[BIGBANG & 2NE1] Love forever ... รักนี้...นิรันดร์ (UP 19/11/201)

ลำดับตอนที่ #3 : Love Forever : Two

 

"รออยู่นั่นแหละ ฉันกำลังจะออกไป แค่นี้นะ"ปาร์คบอมกดตัดสายโทรศัพท์แล้วยัดมันเข้าไปในกระเป๋าใบโปรด เธอวิ่งรอบบ้านเพื่อจะหาหนังสือที่จะต้องใช้เรียนวันนี้แต่ก็ไม่พบ

'มันอยู่ในกันล่ะเนี้ย หรือว่า' ปาร์คบอมคิดในใจก่อนจะล่วงโทรศัพท์ออกมาอีกครั้งพร้อมกับกดเบอร์ของใครบางคน

"จียง หนังสือจิตวิทยาของฉันอยู่บนรถนายหรือปล่าว"

(อยู่สิ พี่เป็นคนวางไว้หลังเบาะรถเองนะ นี่อย่าบอกนะว่าพี่ลืม)

"ใช่ลืม ที่ฉันช้าเพราะหาหนังสือไม่เจอนี่ล่ะ"

(งั้นก็รีบออกมาเลยนะ ถ้าพี่เข้าเรียนสายอย่ามาโทษผมก็แล้วกัน)

"รู้แล้ว งั้นแค่นี้แล้วกัน เปลืองตัง"ปาร์คบอมวิ่งลงบันไดแล้วรีบเข้าไปในห้องครัวทันที เธอหยุดชะงักก่อนจะอมยิ้มให้กับภาพที่เห็น

     ภาพที่ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังช่วยกันทำอาหาร โดยมีสุนัขตัวป่วนคอยวนเวียนอยู่ข้างๆ เมื่อก่อนอีอึนจูผู้เป็นแม่ของเธอเอาแต่จมปลักกับอดีต แม่คิดว่าตัวเองเป็นสาเหตุทำให้พ่อต้องตาย แม่ทุกข์ใจจนไม่ทำอะไร เอาแต่ร้องไห้คนเดียวทำให้ปาร์คบอมทนไม่ไหวจึงพาอีอึนจูไปโรงพยาบาลจนได้พบกับแพทย์ฮยอนซอก และเขาเริ่มทำให้อีอึนจูเริ่มมีชีวิตชีวา ไม่นานพวกเขาก็รักกัน ปาร์คบอมซึ้งในน้ำใจของฮยอนซอกเธอจึงไม่ขัดขวางแถมเธอยังยอมรับให้เขามาเป็นพ่อคนที่สองของเธออีกด้วย

"ไง แม่ลูกสาวคนสวยของแม่ ดูท่าทางรีบเชียว"

"ไงคะ คุณแม่สุดสวยของบอมมี่ สวีทกันแต่เช้าเลยนะคะ คิคิ"

"ลุงไม่เห็นหนูขับรถไปมหาวิทยาลัยเลยนะ"

"หนูมีคนมารับนะคะ งั้นไปก่อนนะคะ รักแม่นะคะ รักคุณลุงนะคะ เจ้าหมาตัวยุ่งฉันไปนะ"

"คืนนี้อย่าลืมนะ ว่าแม่กับลุงมีเซอร์ไพรซ์"

"รู้แล้วคะ"พูดจบปาร์คบอมก็รีบวิ่งออกไปอย่างสุดชีวิต

     ทางด้านจียงที่ตอนนี้กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับตัวเอง เขาหยิบกล่องขึ้นมา ข้างในกล่องมีกำไลสีแดงที่มองดูยังไงมันก็คล้ายกับด้ายเอามารอยด้วยจี้รูปปลาวางอยู่ภายในกล่อง จียงมองดูข้อมือตัวเองที่มีกำไลแบบเดียวกันใส่ไว้พลางคิดในใจ 'พี่บอมมี่ต้องชอบมันแน่ๆ'

     ตืด ตืด ตืด ...

