คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1 : Don't Leave (G-BOM-TOP)
แชะ แชะ แชะ...
เสียงแฟลชนับไม่ถ้วนจากนักข่าวหลายสำนักสาดส่องไปยังร่างของชายหนุ่มทั้งสองที่ก้าวออกมาจากหลังเวที ผู้ชมทั้งหมดต่างตะลึ่งในความหล่อเหลาราวกับเทพบุตร ทุกคนต่างปรบมือให้กับพวกเขา
“เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่คุณชเวซึงฮยอนผู้บริหารยักษ์ใหญ่ของชเวกรุ๊ปและคุณควอนจียงเจ้าของค่ายเพลงที่โด่งดังที่สุดในเกาหลี”สิ้นเสียงที่พิธีกรพูดเสร็จชายหนุ่มทั้งสองก็ส่งยิ้มผ่านกล่อง พิธีกรเริ่มบทสัมภาษณ์เกี่ยวกับธุรกิจที่พวกเขาบริหารและความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นตลอด7ปี จนมาถึงคำถามที่ทำให้พวกเขาทั้งสองนิ่งไป
“คุณจียงและคุณซึงฮยอนเคยทะเลาะกันเรื่องผู้หญิงบ้างไหม?”
ทั้งสองส่งยิ้มให้กับพิธีกรพร้อมกับเล่าเรื่องที่เป็นความทรงจำอันเลวร้ายที่สุดเท่าที่เคยมี...
“ชเวซึงฮยอน ควอนจียง พวกนายเดินเร็วๆได้ไหมเนี้ย ห๊ะ!” เสียงใสๆของหญิงสาวร่างบางที่ยืนเท้าเอวอยู่หน้าสวนสนุกเอ่ยขึ้น กางเกงขาสั้นโชว์เรียวขาขาว เสื้อกล้ามสีดำถูกปกคลุมด้วยเสื้อแขนยาวสีครีมที่ปกปิดผิวขาวเนียน ใบหน้าเรียวได้รูป ดวงตากลมโตราวกับตุ๊กตา ปากอวบอิ่มสีชมพูที่กำลังบ่นให้กับชายหนุ่มที่เดินชักช้าไม่ทันใจเธอเสียเลย คนสวยอยากจะเข้าไปเต็มแก่แล้วแต่สองคนนี้ทำไมได้อืดอาดยืดยาดขนาดนี้นะ
“จะรีบทำไมบอมมี่ สวนสนุกมันไม่หนีเธอไปไหนหรอกนะ”
“อืม นั่นสิ”
“ชิส์...”ร่างบางมองชายทั้งสองอย่างเอือมระอา ให้ตายสิผู้ชายสองคนนี้ ฉันคบเป็นเพื่อนได้ยังไงเนี้ย ควอนจียง ผู้ชายหน้าหวานแต่นิสัยไม่ยักกะหวานออกแนวกวนประสาทด้วยซ้ำ ส่วนอีกคน ชเวซึงฮยอน คนนี้ก็ผู้ชายหน้าหล่อ สมาร์ท แต่ก็กวนใช่ย่อย ตั้งแต่คบกันมาไม่เค๊ยที่จะตามใจบอมมี่สุดสวยซักครั้ง
“เดินยังกับเต่าคลาน มานี่ๆ”ปาร์คบอมที่หมดความอดทนกับชายหนุ่มทั้งสองวิ่งเข้ามาคล้องแขนพวกเขาคนละข้างพร้อมกับออกแรงลากเข้าไปยังประตูของสวนสนุก เธอลากพวกเขาไปเล่นยังเครื่องเล่นต่างๆ ไม่หยุดไม่หย่อนโดยไม่ยอมให้ออกความคิดเห็นจนในที่สุดเธอก็หมดแรงนั่งลงกับม้านั่งยาว
“ไง เหนื่อยล่ะสิยัยตัวดี เล่นจนเกือบครบทั้งสวนสนุกเลยนะ”ปาร์คบอมพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเอียงคอไปซบกับไหล่หนาของซึงฮยอน เขามองเธอที่หลับตาพริ้มด้วยความเหนื่อยล้าพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อที่ผุดอยู่บนใบหน้าเนียนอย่างเบามือ
“สบายจัง ขอบคุณนะ”
รอยยิ้มบางๆปรากฏอยู่บนหน้าของชเวซึงฮยอน น้อยคนนักที่จะได้เห็นรอยยิ้มจากชายหนุ่มผู้มีนิสัยเย็นชา เคร่งขรึม มีเพียงแต่ควอนจียงเพื่อนรักที่สนิทที่สุดกับอีกคนปาร์คบอมเพื่อนที่ไม่อยากสนิท แต่อยากให้เป็นมากกว่านั้น เธอผู้ที่ทำให้หัวใจอันด้านชาเต้นรัว เธอที่ทำให้โลกของเขาสว่างไสวอีกครั้ง และเธอคือรักที่ไม่อาจไขว่คว้า
เพราะคำว่า ‘เพื่อน’ มันค้ำคอระหว่างเขาและเธอ...
