คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Love Forever : Three (100%)
ภายในห้องอาหารวีไอพีสุดหรู อีอึนจูและฮยอนซอกต่างจับไมค์ร้องเพลงอย่างมีความสุขราวกับคู่รักข้าวใหม่ปลามัน ต่างจากปาร์คบอมและจียงที่นั่งเงียบ ไม่พูดไม่จา อีอึนจูที่เห็นลูกสาวและลูกชายต่างเงียบ เธอจึงยื่นไมค์ให้ทั้งคู่ร้องเพลงด้วยกันโดยมีฮยอนซอกคอยคะยั้นคะยอช่วยอีกแรง
"แม่กับคุณลุงร้องเถอะคะ หนูไม่อยากร้องเท่าไหร่"
"ผมก็ไม่อยากร้องครับ พ่อกับแม่ร้องเลยครับ"
"ไม่ร้องก็ไม่ร้อง"
"อึนจู ผมว่าเราน่าจะบอกข่าวดีกับลูกได้แล้วนะ ลูกจะได้เตรียมตัวทัน"
"ข่าวดี !!"ปาร์คบอมและจียงต่างพูดขึ้นมาพร้อมกัน ทำให้อีอึนจูพยักหน้า ฮยอนซอกเลื่อนเก้าอี้ให้อึนจูนั่งก่อนที่เขาจะนั่งลงข้างๆ
"ข่าวดีที่แม่จะบอกวันนี้ก็คือ ..."
"..."
"คือ ..."ปาร์คบอมมองผู้เป็นแม่ว่าจะพูดอะไร แต่อีอึนจูก็ไม่ยอมพูดสักที เธอจึงละสายตาเพื่อที่จะมองไปทางอื่นแต่สายตาเธอกับไปสบตากับจียงพอดี ทั้งสองจ้องมองกันจนไม่สนใจว่าผู้เป็นแม่จะพูดอะไร
"อีกสองวันแม่กับพ่อจะแต่งงานกัน เซอร์ไพรซ์ !!"อีอึนจูพูดเสียงดัง หวังจะให้ทั้งลูกสาวและลูกชายต่างตกใจตื่นเต้นกับการแต่งงานของเธอ แต่ไม่เลย ไม่มีปฏิกิริยาจากทั้งจียงและปาร์คบอม ทำให้อีอึนจูผิดหวังเล็กน้อย
"พวกลูกไม่ตกใจกันเลยหรอ"อีอึนจูมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา ปาร์คบอมที่ตื่นจากอาการเหม่อลอยก็ยิ้มให้กับผู้เป็นแม่
"แม่พูดว่าอะไรนะคะ"
"ฟังดีๆนะ จียง บอมมี่ อีกสองวัน แม่กับลุงฮยอนซอกจะแต่งงานกัน คิคิ"
"ระ หรอ คะ"ปาร์คบอมที่ได้ยินดังนั้นถึงกับตกใจจนพูดไม่ออก น้ำตาที่สกัดกั้นเอาไว้ไหลพร่าออกมาเป็นสาย ทำให้อีอึนจูและฮยอนซอกตกใจ
"เป็นอะไรไปลูก"
"ร้องไห้ทำไม"
"ป่าวคะ หนูดีใจกับคุณแม่และก็คุณลุง เอ๊ะ ไม่สิคะ ต้องเรียกว่าคุณพ่อ ถึงจะถูก"ปาร์คบอมฝืนยิ้มทั้งน้ำตา จียงที่ดูอยู่กลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรออกมา ไม่ใช่ว่าเขาไม่เป็นอะไร แต่มันเป็นมากจนไม่สามารถแสดงอารมณ์ใดๆออกมาได้เลย
"จียง ไม่ดีใจกับพ่อและแม่หน่อยหรอ ไหนลูกบอกให้รีบแต่งงานเร็วๆยังไงล่ะ"จียงมองหน้าผู้เป็นพ่อก่อนที่จะมองไปที่ปาร์คบอม เขาลังเลว่าจะพูดเรื่องที่เขากำลังคบกับปาร์คบอมให้พ่อกับแม่รู้หรือไม่ แต่ถ้าหากบอกความจริงกับพ่อและแม่พวกท่านอาจจะเข้าใจก็เป็นได้ ปาร์คบอมที่สังเกตสีหน้าจียงก็ได้แต่ภาวนาไม่ให้เขาบอกความจริงกับพ่อและแม่
"พ่อครับแต่ตอนนี้..."
