คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : - "Part 16" -
ร่างสูงโปรงของผู้นำแบล๊คเอเรียเดินเด่นอยู่บนทางเดินที่สองข้างทางเต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิดท่ามกลางสายตาของนักเรียนจำนวนมากที่พบเห็น จะไม่แปลกหากเดินเพียงคนเดียว แต่เขากลับอุ้มร่างของหญิงสาวผู้ที่กลายเป็นที่อิจฉาของคนทั้งโรงเรียนไปตลอดทาง ยุนอาทำได้เพียงก้มหน้าซบอกแกร่งเพื่อบรรเทาความเขินอายและหลบหลีกสายตาของคนที่เห็นเธอในสภาพอย่างนี้ ถ้าไม่ติดว่าข้อเท้าแพลงจนเดินไม่ได้เธอคงไม่ปล่อยให้ผู้ชายอย่างคริสอุ้มเป็นเด็ดขาด แต่อันที่จริงสาเหตุที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะเขาคนเดียว
“เพราะนายคนเดียวเลย”ยุนอาบ่นพึมพ่ำในลำคอแต่ก็ดังพอที่จะให้ตัวต้นเหตุนั้นได้ยิน
“แล้วใครใช้ให้เธอไม่ระวังเองล่ะ”ชายหนุ่มยอกย้อนกลับทั้งที่เป็นความผิดของเขาเอง ถ้าหากเขาไม่อยากจะแกล้งเธอต่อยุนอาก็คงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้ คิดแล้วก็โทษตัวเองที่อยากจะเห็นใบหน้าหวานนั้นขึ้นสีด้วยความอายจึงแกล้งโดยการขโมยหอมแก้มเธออีกครั้งหลังจากที่แอบหอมแก้มมาแล้วตอนทีเผลอ ร่างบางคงจะโมโหจึงผลักเขาออกเต็มแรงพร้อมกับวิ่งออกมาจากห้องโดยไม่ระวังตัวทำให้ล้มลงกับพื้นและที่โชคร้ายก็คือข้อเท้าแพลงจนเดินไม่ได้ ใบหน้าเหยเกของเธอเพราะความเจ็บปวดทำให้เขารู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูกที่ทำให้ผู้หญิงที่ตัวเองชอบต้องมาเจ็บตัวเพราะความเอาแต่ใจของตัวเอง
“ไม่ต้องมาพูดเลย รีบเดินไปให้ถึงห้องพยาบาลเร็วๆ ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตา”ได้ยินดังนั้นคริสจึงทำได้แค่ยิ้มพร้อมกับรีบเดินไปยังห้องพยาบาลตามคำสั่งของคุณหนูผู้แสนขี้หงุดหงิด
ร่างบางถูกวางลงบนเตียงอย่างเบามือโดยมีหญิงร่างอวบผู้เป็นหมอภายในห้องพยาบาลช่วยประคองอีกแรงหนึ่ง ถุงมือยางถูกสวมเข้าที่มือของคุณหมอก่อนที่เธอจะจับไปที่ข้อเท้าของหญิงสาวอย่างเบามือเพื่อดูอาการ คริสเดินหลบไปอีกทางแล้วคอยมองดูอย่างห่างๆด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าร่างบางจะเป็นอะไรมาก
“เธอช่วยไปเอาน้ำแข็งใส่ในผ้าขาวนั้นมาให้ฉันที”ชายหนุ่มมองตามไปที่นิ้วของหมอก็พบกับตู้เย็นและชั้นสีขาวที่มีผ้าขาวบางพับไว้
