ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Love Forever : One (Rewriter) 100%
"มานั่งทำอะไรกันตรงนี้จ๊ะ สาวๆ"หญิงสาวเอ่ยทักรุ่นน้องสองคนที่กำลังนั่งเล่นไอแพด ก่อนที่จะนั่งลงฝั่งตรงข้ามพร้อมกับวางถุงขนมไว้บนโต๊ะ
"ก็ซึงริน่ะสิคะ รินใช้ไปเอาหนังสือที่ห้องเรียนตั้งแต่สิบโมงจนป่านนี้ยังไม่โผล่หน้ามาเลย"รินหรือลีแชริน พูดกับผู้มาใหม่ด้วยเสียงเนื่อยๆ จนผู้มาใหม่อดที่จะขำไม่ได้กับพฤติกรรมของเธอ
แทบจะทุกวันที่แชรินต้องมานั่งปวดหัวกับพฤติกรรมของเพื่อนหนุ่มอย่างซึงริ ที่ไม่ค่อยจะเอาการเอางาน ใช้ไปทำงานหรือไปเอาอะไรที่ไหนสักแห่งก็ไม่เคยจะได้เรื่อง แถมยังชอบกวนประสาทอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าเธอทนคบกับเขาได้ยังไงกันนะ
"ยังไม่ชินอีกหรอแชริน"
"โธ่มินจี นี่มันเกินจะชินแล้ว"มินจีหรือกงมินจี หญิงสาวหน้าตาน่ารักที่เป็นเพื่อนสนิทของแชรินและซึงริ
"แล้วนี่ไม่มีเรียนกันแล้วหรอ"
"รอเรียนอีกทีตอนบ่ายโมงคะพี่บอมมี่ แล้วพี่ดาร่าไปไหนล่ะคะ"
"ไปโรงอาหารกับยองเบน่ะ ^^"
"พี่เขาสองคนรักกันดีนะคะ"
"^^"ปาร์คบอมไม่ตอบเพียงแต่ยิ้มให้กับรุ่นน้องทั้งสอง ซึ่งพวกเธอก็รับรู้ได้เลยว่าการที่รุ่นพี่สาวยิ้มให้นั่นแสดงว่า 'เขาสองคนรักกันปานจะกลืนกิน'
"แต่พี่ก็ใช่ย่อยนะ เห็นไปไหนมาไหนกับพี่จียงตลอด"
"ไม่ได้ๆ พี่ต้องคอยคุม รายนั้นเสน่ห์แรงจะตายไป เมื่อวันก่อนยังมีสาวประเภทสองมาขอเบอร์เลย ฮ่าๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆ"รุ่นน้องทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมกันเมื่อได้ฟังเรื่องที่ปาร์คบอมเล่า
"แล้วพี่จียงให้หรือปล่าวล่ะคะ"
"จะเหลือหรอ ให้เบอร์ซึงริแทนน่ะสิ หุหุ"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"แชรินยิ่งหัวเราะหนักเข้าไปใหญ่จนเธอถึงกับต้องกุมท้องตัวเองเพราะหัวเราะจนท้องแข็ง
"แชริน หัวเราะเกินไปแล้ว"
"ฮ่าๆๆ พี่บอมมี่ มินจี เมื่อวานซึงริเพิ่งเล่าให้ฉันฟังว่ามีผู้หญิงแต่เสียงคล้ายๆผู้ชายโทรมาฝันดี แถมยังส่งจุ๊บให้ก่อนนอนอีก"
"จริงหรอ จียงนี่พาน้องซวยเลย ฮ่าๆๆ"
"หัวเราะอะไรกันหรอสาวๆ"เสียงของชายหนุ่มผู้ที่ตกอยู่ในบทสนทนาของสาวๆพูดขึ้น ทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องที่กำลังหัวเราะต่างก็ยิ่งหัวเราะขึ้นอีกเพียงแค่เห็นหน้าชายหนุ่มเท่านั้น
"นี่เธอสองคนเป็นบ้าตามพี่บอมมี่ไปแล้วหรอ ฮ่าๆๆ"
"- -" หัวเราะเข้าไปนะซึงริ แล้วอีกอย่างพี่ไม่ได้บ้านะ"
"ฉันใช้นายไปเอาหนังสือที่ห้องเรียนนะ ไม่ได้ใช้ให้ไปผลิตหนังสือสะเอง ถึงได้นานขนาดนี้"