     จียงมองดูโทรศัพท์ที่กำลังสั่น ชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอทำให้เขาต้องยิ้มออกมา 'พ่อ' คนที่เขารักที่สุด พ่อที่ทำเพื่อเขาทุกอย่าง

"ครับ"

(ทำอะไรอยู่)

"ไม่ได้ทำอะไรครับ พ่อมีอะไรหรือปล่าว"

(ลืมหรือยังว่านัดอะไรกับพ่อไว้)

"ไม่ลืมแน่นอนครับ ฝากบอกแม่ด้วยนะครับว่า 'คิดถึง' "

(ได้ งั้นแค่นี้ละกัน ตั้งใจเรียนล่ะ)

"ครับพ่อ"จียงรอให้ผู้เป็นพ่อวางสายก่อนที่จะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม เขาเปิดประตูออกจากรถแล้วเดินไปยังบ้านหลังหนึ่ง

"ไงโมโมะ วันนี้พี่บอมมี่มาสายเลยอดกินขนมใช่ไหม เอาไว้วันหลังจะซื้อมาให้เยอะๆเลยนะ"

"รอนานไหม แฮ่กๆ"จียงมองบอมมี่ที่ตอนนี้กำลังหอบเพราะความเหนื่อย เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา ก่อนที่จะค่อยๆเช็ดให้เธอ 

"พี่ไม่เห็นต้องรีบเลย วิ่งมามันเหนื่อยนะ"ปากพูดแต่มือก็ยังเช็ดให้เธออยู่ ปาร์คบอมมองหน้าจียงก่อนที่จะตีเขาเข้าทีนึง

"แล้วใครล่ะบอกให้รีบมา โมโมะงั้นหรอ"

"ฮ่ะๆ ก็ผมกลัวพี่ไปเรียนสายนิ ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสายมากกว่านี้"

"ไปก่อนนะโมโมะ เดี๋ยววันหลังหอบอาหารชุดใหญ่มาให้"ปาร์คบอมพูดเสร็จทั้งคู่ก็เดินไปขึ้นรถ จียงอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น เขาใช้มือข้างหนึงหยิบกล่องสีเขียวใบสวยซ่อนไว้หลังหลัง ส่วนอีกมือเอื้อมมาจับที่มือของปาร์คบอม

"มีอะไร"ปาร์คบอมเอียงคอพร้อมกับทำหน้าสงสัย ทำให้จียงเผลอยิ้มออกมาเพราะความน่ารักของเธอ

"หลับตาก่อน แล้วห้ามลืมตาจนกว่าผมจะบอกนะ"

"อืม"ปาร์คบอมหลับตาลงช้าๆ เมื่อเห็นเธอหลับตาแล้วจียงจึงค่อยๆเปิดกล่องสีเขียวขึ้นเผยให้เห็นกำไลสีแดงวางอยู่ เขาหยิบมันขึ้นมาจากนั้นก็สวมไว้ที่ข้อมือของเธอ

"ลืมตาได้"จียงยิ้มกว้างทันทีที่ปาร์คบอมลืมตาขึ้น เธอมองกำไลสีแดงที่จียงเพิ่งสวมให้เธอเมื่อกี๊ เธอยิ้มกว้างพร้อมกับโผเข้ากอดจียงทันที

"ขอบคุณนะ มันสวยมาก"

"ยังไม่หมดนะ พี่ลองมองตรงนี้สิ"ปาร์คบอมมองจียงที่ชูข้อมือขึ้นเผยให้เห็นกำไลสีแดงแบบเดียวกันกับของเธอ เธอยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะใช้ริมฝีปากบางแตะไปที่แก้มของเขา จียงที่โดนหอมแก้มถึงกับหน้าแดงไปเลยทีเดียว ปกติเขาจะเป็นฝ่ายหอมแก้มเธอตลอด แต่วันนี้เธอหอมแก้มเขาทำให้เขาอดที่จะดีใจไม่ได้

"อ๊ะ จียงนี่มันสายมา20นาทีแล้วนะ รีบขับรถไปวิทยาลัยด่วน"จียงเมื่อได้ยินที่ปาร์คบอมสั่ง ก็รีบทำหน้าที่คนขับรถ ขับพาเธอมาส่งที่หน้าตึกเรียนภายในเวลา10นาที ปาร์คบอมก้าวลงจากรถแล้วรีบวิ่งออกไป แต่ยังไม่ทันไรเธอก็รีบวิ่งกลับมา