คริสจัดการนำผ้าขาวบางมาห่อน้ำแข็งสองสามก้อนตามคำสั่งของหมอก่อนที่จะยื่นให้ เธอรับมาพร้อมกับนำมันมาประคบเข้าที่ข้อเท้าของคนป่วยที่มีอาการบวมอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหวานบูดเบี้ยวเมื่อสัมผัสได้ถึงเจ็บปวด
“โอ๊ยๆๆๆ”ยุนอาร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด
“ความเย็นจะช่วยทำให้อาการบวมของข้อเท้ายุบลง เธอช่วยหยิบผ้าขาวบางอีกผืนมาให้หมอหน่อยสิ”อีกครั้งที่ชายหนุ่มเดินไปหยิบผ้าขาวมาให้คุณหมออย่างว่าง่าย
“ใช้ผ้าพันบริเวณที่ปวด เป็นอันเสร็จเรียบร้อย”
ร่างบางมองดูข้อเท้าของตัวเองที่บัดนี้มีผ้าขาวพันอยู่โดยรอบ ก่อนจะเหลือบมองไปยังคนร่างสูงที่ยืนกอดอกมองเธอไม่วางตา ยุนอาเตรียมจะลุกเดินเพื่อกลับไปเรียนต่อแต่ก็ถูกคุณหมอห้ามเอาไว้เพราะมันอาจจะทำให้ข้อเท้าบวมขึ้นมาอีก ทางที่ดีควรจะอยู่นิ่งๆ นอนพักผ่อนอยู่ภายในห้องเป็นการรักษาตัว
“ขอบคุณมากครับ หมอบงซัน”คริสโค้งตัวเพื่อเป็นการขอบคุณ
“ไหนๆเธอก็นอนอยู่นี่แล้ว งั้นก็ฝากดูห้องพยาบาลให้ด้วยนะ”พูดจบหมอร่างอวบก็เดินหายออกไป
ตึก ตึก ตึก
เสียงหัวใจของยุนอาเต้นรั่วเมื่อต้องอยู่กับชายหนุ่มตัวอันตรายที่เพิ่งบอกว่าจะจีบเธอแถมยังเป็นเจ้าของแหวนบนนิ้วนางที่ได้มาแบบไม่รู้ตัว มือบางดันตัวเองให้เขยิบไปอยู่ตรงกลางของเตียงก่อนจะรีบดึงผ้าห่มผืนหนาคลุมโปงหมดทั้งตัวเพื่อหนีจากเจ้าของใบหน้าคมคายที่ตอนนี้เขาได้นั่งอยู่บนเตียงร่วมกับเธอเรียบร้อย
“จะไปไหนก็ไปเลย ฉันจะนอน”
“ขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องเจ็บตัว”เสียงทุ้มเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิด
“รู้แล้วน๊า ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย นายไปเรียนเถอะนี่มันก็เลยเวลาเรียนมามากแล้ว อ๋อ อย่าลืมจดแล๊คเชอร์มาให้ด้วยล่ะ เพื่อเป็นการไถ่โทษ”
“ฉันจะอยู่เป็นเพื่อเธอ”ชายหนุ่มยืนยันว่าจะไม่ไปไหนเพราะต้องการอยากดูแลเธอ ถ้าหากเกิดอยากได้อะไรขึ้นจะได้ช่วยประคองหรืออาสาไปเอาให้
ร่างบางโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มผืนหนา ใบหน้าหวานแลดูหงุดหงิดที่ผู้ชายอย่างเขาช่างดื้อด้านไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป เธอยอมอยู่คนเดียวดีกว่าอยู่กับคนฉวยโอกาสอย่างคริส บางทีถ้าหากเธอนอนหลับเขาอาจจะปล้ำเธอก็เป็นได้ ยิ่งคิดยิ่งให้อยู่ไม่ได้
“ถ้านายไม่ไปแล้วใครจะคอยจดแลกเชอร์ ห๊ะ!!”