"ทีแรกฉันก็จะรีบมาอยู่หรอกนะ แต่พอดีมีเด็กปีหนึ่งมาขอเบอร์ ก็เลยให้เบอร์ไปพร้อมกับคุยกับน้องเขานิดหน่อย"
"- -"
"^^"
"..."แชรินไม่พูดอะไรต่อ เธอก้มหน้าก้มตาลงพร้อมกับเล่นไอแพดโดยไม่สนใจชายหนุ่มแม้แต่น้อย
"นี่เธอไม่ดีใจกับฉันหรอไง ที่มีคนมาชอบฉันเยอะแยะอะ"
"เฮ้ เธอสนใจฉันบ้างสิ"
'ใช้สิ นายมันดีทุกอย่าง มีคนมาชอบเยอะ แต่ทำไมนายต้องมาบอกฉันด้วย นายไม่เคยคิดไม่เคยรู้สึกหรือยังไง ว่าฉันเจ็บทุกครั้งที่นายมาเล่าเรื่องพรรค์นี้ให้ฉันฟัง'
ปาร์คบอมสังเกตอาการของรุ่นน้องก็พอเดาออกมาเธอเป็นอะไร เธอรู้มาโดยตลอดว่ารุ่นน้องแอบชอบชายหนุ่มมานานแล้ว เพราะรุ่นน้องคนนี้ชอบมาปรับทุกข์กับเธอบ่อยๆ เรื่องที่มีสาวๆเขามาขอเบอร์ชายหนุ่มกับเธอหรือไม่ก็เรื่องที่ชายหนุ่มชอบให้เธอไปขอเบอร์รุ่นน้องหรือรุ่นพี่สาวๆที่เขาชอบ ซึ่งเธอก็ทำอะไรไม่ได้มากได้แต่คอยปลอบใจ และคอยพูดเสมอว่า 'ถึงยังไงซึงริเขาก็ยังไม่ได้คบกับใครสักหน่อย'
"รู้ไหมซึงริ ทำไมรุ่นน้องเขาถึงขอเบอร์เธอ"
"ก็เห็นๆกันอยู่นะพี่บอมมี่ ผมทั้งหล่อ ทั้งรวย เพอเฟ๊คทุกอย่าง ใครเห็นเขาก็ชอบผมกันทั้งนั้น"
"ผิดแล้ว เพราะผู้หญิงพวกนั้นเขาอยากเห็นหมีแพนด้าตัวเป็นๆยังไงล่ะ แค่มองไม่พอเลยแกล้งเข้ามาขอเบอร์นายไง ฮ่าๆๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"แชรินและมินจีต่างระเบิดเสียงหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มที่ถูกรุ่นพี่สาวเปรียบตัวเองเหมือนหมีแพนด้าถึงกับทำหน้าเอ๋อ พูดอะไรไม่ออก นั่นก็ยิ่งทำให้สาวๆหัวเราะหนักยิ่งขึ้น
"พี่บอมมี่เล่นแรงนะ เดี๋ยวผมก็จูบโชว์สะเลย"ซึงริกำลังโน้มตัวเข้าไปหาปาร์คบอม แต่ก็ถูกมือของใครบ้างคนฟาดเข้าที่หัวอย่างแรง เขาหันหน้าไปพร้อมกับคิดในใจ 'ใครวะ กล้ามาตบหัวสุดหล่อแห่งมหาวิทยาลัยอินชอน' แต่แล้วชายหนุ่มก็ถึงกับตาค้างเมื่อพบกับคนที่ใช้มือฟาดที่หัวเขา
"พี่จียง พี่จะฟาดหัวผมทำไมเนี้ย"
"แล้วแกจะทำอะไรแฟนฉัน"
"ผมจะไปทำอะไรพี่บอมมี่ได้ล่ะ มีแต่พี่บอมมี่ที่ทำร้ายผม"
"พี่จียงอย่าไปเชื่อซึงริ เมื่อกี๊ซึงริยังบอกอยู่เลยว่าจะจูบพี่บอมมี่โชว์"แชรินได้ทีแกล้งซึงริจึงบอกความจริงกับชายหนุ่มผู้ที่เป็นแฟนกับรุ่นพี่สาวของเธอ
"โอ๊ย เจ็บนะพี่"จียงใช้หนังสือตีที่หัวรุ่นน้องหนุ่มทีหนึ่ง ก่อนที่จะส่ายหัวให้กับพฤติกรรมขี้เล่นของรุ่นน้องตัวเอง
"งอลทุกคน"ซึงริสะบัดหน้าหนี ทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ถึงกับหัวเราะออกมา
"แชริน มินจี ตอนเย็นไปกินอาหารญี่ปุ่นกันดีกว่า เห็นพี่บอมมี่บ่นอยากกินเมื่อเช้า เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง"
