คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : - "Part 2" -
เฟอรารี่และเมอซีเดสเบนซ์รุ่นใหม่ล่าสุดสองคันขับเคลื่อนตัวมาอย่างช้าๆภายในบริเวณทางเข้าคฤหาสน์ตระกูลอิม ประตูรั่วขนาดใหญ่ถูกเปิดออกด้วยรีโมทคอนโทรของบุคคลภายในรถคันหรู คฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเนื้อที่ 935 ตารางวา ล้อมรอบไปด้วยสวนดอกไม้ และศาลาพักผ่อนขนาดใหญ่ ชายหนุ่มหกคนก้าวลงมาจากรถคันหรูที่จอดบริเวณทางขึ้น ทั้งหมดเดินเข้าไปภายในคฤหาสน์โดยมีแม่บ้านหลายคนรอต้อนรับ
“ป้าอึนจอง คุณหนูยุนอาตื่นหรือยังฮะ” เซฮุนเอ่ยปากถามแม่บ้านที่อายุมากที่สุด อึนจอง แม่บ้านของคฤหาสน์ตระกูลอิม
“คุณหนูบอกว่ากำลังจะอาบน้ำค่ะ”
“เป็นไปได้ยังไง ยัยเหม่งนี่น่ะจะตื่นตั้งแต่เช้า” เป็นไคที่เอ่ยออกมาพร้อมกับทำหน้าที่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อ รวมไปถึงชานยอล แบคฮยอน ซูโอและคยองซู ที่ต่างก็ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ มีหวังฝนตกฟ้าผ่าแน่ๆ ที่คนอย่างอิมยุนอาตื่นแต่เช้า
“มันเป็นไปไม่ได้”
เซฮุนเดินนำขึ้นไปยังชั้นสองของคฤหาสน์และหนุ่มๆที่เหลือก็เดินตามไปเช่นกัน ขาเรียวยาวหยุดยืนที่หน้าห้องนอนที่มีป้ายแขวนว่า ‘ยุนอา’ มือหนายกขึ้นมาหวังว่าจะเคาะประตูแต่ก็ต้องชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าคนข้างในอาจจะรู้ตัว จากที่จะเคาะประตูก็แปรเปลี่ยนเป็นบิดลูกบิดประตูช้าๆ เผยให้เห็นห้องสีครีมขนาดใหญ่เต็มไปด้วยขาวของเครื่องใช้สไตล์ยุโรป
“ไอ้เหม่งเจ้าเล่ห์จริงๆ”คยองซูบ่นอกมาเบาๆ
แบคฮยอนที่ตอนนี้กำลังทำหน้าครุ่นคิดก็นึกอะไรบางอย่างออก รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าพร้อมกับชูมือเป็นการให้สัญญาณ
“1”
“2”
“3”
“อิมยุนอา ตอนนี้แปดโมงกับอีกสิบนาที ถ้าแกไม่ตื่นพ่อจะส่งแกไปอียิปห์”
พรวดดดดด!!!
หญิงสาวที่หลับใหลอยู่บนเตียงขนาดใหญ่สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ดวงตากวางเบิกกว้างทันทีที่เห็นผู้ชายหกคนอยู่ภายในห้องของเธอ
“พะพวกนาย มาอยู่ในห้องฉันได้ไง ฉันได้ยินเสียงพ่อบอกว่าจะส่งฉันไปอียิปห์ ไหนๆ พ่อฉันอยู่ไหน” ยุนอากวาดสายตามองไปรอบห้องแต่ก็ไม่พบผู้เป็นพ่อแต่อย่างใด พบแต่เพียงพื่อนบ้าทั้งหกคนที่สวมชุดนักเรียนสีขาวอยู่ตรงหน้า เธอหรี่ตาลงเล็กน้อยพร้อมกับชี้หน้าแบคฮยอนทันที