“ฉันโทรบอกพวกเฉินหรือไม่ก็สิก้าให้ก็ได้”คริสยังคงดื้อด้านที่จะอยู่ต่อทั้งที่รู้ว่าร่างบางต้องการไล่เขาออกไป
“นายทำไมเอาแต่คอยรบกวนเพื่อนอยู่เรื่อย ฉันว่านายไปเรียนเถอะนะ อย่ามาเสียเวลาเลย อีกอย่างฉันนอนไม่หลับถ้ามีคนคอยจ้องอยู่แบบนี้”
“เธอนี่มันจริงๆเลย”คริสถอนหายใจยาวเหยียด ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้เดินออกมาจากห้องแต่ก็ยังหันกลับไปมองร่างบางที่นั่งกอดอกรอให้เขาเดินออกจากห้องไป
เมื่อเห็นว่าคริสเดินออกไปแล้วร่างบางก็ล้มตัวลงนอนพร้อมกับชูมือที่มีแหวนสีเงินสวมอยู่บนนิ้วนางขึ้นมาดู ตาคู่สวยพิจารณาแหวนวงนี้อย่างละเอียดก่อนจะไปสะดุดกับตัวอักษรขนาดเล็กที่สลักไว้รอบแหวน ‘She is my first love’
“รักแรกอะไรกัน ฉันไม่เชื่อนายหรอกไอ้บ้าคริส”พูดจบก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าที่กำลังแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวอักษรบนแหวนหรือว่าเพราะพิษของข้อเท้าที่บวมกันแน่
เสียงเพลงแนวฮาร์ดคอดังกึกก้องผ่านหูฟังขนาดเล็กที่ถูกเสียบเข้ากับหูของชายหนุ่มผิวขาวก่อนที่มันจะหลุดออกเพราะแรงดึงของหญิงสาวผู้มาใหม่ เซฮุนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองคนที่กล้าทำให้เขาเสียอารมณ์ฟังเพลง
ซอฮยอนยิ้มเจื่อนๆเล็กน้อยเมื่อคนตรงหน้าแสดงสีหน้าขุ่นเคือง เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เขาเสียบรรยากาศแต่เพราะเรียกเท่าไหร่ชายหนุ่มตรงหน้าก็ไม่ยอมหันมาคุยกับเธอเสียที มิหน่ำซ้ำยังเอาแต่เหม่อมองท้องฟ้าภายนอกหน้าต่าง เห็นดังนั้นเธอจึงตัดสินใจทำในสิ่งที่เป็นการเสียมารยาท
“ขอโทษนะจ้ะฮุนคือซอไม่ได้ตั้งใจ”
“โทษทีนะ ฟังเพลงเพลินไปหน่อย มีอะไรหรอ”มือหนาหยิบหูฟังอีกข้างลงก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับร่างบางตรงๆ
“คือว่า...”ซอฮยอนอ้ำอึ้งพร้อมกับหลุบตาลงต่ำ ก่อนที่เธอจะสูดหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อรวบรวมความกล้า มือบางหยิบบัตรสีสวยออกมาจากกระเป๋าเสื้อพร้อมกับยื่นมันให้ชายหนุ่มที่ทำหน้าตกใจเล็กน้อย
บัตรภาพยนตร์เรื่อง ‘Hobbit’ ที่เธอตั้งใจไว้ว่าอยากจะชวนเซฮุนไปดูเพื่อเป็นการตอบแทนที่ช่วยเหลือในเรื่องต่างๆและมันอาจจะทำให้เธอสนิทสนมกับเขามากกว่านี้
“ฉันอยากจะชวนนายไปดูนั่งด้วยกัน และเพื่อเป็นการตอบแทนที่ช่วยเหลือฉันด้วย”คำพูดที่เธอคิดมาไว้อย่างสวยหรูถูกกลืนหายไปกับรอยยิ้มหวานของคนตรงหน้าจนเผลอพูดแบบไม่ทันคิด
ชายหนุ่มยังคงนิ่งทำให้ซอฮยอนถึงกับใจเต้นรั่วกลัวว่าเขาจะปฏิเสธ แต่มันก็คงเป็นอย่างนั้นในเมื่อเขาเป็นถึงผู้นำไวท์เอเรียทำไมต้องไปดูหนังกับผู้หญิงอย่างเธอด้วยก็ไม่รู้ อีกอย่างเธอก็เตรียมใจมาแล้วว่าคงต้องปฏิเสธอย่างแน่นอน