"อ้าว แล้วผมล่ะ ผมเป็นน้องรักของพี่นะ"เมื่อได้ยินดังนั้นซึงริถึงกับทำหน้าอ้อนรุ่นพี่สุดฤทธิ์
"นายงอลพวกเราอยู่ไม่ใช่หรอ"
"เมื่อกี๊งอล แต่ตอนนี้หายแล้ว"
"งอลนานๆก็ได้นะซึงริ"
"พี่บอมมี่คร๊าบ ได้โปรดให้ผมไปด้วยนะ"
"ออกห่างจากแฟนฉันเลย"จียงร้องขึ้นเมื่อเห็นซึงริกำลังเกาะแขนพร้อมกับซบที่ไหล่ของปาร์คบอม แฟนสาวของเขา
"นิดๆหน่อยๆก็ไม่ได้ ทำเป็นหวง"
"หึ๊ย แย่แล้ว ลืมไปเลยว่าต้องไปปริ้นท์งานที่อาจารย์สั่ง รีบๆเลยแชริน ซึงริ"
"งานอะไรมินจี"
"เอ้า ก็ปริ้นท์ประวัติศิลปินที่เราชื่นชอบยังไงล่ะ"
"เห้ยย ซวยแล้วไง"เมื่อนึกขึ้นได้ทั้งแชรินและซึงริต่างก็รีบเก็บข้าวของเข้าประเป๋า เมื่อทั้งสามเก็บของครบแล้วจึงโค้งตัวเป็นการบอกลาแล้วก็รีบวิ่งออกไปทันที จียงและบอมมี่ต่างก็ส่ายหัวให้กับอาการขี้ลืมของพวกรุ่นน้อง
"นี่จียง แค่ซึงริมาเกาะแขนฉันนิดหน่อย ไม่เห็นต้องหวงเลย"
"ผมก็แกล้งซึงริก็เท่านั้น กับน้องผมไม่หวงหรอกเพราะรู้ว่าไม่ได้คิดอะไร แต่กับคนอื่นผมไม่ยอมหรอกนะ"
"ทำอะไรของนายเนี้ย"จียงขยับห่างออกจากปาร์คบอม ก่อนที่จะโน้มตัวลงมานอนหนุนตักเธอ
"เห็นซึงริซบไหล่พี่ ผมก็อยากทำมั่ง"
"^^"ปาร์คบอมยิ้มให้กับจียงที่กำลังหนุนตักเธออย่างมีความสุข เธอจ้องหน้าเขาสักพัก ก่อนที่จะหยิบกระดาษทิชชูออกมาจากกระเป๋าใบโปรดพร้อมกับใช้กระดาษเช็ดที่หน้าของเขาเบาๆ
"หอมจัง"
"บ้าหรือปล่าว กระดาษนี่ไม่ได้หอมสักหน่อย"
"กระดาษไม่ได้หอม แต่มือพี่นั่นแหละที่หอม"จียงรีบคว้ามือเธอไว้ เขาใช้มือทั้งสองกุมมือของปาร์คบอมพร้อมกับจ้องหน้าเธอ
"เรียนจบเมื่อไหร่ ... พี่แต่งงานกับผมนะ"
"ถ้าไม่แต่งกับจียงผู้น่ารักคนนี้ แล้วจะไปแต่งกับใคร ^_^"
"ลองพี่ไปแต่งกับคนอื่นสิ ผมจะลักพาตัวพี่ไปอยู่กับผมที่สุดขอบโลก"
"นายนี่มันบ้าจริงๆ >//< แต่มันคงไม่มีวันนั้น สัญญา!!"ปาร์คบอมยื่นมือที่กำเอาไว้เกือบหมดเหลือไว้แต่เพียงนิ้วก้อย จียงเมื่อเห็นดังนั่นจึงทำมือเช่นเดียวกันกับเธอ พร้อมกับใช้นิ้วก้อยเกี่ยวไว้กับนิ้วก้อยของเธอ
"ก็ซึงริน่ะสิคะ รินใช้ไปเอาหนังสือที่ห้องเรียนตั้งแต่สิบโมงจนป่านนี้ยังไม่โผล่หน้ามาเลย"รินหรือลีแชริน พูดกับผู้มาใหม่ด้วยเสียงเนื่อยๆ จนผู้มาใหม่อดที่จะขำไม่ได้กับพฤติกรรมของเธอ
แทบจะทุกวันที่แชรินต้องมานั่งปวดหัวกับพฤติกรรมของเพื่อนหนุ่มอย่างซึงริ ที่ไม่ค่อยจะเอาการเอางาน ใช้ไปทำงานหรือไปเอาอะไรที่ไหนสักแห่งก็ไม่เคยจะได้เรื่อง แถมยังชอบกวนประสาทอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าเธอทนคบกับเขาได้ยังไงกันนะ
"ยังไม่ชินอีกหรอแชริน"