“หมดสภาพเลย เอ้ารับไป”ควอนจียงยื่นน้ำส่งไปให้หญิงสาวที่หลับตาพริ้มด้วยความเหน็ดเหนื่อย มือบางยื่นมือมารับไว้ แต่ก็ต้องส่งคืนเพราะเธอไม่มีแรงที่แม้กระทั้งจะบิดฝาขวดน้ำ “เปิดให้หน่อยสิ”
“เรื่องมากจริง”เขายื่นน้ำกลับไปให้เธอพร้อมกับบ่นเบาๆ
“รู้นะว่าพูดอะไร ไม่กงไม่กินแล้ว เอาคืนไปเลย”ปากบอกว่าไม่กินแต่ไหง๋น้ำเหลือแค่ครึ่งขวด เธอนี่มันจริงๆเลยนะปาร์คบอม
“ซึงฮยอน แกไม่เหมื่อยหรอมีพุงพุงซบไหล่เนี้ย โอ๊ย...”ขาเรียวขาวยกขึ้นเตะชายหนุ่มตรงหน้าที่บังอาจว่าเธอเป็นพุงพุงลูกรักของเธอ (ฮิปโป) คนออกจะหุ่นดีมาว่าเป็นฮิปโปได้ไงจียงคนปากเสีย
จียงหัวเราะออกมาพร้อมกับทำท่าล้อเลียนเธอ หัวเราะได้ทุกครั้งก็เพราะผู้หญิงคนนี้ มีความสุขทุกครั้งที่อยู่กับผู้หญิงคนนี้ หัวใจเต้นแรงก็เพราะผู้หญิงคนนี้ ทุกๆอย่างที่ผู้หญิงคนนี้ทำ “ปาร์คบอม” มันทำให้เขาสามารถสนุกและมีความสุขไปซะทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องเดียว เขากับเธอรักกันไม่ได้
เพราะคำว่า “เพื่อน” มันคั่นกลางระหว่างเขาและเธอ...
“ฉันเบื่อพวกนายจริงๆเลย ไปห้องน้ำดีกว่า”ปาร์คบอมลุกขึ้นจากม้านั่งก่อนจะเดินไปตามทางที่มีป้ายบอกทางไปค๊อฟฟี่ช็อป ชายหนุ่มทั้งสองมองตามหญิงสาวไปก่อนจะส่ายหัวพร้อมกัน
“ห้องน้ำมันไปทางนี้ไม่ใช่หรอว่ะ นั่นทางไปร้านขนมชัดๆ”พูดเสร็จจียงก็ล้มตัวลงนั่งข้างซึงฮยอน ทั้งสองนิ่งเงียบกันอยู่สักพักจนในที่สุดซึงฮยอนก็เป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน
“แกชอบบอมมี่หรือเปล่า”คำถามที่ออกมาจากปากของเพื่อนรักนั้นทำให้จียงนิ่งไป ซึงฮยอนเองก็รอฟังคำตอบอยู่เหมือนกัน
อีกคนที่ไม่อยากตอบ....
กับ
อีกคนที่รอฟังคำตอบ...