“ฮอบบิทหรอ”เซฮุนยืดขึ้นสุดตัวพร้อมกับหยิบบัตรใบสวยขึ้นมาดู คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อยอย่างใช้ความคิดก่อนที่ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นจะเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด
จริงอยู่ที่เรื่องนี้เขาตั้งหน้าตั้งตารอคอยเป็นอย่างมากที่จะดูเรื่องนี้กับผู้หญิงอีกคนให้ได้ เธอคนนั้นเคยบอกว่าถ้าเรื่องนี้เข้าฉายเมื่อไหร่จะไปดูกับเขาเพียงแค่สองคนซึ่งตอนนั้นทำให้เขาอดใจรอไม่ไหว พอมาวันนี้มันคงเป็นไปไม่ได้ในเมื่อเราสองคนคงสู้หน้ากันไม่ไหว
“แค่หนังอย่างเดียวหรอ”เซฮุนตัดสินใจมันขึ้นมาใบหนึ่งพร้อมกับนำมันยัดไว้ในกระเป๋าเสื้อของตัวเองก่อนจะหยอกล้อหญิงสาวตรงหน้าที่ยิ้มแก้มปริ
“ข้าวด้วยก็ได้นะ”หญิงสาวยื่นข้อเสนอให้อีกพร้อมกับมองชายหนุ่มที่ส่ายหัวพัลวัน
“ไม่เอาหรอก ฮุนเป็นผู้ชายก็ต้องเลี้ยงข้าวผู้หญิงสิจริงไหม”
ซอฮยอนยิ้มรับด้วยความดีใจเมื่อเธอได้มีโอกาสได้เข้าใกล้เซฮุนมากขึ้น อย่างน้อยเขาก็ยอมเปิดโอกาสให้เธอได้อยู่ใกล้เข้าไปอีกก้าว ถึงแม้ความหวังมันจะริบหรี่แต่ก็ยังดีกว่าที่จะแอบชอบอยู่ห่างๆโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย
“โอ๊ยยยย เกือบล้มแล้วไอ้เหม่ง ว่าแต่ห้องมันอยู่ตรงไหนล่ะเนี้ย”เสียงบ่นพึมพำของหญิงสาวร่างบอบบางที่กำลังเดินมองหาห้องของผู้นำไวท์เอเรียดังขึ้นเมื่อเธอปวดบริเวณข้อเท้าที่บวมช้ำจนเกือบล้มและเริ่มหงุดหงิดที่มองหาห้องไม่เจอ ถึงตอนแรกๆจะเคยมาหลายครั้งแต่ทุกห้องก็เกือบเหมือนกันหมดจึงทำให้เกิดความสับสน
ยุนอาแอบออกจากห้องพยาบาลมาหาเพื่อนรักอย่างเซฮุนโดยเฉพาะเพื่อมาขอโทษในสิ่งที่เธอได้ทำลงไป มันเป็นเพราะตอนนั้นอยู่อารมณ์โกรธกับสิ่งที่เขาทำจนเธอแสดงท่าทีและคำพูดที่ไม่สมควร แต่พอได้มานอนคิดเงียบๆคนเดียวในห้องพยาบาลบวกกับอารมณ์ที่เย็นลงมันจึงทำให้เธอได้มีเวลาทบทวนเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น และเธอก็รู้แล้วว่าควรทำอย่างไรจึงได้หอบสังขารตัวเองจนมาถึงตึกที่เขาอยู่
“มันน่าจะอยู่ชั้นนี้นี่น่า นี่ไงตรงที่เซฮุนจะ จะ...”มือบางยกขึ้นปิดปากตัวเองก่อนที่จะหลุดพูดในสิ่งที่น่าอายสำหรับเธอ
ร่างบางค่อยๆเดินตรงไปยังห้องขนาดใหญ่ที่มีป้ายเขียนไว้ว่าไวท์เฮลก่อนที่จะหยุดยืนอยู่หน้าประตูเพราะความลังเล ในใจคิดสรรหาคำพูดที่จะใช้คุยเวลาที่เจอหน้ากันแต่มันคิดยังไงก็คิดไม่ออก แขนเรียวยกขึ้นกอดอกพร้อมกับหันมองซ้ายทีมองขวาที เมื่อไม่มีคนจึงตัดสินใจเคาะไปที่ประตูบานสวยสองสามที
“เผลอไปเคาะจนได้ ขืนประตูเปิดออกมาแล้วเป็นเซฮุนจะพูดยังไงล่ะทีนี้”ยุนอาดูกระวนกระวายเมื่อยังนึกคำพูดไม่ออก
แกร๊ก!!