"โธ่มินจี นี่มันเกินจะชินแล้ว"มินจีหรือกงมินจี หญิงสาวหน้าตาน่ารักที่เป็นเพื่อนสนิทของแชรินและซึงริ
"แล้วนี่ไม่มีเรียนกันแล้วหรอ"
"รอเรียนอีกทีตอนบ่ายโมงคะพี่บอมมี่ แล้วพี่ดาร่าไปไหนล่ะคะ"
"ไปโรงอาหารกับยองเบน่ะ ^^"
"พี่เขาสองคนรักกันดีนะคะ"
"^^"ปาร์คบอมไม่ตอบเพียงแต่ยิ้มให้กับรุ่นน้องทั้งสอง ซึ่งพวกเธอก็รับรู้ได้เลยว่าการที่รุ่นพี่สาวยิ้มให้นั่นแสดงว่า 'เขาสองคนรักกันปานจะกลืนกิน'
"แต่พี่ก็ใช่ย่อยนะ เห็นไปไหนมาไหนกับพี่จียงตลอด"
"ไม่ได้ๆ พี่ต้องคอยคุม รายนั้นเสน่ห์แรงจะตายไป เมื่อวันก่อนยังมีสาวประเภทสองมาขอเบอร์เลย ฮ่าๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆ"รุ่นน้องทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมกันเมื่อได้ฟังเรื่องที่ปาร์คบอมเล่า
"แล้วพี่จียงให้หรือปล่าวล่ะคะ"
"จะเหลือหรอ ให้เบอร์ซึงริแทนน่ะสิ หุหุ"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"แชรินยิ่งหัวเราะหนักเข้าไปใหญ่จนเธอถึงกับต้องกุมท้องตัวเองเพราะหัวเราะจนท้องแข็ง
"แชริน หัวเราะเกินไปแล้ว"
"ฮ่าๆๆ พี่บอมมี่ มินจี เมื่อวานซึงริเพิ่งเล่าให้ฉันฟังว่ามีผู้หญิงแต่เสียงคล้ายๆผู้ชายโทรมาฝันดี แถมยังส่งจุ๊บให้ก่อนนอนอีก"
"จริงหรอ จียงนี่พาน้องซวยเลย ฮ่าๆๆ"
"หัวเราะอะไรกันหรอสาวๆ"เสียงของชายหนุ่มผู้ที่ตกอยู่ในบทสนทนาของสาวๆพูดขึ้น ทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องที่กำลังหัวเราะต่างก็ยิ่งหัวเราะขึ้นอีกเพียงแค่เห็นหน้าชายหนุ่มเท่านั้น
"นี่เธอสองคนเป็นบ้าตามพี่บอมมี่ไปแล้วหรอ ฮ่าๆๆ"
"- -" หัวเราะเข้าไปนะซึงริ แล้วอีกอย่างพี่ไม่ได้บ้านะ"
"ฉันใช้นายไปเอาหนังสือที่ห้องเรียนนะ ไม่ได้ใช้ให้ไปผลิตหนังสือสะเอง ถึงได้นานขนาดนี้"
"ทีแรกฉันก็จะรีบมาอยู่หรอกนะ แต่พอดีมีเด็กปีหนึ่งมาขอเบอร์ ก็เลยให้เบอร์ไปพร้อมกับคุยกับน้องเขานิดหน่อย"
"- -"
"^^"
"..."แชรินไม่พูดอะไรต่อ เธอก้มหน้าก้มตาลงพร้อมกับเล่นไอแพดโดยไม่สนใจชายหนุ่มแม้แต่น้อย
"นี่เธอไม่ดีใจกับฉันหรอไง ที่มีคนมาชอบฉันเยอะแยะอะ"
"เฮ้ เธอสนใจฉันบ้างสิ"
'ใช้สิ นายมันดีทุกอย่าง มีคนมาชอบเยอะ แต่ทำไมนายต้องมาบอกฉันด้วย นายไม่เคยคิดไม่เคยรู้สึกหรือยังไง ว่าฉันเจ็บทุกครั้งที่นายมาเล่าเรื่องพรรค์นี้ให้ฉันฟัง'
ปาร์คบอมสังเกตอาการของรุ่นน้องก็พอเดาออกมาเธอเป็นอะไร เธอรู้มาโดยตลอดว่ารุ่นน้องแอบชอบชายหนุ่มมานานแล้ว เพราะรุ่นน้องคนนี้ชอบมาปรับทุกข์กับเธอบ่อยๆ เรื่องที่มีสาวๆเขามาขอเบอร์ชายหนุ่มกับเธอหรือไม่ก็เรื่องที่ชายหนุ่มชอบให้เธอไปขอเบอร์รุ่นน้องหรือรุ่นพี่สาวๆที่เขาชอบ ซึ่งเธอก็ทำอะไรไม่ได้มากได้แต่คอยปลอบใจ และคอยพูดเสมอว่า 'ถึงยังไงซึงริเขาก็ยังไม่ได้คบกับใครสักหน่อย'