"วันนี้ไม่ต้องมารับนะ จะไปช่วยดาร่าเลือกของขวัญให้ยองเบ"

"ทำไมล่ะ ซื้อของเสร็จให้ผมไปรับก็ได้"

"ไม่เป็นไร ดาร่าจะไปส่ง กลับบ้านได้แล้ว และก็ขอบคุณนะสำหรับไอ้นี้"ปาร์คบอมชูข้อมือขึ้นพร้อมกับใช้นิ้วชี้ไปที่กำไลสีแดง

"ด้ายแดงแทนใจ"

"^^ ไปนะ สายแล้ว"พูดจบปาร์คบอมก็รีบวิ่งออกไป ส่วนจียงก็นั่งมองเธอวิ่งออกไปจนลับตา เขาหันหลังไปมองที่เบาะหลังก็พบว่าหนังสือจิตวิทยาของเธอยังอยู่บนรถ 'ลืมอีกแล้วสินะ' จียงคิดในใจก่อนจะหยิบหนังสือออกมาพร้อมกับนับ '5 4 3 2 1'

"จียงหยิบหนังสือให้หน่อยสิ แฮ่กๆ"ปาร์คบอมที่วิ่งออกมาจาก ก็รีบตรงมาที่รถของจียงทันที 'ว่าแล้วเชียวต้องวิ่งกลับมา' เขาคิดในใจก่อนจะยื่นหนังสือให้กับเธอ

"ลืมทุกที"

"คนมันรีบอะ ขอบคุณนะ ไปจริงๆแล้วนะ"จียงส่ายหัวช้าๆให้พฤติกรรมขี้ลืมของเธอ เมื่อเห็นว่าเธอหายไปแล้ว เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดข้อความแล้วก็ส่งไปให้ปาร์คบอม

     ปาร์คบอมที่กำลังวิ่งออกมาจากลิฟท์ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะปิดเสียง แต่ก็เห็นข้อความเข้าเสียก่อน

[ ตั้งใจเรียนนะ อย่าหลับเชียว ]

[ จียง :') ]

    "คนบ้า"ปาร์คบอมสบถออกมาเบาๆ ก่อนที่จะยัดเจ้าโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วเดินเข้าห้องเรียนไป

----------------------------------------------------------------------------

"แล้วเจอกัน"ปาร์คบอมโบกมือลาให้ดาร่าหลังจากที่ทั้งสองไปซื้อของกันมา เธอยืนมองจนรถนั่นเคลื่อนที่ออกไปอย่างช้าๆ จากนั้นเธอก็เดินเข้าบ้านไป

"ไปไหนกันหมดนะ"ปาร์คบอมที่เดินเข้ามาในครัวก็พบว่าในบ้านไม่มีใคร เธอมองไปรอบๆแล้วก็ต้องสะดุดกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่ติดอยู่ประตูตู้เย็น

[แม่กับลุงไปรอที่ร้านแล้วนะจ้ะ รีบตามมาละกัน]

[รักลูกนะ]

     เมื่ออ่านกระดาษแผ่นนั้นจบ ปาร์คบอมก็รีบวิ่งเขาห้องอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปยังสถานที่ที่แม่และลุงรอเธออยู่ ผ่านไปยี่สิบนาทีปาร์คบอมก็ออกมาในชุดเดรสสั้นสีขาวที่จียงเป็นคนซื้อให้ จากนั้นก็หยิบกำไลสีแดงสวมเข้าที่ข้อมือ

"เรียบร้อย อ่ะ ส่งข้อความบอกจียงก่อนดีกว่า"ปาร์คบอมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดข้อความส่งไปให้จียง เมื่อส่งเสร็จเธอก็วางโทรศัพท์ไว้บนเตียงแล้วรีบวิ่งออกมาขึ้นรถแล้วตรงดิ่งไปหาผู้เป็นแม่กับลุงทันที

