Rain:Morimoto Ryutaro, Chinen Yuri, Nakajima Yuto, Okamoto

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Fanfic Rain

“ถามจริง พวกพี่สองคนนี่เป็นโรคหัวใจ(เสาะ) หรือโรคปอด(แหก) รึป่ะ กลัวจริงง่ะ”
เด็กหนุ่มรุ่นน้องถามอย่างหน่ายๆ

เนื้อเรื่อง

Morimoto Ryutaro, Chinen Yuri, Nakajima Yuto, Okamoto Keito

Rain

ยามเย็น แต่ท้องฟ้ากลับมืดครึ้ม เพราะฝนตกหนักอย่างไม่ลืมหูลืมตา

นักเรียนหลายคนยืนจับกลุ่มอยู่ใต้อาคารเรียนรอให้ฝนซา บ้างก็วิ่งฝ่าสายฝนออกไป

แต่เด็กหนุ่มหน้าสวยในชุดนักเรียนมัธยมปลายปีหนึ่งคนหนึ่งกลับนอนเอกเขนก ไม่อนาทรร้อนใจใดๆ ทั้งสิ้น

อยากนอนค้างคืนที่ห้องพยาบาลเลยด้วยซ้ำ

ก็นอนที่นี่ไม่ต้องทนฟังเสียงโหวกเหวกของบรรดาพี่สาวน้องสาวนี่นา น่าเบื่อจะตาย

เอาวะ ถ้าอาจารย์ห้องพยาบาลจะมาล๊อคห้อง เราก็แอบไปอยู่หลังผ้าม่านหรือใต้เตียงก็สิ้นเรื่อง

อาจารย์คงไม่มาสอดส่องดูหรอก หึๆ

แล้วทุกสิ่งก็เข้าทาง เป็นไปดังคาด

อาจารย์ห้องพยาบาลปิดไฟ ล็อคห้องเรียบร้อย หลังจากตรวจดูแล้วว่าไม่มีนักเรียนเหลืออยู่ในห้องนั้น

ภายในห้องพยาบาลมืดสนิท มีเพียงแสงสีขาวของฟ้าผ่าที่สว่างวาบ และเสียงดังของฟ้าร้องกับเสียงสายฝนกระหน่ำกระทบบานหน้าต่างเท่านั้น

จิเน็น ยูริเปิดไฟฉายจากมือถือ คลานออกมาจากใต้เตียง สะบัดรองเท้านักเรียนออก ก่อนจะกระโดดขึ้นนอนบนเตียง ห่มผ้าอย่างสบายใจ

อากาศเย็นสบายอะไรอย่างนี้....

เด็กชายตากลมราวกับแฮมสเตอร์เดินถือไฟฉายนำเพื่อนรุ่นพี่เข้ามาตามระเบียงทางเดินที่มืดสนิทและเงียบงัน มีเพียงเสียงฝีเท้าสามคู่ดังสะท้อนแนวผนัง ชวนให้บรรยากาศยิ่งวังเวงมากยิ่งขึ้น

แต่แล้วคนอายุน้อยที่สุดก็เริ่มหมดความอดทน จนต้องหันไปโวยวายกับสองรุ่นพี่

“เฮ้ย! จะดึงหาอะไรนักเนี่ย! เสื้อนักเรียนผมจะขาดหมดแล้วนะรุ่นพี่โต๊ะโตะ!” (ยูโตะ+เคย์โตะ)

นาคาจิม่า ยูโตะ เด็กหนุ่มร่างสูงโย่งหัวเราะแหะๆ แต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือ “ก็แหม บรรยากาศมันน่ากลัวอ่าริวจัง ก็ดูสิ ตอนนี้มันก็สี่ทุ่มเข้าไปแล้ว แล้วก็มืดตื๊ดตื๋อขนาดนี้ วังเวงขนาดนี้ น่ากลั๊ว น่ากลัวอ่า”

“Ye..Ye..Yeah. He’s right It’s very spooky มากๆ. น่าสะพรึงมากเลยริวจัง” โอคาโมโตะ เคย์โตะ เกาะแขนขวาของรุ่นน้องที่เดินนำหน้าไว้แน่น ไม่ได้นึกเลยว่ากล้ามแขนของตัวเองจะทำให้รุ่นน้องแทบจะแขนหักตาย

“ถามจริง พวกพี่สองคนนี่เป็นโรคหัวใจ(เสาะ) หรือโรคปอด(แหก) รึป่ะ กลัวจริงง่ะ” เด็กหนุ่มรุ่นน้องถามอย่างหน่ายๆ “ถ้ารู้ว่าลำบากขนาดนี้ ผมไม่มาเป็นเพื่อนพวกพี่มาเอาสมุดการบ้านที่ลืมไว้หรอก”