"รู้ไหมซึงริ ทำไมรุ่นน้องเขาถึงขอเบอร์เธอ"
"ก็เห็นๆกันอยู่นะพี่บอมมี่ ผมทั้งหล่อ ทั้งรวย เพอเฟ๊คทุกอย่าง ใครเห็นเขาก็ชอบผมกันทั้งนั้น"
"ผิดแล้ว เพราะผู้หญิงพวกนั้นเขาอยากเห็นหมีแพนด้าตัวเป็นๆยังไงล่ะ แค่มองไม่พอเลยแกล้งเข้ามาขอเบอร์นายไง ฮ่าๆๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"แชรินและมินจีต่างระเบิดเสียงหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มที่ถูกรุ่นพี่สาวเปรียบตัวเองเหมือนหมีแพนด้าถึงกับทำหน้าเอ๋อ พูดอะไรไม่ออก นั่นก็ยิ่งทำให้สาวๆหัวเราะหนักยิ่งขึ้น
"พี่บอมมี่เล่นแรงนะ เดี๋ยวผมก็จูบโชว์สะเลย"ซึงริกำลังโน้มตัวเข้าไปหาปาร์คบอม แต่ก็ถูกมือของใครบ้างคนฟาดเข้าที่หัวอย่างแรง เขาหันหน้าไปพร้อมกับคิดในใจ 'ใครวะ กล้ามาตบหัวสุดหล่อแห่งมหาวิทยาลัยอินชอน' แต่แล้วชายหนุ่มก็ถึงกับตาค้างเมื่อพบกับคนที่ใช้มือฟาดที่หัวเขา
"พี่จียง พี่จะฟาดหัวผมทำไมเนี้ย"
"แล้วแกจะทำอะไรแฟนฉัน"
"ผมจะไปทำอะไรพี่บอมมี่ได้ล่ะ มีแต่พี่บอมมี่ที่ทำร้ายผม"
"พี่จียงอย่าไปเชื่อซึงริ เมื่อกี๊ซึงริยังบอกอยู่เลยว่าจะจูบพี่บอมมี่โชว์"แชรินได้ทีแกล้งซึงริจึงบอกความจริงกับชายหนุ่มผู้ที่เป็นแฟนกับรุ่นพี่สาวของเธอ
"โอ๊ย เจ็บนะพี่"จียงใช้หนังสือตีที่หัวรุ่นน้องหนุ่มทีหนึ่ง ก่อนที่จะส่ายหัวให้กับพฤติกรรมขี้เล่นของรุ่นน้องตัวเอง
"งอลทุกคน"ซึงริสะบัดหน้าหนี ทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ถึงกับหัวเราะออกมา
"แชริน มินจี ตอนเย็นไปกินอาหารญี่ปุ่นกันดีกว่า เห็นพี่บอมมี่บ่นอยากกินเมื่อเช้า เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง"
"อ้าว แล้วผมล่ะ ผมเป็นน้องรักของพี่นะ"เมื่อได้ยินดังนั้นซึงริถึงกับทำหน้าอ้อนรุ่นพี่สุดฤทธิ์
"นายงอลพวกเราอยู่ไม่ใช่หรอ"
"เมื่อกี๊งอล แต่ตอนนี้หายแล้ว"
"งอลนานๆก็ได้นะซึงริ"
"พี่บอมมี่คร๊าบ ได้โปรดให้ผมไปด้วยนะ"
"ออกห่างจากแฟนฉันเลย"จียงร้องขึ้นเมื่อเห็นซึงริกำลังเกาะแขนพร้อมกับซบที่ไหล่ของปาร์คบอม แฟนสาวของเขา
"นิดๆหน่อยๆก็ไม่ได้ ทำเป็นหวง"
"หึ๊ย แย่แล้ว ลืมไปเลยว่าต้องไปปริ้นท์งานที่อาจารย์สั่ง รีบๆเลยแชริน ซึงริ"
"งานอะไรมินจี"
"เอ้า ก็ปริ้นท์ประวัติศิลปินที่เราชื่นชอบยังไงล่ะ"
"เห้ยย ซวยแล้วไง"เมื่อนึกขึ้นได้ทั้งแชรินและซึงริต่างก็รีบเก็บข้าวของเข้าประเป๋า เมื่อทั้งสามเก็บของครบแล้วจึงโค้งตัวเป็นการบอกลาแล้วก็รีบวิ่งออกไปทันที จียงและบอมมี่ต่างก็ส่ายหัวให้กับอาการขี้ลืมของพวกรุ่นน้อง