“ไอ้หมาแบค บังอาจมาก หึ” ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอนต่อโดยไม่สนใจว่าใครจะอยู่ในห้อง เซฮุนได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอากับนิสัยเสียที่แก้ไม่เคยหาย
“นี่มันจะแปดโมงกว่าๆแล้วนะยัยเหม่ง”
“แล้วไง” มือบางคว้าผ้าห่มมาคลุมใบหน้าเพื่อบดบังแสงแดดและใบหน้าของอันแสนน่าเบื่อในยามเช้าของเจ้าพวกเพื่อนบ้า
“ถ้าไม่อยากไปเรียนสายก็ตื่นสะ เพราะประตูจะปิดเก้าโมง”
“ตายล่ะ”ชานยอลพูดขึ้นทำให้ร่างบางบนเตียงอุทานขึ้นมาและลุกขึ้นมาอีกครั้ง เธอวิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบตัวเองทันที มือบางเลิกผ้าเช็ดตัวขึ้นพร้อมกับจะถอดกางเกง แต่ก็มีเสียงประสานที่ทำให้เธอต้องชะงัก
“เห้ยยย อย่า!!!” ชายหนุ่มภายในห้องต่างร้องออกมาพร้อมกันเมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าจะถอดเสื้อผ้า
“อะไรคนยื่งรีบ แล้วนี่คิดจะดูใช่ไหม ดี จะแก้โชว์ตรงนี้เลย”ยุนอาถอดผ้าเช็ดตัวออกก่อนจะแกะกระดุมเสื้อเม็ดบนสุดออก
“อย่าไอ้เหม่ง ถ้าแกห่วงสุขภาพจิตของพวกฉันหยุดอยู่ตรงนั้น”
เป็นคยองซูที่พูดออกมาก่อนที่หนุ่มๆทั้งหกคนจะใช้มือปิดตาและทยอยวิ่งออกจากห้อง เสียงหัวเราะเปล่งออกมาจากปากยุนอาและเปลี่ยนเป็นคำว่า ‘ตายๆๆๆ’ พร้อมกับหอบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำทันที
ทางด้านหนุ่มๆที่วิ่งออกมาจากห้องก็ต่างพากันเดินจนมาถึงโต๊ะรับประทานอาหารขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยอาหารหลากหลายอย่างที่ผู้เป็นแม่บ้านได้จัดไว้ให้ ทั้งหมดต่างนั่งประจำที่ของตนเองโดยเหลือที่ว่างหัวโต๊ะไว้สำหรับเจ้าของบ้าน
“ไอ้เหม่งมันจะยอมหรอว่ะ”แบคฮยอนเอ่ยถามเซฮุนที่หยิบแว่นตาขนาดใหญ่มาวางไว้บนโต๊ะตามด้วยจดหมายที่ถูกปิดผนึกไว้
“อะไรยอมไม่ยอม ห๊ะ ไอ้หมาแบค หลอกให้ฉันรีบแทบตาย แปดโมงบ้านไหนเข็มสั้นชี้เลขเจ็ด”ร่างบางในชุดนักเรียนของโรงเรียนเดิมเดินเข้ามาภายในห้องอาหาร มือบางหยิบขนมปังเข้าปากก่อนจะนั่งลงหัวโต๊ะ
“ไรอ่ะ”
มือบางรับจดหมายจากเซฮุนอย่างงงๆ ก่อนจะเปิดออก สายตาไล่อ่านตามจดหมายจนจบ
“ไอ้เหม่งลูกรักของพ่อ ตอนนี้ลูกคงจะได้รับจดหมายจากเซฮุนแล้ว พ่อหวังว่าโรงเรียนใหม่นี่ลูกคงจะทำตัวดี ไม่ก่อเรื่องทำให้พ่อและเจ้าหลานรักทั้งหกคนของพ่อต้องเหนื่อยใจ และพ่อก็ไม่ขออะไรมาก แค่อย่างเดียว ‘ถ้าแกโดนเชิญออก ฉันจะส่งแกไปอียิปห์’”
พ่อและแม่รักลูกนะ
“แล้วแว่นตานี่คือ”ยุนอามองแว่นตาที่อยู่บนโต๊ะพร้อมกับยางรัดผมธรรมด๊าธรรมดาหนึ่งห่อ คิ้วยาวขมวดเล็กน้อย หวังว่าคงจะไม่ใช่ของอิมยุนอาคนสวยหรอกนะ แว่นก็เช๊ยเชยใหญ่เท่าบ้าน
