมายังฉันก่อนที่จะ....
จุ้บ!!!
“O_O” จะ...จูบฉัน!!!!!!!!! โอ้ว!!!ถึงมันจะเป็นจูบเพียงเสี้ยววิ แต่มันก็เป็นจูกแรกของฉันนะ!!! TOT
“^_^”
“ไอ้...ไอ้โจรปล้นพรหมจรรย์!!!!! ม่ายยยยยยยยยย TOT” ฉันกลัว...กลัวเขาตกใจเพราะไม่ได้ใช้เดนทิสเต้ =.,=
ไม่ใช่ๆ! ฉันกลัวนะอย่ามาทำฉันที่พึ่งแรกแย้มเลย TOT
“เธอเรียกฉันว่าไงนะ = =^^” ไอ้โจรชั่วปล้นความบริสุทธิ์ดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดแล้วถามเสียงขรึม ปล่อยนะ >///<
“ไอ้โจร....อื้อ...”
หมอนั่นกดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง อ้าย!!!นายเป็นไผ มาจากไส มาจูบฉันตั้งสองทีแล้วเนี่ย!? อย่ามาข่มเหงทางร่างกายกันนะยะ เดี๋ยวติดใจ เอ้ย! เดี๋ยวแม่ตบกะโหลกยุบเลยนิ T///T
ฉันพยายามจะผลักเขาออกแต่ก็ต้องมือไม้อ่อนเพราะสัมผัสที่เข้ามาปั่นป่วนในปาก ...อึก...จะขาดอากาศหายใจตายแล้วว T^T//
เขาคงเห็นว่าฉันกำลังจะไปสูสุขคติก็เลยถอนจูบออก แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยแขนที่โอบรอบเอวฉันไว้อยู่ดี
“เธอจำฉันไม่ได้...??”
ไม่ใช่จำไม่ได้นะ....ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายเป็นใคร ไอ้โจรห้าล้าน (ห้าร้อยมันน้อยไป 55+)
“ฉันให้เวลาเธอสามวิ ถ้าตอบไม่ได้ว่าฉันเป็นใครเราได้มีปาร์ตี้กันบนเตียงแน่ๆ ^^”
อ๊ะ!!! อย่ามายิ้มน่ารักนะยะ แล้วปาร์ตี้บ้าบออะไรกันอยู่บนเตียง TOT
ไอ้คนแปลกหน้าวิปริต!!! T///T
“...เอาล่ะ...จะเริ่มนับละน้า...”
ยะ...อย่าพึ่งสิยะ T[]T
“ดะ...เดี๋ยวก่อนๆๆๆ” ฉันเบรกเขาไว้ ให้ตายฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นใคร นายนี่มันคนแปลกหน้าชัดๆ แถมยังหน้าแปลกด้วย...เพราะหล่อเกินไป =.,=
“หือ...ว่าไง?”
“ฉันไม่รู้จักนายจริงๆ T^T ฉันตอบไม่ได้หรอก TT^TT”
“เธออยากเริ่มงานปาร์ตี้เลยหรอ ^^”
มะ...ไม่ใช่เฟ้ย >_<//
“นายบอกฉันมาเถอะนะ...” ฉันอุตส่าห์อ้อนวอน ...ว่าแต่ฉันจะไปยอมมันทำไม ในเมื่อนี่มันบ้านฉันนี่หว่า...งะ...แต่ก็ดีกว่าต้องจัดงานปาร์ตี้อะเนอะ
เหอะๆๆ = =lll
“...ฉันใบ้ให้ก็ได้...” เขาพูดขึ้นมาอย่างขัดใจ
“อ่า....” ใบ้ก็ยังดี T_T
นายโจรพิศวาส(มีหลายชื่อจริงๆ - -)หันหน้าออกไปมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ...ให้ตายเถอะ...เขาดูดีชะมัด ฉันชอบเวลาที่ผมของเขาปลิวจัง...ดูโรแมนติดเป็ยบ้าเลย =///=
“.......สัญญา......” แล้วหมอนั่นก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย อะไรนะ??ได้ยินไม่ชัด อะไรกินยาๆ
“สัญญาได้มั้ยว่าในอนาคตเราจะแต่งงานกัน....”
“?” เอ๊ะ...ประโยคนี้มันคุ้นๆนะ
“ถึงเราต้องจากกัน แต่สักวันหนึ่งพวกเราต้องมาอยู่ด้วยกันนะ...”
“O_O” เขา....เขาคือ....
“ฉันกลับมาแล้วนะ” เขาหันกลับมามองฉันที่ยืนช้อกค้าง รอยยิ้มของเขาทำให้น้ำตาฉันไหลออกมาทีละหยด...และมันก็กลายเป็นอีกหลายสิบหยด...
เขากลับมา...เขากลับมา...เขากลับมาจริงๆด้วย!!!
“เนม!!!”
ฉันตะโกนเสียงดังก่อนโผเข้ากอดร่างสูงข้างหน้าโดยไม่คิดอะไรอีก ฉันได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากเขา พร้อมกับสัมผัสอบอุ่นบนหัวที่คอยปลอบโยนฉัน แต่มันจะทำให้ฉันร้องไห้หนักเข้าไปอีกสิเนี่ย T^T
“ว้า...ไม่น่าบอกใบ้เลย เลยอดปาร์ตี้กันเลยอะ =3=”
“ฮึก...ไอ้คน...อึก...ทะลึ่ง...ฮือๆๆ” ยังมีหน้ามาหื่นอีกนะยะ TT_TT
“โอ๋ๆไม่ร้องแล้วนะครับคนดี ใจหายหมดเลยร้องทำไมกันเนี่ย แค่ยิ้มรับฉันก็พอแล้ว”
“ฮึก...ก็....ฉันคิดถึง...นายนี่นา คิดถึง...อึก...มากๆเลย...ฮึกๆ” ฉันสะอื้นในอ้อมกอดของเขา
“ฉันก็คิดถึงเธอ...จนใจจะขาดเหมือนกัน”
___________________________________________________________________
หวัดดีค่า อย่าลืมอ่าน ลืมเม้น เป็นกำลังใจให้กันนะคะ >_<
ความคิดเห็น