ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter : 3 "การพบเจอที่(ไม่)น่าประทับใจ"
Dara : Talk
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ... สายแล้วๆ"ไม่ต้องตกใจค่ะ ฉันเป็นคนกรี๊ดเอง - -" ขอแนะนำตัวก่อนนะคะ ฉัน ซานดาร่า ปาร์ค หรือ ดาร่า นิสัยฉันนะหรอคะ สวยคะ (สโลแกนฉันกับปังบอมคะ) หยิ่งค่ะ ฉันชอบแต่งตัวคะ ฉันชอบช๊อปปิ้ง เพราะมันคือความสุขของฉัน หุหุ ดูแบบนี้เหมือนฉันไม่หยิ่งใช่ไหมค่ะ อันที่จริงแล้วฉันไม่หยิ่งหรอกนะคะ ฉันออกจะโก๊ะๆ รั่วๆ นะคะ เฉพาะกับคนที่ฉันสนิทด้วยนะคะ อย่างเช่น ปังบอม พ่อกับแม่ และคนในบ้านคะ แต่ถ้าคนแปลกหน้า หรือ คนที่เพิ่งรู้จัก "ขอโทษนะ เรารู้จักกันด้วยหรอ" (มันก็จริงนะคะ อยู่เฉยๆมาทักฉัน) ทุกคนที่เห็นฉันเขาก็ว่าฉันหยิ่งทั้งนั้นแหละคะ ก็ไม่รู้จักนี่คะ จะคุยด้วยทำไม ฮึ๊ยยย... เอาเป็นว่าพอแค่นี้ก่อนนะคะ เพราะตอนนี้ ฉันจะไปเรียนไม่ทันแล้วววววววววววววววววว!!!!
"ปังๆ ปังๆ ปังๆ"เสียงฉันทุบประตูห้องปังบอมเองคะ ถ้าไม่ทุบ คงไม่ตื่น
"ว่าไง คนจะนอน"นั่นไง ประโยคประจำของปังบอม เธอร้องออกมา แต่ตาเธอยังคงหลับ ฉันรู้ดีคะ
"วันนี้เราต้องไปโรงเรียนนะ เธอลืมแล้วหรือไง ห๊ะ!!!"ฉันตะโกนบอกปังบอม ได้ผลคะ ทุกคนปิดหูนะคะ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!"พระเจ้า เสียงกรี๊ดที่ดังกว่าเสียงเครื่องบินคะ
"ดาร่าๆ ฉันอาบน้ำแต่งตัวแปปนึงนะ"ห๊ะ อะไรนะ ฉันเกลียดคำว่าแปปนึงของปังบอมมากเลยคะ แปปของเธอ 1ชั่วโมงเต็มๆ
- 1 ชั่วโมงผ่านไป (ไวเหมือนโกหก) -
ตอนนี้ฉันกับปังบอมอยู่ในชุดนักเรียนของโรงเรียนฮยอนซอก เสื้อนักเรียนสีขาว กระโปรงลายสีม่วง ปังบอมใช้เวลาในการอาบน้ำ แต่งตัว ทำผม แต่งหน้า 1 ชั่วโมงพอดี๊เลยคะ
"ดาร่าๆ ฉันทำผมทรงนี้ โอเค หรือปล่าว"ปังบอมถามฉัน แล้วเธอก็หมุนรอบตัวเอง ปังบอมทำอะไรก็สวยไปหมด หุหุ เพราะพวกเราสวยไงคะ
"ทำทรงไหน แบบไหน ก็โอหมดแหละเพื่อน เพราะเราสองคน สวยยยย!!!"ฉันพูดพร้อมกับหมุนรอบตัวเอง แหม๋ ก็คนมันสวย ทำไรก็สวย อิอิ
"งั้นเราก็ไปเรียนกันเถอะ ไฟท์ติ้ง!!!!"ปังบอมพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่ประตู