"นี่จียง แค่ซึงริมาเกาะแขนฉันนิดหน่อย ไม่เห็นต้องหวงเลย"
"ผมก็แกล้งซึงริก็เท่านั้น กับน้องผมไม่หวงหรอกเพราะรู้ว่าไม่ได้คิดอะไร แต่กับคนอื่นผมไม่ยอมหรอกนะ"
"ทำอะไรของนายเนี้ย"จียงขยับห่างออกจากปาร์คบอม ก่อนที่จะโน้มตัวลงมานอนหนุนตักเธอ
"เห็นซึงริซบไหล่พี่ ผมก็อยากทำมั่ง"
"^^"ปาร์คบอมยิ้มให้กับจียงที่กำลังหนุนตักเธออย่างมีความสุข เธอจ้องหน้าเขาสักพัก ก่อนที่จะหยิบกระดาษทิชชูออกมาจากกระเป๋าใบโปรดพร้อมกับใช้กระดาษเช็ดที่หน้าของเขาเบาๆ
"หอมจัง"
"บ้าหรือปล่าว กระดาษนี่ไม่ได้หอมสักหน่อย"
"กระดาษไม่ได้หอม แต่มือพี่นั่นแหละที่หอม"จียงรีบคว้ามือเธอไว้ เขาใช้มือทั้งสองกุมมือของปาร์คบอมพร้อมกับจ้องหน้าเธอ
"เรียนจบเมื่อไหร่ ... พี่แต่งงานกับผมนะ"
"ถ้าไม่แต่งกับจียงผู้น่ารักคนนี้ แล้วจะไปแต่งกับใคร ^_^"
"ลองพี่ไปแต่งกับคนอื่นสิ ผมจะลักพาตัวพี่ไปอยู่กับผมที่สุดขอบโลก"
"นายนี่มันบ้าจริงๆ >//< แต่มันคงไม่มีวันนั้น สัญญา!!"ปาร์คบอมยื่นมือที่กำเอาไว้เกือบหมดเหลือไว้แต่เพียงนิ้วก้อย จียงเมื่อเห็นดังนั่นจึงทำมือเช่นเดียวกันกับเธอ พร้อมกับใช้นิ้วก้อยเกี่ยวไว้กับนิ้วก้อยของเธอ
---------------------------------------------------------------------------
"ว่าจะเข้าไปหา แต่ไม่ดีกว่า"
"สองคนนั้นสวีทกันจริงๆเลยนะ"
"ทำไม อยากทำแบบนั้นบ้างหรอ"
"บ้า>//<"บทสนทนาของชายหนุ่มและหญิงสาวอีกคู่ที่อยู่ไม่ไกลจากจียงและปาร์คบอมพูดขึ้นหลังจากที่พวกเขาต่างมองภาพที่เพื่อนสนิทของตัวเองกำลังสวีทหวานกันจนน่าอิจฉา
"ดาร่า ผมว่าเราไปนั่งที่อื่นกันดีกว่า ไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะของสองคนนั้น"
"ก็ดีนะ"ชายหนุ่มจูงมือดาร่าให้เดินตามเขาไป ดาร่าได้แต่เดินก้มหน้าก้มตาเดินด้วยความเขิลอาย ถึงเธอกับแฟนจะเดินจูงมือกันบ่อยๆ แต่เนื่องจากเธอเป็นคนที่ขี้อายเธอจึงรู้สึกเขิลบ่อยๆเวลาที่เขาจับมือ
"นั่งตรงนี้ดีกว่า"
"ทะ ทำอะไรน่ะยองเบ"ดาร่าตกใจเมื่อยองเบแฟนหนุ่มของเธอดึงตัวของเธอให้ลงมานั่งบนตักของเขา
"ก็เอ้าอี้มันแคบ กลัวพี่ไม่มีที่นั่ง"
"ตัวอื่นก็มี นั่นไงเดี๋ยวพี่ไปนั่งตรงนั้นก็ได้"ดาร่าชี้ไปที่เก้าอี้อีกตัวพร้อมกับพยายามจะลุกขึ้น แต่ยองเบกลับกอดเธอเอาไว้ เขาใช้คางเกยที่ไหล่ของเธอ หน้าของหญิงสาวตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับมะเขือเทศ เธอนั่งตัวแข็งทื่อยอมให้เขากอด ถึงเธออยากจะลุกออกจากตักของเขา แต่เขาก็คงไม่ยอมให้เธอไปอยู่ดี