"พ่อคะ ตอนนี้จียงเขาคงจะดีใจมากๆเลยล่ะคะ จริงไหมน้องจียง"จียงที่ยังพูดไม่ทันจบประโยคปาร์คบอมก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
จียงมองปาร์คบอมด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมเธอไม่ยอมให้เขาบอกความจริงกับพ่อและแม่ ทำไมเธอถึงไปบอกว่าเขาดีใจมากทั้งที่ตอนนี้หัวใจมันเจ็บเจียนตาย
"ขอโทษนะที่พ่อกับแม่มาบอกเอาตอนนี้ พ่อกับแม่อยากให้ลูกเซอร์ไพรซ์ ส่วนเรื่องชุดไม่ต้องห่วง พ่อกับแม่เตรียมไว้ให้เรียบร้อย"
"คะ"
"งั้นพ่อกับแม่ต้องไปแล้วล่ะ ต้องไปดูความเรียบร้อย จียงดูแลพี่สาวดีๆล่ะ พ่อกับแม่ไปนะ"
"บายคะพ่อ บายคะแม่"
"วันนี้แม่ไม่กลับบ้านนะบอมมี่ กลับดีๆล่ะ"
"คะแม่ โชคดีนะคะ"
"โชคดีครับพ่อ โชคดีครับแม่"
เมื่อบอกลาเสร็จอีอึนจูและฮยอนซอกก็เดินออกจากห้องไปทันที เหลือแต่เพียงจียงและปาร์คบอมที่นั่งมองหน้ากัน
"ทำไมเราไม่บอกพ่อกับแม่"จียงพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมกับจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เจ็บปวด ปาร์คบอมที่ได้ยินดังนั้นจึงก้มหน้าลงเพื่อสงบสติอารมณ์ก่อนที่จะจ้องมองจียงพร้อมกับตอบคำถาม
"ฉันไม่อยากให้แม่กับคุณลุงต้องเสียใจ นายเข้าใจไหมจียง นายก็รู้แม่ฉันกับพ่อของนายรักกันมากขนาดไหน กี่ปีที่พวกเขาคบกันมา ถ้าเราบอกออกไปว่าเราคบกัน ความรักทั้งหมดของแม่ฉันกับพ่อนายก็พังทลาย นายอยากเห็นพ่อของนายต้องทุกข์ใจอย่างงั้นหรอ"
"แล้วความรักของเราล่ะ !!"จียงตะคอกขึ้น ทำให้ปาร์คบอมถึงกับร้องไห้ออกมา ใช่ เธอรู้ว่าถ้าทำแบบนี้ความรักของเธอกับจียงต้องพังทลาย แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อเธออยากให้ผู้เป็นแม่ที่เธอรักมีความสุข เธอต้องเลือกที่จะเสียสละความรักของเธอให้แม่ของเธอได้มีความสุข แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับแม่ที่ยอมให้เธอทุกอย่าง
"อย่าถามฉันเลยนะ ฮึกๆๆ ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ ฮือออ ฉันอยากให้แม่มีความสุข ฉันคิดอะไรไม่ออกนอกจากวิธีนี้ ฮึกๆๆ ฉันขอโทษจียง ฉันขอโทษ"
"บอมมี่"จียงที่เห็นคนรักร้องไห้อย่างหนักพร้อมกับส่ายหัวไปมาราวกับคนเสียสติ ก็รีบวิ่งเข้าไปกอดเธอไว้
"ฉันขอโทษจียง ฮึก ฉะ ฮึก ฉันอยากให้แม่มีความสุข ฮืออออ"
"..."