“ใส่ซะ”
“บ้าป่ะเนี้ย ไม่เอาอ่ะเชยก็เชย”
คนหัวโต๊ะส่ายหัวหน่อยๆ เรื่องอะไรจะใส่หมดสวยกันพอดี แค่ไม่ให้ก่อเรื่องก็อยากพอล่ะยังจะให้ใส่แว่นรัดผมอย่างกับเด็กเรียนเด็กเนิร์ส ยุนอารับไม่ด้ายยยยยย
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
เสียงข้อความของยุนอาดังขึ้น เธอกดอ่านอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความไม่พอใจเมื่อได้อ่านข้อความที่ถูกส่งมาจากผู้เป็นพ่อ ‘แกต้องทำตัวเป็นเด็กเรียบร้อยจะได้ไม่มีคนหาเรื่องแก และแกจะได้ไม่ไปหาเรื่องใคร จำไว้ ถ้ารู้ว่าแกก่อเรื่องพ่อจะส่งตั๋วเครื่องบินไปไม่กลับอียิปห์ให้ทันที’
“อิมยุนอาอยากตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
SM Highschool
สายลมอ่อนๆของเช้าวันจันทร์ภายในโรงเรียนสร้างความสดชื่นให้แก่นักเรียนที่เดินอยู่รอบๆบริเวณโรงเรียน นักเรียนหญิงและนักเรียนชายใจหญิงที่สวมชุดนักเรียนสีขาวและดำต่างพากันมารวมตัวบริเวณทางเข้าตึกขนาดใหญ่ที่มีป้ายบอกว่านี่คือ ‘Black Area’ เป็นประจำทุกวัน และนี่เป็นอีกหนึ่งวันที่มีการรวมตัวเพื่อรอรับหกหนุ่มผู้นำ Black Area รถยนต์คันหรูสี่คันขับเคลื่อนมาด้วยความเร็วและหยุดตรงหน้าอาคาร การ์ดต่างพากันลงจากรถพร้อบกับเดินไปเปิดประตูรถด้านหลังของรถทั้งสี่คัน เผยให้เห็นหนุ่มหล่อในชุดนักเรียนสีดำก้าวลงมาจากรถอย่างวางมาดตามมาด้วยหญิงสาวผมทองใบหน้าสะสวยสองคนที่ลงมาพร้อมกัน
“เมื่อไหร่ยัยสองคนนั้นจะเลิกมากับกลุ่มแบล็คไนท์ซักที”
“คิดจะควงกับท่านผู้นำตลอดหรือยังไง”
เสียงซุบซิบนินทาที่ได้ยินเป็นประจำเมื่อเจสสิก้าและแทยอนหญิงสาวผมทองร่างเล็กเดินลงมาจากรถพร้อมกับผู้นำ Black Area ทั้งคู่ได้ยินจนคุ้นชินจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายผิดกับชายหนุ่มรูปร่างสูงที่ยืนเคียงข้างเธอ สายตาเย็นชามองไปยังต้นเสียงที่พูดออกมา
“ถ้ามีมารยาทก็ควรจะหุบปากไปซะ”
“คริส”เจสสิก้าปรามชายร่างสูงตรงหน้าไม่ให้พูดมากไปกว่านี้ มือหนาลูบหัวคนตัวเล็กกว่าเบาๆก่อนจะพยักหน้าให้
“ไปกันเถอะ”
กลุ่มแบล็คไนท์และหญิงสาวสองคนต่างเดินเข้าไปในอาคารเรียนโดยไม่สนใจกลุ่มคนที่มารอโดยแม้แต่น้อย เมื่อมาถึงยังห้องเรียนขนาดใหญ่ทั้งหมดต่างก็นั่งตามโต๊ะเรียนประจำของแต่ละคนผิดกับวันนี้ที่มีโต๊ะเรียนใหม่มาเพิ่มอีกหนึ่งตัวและที่สำคัญตำแหน่งของโต๊ะตัวนี้คือข้าง ‘คริส’
