Daiki x Miona - SAW

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Fanfiction: Daiki x Miona - SAW
Arioka Daiki x Hori Miona
Hey!Say!JUMP x Nogizaka46
OOC, without plot

เนื้อเรื่อง

Daiki x Miona - SAW

อาริโอกะ ไดกิ กระพริบเปลือกตาถี่ๆ เพื่อปรับสายตาให้ชินกับความมืดมิดรอบตัว

ชายหนุ่มผิวขาว หน้าตาอ่อนเยาว์กว่าอายุจริง วัย 22 ปี พยายามยกมือเสยผมสีน้ำตาลเข้มที่ปรกหน้าออก แต่ก็ทำได้เพียงบิดข้อมือที่ถูกมัดไพล่หลังด้วยเชือกเงื่อน หนำซ้ำสองขายังถูกพันธนาการด้วยเช่นกัน เจ้าตัวตั้งใจจะร้องตะโกนออกไป แต่ก็ทำได้แค่ส่งเสียงอู้อี้ที่ไม่สามารถเล็ดรอดออกจากเทปผ้าที่ปิดปากอยู่

ถอนหายใจมองสำรวจสารรูปตัวเองที่ถูกมัดตรึงอยู่กับเก้าอี้นวมนุ่มสบาย เสื้อเชิ้ตสีขาวลายกระโหลกสีดำกับกางเกงยีนส์สีดำที่สวมใส่ยังอยู่ในสภาพที่โอเค

...โล่งอก อย่างน้อยไดกิคนนี้ก็ยังไม่ถูกทำมิดีมิร้ายมากไปกว่าถูกลักพาตัวแล้วจับมัดล่ะนะ

...เฮ้ย! แต่นี่มันใช่เวลาที่จะมาใจเย็นที่ไหนล่ะ อาริโอกะ ไดกิ! ...เจ้าตัวบอกตัวเอง

...ตั้งสติก่อน ว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหน แล้วใครลักพาตัวมา มาเพื่อทำอะไร แล้วจะหนียังไง หรือจะมีใครมาช่วยได้ไหม...

กวาดสายตาสำรวจรอบๆ ตัว ก็พบว่าตอนนี้ถูกจับมัดนั่งอยู่เกือบจะกลางห้องกว้างที่มีม่านสูงแทบจรดเพดานปิดล้อมเกือบทั้งห้อง และที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าคือจอทีวีขนาดยักษ์ พร้อมด้วยลำโพงเครื่องเสียงคอมโบชุดใหญ่

...ชุดโฮมเธียเตอร์...ห้องดูหนังส่วนตัวในบ้านนี่เอง

ไดกิขมวดคิ้ว

...ว่าแต่ ไอ้เฟอร์นิเจอร์ทัังหลายแหล่ในไอ้ห้องกว้างๆ นี้มันคุ้นๆ นะ คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยมา...

“ฟื้นแล้วเหรอคะ” เสียงใสๆ ร้องถาม

ไดกิเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างของเด็กสาวในชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อน ผมยาวสีดำสนิท นัยน์ตากลมโต เดินเข้ามาในห้องพร้อมด้วยกล่องแบนๆ บนฝ่ามือบอบบางทั้ง 2 ข้าง

...นี่มันอะไรกันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย... ไดกิอยากจะตะโกนถาม ติดที่เทปผ้ายังคาดปากอยู่ จึงได้แต่ดิ้นเร่าๆ อยู่บนเก้าอี้

เด็กสาวเดินมาหยุดตรงหน้าไดกิแล้วดึงเทปที่คาดปากออกอย่างเบามือ ก่อนจะยกนิ้วชี้ทาบริมฝีปากตนเองเป็นเชิงส่งสัญญาณให้ไดกิเงียบ ก่อนจะเดินไปหยุดตรงหน้าชุดโฮมเธียเตอร์แล้วใส่แผ่นดิสก์ลงไปในเครื่องเล่น แล้วจัดการดับไฟในห้องทั้งหมด แล้วทรุดตัวลงนั่งลงบนโซฟาพร้อมด้วยกล่องป๊อกกี้ในมือ

เมื่อภาพเริ่มปรากฏบนจอขนาดยักษ์ ไดกิก็แทบจะกระโดดหนีออกจากห้องนั้น แต่ติดที่ตัวยังถูกผูกมัดกับเก้าอี้นวมที่มัดติดตัวแน่นหนา

SAW VII

เกม ตัด-ต่อ-ตาย 7

“เฮ้ย!? ไม่อ๊าววววววว!!” ไดกิร้องเสียงแหลม ดิ้นพราดๆ “หนังสยองขวัญเลือดสาดแบบนี้ ไม่เอาๆๆๆ!!”

“เอาป๊อกกี้มั้ยคะ?” เด็กสาวโน้มตัวเข้ามาใกล้ พลางยื่นกล่องขนมมาตรงหน้าไดกิ พร้อมด้วยรอยยิ้มสดใส “กินไปดูไป อร่อยนะคะ”

แต่ไดกิส่ายหน้ารัว ตอนนี้เขาเห็นรอยยิ้มหวานๆ ตรงหน้านั้นเป็นเหมือนรอยยิ้มของแม่มดร้ายที่พร้อมจะจับเขาบูชายัญมากกว่า

“มิโอนะ แก้มัดเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ไดกิหน้านิ่ว พยายามเลี่ยงการปะทะสายตากับหน้าจอทีวีให้ได้มากที่สุด “ทำอะไรเนี่ย บอกเลยว่าไม่ตลก”

รอยยิ้มหวานจางหายไปจากใบหน้าของมิโอนะ เด็กสาวพึมพำเบาๆ โดยไม่สบตา “ก็แค่อยากดูหนังที่อยากดูกับไดกิซังน่ะค่ะ” แล้วเดินไปหยิบมีดพับมาตัดเชือกที่พันธนาการไดกิออก

โอย ไดกิอยากจะเป็นลม “แค่อยากจะดูหนังด้วยกัน ถึงกับต้องลักพาตัวมา พร้อมมัดมือมัดเท้าเนี่ยนะ?”

