Fan fiction: Not a bad day (Yaotome Hikaru x Inoo Kei)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

รอยยิ้มที่มุมปากกระตุกลง ฮิคารุยีผมสีน้ำตาลเข้มของตัวเองอย่างขัดใจ

รู้สึกเหมือนกำลังถูกไอ้คนที่อยู่ปลายสายหลอกด่ายังไงไม่รู้แฮะ

เด็กอนุบาลงี้ สตอล์คเกอร์งี้ ทำร้ายสุขภาพตัวเองงี้

เนื้อเรื่อง

Not a bad day

Inoo Kei  y!   Yaotome Hikaru
Hey!Say!JUMP




ภายใต้แสงไฟสลัวของผับหรูแห่งหนึ่ง ในย่านที่ได้ชื่อว่าเหล่าบรรดาลูกหลานเศรษฐีและไฮโซนิยมมาแฮงก์เอาท์กันนั้น
ยาโอโทเมะ ฮิคารุ นั่งเอนหลังพิงโซฟานุ่มตรงมุมหนึ่ง มือเรียวยาวยกแก้วช็อตเตกิล่าขึ้นระดับสายตา
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มหรี่ปรือ มองผ่านความใสของแก้วไปยังบรรยากาศรอบตัวอย่างเบื่อๆ
หนุ่มสาวหน้าตาดีมากมาย ขยับท่วงท่าอยู่กลางฟลอร์ไปตามจังหวะเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม

กลุ่มเพื่อนของเขาก็ปะปนอยู่ในกลุ่มคนพวกนั้น

วันนี้โคตะเป็นเจ้ามือ โทรตามยูยะและฮิคารุมาเพื่อเลี้ยงฉลองที่เลิกรากับแฟนสาวคนเก่า


ฮิคารุใช้มือซ้ายปลดเนคไทที่รูดอยู่หลวมๆ ออก
ปลายแขนเสื้อเชิ้ตพับขึ้นถึงระดับข้อศอก

มานั่งดื่มในผับหรูแบบมีเจ้ามือเลี้ยงก็นับว่าดีอยู่หรอก

ถ้าเป็นยามปกติชายหนุ่มคงจะออกไปร่อนอยู่กลางฟลอร์แล้ว แต่นี่เจ้าตัวอดหลับอดนอนมาเกือบ 3 วัน 3 คืน เพื่อโหมงานโปรเจคท์และพรีเซ้นท์ให้เสร็จทันเดธไลน์ตอนบ่ายสามวันนี้
เมื่องานพรีเซ้นท์ลุล่วงด้วยดี ฮิคารุก็ตั้งใจว่าจะนอนหลับข้ามวันชดเชยพลังงานที่ขาดหายไป

แต่เมื่อโคตะโทรมาคร่ำครวญว่าถูกแฟนทิ้ง ชีวิตนี้ไม่เหลือใครอีกแล้ว นัยว่าต้องการความรักและมิตรภาพของเพื่อนรักที่รู้จักกันมาครึ่งชีวิตมาช่วยปลอบประโลมจิตใจ ไม่อย่างนั้นก็คงเมาเป็นหมาถูกทิ้งเพราะแม้แต่เพื่อนรักก็ยังมาทอดทิ้งกัน

ฮิคารุที่หลับเป็นตายทั้งชุดพรีเซ้นท์เต็มยศ ก็เลยต้องรีบลากสังขารออกมาจากที่นอน แล้วบึ่งมอเตอร์ไซค์คันใหญ่มาทันที


ไอ้โคตะ นี่ถ้ากุรู้ว่าเมิงจะฉลองถูกทิ้งด้วยอาการเริงร่าเหมือนคนได้รถซูเปอร์คาร์เป็นของขวัญวันเกิดแบบนี้ล่ะก็
หึ...
ให้ตายกุก็ไม่มาเฟ้ย!