“ฮึ้ยย”ร่างบางสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู
บานประตูถูกเปิดออกช้าๆพร้อมกับเผยภาพของหญิงสาวตากลมในชุดนักเรียนสีขาวแทนที่จะเป็นเพื่อนชายของเธอคนใดคนหนึ่ง ไม่นานนักชายหนุ่มอีกคนที่เธอต้องการพบก็เดินออกมา เขามีสีหน้าตกใจเล็กน้อยที่ได้เห็นเธอก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยพร้อมกับใช้แขนพาดไปที่บ่าของผู้หญิงคนนั้นอย่างสนิทสนม
“มาทำไมหรอยุนอา”แม้จะเป็นประโยคทั่วไปที่ใช้ถามคนที่มาหาแต่มันเป็นประโยคที่ไม่เคยคิดว่ายุนอาจะได้ยินจากปากผู้ชายที่ชื่อโอเซฮุนเลยสักครั้ง
“ฉะ ฉันมาหาพวกแบคฮยอนนะ”ร่างบางนึกอย่างจะตีปากตัวเองที่พูดออกไปทั้งที่จะมาเขาแท้ๆแต่กลับโกหกว่ามาหาคนอื่น
“พวกนั้นอยู่ที่ห้องเรียนกันหมด ทั้งห้องมีแค่ฉันกับซอเท่านั้น”
“งั้นหรอ”ยุนอามองไปยังผู้หญิงตรงหน้าที่ยืนยิ้มด้วยความเขินอายกับคำพูดกำกวมของเซฮุน
“ยังไงเลิกเรียนก็ได้เจอกันอยู่ดี ฉันว่าเธอกลับไปที่แบล๊คเอเรียดีกว่า”คำพูดที่ฟังก็รู้ว่าเขากำลังไล่เธอทางอ้อมแต่ใครจะไปรู้ว่าคนพูดก็เจ็บปวดที่หัวใจเมื่อได้เจอหน้าเธอทุกครั้ง
ยุนอาเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อถูกเมินจากผู้ชายตรงหน้า เขาคงจะไม่อยากเจอหน้าเธอมากจนถึงกับต้องเอ่ยปากไล่และก็คงอยากจะอยู่กันสองต่อสองกับผู้หญิงคนนี้เพื่อที่จะได้สวีทกันตามลำพัง เธอผิดเองที่เข้ามาขัดจังหวะและผิดเองที่คิดจะมาง้อทั้งที่มันไม่จำเป็นเลยสักนิด
“ไม่ต้องมาไล่ฉัน”หญิงสาวตวาดลั่นด้วยอารมณ์คุกรุ่นก่อนที่มือบางจะถอดแว่นออกพร้อมกับขว้างมันทิ้ง เธอไม่ชอบให้ใครมาไล่ยิ่งโดยพาะคนที่คุ้นเคยและรู้นิสัยเธอที่สุด
“ค่อยๆคุยกันสิคะ”ซอฮยอนที่เห็นว่าเหตุการณ์เริ่มไม่ดีจึงพูดขึ้นหลังจากที่ยืนเงียบฟังคนทั้งสองคุยกันอยู่นาน
“ฉันแค่จะมาขอโทษที่ทำไม่ดีกับนายไว้เมื่อวานนี้เซฮุน แต่ตอนนี้ฉันว่ามันคงไม่จำเป็นแล้วล่ะ โอ๊ยยย”ร่างบางหมุนตัวกลับเพื่อที่จะเดินหนีไปให้ไกลจากที่ตรงนี้แต่ขาเจ้ากรรมดันอ่อนแรงเพราะข้อเท้าที่ยังคงบวมอยู่จึงทำให้ล้มลงกับพื้น
“ยุนอา”ชายหนุ่มร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าล้มลงไปกับพื้น เขาพุ่งตัวออกมาจากห้องเพื่อเข้ามาประคองร่างอันบอบบางที่กำลังพยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นแต่กลับถูกปฏิเสธ
“โอ๊ยย”เสียงร้องของหญิงสาวอีกคนที่ถูกร่างหนาชนดังขึ้นพร้อมกับใช้มือจับแขนข้างที่ชนกับขอบประตู