“แกถามฉันทำไมวะ แกก็รู้ว่ายัยต๊องนั้นไม่ใช่สเป็คฉันอยู่แล้ว”คำตอบนี้ทำเอาหัวใจของซึงฮยอนพองโต ผิดกับคนอีกคนที่ตอนนี้อยากจะทึ่งหัวตัวเองที่ตอบออกไปอย่างนั้น ทั้งที่ความจริงเขารักเธอจนสุดหัวใจ
“ฉันแค่อยากรู้ว่าแกชอบเธอหรือเปล่า เพราะวันเกิดบอมมี่ฉันจะขอเธอเป็นแฟน”
จียงถึงกับใจหายถึงสิ่งที่เพื่อนรักของเขาจะทำ มันเป็นวันเดียวกันวันที่เขาตั้งใจจะทำในวันเกิดของเธอคือขอเป็นแฟน แต่ตอนนี้มันคงทำไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เป็นเพราะปากพล่อยๆบวกความความโง่เขลาของเขาเองที่พูดออกไปอย่างนั้น
“พวกนายฉันอิ่มแล้วอยากกลับบ้าน อุ๊ย!!”หญิงสาวผู้เป็นหัวข้อสนทนาเดินเข้ามาขัดจังหวะ เธอยิ้มแห้งๆให้กับชายหนุ่มทั้งสองที่เผลอพูดออกไป หมดกัน! อุตส่าบอกว่าไปเข้าห้องน้ำ
“คงจะอิ่มมากเลยใช่ไหม เดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอที่บ้านเอง”ซึงฮยอนลุกขึ้นจากม้านั่งก่อนจะใช้แขนแกร่งคล้องไปที่คอของหญิงสาวที่มีความสูงระดับไหล่ของเขา
แต่ภาพนั้นมันทำให้จียงถึงกับหมดแรง มันควรจะเป็นเขาทุกครั้งที่ทำแบบนี้
“ก็ดี ไปกับตาบ้าจียงทีไรทะเลาะกันทุกที อ่ะนี่รางวัลปลอบใจที่ไม่ได้ไปส่งคนสวยอย่างฉัน”มือบางยื่นกล่องช๊อกโกแล็ตส่งไปให้จียง เขารับมันไว้พร้อมกับยิ้มบางๆก่อนจะเดินแยกออกไป ซึงฮยอนมองตามจียงไปอย่างรู้สึกผิด
ฉันขอโทษที่ทำแบบนี้...
“จนป่านนี้ทำไมยังไม่มาอีกนะ”ปาร์คบอมมองดูนาฬิกาเป็นรอบที่สิบแล้วแต่คนที่นัดเธอไว้ก็ยังไม่มา
“อีกสิบนาทีถ้านายยังไม่มาฉันจะกลับแล้วนะ ไอ้คนบ้าวันเกิดฉันแท้ๆยังมาสายอีก ฮึก ๆ ๆ”ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำใสๆคลอเบ้า เธอทรุดนั่งลงกับพื้นพร้อมกับกอดเข่าตัวเอง
ในที่สุดชายหนุ่มทั้งสองก็ปรากฏตัวตรงหน้าเธอ จียงนั่งย่อลงกับพื้นพร้อมกับลูบหัวเธอเบาๆ “ยัยต๊องขี้แง เลิกร้องได้แล้ว” ปาร์คบอมเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับโผเขากอดคนตรงหน้า จียงเองก็รู้สึกตกใจกับการกระทำของเธอ
“ก็ฉันรอพวกนายนั่นแหละ ฮึก ๆ ๆ นี่วันเกิดฉันนะยังจะมาสายอีก โกรธแล้ว”หญิงสาวร้องไห้ออกมาพร้อมกับทำหน้าบึ้งตึง ทำให้ซึงฮยอนอดที่จะเข้าไปกอดเธอไม่ได้ ปาร์คบอมกอดเขาแน่นก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา จียงที่เห็นดังนั่นจึงได้แต่เบือนหน้าหนี
“ไปหาไรกินกันเถอะ มื้อนี้เลี้ยงเอง”เธอเดินไปจับมือของซึงฮยอนและจียงเดินเข้าไปในร้านอาหาร โดยไม่รู้ว่าการกระทำของเธอนั้นอาจจะทำให้คนบางคนเปลี่ยนใจที่จะเป็นเพื่อนทรยศเพื่อทำตามที่หัวใจเรียกร้อง