"ฉันรักนายมาก ฮืออ ฮึกๆ แต่ฉัน ฮือ ก็รักแม่มากเหมือนกัน"
"ผมก็รักพี่...มากเหมือนกัน"จียงที่กำลังกอดปลอบปาร์คบอมอยู่นั้น เขาก็ร้องไห้ออกมาเช่นเดียวกัน เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไง เขาก็รักพ่อมากเช่นเดียวกับที่รักแม่และเธอ
"ผมไม่อยากเสียพี่ไป ผมอยากเป็นคนรักของพี่ ผมไม่อยากเป็นน้องของพี่"
"จียง"
"พี่เข้าใจไหม"จียงกอดปาร์คบอมแน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม 'ฐานะอื่นผมไม่อยากเป็น ผมอยากเป็นแค่คนรักของพี่ คนรักคนเดียวของพี่ '
"แต่มันเป็นไปไม่ได้แล้วจียง มันเป็นไปไม่ได้แล้ว"ปาร์คบอมผละออกจากจียงพร้อมกับวิ่งออกไปทันที จียงไม่มีแม้แต่แรงที่จะวิ่งตามเธอไป เขาทรุดนั่งลงกับที่พร้อมกับปล่อยโฮออกมา
'ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกแบบนี้ ทำให้รักกัน แต่ก็ทำให้ต้องกลายเป็นแบบนี้'
---------------------------------------70%-----------------------------------------
ปาร์คบอมก้มหน้าก้มตาวิ่งออกมา เพราะไม่อยากให้ใครเห็นว่าเธอร้องไห้ เธอวิ่งชนคนนั้นทีคนนี้ที แต่เธอก็ยังก้มหน้าวิ่งออกมา เมื่อมาถึงรถเธอรีบปลดล็อคและเข้าไปในรถทันที
"ฮึกๆ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไม"
ปาร์คบอมใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด เธอฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยพร้อมกับปล่อยโฮออกมา
"จียง ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันรักเธอมาก รักเธอจริงๆ"
เมื่อได้สติปาร์คบอมก็สตาร์ทรถขับออกมาทันที จุดหมายปลายทางของเธอคือบ้านเพื่อนสาวที่เธอสนิทที่สุด 'ดาร่า' เวลาที่เธอมีเรื่องไม่สบายใจเพื่อนคนนี้แหละที่คอยให้กำลังใจและปลอบโยนเธอตลอดเวลา
ปาร์คบอมจอดรถตรงหน้าบ้านหลังหนึ่งที่ไม่ใหญ่มาก เธอก้าวลงจากรถอย่างเชื่องช้าเหมือนคนที่วิญญานหลุดออกจากร่าง สภาพของเธอตอนนี้เหมือนคนที่ไร้เรี่ยวแรง หน้าซีดเผือก ตาบวมเปล่งเพราะผ่านการร้องไห้อย่างหนัก เธอยกมือขึ้นกดกริ๊งเพื่อเรียกเจ้าของบ้านให้ออกมาเปิดประตู
"บอม"
ดาร่าที่เดินมาเปิดประตูถึงกับตกใจที่เห็นสภาพของเพื่อนสนิท เธอรีบเปิดประตูให้เพื่อนรักเข้ามา ปาร์คบอมเมื่อเห็นดาร่าก็รีบโผเข้ากอดดาร่าพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ดาร่าทั้งตกใจและห่วงใยจึงกอดเพื่อนสาวไว้แน่น เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของเธอ แต่เธอเดาได้เลยว่ามันต้องเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากๆ ถึงทำให้ปาร์คบอมมีสภาพแบบนี้
"ดาร่า ฮึก ฉัน ฉัน ฮือๆ"
"เดี๋ยวค่อยเล่า เข้าบ้านก่อนเถอะ"
ดาร่าพาปาร์คบอมเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง เธอมองเพื่อนรักที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก เสียงสะอื้นของเพื่อนรักคนนี้ทำให้เธออยากจะร้องไห้ออกมาเพราะความสงสาร
"ดาร่า ฉันกับจียงเรารักกันไม่ได้อีกแล้ว ฮือออออ"
"ทะ ทำไมล่ะบอม"
ความรู้สึกใจหายแล่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว ดาร่าตกใจกับคำพูดของปาร์คบอม เธอไม่เข้าใจทำไมสองคนนี้ถึงรักกันไม่ได้ ในเมื่อตลอดสามปีที่ผ่านมา ทั้งสองรักกันดี น้อยมากที่ทั้งคู่จะทะเลาะกัน
"แม่ของฉันกับพ่อของจียงกำลังจะแต่งงานกัน"
"ว่าไงนะ!"