"พี่ดาร่า พี่รู้ไหมพี่ไม่เหมือนผู้หญิงที่ผมเคยคบมาก่อนเลย ผู้หญิงที่ผมเคยคบ พวกนั้นหวังแค่เงินของผม แต่กับพี่ พี่ไม่เคยขอพี่ไม่เคยหวังผลประโยชน์อะไรจากตัวผมเลย ผมดีใจที่ผมได้รักพี่"
"ใครบอกว่าพี่ไม่หวังล่ะ"
"แล้วพี่หวังอะไรจากผมล่ะ หืมม"
"พี่หวังให้เธอรักแค่พี่คนเดียวได้ไหม"เมื่อได้ฟังคำที่ออกจากปากของดาร่า ยองเบถึงกับอมยิ้มพร้อมกับกอดร่างบางที่นั่งอยู่บนตักให้แน่นยิ่งขึ้น
'อ๊า นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี้ย น่าอายจังเลย' ดาร่าคิดในใจพร้อมกับก้มหน้าก้มตามองพื้นดินอย่างเดียว
"พี่ไม่ต้องหวังอะไรกับผมหรอกนะ เพราะยังไงพี่ก็คือคนที่ผมจะรักคนเดียว"
">//<"
"ไหนดูสิว่าตอนนี้พี่จะหน้าแดงขนาดไหน"ยองใช้มือจับใบหน้าของดาร่าให้หันมามองหน้าเขา เธอหลับตาปี๋เพราะไม่กล้ามองหน้าของเขาใกล้ๆ หน้าของเธอที่แดงอยู่แล้วกลับแดงยิ่งขึ้นกว่าเดิม
ยองเบเมื่อเห็นดาร่าเอาแต่หลับตาก็พลันคิดในใจ 'น่าแกล้งชะมัด' เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอ ใกล้กันจนจมูกแทบจะชนกันอยู่แล้ว ส่วนดาร่าที่กำลังหลับตาอยู่ก็นึกแปลกใจว่าทำไมเขาถึงเงียบเธอจึงค่อยๆลืมตาขึ้น แต่แล้วเธอก็แทบจะตกใจเมื่อเห็นหน้ายองเบอยู่ใกล้เพียงไม่กี่เซ็นต์
"ยะ ยะ ยองเบ"ยองเบแตะริมฝีปากลงบนเรียวปากบางของดาร่า เธอหลับตาลงช้าๆรับสัมผัสจุมพิตแสนหวานจากเขา ทั้งสองจูบกันเนิ่นนานจนดาร่าตั้งสติได้จึงผละออกจากยองเบ
"ยองเบคนฉวยโอกาส"
"อย่างน้อยพี่ก็เคลิ้มไปกับผมแล้วกัน ฮ่าๆ"
"เพราะนายนั่นแหละ >//<"
"ใช่ เพราะผม...เพราะผมรักพี่ดาร่ายังไงล่ะ"
"^______^"ดาร่ายิ้มกว้าง ทำให้ยองเบอดที่จะมอบจุมพิตที่แสนหวานให้เธออีกครั้งหนึ่งไม่ได้ ดาร่าที่รู้ว่าเขาจะทำอะไรก็หลับตาปี๋ ยองเบจึงใช้มือจับศรีษะเธอเอาไว้พร้อมกับแตะริมฝีปากมอบจุมพิตที่แสนหวานให้เธออีกครั้ง
"สองคนนั้นสวีทกันจริงๆเลยนะ"
"ทำไม อยากทำแบบนั้นบ้างหรอ"
"บ้า>//<"บทสนทนาของชายหนุ่มและหญิงสาวอีกคู่ที่อยู่ไม่ไกลจากจียงและปาร์คบอมพูดขึ้นหลังจากที่พวกเขาต่างมองภาพที่เพื่อนสนิทของตัวเองกำลังสวีทหวานกันจนน่าอิจฉา
"ดาร่า ผมว่าเราไปนั่งที่อื่นกันดีกว่า ไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะของสองคนนั้น"
"ก็ดีนะ"ชายหนุ่มจูงมือดาร่าให้เดินตามเขาไป ดาร่าได้แต่เดินก้มหน้าก้มตาเดินด้วยความเขิลอาย ถึงเธอกับแฟนจะเดินจูงมือกันบ่อยๆ แต่เนื่องจากเธอเป็นคนที่ขี้อายเธอจึงรู้สึกเขิลบ่อยๆเวลาที่เขาจับมือ
"นั่งตรงนี้ดีกว่า"
"ทะ ทำอะไรน่ะยองเบ"ดาร่าตกใจเมื่อยองเบแฟนหนุ่มของเธอดึงตัวของเธอให้ลงมานั่งบนตักของเขา
"ก็เอ้าอี้มันแคบ กลัวพี่ไม่มีที่นั่ง"