ปาร์คบอมพาทั้งสองเขาไปในร้านอาหารประจำที่พวกเขาและเธอชอบมาบ่อยๆ ซึ่งทุกปีงานวันเกิดเธอก็มาที่ร้านนี้ประจำ ซึงฮยอนมองไปยังหญิงสาวเจ้าของวันเกิดที่มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าตลอดเวลา เขารู้สึกตื่นเต้นที่อีกไม่กี่ชั่วโมงจะต้องขอเธอเป็นแฟน ส่วนจียงก็มองเธอสลับกับซึงฮยอน ตอนนี้ทั้งสมองและหัวใจของเขาสับสนปนเปกันไปหมด เขาจะเลือกทำตามหัวใจตัวเองหรือเสียสละให้เพื่อนรักอย่างซึงฮยอนดี
“อิ่มจัง!! ไปกันเถอะ ฉันมีอะไรจะให้พวกนายดูด้วย”
ทั้งสามพากันเดินไปตามริมถนนที่ค่อนข้างจะไม่มีรถขับผ่าน จนในที่สุดซึงฮยอนก็หยุดเดินพร้อมกับคว้าแขนของปาร์คบอมให้หยุดเดิน จียงมองดูการกระทำนั้นก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นรัว ซึงฮยอนหยิบแหวนออกมาจากกระเป๋าก่อนจะนั่งคุกเข่าลงกับพื้น เขาแหงนมองหน้าของหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอด แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยคำใดๆออกมา จียงก็สวมกอดที่หลังของเธอทันที
“บอมมี่ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ”ปาร์คบอมที่ได้ยินดังนั่นก็รู้สึกตกใจ แต่คนที่ตกใจมากกว่าคือผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ ซึงฮยอนลุกขึ้นมากระชากจียงออกจากตัวของเธอพร้อมกับชกเขาที่ใบหน้าของจียงทันที
ผั๊วะ !!
“ทำไมแกทำแบบนี้ว่ะ ไอ้เพื่อนทรยศ”พูดจบซึงฮยอนก็พุ่งไปที่ตัวของจียงพร้อมกับชกเข้าไปที่ใบหน้าอีกครั้ง
“ฉันก็มีหัวใจ ฉันเองก็รักบอมมี่ ฉันจะไม่ยอมเสียบอมมี่ให้ใครทั้งนั้น”จียงเองก็ชกเข้าไปที่ใบหน้าของซึงฮยอน
“หยุด หยุดได้แล้ว ฉันบอกให้พวกนายหยุดยังไงหล่ะ ฮึกๆ ๆ”
ปาร์คบอมที่เห็นดังนั้นก็เกิดอาการตกใจ เธอเข้าไปห้ามทั้งสองคนไม่ให้ทำร้ายกันแต่ก็ไม่เป็นผล ทั้งจียงและซึงฮยอนก็ต่างล้มลงกันไปทั้งคู่ ต่างคนต่างแลกมัดอย่างไม่ยอมใครโดยไม่สนใจหญิงสาวอีกคนที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก
“พวกนายหยุดได้แล้ว ฮือๆ อย่าทำร้ายกันอีกเลย พวกนายเป็นเพื่อนกันนะ”เธอเข้าไปแยกทั้งสองออกจากกันอีกครั้งจนทำให้กล่องไม้ในมือของเธอกระเด็นตกไปกลางถนน เมื่อเห็นดังนั้นปาร์คบอมจึงรีบวิ่งไปเก็บมันขึ้นมา สิ่งของในกล่องต่างกระจัดกระจายออกมาทำให้เธอต้องนั่งเก็บทั้งที่ยังร้องไห้อยู่ เธอหยิบรูปใบสุดท้ายขึ้นมาดูพร้อมกับมองไปยังสองหนุ่มที่กำลังยกมัดขึ้นมา รูปของเธอ จียง และซึงฮยอน ‘เพื่อนกันตลอดไป’
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...