"สวย รวย แรง!!"ฉันพูดพร้อมกับปังบอมแล้วพวกเราก็เปลี่ยนท่าทางและสีหน้าทันที ปังบอมเปลี่ยนเป็น คุณหนูสุดร้าย แรงนิดๆ หยิ่งหน่อยๆ ส่วนฉันหรอคะ ฉันก็ชักสีหน้าหยิ่งๆ ที่ฉันต้องทำเป็นประจำ ใครเห็นคงไม่กล้าแม้จะทักฉันหรอกคะ
- ลานจอดรถโรงเรียนฮยอนซอก -
ฉันกับปังบอมขับรถสุดหรูมาที่โรงเรียนฮยอนซอก แต่ก็ใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะมาถึงที่นี่ เพราะฉันไม่คุ้นเคยกับเส้นทาง พวกเราเลยมาสายไปหน่อย
"โรงเรียนนี้ใหญ่ดีนะ"ปังบอมพูดพร้อมกับใช้หางตาของเธอสำรวจไปมา ภายในบริเวณโรงเรียน
"อืม"ฉันตอบอย่างสั้นๆ คนมันหยิ่ง ต้องทำเหมือนเย็นชา อิอิ
"เธอรออยู่นั้นละกัน ฉันจะไปห้องธุรการ"ปังบอมพูดกับฉันพร้อมกับเดินไปด้วยท่าทางสุดเชิ่ด ฉันไม่ว่าไรหรอกนะ เพราะ พวกฉันทำแบบนี้ตลอด เวลาอยู่ที่สาธารณะ ฉันเห็นพวกผู้ชายที่นั่งบนม้าหินอ่อน4-5คนมองปังบอม แล้วอ้าปากค้าง หุหุ ก็เพื่อนฉันสวย แต่พวกฉันรำคาญนะ พวกผู้ชายที่ชอบมอง ไม่รู้มันมองแล้วคิดอะไรต่างๆนาๆหรือปล่าว ฉันเห็นพวกนั้นพูดอะไรก็ไม่รู้ ถ้าฉันเดา คงเป็น 'คนสวย จะไปไหนหรอ' แล้วฉันก็เดาได้เลยว่าปังบอมจะตอบอะไร 'ฉันจะไปไหน แล้วมันนักหัวนายหรือไง' แล้วพวกนั้นก็ทำหน้าเหว่อ ส่วนปังบอมก็เดินหายไปแล้ว
"เดินดูแถวๆนี้ดีกว่า"ฉันพูดพร้อมกับเดินไปเรื่อยๆ ตอนนี้ยังไม่ค่อยมีคนนัก มีเพียงไม่กี่คนที่เดินไปมา คนที่เดินสวนทางกับฉันต่างมอง แล้วซุบซิบอะไรกันก็ไม่รู้ แต่ช่างเถอะ ฉันมองคนที่ซุบซิบด้วยหางตา เหมือนกำลังจะหาเรื่อง พวกนั้นถึงกับรีบวิ่งเลย เหอะ พวกไม่มีมารยาท
"หมับบบบบ!!!"ใครบังอาจมาจับแขนฉัน หน๊อยรู้จักดาร่าน้อยไปซะแล้ว ฉันหันกลับไปมองคนที่จับแขนฉันอย่างเอาเรื่อง ตอนนี้หน้าของฉันเหมือนกับจะฆ่าคนได้เลย เพราะไม่เคยมีใครกล้าจับแขนฉันแบบนี้
"อ๊ะ"นี่มันเสียงผู้ชายนี่น่า คิดจะแต๊ะอั๋งฉันหรอ ได้เจอดีแน่ ฉันมองหน้าคนที่จับแขน ฉันมองเค้าด้วยสายตาเหยียดๆ ก่อนจะสบัดมือสุดแรง มือที่เขาจับแขนฉันไว้หลุดออก และ!!!
"ฟิ้วววววววววว ~"และไอ้บ้านี้มันวิ่งหนีฉันไปทางตึกใหญ่ๆ หน๊อยยย คิดจะมาแต๊ะอั๋งฉันแล้วหนีหรอ ไม่มีทางสะหรอก ฉันจะต้องเอาเรื่องให้ถึงที่สุด ผู้ชายก็ชั่ง นายได้เจอฉันแน่!!!