ยูโตะขยับมาเกาะแขนซ้ายของริวทาโร่ พยายามบาลานซ์น้ำหนักที่ถ่วงแขนรุ่นน้องอยู่ “ก็มันน่ากลัวอ้ะ! แม้แต่เสียงหมาหอนก็ยังไม่--”

บรู๊วววววววววววว~~~~~

ไม่ทันจบประโยค เสียงหมาหอนรับส่งกันเป็นทอดๆ มาแต่ไกล แข่งกับเสียงสายฝนที่ยังคงกระหน่ำอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อน

“แอร๊ยยยยยยยย!!”

สองรุ่นพี่ผวากระโดดเข้ากอดรุ่นน้องแน่น ไฟฉายในมือริวทาโร่หล่นตุบลงพื้น กลิ้งกลุกๆ ไปตามทางเดิน แสงจากไฟฉายดับวูบ

“อื่อ.....อื่อ.......ปละ......อื่อ........”

เสียงครางทำเอาสองรุ่นพี่กอดคอ ซุกหน้าซุกหลังรุ่นน้องเป็นพัลวัน

“Oh my gosh…..” ยิ่งมองไปรอบที่มีแต่ความมืดมิด เคย์โตะยิ่งร้องครางตัวสั่นเทา“Oh my Buddha….”

“.....อื่อ.....เปลาะ....ปล่อย....”

สองรุ่นพี่โต๊ะโตะหลับตาปี๋ ขณะที่ริวทาโร่แทบจะลิ้นจุกปากตายเพราะแรงกอดที่คอ พยายามร้องบอกสองรุ่นพี่ให้ปล่อย แต่เหมือนยิ่งพยายามร้องบอก รุ่นพี่ยูโตะที่เป็นโรคหัวใจ(เสาะ) กับรุ่นพี่เคย์โตะที่เป็นโรคปอด(แหก) ก็ยิ่งกอดคอเขาแน่นขึ้นทุกที

ริวทาโร่ที่มีสองรุ่นพี่มือตุ๊กแกกอดคอเกาะขาเกี่ยวตัวไว้ ได้แต่พยายามสะบัดสองหนุ่มให้หลุดจากตัว แต่ยิ่งดิ้น ก็เหมือนยิ่งกลายเป็นตุ๊กตาล้มลุก กลิ้งหลุนๆ ไปกับพื้นราวกับลูกโบว์ลิ่ง

“ว้ากกกกกกกกกกกกกก!!” สามเสียงประสานเสียงร้องกัน ก่อนที่สุดท้ายจะไถลมานอนคางเกยพื้น หมอบกระแตหยุดอยู่ที่พื้นเกือบสุดระเบียงทางเดิน

“โอ๊ย..พวกพี่จะลุกไปจากตัวผมได้รึยัง ตัวผมจะหักอยู่แล้วนะ” ริวทาโร่โอดครวญ ก็ตอนนี้สองรุ่นพี่โต๊ะโตะกอดตัวเขาแน่นเสียยิ่งกว่าเดิมอีก

“นี่ จะลุกได้ยังอ่ะ พวกพี่นี่ป๊อดจริง--“ ริวทาโร่ปรามาสก่อนจะเงยหน้าไปเห็นปลายเท้าขาวซีดคู่หนึ่ง

ปลายเท้าขาวซีดที่ลอยค้างอยู่ในความมืดของปลายสุดระเบียงทางเดิน

เอี๊ยด....เอี๊ยด.....กร๊อก...

เสียงฝนหยุดไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

เอี๊ยด......เอี๊ยด......

“ระ..ระ..ริวจัง...เหะ..เห็น...เห็นอย่างที่พี่เห็นมั้ย...” ยูโตะฝังหน้าลงไปที่แผ่นหลังของรุ่นน้องแน่น “เห็นชะ...ใช่ป่าวอ้า...”

ริวทาโร่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกได้ถึงน้ำหูน้ำตาและมือที่สั่นเทาของสองรุ่นพี่ที่กอดเขาแน่นจากด้านหลัง

อย่าเงยหน้าขึ้นไปมอง--

เหมือนมีบางสิ่งบอกเขาว่าอย่าได้เงยหน้าขึ้นไปมอง

อย่า--

“Oh mommy!... That’s a ผี ใช่มั้ย ริวจัง” เคย์โตะชี้ไปเบื้องบนด้วยนิ้วที่สั่นระริก

ริวทาโร่เงยหน้าขึ้นไปแล้วก็ต้องอ้าปากค้าง เมื่อได้เห็นร่างในชุดสีขาวห้อยต่องแต่งลงมาจากแผงหลอดไฟเพดาน

ปลายเท้าขาวซีดแกว่งไกวอยู่ในความมืด แสงสว่างรางๆ จากอกเสื้อสีขาวนั้นส่องกระทบเป็นเงามืดบนใบหน้าที่ปรกไปด้วยผมสีดำ

ริมฝีปากคลี่รอยยิ้มแสยะ

ปลายนิ้วมือขาวซีดยื่นออกมาหาริวทาโร่คล้ายจะไขว่คว้า

แล้วริวทาโร่ก็ทำสิ่งที่พึงจะกระทำที่สุดในยามนั้น

“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!”