----------------------------------------------------------------------------------

"เมื่อไหร่ลูกสาวของแม่จะมาสักที ผมอยากเห็นหน้าพี่สาวที่พ่อบอกว่าสวยมากแล้วนะครับ"จียงมองซ้ายทีขวาที เพราะอยากเห็นหน้าลูกสาวของแม่หรือหญิงผู้ที่กำลังจะเป็นแม่คนที่สองของเขานั้นเอง

"ใจเย็นๆสิลูก เดี๋ยวพี่เขาก็มาแล้ว"

"ผมว่าผมไปเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่า"พูดเสร็จจียงก็ลุกออกเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเปิดประตู ประตูก็ดันเปิดออกมาเสียก่อนพร้อมกับร่างหญิงสาวที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี

"จียง/พี่บอมมี่"ต่างฝ่ายต่างพูดชื่อของอีกคนขึ้นมาด้วยความตกใจ จียงที่กำลังจะเอ่ยถามว่า 'มาทำอะไรที่นี่' ก็ต่างชะงักเมื่อเสียงผู้เป็นพ่อแทรกขึ้นมาเสียก่อน

"หนูบอมมี่มาพอดี เข้ามาก่อนสิจ๊ะ"

"พ่อรู้จักเธอด้วยหรอครับ"จียงถามผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หัวใจของเขาตอนนี้ต่างเต้นรัวด้วยความกลัวว่าคำตอบของผู้เป็นพ่อคงจะไม่ใช่อย่างที่เขาคิด 'มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง'

"ก็นี่พี่สาวคนสวยที่พ่อบอกยังไงล่ะ"เมื่อได้ฟังคำตอบจากผู้เป็นพ่อ จียงถึงกับจุกที่อกจนพูดไม่ออก เขาไม่อยากจะเชื่อว่านี่เป็นความจริง 'ใช่ นี่มันต้องเป็นแค่ฝันแน่ๆ คงไม่บังเอิญขนาดนี้' 

    ปาร์คบอมที่ฟังฮยอนซอกและจียงคุยกันนั่นทำให้เธอถึงกับตกใจจนพูดไม่ออก หัวใจของเธอหล่นวูบเมื่อรู้ว่าจียงเป็นลูกของคุณลุง เธอทรุดลงตรงหน้าประตู ทำให้จียงที่กำลังอยู่ในห้วงความคิดต้องตกใจจนรีบเข้ามาประคองร่างของเธอไว้

'จียงเป็นลูกชายของคุณลุงงั้นหรอ มันไม่จริงใช่ไหม ทำไม ทำไมฉันไม่เคยรู้เลย ทำไมต้องเป็นจียง ทำไมต้องเป็นเขา คนอื่นมีเป็นร้อยเป็นพัน แต่ทำไมต้องเป็นผู้ชายที่ฉันรักทำไมต้องเป็นจียง ทำไม'

     จียงและฮยอนซอกต่างประคองร่างของปาร์คบอมให้มานั่งที่เก้าอี้ อีอึนจูรีบเข้ามาดูปาร์คบอมที่ตอนนี้กำลังอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"บอมมี่"

"..."

"บอมมี่"ปาร์คบอมสะดุ้งทันทีที่อีอึนจูเรียก เธอมองหน้าผู้เป็นแม่ก่อนที่จะมองไปที่ฮยอนซอก แล้วเธอก็รีบวิ่งออกจากห้องทันที

     จียงที่นั่งอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นปาร์คบอมวิ่งออกไปจึงรีบวิ่งตามออกไปเช่นเดียวกัน ฮยอนซอกและอีอึนจูต่างตกใจที่เห็นเด็กทั้งสองวิ่งตามกันออกไป

     จียงวิ่งออกมานอกร้านพร้อมกับมองไปรอบๆ เขาวิ่งตรงมายังสนามเด็กเล่นก็พบกับปาร์คบอมที่กำลังนั่งอยู่บนม้าหินอ่อน เขารีบวิ่งเข้าไปหาเธอก็พบว่าตอนนี้เธอกำลังร้องไห้อย่างหนัก

"ฮึกๆ จะ จียงมันไม่จริงใช่ไหม ฮือออ นายบอกฉันมาสิว่ามันไม่ใช่ความจริง ฮือออ"

"..."