ฮิคารุกระดกแก้วช็อตขึ้นดื่มอึกเดียวหมด

แล้วก็นึกอยากสูบบุหรี่ขึ้นมา นิ้วมือยาวควานหาเสื้อแคชวลแจ็กเกตที่ถอดวางไว้ข้างตัว


ไม่มี...
เสื้อแจ็กเกตสีดำตัวโปรดที่ถอดวางไว้ตั้งแต่ตอนเข้ามาไม่อยู่แล้ว

ฮิคารุเสยผมสีน้ำตาลเข้มที่ปรกหน้าปรกตา แล้วลูบหน้า2-3ที


หรือว่าเราจะเมาปนง่วงวะ?
ก็ว่าถอดวางไว้ข้างๆ ตัวนี่หว่า

หรี่ตามองสู้แสงไฟสลัวเพื่อปรับโฟกัสให้ดีขึ้น แต่รอบตัวก็ไม่มีเสื้อแจ็กเกตที่ถอดวางไว้

ฮิคารุดีดตัวลุกขึ้น สองมือรีบคลำไปที่กระเป๋ากางเกงด้านหน้าและด้านหลังหน้าตาตื่น


ชิบหาย! กระเป๋าสตางค์ยังอยู่ แต่ดันเอามือถือใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อแจ็กเกตด้วย!

ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึก พยายามนึกทบทวนลำดับการกระทำของตนเองทีละอย่าง

ก่อนจะไปห้องน้ำ ก็ถอดวางไว้บนโซฟานี่หว่า
ก็ไม่ได้สะเพร่านะ เพราะว่าตอนนั้นไอ้โคตะกับไอ้ยูยะมันยังนั่งชนแก้วกันอยู่เลย แล้วก็บอกมันแล้วว่าฝากเสื้อแจ็คเกตด้วย

แล้วพอกลับมา ไอ้พวกนั้นก็ไปโผล่กลางฟลอร์กับสาวสวยเรียบร้อยแล้ว
ฮิคารุนั่งคนเดียว ฟังเพลงเพลินๆ ไปเพลง สองเพลง มองอะไรไปเรื่อยเปื่อย

แล้วเสื้อแจ็กเกตหายไปตอนไหนวะ?


จิตใจอยู่ไม่เป็นสุข สองขาก้าวยาวๆ แหวกผู้คนในฟลอร์ไปหาเพื่อนที่ยังคงนัวเนียกับสาวเหมือนไม่แคร์ใครในโลก

ตะโกนคุยกัน 2-3 ประโยค โคตะ และยูยะก็ได้แต่ส่ายหน้า
แล้วยูยะก็ยัดโทรศัพท์มือถือของตัวเองใส่มือฮิคารุ พร้อมโบกมือเป็นสัญญาณว่าอยากจะไปไหนหรือทำอะไรก็ไป

ฮิคารุนึกอยากจะด่าเพื่อนเทวดา แต่แล้วก็ตัดสินใจปลีกตัวเดินออกมาด้านนอกผับเพื่อหามุมเงียบๆ ปราศจากเสียงอึกทึก
นิ้วมือยาวสไลด์หน้าจอมือถือของยูยะเพื่อปลดล็อคอย่างง่ายดาย
การหาเบอร์โทรของตัวเองไม่ยากเลย แค่กดหมายเลข 2 ที่ยูยะบันทึกไว้เป็นเบอร์โทรฉุกเฉินแค่นั้นเอง

ตู๊ดดดดดด


ตู๊ดดดดดด


ตู๊ดดดดดด


ตู๊ดดดดดด

....

...หืม?
เสียงดนตรีอึกทึกเป็นเสียงแบคกราวนด์ของปลายสาย

'หืม?' งั้นเหรอ...

"คือว่า...ผมเป็นเจ้าของมือถือที่คุณกำลังรับสายอยู่..."

...แล้ว?
น้ำเสียงของปลายสายออกจะประหลาดใจนิดๆ เสียงดนตรีเริ่มแผ่วลง เหมือนกับว่าอีกฝ่ายเดินออกมาจากบริเวณใจกลางฟลอร์

แล้ว? งั้นเหรอ
"ผมไม่รู้ว่าเสื้อแจ็กเกตกับมือถือผมไปอยู่ที่คุณได้ยังไง แต่ผมอยากได้ของของผมคืน"

...เหรอ?

ฮิคารุเริ่มกุมขมับ รู้สึกเหมือนถูกอีกฝ่ายกวนประสาทอยู่ยังไงไม่รู้
"คุณจะให้ผมไปเจอคุณที่ไหน"

...หันมาสิ

หันมา?
แปลว่ามาอยู่ข้างหลังแล้วเหรอ?
เฮ้ย! ทำไมมาไวจังวะ?

ฮิคารุทำหน้าเหรอหรา หันรีหันขวาง แล้วสุดท้ายก็หันไปมองทางด้านหลัง

...ถึงจะหันมาก็หาไม่เจอหรอก จะเจอได้ยังไงล่ะ ผับนี่กว้างจะตาย แล้วหน้าตาคุณเป็นไงผมยังไม่รู้เลย


ไอ้!?+#$?$!!!!

...อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้คุณหันมาจริงๆ น่ะ

"ปะ--เปล๊า ไม่-ไม่ได้หันเลย!"

...ก็นั่นสินะ นอกจากเด็กอนุบาลแล้ว คงไม่มีใครซื่อบื้อหันมาตามที่บอกจริงๆ หรอก...เนอะ?


ไอ้!?+#$?$!!!!?+#$?$!!!!?+#$?$!!!!


...แล้วโทษนะ รูปบนล็อคสกรีนนี่รูปแฟนคุณเหรอ คุณแอบถ่ายเค้าตอนกำลังหลับเหรอ เหมือนพวกสตอล์คเกอร์เลยอ่ะ
ปลายสายหัวเราะคิก
...ขนลุกเลย

ฮิคารุพยายามนับ 1-10 เพื่อให้ใจเย็นอย่างที่สุด
“เรื่องนั้นไม่ต้องไปสนใจก็ได้นะ”

...โกรธเหรอ คุณซาโอโทเมะ ฮิคาริ

"โอ้ย! ชั้นชื่อฮิคารุ! ยาโอโทเมะ ฮิคารุต่างหาก! "

...ขอโทษที ผมอ่านผิดไปนิดนึง
แล้วปลายสายก็หัวเราะในลำคอ แบบที่ฮิคารุนึกอยากจะถีบจริงๆ

...เออ คุณชอบสูบบุหรี่กลิ่นดอกไม้ผสมเมนทอลเหรอ

“ถ้าไม่ล้วงอะไรต่อมิอะไรในกระเป๋าเสื้อชั้นเล่น จะขอบคุณมาก”    

...ผมไม่ได้ล้วงเล่นนะ แค่ได้กลิ่นบุหรี่หอมดี ถ้าจะขอสักมวนได้มั้ยล่ะ

ฮิคารุกระตุกยิ้มมุมปาก “ก็เอาสิ อยากสูบก็ขอดีๆ ก็ได้ ไม่ต้องแกล้งถามโน่นนี่หรอก”

...ผมไม่สูบบุหรี่ให้เสียสุขภาพหรอก แค่ชอบที่อันนี้กลิ่นหอมดีก็เท่านั้น

รอยยิ้มที่มุมปากกระตุกลง ฮิคารุยีผมสีน้ำตาลเข้มของตัวเองอย่างขัดใจ
รู้สึกเหมือนกำลังถูกไอ้คนที่อยู่ปลายสายหลอกด่ายังไงไม่รู้แฮะ
เด็กอนุบาลงี้ สตอล์คเกอร์งี้ ทำร้ายสุขภาพตัวเองงี้

“ขอร้องล่ะ นายอยู่ตรงไหน เดี๋ยวชั้นจะไปเอาเสื้อแจ็คเกตกับมือถือของชั้นคืน ชั้นอยากจะกลับบ้านไปนอนเต็มทีแล้ว”
ฮิคารุถามอย่างอ่อนแรง
ถ้าเป็นตอนปกติ คงมีอารมณ์กวนกลับไปอยู่แล้ว
แต่นี่อดหลับอดนอนมา 3 วัน ไม่มีอารมณ์จะกวนประสาทใครกลับทั้งนั้น

...ว้า...เราก็จะไม่ได้คุยกันต่อแล้วสิ กำลังสนุกเลย

ตรงไหน?
ฮิคารุนึกอยากจะย้อนถาม
“ชั้นรู้สึกเหมือนกำลังถูกนายคุกคามยังไงไม่รู้แฮะ”
ปลายสายหัวเราะคิก

...เอางี้ ผมจะรออยู่ที่โต๊ะคุณ ถ้ามาเร็วคุณก็ได้กลับไปนอนเร็ว โอเค้

ฮิคารุเดินกลับเข้าไปในผับ มุ่งหน้าไปยังโซฟาตัวนุ่มที่เดินจากมา
เสียงเพลงอึกทึกจังหวะเร่าร้อนในตอนที่เขาเดินออกไป ตอนนี้กลับกลายเป็นเพลงจังหวะเบาๆ เหมือนกับเสียงเพลงแบคกราวนด์ของปลายสาย
“ว่าแต่เสื้อชั้นไปอยู่ที่นายได้ยังไง”