เสียงเบรกของรถดังขึ้นทำให้ซึงฮยอนและจียงหยุดการกระทำทั้งหมด ดวงตาของทั้งคู่เบิกกว้างทันทีที่เห็นร่างของหญิงสาวที่พวกเขารักนอนจมกองเลือดอยู่ริมถนน
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”ทั้งสองร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับวิ่งไปยังร่างของเธอทันที ซึงฮยอนช้อนตัวของปาร์คบอมขึ้นมา มือหนาลูบไล้ไปยังใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด หยดน้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมาเป็นสาย จียงเองก็เช่นกันเขาจับมือของหญิงสาวไว้แน่น ปากก็พร่ำบอกว่า ‘ขอโทษ’ อยู่ตลอดเวลา
“ยะ อย่า ทะ ทะเลาะ กัน อะ อีก เลย นะ”เปลือกตาของดวงตาคู่สวยกำลังฝืนไม่ให้มันปิดลง หยาดน้ำใสๆเอ่อล้นออกมา มือบางที่กำรูปถ่ายใบหนึ่งยกขึ้นมา เธอยื่นไปให้จียงก่อนจะฝืนยิ้มออกมา ชายหนุ่มทั้งสองมองไปยังรูปที่เต็มไปด้วยเลือดของคนตรงหน้า จียงหยิบรูปออกมาจากมือก่อนที่แขนของเธอจะตกลงกับพื้น เปลือกตาค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ
ซึงฺฮยอนอุ้มร่างเธอขึ้นมาพร้อมมองซ้ายมองขวาหารถที่ผ่านมา จียงวิ่งไปยังรถที่ชนหญิงสาวที่เขารักก็ไม่พบคนที่ชน เขาขึ้นนั่งคนขับทันทีพร้อมกับถอยรถไปหาซึงฮยอน
“ได้โปรดอย่าเป็นอะไรไปนะ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ”จียงที่ขับรถอยู่ก็ได้แต่พร่ำบอกประโยคเล่านี้ไปพร้อมๆกับซึงฮยอนที่ใช้ผ้าเช็ดคราบเลือดบนใบหน้าของเธอ เมื่อถึงโรงพยายาลบุรุษพยาบาลก็รีบนำร่างของหญิงสาวไปยังห้องฉุกเฉินทันทีโดยมีชายหนุ่มทั้งสองวิ่งตามไปด้วย
“ได้โปรด อย่าทิ้งฉันไป ได้โปรด”จียงทรุดลงไปกับพื้นพร้อมกับทึ่งหัวของตัวเอง ซึงฮยอนเองก็เช่นเดียวกันเขาใช้มือชกกำแพงอย่างบ้าคลั่งก่อนทรุดลงไปนั่งกับพื้น
เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีหมอหรือพยาบาลออกมาจากห้องฉุกเฉิน นั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มทั้งสองที่รออยู่หน้าห้องฉุกเฉินถึงกับนั่งไม่ติด จียงตัดสินใจเดินเข้าไปหาซึงฮยอน เขายื่นรูปให้ซึงฮยอนก่อนจะเอ่ยคำขอโทษออกมา
“ฉันขอโทษ ถ้าฉันห้ามใจตัวเอง มันคงไม่เกิดเรื่องและบอมมี่ก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”ซึงฮยอนมองไปยังรุปที่จียงยื่นมาให้ มือหนาแตะไปที่ไหล่ของคนตรงหน้าเบาๆ
“ถ้าฉันไม่เห็นแก่ตัวและมองข้ามความรู้สึกของแก มันก็คงไม่เป็นแบบนี้ ฉันขอโทษ”