"หน๊อยยย!! อยู่เฉยๆก็มาจับมือฉัน แล้วก็วิ่งหนี ให้ตายสิ"ฉันสบถออกมาด้วยอารมณ์โกรธ
Dara : End Talk
Park Bom : Talk
"เธอรออยู่นั้นละกัน ฉันจะไปห้องธุรการ"ฉันบอกดาร่าให้เธอไปรอฉันที่ใต้ต้นไม้ ที่มีม้าหินอ่อนอยุ่ อ่อ ขอแนะนำตัวนะคะ ฉัน ปาร์ค บอม ลี หรือ บอมมี่ หรือ ปังบอม (ดาร่าเรียกฉัน ) นิสัยฉันนะหรอคะ สวยคะ (สโลแกนฉันกับดาร่า) เริ่ด ใครเห็นฉันน่ะหรอ ถ้าเป็นผู้หญิง 'ยัยนี้น่าหมั้นไส้จริงๆ' ถ้าเป็นผู้ชาย 'สวยเป็นบ้าเลย นางฟ้าชัดๆ'แต่ฉันนะหรอ นางมารชัดๆ หุหุ แต่จริงๆฉันก็นิสัยดีนะคะ เฮฮาเฉพาะแต่กับคนที่รู้จักเท่านั้นแหละคะ ถ้าดีมาฉันก็ดีตอบ ร้ายมาก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน อ่อ แล้วฉันชอบกินอมยิ้มนะคะ ฉันพกติดตัวตลอด *-* เอาเป็นว่าแนะนำตัวแค่นี้แล้วกันคะ ตอนนี้ฉันเดินออกมาหาห้องธุรการ ฉันเดินมาแบบเชิ่ดๆ เริ่ดๆ มั่นใจสุดๆ
"ไปไหนหรอคับ คนสวย"ฉันเดินผ่านโต๊ะผู้ชาย4-5แล้วพวกนั้นก็แซวฉัน โอ๊ยยย แต่ละคน หน้าตา ปลาไหลชนเขื่อน แต่ฉันก็โดนจนเบื่อแล้วคะ
"ฉันจะไปไหน แล้วมันหนักส่วนไหนของนายหรอ!!"ฉันพูดตอกหน้าพวกนี้แล้วก็เดินหน้าต่อไป เหอะ ทำหน้าเหว่อไปเลย แต่ก็ช่วยไม่ได้ ฉันไม่ชอบคนแบบนี้ และพวกนี้ก็เล่นผิดคนซะแล้ว
"ห้องธุรการอยู่ตรงไหน"ฉันสบถออกมา แล้วฉันก็เห็นผู้ชายคนหนึ่ง กำลังนั่งผูกเชือกร้องเท้าอยู่ ฉันก็เลยเดินเข้าไปหาเขา
"นี่ นาย โทษทีนะ ขอถามอะไรหน่อยสิ"ฉันใช้นิ้วชี้สกิดผู้ชายที่นั่งผูกเชือกร้องเท้าอยู่ แล้วเขาคนนั้นก็ยืนขึ้น ฉันไม่ได้รังเกียจนะ แค่ไม่อยากแตะต้องให้เสียมือ
"มีไร"ผู้ชายคนตรงหน้าฉันพูดแล้วเขาก็หันหน้ามา ผมสีดำ ผิวขาว หน้าตาก็ดี ถือว่าหล่อมาก เท่าที่ฉันเคยเจอ สูงประมาณ180กว่าๆ แต่ฉันก็ไม่ได้พิศวาสหรอกนะ ก็แค่ชมเฉยๆ
"พอดีฉันเพิ่งย้ายมา จะไปห้องธุรการ แต่ฉันไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน"ฉันกอดอกแล้วก็พูดกับผู้ชายตรงหน้า นี่ฉันพูดดีแล้วนะ กับผู้ชายน่ะ ปกติฉันไม่ค่อยมีห่างเสียงกับคนแปลกหน้าหรอกนะ