...เสื้อแจ็คเกตของคุณมันร่วงลงจากโซฟาที่เพื่อนคุณนั่งตอนผมเดินผ่านมาพอดี ผมเรียกเพื่อนคุณแล้วนะ แต่ 2 คนนั้นเค้ากำลังติดพันกับสาวสวยพอดี

“อืม...” ฮิคารุพยักหน้าหงึก ไอ้ 2 คนนั้นก็แบบนี้แหละ ลองเหล้ากับสาวสวยเข้าปากแล้ว มันพร้อมที่จะลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่าง

...จะให้เดินไปตามเพื่อนคุณที่ฟลอร์ก็ไม่ไหวอ่ะ คนเยอะเกิน

ก็ถูกนะ คนแดนซ์กันเต็มฟลอร์ แถมกำลังนัวกันอยู่อีก

...ผมก็รอให้พวกคุณกลับมาที่โต๊ะนะ แต่รอไม่ไหว เห็นมือถือคุณอยู่ในกระเป๋า ก็เลยคิดว่าเดี๋ยวพวกคุณคงโทรมา

“ขอบคุณมาก” เออ ไม่โยนทิ้งลงถังขยะ ก็ยังนับว่ามีน้ำใจแฮะ

...แล้วถ้าหลังจากคืนนี้เราจะได้คุยกันอีกป่ะ

“ห๊ะ!? จะคุยกันอีกเพื่อ?” ฮิคารุถามกลั้วหัวเราะ ขายาวๆ ก้าวมาถึงโซฟาตัวใหญ่

แล้วฮิคารุก็ต้องชะงัก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้าง ความง่วงที่อดตาหลับขับตานอนมา 3 วัน 3 คืนหายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อมองหน้าร่างโปร่งบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินตัดกับผิวขาวเนียนตรงหน้า มือเรียวขาวยื่นโทรศัพท์มือถือและเสื้อแจ็คเกตมาให้

“ผมเมมเบอร์ผมไว้ให้แล้ว ถ้าคุณไม่อยากโทรหา จะลบทิ้งก็ได้นะ” เจ้าของเสียงเลิกคิ้วกวนๆ

ฮิคารุได้แต่นิ่งอึ้ง

“แล้วถ้าอยากได้รูปผมไปเซตล็อคสกรีนล่ะก็ ขอกันดีๆ ก็ได้นี่ ไม่ต้องมาแอบถ่ายตอนผมแอบหลับในคลาสหรอก” คนถูกแอบถ่ายยิ้มตาพราว “โอเค้?”

“...อิ...อิโนโอะ เคย์...” ในที่สุดฮิคารุก็หาเสียงตัวเองเจอ

“ครับ?” เจ้าของชื่อขานรับด้วยสีหน้าล้อเลียน แต่ก็ต้องตกใจเมื่อริมฝีปากบางของฮิคารุประทับลงมาโดยไม่ทันให้ตั้งตัว แผ่นหลังและเอวบางถูกโอบล้อมด้วย 2 แขนของอีกฝ่าย

แล้วสัมผัสจากริมฝีปากอุ่นกับกลิ่นดอกไม้เจือเมนทอล ก็ทำให้หนุ่มผิวขาวร่างบางหลับตา สองแขนโอบกอดรอบคอของอีกฝ่าย ริมฝีปากอิ่มเผยอตอบรับสัมผัสกลับไป ผสานเสียงครางเบาๆ และลมหายใจที่ร้อนผ่าว ทำให้ฮิคารุกระชับอ้อมกอดให้ 2 ร่างแนบชิดกันมากขึ้นอีก
เมื่อเคย์ลืมตาขึ้นช้าๆ ก็พบว่าฮิคารุแนบหน้าผากของทั้งคู่เข้าด้วยกัน พร้อมรอยยิ้มเขินๆ โชว์เขี้ยวเล็กๆ 2 ข้าง อ้อมกอดที่เชื่อมคน 2 คนไว้ด้วยกันคลายลงหลวมๆ

“กลิ่นดอกไม้ผสมเมนทอลหอมจัง” เคย์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะถามล้อๆ
“ตกลงหลังจากคืนนี้คุณจะโทรหาผมป่ะ”

แทนคำตอบฮิคารุกดปลายจมูกโด่งลงบนแก้มใสอย่างหมั่นเขี้ยว


“แล้ว...คุณจะกลับบ้านไปนอนหรือยัง ฮิคารุ?”



--fin--