“ออกไป”ยุนอาใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักคนตัวสูงให้ถอยห่างจนเขาเซไปอีกทางก่อนจะใช้มือทั้งสองยันตัวเองให้ลุกขึ้นอีกครั้ง
ชายหนุ่มไม่ลดละความพยายามเข้าไปประคองหญิงสาวอีกครั้งถึงแม้จะโดนเธอผลักออกเขาก็ขืนตัวไว้จนในที่สุดเธอก็ยอมให้ช่วยเหลือ มือหนาโอบรอบที่เอวคอดนั้นเพื่อยึดไม่ให้ร่างนั้นล้มลงไปก่อนจะมองต่ำลงไปที่ข้อเท้าซึ่งมีผ้าพันไว้โดยรอบ เพราะเหตุนี้เองเธอถึงได้ล้มลงไป
เซฮุนรู้สึกผิดในหัวใจที่ทำเป็นเมินไม่สนใจหญิงสาวในอ้อมกอด ทั้งที่เจ็บขาอยู่แต่เธอก็ยอมทนเดินมาหาเขาที่ตึกเพื่อจะมาขอโทษแต่กลับโดนเขาเฉยเมยซ้ำยังไล่เธอทั้งที่รู้ว่าหญิงสาวนั้นไม่ชอบมากแค่ไหน สมน้ำหน้าตัวเองแล้วกับการที่เธอจะเกลียด
“ฉันยืนได้แล้ว ปล่อย”ร่างบางพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากอ้อมแขนของคนด้านหลัง ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้ามากแค่ไหนแต่เธอก็คงจะไม่ยอมอ่อนแอให้เขาเห็นอีกเป็นอันขาด
“อย่าดื้อสิยุนอา ให้ฮุนช่วยนะ”
“ไม่ต้อง กรี๊ดดด ปล่อยนะไอ้บ้าเซฮุน กรี๊ดๆๆๆๆๆ”เมื่อพูดแล้วไม่ยอมหยุดชายหนุ่มจึงอุ้มคนในอ้อมแขนพาดบ่าพร้อมกับตีไปที่ก้นงามๆนั้นสักที
“ดื้อนักนะ ยุนจัง”
ตอนนี้เขากลับมาเป็นเซฮุนคนเดิม คนที่คอยห่วงใยเอาใจใส่และยอมเธอทุกอย่างเหมือนที่เคยทำมาตลอด เขาคงไม่สามารถเฉยชาต่อเธอได้อีกไม่ว่าจะเป็นวัน ชั่วโมง หรือแม้แต่วินาทีเดียว หัวใจมันปวดร้าวทุกครั้งที่เห็นเธอโกรธหรือโมโหใส่เขา และยิ่งเจ็บจนขาดใจเมื่อเห็นเธอเจ็บป่วยหรือแม้กระทั่งร้องไห้ เขารู้แล้วว่าหัวใจดวงนี้ไม่สามารถทนอยู่ได้เมื่อไม่ได้อยู่ใกล้กับผู้หญิงที่ชื่อ อิมยุนอา รักแรก รักเดียว และรักสุดท้ายของเขา
“ผีเข้าหรือไง ไอ้บ้าเซฮุน นี่แน่ะ”ยุนเอ่ยถามชายหนุ่มที่ยังคงแบกเธอเดินไปในสภาพเดิมพร้อมกับใช้มือบางตีเข้าที่กลางหลังเต็มแรงด้วยความหมั่นเขี้ยว แต่ใบหน้าหวานกลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มจนลืมว่าข้อเท้าของตัวเองกำลังบวมเป่งขึ้นไปอีก อย่างน้อยเซฮุนก็ยังคงเป็นห่วงเธออยู่ดี คุ้มค่ากับการที่ยอมลากสังขารมาหาทั้งที่เจ็บอยู่ ‘ในที่สุดเราก็คืนดีกันแล้ว (มั้ง)’
“ทนไม่ได้ล่ะสิที่ไม่ได้เห็นใบหน้าหล่อๆของฉันน่ะ”คำพูดหยอกเย้าของชายหนุ่มสร้างความเขินอายให้กับหญิงสาวจนแก้มนวลขึ้นสีไปทั่วทั้งใบหน้า
“หลงตัวเองเป็นที่สุดเหมือนกับไอ้หมาแบคเลย ชิ ทำบ้าไรเนี้ย!!”