"ตามฉันมา"ผู้ชายตรงหน้าพูดพร้อมกับเดินนำหน้าฉันไป เขาพาฉันเดินไปยังตึกใหญ่ๆ จะว่าไปก็สะอาด ใช้ได้ ภาพรวมดูดี น่าอยู่
"ถึงแล้ว"ผู้ชายคนที่พาฉันมาพูดขึ้น ฉันมองไปยังห้องใหญ่ๆ ที่มีอาจารย์นั่งกันอยู่ ฉันมองป้ายที่เขียนไว้ว่า 'ห้องธุการ' เจอซักที
"ขอบใจนะ ... อ่ะ ฉันให้"ฉันหยิบอมยิ้มรสมะนาวขึ้นมาแล้วยื่นให้คนที่พาฉันมาห้องธุรการและพูดขอบคุณเขา อย่างน้อยเขาก็ช่วยพาฉันมาห้องธุรการ ให้ของเล็กๆน้อยๆเป็นการตอบแทนละกัน
"เธอให้อมยิ้มฉันหรอ...ฉันกินไม่เป็นหรอกนะ - -*"ห๊ะ คนบ้าอะไร กินอมยิ้มไม่เป็น แต่ช่างเถอะ ไม่เอาก็ไม่เอา ดี จะได้ไม่เปลือง
"อืม"ฉันตอบรับผู้ชายคนนี้สั้นๆ ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปในห้องธุรการ พอฉันเดินเข้าไป ทุกคนในห้องมองฉันทุกคน ไม่รู้จะมองทำไม ก็แค่คนสวยเดินเข้ามา แค่นี้
"หนูมาทำอะไรจ๊ะ"มีอาจารย์ท่านหนึ่งถามฉัน ฉันเลยเดินเข้าไปหาอาจารย์คนที่ถามฉัน
"พอดีเพิ่งย้ายมานะคะ มากับเพื่อนอีกหนึ่งคน แต่ตอนนี้เธอยังมาไม่ถึงคะ"ฉันพูดกับอาจารย์คนที่ถามฉันด้วยน้ำเสียงเรียบๆ และก็มีหางเสียง (ฉันก็ต้องพูดเพราะเป็นธรรมดา เพราะคุยกับอาจารย์)พร้อมกับยื่นซองสีน้ำตาลให้เธอ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าซองอะไร แต่พอเธอหยิบไป เธอก็เปิดอ่านทันที
"ขอเบอร์หนูด้วยนะจ้ะ เดี๋ยวอาจารย์จะโทรบอกเธอให้มาหาที่นี่ นี้ก็ใกล้จะพักเที่ยงแล้ว รอเข้าคาบบ่ายแล้วกันนะ"อาจารย์คนนี้บอกให้ฉันเขียนเบอร์โทรไว้ ฉันก็เขียนเบอร์โทรของฉันกับดาร่าให้ แล้วฉันก้อโค้งให้เธอก่อนจะเดินออกจากห้องไป ฉันเดินกลับไปหาดาร่า เพราะเธอคงรอฉันนานน่าดู เอ๊ะ ดาร่าอยู่นั้นไง แต่ทำไมดาร่าทำหน้าอย่างกับจะไปฆ่าใครงั้นแหละ
"เธอเป็นอะไร เหมือนกับจะไปฆ่าใครงั้นแหละ"ฉันถามดาร่าออกไปด้วยเสียงราบเรียบ ฉันห่วงดาร่ามากนะ ไม่รู้ใครทำเธอโกรธ แต่ฉันต้อง เชิ่ด เริ่ด หยิ่ง เข้าไว้
"มีคนบ้าที่ไหนไม่รู้ มาจับแขนฉัน แล้วก็วิ่งหนีไป"ดาร่าบอกกับฉัน ฉันรู้ว่าดาร่าโกรธมาก แต่เธอก็ต้องพยายามข่มอารมณ์เอาไว้ แต่ฉันนี่สิ ทนไม่ได้ ใครกล้ามาจับแขนเพื่อนฉัน!!!