เด็กหนุ่มกรีดร้องแล้ววิ่งหนี ไม่แม้แต่จะเหลียวหลังกลับมาดูสองรุ่นพี่ที่นอนคางเกยพื้น ตาค้าง ตัวแข็ง เหมือนถูกตรึงอยู่กับที่

เอี๊ยด....เอี๊ยด....ตุบ....

ปลายเท้าขาวซีดค่อยๆ แตะลงบนพื้นไม้ของระเบียงทางเดิน ตรงกับระดับสายตาของยูโตะและเคย์โตะที่หมอบอยู่กับพื้นพอดี

ไม่รอช้า

ยูโตะและเคย์โตะประสานเสียงกันกรีดร้องแล้วเผ่นแน่บตามริวทาโร่ไปทันที

“ปอดแหกชะมัด”

จิเน็น ยูริพึมพัมเบาๆ แล้วหัวเราะคิกคัก เมื่อนั่งดูคลิปเหตุการณ์ที่อัดไว้จากมือถือเมื่อคืน

เจ้าตัวไม่ได้เจตนาจะแกล้งสามคนนั้นหรอก เพียงแต่ตอนที่ยูริกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลนั้น เสียงโหวกเหวกโวยวายของทั้งสามปลุกให้เขาตื่นขึ้นมา จะนอนต่อก็นอนไม่หลับ

ยูริเลยโผล่หน้าออกมาดูว่าใครมาทำอะไรเสียงดังในโรงเรียนค่ำๆ มืดๆ อย่างนี้

พอเดินออกมาก็ได้เห็นกลุ่มตุ๊กตาล้มลุกกลิ้งโคล่โร่มาทางเขาด้วยความเร็วสูงพร้อมเสียงกรีดร้อง

สัญชาตญาณทำให้เจ้าตัวกระโดดเกาะแผงหลอดไฟบนเพดานได้ทันท่วงที ก่อนที่จะโดนตุ๊กตาล้มลุกกลิ้งทับ

เอี๊ยด...กร๊อก....

เป็นเสียงแผงหลอดไฟที่กำลังทานน้ำหนักตัวของยูริที่ห้อยต่องแต่งอยู่นั่นเอง

แล้วเมื่อได้เห็นหน้าสามคนที่นอนเคางเกยพื้นแล้วก็แทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่

สละมือข้างหนึ่งหยิบโทรศัพท์มือถือมาตั้งโหมดถ่ายคลิปทันที

สามหนุ่มคนดังประจำโรงเรียนกรี๊ดแต๋วแตกวิ่งหนีผี(ปลอม)!

ยูริยิ้มอย่างพอใจ แล้วกดปุ่มอัพโหลดคลิปเข้าสู่ระบบอินทราเนตของโรงเรียนทันที

“เรตติ้งดิ่งลงเหวแน่ ทีนี้ก็ไม่มีใครมาชิงตำแหน่งหนุ่มป๊อบประจำโรงเรียนกับเราแล้วสินะ ว้า~ สบายใจจัง”

แล้วเด็กหนุ่มหน้าสวยก็ลุกขึ้นจากเตียงนอนห้องพยาบาล เพื่อไปห้องเรียนยามเช้าอย่างอารมณ์ดี

 ++++

บทส่งท้าย

“นี่! พวกเธอรู้เรื่องโต๊ะโตะคุง และน้องริวทาโร่หรือยัง!” เสียงร้องของซูซูกะเรียกให้ทุกคนในห้องเรียนหันไปมอง

“เกิดอะไรขึ้นกับพวกนั้นเหรอ” ยูริถามหน้าซื่อใส คลิปแต๋วแตกหนีผีล่ะสิ

ซูซูกะทำหน้าเหยเก ก่อนจะปล่อยโฮ

“มะ...เมื่อวานฝนตกหนัก สะ..สามคนนั้น...เลยประสบอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำตายระหว่างกลับบ้านเมื่อเย็นวานนี้!!”

 --fin--