"เรากำลังอยู่ในความฝัน ฮึก มัน ฮึก มันไม่ใช่ความจริง มันไม่ใช่ ฮือออ"

     จียงไม่ตอบแต่กลับคว้าเอาร่างบางมากอดไว้แน่น น้ำตาของลูกผู้ชายกำลังไหลรินออกมาอย่างไม่อาย เขาก็ไม่รู้จะตอบเธอยังไงเพราะเขาก็อยากจะคิดว่านี่ 'ไม่ใช่เรื่องจริง'

"ทำไม ฮึกๆ ต้องเป็นเธอด้วย ทำไม ทำไม ทำไม"

"ผมไม่รู้"

"เราจะทำยังไงดี ฮือออ"ปาร์คบอมกอดจียงไว้แน่น ราวกับว่ากลัวเขาจะหายไป จียงที่ตอนนี้สมองของเขาคิดอะไรไม่ออกได้แต่กอดเธอไว้

'จะทำยังไงดี ถ้าพ่อกับแม่รู้ว่าเรารักกัน พ่อกับแม่คงต้องยอมเลิกกัน ท่านคงจะยิ่งเสียใจไม่น้อยไปกว่าเรา หากแต่จะปิดไม่ให้พ่อกับแม่รู้พวกเราก็ต้องยอมเป็นพี่น้องกันงั้นหรอ เป็นไปไม่ได้ ทำไมกัน ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้'

"บอมมี่ จียง อยู่ไหนกันลูก"ปาร์คบอมที่ได้ยินเสียงผู้เป็นแม่ก็รีบผละออกจากจียงพร้อมกับใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลพรั่งพูออกมาเป็นสายไม่หยุด เธอสูดหายใจเข้าลึกๆทีหนึ่ง ก่อนจะผลักจียงให้วิ่งออกไปอีกทาง

"หนูอยู่นี่คะแม่"

"เป็นอะไรหรือปล่าว จู่ๆก็วิ่งออกมาแม่กับคุณลุงเป็นห่วงนะรู้ไหม ไหนดูสิ ไม่สบายหรือปล่าว"อีอึนจูใช้มือแตะหน้าผากของปาร์คบอม เธอจับทั้งใบหน้า ทั้งแขนของลูกสาว ปาร์คบอมที่เห็นแม่แสดงอาการเป็นห่วงน้ำตาที่เก็บเอาไว้ก็ไหลออกมาอีกครั้ง อีอึนจูเห็นปาร์คบอมร้องไห้ก็ต้องตกใจ

"ร้องไห้ทำไม เจ็บตรงไหนหรือปล่าว"

"ขอบคุณนะคะที่แม่คอยเป็นห่วงหนูตลอดเวลา ขอบคุณที่แม่ดีกับหนูทุกอย่าง ขอบคุณทุกๆสิ่งที่แม่ให้กับหนู"

"อะไรกันเด็กคนนี้ มาซึ้งอะไรกันตอนนี้ เลิกร้องได้แล้วเดี๋ยวไม่สวยนะ"อีอึนจูที่เห็นลูกสาวร้องไห้ ก็ใช้มือปาดน้ำตาให้เธอ นั่นยิ่งทำให้ปาร์คบอมรู้สึกถึงหนทางที่จะเป็นทางออกสำหรับเขาและเธอ

"หนูจะทำให้แม่มีความสุขที่สุด ^^"ปาร์คบอมฝืนยิ้มให้กับผู้เป็นแม่ ทั้งสองจูงมือกันเข้าไปในร้านอาหาร

'ขอโทษนะจียง แต่ฉันอยากให้คนที่ฉันรักมีความสุข นายก็คงจะคิดเหมือนกันกับฉันใช่ไหม ถึงเราสองคนจะรักกันแบบคนรักไม่ได้ แต่อย่างน้อยเราก็รักกันเหมือนพี่น้องได้'

---------------------------------------------------------------------------------

โปรดติดตามตอนต่อไป