ฮึบบบบ!!
เซฮุนวางร่างบางลงบนม้านั่งก่อนที่ตัวเองจะคุกเข่าลงตรงหน้า มือหนาจับไปที่ข้อเท้าอย่างไม่นึกรังเกียจ เขาค่อยๆแกะผ้าผืนขาวนั้นออกอย่างช้าๆเผยให้เห็นข้อเท้าบวมแดง
ฟู่ๆๆ!!
“หายเร็วๆนะ”ชายหนุ่มเปาไปที่ข้อเท้าสามทีพร้อมกับบอกให้มันหายเร็วๆ
ยุนอามองการกระทำที่เขาทำให้เธอโดยไม่รังเกียจ หัวใจดวงน้อยกำลังพองโตเมื่อเขาแหงนหน้าขึ้นมามองเธอพร้อมกับยิ้มจนตาหยี จากนั้นเขาก็ช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มและเดินต่อไปยังรถคันเดิมที่ขึ้นอยู่เป็นประจำทุกวัน
‘นายทำให้ฉันหวั่นไหวอีกแล้วนะเซฮุน’
ร่างบองบางในชุดนักเรียนสีขาวนั่งลงกับเก้าอี้ประจำของตัวเองด้วยอาการเหม่อลอย เธอเพิ่งถูกลืมจากผู้ชายที่ตัวเองหลงรัก เขาไม่หันกลับมามองหรือแม้กระทั่งชายตามามองเลยสักครั้งทั้งที่เธอเองก็ยืนอยู่ด้วยทั้งคน ‘เห็นไหมซอฮยอน เขาไม่สนใจเธอเลยสักนิด’
“เฮ้ซอ ไอ้ฮุนอยู่ไหนแล้วล่ะ”เสียงทักทายของไคดังขึ้นก่อนที่เขาจะคว้าเก้าอี้มานั่งลงข้างเธอ
“ฮุนหรอ พาคนที่ชื่อยุนอาไปไหนก็ไม่รู้ เห็นว่าเธอเจ็บขาด้วยล่ะ”
“จริงหรอ”ชายหนุ่มผิวแทนลุกขึ้นพร้อมกับทำสีหน้าที่ดูเป็นห่วงหญิงสาวคนนั้นก่อนจะรีบเดินไปยังกลุ่มเพื่อนของตัวเอง
ซอฮยอนฟุบลงกับโต๊ะพร้อมกับหลับตาลงเพื่อให้ลืมเรื่องราวทั้งหมด เธอผิดเองที่พยายามจะสานสัมพันธ์ทั้งที่รู้ว่าคนอย่างเขาคงคิดกับเธอได้แค่เพื่อนเท่านั้น ‘พอเถอะซอฮยอน อย่าพยายามอีกต่อไปเลย เธอไม่อยู่ในสายตาเขาตั้งแต่แรก จนถึงตอนนี้เธอก็ยังอยู่นอกสายตาของเซฮุนอยู่ดี ถึงจะพยายามแค่ไหนเขาก็ไม่หันมาสนใจเธอหรอกนะ ตัดใจซะตอนนี้ดีกว่าจะมานั่งเสียใจและทนทุกข์ทรมานอีกเลย’
----------------100%---------------
มาลงเต็มสตรีม ... อัพรวดเดียวร้อยเปอร์
มีใครยังรออ่านอยู่ไหมเนี้ย...ไรท์เตอร์หายไปนาน คิคิ >”<
อีกไม่กี่ตอนก็จะรู้แล้วว่าใครเป็นพระเอก !!
(ขอนอนคิดก่อนนะสักสองคืน ฮ่าๆๆ)
ปล. เม้นท์มาเยอะๆ นู๋ช๊อบชอบบบ!!!
ความคิดเห็น