“โต๊ะของใคร”เสียงเรียบถูกเอ่ยออกมาจากชายหนุ่มหน้าหวาน ลูห่าน ผู้มีตำแหน่งรองหัวหน้ากลุ่มแบล็คไนท์
“วันนี้จะมีเด็กใหม่มา อาจารย์เลยให้เอาโต๊ะไว้ข้างๆคริส”
“งั้นเหรอ”เสียงเย็นชาตอบกลับไปยังหญิงสาวผมดำที่แต่งหน้าจัดจนขาววอก สาวเจ้ายิ้มออกมาเมื่อชายหนุ่มตอบกลับเธอถึงแม้จะไม่เต็มใจก็ตาม
นักเรียนหญิงสามถึงสี่คนภายในห้องเรียนกำลังวุ่นวายกับการทำบางสิ่งบางอย่างตรงประตูหน้าห้อง สร้างความแปลกใจให้กับผู้มาใหม่อย่างเจสสิก้าและแทยอนเป็นอย่างมาก ทั้งสองเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องก็เห็นถังแป้งขนาดกลางถูกขึงด้วยเชือกวางอยู่บริเวณขอบประตูด้านบน และเชือกยาวถูกโยงมาจนถึงโต๊ะของนักเรียนหญิงคนเดินที่เป็นคนตอบคำถามของลูห่าน
“จะทำอะไร”แทยอนถามนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่เดินดูความเรียบร้อย
“รับเด็กใหม่น่ะ หึ แค่คิดก็สนุกแล้ว”
แทยอนส่ายหัวให้กับความคิดบ้าๆของพวกรักสนุกโดยไม่แคร์ถึงจิตใจของผู้อื่น หากเธอกับเจสสิก้าไม่มีกลุ่มแบล็คไนท์คอยดูแลป่านนี้เธอคงจะโดนคนเกือบทั้งโรงเรียนรวมไปถึงนักเรียนหญิงในห้องรุมแกล้งเป็นแน่ ข้อหาสนิทกับผู้นำ Black Area
“หญิงหรือชายหรอมีอึล”หนุ่มแก้มป่อง ซิ่วหมิน เอ่ยถามหญิงร่างอวบที่หัวเราะร่ากับเพื่อนๆ
“น่าจะเป็นหญิงนะจ๊ะ”เสียงหวานตอบกลับมาทำให้ เถา เฉิน เลย์และซิ่วหมินถึงกับทำหน้าเห่ยเก ‘ไม่น่าถามเลย’
“คริส นายโอเคนะ”เจสสิก้ามองไปยังชายหนุ่มที่นั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์เครื่องหรู คริสพยักหน้าเบาๆให้กับเธอ ความห่วงใยของเจสสิก้าสร้างความหมั่นไส้ให้กับนักเรียนหญิงทุกคนในห้องแต่ไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอแม้แต่น้อยเพราะต่างก็กลัวกลุ่มแบล็คไนท์
อีกด้านของโรงเรียน หญิงสาวร่างบางในชุดนักเรียนสีดำเดินกระทืบเท้าไปตามทางเดินของตึกตามมาด้วยชายหนุ่มหกคนในชุดนักเรียนสีขาวที่เดินตามเธอมา
“ไม่ต้องตามมาเลยนะ พวกบ้า”ยุนอาร้องออกมาเสียงดังโชคดีที่ไม่มีใครนอกจากพวกเธอ สีหน้าท่าทางของเธอบ่งบอกได้เลยว่าความโกรธของเธอถึงขั้นขีดสุด ทุกอย่างมันผิดพลาด จากที่เธอต้องอยู่กับพวกของเซฮุนเธอกับต้องมาอยู่ฝั่งแบล็คบ้าอะไรก็ไม่รู้แถมยังต้องอยู่คนเดียวโดยไม่คนคอยดูแล(รับใช้)
“ไอ้เหม่ง แกจะมาโทษพวกฉันก็ไม่ได้นะเพราะแกไปเลือกเต้นทำไมล่ะ”แบคฮยอนวิ่งมาขว้างหน้าของหญิงสาวเอาไว้