"มันวิ่งไปที่ไหน"ฉันพูดด้วยอารมณ์ที่สามารถเหวี่ยงคนได้เลย ถ้าใครมายั่วอารมณ์ฉันตอนนี้ รับรอง ฉันวีนใส่แน่ ไม่แค่วีนนะ ฉันจะทำให้ไปหยอดน้ำข้าวต้มเลย
"ตามฉันมา"ดาร่าพาฉันเดินไปยังตึกใหญ่ๆ ตึกหนึ่ง ที่นี่ตึกใหญ่ๆ เต็มไปหมด แต่ไม่ใช่เวลาที่จะมาชมโรงเรียน ฉันจะไปจัดการคนที่มาแต๊ะอั๋งเพื่อนฉัน ดาร่ากวาดสายตาไม่สิ กวาดหางตาของเธอมองไปรอบๆ แล้วเธอก็วิ่งๆยังกลุ่มผู้ชาย 4 คน ฉันเห็นพวกนั้นกำลังหาเรื่องผู้หญิงกับผู้ชายคู่หนึ่ง อ่ะ มีผู้ชายคนหนึ่งถีบผู้ชายอีกคนล้มไปแล้ว
"นั่นไง คนนั้น"ดาร่าชี้ไปยังคนที่ถีบผู้ชายอีกคนล้มลงไป หน๊อยยย แกตายแน่ ฉันรีบเดินไปยังผู้ชายที่ยืนชี้หน้าใส่ผู้ชายคนหนึ่ง แล้วฉันก็
"นายใช่ไหม มาแต๊ะอั๋งเพื่อนฉัน ... ตุ๊บบ!!"ฉันเสยหมัดเข้าที่หน้าหมอนั้นเต็มๆ ตอนนี้ทุกคนมองฉันเป็นตาเดียว แต่ฉันไม่แคร์ ฉันกำลังจะซ้ำ แต่ดาร่ามาดึงฉันไว้แล้วก็บอกฉันว่า
"บอมมี่ ผิดคนแล้ว"ห๊ะ ว่าไงนะ ผิดคนงั้นหรอ แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ เพื่อไม่ให้เสียภาพพจน์ของฉัน ฉันมองหน้าหมอนั้นก่อนไป ด้วยหางตา แล้วฉันกับดาร่าก็วิ่งไปทันที ตอนนี้ฉันกับดาร่าอยู่ที่ไหนสักแห่ง ที่ไม่มีคน เฮ่ออ!!!
"บอมมี่ เธอต่อยผิดคนแล้ว คนที่ฉันชี้ คือไอ้คนที่ยืนใส่หมวกต่างหาก"ดาร่าพูดกับฉัน หืมมม ฉันรู้แล้ว แต่ช่างเถอะ ยังไงคงไม่ได้เจอกันอีก
"หรอ แต่ช่างเถอะ ยังไงเราคงไม่ได้เจอกันแล้ว"ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"อืม ไปกินข้าวดีกว่า ฉันหิวแล้ว เฮ่ออ!! ไปโรงอาหาร ฉันต้องทนกับสายตาคนที่มองอีกแล้วหรอเนี้ย"ดาร่าพูดพร้อมกับทำหน้าเซงๆ ใช่อย่างที่ดาร่าพูด ฉันกับดาร่าไปไหน ก็มีแต่คนมอง ก็พวกเราสวย เริ่ด เชิ่ด แต่ชินแล้วละ จะมองก็ช่าง ฉันไม่สนหรอก
"อืม"ฉันตอบรับดาร่า แล้วเราสองคนก็เดินไปยังโรงอาหาร โรงอาหารใหญ่มาก ติดแอร์สะด้วย คนก็เยอะ แล้วก็เป็นอย่างที่คิด มอง มอง มอง แล้วก็มอง พวกผู้ชายในโรงอาหารมองฉันกับดาร่า แล้วทำตาปิ้งๆใส่ โธ่ คิดว่าจะสนหรอ ฝันไปเถอะ ส่วนผู้หญิง บางคนก็มองแล้วซุบซิบๆ บางคนมองแล้วก็ยิ้มให้ฉันกับดาร่า แต่ฉันไม่แคร์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น