“พวกนายไม่ทะเลาะกันแล้วใช่ไหม”เสียงใสๆดังมาจากหน้าห้องฉุกเฉิน ปาร์คบอมเดินตรงมาหาชายหนุ่มทั้งสอง นั้นทำให้จียงและซึงฮยอนต่างยิ้มออกมา ทั้งคู่เขาไปกอดหญิงสาวตรงหน้าทันทีด้วยความดีใจ
“ใช่แล้ว ฉันจะไม่ทะเลาะกันอีกแล้ว”ทั้งคู่สวมกอดหญิงสาวตรงหน้าแน่นด้วยความกลัวว่าเธอจะหายไป จียงคลายอ้อมกอดพร้อมกับใช้มือเช็ดน้ำตาที่ระรื่นเต็มใบหน้าของเธอ
มือบางยื่นนิ้วก่อนขึ้นมาทำให้ทั้งจียงและซึงฮยอนยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวที่นิ้วของเธอด้วยเช่นกัน
“สัญญานะว่าพวกนายจะไม่ทะเลาะกัน”
“สัญญา/ฉันสัญญา”จียงและซึงฮยอนต่างก็ยิ้มให้กับหญิงสาวตรงหน้า พวกเขาดีใจที่เธอไม่เป็นอะไร จนเสียงประตูของห้องฉุกเฉินดังขึ้น พวกเขาละสายตาออกจากคนตรงหน้ามองไปยังห้องฉุกเฉินและหันกลับมามองคนตรงหน้า ทั้งสองมองหญิงสาวตรงหน้าที่ค่อยๆเดินถอยหลังออกไป รอยยิ้มของเธอถูกส่งออกมาพร้อมกับนิ้วก้อยที่ยกขึ้นก่อนที่ร่างนั้นจะจางหายไป
ผู้ชมทุกคนที่ได้ฟังเรื่องของจียงและซึงฮยอนเล่าก็ต่างสงสารทั้งคู่จับใจ บางคนถึงกับร้องไห้ในโชคชะตาของพวกเขา
“ต้องขอโทษนะคะที่ดิฉันจะถาม แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหนหรอค่ะ”พิธีกรเอ่ยถามขึ้นทำให้ทั้งคู่ยิ้มออกมา
“เธอไม่เคยไปไหนหรอกครับ เธออยู่ในใจของพวกเราเสมอ”
“และเธอก็จะอยู่ในใจของพวกเราตลอดไป”
สิ้นเสียงของคนทั้งคู่ผู้ชมก็ต่างปรบมือให้กับจียงและซึงฮยอน พวกเขาโค้งให้กับพิธีกรและผู้ชมก่อนจะเดินลงไปจากเวที ทันทีที่ออกจากสตูดิโออัดรายการ จียงและซึงฮยอนต่างก็ขึ้นรถไปยังโรงพยาบาลทันที
ท้งสองเดินลงมาจากรถโดยไม่ลืมที่จะหยิบดอกลิลลี่สีขาวลงมาด้วย มือหนากดลิฟท์ขึ้นไปยังชั้น 10 ของโรงพยาบาล ก่อนจะเดินไปตามทางทอดยาวจนหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง พวกเขาเปิดประตูเข้าไปก็พบกับร่างของหญิงสาวที่มีเครื่องช่วยหายใจและท่อสายยางเต็มไปหมด จียงหยิบเอาดอกไม้ที่ถือขึ้นมาไปใส่แจกันก่อนที่จะนั่งลงข้างเตียง
“ขอโทษที่มาช้า วันนี่พวกฉันไปออกรายการมาด้วย”ซึงฮยอนใช้มือลูบที่ใบหน้าของหญิงสาวเบาๆ ก่อนที่จะจับมือของเธอมากุมไว้
“เธอนอนไปนานเท่าไหร่แล้วยัยต๊อง เมื่อไหร่จะตื่นขึ้นมา รู้ไหมว่าพวกฉันเหงานะ”จียงหยิบกรอบรูปบนหัวเตียงขึ้นมาเช็ดอย่างเบามือ
‘7ปีมาแล้วนะที่พวกฉันรอเธอให้ตื่นขึ้นมา และพวกฉันจะรอเธอต่อไป จะอีก 10 ปี 20 ปี หรือ 100 ปี ฉันสองคนก็จะรอ’
\
THE END...!!
Mine music
ความคิดเห็น