“ใครจะไปรู้ล่ะ! ก็มันให้เลือกระหว่างเต้นกับร้องเพลงฉันก็เลือกเต้นน่ะสิหรือพวกนายจะให้ฉันเลือกร้องเพลงเสียงฉันยังกับเป็ดออกไข่ ชิส์”ยุนอาเริ่มใจเย็นลงบางแต่ก็ยังคงความไม่พอใจไว้อย่างเห็นได้ชัดจากการทำแก้มป่องๆของเธอ
“เอาเถอะยัยเหม่ง ยังไงซะพวกฉันก็จะดูแลเธอเหมือนเดิมนั่นแหละ แค่เรียนไม่ต้องไปสนใจใครทั้งนั้น”
“โธ่ เซฮุนเพื่อนรัก”ยุนอาตบไปที่หัวของเซฮุนเบาๆ
“มากไปละไอ้เหม่ง”มือหนาดีดไปที่หน้าผากกว้างๆของยุนอาทันที สร้างเสียงหัวเราะให้กับห้าคนที่เหลือ
“สู้ๆ พวกนายไปส่งฉันด้วย”
ยุนอาเดินนำหน้าไปทันที ระหว่างทางเธอก็จัดแจงการแต่งตัวตามที่ผู้เป็นบิดาได้สั่งเอาไว้
‘กระเป๋าถูกส่งไปที่มือของชานยอล’
‘ยางรัดผมถูกส่งไปให้กับซูโฮ’
‘แว่นตาถูกส่งไปให้กับคยองซู’
‘กระเป๋าเครื่องสำอางถูกส่งไปให้ไค’
‘ร้องเท้าถูกส่งไปให้แบคฮยอน’
‘ชุดนักเรียนชุดเดิมที่ถือโดยเซฮุน’
ชายหนุ่มทั้งหมดต่างเดินตามยุนอาไม่ห่าง เธอรับสิ่งของทีละอย่างและแต่งตัวไปตามทางเดินจนในที่สุดกระจกบานใหญ่ก็สะท้อนให้เห็นหญิงสาวในชุดนักเรียนสีดำ ผมแกละ แว่นตาหนาเตอะใหญ่เท่าบ้านและที่สำคัญจืดชืดเฉิ่มเบอะซะไม่มี
“ไปนะ อย่าลืมเอาชุดไปเก็บให้ด้วย”เซฮุนมองตามร่างบางไปด้วยความเป็นห่วง ในใจหวังไว้อย่างเดียวว่าขอให้อย่าไปเจอห้องของพวกแบล็คไนท์เลย
“ไอ้เหม่งอย่าตะบะแตกนะโว๊ยยย”
“เมื่อกี๊พวกเราเหมือนคนรับใช้ที่คอยเดินตามเจ้านายยังไม่รู้ว่ะ ดีไปที่พวกนั้นไม่เห็นได้เสียชื่อผู้นำ White Area หมด”ชานยอลใช้มือล่วงกระเป๋าอย่างวางมาด
“ไปเรียนเหอะ ป่านนี้สาวๆมารอรับแย่แล้ว”แบคฮยอนรวมไปถึงคนอื่นๆต่างพากันเดินไปยังตึกขนาดใหญ่ที่มีป้าย ‘White Area’
และอีกเช่นเคยสาวๆและหนุ่มๆในชุดนักเรียนสีขาวและดำต่างพากันมารอกรีดกร๊าดกลุ่ม White Hell เป็นประจำ รอยยิ้มของทั้งหกคนถูกส่งให้กับคนที่มารอถึงกับละลายหายไปจากที่ตรงนี้
“หวังว่าไอ้เหม่งคงไม่ได้อยู่ห้องของพวกไอ้คริสหรอกนะ”ไคบ่นออกมาเบาๆ
“และก็หวังว่าไอ้เหม่งคงไม่ก่อเรื่องน่ะ”คยองซูหันไปพูดกับเซฮุนที่นั่งกินชานมไข่มุกภายในห้องส่วนตัว
“ฉันรู้ว่าไอ้เหม่งมันเอาตัวรอดได้ แต่ถ้าพวกนั้นหรือใครทำอะไรยุนอา ฉันไม่ปล่อยไว้แน่”เสียงเรียบเอ่ยออกมาตามมาติดๆด้วยเสียงดูดชานมไข่มุก
“มันไม่กินสักวันจะตายไหมเนี้ย”ซูโฮตบหลังเซฮุนก่อนที่ตัวเองจะเอาชานมไข่มุกมากินด้วยอีกคน
‘ให้มันได้อย่างนี้สิต่อหน้าผู้คนกลุ่มไวท์เฮลคือชายหนุ่มผู้มีรอยยิ้มและเสน่ห์ละลายใจสาว แต่ลับหลังกลับมานั่งดูดชาไข่มุก’
ครบแล้วนะคะสำหรับพาร์ทนี้
ถ้าอยากอ่านพาร์ทต่อไปก็เม้นท์นิดนึงนะ คิคิ
:) Shalunla
ความคิดเห็น