"ตัวอื่นก็มี นั่นไงเดี๋ยวพี่ไปนั่งตรงนั้นก็ได้"ดาร่าชี้ไปที่เก้าอี้อีกตัวพร้อมกับพยายามจะลุกขึ้น แต่ยองเบกลับกอดเธอเอาไว้ เขาใช้คางเกยที่ไหล่ของเธอ หน้าของหญิงสาวตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับมะเขือเทศ เธอนั่งตัวแข็งทื่อยอมให้เขากอด ถึงเธออยากจะลุกออกจากตักของเขา แต่เขาก็คงไม่ยอมให้เธอไปอยู่ดี
"พี่ดาร่า พี่รู้ไหมพี่ไม่เหมือนผู้หญิงที่ผมเคยคบมาก่อนเลย ผู้หญิงที่ผมเคยคบ พวกนั้นหวังแค่เงินของผม แต่กับพี่ พี่ไม่เคยขอพี่ไม่เคยหวังผลประโยชน์อะไรจากตัวผมเลย ผมดีใจที่ผมได้รักพี่"
"ใครบอกว่าพี่ไม่หวังล่ะ"
"แล้วพี่หวังอะไรจากผมล่ะ หืมม"
"พี่หวังให้เธอรักแค่พี่คนเดียวได้ไหม"เมื่อได้ฟังคำที่ออกจากปากของดาร่า ยองเบถึงกับอมยิ้มพร้อมกับกอดร่างบางที่นั่งอยู่บนตักให้แน่นยิ่งขึ้น
'อ๊า นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี้ย น่าอายจังเลย' ดาร่าคิดในใจพร้อมกับก้มหน้าก้มตามองพื้นดินอย่างเดียว
"พี่ไม่ต้องหวังอะไรกับผมหรอกนะ เพราะยังไงพี่ก็คือคนที่ผมจะรักคนเดียว"
">//<"
"ไหนดูสิว่าตอนนี้พี่จะหน้าแดงขนาดไหน"ยองใช้มือจับใบหน้าของดาร่าให้หันมามองหน้าเขา เธอหลับตาปี๋เพราะไม่กล้ามองหน้าของเขาใกล้ๆ หน้าของเธอที่แดงอยู่แล้วกลับแดงยิ่งขึ้นกว่าเดิม
ยองเบเมื่อเห็นดาร่าเอาแต่หลับตาก็พลันคิดในใจ 'น่าแกล้งชะมัด' เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอ ใกล้กันจนจมูกแทบจะชนกันอยู่แล้ว ส่วนดาร่าที่กำลังหลับตาอยู่ก็นึกแปลกใจว่าทำไมเขาถึงเงียบเธอจึงค่อยๆลืมตาขึ้น แต่แล้วเธอก็แทบจะตกใจเมื่อเห็นหน้ายองเบอยู่ใกล้เพียงไม่กี่เซ็นต์
"ยะ ยะ ยองเบ"ยองเบแตะริมฝีปากลงบนเรียวปากบางของดาร่า เธอหลับตาลงช้าๆรับสัมผัสจุมพิตแสนหวานจากเขา ทั้งสองจูบกันเนิ่นนานจนดาร่าตั้งสติได้จึงผละออกจากยองเบ
"ยองเบคนฉวยโอกาส"
"อย่างน้อยพี่ก็เคลิ้มไปกับผมแล้วกัน ฮ่าๆ"
"เพราะนายนั่นแหละ >//<"
"ใช่ เพราะผม...เพราะผมรักพี่ดาร่ายังไงล่ะ"
"^______^"ดาร่ายิ้มกว้าง ทำให้ยองเบอดที่จะมอบจุมพิตที่แสนหวานให้เธออีกครั้งหนึ่งไม่ได้ ดาร่าที่รู้ว่าเขาจะทำอะไรก็หลับตาปี๋ ยองเบจึงใช้มือจับศรีษะเธอเอาไว้พร้อมกับแตะริมฝีปากมอบจุมพิตที่แสนหวานให้เธออีกครั้ง
--------------------------------------------------------------------
โปรดติดตามตอนต่อไป
แก้คำบางคำกับสรรพนามที่ใช้นิดหน่อย
อิอิ อ่านกันเยอะๆ เม้นต์กันเยอะๆ
นะคะ นะคะ
โปรดติดตามตอนต่อไป
แก้คำบางคำกับสรรพนามที่ใช้นิดหน่อย
อิอิ อ่านกันเยอะๆ เม้นต์กันเยอะๆ
นะคะ นะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น