มิโอนะกัดริมฝีปากสีชมพู “ค่ะ แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ไดกิซังก็ไม่ยอมดูด้วยกันใช่มั้ยล่ะคะ มักจะติดธุระนี่นั่นโน่นทุกที”

...ก็จริง ไดกิคิด ตัวเขาเองไม่ถูกกับหนังสยองขวัญประเภทเชือด ชำแหละ แซะ หั่น สยองขวัญสั่นประสาทแบบนี้เท่าไหร่ พูดง่ายๆ ก็คือ ‘กลัว’ นั่นแหละ

ซึ่งตรงข้ามกับมิโอนะ ตอนแรกที่อิโน่ เคย์แนะนำเด็กคนนี้ให้รู้จัก บอกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ตอนนั้นเขาคิดว่ามิโอนะดูเหมือนคุณหนู นางฟ้า หน้าตาน่ารัก ใสๆ แค่ติดจะแปลกๆ นิดๆ เท่านั้น

แต่พอชวนไปดูหนังเท่านั้นแหละ ไดกิแทบจะลมจับ เมื่อมิโอนะพิศมัยหนังสยองขวัญชนิดที่ว่าดูไปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไป ขณะที่ไดกินั่งห่อไหล่ ยกมือปิดหน้า

พอถูกชวนทีไร ไดกิเลยได้แต่หาข้ออ้างว่าติดธุระมาปฏิเสธทุกที

จะให้บอกไปตรงๆ ได้ไงว่ากลัว?!

“แล้วจัดการลักพาตัวผมมาได้ไงเนี่ย” ไดกิดึงเชือกที่ถูกตัดทิ้งออกไปกองไว้ข้างๆ ตัว แล้วเดินไปนั่งข้างมิโอนะที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว

“ก็พี่เคย์บอกว่า ถ้าชวนธรรมดาๆ ไดกิซังคงไม่ดู แต่ถ้าสร้างบรรยากาศ แบบลักพาตัวมาอะไรแบบนี้ ไดกิซังน่าจะมีความรู้สึกตื่นเต้น แล้วก็อยากดูมากกว่า พี่เคย์กับยาโอโทเมะซังก็เลยช่วยน่ะค่ะ”

“ห๊ะ!?” ไดกิแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

นี่มิโอนะซื่อ หรือไอ้เถิกกับไอ้เขี้ยวมันชั่วร้ายกันแน่นะ

หรือว่าถูกต้องทั้ง 2 อย่าง?

“ฉันก็แค่อยากดูหนังที่อยากดูกับไดกิซังเท่านั้นเอง...ขอโทษจริงๆ ค่ะ” มิโอนะก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด จนไดกิเองก็อดรู้สึกผิดไปด้วยไม่ได้

ไดกิเคยชวนมิโอนะไปดูหนัง ถ้าเป็นหนังที่ไดกิอยากดู มิโอนะจะตามใจไม่เคยปฏิเสธ แต่กลับกัน ถ้าหนังที่มิโอนะอยากดูเป็นแนวเชือดสดเลือดสาด ไดกิจะหลบเลี่ยง ปฏิเสธทุกครั้งไป

ฉันก็แค่อยากดูหนังที่อยากดูกับไดกิซังเท่านั้นเอง

ไดกิถอนหายใจ มองใบหน้าเล็ก ที่หลุบสายตาลงต่ำ แล้วหันไปมองจอทีวีที่กำลังฉาย SAW 7 อย่างชั่งใจ

สูดหายใจลึก รวบรวมความกล้า ก่อนจะเอ่ยปากชวนพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

“ได้สิ มิโอะจัง เรามานั่งดู SAW 7 ด้วยกันนะ”

แค่เท่านั้น มิโอนะก็คลี่ยิ้ม แล้วพยักหน้าให้ไดกิ

หลังจากนั้น

“อ๊ากกกกกกกกกก!!! มิโอะจางงงงงงงงงงง!!!” ไดกิยกมือปิดหน้าหลบหลังมิโอนะที่กำลังหัวเราะคิกคักกับฉากสยองตรงหน้า

อิโน่ เคย์และยาโอโทเมะ ฮิคารุ ที่กำลังแอบถ่ายคลิปเพื่อแบล็คเมล์ไดกิอยู่ด้านหลังประตู อดปากวิจารณ์ไม่ได้

“เคย์ แกดูเด่ะ ผู้ชายอายุ 22 ร้องกรี๊ดหลบหลังเด็กผู้หญิงอายุ 17 โคตรน่าอายเลยว่ะ” ฮิคารุจีบปากจีบคอเม้าท์มอยภาพบนจอมือถือ “แต่หนังเรื่องนี้มันก็ชวนอ้วกจริงๆ ว่ะ"
แต่แล้วฮิคารุก็ต้องย่นจมูก ร้่องยี้ เมื่อเห็นคนที่กำลังคุยด้วยทรุดลงไปกองกับพื้น มือซ้ายกางปิดตา มือขวาปิดปากตัวเองแน่นไม่ให้หลุดเสียงกรี๊ดออกไป
 

“แต่อายุ 23 อย่างนายนี่...อุบาทว์กว่าแฮะ”

Fin

คิดว่าคู่นี้น่ารักดี ^^  ชอบ