ดาร่าร้องออกมาด้วยความตกใจอย่างถึงที่สุด เธอมองเพื่อนสาวพร้อมกับคว้าปาร์คบอมเข้ามากอด เธอไม่รู้จะปลอบเพื่อนรักยังไง ทำได้แค่กอดเพื่อให้รู้สึกอบอุ่นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นมันร้ายแรงเกินกว่าจะแก้ได้
"ฉันเจ็บดาร่า ฉันรักจียงแต่ฉันก็รักแม่ ฉันไม่รู้จะทำยังไง ฮึกๆ"
"จียงว่ายังไงบ้าง"
"จียงจะบอกเรื่องของเราให้พ่อกับแม่ฟัง แต่ฉันไม่ยอม ฮึกๆ ฉันไม่อยากทำลายความรักของแม่กับคุณลุง ฮือๆๆ ฉันเจ็บจนจะขาดใจอยู่แล้วดาร่า ฮือๆ"
"บอม"
ดาร่าที่ไม่รู้จะทำอย่างไรได้แต่คิดสงสารคนทั้งคู่ ทั้งที่รักกันมากแต่ดันมีเหตุการณ์บ้าๆแบบนี้เกิดขึ้น เป็นใครก็คงจะเจ็บปวดมากเช่นเดียวกันกับเพื่อนของเธอ
หลังจากที่ปาร์คบอมร้องไห้อย่างหนักจนหลับไป ดาร่าจัดแจงที่นอน และท่านอนให้เพื่อนรักได้นอนในท่าสบาย มือบางเลื่อนผ้าห่มมาคลุมร่างของเพื่อนสาวที่นอนหลับสนิท เมื่อเห็นว่าปาร์คบอมหลับสนิท ดาร่าก็รีบหยิบโทรศัพท์หาชายผู้เป็นที่รักเพื่อจะถามถึงอีกคนที่คงไม่ต่างจากเพื่อนรักที่นอนอยู่ตรงนี้
"ยองเบ นายรู้เรื่องของบอมกับจียงหรือยัง"
(รู้แล้ว ตอนนี้กำลังจะไปหาจียงที่ร้านอาหาร แล้วบอมเป็นยังไงบ้าง)
"ร้องไห้จนหลับไปแล้ว งั้นเดี๋ยวค่อยคุยกันนะ ขับรถดีๆล่ะ"
(ครับ นอนเถอะ ฝันดีนะ)
"จ๊ะ"
เมื่อวางสายจากยองเบ ดาร่าจึงเดินไปหยิบผ้าผืนเล็กพร้อมกับกะละมังใบเล็กที่มีน้ำอยู่ข้างใน ร่างบางนั่งลงกับพื้น ค่อยๆใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าเช็ดตาให้เพื่อนรักอย่างอ่อนโยน หยดน้ำใสๆไหลระรื้นออกมาจากดวงตา ดาร่าสงสารเพื่อนรักจับใจ แต่เธอก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
'เพื่อนที่แสนดีของฉัน ขอโทษที่ฉันไม่รู้จะช่วยเธอยังไง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ เพื่อให้เธอผ่านอุปสรรค์ร้ายๆนี้ไปได้'
---------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น